*•═•••◈﷽◈•••═•* #آموزشی #شرح_نهج‌البلاغه_حکمت‌دوم #موضوع‌اول #جلسهٔ_پنجم 📖 شرح موضوع اول: طمع أَزری بِنَفسِهِ مَن اِستَشعَرَ الطَمَع؛ هر کس طمع راپیشه کند خود را حقیر ساخته است. ترجمه لغات أزری: کوچک وخوار کرد نَفسِهِ: خودش را استشعر: (لازم خود)کرد، در باطن(خوی و روش خود) قرار داد. اَلطَمَع: طمع، آز، امید، علاقه نفس ┄┄┄┅••✻••┅┄┄┄ 📖 درمان طمع در مقابل هر رذیله، حسنه ای قرار دارد که با پروراندن آن در جان، به تدریج رذیله زدوده شده و جای خود را به حسنه می دهد تا موجبات سعادت آدمی فراهم آید از آنجا که صفت رذیله طمع امید به دیگران، به جای امید به ایزد منان است، دو عامل زیر می تواند در درمان طمع، مفید باشد. الف)تدبر در فواید استغنا طمع نوعی احساس نیاز است و در مقابلش استغنا به معنی بی نیازی از مردم می باشد که بسیار ممدوح و پسندیده است. 👈 سربلندی و عزت طمع منحصر به اموال مردم نیست، بلکه برخی در پست و مقام، صنعت، هنر و... به دیگران چشم طمع می دوزند که کار درستی نیست. اگر آدمی به شرف و آبرویی که با قناعت و ابراز بی نیازی از مردم کسب خواهد کرد، بیندیشد بی شک از طمع ورزی دوری می کند تا همواره بین مردم با عزت و سربلندی زندگی کند. امام علی(علیه السلام) می فرماید: «الغَنیُ الاَکبَرُالیَأسُ عَمّا فی اَیدیِ النّاس؛ بالاترین بی نیازی مأیوس بودن از آن چیزی است که در دست مردم است». نهج البلاغه، دشتی، ح۳۴۲ 👈 کسب خیر هر کس چشم امید به مردم داشته باشد در قبال ذلت و شقاوت فراوان شاید به بهره مندی اندک و موقتی از آنها نائل شود، در حالی که با امید به خداوند رحمان، تلاش مثبت و بی نیازی از مردم به درجات بالایی از کمال و تمام خیر و نیکی دست خواهد یافت. به تعبیر امام سجاد(علیه السلام)که فرمود:« رَأَیتُ الخَیرَکُلَّهُ قَدِ اجتَمَعَ فی قَطعِ الطَّمَعِ عَمّا فی اَیدیِ الناس؛ تمام خیر را دیدم که فراهم آمده بود و جمع شده بود در قطع طمع از آنچه که در دست مردم است». کافی، کلینی، ج۲، ص۳۲۰ ب)کسب تقوی(ورع) انسان برای رسیدن به این مقام، مراحلی را طی می کند. 👈 کوتاهی آرزوها انسان های پرهیزکار، آرزوهایی نمی کنند که ناچار باشند برای رسیدن به آنها دست نیاز به سوی مردم دراز کنند. امام علی(علیه السلام) می فرماید: «أشرَفُ الغِنی تَرکُ المُنی؛ عالی ترین غنا و بی نیازی این است که انسان دست از آرزوهایش بردارد». نهج البلاغه، دشتی، ح۳۴ 👈 افزایش معرفت انسان های با تقوا و پارسا هنگام نیاز، فقط سر بر آستان درگاه ربوبیّت می‌سایند و تنها به او چشم امید دارند. در انسان های عادی نیز هر چه معرفت بالاتر رود بیش از پیش، نیاز به خالق هستی احساس می شود تا جایی که طمع و چشم داشت به دیگران بی معنی شده و احساس فقر و تواضع در برابر دهنده بی منّت، سر تا پای وجود را می گیرد، فقر الی الله هر چه بیشتر شود و انسان خود را در برابر خدا فقیرتر بداند زمینه بی نیازی از دیگران حاصل می شود. سیری در حکم نهج البلاغه، دکتر شهاب الدین ذولفقاری، ص۵۹ امام علی(علیه السلام) می فرماید:« ضادّوالطّمَعَ بِالوَرَعٍ؛ با پارسایی به جنگ طمع بروید». غررالحکم، عبدالواحد آمدی،ح۴۷۶۲ ┄┄┄┅••✻••┅┄┄┄ 📌توجه : هرگونه نشر یا کپی‌برداری از تمام یا بخشی از پیام بدون ذکر نام کانال، اشکال شرعی دارد. ┄┄┅••✻••┅┄┄ @moassese_nooralyaghin موسسه‌ نورالیقین مرکز‌ تخصصی‌ تفسیر و علوم قرآنی