💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۴۹ و ۵۰ خانوم شاکری سرش و آورد پایین تر، دستای اون مرد و از توی مانیتور دیدم. باید مچ گیری میکردم. دیدم اون آدم با لباس مندرس، اما دستکش های نو و تره تازه‌ای به دست داره و بهش نمیخوره دوره گرد و پلاستیک جمع کن باشه. برام عجیب بود. به خانوم شاکری گفتم: «سرت و بیار بالا، ازش حرف بکش. میخوام دندوناش و ببینم.» میخواستم ببینم دندوناش چه شکلی هست. سوژه حرفی نزد و فقط خم شد پلاستیک و از خانوم شاکری گرفت و شروع کردن به آرامی راه رفتن. اما یه هویی سرعتش تند شد. خانوم شاکری میگفت: «آقا آروم‌تر، من نمیتونم پا به پای شما راه بیام.» پنجاه متری که رفتن، مرده وسیله‌ها رو روی زمین گذاشت و بدون اینکه چیزی بگه و برگرده نگاهی کنه فورا رفت. وقتی اون مرد رفت، به سهراب که در انتهای همون خیابون مستقر بود بیسیم زدم بره دنبالش. خانوم شاکری، رفت داخل یکی از خونه‌های امنی که در همون نزدیکی بود، تا همه چیز عادی و طبیعی جلوه کنه. بعد از ده دقیقه که فضا مثبت شد، مسیر و برگشت و اومد سمت ون. وقتی سوار ون شد گفتم: +خسته نباشید. _ممنونم. +لطفا خیلی زود تشریح کنید. _متاسفانه سوژه حتی نگاهم نکرد به من! +ظاهرا آدم چشم پاکی بود! خانوم شاکری و میرزامحمدی و حسن خندیدن. خانوم شاکری گفت: _پوست صورتش آفتاب نخورده و صاف و یکدست بود. هیچ اثر خستگی و سوختگی و سرما و گرما خورده‌ای که صورت یک کارگر داره، در اون وجود نداشت. ته ریش مرتب شده ای داشت. بوی زباله نمیداد. چندتا از بطری‌های داخل گونی رو که از پشت سرش راه میرفتم و مشخص بود چک کردم که هیچ اثری از کثیفی دور اون بطری نبود و معلوم بود تازه هست و دست نخورده و انگار خودش از توی خونه گرفته داخل اون گونی گذاشته. +تونستی دندونش و ببینی. _به طور کامل نه! چون حرفی نزد! اما رفت یه لحظه وسائل و بزاره زمین، انگار دهنش خشک شده بود کمی دهانش باز شد، تونستم دوتا از دندونای ردیف پایینش و ببینم که خرابی و عدم نظافت مثل زردی در اون نبود. معلوم بود به خودش میرسه! +بیشتر تشریح کنید _علیرغم اینکه کفشهای پاره‌ای داشت، اما جوراب نو و مرتبی به پا داشت. فورا رفتم روی خط سهراب: +سهراب / سهراب/ عاکف _بفرمایید عاکف +اعلام موقعیت و وضعیت کن. _ سوژه سوار تاکسی شده. +چشم ازش برنمیداری. این شخص کاملا مشکوکه. _دریافت شد. +تمام. راستش و بخواید کمی برای جون عاصف نگران بودم. نمیدونم چرا. چون نمیدونستیم طرف مقابلمون چه کسی هست و تموم موارد و فرضیه‌ها و تحلیل‌هایی که داشتیم، اتفاقات پیش رو رو برای من و تیمم غیرقابل پیش‌بینی میکرد. اینبار هدفم این بود تا از قول عاصف هم مطمئن بشم. برای همین وَ بخاطر اینکه یه وقت نخواد جلوی ما تظاهر کنه، به هیچ عنوان توی دکمه لباسش میکروفون کار نگذاشتیم. اما احتیاط شرط عقل بود و باید داخل تموم اتاق ها شنود کار میگذاشتیم تا بدونیم چه حرفهایی بین عاصف و دختره رد و بدل میشه. چون آدم که عاشق میشه، عقلش و از دست میده. میترسیدم عاصف همچنان بخواد به مسیر قبلیش ادامه بده، علیرغم اینکه قسم خورده بود از این دختره متنفر شده. به خانوم میرزامحمدی گفتم: «صدای عاصف و دختره رو میخوام. تصویرشم بفرستید روی مانیتور.» خانوم میرزامحمدی تصویر و روی مانیتور برد، دیدم دختره داره برای عاصف عشوه میاد. از عاصف میپرسید ویلا برای خودته عزیزم؟ عاصف هم گفت بله رستا خانوم برای خودمه. اونم کلی ذوق مرگ میشد. عاصف و دختره روبروی هم دیگه روی مبل نشسته بودند. دختره بلند شد بیا سمت عاصف بشینه، عاصف گفت: +رستا خانوم، ما هنوز با هم محرم نشدیم و کنار هم بخوایم بشینیم زیاد خوب نیست، چون فعلا توی مرحله آشنایی هستیم. اجازه بده همچنان رعایت کنیم. _چشم. دختره نا امید از همه جا برگشت و نشست سرجاش. دیدم عاصف داره واقعا رعایت میکنه و میشه بهش اطمینان کرد و به معنای حقیقی کلمه پا روی دلش گذاشته. دقایقی باهم حرف زدن و منم دیگه خیالم جمع شده بود که عاصف گاف نمیده. همزمان دختره گفت: «من میرم نمازم و بخونم.» توی دلم گفتم چه خری هست این زنیکه. داره عاصف و قشنگ بازی میده و مثلا میخواد بگه من نماز میخونم. یه پیامک برای عاصف فرستادم: «یه گوشی ریز، زیر دکوری قندان روی میز روبروت هست. همه چیز آماده هست. بزارش توی گوشت تا نیومد.» عاصف بعد از خوندن پیام دور و برش و نگاهی کرد، خیز برداشت و رفت کاری که گفتم و انجام داد. بیسیم و گرفتم و به عاصف که گوشی ریزی توی گوشش بود گفتم: +عاصف جان صدای من و داری؟ سرفه ای کرد که یعنی: «بله.»

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۵۱ و ۵۲ رفتم روی خط عاصف، بهش گفتم: «الان که گوشی تو دست دختره‌ست و داره عکس عقیق و میبینه، بلند شو برو داخل آشپزخونه، یه بسته سیگار وینستون لایت گذاشتم توی کابینت آشپزخونه. یه نخ بگیر برو روی تراس بشین و شروع کن به سیگار کشیدن. فقط حواست باشه آبروی ما و خودت و نبری و چُس دود بازی در نیاری. عین یه آدم جنتلمن و با کلاس دود کن.» کاری که گفتم و عاصف رفت انجام داد... دختره بهش گفت: _کجا میری عزیزم؟ +میرم روی تراس سیگار بکشم. تو بمون داخل. بیرون نیا سردت میشه رستا جان. لحظات حساسی بود. به خانوم میرزا محمدی گفتم: «زوم کن روی دختره. روی مانیتور شماره 2 هم تصویر کامل فضا رو بده.» عاصف اومده بود روی بالکن. خانوم میرزا محمدی زوم کرد روی دختره. دیدم گوشی خودش و درآورد و همزمان داره با گوشی عاصف هم کار میکنه. فورا رفتم با مسعود تماس گرفتم گفتم «تموم خروجی های گوشی سیدعاصف و کنترل کن و بهم خبر بده.» همزمان نگاهم به مانیتور هم بود. رفتم روی خط عاصف گفتم: «چه خبرته؟ گفتم عین آدم جنتلمن سیگار بکش. نگفتم فرت و فرت دود کن که. سیگار و تموم نکن. آرام باش. هروقت گفتم برو داخل. الان بمون آروم آروم سیگار بکش.» ظاهرا دختره داشت عکس عقیق و به گوشی خودش send میکرد. پازل‌ها داشت یکی یکی تکمیل میشد و شک نداشتم این دختره یک #پرستو هست. دیدم فورا با پایین بلوزش، صفحه لمسی گوشی و عاصف داره پاک میکنه تا اثری از رد انگشتاش نمونه. بعدش گوشی خودشم گذاشت توی جیبش. یه گوشی هم که خط ارتباطیش با عاصف بود و توی بررسی‌ها دیدیم فقط به عاصف زنگ میزنه و باهاش ارتباط داره هم روی میز بود تا عاصف شک نکنه. رفتم روی خط عاصف گفتم: «برو داخل. الان بهت زنگ میزنم. رفتی داخل باهاش حرف بزن. صحبت و ببر سمت ازدواج و مسائل کاریت. تا چند دقیقه دیگه بهت زنگ میزنم و بزار روی آیفون بزار دختره صدای صحبت من و تو رو بشنوه. بهش بگو همکارتم. بزار بدونه.» عاصف گلویی صاف کرد، یعنی فهمیدم. عاصف از روی تراس برگشت داخل. وقتی نشست شروع کرد درمورد ازدواجشون با دختره به صحبت کردن. پنج دقیقه شد و زنگ زدم به عاصف. چندتا بوق خورد و جواب داد. گفتم: +سلااااام داداش. خوبی؟ سلامتی ان شاءالله. _به به...سلاااام داداش عاکف. خوبی؟ چه خبر؟ وقتی عاصف گفت «عاکف»، داشتم از مانیتور دختره‌رو میدیدم، دختره چشماش گرد شد. زل زد به عاصف. گفتم: +معلومه کجایی؟ امروز نبودی اداره؟ _راستش یه کم درگیرم. سرم شلوغه. +الآن کجایی؟ _تهرانم. اومدم لواسون ویلای خودم. خانواده‌م از شهرستان اومدن آوردمشون اینجا. +عجب نامردی هستی. حاجی و حاج خانوم اومدن اونجا، بعد تو به من نگفتی... از پشت خط شنیدم دختره به عاصف گفت کیه؟ که عاصف هم گفت همکارمه. دختره گفت خب بزاربیاد اینجا. عاصف بهم گفت: _خب داداش، من درخدمتم... +هیچچی. فقط زنگ زدم حالتو بپرسم. حالا ان شاءالله سرفرصت میبینمت. _باشه حاجی. مخلصم. +فعلا. قطع کردیم. منتظر واکنش دختره موندم. به عاصف گفت: _چه صدای بم و نسبتا خشنی داره. عاصف گفت: +گاهی صداش نازک میشه. _یعنی چی؟ +نمیدونم. این دوستم آدم عجیب غریبی هست. _آخ نمیدونی من چقدر دوست دارم همکارات و ببینم. با اینکه میترسم ازشون، اما ازشون خوشمم میاد. احساس می‌کنم اینی هم که الان باهاش حرف زدی مثل دوستت که الان فلسطین هست آدم مهمیه، درسته؟ +حالا کم کم میبینیشون. آره، اینم یه سر داره هزار سودا. همیشه اینور اونور میفرستنش. دختره بحث و عوض کرد و به عاصف گفت: _نمیخوای بهم شام بدی؟ +چشم عزیزم. بهت شامم میدم. رفتم روی خط عاصف گفتم: «تماس بگیر با علی. سفارشتون و بهش بگو.» عاصف تماس گرفت باعلی و سفارش غذا داد. علی هم تماس گرفت با نزدیک ترین رستوران منطقه ای که درونش مستقر بودیم، تا برای عاصف و دختره، خودش وَ من و خانوم میرزامحمدی و حسن و خانوم شاکری و حاج احمد سفارش شام بده. بیسیم زدم به علی: +علی جون صدای من و داری؟ عاکفم! _جانم حاجی؟ +به نظرم با مهدی هماهنگ باش، بره غذارو بگیر و با موتور بیاد سمت محل ما. _دریافت شد. +تمام. 45 دقیقه بعد وقتی مهدی با موتوری که پشتش اسنپ فود نوشته شده بود رسید؛ اول اومد سمت وَنِ ما. یادمه در همون حین، برای لحظاتی به دلیل یک سری مشکلات و اختلال‌ها، نتونستیم درست و درمون شنود کنیم. منم برای اینکه وقت تلف نشه، وقتی مهدی اومد داخل ماشین... بهش گفتم:

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۵۳ و ۵۴ بلافاصله ویلا رو تخلیه کردیم و برگشتیم سمت اداره. اثری که از روی جام گرفته بودیم، احمد برد داد به بچه‌های تشخیص هویت. من اومدم دفترم. به عاصف پیام دادم: «کجایی؟» پیام داد: «خبرمرگش بیاد رسوندمش. خودمم توی راه سایت هستم.» نوشتم: «میبینمت. یاعلی.» نیم ساعت بعد عاصف اومد. رفتم اثر انگشت زدم درب اتاقم و باز کردم دیدم چشماش خونه. خنده‌م گرفت. گفتم: +ببخشید. میدونم بهت سخت گذشت. _دهنم سرویس شد. +بیا داخل بشین. رفتیم نشستیم؛ گفتم: +خب چه خبر؟ _هیچچی. خیلی سر تهوع زورکی اذیت شدم. چشمام درد میگیره. گلوم میسوزه. +نگران نباش. امشب یا نهایتا تا فردا صبح خیلی چیزا مشخص میشه که این آدم کیه. _امیدوارم. +عاصف، من احساس میکنم این دختره داره با یک چهره و هویت جعلی زندگی میکنه. _چهره!؟!؟ +بله. _یعنی تغییر چهره داده؟ +بله با عمل جراحی پلاستیک. _یعنی میخوای بگی من با یک پرستو طرفم؟ +تا اینجای ماجرا که هرچی دیدیم همین و بهمون گفته. نشونه‌ای جز این ندیدیم. به نظرم تو در یک برنامه #ازپیش‌طراحی‌شده و #شبکه‌ای که #دشمن چیده قرار گرفتی. _یا خدا ! چرا من؟ +اعتقاد من اینه که ممکنه تو هدف دشمن نباشی. به نظرم هدف کسی دیگه هست و میخوان از طریق تو به کِیس‌های مورد نظر خودشون برسن. _تو چیزی میدونی که به من نمیگی؟ نمیخواستم فیلم توی خونه عاصف و که دختره رفت پشت سیستمش نشست و بهش نشون بدم. برای همین فعلا به عاصف چیزی نگفتم...عاصف همچنان منتظر جوابم بود... گفتم: +بزار به وقتش یه سند بهت نشون میدم. اما الان وقتش نیست. _چیزی شده؟ +خیلی چیزها شده! _خب من خودم یکی از گزینه‌های این بازی هستم. هنوز به من اطمینان نداری؟ من که دارم مثل سابق کارم و درست انجام میدم. پس به من بگو. +نرو روی مخم. گفتم به وقتش. حدود یک ساعت و نیم من و عاصف تحلیل و گفتگو کردیم و قرار شد تا اومدن جواب بچه‌های آزمایشگاه که روی هویت و دی ان ای و...کار میکردن صبر کنیم. از دفتر سیف بهم زنگ زدن که حاجی میخواد شمارو ببینه! وقتی رفتم پیشش ازم گزارش کار گرفت و بعد از اون بهم گفت: «به بچه‌های بایگانی و طبقه بندی اطلاعات سپردم یه پرونده‌ای رو که دو سه سال قبل بسته شد و مربوط به یکی از مسئولین میشه رو برات بیارن تا باز بینی کنی و بدونی چی گذشته! لازمه شما اون و مطالعه کنید! البته قطعا در جریان هستید. اما خب ممکنه به دردتون بخوره و زوایای پنهان اون و بدونید بد نباشه!» برگشتم دفترم و دیدم چنددقیقه بعد برام پرونده مذکور و آوردند. پرونده درمورد پرستوهای سرویس اطلاعاتی بیگانه نظیر آمریکا و انگلستان و اسرائیل بود که چندسال قبل به برخی مسئولین جمهوری اسلامی نزدیک شده بودند. ماجرای هیاهوی وزیر پرحاشیه ارشاد دولت #برجامیون آقای ع.ج! که استعفا داده بود؛ وَ همچنان ماجرای مدیر ارشاد استان قم که سر و صدای زیادی کرده بود و دیگر ماجراهای تو در توی اون زمان. سرم داشت دود میکرد. نه از اینکه چنین اتفاقاتی افتاد! بلکه وقتی زوایای پنهان پرونده رو که جایی درز نکرده بود میخوندم. حتی #رهبری هم در اون زمان مستقیما به وزیر ارشاد وقت تذکر دادند و فرمودند: "ما در حوزه فرهنگ حرف بسیار داریم و...!!!" از طرفی سفرهای مشکوک و مخفیانه اشخاصی همچون علی مرادخانی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد به همراه تیمی از مسئولان آن معاونت به آمریکا. از طرفی اظهارات مهم امام جمعه جیرفت درمورد این مسائل که گفته بودند: «اگر ائمه‌ی جمعه، حقایق پشت پرده‌ی استعفاها و استیضاح‌های دولت توسط مجلس را بگویند، روانی برای مردم باقی نمیماند». ارتباط خانوم فیلمساز جوان«بهاره ص.ج» و همچنین ارتباط خانوم «آفرین چ.س» با وزیر مستعفی ارشاد و... اتهام این حضرات‌هم اجماع و تبانی علیه امنیت ملی و همکاری با دولت‌های متخاصم بود. خانوم آفرین چ.س در 12 آبان 94 دستگیر شده بود و همسر سابق یکی از بازیگران سینما و تلویزیون بوده. آفرین چ.س مدتی در پاریس ساکن بود و پس از ورود به ایران و... اون اتفاقات می‌افته! حاجی سیف پرونده بایگانی شده رو بهم داده بود تا مطالعه کنم و نکات آرشیو شده اون و مقایسه ای کنم با وضعیت موجود در این پروژه و پرونده! نتیجه مطالعه‌م این شد: "رفتار و عملکرد دختری که به عاصف نزدیک شده بود، بسیار متفاوت‌تر بوده. چون پروژه‌ی برخی مسئولین سیاسی و... به دلیل معلوم الحال بودن و سرشناس بودن، راحت‌تر از پرستوهایی هست که به سمت نیروهای امنیتی و اطلاعاتی و نظامی میان." در کل ما با یک پرستوی عادی طرف نبودیم. ☆☆ساعت 10 و 30 دقیقه صبح بهزاد تماس گرفت و خبر داد که بچه‌های آزمایشگاه و تشخیص هویت جواب و برامون آوردند. گفتم بیاره دفترم. رفتم در و باز کردم و ازش گرفتم.

