#یادداشت_مهمان 🌀 خودانتقادی، نیاز ضروری حوزه علمیه 🖋 عطیه سادات رضوی 🔹 آنچه می‌تواند موجبات پیشرفت هر جریانی را تامین نماید، وجود «نقد و ارزیابی» است و وقتی موضوعی از اهمیت ویژه‌تری برخوردار باشد، نقد آن ضروری‌تر خواهد بود. حوزه علمیه نیز با توجه به اهمیت و ارزشی که دارد نیازمند نقد است؛ چرا که نقد مسیر اصلاح را باز خواهد نمود. با توجه به اینکه حوزه علمیه، خود خواستگاه انقلاب بوده است، آنان که با انقلاب زاویه دارند خواه ناخواه سالهاست که به سراغ نقد تخریبی حوزه رفته و هدفشان رسوایی آن می‌باشد. بنابراین از کوچکترین خطای حوزویان به عنوان بزرگترین عیب در جهت تخریب حوزه سوءاستفاده می‌کنند. 🔹 حال که حوزه علمیه اینچنین زیر ذره‌بین است آنچه می‌تواند تأثیرات مخرب نقّادان عنود علیه حوزه را رفع نماید، وجود نقادان دلسوز از درون خانواده‌ی حوزه است. متأسفانه گاهی مسؤولین حوزوی -مخصوصا مسؤولین شهرستان‌ها- از ظرفیت نقادان دلسوز آنگونه که باید و شاید استفاده نکرده و به استقبال نقد نمی‌روند. حیات حوزه‌ها به آسیب‌شناسی به‌موقع آنهاست و اگر این آسیب‌شناسی انجام نپذیرد و یا آسیب‌ها مورد ترمیم قرار نگیرند، سلامت و کارآمدی آن به خطر خواهد افتاد. 🔹 مرزبندی بین دوستان نگران و دشمنان مترصد می‌تواند نگاه حوزویان را نسبت به نقدها تغییر دهد. قطعا برای نقد نیز رعایت برخی اصول ضروری است. دوست دلسوز سیاه‌نمایی نمی‌کند، نقاط مثبت را می‌بیند و در عین حال کاستی‌ها و نارسایی‌ها و ضعف‌ها را نیز گوشزد می‌کند؛ اما دشمن عنود یا جاهلی که ناخواسته در پازل دشمن بازی می‌کنند؛ یکسره فقط ضعف‌ها را انعکاس می‌دهد و بگونه‌ای وانمود می‌کند که هیچ نقطه روشن و امیدی در حوزه باقی نمانده است. نقدی که صرفا گِلِه‌گذاری باشد و توان ارائه‌ی راهکار مناسب نداشته باشد، در دایره‌ی انتقاد مطلوب نمی‌گنجد. برای یک نقد صحیح صرفا نگاه نقّادانه‌داشتن کفایت نمی‌کند بلکه نیازمند نگاه کارشناسانه نیز هستیم. 🔹 نگاه کارشناسانه نگاهی دقیق و عمیق است که بدون غرض‌ورزی و در جهت اصلاح به نقد می‌پردازد؛ برخلاف نگاه نقّادانه‌ی صِرف که تنها هدفش نقد کردن به هر قیمتی می‌باشد. بنابراین منظور از نقد حوزه، نقد شتابزده و عجولانه نیست. حوزه برای نقد نیازمند استراتژی و برنامه است. 🔹 وجود اندیشه‌های نو و ارائه‌ی راهکارهای جدید متناسب با آنچه جامعه با آن مواجه است منجر به تضمین حیات حوزه و پویایی آن خواهد شد و نقد و نظر می‌تواند راه مواجهه‌ی حوزه با این اندیشه‌ها را باز نماید. امروزه اندیشه‌های ناسالم وارداتی خلاء نیاز به اندیشه‌های نو و سالم را پر می‌کنند، در حالیکه اگر طرح اندیشه‌های نو با تمسک به نقد در حوزه پیاده شود این خلاء را خود حوزه پر خواهد کرد و افکار انحرافی اجازه‌ی خودنمایی پیدا نخواهند کرد. #نقد #فرهنگ_نقد @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 دغدغه معیشت و فقدان مهارت 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 در حوزه‌های علمیه اولویت اصلی با درس‌خواندن است و بحق نیز باید چنین باشد؛ چون حوزه قرار است بستر تربیت طلاب باشد تا آنها را برای ترویج معارف الهی درجامعه مهیا سازد. لذا طلبه را هرگز نمی‌توان جدا از علم‌آموزی تصور کرد. روح طلبه به طلب علم گره می‌خورد و تحصیل و کسب علم برایش تعبد محسوب می‌شود. 