eitaa logo
انس با صحیفه سجادیه
5.1هزار دنبال‌کننده
16.8هزار عکس
2.6هزار ویدیو
1.7هزار فایل
من به شما عزیزان توصیه میکنم با صحیفه سجادیه انس بگیرید! کتاب بسیار عظیمی است! پراز نغمه های معنوی است! مقام معظم رهبری Sahifeh Sajjadieh در اینستاگرام https://www.instagram.com/sahife2/ ادمین کانال @yas2463
مشاهده در ایتا
دانلود
برنامه ی لزوم وفای به وعده وَ قَالَ (عليه السلام): الْمَسْئُولُ حُرٌّ، حَتَّى يَعِدَ. علی علیه السلام که درود خدا بر او باد در مسؤوليّت وعده دادن فرمود : كسى كه چيزى از او خواسته اند تا وعده نداده آزاد است. 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2
◀️ انسان در گرو وعده هاى خويش است: 📜 اين گفتار حكيمانه در بسيارى از نسخه هاى نهج البلاغه و شروح آن نيامده است. مرحوم فيض الاسلام در نسخه خود وصبحى صالح در نسخه اى كه در دست ماست آن را آورده اند و ظاهر اين است كه از نسخه ابن ابى الحديد گرفته اند. به هر حال گفتارى است بسيار پرمعنا و حكيمانه. امام عليه السلام مى فرمايد: «كسى كه از او درخواستى شده، تا وعده نداده آزاد است»؛ (الْمَسْؤُولُ حُرٌّ حَتَّى يَعِدَ). اشاره به اينكه پس از وعده دادن در گرو وعده خويش است و تا به آن وفا نكند آزاد نمى شود. همانگونه كه در بيان اسناد اين گفتار حكيمانه آورديم، علامه مجلسى؛ در بحارالانوار آن را از كتاب العدد القوية، تأليف مرحوم علامه حلى با اضافه اى به اين صورت آورده است: «الْمَسْئُولُ حُرٌّ حَتَّى يَعِدَ وَالْمَسْئُولُ مُسْتَرَقٌّ حَتَّى يُنْجِزَ؛ آنكس كه از او درخواستى شود آزاد است تا زمانى كه وعده نداده، و برده است تا زمانى كه به وعده خود وفا كند». روشن است كه حرّيّت و بردگى در اين گفتار حكيمانه جنبه مجازى دارد ومنظور اين است كه اشخاص حر از هر نظر آزادند و در قيد اسارت ديگرى نيستند؛ ولى برده در قيد اسارت ديگرى است و انسان تا وعده نداده آزاد است؛ اما هرگاه وعده اى به ديگرى بدهد گويا زنجير اسارتى را بر گردن خود نهاده و تا به وعده اش وفا نكند از گردن او برداشته نخواهد شد. پيامى كه اين كلام دارد مسئله لزوم وفاى به وعده است؛ مبادا كسى وعده بدهد باز هم خود را آزاد پندارد و گمان كند هيچ وظيفه و مسئوليتى در برابر وعده اى كه داده است بر دوش ندارد. بايد خود را همچون اسيرى بداند كه تا وعده اش را وفا نكند آزاد نمى شود. 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2
❇️ قرآن کریم هر روز یک آیه تفسیر نور – استاد محسن قرائتی سوره وَيَسْئَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذىً فَاعْتَزِلُواْ الْنِّسَآءَ فِى الْمَحِيضِ وَلَا تَقْرَبُوهُنَّ حَتّى‏ يَطْهُرْنَ فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْتَوَّبِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ و از تو درباره حیض (ایام عادت ماهانه زنان) سؤال