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۵۵ و ۵۶ لحظاتی بعد عاصف از روی تراس برگشت داخل و نشست روبروی رستا روی مبل. دختره همون لیوانی رو که داخل آب‌ پرتقالش کمی پودر ریخته بود، به عاصف تعارف زد. عاصف از دستش گرفت، فورا رفتم روی خط عاصف گفتم: «عاصف‌جان نخور. با تو هستم داداش. شنیدی؟ نخورش برادر من.» عاصف سرفه ای کرد، یعنی شنیدم. گفتم: «بهش به شوخی بگو چیزی نریخته باشی توی شربتم.» عاصف گفت... اما گفتن همانا و شاکی شدن آناهيتا همانا. با عصبانیت به عاصف گفت: _تو به من شک داری؟ عاصف خندید و گفت: +نه اصلا. آخه این چه حرفیه؟ داشتم باهات شوخی میکردم. _خیلی شوخیه مسخره‌ای بوده. +خب ببخشید. _اصلا میخوای من خودم این شربت و بخورم تا باورت بشه؟ +آخه این چه حرفیه فدات شم. _نه میخورم تا تو باورت بشه. هم من، هم خانوم میرزامحمدی، هم حسن که توی وَن بودیم، هنگ کردیم... در کمال ناباورانه دیدیم اناهیتا شربت و خورد. دقیقا همون شربتی که برای عاصف ریخته بود و معلوم نبود چه پودری بود که از آستینش درآورد و ریخت توی لیوان تا به خوردِ سیدعاصف عبدالزهراء بده. وقتی شربت و تا تهش خورد، نگاهی به عاصف کرد گفت: _حالا باورت شد؟ +رستا جان، من شوخی کردم. چرا بی جنبه بازی در میاری؟ _هیچچی نگو. تو که به من اطمینان نداری، چرا میخوای باهام ازدواج کنی؟ رفتم روی خط عاصف، بهش گفتم: «برو کنار دختره و با کمی فاصله کنارش بشین، باهاش عاشقانه حرف بزن.» عاصف جوابی داد که در پاسخ حرف من بود، اما طوری گفت که یعنی داره با دختره حرف میزنه... گفت: «چه گوهی خوردم من...» بعدش بلند شد رفت سمت آناهیتا نشست... آناهیتا گفت: _منظورت چیه از این حرف؟ عاصف گفت: +منظورم اینه که عجب اشتباهی کردم با تو این شوخی و کردم. من از این حرف عاصف خنده‌م گرفت...اما دختره خیال کرد عاصف به اون میگه.. عاصف گفت: +عزیزم، من عاشقتم. _آره دیدم. از حرف و رفتارت مشخصه. جواب من و ندادی! وقتی تو که در حد یک لیوان آب پرتقال خوردن به من اطمینان نداری، پس برای چی میخوای با من ازدواج کنی؟ +من تورو دوست دارم، از تو خوشم اومده. دختر مهربون و فوق العاده زیبایی هستی. چشمای رنگیت دل من و برده.این صورت سفید و زیبات دل من و می‌لرزونه. باور کن باهات داشتم شوخی میکردم. دختره چیزی نگفت و بلند شد رفت سرویس بهداشتی... من و حسن از دیدن دوربین صرف نظر کردیم. اینم بهتون بگم که ما به هیچ عنوان در توالت و حمام دوربین کار نمیگذاریم، چون مجوز قضایی نداریم برای چنین کاری مگر در موارد خاص که باید پرونده رو به قاضی امین که حکم و صادر میکنه توضیح بدیم، وَ بنابر تشخیص قاضی محترم، چنین اقدامی صورت بگیره که اینجا هم از اون موارد نادر بود. خانوم میرزامحمدی داشت به دوربین نگاه میکرد، گفت: «آقای سلیمانی، آناهیتا داره به خودش آمپول تزریق میکنه.» برگشتم دوربین و نگاه کردم... دیدم بعد از اینکه آمپول و به خودش تزریق کرد، سرنگ و انداخت داخل توالت فرنگی و دکمه رو زد تا آب همه چیز و ببره. به خانوم میرزامحمدی گفتم، _برو توی آرشیو همین لحظات و برگردون بفرست روی مانیتور 5 و زوم کن ببینم روی سرنگ چیزی نوشته بود یا نه. این کارو انجام داد. در همین حین دیدم آناهیتا از توالت رفت بیرون بعدش رفت به سمت عاصف و نشست نزدیکش. من تموم تمرکزم روی مانیتور 5 بود. وقتی خانوم میرزامحمدی روی سرنگ زوم کرد، چیز خاصی دستگیرمون نشد. سُرنگ رو هم که انداخته بود توی توالت، پس عملا نمیدونستیم چی به چیه. در همین حین توسلی کردم به حضرت زهرا که کمکمون کنه و بدونیم کجای کاریم و واقعا با چه موجودی طرفیم. شاید به طرفة العینی و کم تر از ثانیه‌ای، یهویی نکته‌ای به ذهنم رسید. اونم اینکه درون اون شربت آب پرتقال برای عاصف سم یا چیزی ریخته بود که به مرور زمان عاصف و از پای درمی‌آورد و این میشد ترور بیولوژیک. یعنی دقیقا کاری که پرستوهای موساد و آمریکا با گزینه‌های هدف خودشون اینکارو میکردند که در طول تاریخ زیاد هست. نمونه‌ش فیدل کاسترو. فرضیه من بر این اساس بود به‌خاطر اینکه عاصف شک نکنه، آناهیتا شربت آلوده رو هم خورد، اما بعدش رفت پادزهرش و استفاده کرد تا آسیبی بهش وارد نشه. تجربه کاری من چنین چیزی رو وانمود میکرد. عاصف و دختره اون شب برای شام اومدن بیرون و رفتند رستوران. من و خانوم میرزامحمدی هم وارد رستوران شدیم، بعدش رفتیم پشت یک میز، به شکلی که مشرف به عاصف و آناهیتا باشیم نشستیم. مهدی و علی برای اتفاقات غیرقابل پیش بینی بیرون توی ماشین منتظر دستور بودند. موقع شام شده بود، گوشی ریزی که توی گوشم بود و فعالش کردم. یه میکروفون هم زیر کاپشنم بود که میتونستم از طریق اون با عاصف و گوشی ریزی که توی گوشش هست ارتباط بگیرم.

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۵۷ و ۵۸ من و خانوم میرزامحمدی رفتیم بیرون. سوار ماشینی که دراختیارم گذاشته بودن شدم و خانوم میرزامحمدی هم رفت سوار ون شد. زنگ زدم به مهدی گفتم: +کجایید؟ _پشت سر عاصف و دختره دارم حرکت میکنم. +لوکیشنت و روشن کن پیدات کنم. بیسیم زدم به ستاد گفتم موقعیت مهدی رو برام بفرستند. دو دقیقه بعد برام فرستادند و حرکت کردم... خودم و رسوندم به مهدی. وقتی نزدیک ماشین مهدی شدم رفتم کنارش، بهش اشاره زدم ماموریتش تمومه و خودم ادامه میدم. پیام دادم به عاصف. «برنامتون چیه؟ کجا میرید؟» چند لحظه بعد جواب داد: «نمیدونم. فعلا سردرگمم. میگه من و ببر بگردون.» پیام دادم: «یه چرخی توی خیابونا بزنید و برید خونه. برای امشب بسه. بگو باید بری ماموریت. بعدش فورا برگرد سایت منتظرتم.» رفتم اداره و توی دفترم منتظر موندم تا عاصف بیاد. یک ساعت بعد وقتی عاصف رسید مستقیم اومد دفترم. نشستیم و باهم همه چیز و بررسی کردیم. بهش گفتم: +چیزی نگفت؟ _نه. +از اتفاقاتی که داخل رستوران افتاد چی؟ _نه. خیلی ریلکس بود. +جالبه. _چطور؟ +بگذریم. ولی هرچی میریم جلوتر، من بابت تو بیشتر احساس خطر میکنم. عاصف با تعجب بهم نگاه کرد، گفت: _چه خطری آقا عاکف؟ +نمیدونم. ولی حس خوبی نسبت به ادامه این پرونده ندارم. خیلی مواظب خودت باش. ممکنه تهش بهت بخواد آسیب بزنه. _چشم حواسم هست. +رژ و بهم بده. از جیبش آورد بیرون و گفت: _یادم رفت بهت بگم. داشت کیفش و چک میکرد، گفت رژم نیست. +پس بو برده. _بعید میدونم. چون بهش گفتم دیگه درگیری زیاد شده بود توی رستوران فوری اومدم بیرون. شاید موقعی که داشتم وسیله‌ت با عجله جمع میکردم، یا جا موند، یا اینکه افتاد زیر دست و پا. بلند شدم رفتم گوشی و گرفتم زنگ زدم به محمودرضا. بهش آدرس رستوران و موقعیت منطقه و تایمی که ما حضور داشتیم و لحظه ای که عاصف داشته رژ و میگذاشت داخل جیبش، همه‌رو با هک کردن پاک کنه. رژ و از عاصف گرفتم، یه کم باهاش وَر رفتم و دو دقیقه‌ای بهش نگاه کردم و توی دستم باهاش این طرف اون طرفش کردم، به سید عاصف عبدالزهراء گفتم: +تصورت از این رژ چیه؟ عاصف فقط نگاه میکرد... میخواست چیزی بگه اما انگار شک داشت... گفتم: +حرف بزن پسر. تصور و تحلیلت از این رژ چیه؟ _چی بگم والله. +هر چی توی ذهنت داری بریز بیرون. _دوربین داره تنش؟ گفتم: +این یک #سلاح خطرناک هست. #در_ظاهر یک رژ ساده به نظر میاد، اما یک سلاح کُشنده هست. برای همین هست که انقدر جلوت توی ماشین دست و پا زد که رژش چی شده. _یا ابالفضل. +خطر از بیخ گوشت رد شد. الآن که نه، اما به جاش، وَ به موقع‌ش، یا تو یا یکی از کسانی که عین خودت بود و با همین هدف میگرفتن و کسی هم نمی‌فهمید. عاصف به فکر فرو رفت. بهش گفتم: +خیلی حماقت بزرگی کردی. _میدونم حاجی. شرمنده‌تم! +شرمنده من نباش. شرمنده خودت و همکارای شهیدت باش. خیلی عصبی بودم، ولی داشتم خودم و کنترل میکردم. گفتم: +عاصف، تو مگه نمیدونی یه نیروی امنیتی، یه نیروی اطلاعاتی مثل تو، نمیتونه وَ نباید وابسته بشه؟ سرش و انداخت پایین. گفتم: +سکوت و سر پایین انداختن جواب من نیست. پسر خوب، من رفیقتم، بعدش همکارتم. یه هویی آمپر چسبوندم به 100000 و یه دونه محکم زدم روی میز گفتم: +آخه این چه غلطی بود کردی؟ هان؟ _حاجی، من بازی خوردم. خیال کردم دختر فقیری هست، با خودم گفتم حتما نباید برم یه دختر خانواده دار و پول دار بگیرم. گفتم زیر پر و بالش و بگیرم، اگر دختر مناسبی بود باهاش ازدواج کنم. _آخه من این حماقت تو رو کجای دلم بزارم؟ مگه توی تشکیلات بهت یاد ندادن که حق ندارید وابسته به کسی باشید؟ مگه روز اول توی تشکیلات بهت یاد ندادن یه نیروی امنیتی حق نداره دلسوزی کنه و این‌ها خط قرمز حساب میشه؟ مگه به تو یاد ندادن که دلسوزی #فقط برای #امنیت ملی و مردم باید باشه و خط قرمزت باید چهارچوبی باشه که سیستم برات مشخص میکنه؟ اینا رو مگه یاد نگرفتی؟ _بله حق با شماست! +حق با من نیست، حق با حفاظت ستاد هست که میخواد بزنه دهان مبارکت و مورد عنایت قرار بده. _بابا من دارم همکاری میکنم، من دارم اینجا کار میکنم، من یه تخلف انضباطی و اخلاقی و کاری توی پرونده‌م نیست، یه مشکل امنیتی توی سابقه‌ کاریم ندارم. اونوقت سر یه حرکت سهوی این غوغا راه افتاده؟ تازه اونم چی! من گفتم بزار کمی با این دختره آشنا بشم، بعدش خودم بیام به حفاظت بگم تا زیر و بمش و در بیاره بعدش من برم خیر سرم خواستگاری. بد کردم؟ گفتم: +نه. حماقت کردی. تو باید همون چند روز اول به حفاظت میگفتی. نه اینکه چندماه بگذره و علاقه ایجاد بشه و اونوقت من بزنم مچت و بگیرم و ما قبلشم حفاظت بفهمه. این اسمش چیه؟ با تو هستم. اسمش چیه؟

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۵۹ و ۶۰ حاجی سیف گفت‌: _ببین عاکف جان، هم خودت، هم من، هم کاظم، همه و همه میدونیم که عاصف یک نیروی امنیتی حرفه‌ای هست. پس بنا براین، این دست پرونده‌ها دشمنان حرفه‌ای رو هم داره. یعنی هر هدفی، یک گزینه حرفه‌ای میاد سمتش. +بله درسته. _عاصف، هدف یک پرستو قرار گرفته. اما چه پرستویی؟ من سکوت کردم تا به حرفش ادامه بده... گفت: _برای یک سرلشگر، یک وزیر، یک پرستوی معمولی نمیفرستند. یعنی چی؟ یعنی اینکه پرستوها درجه دارند. نه از این درجه‌های معمول نظامی. نه! درجه به معنای رتبه بندی در حرفه‌شون هست. برای یک سرلشکر، یک پرستوی سرلشکری میفرستن، برای یک وزیر، یک پرستوی حرفه‌ای در سطح وزیر میفرستن، وَ برای آدم امنیتی و اطلاعاتی مثل عاصف، پرستوی حرفه‌ای و امنیتی و اطلاعاتی، و نظامی، و بازجو، وَ دوره ضدبازجویی دیده، وَ مسلط به امور سایبری و همه فن حریف میفرستن. درسته؟ +بله. دقیقا همینطوره. _پس خیلی حواستون باشه. به نظرم با یک نفر که تموم این شاخصه‌ها رو داره طرفید شما. حواستون باشه تا یک وقت_ رو دست نخورید. +چشم آقا. حواسم هست. _ضمنا، یک نکته بسیار مهم و باید بهت بگم. احساس میکنم اینا هدفشون عاصف فقط نیست. احتمالا از طریق عاصف میخوان به گزینه‌های دیگه ای مشابه عاصف یا بالاتر از اون برسن. مثلا خودت. انگار یکی دوباره بهم شوک داد. گفتم: +من!؟! _بله. شما. فقط حواست باشه تا اگر هرخطری دور خودت احساس کردی، حتما با من هماهنگ کنی. +چشم آقا. فقط جسارتا یه سوال... حاج آقا سیف مدیر کل ضدنفوذ و ضدتروریسم که انگار ذهن من و خونده بود گفت: _میدونم چی میخوای بگی، اما فعلا وقتش نیست. میدونم میخوای از ارتباط دیگر پرونده‌ها با این پرونده بگی، اما بهت گفتم که تموم حواست روی پرونده خودت باشه. دیدم دقیقا زد توی خال... منم میخواستم در مورد همین مسئله ازش بپرسم. سکوت کردم... لبخند زدم گفتم: +به نظرتون اگر درجریان باشم، به روَند پرونده و زودتر به نتیجه رسیدن ما کمک نمیکنه!؟ مجددا حرف قبلی و تکرار کرد و گفت: _حواست به پرونده مهمی که دستته باشه. +چشم. دیگه چیزی نگفتم و برگشتم اومدم اتاقم. مدتی از طی مراحل این پرونده گذشت و هر روز که میگذشت، ما میتونستیم به طور حلزونی به ابعاد مهمی از زوایای مختلف این پرونده برسیم. دلیل طی شدن حلزونی روند این پرونده هم این بود که ما با یک زن حرفه‌ای طرف بودیم. به همین خاطر بعد از چند هفته کارو تلاش، به یک نیمچه اطلاعاتی میرسیدیم. همین اتفاقات کار مارو سخت‌تر میکرد. مدتی طی شد و با برنامه‌ای از پیش طراحی شده ارتباط عاصف و دختره رو عمدا بیشتر کردیم. بارها و بارها تلاش کردیم موقع ملاقات عاصف و دختره، مادربزرگ دختره هم در یکی از قرارها حضور داشته باشه اما هربار دختره با بهانه‌های مختلفی می‌پیچوند. اما هدف ما چی بود و چرا اصرار داشتیم که مادربزرگ دختره در یکی از این ملاقات‌ها حضور داشته باشه. هدف ما نفوذ در اون خونه‌ای بود که محل زندگی دختره بود. یک بار موفق شدیم و در یکی از این ملاقات‌ها تونستیم با حربه‌های مختلف کاری کنیم که دختره مادربزرگش و همراه خودش بیاره. مجوزهای لازم قضایی رو برای ورود به اون خونه گرفتم و برای تعقیب و مراقبت از عاصف و دختره و مادربزرگش در اون قرار، دوتا از همکارای دیگه رو که توی این پرونده فعال بودند گذاشتم. بعد از اینکه عاصف و دختره و مادربزرگ سر قرار رفتند تا باهم ناهاری بخورن و چرخی توی تهران بزنن، من و صادق رفتیم به خونه مورد نظر وارد منزل شدیم و تموم چیزهایی که لازم بود و بررسی کردیم اما به نکته خاصی که بتونه سند و مدرک بشه برای این پرونده نرسیدیم. با مجوز قضایی قرار شده بود در بعضی نقاط این خونه دوربین کار بگذاریم. مشغول بررسی اتاق‌ها بودم که صادق اومد سمتم، گفت: _حاجی، اتاق این دختره چیزی نداره که ما بخوایم دوربین کار بگذاریم. +یعنی چی صادق؟ _یعنی خیلی زرنگه. اتاقش وسیله خاصی مثل مجسمه و کتابخونه و ساعت و ... هیچچی نداره که ما بخوایم اقدام کنیم. راست میگفت. فقط یه فرش بود و یه لحاف و تشک. حتی یه لامپ یا یک لوستر هم توی اتاقش نصب نبود. عجیب بود. تمام اتاق و مجددا خودم بررسی کردم، اما واقعا راهی وجود نداشت. این حرکت معلوم بود که ما با یک آدم فوق‌العاده حرفه‌ای و محتاط امنیتی مواجه‌ایم که در این حد تمام اتفاقات پیش بینی نشده رو برای خودش پیش بینی میکرد. میخواستم به صادق بگم چیکار کنه و توی کدوم قسمت از خونه دوربین کار بگذاره که مهدی اومد روی خطم و توی گوشم گفت: _حاج عاکف صدای من و داری‌؟ +بگو مهدی. میشنوم. _حاجی دختره توی رستوران بود و رفت سرویس بهداشتی، اما یهویی غیبش زده. عاصف به من میگه چیکار باید کنه؟ +مگه میشه؟