🔹 اگرچه در علوم و معارف الهی طلبه به خوبی درمی‌یابد که رزاق حقیقی خداوند است و قناعت را نیز با زهد عجین می‌نماید؛ اما دغدغه‌ی معیشت باز هم بخشی اجتناب‌ناپذیر از زندگی طلاب است. گاهی فشارهای اقتصادی به حدی زندگی یک طلبه را تحت تأثیر قرار می‌دهد که ناخواسته اولویت‌ها برای او تغییرمی‌کند و کسب معاش، جای خود را به درس می‌دهد!! این چالش، طلبه را سر دو راهی قرار می‌دهد: طلبه یا باید در کنار درس به کاری نیز مشغول گردد و یا قید درس را زده و به همان میزانی که خوانده اکتفاء نماید و وارد بازار کار شود. 🔹 درست است که طلبه خودش در مسیر علم‌آموزی قدم نهاده است و از همان ابتدا به سختی راه واقف بوده است، اما طبیعتا درس‌خواندن نیازمند تمرکز و آرامش فکر است و اگر دغدغه‌ی بحران معیشت حل نشود، ذهن و فکر هم آمادگی لازم برای کسب علوم را نخواهد داشت. 🔹 از طرفی برخی به شدت معتقدند تنها، پرداختن به تدریس، تبلیغ و تحقیق و پژوهش از وظایف یک طلبه است و طلاب نباید به اموری غیر ازاین رو آورند. این تفکر باعث می‌شود که اینگونه افراد نسبت به طلابی که در کنار درس کار می‌کنند، معترض بوده و رفتار آنها را دور از شأن طلبگی قلمداد نمایند. از سوی دیگر، همه طلاب شغل پاره‌وقت آخوندی -در راستای تبلیغ و تدریس و تحقیق- که مکفی حداقلیات معیشت باشد سراغ ندارند. 🔹 طولانی بودن دوره‌های عمومی دروس حوزوی باعث می‌شود که طلاب، تازه بعد از سال ها درس بتوانند وارد مباحث تخصصی شوند و در این مدت نیزمهارتی کسب نکنند و ندانند که دقیقا چه آینده ای در انتظارشان است. 🔹 لذا امروز به شدت جای خالی یک برنامه مدون در حوزه احساس می‌شود. برنامه‌ای که ازهمان سالهای ابتدایی ورود به حوزه در کنار دروس عمومی، تخصص محوری را نیز پیاده سازد و همسو با نیاز جامعه، طلبه اهل علم و اهل مهارت تربیت نماید تا ازاین طریق هم به طلاب و هم به جامعه خدمت نماید. 🔹 آموزه‌های اسلام بسیار گسترده است و تمام جوانب زندگی فردی و اجتماعی انسان را در بر می‌گیرند، لذا علوم دینی پتانسیل لازم برای ورود به فضاهای متعدد اجتماعی را دارد. اما متاسفانه حوزه علمیه هم به مهارت‌آموزی و آموزش علوم کاربردی لازم برای حضور طلاب در نهادهای مختلف کمتر توجه کرده و هم پیگیر حضور طلاب در برخی از فضاهای اجتماعی نبوده است. فضاهایی همچون آموزش و پرورش، بیمارستان‌ها، زندان‌ها، بهزیستی ها، نهادهای مربوط به امور مددکاری، فعالیتهای اجتماعی حتی کانون‌های ترک اعتیاد، مراکز مشاوره‌ای، و ده‌ها و صدها فضای دیگر که می‌تواند از حضور طلاب مهارت دیده در حوزه بهره ببرد. 🔹 امروزه جامعه بیش از پیش نیازمند در صحنه بودن طلاب است. حوزه علمیه باید با ایجاد فضای مهارت‌آموزی و تربیت طلبه برای فضاهای مشخص، کارآمدی و تأثیرگذاری طلاب را در جامعه بالا ببرد. ناگفته نماند که حیات علمی طلبه به حیات اجتماعی او گره خورده است و تفکیک بین این دو مسأله طلبه را به حالت احتضار خواهد کشاند. #مهارت #معیشت @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 شهیدسازی از مخالفین پروتکل‌های بهداشتی!! 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 سال‌ها و سال‌هاست که واعظان دلسوز در مجالس خویش فریاد حق الناس سر می‌دهند و خود و دیگران را به این امر متذکر می‌شوند. توصیه به رعایت حقوق مردم بخش مهمی از محتوای سخنرانی‌های ماه محرم است.