#باغنار
#پارت27
_اِ بچهها اونجا رو نگاه کنید. یکی داره دنبالمون میدوئه.
دخترمحی نگاهی به پایین انداخت و گفت:
_آره. یعنی کی میتونه باشه؟
بانو سیاه تیری گفت:
_چقدر شبیه احد میدوئه. اون نیست؟
بانو شبنم یک قاشق از قره قروت ترش مزهاش را خورد و گفت:
_نه بابا. احد اگه بیاد، با جِتِ اختصاصیش میاد.
کسی حرفی نزد که بانو رجایی دوربین شکاریاش را در آورد و به پایین نگاه کرد. سپس با چشمانی از حدقه بیرون زده گفت:
_خودشه. احده. داره بال بال میزنه که منم سوار کنید.
همگی چشمهایشان گرد شد و به نوبت با دوربین شکاری بانو رجایی، بانو احد را دید زدند که دخترمحی گفت:
_استاد موسوی! لطفاً همین بغل نگه دارید که احد هم سوار بشه.
استاد موسوی با غرولند گفت:
_مگه هِلیکوپتر من ماشینه که میگید بزن بغل؟
_یعنی بغل نمیزنید؟
_معلومه که نه.
_پس بانو احد بیچاره چهجوری سوار بشه؟ خداوکیلی یه دقیقه نگاش کنید. ببینید چقدر داره با سرعت میدوئه.
استاد موسوی سرش را خاراند و پس از مکثی کوتاه گفت:
_یه راه حل داره.
همگی سفت سر جایشان نشسته و کمربندهای ایمنیشان را بسته بودند. کمک خلبان در هِلیکوپتر را باز کرد و طنابی را به پایین فرستاد. سپس بانو احد طناب را گرفت و خیلی چُست و چابک خود را به بقیهی اعضا رساند که بانو ایرجی پرسید:
_چرا با جِتِت نیومدی؟
بانو احد در حالی که نفس نفس میزد، جواب داد:
_جِتم یه ماهه بنزین نداره.
_خب بنزین بزن.
_بابا بنزین گرون شده. مگه خبر نداری؟
_واقعاً؟
_آره بابا. البته حق داری که خبر نداشته باشی. چون منم صبح جمعه فهمیدم گرون شده.
بانو رجایی عینک دودیاش را صاف کرد و گفت:
_محض اطلاعتون بگم که سوخت جِت نفت سفیده، نه بنزین.
پس از طی کردن مسافتی، استاد موسوی هِلیکوپتر را نشاند و گفت:
_مسافرین محترم، خلبان موسوی باهاتون صحبت میکنه. خداروشکر صحیح و سالم به کوه رسیدیم. دو در در عقب و دو در در جلو نداریم. فقط یه در داریم که باید از همین در خارج بشید.
بانو شبنم نگاهی به بیرون انداخت و گفت:
_استاد اینجا که پای کوهه. ما مقصدمون نرسیده به قله بود.
استاد موسوی جواب داد:
_شرمنده. اگه بیشتر از این بالا برم، به کوهها برخورد میکنیم و در نتیجه دعوت حق رو لبیک میگیم.
دیگر چارهای نبود. همگی از هِلیکوپتر پیاده شدند و پا به کوهی سرسبز گذاشتند و به طرف قله راه افتادند. علی پارسائیان نیز چشمهایش را باز کرد و با دیدن این منظرهی زیبا، دهانش باز ماند. در این میان ناگهان یک پشه وارد دهانش شد و وی باز هم تا مرز خفه شدن پیش رفت که با سرفههای شدید نجات پیدا کرد. استاد مجاهد که این صحنه را دید، زیر لب گفت:
_خدا سومی رو بخیر کنه.
سپس با صدای بلندی ادامه داد:
_برای اینکه صحیح و سالم برسیم به قله و برگردیم، صلواتی بلند ختم کنید.
همگی صلواتی فرستادند که بانو کمالالدینی گفت:
_چه منظرهی زیبایی! حیف! حیف که دوربین عزیزم رو از دست دادم؛ وگرنه اینجا جون میداد واسه عکس گرفتن.
بانو مهدیه چند بار به پشت بانو کمالالدینی زد و گفت:
_غصه نخور عزیزم. بالاخره هر دوربینی، یه روزی میاد و یه روزی هم میره. میخوای برات دعا کنم یه دوربین دیگه بخری؟
بانو کمالالدینی، با ناراحتی سرش را به نشانهی تایید تکان داد و پس از دقایقی، همگی به قله رسیدند و احف و استاد ابراهیمی را دیدند. احف یک شلوار کردی، با تن پوش نمدی و یک کلاه چوپانی پوشیده بود و با عصای چوبیاش، افق را مینگریست. استاد ابراهیمی نیز دراز کشیده و دستانش را پشت گردنش گذاشته بود و با چشمانی بسته، در حال آفتاب گرفتن بود. دخترمحی با دیدن شکل و قیافهی احف جلو آمد و گفت:
_سلام و نور. اینا چیه پوشیدین؟ مگه چوپانید؟
احف لبخندی به پهنای صورت زد و گفت:
_سلام و برگ. بله. من یک چوپانم و اینم لباس کارِ منه.
سپس احف با صدایی بلند گفت:
_گوسفندان عزیز! مهمان داریم چه مهمانانی! خواهش میکنم بفرمایید.
پس از این حرف احف، گلهای گوسفند از پشت کوه نمایان شدند و به طرف احف و اعضا آمدند. لحظاتی بعد، احف با دست، اعضای باغ انار را نشان داد و به گوسفندان گفت:
_معرفی میکنم. اینها دوستان من در باغ انار هستن.
سپس به اعضا نگاهی انداخت و با دست گوسفندان را نشان داد و گفت:
_اینها هم دوستان من در کوه هستن. بذارید تک تکشون رو معرفی کنم.
احف با دست تک تک گوسفندان را نشان داد و گفت:
_ایشون آقای بَبَعی، ایشون بَبَعزاده، ایشون بَبَعوند، ایشون بَبَعپور، ایشون بَبَعنژاد، ایشون بَبَعیان و ایشون هم بَبَف، بر وزن احف که دوست صمیمی من هستن.
بانو رایا، با دیدن بَبَف لبخندی زد و گفت:
_الهی! چه برهی نازی!
بَبَف گفت:
_بعبع و بعبع. بببععع. بع بع بع بع بع؟
بانو رایا با تعجب گفت:
_چی میگن ایشون؟
احف گفت:
_میگن سلام و پشم. ناز بودن از خودتونه. چرا الان اومدید؟
بانو رایا خواست جواب بدهد که ناگهان بانو شبنم به زمین افتاد...
#پایان_پارت27
#اَشَد
#1400021