#داستان
#پیچند
#قسمت_هجدهم
🔸حمله آغاز شده بود. رجزها خوانده شده و شمشیرها از نیام بیرون آورده شده بود. چشمان"طُهَّر"، همان ذره‌ای که زینب با سمباده روی مهر تربت، نمایانش کرده بود، با یادآوری این خاطرات مملو از اشک شد. اشکی که روز عاشورا، به قرمزی می گرایید و خون گریه می کرد. دیگر ذره ها همه متاثر از حال "طُهَّر"، یاد خاطرات شخصی شان در برخورد با سالار شهیدان شدند.
✨یکی از آن ها از "طُهَّر" پرسید:"شما روز عاشورا در کربلا بودی؟" "طُهَّر" با بغضی فروخورده گفت:"آری. از خیلی قبل ترش در کربلا بودیم. با دوستان دیگرم. یاد ظهر عاشورا افتاد که هم زمان با رجزهای یکی یکی اصحاب و فرزندان سالار شهیدان، او برای هم قطارهایش صحبت می کرد که بیایید با هم یکی شویم و بر دشمن بتازیم. خیلی هاشان می گفتند اجازه تاختن نداریم. برخی آرزو می کردند که ایکاش می توانستیم. برخی خود را خُردتر از این می دیدند که بخواهند امامی را یاری کنند و دست آخر، فقط چند ذره، با او همراه شدند.
🔹ذره ها، دست در دست هم دادند و تمام عضلات بدنشان را منقبض کردند تا کلوخی شوند. "طُهَّر" همان اسب را که زخمی شده بود و شیهه های دردناکش، دل او را آتش می زد دید و گفت:"می دانم درد داری اما من کمکت نیاز دارم." اسب چشمان پر از سوالش را به "طُهَّر" دوخت و پرسید:"من در این وضعیت چه کمکی به تو می توانم بکنم؟" و از درد به خود پیچید. صاحبش روی زمین به درک واصل شده بود و او، زخمی، به پهلو از معرکه کناره گرفته بود. "طُهَّر" گفت:"لگد بزن تا ما خاری به چشم دشمن حسین علیه السلام شویم" اسب، تمام نیرویش را جمع کرد و کلوخ را به سمت یزدیان پرتاب کرد. پیشانی یکی شان را خون انداخت. اسب، چشمانش را بست و بی جان، روی زمین پهن تر شد.
✨"طُهَّر" اینها را که گفت، ساکت شد. زینب از حرکت ایستاده بود و صدای مداحی به گوش "طُهَّر" و دوستانش رسید. تکان تکانی خوردند و ناگهان زیپ سجاده کوچک زینب، باز شد. نور آفتاب به چشمان "طُهَّر" تابید و مغز و دلش را روشن تر از قبل کرد. "طُهَّر" به اطراف نگاهی انداخت. خیل جمعیت بود که در حرکت به سمت کربلا بودند. به بالا نگاه انداخت. هنوز اول راه بودند واین را نه فقط از شماره های ستون های آن جا؛ بلکه از بوی آشنا اما دور کربلا فهمید. چشمش به حسن یوسفی افتاد که جلوی زینب روی زمین بود. زینب، سجاده را روی زمین گذاشت. برخاست و قامت بست. پس از اقامه آن نماز دو رکعتی که "طُهَّر" نفهمید چه نمازی بود، سجاده را به سرعت بست و داخل جیب جلوی کوله گذاشت. به خاطر عجله ای که زینب برای بستن سجاده کرد، زیپ آن باز ماند و "طُهَّر" به همراه دیگر دوستانش، توانستند بتیرا و ضارف و عِنهُد را ببینند.
✨" طُهَّر" صدا بلند کرد که: "بَتیرا، بَتیرا.." حسن یوسف که گوش های تیز و قد بلندتری داشت دنبال صدا گشت و چهره سرخ فام "طُهَّر" را دید که از گوشه سمت راست کوله، سر بلند کرده و بَتیرا را صدا می زند. تا خواست به دوستانش بگوید، زینب کوله را به پشت انداخت و بسیار حرفه ای، چادرش را روی آن مرتب کرد. دکمه های بازشده جلوی چادر را بست. دستش را از درزی که آن روز جلوی آیینه اندازه گرفته بود رد کرد. خم شد و حسن یوسف را روی دست گرفت. بسم الله گفت و حرکت کرد. " طُهَّر" زیر چادر مشکی زینب، همه چیز را در یک لایه خاکستری می دید و همین او را یاد معرکه ای انداخت که به علت گرد و خاکی که برپا شده بود، همه چیز را در لایه ای خاکستری مانند می دید.