اما امسال موضوع رعایت حق الناس از اهمیت ویژه‌ای برخوردار می‌باشد‌. ازیک طرف وجود ما ذوب درعشق به وجود مقدس ابا عبدالله علیه السلام و برپایی مراسم عزاداری برای اوست و از سوی دیگر امسال به دلیل ویروس کرونا محدودیت‌هایی برای مجالس عزا اعمال شده است. 🔹 حالا این محدودیت‌ها احساسات مذهبی را به گونه‌ای تحریک می‌کند که عده‌ای بر خلاف نظر مراجع به برپایی عزاداری حتی به قیمت جان تاکید می‌کنند!! و توجه به مناسک عزاداری را تا حدی پررنگ می‌کنند که حتی کسانی که در این مسیر از دنیا بروند را شهید محسوب می‌نمایند. گویا افراطیون خود را شیعه‌تر از سایرین می‌دانند و از این طریق می‌خواهند حب خویش به اهل البیت علیهم السلام را به دیگران اثبات کنند. اما حقیقتا طرفداران این تفکر، پیرو چه مکتبی هستند و کدام امام را مورد پذیرش قرار داده‌اند؟ مکتبی که امام حسین علیه السلام مظهرش هست، مکتبی است که توجه به حقوق مردم را به شهادت رجحان می‌دهد و اسلامی که افراطیون در صدد معرفی آنند مکتبی است که پا گذاشتن بر روی حقوق دیگران به اسم حفظ شعائر مانعی ندارد!! 🔹 مگر می شود نسبت به حفظ جان مردم بی مبالات بود و خود را پیرو امام دانست؟!! حالا عده‌ای نیزبه توطئه‌ی حذف مناسک استناد می‌کنند و دلیل اصرار بر محدودیت‌ها را توطئه‌ای می‌دانند از سوی دشمن و به این بهانه به دنبال تهییج مردم برای شرکت در عزاداری هستند. وجالب‌تر اینکه از هم اکنون پروژه‌ی شهیدسازی را استارت زده‌اند تا جانبختگان احتمالی کرونا در مراسم عزاداری را شهید بنامند و اینچنین روش خویش را از هرگونه ملامتی تطهیر نمایند. 🔹 چگونه می‌توان تناقض تضییع حقوق در مراسم عزا را به بهانه‌ی شهادت حل نمود؟ آیا بهتر نیست به جای تبعیت از این افکار و بهانه دادن به دست دشمن، با حفظ محدودیت‌ها و رعایت پروتکل‌های بهداشتی نمونه‌ی عینی شیعه‌ی عمل‌گرا باشیم؟! #کرونا #محرم @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 شناساندن اساتید و نخبگان 📝 وظیفه حوزه علمیه 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 استثنائی بودن حوزه‌ی امروز نسبت به گذشته که رهبر عزیز نیز بدان اشاره می کنند بر کسی پوشیده نیست. حوزه‌ی امروز هم از لحاظ کمی و هم کیفی، قابل مقایسه با قبل نیست. فضلای امروز حوزه ازفضلای گذشته کمتر نیستند منتها در اکثر مواقع گمنام می‌باشند. 🔹 یکی از اموری که وظیفه‌ی حوزه است این است که علمای گمنام اخلاق را به خود حوزویان و به جامعه معرفی نماید. بعضا این نگاه در بین مردم و حتی حوزویان وجود دارد که حوزه‌ی امروز همچون گذشته عالِم‌پرور نبوده، در حالی که این دیدگاه، دیدگاه منصفانه‌ای نیست. به نظر می‌رسد کم توجهی به بزرگان علم منجر به مهجور ماندنشان شده است. جا دارد حوزه درشناسایی و معرفی بزرگان علم و اخلاق گام مؤثری بردارد. ‏ 🔹 تفکری که حوزه را متهم می‌کند که دچار عقبگرد شده است تفکری غلط است که گاه از ناحیه‌ی دشمنان مغرض تبلیغ می‌گردد و گاه از جانب دوستان نادان. شاید گرفتاری حوزویان به امور مختلف منجر به عدم بهره‌گیری از اساتید و عالمان برجسته شده است و این امر هم باعث محروم‌ماندن حوزویان از علم اساتید و هم مهجور ماندن اساتید شده است. البته تا حوزه مطلوب امامان انقلاب فاصله زیادی داریم؛ اما موجودی حوزه را هم نباید نادیده گرفت. 