مى‌كنند، بگو: آن مایه‌ى رنج و آزار است، پس در حالت قاعدگى از (آمیزش با) زنان كناره‌گیرى كنید، و با آنها نزدیكى ننمایید تا پاك شوند. پس هنگامى كه پاك شدند (یا با غسل كردن طاهر شدند)، آنگونه كه خداوند به شما فرمان داده با آنها آمیزش كنید. همانا خداوند توبه كنندگان را دوست دارد و پاكان را نیز دوست دارد. 1- انبیا، مرجع و پاسخ‌گوى سؤالات مردم هستند. «یسئلونك عن المحیض» 2- در سؤال كردن، حیا بى‌معنا است. «یسئلونك عن المحیض» 3- بیان دلیل و فلسفه احكام، در پذیرش آن مؤثر است. در این آیه ابتدا دلیل حرمت مقاربت را بیان فرموده و سپس دستور به عدم نزدیكى مى‌دهد. «هو اذىً فاعتزلوا النساء» 4- احكام الهى بر اساس حفظ مصالح ودفع مفاسد مى‌باشد. «هو اذًى فاعتزلوا النساء فى المحیض» 🔗 با نصب نرم افزار زیر با ما در این دوره ی تفسیر خوانی همراه شوید 👇 https://cafebazaar.ir/app/com.ghadeer.tafsirnour ⏺کانال انس با 🆔 @sahife2
یک زیبای دیگر با حضرت دوست: لذات نماند و المها شادی گذرد جو برق و غمها غمناک مباش ازآن و زین خوش چون هردو رود سوی عدمها هر حادثهٔ که برسرآید هم سوی عدم کشد قدمها هر پسریر است عسر در پی هر عسریرا ز پی کرمها آخر همه خواب با خیالیست الا بنوشتهٔ قلمها کز بهر جزای زشت و نیکو ماند بصحیفها رقمها لذات نماند و بماند از پیروی هوا ندمها هر محنت و هر بلا که بینی کفّاره شمار بر ستمها اندوه چو ما حی گناهست خوشتر که در آن کشیم دمها آن کن که بعاقبت بود خیر است و امید بر کرمها ◀️ کانال انس با 🆔 @sahife2
«9» اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِهِ وقِنَا مِنْكَ واحْفَظْنَا بِكَ وَاهْدِنَا إِلَيْكَ وَلَا تُبَاعِدْنَا عَنْكَ إِنَّ مَنْ تَقِهِ يَسْلَمْ وَمَنْ تَهْدِهِ يَعْلَمْ وَمَنْ تُقَرِّبْهُ إِلَيْكَ يَغْنَمْ خدايا! بر محمد و آلش درود فرست و ما را از خشم خود نگاه دار و به عنايتت محافظت فرما و به سوى خود هدايت كن و از حضرتت دور مساز؛ همانا هر كه را تو حفظ كنى سالم مى‏ماند، و هر كه را تو هدايت فرمايى دانا مى‏شود، و هر كه را تو به خود نزديك كنى، به بهره‏مندى مى‏رسد. 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 1 🔴 اگر خداوند، انسان را پناه دهد، او را از افراط و تفريط دور مى‏كند و در واقع بنده مستقيم الحركات مى‏شود و به راه مستقيم هدايت مى‏شود و از انحراف در راستى و درستى و واقع شدن در هوا و هوس هلاك كننده سالم مى‏ماند و چون هدايت حاصل شد مانع گمراهى از صراط مستقيم مى‏شود و عبد به راه حق علم پيدا مى‏كند و چون علم پيدا كرد و به طرف خداوند حركت كرد قرب الهى براى او حاصل شده به سعادت ابد و به غناى حقيقى و ملك ابدى خواهد رسيد كه مستلزم سلامت و هدايت است و سلامت و هدايت مستلزم علم و قرب است و علم و قرب مستلزم غناى حقيقى و سعادت ابدى خواهد بود. زير بناى سعادت‏ خودشناسى و يا معرفت نفس زيربناى