#شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_45
#دعا_چهل_پنج_33
⏺ #ماه_رمضان ، بهترين ايّام
رمضان ماه ميزبانى خداوند و مهمانى بندگان او براى پرورش روح معنوى و الهى بندگان و بالا بردن كمال و معنويّت انسانهاى بيدار و هوشيار است.
ماه مبارك رمضان ماهى است كه خداوند سفره، مغفرت و رحمت خود را گسترانده و آماده پذيرايى از بندگان صالح خود است و اگر كسى به حقيقت و فضيلت واقعى اين ماه برسد و معرفت واقعى رمضان نصيبش شود در پايان ماه چون فردى كه تازه از مادر متولد شده، پاك و پاكيزه مىگردد.
آرى، ماه رمضان، ماه خودسازى، ماه شكوفايى روح معنويّت و كمال و انسانيّت است.
پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در اين باره مىفرمايد:
انَّما سُمِّىَ رَمَضانُ لِانَّهُ يَرْمِضُ الذُّنُوبَ.
همانا رمضان، رمضان ناميده شد چون گناهان ما را مىسوزاند.
بندگان در اين ماه با اعمال صالح و برقرارى ارتباط معنوى با خداوند، زنگارهاى گناه و معصيت را از قلب خود پاك نموده و به سوى رشد و ترقّى و تقرّب حق تعالى حركت مىكنند. از اين رو مىتوان اين ماه را آغاز سال معنوى ناميد.
امام على عليه السلام در اين باره مىفرمايد:
انَّ اوَّلَ كُلِّ سَنَةٍ اوَّلُ يَوْمٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ.
آغاز هر سال، نخستين روز از ماه رمضان است.
رمضان به عنوان دروازه عبادتها ذكر شده، چرا كه در شب قدر اين ماه، سرنوشت يك سال انسانها مشخص مىشود.
پيامبر صلى الله عليه و آله در اين باره مىفرمايد:
لِكُلِّ شَىءٍ بابٌ وَ بابُ الْعِبادَةِ الصُّومُ.
براى هر چيزى درى است و دروازه عبادت روزه است.
و نيز مىفرمايد:
انَّ فِى الْجَنَّةِ باباً يُقالُ لَها: الرَّيّانُ. لايَدْخُلُ بِها الَّا الصائِمُونَ فَاذا دَخَلَ آخِرُهُمْ اغْلِقَ ذلِكَ الْبابُ.
به درستى در بهشت درى به نام ريّان «سيراب شده» است كه داخل نمىشود از آن در، مگر روزه داران و چون آخرين فرد از روزهداران داخل گردد آن در بسته مىشود.
از فوائد مهم روزه اين است: كه روح انسان را تلطيف، و اراده انسان را قوى، و غرايز انسان را تعديل مىكند.
فوائد روزه و ارزش معنوى آن به قدرى والاست كه اگر كسى به عمق آن پى ببرد آرزو مىكند كه ماه رمضان به جاى يك ماه، يك سال باشد.
پيامبر اكرم اسلام صلى الله عليه و آله در اين باره مىفرمايد:
لَوْ يَعْلَمُ الْعَبْدُ ما فى رَمَضانَ لَوَدَّ انْ يَكُونَ رَمضانُ السَّنَةَ.
اگر بنده مىدانست چه نعمت و آثارى در ماه رمضان هست، آرزو مىكرد كه رمضان، يك سال باشد.