🔹 امروزه نه تنها جامعه‌ی ایران بلکه جامعه‌ی جهانی نیز تشنه معرفی عالمانی است که حقیقتا بتوانند تشنگی بشریتِ نیازمند به دین را سیراب نمایند چراکه دین، مرکز توجه افکار و انظارجهانی قرار گرفته است و این وظیفه شناساندن برعهده‌ی حوزه است و کسی جز حوزه نمی‌تواند به خوبی از عهده‌ی آن برآید. #شناساندن_نخبگان @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 جای خالی حوزه خواهران در مسائل اجتماعی فرهنگی جامعه 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 امروزه حوزه‌های خواهران در کنار حوزه‌های علمیه‌ی برادران جایگاه علمی و تاثیرگذار خود را پیدا کرده، اما به نظر می‌رسد همچنان دارای ضعف‌های مهمی است که تلاش برای رفع آن‌ها ضروری می‌نماید. اگرچه به کرات در زمینه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی از سوی فعالین حوزه‌ی خواهران واکنش‌هایی را شاهد بوده وهستیم، اما به نظر می‌رسد یکی از ضعف‌های مشهود در حوزه‌های خواهران این است که موضع‌گیری و تبیین به موقع و مناسب هنگام مواجهه‌ی با جریانات متعدد سیاسی، اجتماعی و فرهنگی از سوی این حوزه‌ها به‌شکل منسجم، هماهنگ و همراه‌ با برنامه انجام نمی‌پذیرد. 🔹 چیزی که بیش از همه از حوزه‌های خواهران انتظار می‌رود این است که حداقل در زمینه‌ی مسائل مربوط به «زنان، دختران و خانواده» پیشتاز بوده و با آسیب‌شناسی به موقع مسائل، به ارائه‌ی برنامه و راهکار در آن زمینه بپردازند. افکار نادرست و رفتارهای ناصحیح، زمانی که زمینه رشد برای خود را فراهم ببینند، بیشتر خودنمایی می‌کنند اما اگر با واکنش‌های علمی و فرهنگی و به ‌موقع روبرو شوند تأثیرگذاری‌شان نیز محدود خواهد شد. 🔻 #تحرکات_فمنیستی برخی فعالان اجتماعی، معضلاتی همچون ازدواج سفید و طلاق‌های عاطفی، زیادشدن بی‌رویه آمار طلاق، چهارشنبه‌های سفید، هم‌جنس‌گرایی و... درپسِ منفعل بودن زنان حوزوی، رنگ بیشتری به خود گرفته و این طیف فضا را برای اثرگذاری بیشتر، آماده می‌بینند. عدم واکنش مناسب نسبت به جریان‌ها و بعضا واکنش‌های آنی و هیجانی ازجمله عوارضی است که اگر به آن توجه نشود در درازمدت حوزه‌های خواهران را به حاشیه خواهد راند. 🔹 آگاهی‌داشتن به زبانِ مسائل اجتماعى و سياست و تحليل مسائل گوناگون از ضرورت‌هایی است که باید بدان پرداخته شود و این امر جز در سایه‌ی آموزش و برنامه‌ریزی امکان‌پذیر نیست. دربین اساتید خواهر، عده‌ای در این موضوعات، صاحب‌نظر و اهل علم هستند اما صِرف معلومات برای تاثیرگذاری در اجتماع کفایت نمی‌کند. حوزه علمیه‌ی خواهران نیازمند تشکیلاتی است که در وهله‌ی اول شرایط اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جامعه زنان و دختران را رصد کنند و چگونگی شرایط موجود را به اطلاع اهل علم برسانند. این گروه رصد می‌توانند از بین طلاب خواهر انتخاب شوند. حوزه‌های خواهران با بهره بردن از پتانسیل و ظرفیت موجود بین طلاب خواهر و تشکیل گروه رصد، قادر خواهند بود خوراک لازم از حیث سوژه‌یابی را در اختیار صاحب‌نظران قرار دهند و بدین شکل در حوادث و جریانات اجتماع، حاضر و موثر واقع شوند. 