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۶۱ و ۶۲ +بهش بگو همکاری کنه! وگرنه براش گرون تموم میشه. لحظاتی گذشت و عاصف گفت: _حاجی همکاری نمیکنه. میگه درب دیگه ای اینجا نداره. +ولش کن. خودم ردیفش میکنم. رفتم روی خط حجت! +حجت صدای من و داری. _بله آقا عاکف. +اعلام موقعیت و وضعیت. _100 متری رستوران دارم تخمه میخورم. مورد مشکوک مشاهده نشده! +اتفاقا کار از مشکوک هم گذشته داداش. دختره پیچیده رفته. _یا ابالفضل. +میری داخل رستوران. خودت و معرفی کن و بگو از کجا اومدی! تموم دروبین‌های رستوران و چک میکنی. ببین اون دختره از کجا رفته بیرون! اگر از طرف رییس‌ رستوران همکاری صورت نگرفت، با اختیار من، بدون مجوز قضایی، دستبند میزنید میاریدش سایت تا ترتیب این آدم و بدیم. _چشم. الساعه میرم سراغش. رفتم روی خط عاصف: _عاصف. +بله آقا! _بیا بیرون. +چشم. دقایقی گذشت و منتظر جواب حجت بودم که در همین حین سیدرضا زنگ زد... +جانم آقاسیدرضا! _حاجی، دستم به دامنت، فقط بیا بیرون. +چی؟!؟! _حاجی دختره برگشته خونه! داخل کوچه‌ست. همین الان از کنار ماشین من رد شد! +خیل خب. خون‌سردیت و حفظ کن. فقط بگو الان دقیقا کجاست؟ _داره نزدیک میشه! قطع کردم... به صادق گفتم: +اوضاع خیطه. باید بزنیم بیرون. _چی‌شده؟ +وقت برای توضیح اضافی ندارم. فقط بدون که دختره برگشته. _اَی کله‌ی پدرش‌و. وسیله‌هارو جمع کردیم و رفتیم توی حیاط. نگاهی به دور و برم و کل ساختمون انداختم. خونه قدیمی بود. فورا برگشتیم و خودمون و رسوندیم سمت پشت بوم. نه راه پس داشتیم و نه راه پیش. هیچ راه فراری در کار نبود. صدای بیسیمم و کم کردم... رفتم روی خط سیدرضا گفتم: +سید، دختره کجاست؟ _چندقدمیه خونه. داره از توی کیفش یه چیزی درمیاره! +میتونی حواسش و پرت کنی؟ _چشم. +چیکار میکنی؟ _هر چی شما بگی. +وضعیت کوچه چطوره؟ _نسبتا پر رفت و آمد و شلوغ. +پس نمیشه کیف قاپی کنی. میگیرنت لت و پارت میکنن. _بخوای میزنم کیفش و. کتک اینجوری هم زیاد خوردم و آب‌بندی شدم حسابی. +نه منتفیه. فکرش و از سرت بیار بیرون و خنگ بازی درنیار. _دستور؟ +تا نیومد داخل خونه، یه تصادف صوری راه بنداز. جوری بزن که آسیب خاصی نبینه و روال پرونده رو متوقف نکنه! _چشم. سرم و از لبه پشت بوم کمی آوردم بالا، داشتم کوچه‌رو میدیدم. سیدرضا چنان تیکافی کرد که صادق هم سرش و آورد بالا. سیدرضا با سرعت رفت و با آیینه بغل ماشین سمندی که ما رو آورده بود توی این موقعیت، محکم زد به آرنج دختره، دختره هم بلافاصله از شدت درد دستش و گرفت. دیگه نمیدونم چه اتفاقی افتاد اما من و صادق بلافاصله رفتیم پایین داخل حیاط و توی باغچه، پشت یکی از درخت‌ها قایم شدیم. خیلی استرس داشتم... خدا خدا میکردم دختره نفهمه ما بهش انقدر نزدیک شدیم و زیر چتر اطلاعاتی ما قرار داره! انگار سیدرضا دعوای الکی راه انداخته بود و عربده میکشید که این خانوم خودش مقصره و...! رفتم روی خط سیدرضا گفتم: +چه خبره توی کوچه؟ بیایم بیرون؟ سیدرضا که داشت داد و بیداد میکرد و انگار با یکی گلاویز شده بود، توی گوشش گوشی ریزی بود و بلند داد میزد که هم جواب من و بده و هم اون دختره و چندتا جوونی که ازش شاکی بودن شک نکنن: «بله، بله[یعنی بیاید بیرون]. اینجا پر رو بازی درمیاری؟ از محله‌ت بیا بیرون تا هرزه بازیت و نشون بدی. هر گربه‌ای توی محله‌ش بلده قلدر بشه. خیال کردی چشم و ابروی خوشگل داری و این پسرا دورت جمع شدن طرفداریت و میکنن میتونی هر غلطی کنی؟ اصلا زنگ بزن به پلیس بیاد.» فورا رفتیم سمت در. دستام و به هم قفل کردم و به صادق گفتم: «برو بالا ببین توی کوچه چه خبره.» صادق با اون وزن سنگینش اومد روی کف دوتا دستام رفت بالا... فورا اومد پایین و گفت: «دختره چندمتری با درب خونه فاصله داره. نشسته و داره از درد به خودش میپیچه. دورشم آدما گرفتن.» آروم در و باز کردم و بدون اینکه کسی متوجه بشه رفتیم بیرون. به مسیرمون ادامه دادیم و از محله خارج شدیم. زنگ زدم به سیدرضا گفتم: +چه خبر؟ _هیچچی بابا. بخیر گذشت. زدن زیر چشمم و تنها بودم در رفتم. اسلحه هم که نمیتونم بکشم. +بیا دوتا محله پایین تر. من و صادق اونجاییم و توی پارک منتظرتیم. خداحافظی کردم و زنگ زدم به عاصف گفتم: +چه خبر. کجایی؟ _با مادربزرگم «مادربزرگه دختره» دارم میرم خونشون! +اوکی. بیا بعدش اداره کارت دارم. _چشم. صدای بیسیمم و بردم بالاتر رفتم روی خط حجت! +حجت حجت / عاکف! _جونم حاجی. +بگو داداش... شیری یا روباه!؟ _الحمدلله شیر. +شرح ماجرا؟

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۶۳ و ۶۴ وقتی رسیدیم اداره رفتم اتاقم و زنگ زدم به بهزاد گفتم عاصف و مهدی و خانوم میرزامحمدی و حسن و بگه بیان اتاق من! حدود بیست دقیقه‌ای طول کشید تا بیان دفتر. چون هنوز بعضی نرسیده بودن... از طرفی به بهزاد گفتم همه‌ی این حضرات باهم بیان. وقتی وارد شدن، نشستن دور میز جلسات. صدام و بردم بالا گفتم: «معلومه اینجا چه خبره؟ معلومه چتون شده؟ معلومه دارید چیکار میکنید؟ اینجا شده جنگل و عین باغ وحش و منم شدم مسئولتون. این چه وضعیه که یه زنیکه لمپن و نمیتونید رهگیری کنید. آخه چقدر شماها ضعیف شدید که نمیتونید دور تا دور یک ساختمون و پوشش بدید. کجا درس خوندید؟ کجا آموزش دیدید؟ کی شمارو آورد ضدجاسوسی؟» یادمه یه زوم کن پر اسناد و مدارک روی میزم بود که مربوط به همین پرونده میشد. بلند کردم و پرت کردم سمت عاصف گفتم: «میبینی بیشعور؟! اینا همه گندهایی هست که تو به بار آوردی. حالا هم عرضه نداری متهمی که کنارته رو کنترلش کنی. بخدا من در عجبم تو یهویی چت شد که انقدر خنگ شدی. من در عجبم که چیشد تو یهویی انقدر احمق شدی.» صدام و بردم بالاتر گفتم: +خانوم میرزامحمدی. شما اونجا چیکار میکردید؟ خواب تشریف دارید؟ نمیتونید کار کنید استعفا بدید برید خونه‌تون. گفت: _آقای سلیمانی من توی رستوران بودم. اما واقعا نفهمیدم چیشد. +پس عمه من باید می‌فهمید چی‌شده؟ کجا رو داشتی نگاه میکردی که سوژه به این راحتی در رفته؟ مجددا به عاصف گفتم: «عاصف، به روح فاطمه زهرا دلم میخواد انقدر بزنمت صدای تا سه ساعت زوزه بکشی و کف و خون بالا بیاری. حالم داره ازت به هم میخوره. دقیقا همون اشتباهی رو که مدت‌ها قبل سر پرونده عزتی داشتی، الان هم همون اشتباه و تکرار کردی.» عاصف گفت: _حاجی چیشد دقیقا؟ +دقیقا و باید به تو بگم؟ دقیقا و ندیدی‌؟ دهنش استخون بود داشت میرفت. روم و کردم سمت مهدی و حسن گفتم: «شما دوتا اونجا چیکار میکردید؟ دور ساختمون و نباید چک میکردید؟» جوابی نشنیدم. دیدم عاصف نشست، زوم کنی که به سمتش پرت کردم و داره از روی زمین جمع میکنه. به خانوم میرزامحمدی و مهدی و حسن گفتم برن بیرون... وقتی رفتن، به عاصف گفتم: +میدونی دختره برگشته بود سمت خونه؟ با تعجب گفت: _نه!!!!! واقعا نفهمیدم! +به روح پدر شهیدم شانس آوردی. به روح رسول الله شانس آوردی. اگر این دختره من و صادق و میدید، اگر ذره ای بو می‌برد که سیدرضا با برنامه از پیش طراحی شده اون و زد، عاصف کاری میکردم تا مرغ‌های آسمون به حالت ناله کنند. خیلی از دستت شاکی‌ام. الانم از اتاق من برو بیرون نمیخوام قیافه‌ت و ببینم. چیزی نگفت و رفت. دقایقی گذشت و بهزاد زنگ زد اتاقم گفت: «حاج کاظم «معاونت کل سازمان (....) در کشور اومده اینجا و میخواد ببینه شما رو.» فورا بلند شدم رفتم بیرون، تا دیدیم هم و، رفتیم توی آغوش هم! گفتم: +دورت بگردم حاج آقا، چرا نیومدید اخل؟ _داشتم رد میشدم، صدات انقدر بلند بود، از چند لایه در و دیوار هم عبور میکرد و توی سالن یه کم پیچیده بود. گفتم ببینم چیشده که انقدر عصبانی هستی. آهی کشیدم و گفتم: +تشریف بیارید داخل اتاقم. حاجی سری تکون دادو از دامادش بهزاد « البته اون موقع هنوز رسمی نشده بود» خداحافظی کرد و اومد رفتیم دفتر من! نشستیم باهم صحبت کردیم. گفت: _چت شده پسرم؟ چرا انقدر به هم ریخته ای؟ چرا انقدر عصبی هستی؟ +چی بگم حاج آقا. بخدا نمیدونم اینجا چه خبره! هر روز یه گند بالای گند اضافه میشه. آدم گاهی از بعضی ها توقع نداره انقدر گاف بزرگ بدن. _منظورت چیه؟ سر پرونده عاصف گیر و گور داری؟ +بله دقیقا. این نفهم اصلا معلوم نیست چش شده. _ خودت و کنترل کن پسرم. خوب نیست، در شان تو نیست. برای رفتار سازمانیت و مسائل انضباطی تو گرون تموم میشه. من شرایطت و درک میکنم که از لحاظ روحی حتی یه مدت سمت افسردگی رفتی و دلیل پرخاشگری و بی تابی تو هم مرگ یا شهادت همسرته که برای من اندازه دخترم مریم عزیز بوده! اما تو اصلا مسیر درستی رو نمیری. سرم و انداختم پایین. احساس شرمندگی میکردم جلوی همه.. حتی از عاصف و نیروهایی که زیر نظرم توی پرونده کار میکردن بابت اخلاق گندم خجالت میکشیدم... حاج کاظم گفت: _تو الان نگران چی هستی؟ +نگران عاصفم! _اشتباه کرده و باید تاوان پس بده. +بحث این نیست، بحث اینجاست که معلوم نیست این دختره چندنفر و سوژه کرده و ما هنوز خبر نداریم. _یعنی چی؟ +حاج آقا سیف میگه، چندتاپرونده دیگه ای هم هستند که مرتبط با همین مسئله هست، اما ما هنوز هیچ سرنخی از کِیس پرونده خودمون که عاصف هدفش قراره گرفته بدست نیاوردیم. از طرفی این دختره مبهم هست، هیچ اطلاعاتی ازش نداریم. نتونستیم چهارتا عکس درست و درمون ازش توی یک دهه اخیر پیدا کنیم.

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۶۵ و ۶۶ یک هفته ای میشد که بچه‌ها نزدیک خونه دختره مراقبت میکردن تا ببینن بیرون میاد یا نه! اما خبری ازش نبود. از طرفی هم حتی به عاصف زنگ نمیزد و موقعی هم که عاصف تماس می‌گرفت، گوشی دختره خاموش بود. عاصف چندبار رفت در خونه‌شون اما کسی درو باز نکرد. همه تعجب کرده بودیم. نمیشد کاری هم کرد. از طرفی شب‌ها برق خونه‌شون خاموش بود. یادمه که هم من، هم حاجی سیف، وَ هم اینکه تموم بچه‌های مرتبط با این پرونده کلا توی آمپاس بودیم. یه روز نشسته بودم و داشتم فکر میکردم که باید چیکار کرد و در حال آنالیز و تحلیل پرونده بودم، تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود: «دختره شک کرده و احتمال داره فهمیده باشه به خونه‌شون نفوذ کردیم.» چیزی جز این نمیتونست باشه. از طرفی هم زیر 5 درصد احتمال میدادیم خودکشی کرده و نمیخواسته دست ما بهش برسه. اما این احتمال خیلی‌ضعیف بنظر می‌اومد. چون اگر خودکشی کرده بود باید یک بوی نامطبوع از اون خونه می‌اومد یا سر و کله مادربزرگه پیدا میشده. چون ما از همون دقایق اولیه که از خونه اومدیم بیرون، بچه‌های من کل موقعیت‌ رو زیر نظر گرفته بودن. اما با این اتفاق، به معنای حقیقی کلمه دستمون بسته بود و عملا نباید از طرف ما هیچ اقدامی صورت میگرفت. حتی ماموران برق و آب هم رفتند در خونه سوژه تا کنتور و چک کنند، بازهم کسی در و باز نمیکرد. یک هفته‌ای گذشته بود و یه روز که مشغول کار بودم، بهزاد تماس گرفت با من گفت: _حاجی دختره با عاصف تماس گرفته. عاصف خان هم پشت در هستن. میخوان شمارو ببینند. +بهش بگو بیاد. رفتم اثر انگشت زدم و لحظاتی بعد عاصف اومد ... گفتم: +خوش خبر باشی. _حاجی دختره تماس گرفته. به بچه ها گفتم فایل شنود و بفرستند روی سیستم شما! +کار خوبی کردی. سیستم و روشن کردم، فایل و چک کردم... دختره به عاصف توضیح داد که مریض بودم و نتونستم تماست و جواب بدم و... که منم باور نکردم. به عاصف گفته بود: «امشب میای دنبالم؟ دوست دارم با هم بریم بیرون!» عاصف گفت: «امروز خیلی کار دارم!» دختره گفت: «تورو خدا بیادیگه» عاصف گفت: «عزیزم باور کن سرم شلوغه! باید برم تا اراک.» دختره گفت: «خب بعدش بیا دیگه. مگه قرار هست بمونی؟ مگه کجا میخوای بری؟» عاصف گفت: «برای یه ماموریت خیلی مهم باید از طرف محل کارم برم تا اراک!» دختره با یک کرشمه و طنازی خاصی گفت: «من و نمیبری عزیز دلم؟» عاصف خندید و گفت: «امان از دست تو!» دختره با یک شیطنت خاصی گفت: «حالا میای یا نه؟» عاصف گفت: «بهت قول نمیدم برای امشب، تا یه وقت بد قول نشم! اما اگر به موقع رسیدم و خسته نبودم، میام دنبالت با هم میریم شام میخوریم و یه چرخی هم میزنیم. اگر امشب نشد، اما فردا حتما میام میبینمت!» زیاد با هم صحبت نکردند. من شک کردم به ماجرا. احساسم و تجربه یک دهه و خرده‌ای کار من در سیستم اطلاعاتی کشور این و میگفت که کاسه‌ای زیر نیم کاسه‌ست و ممکنه امشب یا اگر فردا همدیگر و دیدند هر گونه اتفاقی رخ بده! اما پیش بینی اون اتفاقات کمی دشوار بود. ما حتی پیش بینی اینکه به عاصف بخواد آسیب بزنه رو هم در تحلیل‌ها و فرضیه‌های خودمون قرار دادیم! فورا با دفتر حاج آقای سیف هماهنگ کردم تا بهم وقت ملاقات فوری بدن و بتونم اطلاعات و اخبار و گزارشات و بهشون برسونم. نکاتی رو فرمودند که من الان به طور کامل چیزی نمیگم، اما شما خودتون در ادامه میخونید. عاصف قرار بود اون روز به یک ماموریت مهمی بره که از اینجا به بعد قرار شد طبق پیشنهادی که به حاج آقای سیف مدیر کل بخش ضدنفوذ «ضدجاسوسی» و ضد تروریسم دادم و ایشون هم دقیقا با من هم نظر بودند، پروژه رو پیش ببریم. عاصف برای ماموریت به اراک آماده و سپس عازم شد. موضوع ماموریتش هم یک سری بررسی‌های میدانی و امنیتی و... در یکی از سایت‌های اتمی اراک بود. وقتی عاصف رفت، تمام مسائلی که باید مورد بررسی و ارزیابی قرار میگرفت و گزارشات نهایی درمورد یکی از سایت‌های اتمی رو برای ما می‌آورد، نوشت و در پوشه‌ای قرار داد. عاصف اون روز غروب ساعت 7 عصر از اراک به تهران برگشت، وَ بعدشم طبق قراری معین با اون دختره همدیگرو دیدند. پس دقت کنید، یعنی بعد از اراک، مستقیما به اداره بر نگشت و رفت سراغ دختره. اما در زمانی که عاصف و دختره با هم بودن، من و تیمم کجا بودیم؟ اون روز تعقیب و مراقبت به طور نامحسوس توسط خانوم میرزامحمدی صورت گرفت. عاصف اون شب برخلاف همیشه، نمازش و دیر خوند. رفت دختره رو سوار کرد و اومدن سمت امامزاده صالح تجریش، ماشین و یه گوشه ای پارک کرد و رفت داخل امام زاده، اما دختره بنا بر گفته ی خودش به دلیل عذرشرعی از ورود به امامزاده برای خواندن نماز و...خودداری کرده بود.

