در خیابانی بی انتها به سمت شهری دیگر در حال حرکت بودیم، داشتم به حال و روزم، به برنامه ها و کار های فراوانی که داشتیم و قرار بود انجام بدهیم فکر می کردم. ذهنم درگیر طرح و رنگ و مدل چیز هایی بود که برای جهیزیه و عروسی باید می گرفتم، سخت درگیر بودم و بهتر است بگویم هستم، درگیر که باشم دلم غمین می شود و غم دل انگار مهر سکوت بر لبم می زند و حالم را همه می فهمند.
سرم را به شیشه ی پنجره ی ماشین دایی جان تکیه داده بودم و ظاهرم ساکت ولی درونم غوغایی بر پا بود. درگیر طرح و رنگ و مدل و قیمت بودم در این هیاهو یک لحظه این تصور به ذهنم رسید که اگر ناگهان در ماشین باز شود و من پرت شوم کف خیابان چه می شود.......
تصورش برایم سخت بود و این فکر از سرم عبور کرد، انسانی که ممکن است آنی و کمتر از آنی از این دنیا رخت بر بندد آیا لازم است سر در و تخته و آینه و شیشه و پنبه و پارچه آنقدر حرص و جوش بخورد که یک لیوان آب از گلویش به سختی پایین رود و زندگی را به کام خودش و دیگران تلخ کند؟
نمیدانم چه بگویم از دنیای پر تنوع و آدم های پر توقعش
فقط میدانم هر کسی باید خودش را معیار زندگی خودش قرار دهد، فکر خودش، برنامه ی خودش، دغدغه ی خودش و اینقدر درگیر نشود.
به وقت ۱۰ شهریور ۱۴۰۱
از روز های هیاهو.....
دلنوشته هایی که به یاد گار مانده اند
شاید کمی تامل و شاید کمی دلخوشی.
نوشتن دلخوشی من است....❤
#شهربانو_خجیر 