🔹بعد از آنکه زخمی را بر چهره و چشم یکی از سربازان دشمن انداخت، با تن و بدنی زخمی، روی زمین افتاد. دوستانی که با یکدیگر هم پیمان شده بودند، دست هایشان را از هم باز کردند و هر کدام گوشه ای روی زمین پهن شدند. صدای ناله ای به گوش " طُهَّر" رسید. گردن راست کرد ببیند صدای کیست. در آن گرد و غباری که در هوا بلند شده بود، روی زمین، چکمه ای شمشیر خورده افتاده بود و ناله می کرد. " طُهَّر" گوش تیز کرد و شنید که ناله اش برای این است که در راه حسین فدا نشده است. در همین حالی که ناله می کرد، چکمه، از پای دشمن جفت پایی گرفت و او را به زمین زد و همین کارش باعث شد آن سرباز ملعون لشگر ابن زیاد، ضربه ای جانانه از اصحاب سالار شهیدان بخورد و به هلاکت برسد. چکمه لب به شکر باز کرد و دیگر ناله ای به گوش " طُهَّر" نرسید.
#سیاه_مشق
@salamfereshte
#داستان
#پیچند
#قسمت_نوزدهم
🔹نگاه " طُهَّر" به سر نیزه ای افتاد که به سختی، کمر خم کرده بود تا نوک تیزش را از زمین زاویه دهد و پا یا بدن دشمن را مجروح کند. همان طور خود را در آن حالت به سختی نگه داشت. اباعبدالله الحسین علیه السلام بود که از خیام بیرون می آمد و به بالین یاران و اصحاب و فرزندانش می شتافت. همه عالم در این مصیبت گریان بودند و اباعبدالله الحسین، عزت مند، بر این مصیبت بزرگ صبر می کرد و درخواست نیروی کمکی از خدا نداشت. " طُهَّر" کم آورده بود و نمی دانست باید چه کند. با ذرات خاک کنار دستش صحبت کرد که :"بیایید به یاری حسین بشتابیم. بیایید چشمانشان را کور کنیم. بیایید.." همین طور می گفت و اشک می ریخت و کمر خم شده اش را نمی توانست راست کند. از یادآوری این صحنه ها، چشمان" طُهَّر" گریان شد و به سر و سینه زد و برای مولایش مشغول عزاداری شد.
🔸صدای مداحی در طول راه به گوش همه ذرات می رسید و خود را هم نوا با آنان می کردند. به سر و سینه می زدند و طول مسیری که زینب با قدم های محکم و دلی پر شور طی می کرد را در مصیبت اباعبدالله الحسین، ناله می زدند. دیشب را جواد آقا در موکب مانده بود تا مراقب وسایل باشد، پلک برهم نگذاشته و حواسش به ریزترین فعالیت های موکب روبرو بود. با یاسر، دوست عراقی اش تماس گرفت. یاسر که از نیروی تکاور حشدالشعبی بود تیمی را برای شناسایی وارد عمل کرد. صبح زود، موکب روبرو، بسته بندی های گوشت های یخ زده را که از دیشب تا صبح، یخ هایشان باز شده بود و بویی عجیب داشت را باز می کردند. پنج دیگ بزرگ سرپا کرده بودند. از دیشب هر چه جواد فکر کرد که این بو را کجا شنیده یادش نیامد. هر چه ذکر و نماز بلد بود خواند اما باز هم به یادش نیامد. صدقه ای داد که اگر بلایی هست رفع شود.