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۶۷ و ۶۸ در یکی از روزها، در دفترم مشغول بررسی پرونده‌های در دست اقدام بودم و بعد از اون مشغول آنالیز پرونده مربوط به عاصف و آناهیتا بودم که گوشی کاریم زنگ خورد. تماس و جواب دادم: +بله. _سلام. آقای عاکف سلیمانی؟ +امرتون؟ _شناختید؟ +باید بشناسم؟ _نمیدونم. شاید دوست داشته باشید بیشتر همدیگر و بشناسیم! فورا دوان دوان رفتم سمت درب اتاقم، اثر انگشت زدم، در باز شد رفتم بیرون و از داخل راهروی کوچیک کنار اتاقم رفتم پشت درب اتاق مسئول دفترم بهزاد. در و باز کردم و رفتم سمت میزش، بهش اشاره زدم چیزی نگه. آروم صورتم و از گوشی فاصله دادم به بهزاد گفتم: «به بچه ها بگو خط کاریم و رصد کنن. مزاحم ناشناس دارم.» روی صندلی داخل اتاقش نشستم. بهزاد خیلی آروم با بچه‌ها تلفنی صحبت کرد و بهشون موضوع رو گفت. اما بعد از 30 ثانیه صحبت کردن دختره با من، تماس قطع شد. رفتم اتاق مسعود که بهزاد بهش گفته بود خط و رصد کنه! مسعود تا من و دید گفت «حاجی نتونستم ردش و بزنم.» چون از زمانی که بهزاد بهش خبر داد، مسعود شروع کرد به رصد تا زمانی که دختره قطع کرد 30 ثانیه طول کشید و نشد ردش و بزنن. تماسی که با گوشی کاریم گرفته شد، علیرغم اینکه از داخل ایران بود، اما نمیشد رهگیری کرد، وَ احتمال قوی تماس از یک خط ماهواره ای بود. به بچه‌ها گفتم خطم و شنود و رهگیری کنن تا اگر مجددا این تماس برقرار شد، بتونن ردش و بزنن. هرچی فکر کردم، اون صدا، هم صدای آشنایی بود، هم نا آشنا. خیلی توی ذهنم سرچ کردم که صدای کی میتونه باشه. بعد از نیم ساعت فکر کردن، فهمیدم صدای آناهیتا نعمت زاده هست. اما انگار صداش و با یک سیستم پیشرفته در حین صحبت کردن تغییر داده بود. فورا گزارش این اتفاق و نوشتم و رسوندم دفتر مدیرکل تا درجریان باشه و ایشون هم زیرش و امضا زد و فورا به مسئول دفترش گفت برسونن به حفاظت تا پیگیر این جریان باشن تا یک وقت اتفاقی پیش نیاد. دو روزی از این ماجرا گذشت و حاجی سیف تماس گرفت و گفت برم اتاقش کارم داره! وقتی وارد دفترش شدم دیدم خیلی عصبی هست. گفت: _گوشی کاریت کجاست؟ از جیبم در آوردم نشونش دادم. گفت: _همین الآن سیم کارت و گوشی رو بده مسئول دفترم ببره بده به حفاظت، خودت مجددا برگرد اتاقم. منم چیزی جز یک کلمه نگفتم... «چشم آقا.» دستور رییس و انجام دادم و مجددا برگشتم اتاقش. رفتم روی صندلی نشستم و از پشت میزش بلند شد اومد نشست روبروم، گفت: _یه خبر بد برات دارم! گوشام و تیز کردم، زُل زدم به چشمهای حاج آقا سیف... گفتم: +اتفاقی افتاده آقا؟ _یه نفوذی توی این پرونده داریم. چندثانیه ای سکوت کردم و خیلی آروم گفتم: +طبیعتا عاصف که نیست! _نه خداروشکر! +پس کی؟ _یکی از مسئولین، هادیه این پرستو هست! +چه کسی وَ کجاست؟ _همون شخصی که فقط یکبار پرستوی پرونده ما رو یعنی آناهیتا نعمت زاده رو سوار ماشینش کرده و تا همین الان ما نتونستیم از ارتباط این مرد با این زن چیزی بفهمیم. +اون شخص توی استانداری تهران هست! به صلاح هم نیست دعوتش کنیم اینجا یه چای با هم بخوریم. چون پرونده نیمه تموم می‌مونه! _متاسفانه پست بالایی هم داره! اما اونی که تو چندبار با پوشش‌های مختلف دیدیش، حتما هادی و تامین کننده حفاظت فیزیکی پرستوی پرونده ما هست! اما این مرتیکه‌ای که در استانداری تهران هست، هادیه مالی این زن هست. +یعنی باور شما بر این هست که به حتم و یقین این شخض هادی پرستوی پرونده ماست؟ حاج آقا سیف لبخندی زد گفت: _بهتره فعلا تمرکزت روی دختره باشه! +چشم آقا! ولی ذهنم خیلی درگیر این شخص شده بود... داشتم بلند میشدم برم، یه هویی ایستادم... حاجی سیف گفت: _چیزی شده عاکف! برگشتم نگاش کردم! گفتم: +من با هادی این پرستو که شاغل در استانداری تهران هست دیدار داشتم! _چی گفتی؟ +من چندوقت قبل با هادی این پرستو در استانداری تهران برای یک موضوع مهمی دیدار داشتم. الان فهمیدم! _یعنی برای پرونده مربوط به عزت الله عزیزی که در ماجرای قاچاق دختران به دوبی نقش داشته با «ا.ت» دیدار داشتی؟ +دقیقا! ما بارها از این شخص استفاده کردیم و بهمون اخبار و اطلاعات دقیقی‌رو از برخی دوستان و دوتا از همکارانش داد! حاجی سیف سکوت کرد! خیره شد بهم! لحظاتی به سکوت گذشت ... گفت: _برو به کارت برس! هر خبر جدیدی شد من و درجریان بگذار! +چشم. برگشتم دفترم، به بچه‌ها گفتم «ا.ت» رو 24 ساعته زیر نظر بگیرن و هر جا میره عین یک سایه دنبالش باشند و تمام خطوط ارتباطیش کنترل کنند!

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۶۹ و ۷۰ ◇◇دو روز بعد/ ساعت 21:00 / فرودگاه امام خمینی همه چیز برای رفتن پرستوی موساد به خاک لبنان آماده بود! عاصف استرس عجیبی داشت! نگران خودش بود! نگران برخوردهای تشکیلات با این اتفاق پیش آمده بود! از طرفی تشنه به خون آناهیتا نعمت زاده پرستوی اسرائیل. 21:45 دقیقه هواپیمای حامل مسافران لبنان و پرستوی اسراییل پرونده ما تیکاف کرد و از فرودگاه امام خمینی به مقصد لبنان پرواز کرد! در داخل هواپیما هم سیدرضا سوژه رو زیر چتر اطلاعاتی و امنیتی خودش داشت! کار ما دیگه توی فرودگاه تموم شده بود و برگشتیم اداره. رفتم دفترم کمی به کارها و گزارشاتی که باید مینوشتم و دریافت میکردم رسیدم. خسته بودم. نمیدونستم قرار هست از اینجا به بعد چی بشه، اما قطعا پیروزی با ما بود و دست برتر رو داشتیم. نشستم یک لیوان آب پرتقال مشتی زدم بر بدن! علیرغم اینکه نماز مغرب و عشاءم و قبلش خونده بودم، اما بعد از اینکه نوشیدنیم و میل کردم، بلند شدم تجدید وضو کردم رفتم حسینیه اداره! ساعت حوالی 11 و 30 دقیقه شب بود! نشستم حدیث کساء و زیارت عاشورا و کمی هم مناجات خمس عشر خوندم. دلم گرفته بود! توی عالم خودم بودم که احساس کردم یکی درب حسینیه رو باز کرده و اومده داخل! احساس کردم یکی داره بهم نزدیک میشه... برگشتم نگاه کردم، دیدم حاج کاظم معاون کل تشکیلات کشور هست! وقتی نزدیکم شد فورا بلند شدم و به احترامش ایستادم. زد روی شونه‌م و گفت: «بشین.» کنار همدیگه نشستیم. حاج کاظم گفت: _چطوری پسرم؟ +سلامت باشید آقا. الحمدلله خوبم. نفسی میاد و میره. _اوضاع ریه‌ت بهتره؟ خیلی سرفه میکنی. +باهاش دست و پنجه نرم میکنم. اما خب هر از گاهی اذیت میشم. _یه کم بیشتر به فکر خودت باش. خندیدم و گفتم: +چشم. ولی بادمجون بم آفت نداره. حاجی لبخندی زد و گفت: _سوژه رو پر دادید رفت؟ +دیگه نظر مدیر کل واحد ما این بود. گفتند نظر شما و حجت الاسلام «....» هم این بوده. _درسته! نظر ماهم همین بوده. به نظرم خیلی طرح جالبی رو ارائه دادی. هم توی ایران سر و صدای زیادی میکنه، هم خارج از کشور و در سطح بین الملل. امیدوارم این بار هم تو موفق بشی و این پرونده‌ای که داری پیش میبری سرو صدای زیادی کنه. +به امید خدا. چندثانیه ای بینمون به سکوت گذشت، حاجی آهی کشید و کمی نگاهم کرد گفت: _عاکف، تو میدونی من خیر و صلاح تو رو میخوام. هیچوقتم چیزی رو به تو تحمیل نکردم. الانم این وقت شب اومدم در مورد یک موضوع مهمی که هم دغدغه منه، هم مادرت، هم خواهرات، باهم دیگه صحبت کنیم. فهمیدم در مورد چی میخواد حرف بزنه... ازدواج من...