🔹 ایجاد تمدن نوین اسلامی که رهبر عزیز در بیانیه‌ی گام دوم انقلاب به آن اشاره کرده‌اند در سایه‌ی فعال بودن حوزه‌ها عملی می‌گردد نه منفعل‌بودن. بر همین اساس حوزه‌های خواهران باید به تأثیرگذاری خویش در جامعه واقف بوده و به توانمندی خود اعتماد داشته باشند و معضلات موجود در فضای جامعه نباید منجر به یأس و ناامیدی گردد. #حوزه_خواهران #زنان_دختران_جامعه @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 حوزه خواهران و لزوم انتخاب آزادانه استاد 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 یکی از شیوه‌های رایج در حوزه‌های قدیم برادران، شیوه‌ی انتخاب آزادانه‌ی استاد به وسیله‌ی طلبه بود. هر طلبه به محض ورود به حوزه، حق انتخاب استاد را داشت و می‌توانست آزادانه از بین اساتید حاضر، دست به انتخاب بزند. یکی از عواملی که تبعیت انسان را از دیگری افزایش می‌دهد، میزان علاقه‌مندی انسان است. هرچقدر علاقه‌ی انسان به شخصی بیشتر باشد، توجه او به تذکرات و نصایحش بیشتر خواهد شد. 🔹 عشق و علاقه‌ای که میان شاگرد و استاد ایجاد می‌شود، شاگرد را به درس ترغیب می‌کند. این امر باعث می‌شود که از یک سو، استاد همواره با سپاسگزاری از سمت شاگرد مواجه شود و تمایلش برای ارائه‌ی بهتر درس، افزون‌تر گردد و از سوی دیگر، شاگرد نیز با تمام توجه درس را فراگیرد. 🔹 علاوه براین از این پتانسیل نیز می‌توان در جهت تهذیب عملی شاگردان در معیت استاد بهره برد. چراکه وقتی گرایشی قلبی میان شاگرد و استاد ایجاد شود نصایح استاد نه صرفا تذکر، که رهنمودهایی پدرانه تلقی می‌گردد و شاگردانی‌ که به درس نظری استاد علاقمند‌ترند، سیره‌ی عملی او را نیز راحت‌تر دنبال می‌کنند. 🔹 این شیوه‌ی رایج در حوزه‌های قدیم، برای حوزه‌های علمیه‌ی خواهران اجرا نمی‌گردد و خواهران حوزوی از حق انتخاب استاد بهره‌ی چندانی ندارند. با توجه به اینکه هم‌جنس بودن استاد و شاگرد شرایط راحت‌تری را از حیث انس، مباحثات علمی و دریافت سیره‌ی عملی فراهم می‌‌آورد بهتر است فضای بیشتری برای اساتید خواهر در حوزه‌های علمیه فراهم شود و تا جایی که امکان‌پذیر است تدریس حوزه‌های خواهران حتی در سطوح بالا نیز به اساتید خواهر سپرده شود و شاگردان نیز در این زمینه حق انتخاب آزادانه‌ی استاد را داشته باشند. #انتخاب_استاد #حوزه_خواهران @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 حوزه خواهران و بلای حفظ‌محوری 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 در متن حوزه در باب تعلیم و تعلم، کتاب‌ها را که باز می‌کنی و نطق اساتید را که گوش می‌کنی عصاره‌اش این است که اساس کار طلاب: تفکر است و تأمل. طلبه باید دقیق و عمیق باشد و تمام وقت، در اختیار مطالعه و تفکر. لذا توصیه‌ها بر این محور است و تذکرات در این باب. حال در همین حوزه که اینگونه روش علم‌آموزی و تثبیت علم را به طلبه‌اش می‌آموزد، مجبوری خودت را تسلیم محفوظات کنی! تو گویی بنای کار را بر محفوظات گذارده‌اند و دیگر هیچ... 🔹 در صورتی که رهبر معظم انقلاب نیز، بارها «حفظ‌محورى» در حوزه‌ها را بلاى تعليم و تربيت دانسته‌اند و مبارزه با آن را متذکر گشته‌اند. 🔹 حتی وقتی با طلاب و مبلغان و اساتید موفق روبرو می‌شوی و می‌خواهی از رمز موفقیتشان سر در بیاوری به این نتیجه می‌رسی که اکثرا اهل تفکر و تأمل و تحقیق و پژوهش بوده‌اند؛ نه مشغول حفظ کردن و بعد از سال‌ها درس خواندن از آن همه دروس حفظی هیچ خبری نیست، نه در تدریس و نه در تبلیغ. 🔹 حوزه نسبت به تغییر روش آموزشی مسئولیت دارد. جالب‌تر اینجاست که خود ما (حوزویان) به همین اشکال «حفظ‌محوری» در سایر نهادهای آموزشی همچون آموزش و پرورش همیشه معترضیم؛ چراکه تمرکز بر حفظیات اگر مانع خلاقیت نباشد، عامل رشد هم نیست. 