🔹قبل از اینکه بچه ها برگردند، دیگ ها به قُل قُل افتاده بود و تکه های گوشت بود که درون آن قرار می گرفت. رنگ تکه های گوشت با هم متفاوت بود. جواد، دوربین را روی دست مرد تنومند که به سرعت گوش ها را ریز می کرد، زوم کرد و چشمانش گرد شد. ابوذر از حالت چهره جواد متوجه وخامت مسئله شد و به اشاره پرسید:"سمی است؟" جواد دهانش به ذکر یاصاحب الزمان، ادرکنی، یاصاحب الزمان اغثنی باز شد و به اشاره پاسخ داد:"خوک است ابوذر. گوشت خوک قاتی گوشت گوسفند به زائرین می دهند. احتمال بسیار سمی هم باشد." ابوذر به فرمانده شان زنگ زد و به رمز، اعلام وضعیت کرد. جواد هم با حاج محسن تماس گرفت و اعلام وضعیت کرد. رنگ خون و بافت گوشت و دیگر نکاتی که حاج محسن از او به رمز می پرسید را پاسخ داد و گوشی را قطع کرد.
🔸 بچه ها که آمدند، از سرپا شدن موکب روبرو و سرعت در بارگذاشتن غذا تعجب کردند. همه به داخل موکب رفته و استراحت کردند. ابوذر، به اشاره از جواد پرسید چه خبر؟ جواد گفت:"بوی گوشت برایت عجیب نیست؟" ابوذر به چهره در هم جواد نگاه کرد و چیزی نگفت. جواد گفت:"من برای کمک می روم. فعلا" گوشی را دست ابوذر داد و رفت. بعد از خوش و بشی که به فارسی با آن ها کرد گفت:"موکب ما هنوز راه نیافتاده. دیدم دست تنهایید آمدم کمک" مرد تنومندی که از بازوهای زیر لباس عربی گشادش مشخص بود اهل وزنه زدن است گفت:"بفرمایید. اشکالی ندارد" جواد دستانش را با پارچ آبی که آن جا بود شست. چاقویی برداشت و مشغول پوست کندن پیازها شد. دو کارتن پیاز روبرویشان بود و دو نفر مشغول پوست کندن. نفر سوم، پیازها را داخل ظرف آبی می ریخت. کمی دست می کشید و از آب بیرون می آورد. روی تخته گوشت نیم متری که رگه های خون آن را رنگ به رنگ کرده بود می گذاشت. مشتی حواله اش می کرد و پیاز له شده را داخل دیگ های بزرگ می ریخت. بیست پیاز داخل دیگ اول حواله کرده بود و حالا نوبت بیست پیاز دیگ دوم بود.
🔹حدود نیم ساعتی جواد مشغول پیاز کندن بود. حرف و کار غیرعادی ای انجام نمی داد. گاهی به فارسی-عربی دست و پا شکسته، از خاطراتی که هیچ گاه اتفاق نیافتاده بودند تعریف می کرد تا طبیعی جلوه کند. اشک هایش در آمده بود. زائرینی که از کنار آن ها رد می شدند خداقوتی می گفتند. بعد از چهل دقیقه، جواد عذرخواهی کرد و به موکب برگشت. ابوذر نگاهش به مونیتور گوشی بود. همان مرد تنومند، به سمت لب تابی رفت. روشنش کرد. سیم اتصال باندهای بلندگو را به لب تاب زد و مداحی ایرانی پخش کرد و لب تاب را به داخل موکب برد.
#سیاه_مشق
@salamfereshte
#داستان
#پیچند
#قسمت_بیستم
🔹چهره دو مرد دیگر، جدی و بدون ذره ای لبخند بود. هر دو ته ریشی داشتند و یکی شان ابروهای پرپشتی داشت. ابوذر به یکی شان اشاره کرد و گفت:"ایجا را ببین" جواد سرش را به علامت تایید تکان داد و به اشاره گفت:" گریم است." همان مرد، از پوست کندن پیازها دست کشید و سر لب تاب رفت. از لیوان های جمع شده ی کنار دستش، قطره ایی روی شیشه کوچکی می ریخت و اطلاعاتش را وارد لب تاب می کرد. اگر چه این کار را در پستوی موکب تو در تویی که ساخته بودند انجام می داد اما هیچ حرکتش از دید پرنده مکانیکی ای که جواد آقا آنجا کار گذاشته بود، مخفی نمی ماند. مرد تنومند، سبد بزرگی گوجه آورد و به همان شیوه شستن پیازها، گوجه را شست و به هر دیگ، سی گوجه حواله کرد. آنقدر راحت و سریع این کارها را می کرد که انگار سرآشپزی واقعی است. ابوذر گفت:"طوطی پرنده ات را چرا در قفس نگه داشتی؟ شکار نشود" جواد گفت:"نترس. محافظ وجعلنا دارد" ابوذر به جواد آقا نگاه معنادار و پرسش گری کرد. جواد به عصای استتار مجتبی اشاره کرد و به اشاره گفت: همان فناوری را به نوعی دیگر دارد. ابوذر خیالش راحت شد.