سعادت بشر در جميع شؤون مادى و معنوى است. آدمى در پرتو خودشناسى به نيازهاى درونى و برونى خويش پى مى‏برد، عواملى را كه مايه تعالى و تكامل اوست تشخيص مى‏دهد، وظيفه شناس مى‏شود، به پاكى و نيكى مى‏گرايد و سرانجام به كمالى كه لايق مقام انسان است، نايل مى‏شود. سعادت و خودآگاهى‏ كسى كه خواهان سعادت است بايد خود را بشناسد و از ذخاير درونى و برونى خويش آگاه شود، طبق سنن آفرينش قدم بردارد، كليه جهات مادى و معنوى را مورد توجه قرار دهد، تمايلات انسانى و غرايز حيوانى را به موازات هم، با رعايت تعادل و موازنه اقناع نمايد و هيچ يك را فداى ديگرى نكند، اين خود برنامه اسلام و راه و رسم مسلمانان راستين و دين شناس است. امام رضا عليه السلام مى‏فرمايد: لَيْسَ مِنَّا مَنْ تَرَكَ دُنْياهُ لِدينِهِ وَ دينَهُ لِدُنْياهُ وَ تَفَقَّهُوا فِى الدّينِ. از ما نيست آن كس كه دنياى خود را براى دين ترك گويد، يا دين خود را براى دنيا از دست بدهد. سپس خاطر نشان فرموده است كه آيين خدا را به درستى بشناسيد و با آگاهى از آن پيروى كنيد. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏4، ص: 383 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 🔴 خودشناسى و ارزش آن‏ اولياى گرامى اسلام ضمن روايات متعددى، اهميت و ارزش خودشناسى را تذكر داده و پيروان خويش را به اين نكته متوجه كرده‏اند كه معرفت نفس مايه پيروزى و موفقيت انسان‏ها و خودناشناسى موجب سقوط و تباهى آنان است. امام على عليه السلام مى‏فرمايد: هَلَكَ امْرُءٌ لَمْ يَعْرِفْ قَدْرَهُ. انسانى كه اندازه خود را نشناخت هلاك شد. و نيز مى‏فرمايد: نالَ الْفَوزَ الْاكْبَرَ مَنْ ظَفِرَ بِمَعْرِفَةِ الَّنفْسِ. كسى كه به خودشناسى دست يافته از بزرگترين خير و خوبى برخوردار شده است. و نيز مى‏فرمايد: مَنْ لَمْ يَعْرِفْ نَفْسَهُ بَعُدَ عَنْ سَبيلِ النَّجاةِ وَ خَبَطَ فِى الضَّلالِ وَ الْجَهالاتِ. كسى كه خود را نشناسد از مسير صحيح و نجات بخش دور مى‏شود و به راه جهل و گمراهى مى‏گرايد. آرى، انديشه خودشناسى به انسان تحرك فكرى مى‏بخشد، پرده‏هاى غفلت و بى‏خبرى را مى‏درد، حس كنجكاوى و تجسس را بيدار مى‏كند. نيروى خرد را به كار مى‏اندازد و آدمى را به تعقل و مطالعه وا مى‏دارد، كسى كه از پى معرفت نفس مى‏رود و مى‏خواهد خويشتن را از جميع جهات مادى و معنوى بشناسد و از آغاز و انجام خود آگاه شود، طبعاً با سؤالات گوناگونى از اين قبيل مواجه مى‏شود: من‏ كيستم؟ چگونه ساخته شده‏ام؟ كى مرا ساخته؟ از كجا آمده‏ام؟ براى چه آمده‏ام؟ در اين سرا چه مى‏كنم؟ وظيفه من چيست و از اين جا به كجا مى‏روم؟ روزها فكر من اين است و همه شب سخنم كه چرا غافل ز احوال دل خويشتنم‏ ز كجا آمده‏ام، آمدنم بهر چه بود به كجا مى‏روم آخر، ننمايى وطنم‏ مانده‏ام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا يا چه بوده است مراد وى از اين ساختنم‏ تا به تحقيق مرا منزل و ره ننمائى يك دم آرام نگيرم نفسى دم نزنم‏ 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏4، ص: 383 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 3 🔴 ارزش خودشناسى انسان بر مقياس پاسخ‏هاى صحيحى است كه به اين پرسش‏ها، البته به هر نسبتى كه درك طبيعى و معلومات اكتسابى شخصى زيادتر باشد مى‏تواند عميق‏تر فكر كند، سؤالات را در سطح وسيع‏ترى طرح نمايد، پاسخ‏هاى اساسى‏ترى به آنها بدهد و خود را بهتر بشناسد. قرآن چه زيبا در اين زمينه مى‏فرمايد: وَ لَاتَكُونُواْ كَالَّذِينَ نَسُواْ اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلئِكَ هُمُ الْفسِقُونَ و مانند كسانى مباشيد كه خدا را فراموش كردند، پس خدا هم آنان را دچار خود فراموشى كرد؛ اينان همان فاسقانند. «اصولًا خمير مايه تقوى دو چيز است: ياد خدا يعنى توجه به مراقبت دائمى اللّه و حضور او در همه جا و همه حال، و توجه به دادگاه عدل خداوند و نامه‏ اعمالى كه هيچ كار صغير و كبيرى وجود ندارد مگر اين كه در آن ثبت مى‏شود. و به همين دلى توجه به دو اصل مبدأ و معاد در سرلوحه برنامه‏هاى تربيتى انبيا و اوليا قرار داشته و تأثير آن در پاكسازى فرد و اجتماع كاملًا چشمگير است. قابل توجه اين كه قرآن در اين جا صريحاً مى‏گويد: فراموش كردن خدا سبب «خودفراموشى» مى‏شود، دليل آن نيز روشن است؛ زيرا از يك سو فراموشى پروردگار سبب مى‏شود كه انسان در لذات مادى و شهوات حيوانى فرو رود و هدف آفرينش خود را به دست فراموشى بسپارد و در نتيجه از ذخيره لازم براى فرداى قيامت غافل بماند. از سوى ديگر فراموش كردن خدا همراه با فراموش كردن صفات پاك اوست كه هستى مطلق و علم بى‏پايان و غناى بى‏انتها از آن اوست و هر چه غير اوست وابسته به او و نيازمند ذات پاكش مى‏باشد و همين امر سبب مى‏شود كه انسان خود را مستقل و غنى و بى‏نياز بشمرد و به اين ترتيب واقعيت و هويت انسانى خويش را فراموش كند و لياقت‏هاى ذاتى خود را كه خداوند در او نهفته و از بقيه مخلوقات ممتازش ساخته به دست فراموشى مى‏سپرد و اين مساوى با فراموش كردن انسانيت خويش است و چنين انسانى تا سر حد يك حيوان درّنده سقوط مى‏كند و همتش چيزى جز خواب و خور و شهوت نخواهد بود و اينها همه عامل اصلى فسق و فجور، بلكه اين خود فراموشى بدترين مصداق فسق و خروج از اطاعت خداست و به همين دليل در پايان آيه مى‏گويد: چنين افراد فراموشكار فاسقند 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏4، ص: 383 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 4 🔴 خود فراموشى‏ خود فراموشى از جمله عيوب بزرگ معنوى و يكى از بيمارى‏هاى خطرناك اخلاقى است. آدمى بر اثر اين مرض دچار فرومايگى و دنائت روحى مى‏گردد، انسانيت را از ياد مى‏برد و از شرافت نفس غافل مى‏شود، به نداى وجدان اخلاقى بى‏اعتنا مى‏گردد و سجاياى انسانى را