🔻 متاسفانه کیفیت مطلوبات، به پای بُت کمیت محفوظات در حال قربانی شدن است به دادش برسید. #نظام_آموزش #حفظ_محوری #حوزه_خواهران @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 خواهران طلبه و لزوم حفظ سنت تکریم اساتید 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 پیشرفت تکنولوژی بد نیست. همراه‌شدن با این پیشرفت‌ها هم امر مذمومی تلقی نمی‌شود اما از جمله عوارض زندگی ماشینی، کم‌رنگ شدن سنت‌های خوب اخلاقی است. 🔹 یکی از سنت‌های رایج در باب تعلیم و تعلم، موضوع رعایت حقوق شاگرد و استاد است. برای درک اهمیت این موضوع کافی است سری به رساله‌ی حقوق امام سجاد علیه‌السلام بزنیم و بخش مربوط به حقوق معلم و متعلم را مطالعه کنیم. 🔻 متاسفانه امروزه موضوع احترام به استاد خیلی کمرنگ شده است. طبیعتا بی‌توجهی به این موضوع از سمت طلاب و کسانی که درس دین می‌خوانند بسیار تأسف‌بارتر خواهد بود. 🔹 متواضع بودن شاگرد در برابر استاد و ادب نمودن مقابل او از وظایف شاگرد است. اما امروزه برخی از شاگردان چه در فضای حقیقی و چه در فضای مجازی احترام استاد را نداشته و آنگونه که شایسته است رفتار نمی‌کنند. 🔹 حتی بعضا به بهانه‌ی مباحثات درسی شاهد برخی از بی حرمتی‌ها توسط برخی از طلاب هستیم. عدم حاضر شدن سر کلاس و یا حضور همراه با تاخیر از جمله مصادیقی است که می‌تواند نشان از بی‌احترامی به استاد باشد. بارها دیده شده استاد سر ساعت در کلاس حاضر می‌شود اما طلاب حضور منظمی ندارند. 🔹 فراموش نکنیم که تحول‌خواهی در حوزه لزوما به معنی فراموش نمودن سنت‌های رایج حوزه نیست. #حق_استاد #اخلاق_طلبگی #اخلاق @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 لزوم حمایت از طلاب خواهر اهل قلم 🖋 زهرا ابراهیمی 🔹 یکی از ویژگی‌هایی که رهبر معظم انقلاب در رابطه با طلاب اهل قلم به آن تاکید می‌کنند قانع نبودن به سطح و مرتبه‌ای است که از حیث نوشتن در آن قرار دارند. ایشان بالابردن کیفیت نوشتن را از لوازم مهم نویسندگی می‌دانند و اذعان می‌نمایند که هرکس در هر مرحله‌ای از نوشتن هست باز باید احساس کند که در قدم‌های اول و پله‌های پایین قرار دارد و بداند که باید خودش را به پله‌های بالاتر برساند. 🔹 اگرچه در میان طلاب، اهل‌قلم‌ها اندک نیستند اما آن‌ها که نوشتن را با معیارهای لازم همراه می‌کنند، اندک‌اند. نوشتن همچون فرآیند تبلیغ یک مبلّغ، نیازمند جسارت است. همان‌گونه که یک مبلّغ باید با اعتمادبه‌نفس کامل، خوب سخن‌گفتن را بیاموزد و روش تبلیغ را به‌درستی بکار گیرد؛ نویسندگان حوزوی نیز باید جسارت لازم برای حضور در عرصه نویسندگی را پیدا کنند. 🔹 در میان طلاب، برادران طلبه از حیث جسارت‌ورزی موفق‌ترند چراکه منبر رفتن به‌نوعی آمادگی آن‌ها برای حضور در اجتماع را فراهم آورده است؛ لذا در نوشتن و اشتراک‌گذاری نوشته‌های خویش پیشتازند؛ اما خواهران طلبه به دلیل تجربه محدودتری که در منبر و سخنرانی داشته‌اند هنگام قلم‌زدن نیز دچار خودباختگی می‌شوند و این مسئله مانعی در مسیر پیشرفت آن‌ها می‌شود. ✅ توجه به نویسه‌های طلاب خواهر، نشر آن‌ها، ایجاد فضا برای نوشتن و در نظرگرفتن امتیازاتی برای اهل‌قلم شاید بتواند خواهران طلبه را برای حضور پررنگ‌تر در این عرصه مجاب نماید. #نویسندگان_حوزوی #طلاب_خواهر @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 