🔸 این زبان اشاره هم از ابداعات تیم تکاوری بود که جواد سرتیمشان بود. زبان اشاره قرآنی ای که فرزند خردسال یکی از تکاوران می آموخت و او با تلفیق آن و کدهای عملیاتی و کمی هم چاشنی طنز زرگری اش، زبانی خاص را ایجاد کرده بود. مثلا به جای علامت سوال، یک دور چشمشان را از راست به چپ می چرخاندند انگار که دنبال یک مگس می گردند. جواد دستانش را با آبی که از فرات آورده بودند شست. به حاج رضا زنگ زد و سراغ بار کامیون را گرفت. حاج رضا مختصات را به صورت شماره تلفن به جواد گفت. جواد شماره را یادداشت کرد و مکان بار را در آورد. آوردن بار توسط او و بچه ها دیگر امکان پذیر نبود. به یاسر پیام داد:"یاسر جان، سه تا از بچه های ما هنوز نرسیدند. فکر کنم گم شده اند. شماره تلفن یکی شان این است. ممنون می شم بیآوری شان" و شماره مختصات را وارونه گفت. قابلمه کوچکی را برداشت و به موکب روبرو رفت.
🔹چشمان خسته ابوذر، میل به خواب داشت اما وقتی برای خواب، نبود. به بچه ها نگاه کرد. همه کنار همدیگر خوابیده بودند و معلوم نبود زیر پلک هایی که مردمکشان به حرکت به چپ و راست می رود، چه خوابی می بینند. مونیتور را نگاه کرد. جواد دوتا گوجه و پیاز از همان مرد تنومند گرفت و موقع برگشت، طوری سرش را چرخانده بود که یعنی جلویش را نمی بیند و به سیم اتصال باندهای بلندگو گیر کرد. سکندری خورد و محتویات قابلمه وارونه شد. ابوذر از مانیتور دید که سیم از لب تاب کنده و رها شد اما صدای بلند باندها، قطع نشد. جواد آقا خیلی معمولی و با خجالتی بسیار عذرخواهی کرد. پیاز و گوجه های خاکی را برداشت و داخل قابلمه گذاشت. مجدد به شیوه ایرانی ها عذرخواهی کرد و شرمندگی اش را ابراز کرد. مرد پشت لب تاب، بلافاصه برق باندهای بلندگو را قطع کرد. دست چپش را روی زانویش فشار داد. از جا برخواست و به دنبال سیم کشیده شده ای که سوکتش را دست آقا جواد متبرک کرده بود، آمد. نگاهی به مرد تنومند کرد. سر سیم را گرفت و مجدد به داخل رفت. برق را وصل کرد و بعد از آن، سوکت یو اس پی را به لب تاب زد. سوکتی که سر دیگرش به داخل باند بلندگو می رفت و مستقیم به رادار ماهواره ای متصل می شد.
🔸جواد به موکب برگشت. قابلمه را گوشه ای گذاشت و سراغ تبلتی که زیر خاک کف موکب جاسازی کرده بود رفت. روشنش کرد. صفحه مونیتور موکب روبرو را روی تبلت داشت. وارد تنظیمات اتصال تبلت با مرکز شد و بلافاصله حاج محسن را به مونیتور تبلت و لب تاب موکب روبرو، شبکه کرد. ابوذر نگاهی تحسین برانگیز به جواد کرد و به اشاره گفت:"بارک الله چه کردی؟" جواد به جعبه آدامسی که دستش بود اشاره کرد و گفت:"دست حاج محسن درد نکند. فکر نمی کردم به دردم بخورد. می خواستم بدهم به یاسر" ابوذر، چیپ ست مینیاتوری داخل آدامس را با دقت نگاه کرد. تا به حال آن را ندیده بود. جواد، از آدامس کنارش، کمی جوید. چیپ ست را داخلش گذاشت و آدامس را با فشار مختصری، به ساعت چرمی ابوذر چسباند. آدامس سفید رنگ، بلافاصله تغییر رنگ داد و همرنگ بند چرم یشمی رنگ ساعت ابوذر شد.