و نيز درباره اهميّت ماه مبارك رمضان و فضايل آن و برترى امّت اسلام بر ديگر امّتهاى پيشين، مىفرمايد:
اعْطِيَتْ امَّتى فى شَهْرِ رَمَضانَ خَمْساً لَمْ يُعْطَهُنَّ امَّةُ نَبىٍّ قَبلى: امّا واحِدَةٌ:
فَإذا كانَ اوَّلُ لَيْلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ نَظَرَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الَيْهِمْ، وَ مَنْ نَظَرَ اللَّهُ الَيْهِ لَمْ يُعَذِّبْهُ ابَداً. وَ امَّا الثَّانِيَةُ: فَانَّ خُلُوفَ افْواهِهِمْ حينَ يُمْسُونَ عِنْد اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ اطْيَبُ مِنْ رِيحِ المِسْكِ. وَ امّا الثّالثةُ: فَانَّ المَلائِكَةَ يَسْتَغْفِرُونَ لَهُمْ فى لَيْلِهِمْ وَ نَهارِهِمْ وَ امَّا الرَّابِعَةُ: فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ يَأمُرُ جَنَّتَهُ انِ اسْتَغْفِرى وَ تَزَيَّنى لِعِبادى فَيُوشِكُ انْ يَذْهَبَ بِهِمْ نَصَبُ الدُّنْيا وَ أَذاها وَ يُصيرُوا الى جَنَّتى وَ كِرامَتى وَ امَّا الْخامِسَةُ: فَاذا كانَ آخِرُ لَيْلَةٍ غَفَرَلَهُمْ جَميعاً.
به امّت من در ماه رمضان، پنج چيز داده شده كه به امّت هيچ پيامبرى پيش ازمن عطا نشده است.
يكى آن كه: چون نخستين شب ماه رمضان شود، خداوند با نظر رحمت به آنان مىنگرد و خداوند به هر كسى چنين نگاه كند، هرگز عذابش نمىكند.
دوم آن كه: بوى ناخوش دهان آنان، آن گاه كه به شب وارد مىشوند، نزد خداوند متعال از بوى مشك، خوش بوتر است.
سوم آن كه: فرشتگان در هر شب و روزشان، براى آنان طلب آمرزش مىكنند.
چهارم آن كه: خداوند متعال به بهشت خود فرمان مىدهد كه استغفار كن و خود را براى بندگانم بياراى، نزديك است كه رنج و آزار دنيا از آنان زدوده شود و به بهشت من و كرامت من روى آورند.
پنجم آن كه: چون آخرين شب فرا رسد، همه آنان آمرزيده مىشوند.
👈 ادامه دارد ...
تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج 11 ، ص: 378
👌 دعای #چهل_پنج
◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه
🆔 @sahife2
#شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_45
#دعا_چهل_پنج_33
⏺ روزه و درمان بيمارىهاى جسمى
روزه #ماه_رمضان علاوه بر درمان بيمارىهاى روحى در درمان بيمارىهاى جسمى نيز اثر فراوان دارد.
اهميّت روزه به قدرى است كه حتى دانشمندان غيراسلامى را به شگفتى واداشته است.
الكسى سوفورين دانشمند روسى در كتاب خود مىنويسد:
«درمان از طريق روزه فايده ويژهاى براى درمان كم خونى، ضعف روده و التهاب بسيط و مزمن، دملهاى خارجى و داخلى، سل، اسكليروز، روماتيسم، نقرس، استسقا، نوراستنى، عرق النساء، بيمارىهاى چشم، مرض قند، بيمارىهاى جلدى، بيمارىهاى كليه، كبد و بيمارىهاى ديگر دارد.
معالجه از طريق امساك اختصاص به بيمارىهاى فوق ندارد، بلكه بيمارىهايى كه مربوط به اصول جسم انسان است و با سلولهاى جسم آميخته شده همانند:
سرطان، سفليس، سل و طاعون را نيز شفا مىبخشد.» « روزه، روش نوين بر درمان بيمارىها: 65»
👈 ادامه دارد ...
تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج 11 ، ص: 378
👌 دعای #چهل_پنج
◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه
🆔 @sahife2
این بند ها را زیاد زمزمه کنیم
بند 33 تا 42
دعای #چهل_پنج #دعا_چهل_پنج_33
◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه
🆔 @sahife2
Sahifeh Sajjadiyeh-bonyana.com.pdf
حجم:
2.95M
🌙 لطفا کتاب صحیفه سجادیه - از صفحه 126 تا صفحه 140 مطالعه شود
برنامه ی #نهج_البلاغه_خوانی
#نهج_البلاغه_حكمت_266
توجه به #حفظ و نگارش احادیث
وَ سَأَلَهُ رَجُلٌ أَنْ يُعَرِّفَهُ الْإِيمَانَ، فَقَالَ (علیه السلام) إِذَا كَانَ الْغَدُ فَأْتِنِي حَتَّى أُخْبِرَكَ عَلَى أَسْمَاعِ النَّاسِ، فَإِنْ نَسِيتَ مَقَالَتِي حَفِظَهَا عَلَيْكَ غَيْرُكَ؛ فَإِنَّ الْكَلَامَ كَالشَّارِدَةِ يَنْقُفُهَا [يَثْقَفُهَا] هَذَا وَ يُخْطِئُهَا هَذَا.
[و قد ذكرنا ما أجابه به فيما تقدم من هذا الباب و هو قوله الإيمان على أربع شعب].
(شخصى از امام پرسيد كه #ايمان را تعريف كن) امام علی علیه السلام که درود خدا بر او باد در روش صحيح پاسخ دادن فرموذند : فردا نزد من بيا تا در جمع مردم پاسخ گويم، كه اگر تو گفتارم را فراموش كنى ديگرى آن را در خاطرش سپارد، زيرا گفتار چونان شكار رمنده است، يكى آن را به دست آورد، و ديگرى آن را از دست مى دهد.
(سید رضی گوید: پاسخ امام در #نهج_البلاغه_حكمت_31 آمد ككه آن را نقل كرديم كه ايمان را بر چهار شعبه تقسيم كرد .)
🖋کانال انس با صحیفه سجادیه
🆔 @sahife2
◀️ براى آموزش صحيح شتاب مكن!
📜 در آغاز اين كلام امام عليه السلام آمده است: «مردى از محضرش خواست#ايمان را براى او شرح دهد»؛ (وَسَأَلَهُ رَجُلٌ أَنْ يُعَرِّفَهُ الاْيمَانَ).
گفته اند: اين مرد، عمار ياسر بود كه هم در صحنه جهاد مى درخشيد و هم در معارف اسلامى. هنگامى كه خود را در كنار آن چشمه جوشان معرفت ديد، درخواست كرد كه مهمترين مسئله را كه همان ايمان است با تمام ويژگى هايش براى او شرح دهد. امام عليه السلام به او فرمود: «(شتاب مكن) فردا نزد من بيا تا در حضور جمع، تو را از آن آگاه سازم كه اگر گفته ام را فراموش كنى ديگرى آن را براى تو حفظ كند، زيرا سخن همچون شترِ فرارى است كه بعضى ممكن است آن را پيدا كنند و بعضى آن را نيابند»؛ (إِذَا كَانَ الْغَدُ فَأْتِني حَتَّى أُخْبِرَکَ عَلَى أَسْمَاعِ النَّاسِ، فَإِنْ نَسِيْتَ مَقَالَتي حَفِظَهَا عَلَيْکَ غَيْرُکَ فَإِنَّ الْكَلاَمَ كَالشَّارِدَةِ يَنْقُفُهَا هذَا وَيُخْطِئُهَا هذَا).
همانگونه كه در ذيل ترجمه ذكر كرديم، شرح جامعى كه امام عليه السلام درباره ايمان داد همان است كه در #نهج_البلاغه_حكمت_31 آمده و توضيح آن گذشت و مجددا در زیز براگذاری میشود.
به هر حال مقصود امام عليه السلام در گفتار حكيمانه بالا اين است كه مطالب اساسى و مهم مانند شرح ويژگى هاى ايمان بايد در حضور جمع بيان شود تا هيچيك از نكته هاى آن ضايع نگردد و به طور كامل براى غير حاضران و حتى براى نسلهاى آينده باقى بماند. اضافه بر اين، هنگامى كه سخنى در حضور جمع گفته شود به يقين در ميان آنها افراد فاضل و برجسته كم نيستند؛ آنها مى توانند در فهم مفاهيم آن به ديگران كمك كنند.