تهذیب، بال دوم عروج طلبه 🖋 زهرا ابراهیمی 🔸 پیش از این درباره کمال‌گرایی که در سیستم حوزه تزریق می‌شود حرف زده‌ایم. دروس و به تبع آن اساتید حوزه سعی‌شان بر این است تا طلاب را در مسیر کمال راهنمایی کنند؛ به همین دلیل چگونگی رسیدن به کمال را از لابلای کتاب‌ها و درس‌ها و از پیچ و خم کوچه پس کوچه‌های زندگی فردی و اجتماعی تبیین می‌کنند و طلبه ها را متوجه وظایف متعددی می‌کنند که در قبال خود و دیگران دارند؛ اما پرورش شخصیت طلاب در حوزه‌ها به همین جا ختم نمی‌شود؛ در واقع آرزوی رسیدن به کمال و تلاش برای دستیابی به آن دو نوع آسیب را به همراه دارد که اگر در کنار آموزش‌ها و پرورش‌ها به این آسیب‌ها دقت و توجه نشود نه تنها شخص به جایی نمی‌رسد بلکه موجبات ضلالت و گمراهی خود و دیگران را هم فراهم می‌نماید. 🔹 تمیز قائل شدن بین آنچه می‌خواهیم باشیم و آنچه هستیم نکته‌ی دقیقی است که اگر به آن توجه نشود طلبه را دچار توهم خودبرتربینی می‌کند. ❓من می‌خواهم بندگی کنم و راهش را هم بلدم اما آیا حقیقتاً بنده‌ی خوبی هستم؟! این سوالی است که هر طلبه باید از خود بپرسد. 🔹 طلبه‌ها باید بدانند آرزوی رسیدن به یک امر، لزوماً به معنای کسب آن امر نیست و این نکته‌ای است که غفلت از آن منجر می‌شود تا برخی از طلاب بین خود و دیگران دیواری بکشند و کسانی که آن سوی دیوار هستند را نه تنها متفاوت بلکه پایین‌تر از خود هم بدانند. کلیپ‌های متعددی که در فضای مجازی مخصوصاً در باب امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر دیده می‌شود اکثرا حکایت از همین دیوارکشی‌ها دارد. آنچه در دروس حوزه و در میان تدریس اساتید ارائه می‌شود آشنایی با شخصیت‌های عظیم علمی و معنوی است که شنیدنش نشاط و وجدی عجیب در وجود طلاب ایجاد می‌کند و این نشاط به قدری قوی است که هر لحظه طلبه دلش می‌خواهد جای همان شخصیت علمی و معنوی باشد و این دلبخواهی‌ها تا جایی پیش می‌رود که یک آن حس می‌کند شخصیتش به شخصیت مزبور نزدیک شده است؛ این احساس قرابت آسیبی جدی است که اگر مورد واکاوی و درمان قرار نگیرد تاثیرات مخربی از خود به جا خواهد گذاشت. 🔹 احساس قرابت نسبت به آنان که در مسیر حق بوده و هستند زمانی ارزشمند است که انسان در گفتار و رفتار و کردار خویش نیز این قرابت را به اثبات برساند و الا اینکه انسان ظاهراً خودش را به دیگری بچسباند اما در باطن شبیه او نباشد می‌شود وصله‌ی ناجور. 🔹 آسیب دومی که در این مسیر متوجه طلاب می‌شود این است که برخلاف آسیب اول که طلبه فقط آرزوی رسیدن دارد و توقعی از خود و رفتارش ندارد، بالعکس در مواجهه‌ی با دیگران متوقع بود و فکر می‌کند دیگران نیز باید همانگونه باشند که او فهمیده و نه حتی عمل کرده. اجازه دهید کمی آسان‌تر حرف بزنم. طلاب تصویری از جایگاه معنوی در ذهن خویش ترسیم می‌کنند این جایگاه حاصل همان دروسی است که از حوزه دریافت نموده‌اند. حالا آن تصویر ذهنی به دو شکل عمل می‌کند؛ در رابطه با خود طلبه، تصور طلاب این است که به آن جایگاه رسیده‌اند یعنی دانستن خویش را مساوی با رسیدن می‌دانند بدون اینکه هیچ توقعی از خود و رفتار خود داشته باشند و از سوی دیگر نسبت به دیگران متوقع بوده و انتظار دارند آنچه را خودشان می‌دانند، دیگران عمل کنند. 