#سیاه_مشق
@salamfereshte
🌸خردی که خدا را بشناسد و با او مانوس باشد و جز به او توکل نکند و هر چه مورد رضای اوست را انجام دهد، اولیا خدا را بشناسد، چه خوب خردی است.. خداوند روزی مان کند چنین دوستی را.
🔹الإمامُ الرِّضا عليه السلام :صَديقُ كُلِّ امرِئٍ عَقلُهُ و عَدُوُّهُ جَهلُهُ .
☘️امام رضا عليه السلام : دوست هر آدمى، خرد اوست و دشمن او بى خردى اش.
📚الكافي : 1/11/4.
◼️شهادت امام رضا (علیه السلام) تسلیت باد
#حدیث
@salamfereshte
#داستان
#پیچند
#قسمت_بیستم_و_یکم
🔹 نگاه ابوذر خاص و پر از تحسین شد. جواد، صفحه دیگری را باز کرد و به ابوذر نشان داد. حالا موقعیت مکانی، دمای بدن و ضربان و فشار خون بدن ابوذر بعلاوه حرکت ساعت و هر چیزی که در دست ابوذر قرار داشت را روی مونیتور می شد دید. ابوذر با دیدن این صحنه، چشمان خسته اش از هم گشوده شد و تنها چیزی که در دهانش چرخید این بود که با لحن غلیظ عربی گفت:"الله اکبر"
🔸چند ساعت گذشته بود و یاسر، وسایل و بچه ها را با خود آورده بود. روح الله و مجتبی و سید کاظم، لباس راه از تن در آوردند و بلوز های مشکی ساده شان را پوشیدند و مشغول درست کردن کابین دستشویی ها، صندلی ها و آبراه ها شدند. سید حسن، دستگاه توربینی چاه کن را هم آورده بود و سه توربین حرکتی را داخل تونل های فاضلات دستشویی ها کار گذاشت. ابوذر که سر از این توربین ها و پیچش آن در نیاورده بود پرسید:"کار دقیق این ها چیست؟" سید حسن با زبانی ساده گفت:"من اسمشان را گذاشته ام موش کور. راه های گرفته را می کند و باز می کند. اگر دکمه حرکتی اش را بزنی تونل می کند و خاک و هر چه جلوی راهش باشد را اطرافش فشرده می کند. یعنی در عین اینکه این پره ها می چرخند و تونل باز می شود، هم زمان دیواره تونل هم ساخته می شود و محکم و فشرده می شود."سید حسن که تعجب ابوذر را دید، شلنگ بسیار نازکی که به مخزنی بسیار کوچک به اندازه یک آمپول پنی سیلین متصل بود اشاره کرد و گفت:" البته به کمک این شیلنگ که مایعی مخصوص را به دیواره ها می پاشد و با حرارتی که از چرخش پره ها ایجاد می شود، آن مایع و خاک اطراف، شبیه بتن سفت می شوند. اگر هم دکمه حرکتی اش را نزنیم، جلو نمی رود. در جا حرکت می کند و گرفتگی ها را باز می کند." جواد که از چهره منبسط شده ابوذر، حسابی سر کیف آمده بود گفت:" سید حسن این را آورده چون طبق گزارش ها، گرفتگی فاضلاب های اینجا زیاد است و امسال که جمعیت بالای سی میلیون زائر است، زیرساخت ها جواب نمی دهند"
🔹صدای مرد تنومند موکب روبرو به تعارف مردم برای خوردن آبگوشت بلند شد. سه ساعتی گذشته بود و اگر چه برای دادن آبگوشت کمی زود بود اما کاسه ها و نان های سنگک داخل مجمع های بزرگ، زائرین را به رفع خستگی و خوردن غذا دعوت می کرد. جایگاه نشستن در اطراف موکب جواد و بچه های نخبه دانشگاه هم آماده بود و مردم جا به جا روی صندلی و زمین ، زیر سایه بان های که جواد و روح الله زحمت نصبش را کشیده بودند، نشسته بودند. حمام ها هم به راه افتاده بود و روح الله، گلی و کثیف، خبر افتتاحش را به جواد آقا داد. مانده بود دستشویی ها که هنوز توربین های پیش برنده، چند صد متری را تا رسیدن به چاه فاضلابی که هشتصد متر جلوتر حفر کرده بودند داشتند. سید حسن به جواد آقا گفت:"بیست دقیقه دیگر می توانید دستشویی ها را هم افتتاح کنید. الان هم می شود اما بهتر است آبی وارد تونل نشود تا دیواره ها به مشکل بر نخورند." جواد آقا به سید حسن گفت:"متشکرم سید جان. خدا به همه تان اجر دهد که زحمات چندین و چند ساله تان را اینطور رایگان و بدون حمایت و پشتیبانی خاصی، به اینجا آورده اید. خدا اجرتان دهد"