ناچيز مى‏شمرد چنين انسانى در معرض انواع آلودگى‏ها و سيئات اخلاقى قرار مى‏گيرد و همواره در مسير انحطاط و سقوط پيش روى مى‏كند. او در گفتار و رفتار خويش مطيع هواى نفس و تمايلات غريزى است و در كارهاى غيرانسانى و خلاف اخلاق لاأبالى و بى‏باك است و عدل و انصاف و حقيقت را ناديده مى‏گيرد، به آسانى مرتكب گناه و ناپاكى مى‏شود و براى رسيدن به شهوات و تمنيات نفسانى به زشت‏ترين عمل دست مى‏زند، شرف انسانى را پايمال مى‏نمايد و خويشتن را از اوج انسانيت به حضيض حيوانيت تنزل مى‏دهد. آرى، خود فراموشى مجازات كسانى است كه از آفريدگار جهان غافل مى‏شوند، خدا را فراموش مى‏كنند، مسؤوليّت خويش را در پيشگاه الهى از ياد مى‏برند، سنن تكوينى و قوانين تشريعى را ناديده مى‏گيرند و از برنامه‏هاى تعالى و تكامل سرباز مى‏زنند. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏4، ص: 383 👌 دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 5 🔴 ارزش عمر در نظر مردان الهى عمر و زندگى زمانى ارزش دارد كه با ياد خدا و در اطاعت بارى تعالى طى شود و آميخته به حق و فضيلت باشد وگرنه عمرى كه مايه افزايش اعمال ناروا و مجرى افكار شيطانى است و با گناه و ناپاكى مى‏گذرد بهتر است كه نباشد، همچنان كه امام زين العابدين عليه السلام مى‏فرمايد: وَ عَمَّرنى ما كانَ عُمُرى‏ بِذْلَةً فى‏ طاعَتِكَ، فَاذا كانَ عُمُرى‏ مَرْتَعاً لِلشَّيْطانِ فَاقْبِضْنى‏ الَيْكَ قَبْلَ انْ يَسْبِقَ مَقْتُكَ الَىَّ، اوْ يَسْتَحْكِمَ‏ غَضَبُكَ عَلَىَّ. و مرا زنده دار، مادامى كه عمرم در طاعت تو به كار رود، و هنگامى كه عمرم بخواهد چراگاه شيطان شود، جانم را بستان پيش از آن كه دشمنى و نفرتت بر من پيشى گيرد، يا خشمت نسبت به من محكم و استوار شود. لذا از نظر خداشناسى روش پيغمبران اين بود كه در آغاز مردم را به نداى درونى خودشان متوجه مى‏كردند و از معرفت فطرى كه با سرشتشان آميخته است سخن مى‏گفتند و حس خداجويى را در نهادشان بيدار مى‏كردند. نيروى عقلشان را به كار مى‏گرفتند، سپس از راه خودشناسى به آنان درس خداشناسى مى‏دادند و آنان با آگاهى از آفرينش حكيمانه خويش به آفريدگار حكيم معتقد مى‏ساختند. امام على عليه السلام مى‏فرمايد: فَبَعَثَ فيهِم رُسُلَهُ وَ واتَرَ الَيْهِمْ انْبِيائَهُ لِيَسْتأدُ وهُمْ ميثاقَ فِطْرَتِه‏ وَ يُذَكِّرُوهُمْ مَنْسِىَّ نِعْمَتِهِ وَ يَحْتَجُّوا عَلَيْهِمْ بِالتَّبْليغِ وَ يُثيرُوا لَهُمْ دَفائِنَ الْعُقُولِ پس خداوند رسولانش را برانگيخت، و پيامبرانش را به دنبال هم به سوى آنان گسيل داشت، تا ادعاى عهد فطرت الهى را از مردم بخواهند، و نعمتهاى فراموش شده او را به يادشان آرند و با ارائه دلايل بر آنان اتمام حجت كنند، و نيروهاى پنهان عقول آنان را برانگيزانند. 👈 ادامه دارد ... تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏4، ص: 383 👌 دعای 🆔 @sahife2