«شارِدَة» از ماده «شُرُود» (بر وزن سرود) به معناى حيوان يا انسان فرارى است و چون در اينجا به صورت مؤنث آمده و غالبآ ضرب المثلهاى عرب به شتر است، مى تواند اشاره به ناقه گريزپا باشد. بعضى «شرود» را به معناى فرار توأم با اضطراب تفسير كرده اند و به هر حال اين واژه به صورت كنايه درمورد سخنها و مسائل ديگر به كار مى رود. «يَنْقُفُها» از ماده «نَقْف» (بر وزن وقف) در اصل به معناى شكافتن و سوراخ كردن و در گفتار بالا به اين معناست كه بعضى مى توانند كلام را بشكافند و معانى اصلى آن را استخراج كنند و بعضى قادر بر آن نيستند. ولى در بسيارى از نسخه هاى نهج البلاغه يا كتب ديگر كه اين گفتار حكيمانه در آنها نقل شده «يَثقَفُها» به جاى «يَنْقُفُها» آمده است كه از ماده «ثِقافَة» به معناى يافتن و فهميدن است و در اينجا همان معناى فهم و درك را دربر دارد ونتيجه اش همان مى شود كه در بالا آمد؛ يعنى اگر كلام در برابر جمع ايراد شود وبعضى نتوانند به حقيقت معناى آن برسند، گروه ديگرى كه داراى فهم و شعور بيشترى هستند آن را درك كرده و براى ديگران تبيين مى كنند. اين نسخه صحيح تر به نظر مى رسد.
در هر صورت، كلام هنگامى كه در جمع ايراد شود هم الفاظ آن به طور كامل حفظ مى شود و هم مفاهيم آن روشن مى گردد. اين سخن امام عليه السلام مى تواند اشاره و تأكيدى بر حفظ احاديث و نقل كامل وكتابت آنها براى كسانى كه در مجلس امام عليه السلام حضور نداشتند و يا نسلهاى آينده باشد. درست برخلاف رفتارى كه با احاديث پيامبر صلي الله عليه وآله در قرن اول به واسطه كج انديشىِ بعضى از حاكمان انجام شد كه نقل احاديث آن حضرت را ممنوع ساختند و بسيارى از گوهرهاى گرانبهاى احاديث، برپايه اين ندانمكارى ويا اعمال اغراض سوء از ميان رفت و هنوز نيز مسلمانان از اين نظر احساس خسارت بزرگى مى كنند. هرچند گروهى در گوشه و كنار، به، رغم آن تحريم غلط يا مغرضانه، بخش قابل توجهى از سخنان پيغمبر صلي الله عليه وآله را حفظ كرده، به دست شاگردان خود سپردند كه در قرن هاى بعد ظهور و بروز كرد.
همانگونه كه در ترجمه اين سخن آمد، سيّد رضى؛ پس از ذكر اين كلام حكيمانه مى گويد: آنچه را امام عليه السلام (فرداى آن روز) در پاسخ اين سؤال كننده بيان فرمود، همان است كه ما در همين باب كلمات قصار به عنوان «الإيمانُ عَلى أرْبَعِ شُعَبٍ» (حكمت 31) آورديم. (پيش از اين به عنوان «عَلى أرْبَعِ دَعائِمٍ» آورده شده است)؛ (وَقَدْ ذَكَرنا ما أجابَهُ بِهِ فيما تَقَدَّمَ مِنْ هذَا الْبابِ وَهُوَ قَوْلُهُ: «الإِيمانُ عَلى أرْبَعِ شُعَبٍ»).
#نهج_البلاغه_حكمت_266
🖋کانال انس با صحیفه سجادیه
🆔 @sahife2