🔹 این دو آسیب به‌شدت شخصیت طلبه‌ها را تهدید می‌کند و لازم است برای رهایی از آن در کنار تدریس، تهذیب هم جدی‌تر گرفته شود. یکی از فواید تهذیب دور کردن ذهن انسان از این گونه خیال‌بافی‌هاست. #تهذیب #ضرورت_تهذیب @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 تطهیر بجای تقبیح!! 🖋 زهرا‌ ابراهیمی 🔸 یکی از موضوعاتی که در رابطه با فرزند نامشروع، مورد تدقیق قرار نمی‌گیرد منفک کردن اصل وجود آن فرزند، از اصل آن رابطه است. 🔻 رابطه‌‌ای که بدون عقد شرعی منجر به تولد فرزند شود؛ در هرقالبی اعم از عشق و دوستی و ازدواج سفید و ... هم که قرار بگیرد، تطهیر ناپذیر است و رابطه‌ای حرام است که هم اصالت خانواده را زیر سؤال می‌برد و هم اعتبار اجتماع را و در این شکی نیست. 🔻 عنوان حرام‌زادگی نسبت به فرزندِ حاصل از این رابطه، عنوانی‌ است فقهی که بیان‌کننده‌ی ماهیت رابطه است و نه صرفا مخدوش بودن اصالت آن فرزند. 🔻 هجمه‌ها نسبت به این مسأله‌ی فقهی به این دلیل است که منتقدان به جای حرام‌دانستن رابطه‌ی نامشروع و تقبیح آن، به معصومیت فرزند‌ نامشروع چشم می‌دوزند و سعی دارند اینگونه تطهیرش کنند. 🔻 در حالیکه درختی که ریشه‌اش معیوب است، احتمال اینکه ثمره‌اش نیز مطلوب نباشد بسیار است. توجه به ثمره و میوه، نباید منتقدان را از تمرکز بر خرابی ریشه بازدارد. #تطهیر_فساد @Manahejj

#یادداشت_مهمان 🌀 سونامی آموزش آخر سال! 🖋 زهرا ابراهیمی 🔸 بهمن و اسفند دو ماه همیشه شلوغ برای طلاب است؛ چون اکثر فعالیت‌ها و کلاس‌ها و کارگاه‌ها، توسط حوزه و الصاقاتش، در این دو ماه آخر ارائه می‌شود. دلیل هم واضح است باقی‌مانده‌ی بودجه، ناگزیر باید در این دو‌ ماه خرج شود... 🔹 حال آنکه سونامی آموزش در دو ماه آخر سال، نشان از ضعف مدیریت در ماه‌های ابتدایی سال دارد. اگر برنامه‌ریزی دقیقی برای خرج بودجه وجود داشته باشد و سهم هر ماه متناسب با شرایط، به‌درستی پرداخت شود، شاهد این حجم از کلاس‌های آموزشی در انتهای سال نخواهیم بود. 🔹 آنچه در این بین اهمیت دارد نه خرج کردن پول، که مفید خرج کردن آن است. اکثر بخش‌ها فعالیت‌هایشان را به آخر سال اختصاص می‌دهند و طلبه‌ها نیز در کلاس‌های متعدد شرکت می‌کنند اما کمیت کار، بار کیفی مسئله را کاهش می‌دهد و اینگونه اهداف مدنظر در دوره‌های آموزشی، زیر آوار مصلحت‌اندیشی اقتصادی دفن می‌گردد. 🔹 علاوه بر این ترغیب طلاب به شرکت در این همه کلاس آموزشی بدون وجود هیچ فیلتری برای بررسی علاقه و استعداد، منجر می‌شود تا ورودی کلاس‌ها با ثبت‌نام بالایی انجام گیرد اما خروجی آن تنها منحصر به تعدادی محدود گردد. وقتی آموزش‌ها رایگان ارائه می‌شود، موجبات قدرناشناسی هم فراهم می‌گردد. البته این حرف بدین معنا نیست که طلاب باید برای آموزش، هزینه پرداخت کنند، هرگز! بلکه منظور این است که آموزش‌ها نیز علاوه بر زمان مناسب، نیازمند مخاطب مناسب نیز هستند و صرف طلبه بودن نباید مجوز شرکت در هر دوره‌ای شود. 🔹 کمال‌گرایی برخی طلاب منجر می‌شود تا به کم راضی نباشند، دوره‌های آموزشی هم که رایگان است، پس نهایتا ثبت‌نام می‌کنند و قصدشان از همان ابتدا خدمت است؛ اما در میانه‌ی راه، نفس کم می‌آورند و به سرفه می‌افتند. به این ترتیب بیت‌المال به دلیل عدم دقت در زمان مصرف و نوع و چگونگی مصرف، هزینه شده، اما نتیجه‌ی مطلوبی نداشته است. ✅ امیدواریم نهادهای حوزوی برای سال جدید، برنامه‌ریزی متقن‌تر و حساب‌شده‌تری در تنظیم و مصرف بودجه داشته باشند. #بودجه @Manahejj