🔸گوشی یاسر زنگ خورد. یاسر به زبان محلی دو سه جمله ای گفت و قطع کرد. رو به آقا جواد کرد و گفت:"برویم برای بچه ها ناهار بگیریم؟" روح الله گفت:"زحمت نکشید حاجی. ما همه در حرم نیت روزه کرده ایم." جواد آقا با لبخند قبول باشدی گفت و رو به یاسر گفت:"برویم." قابلمه کوچکی را برداشت تا به اندازه چهار نفر آبگوشت بگیرد. همان چهارنفری که افراد مشکوک موکب روبرو، آن ها را دیده بودند یعنی جواد. استاد واعظیان. روح الله و سید کاظم و به لطف اختراع روح الله ، از حضور بقیه بی خبر بودند.. سید کاظم، جواد آقا را همراهی کرد و به محض دیدن آن سه نفر، خداقوتی کش دار گفت و از زحماتشان تشکر کرد.
🔹زائرین همه دل های پر امیدشان را به حرم اباعبدالله الحسین علیه السلام گره زده بودند. برخی برای رفع خستگی راه، درنگ کرده و کاسه آبگوشتی برداشتند. برخی دیگر به مهربانی ای که خاص این راه و مسیر است، تشکر کرده و به راهشان ادامه می دادند. قابلمه آبگوشت را سید کاظم روی دست گرفت و داخل موکب شد. آقا یاسر بلافاصله قابلمه را گرفت و به بخش داخلی موکب که توسط عصای استتار روح الله، استتار شده بود رفت. بچه های تیم حشد الشعبی، با دستگاه های مجهزشان منتظر بودند.
#سیاه_مشق
@salamfereshte
#داستان
#پیچند
#قسمت_بیستم_و_دوم
🔹همان طور که انتظار می رفت، آبگوشت سمی بود. بلافاصله یاسر، کد مسمومیت را اعلام کرد و دستور پاکسازی را به نیروها داد. هفت هشت نفر از نیروهای اطراف موکب روبرو، عملیات پاکسازی را شروع کردند. ابتدا مرد تنومند و دو نفر دیگر را خیلی نرم و مخفیانه دستگیر کرده و منتقل کردند. همزمان، یکی از نیروهای اطلاعاتی، پشت لب تاب شان نشست و با دستکشی که اسپری خاصی روی آن زده شده بود، ویروسی را که تمام چند ساعت قبل، مجتبی و استاد واعظیان با راهنمایی سید حسین، برای تخریب پایگاه داده هایشان طراحی کرده بودند به صورت کدهای اطلاعاتی وارد رجستری پایگاه داده شان کرد. به محض اینکه یاسر مطمئن از آلوده شدن پایگاه داده صهیونیستی شد، به نیروهایش دستور شروع مرحله بعد را داد.
☘️کمی جلوتر، به سرعت اما بدون هیجان خاصی، بچه ها در قالب نیروهای هلال احمر، خیمه ای برپا کردند و مردمی که آبگوشت خورده بودند را به صف کرده و با تزریق دارویی، کاسه آبگوشتی جدید دستشان دادند. چند نفری که رد شده بودند را از طریق شناسایی چهره هایشان، پیدا کرده و به آن ها هم داروی خنثی کننده سم را تزریق کردند. نیروهای یاسر با وسواس بسیار، تک تک چهره ها را رصد کرده و به آن ها دارو می رساندند. آبگوشت های سمی را همان اول، بار وانت کرده و منتقل کردند. و بلافاصله چهار دیگ آبگوشت را از وانتی دیگر جایگزین کردند. همه این جایگزینی ها یک ربع هم طول نکشید.