خندیدم، اما چیزی نگفتم... حاجی هم فهمید که من فهمیدم چی میخواد بگه، گفت _فهمیدی چی میخوام بگم؟ +بله! _من دلم میخواد تو زودتر سر و سامون بگیری. بازم هر طور میلت هست. اما بیشتر فکر کن پسرم. +چشم. _عاکف، من و پدر شهیدت سال 61 تا 62توی سقز کردستان بودیم. سال 63 به دستور فرمانده وقت سپاه، من و پدرت و دوتا از برادرای دیگه منتقل شدیم سمت خوزستان و فرمانده محور جنوب شدم و پدرت معاون عملیات من شد. دوسال جنوب بودیم. بعدش با پدرت و دوتا از بچه‌های دیگه ما رو فرستادن با سپاه بدر عراق که بخشی از عملیات‌های برون مرزی ایران و به بعهده داشتند همکاری کنیم. یادم نمیاد در طول اون سالها، چیزی جز رضای الهی رو درکارهاش مدنظر قرار داده باشه. گرچه در ظاهر من فرمانده پدرت بودم اما در عمل و... اون فرمانده من بود. یادمه از وقتی بدنیا اومدی و خبرش به پدرت رسید، همیشه تموم دغدغه‌ش این بود که تو مرد بار بیای. بهم میگفت دوست دارم پسرم قدم در راهی بگذاره که خدا و اهلبیت راضی هستن. میگفت دوست دارم جنگ تموم بشه و برگردم پیش خانواده‌م و بزرگ شدن بچه‌هام و ببینم. روی خواهرها و برادرت حساس بود، اما روی تو خیلی حساس‌تر بوده. قطعا اگر امروز بین ما بود، روی ازدواجت تاکید می‌کرد و نمیگذاشت تو اینطور بمونی. الانم فکر کن من جای پدرتم. چرا میخوای از زیر بار چنین امر مهمی شانه خالی کنی؟ +حاجی، شما برام عین یه پدر بودی و هستی. همیشه دست نوازش پدرانه‌ت و روی سرم کشیدی و شمارو به عنوان یه بزرگتر قبول داشتم و خواهم داشت! اما واقعا من در شرایطی نیستم که بخوام تن به ازدواج مجدد بدم. حداقل برای چند سالی میخوام تنها باشم. شاید بعدا روی این موضوع فکر کردم. _چرا میخوای تنها باشی؟ +شما از مسیر کاری من با خبرید! من پا درمسیری گذاشتم که نمیتونم برگردم. عین معبر مین می مونه! برگشت یعنی خطر و احتمال انفجار! هیچ راه برگشتی برام وجود نداره. _منظورت چیه؟

💫🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷💫🇮🇷💫🇮🇷🇮🇷رمان بسیار جذاب، مستند، واقعی، 💫از جنس گاندو، و امنیتی #عاکف 🌀جلد چهار (سری چهارم) ✍قسمت ۷۱ و ۷۲ ◇◇دوماه بعد از رفتن پرستوی موساد از ایران... در طول این دوماهی که پرستوی موساد با صلاحدید مقامات اطلاعاتی و امنیتی بالا، از کشور ما بدون هیچ دردسری خارج شده بود، سرویس اطلاعاتی ما و عوامل ما در موقعیت جغرافیایی مورد نظرمون،سوژه رو به طور مستمر و به شکل‌های کاملا پیچیده و مختلف و حرفه‌ای، با طرفندهای فنی و اطلاعاتی زیر چتر امنیتی و اطلاعاتی داشتند وَ حتی تموم تحرکات مرتبطین با سوژه‌رو زیر نظر داشتند. بعد از اینکه آناهیتا نعمت زاده به لبنان و از اونجا به اسراییل «سرزمین های اشغالی فلسطین» میره، 2 مرتبه در یکی از جلسات مهم سرویس امنیتی موساد و در کمیته‌ای تحت عنوان «#وادات» شرکت میکنه. مخاطبان محترم خیمه گاه ولایت، بد نیست این و بدونید که سوژه ما در چه کمیته‌ای شرکت کرد! موساد دارای كميته‌ای هست تحت عنوان « #وادات». كار #وادات هماهنگی‌های سری و فوق سری با خارج و داخل اسرائيل هست. طبق اخباری که تا الان داریم این کمیته‌ی بسیار مهم به‏ صورت هفتگی نشست‌های مهمی‌رو با اعضای این کمیته برگزار میکنه. رئيس کمیته #وادات هم رئيس سازمان تروریستی موساد هست كه همكارانش او را #مامون صدا میكنند. اما #اعضای_كميته_وادات رو هم بدونید بد نیست: این اعضا عبارتند از ✓مدير سازمان اطلاعات نظامی موسوم به « #امان» ✓مدير سازمان اطلاعات داخلي « #شين_بت» ✓مدير سازمان امنيت عمومی « #شاباک» ✓مدير مركز مطالعات و برنامه‌ريزی وزارت امور خارجه «اين مركز در زمينه جاسوسی و سياسی يا ديپلماتيک تخصص دارد.» ✓مدير بخش عمليات ويژه پليس موسوم به « #ماتام» ✓مشاوران خصوصي نخست وزير اسرائیل در امور سياسی، نظامی، امنيتی #شين_بت « #شاباک» سر ساعت 7:30 تلفن اتاقم زنگ خورد. نگاه به شماره انداختم دیدم شماره اتاق سیف بود. شخصا تماس گرفت... گفت: «بیا اتاقم.» چشمی گفتم و فوری رفتم سمت دفترش. به محض اینکه رسیدم، خودش در و از داخل زد و وارد شدم، تا من و دید گفت: _بشین کارت دارم! گفتم: +اتفاقی افتاده آقا؟ نگران شدم! _خبرهای مهمی در راه هست. نشستیم روبروی هم، گفت: _امروز خبری بهم رسید. توی جلسه با حاج کاظم و ریاست کل تشکیلات درمورد اون بوزینه خبری بهم دادند. از وزارت امور خارجه هم پیگیر شدم و تایید کردند که پنجشنبه هفته آینده نتانیاهو در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی داره. +خب! اینکه خیلی خوبه. پروژه ما هم داره خوب پیش میره. _کمی نگرانم که نکنه اون چیزی که ما میخوایم نشه! +نگران نباشید حاج آقا. ان شاءالله همون چیزی میشه که باید بشه. _آخرین خبر و تحلیل‌های پیرامون این پرونده چیه؟ +خبرهای مهمی دارم. دیشب خبر قطعی رو از منبع اسراییلی خودمون دریافت کردیم که خودش شخصا در کمیته #وادات هست. اون مدعی بوده که بخش عظیمی از متن سخنرانی نتانیاهو مربوط به سفر پرستوی موساد یعنی خانوم آناهیتا نعمت زاده به تهران هست که از برخی نقاط نظامی و امنیتی و اتمی تهران و اراک کسب اطلاعات کرده. البته بعید به نظر میرسه بخواد نتانیاهو بگه جاسوس اونها به نیروی امنیتی ایرانی نزدیک شده و اون و سوخت بده. _چقدر این منبع اسراییلی معتبر هست. +ما هیچ وقت به منابع اسراییلی خودمون اعتماد نمیکنیم و به اخبار و تحلیل منابع اسراییلی خودمون متکی نیستیم، وَ موارد مورد نیازمون و از چندمنبع دیگه هم پیگیری میکنیم. چون هرچی هم منبع اسراییلی برای ما خوب کار کرده باشه، بازم دشمن ما هستند و هیچ تعهد شرعی و دینی به ما ندارند. این مقام اسراییلی که در کمیته سری و امنیتی #وادات هست، پول کلانی میگیره و این کار و انجام میده. برای همین خبری که مربوط به متن سخنرانی نتانیاهو در مجمع عمومی سازمان ملل متحد هست و اون اخبار و در اختیار ما گذاشته، به واسطه یکی از عوامل ما در سرزمین‌های اشغالی به پول ایران چندمیلیارد تومان گرفته. از طرفی این شخص که در کمیته وادات هست و دلال اطلاعاتی ما محسوب میشه، دستش زیر ساتور تشکیلات ماست. میدونه کوچیکترین اشتباهی کنه یا بخواد آمار و اطلاعات غلط به ما بده، تموم اسناد همکاریش با جمهوری اسلامی ایران و منتشر میکنیم و عملا اون و تبدیل به یک مهره سوخته میکنیم و در اسراییل هم کسی بهش رحم نمیکنه. حاجی سیف گفت: _امیدوارم کار همینطور خوب پیش بره. صحبت های زیادی بین من و حاج آقای سیف مطرح شد که دیگه به حاشیه نمیپردازم. ◇◇هفته بعد پنجنشبه/ به وقت سخنرانی نخست وزیر رژیم کودک کش اسراییل... از دفتر ریاست کل تماس گرفتند که برم بالا....