🔹 آسمان بدون هیچ ابری، پر از نور خورشید بود و سر زینب از آفتابی که دیگر به میانه آسمان رسیده بود، داغ داغ شده بود. ایستاد. حسن یوسف را روی دست چپ گرفت. بطری آبی را که به او تعارف شده بود گرفت و تشکر کرد. جرعه ای نوشید و با ذکر یاحسین، در بطری را بست و آن را در جیب کنار کوله اش گذاشت. در این توقف، حسین یوسف فرصت کرد نفسی تازه کند و رها از تکان های گلدان، از ضارف بپرسد: "بین همه آن هایی که در کربلا بوده اند و در این مدت دیده امشان، تو از همه شان آرام تری. علت خاصی دارد؟" ضارف گفت:"ظاهرم آرام است اما از درون، چون آتشی در فراق مولایم می سوزم. بله علتش همان دست ولایی مولایم است که سینه عقیله بنی هاشم را در آن بحبوحه آرام کرد و من نیز، زیر دستان مولایم قرار گرفتم و وسعت قلبی روزی ام شد. "
☘️ حسن یوسف که تازه فهمید ضارف از چه حرف می زند، به حال او غبطه خورد و گفت:"پس تو روی قلب بانو لای چادرشان نشسته بودی و همه چیز را از آن جا می دیدی و صدای تپش های قلب خانم را می شنیدی و تمام مدت، چهره نورانی مولا را می دیدی؟ خوشا به سعادتت. و بعد هم دست ولایی حسین علیه السلام را روی سر خود حس کردی؟ خوشا به سعادتت ضارف" ضارف به تایید، سرش را بالا و پایین برد و گفت:" خیلی چیزها را از آن بالا می دیدم. اما عِنهُد است که باید به او گفت خوشا به سعادتت. مگر نه عِنهُد؟" عنهد که سر به زیرترین ذره ای بود که تا آن روز حسن یوسف دیده بود، به آرامی گفت:"شاید." حسن یوسف پرسید:"تو کجا بودی عنهُد؟" عِنهُد که به تکان حرکت حسن یوسف، سرش بلند شد و برگ های چروکیده حسن یوسف را دید گفت:"تشنه ای؟ زینب یادش رفت به تو آب بدهد؟"
🔹حسن یوسف گفت:"نه. خیلی تشنه نیستم. " عِنهُد گفت:"اما آن روز همه تشنه بودند. حالا بگذار وقتی چنان تشنه شدی که دیگر قرار است جان از بدنت مفارقت کند، آب هم جلوی چشمانت باشد و پای شاخه ات ریخته شده باشد، ببین می توانی از آن آب خنک و گوارا بگذری و ریشه هایت آب را به درون بدنت هدایت نکنند؟ " حسن یوسف گفت:"از چه حرف می زنی؟" عِنهُد ساکت شد و بی صدا اشک ریخت و با صدایی که دو رگه شده بود گفت:"از مولایم ابالفضل العباس می گویم که لب شریعه فرات رفت و آب روبرویش بود اما قطره ای ننوشید. مشک را پُر آب کرد تا خنکی آب را به گلوی لب تشنگان خیام حسین علیه السلام ببرد. اما نگذاشتند.." صدای ضجه بِتیرا بلند شد. ضارف بی صدا اشک ریخت و زیر پای گل حسن یوسف، به اشک های این ذرات کربلایی، گِل شد. بَتیرا ادامه داد: "نامردها از روبرو نجنگیدند. از پشت درخت ها شمشیر زدند و دستان مبارکش را.. " ضجه زد و نتوانست دیگر حرفی بزند. زینب به عمود جاده نگاه کرد. هفتصد و بیست و سه. با خود گفت موکب دایی جواد همین جاست. به چپ و راستش نگاه کرد و دنبال دایی گشت.
#سیاه_مشق
@salamfereshte