🔷فلسفه شداید و بلایا فقط سنجش وزن و درجه و کمیت نیست. همچنین زیاد کردن وزن و بالا بردن درجه و افزایش دادن به کمیت است. خداوند امتحان نمیکند که وزن واقعی و حد و درجه معنوی و اندازه شخصیت کسی معلوم شود، #امتحان_میکند، یعنی #در_معرض_بلایا و شداید قرار میدهد که بر وزن واقعی و درجه معنوی و حد شخصیت آن بنده افزوده شود. امتحان نمیکند که بهشتی واقعی و جهنمی واقعی معلوم شود. امتحان میکند و مشکلات و شداید به وجود می آورد تا آنکه میخواهد به بهشت برود، در خلال همین شداید خود را شایسته و لایق بهشت کند و آن که لایق نیست سر جای خود بماند.»[۵] مشکلاتی که سبب آنها گناه انسانها است. این یک حقیقتی است که دین بیان میکند که در این جهان همه مشکلات حساب مادی ندارند، بلکه برخی از مشکلات به امور معنوی هم پیوند دارند.
🔷 #امام_علی (ع) چنین میفرمایند: «خداوند بندگان خود را که گناهکارند با کمبود میوه ها و جلوگیری از نزول برکات و بستن در گنجهای خیرات، گرفتار می کند. برای آنکه توبه کننده باز گردد. گناهکار دل از معصیت بکند و پند گیرنده پند گیرد و بازدارنده راه نافرمانی را بر بندگان ببندد».[۶]
#مشکلات برای انسانها #مفید هستند هم از نظر مادی و هم از نظر معنوی. فایده معنوی این است که انسان به سوی خدا متوجه میشود و گناهانش کم میگردد و برای توبه و استغفار زمینه می یابد. #امام_علی (ع) در این باره میفرمایند: «هر مقدار آزمایش و مشکلات بزرگتر باشد ثواب و پاداش نیز بزرگتر خواهد بود».[۷]
🔷البته #مشکلات و مصیبتها، #زمینه_ساز_رشد و پاک شدن و #تعالی_یافتن هستند و کسانی که با مشکلات در می افتند و جهاد و مبارزه میکنند و از آنها عبرت میگیرند، سود می برند، ولی کسانی که عبرت نمیگیرند و مبارزه نمیکنند، رشد نمی یابند و پاک نمیشوند. نکته دیگر اینکه کافی نیست ما #مشکلات را بشناسیم، بلکه باید #حد و #اندازه آنها را بسنجیم. بعضی ها مشکلات کوچک را خیلی بزرگ میشمارند و در مقابل آن خود را می بازند و توان تصمیم گیری را از دست میدهند و به مشکلات بزرگتر گرفتار میگردند. #امیرالمؤمنین (ع) شاید با توجه به همین نکته میفرمایند: «کسی که مصیبت های کوچک را بزرگ شمارد، خدا او را به مصیبت های بزرگ مبتلا خواهد کرد».[۸]
• ادامه دارد...
پی نوشت:
[۱] نهج البلاغه (ترجمه محمد دشتی) نامه ۴۵
[۲] همان، خ ۱۹۲ - [۳] همان، خ ۸۸ - [۴] همان، خ ۹۱
[۵] بیست گفتار (مطهری مرتضی) ص ۱۴۸
[۶] نهج البلاغه (ترجمه م دشتی)، خ ۱۴۳
[۷] همان، خ ۱۸۸ - [۸] همان، حکمت ۴۴۸
|منبع: راسخون
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️ #امام_علی (ع) در خطبه ۲۲۳ نهج البلاغه، چه راهکاری برای بیداری از #خواب_غفلت و رهایی از #گناهان ارائه می دهد؟
🔷 #امیرالمؤمنین امام علی (ع) در بخشی از خطبه ۲۲۳ مى فرمايد: «يَا أَيُّهَا الاِْنْسَانُ، مَا جَرَّأَكَ عَلَى ذَنْبِكَ، وَ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ، وَ مَا أَنَّسَكَ بِهَلَكَةِ نَفْسِكَ؟؛ اى #انسان! چه چيز تو را بر #گناهت جسور ساخته؟ و چه چيز تو را در مقابل #پروردگارت مغرور كرده؟ و چه چيز تو را بر #هلاكت_خويش علاقه مند نموده است؟». اشاره به اينكه غريزه #حبّ_ذات در انسان نيرومندترين غرائز است؛ انسان به طور طبيعى خود را بيش از هر كس دوست دارد و هرگاه ببينيم كسى خنجر برداشته، بر سينه و بازو و پهلوى خود مى زند وحشت مى كنيم و با خود مى گوييم آيا گرفتار جنون شده است. مگر ممكن است انسان عاقل، علاقمند هلاكت خويش شود؟ اگر انسان كمترين علاقه اى به هلاكت خويش ندارد، پس چرا #گناه و غرورى كه #مايه_هلاكت اوست را پذيرا مى شود؟!
🔷در ادامه سخن مى افزايد: «آيا #درد_تو درمان ندارد، يا از اين #خوابت بيدارى ای نيست؟ چرا آنگونه كه به ديگران رحم مى كنى به #خودت #رحم نمى كنى؟!». سپس با ذكر مثالى اين حقيقت را روشن تر مى سازد و مى فرمايد: «چه بسا كسى را در دل آفتاب سوزان مى بينى، و در برابر حرارت آفتاب بر او سايه مى افكنى، يا بيمارى را مشاهده مى كنى كه درد جانكاهى بدن او را سخت آزرده، و از روى ترحّم بر او مى گريى [پس چرا درباره خود بى تفاوت هستى] چه چيز تو را بر اين بيمارى ات شكيبا ساخته، و بر مصائب خود صبور كرده و از #گريه‌برخويشتن باز داشته است، در حالى كه هيچ چيز براى تو عزيزتر از #نفس_خودت نيست». اشاره به اينكه چرا انسانهايى را مى بينيم كه گرفتار تناقض در عمل و دوگانگى در قضاوت هستند، در برابر ناراحتى ديگران و بيمارى بيماران سخت عكس العمل نشان مى دهند و گاه سيلاب اشكشان فرو مى ريزد، در حالى كه بيمارى خودشان سخت‌تر و مصائبشان سنگين تر است و هيچگونه عكس العملى در برابر آن نشان نمى دهند.
🔷 #امام_علی (ع) مى خواهد اين #غافلان_بی‌خبر، و اين خفتگان بى درد را با اين #بيان_منطقى و گويا از #خواب_غفلت بيدار كند و به سرنوشت خطرناكى كه در پيش رو دارد متوجّه سازد، شايد #توبه كنند و به سوى خدا بازگردند. در ادامه سخن مى افزايد: «وَ كَيْفَ لا يُوقِظُكَ خَوْفُ بَيَاتِ نِقْمَة، وَ قَدْ تَوَرَّطْتَ بِمَعَاصِيهِ مَدَارِجَ سَطَوَاتِهِ! فَتَدَاوَ مِنْ دَاءِ الْفَتْرَةِ فِي قَلْبِكَ بِعَزِيمَة، وَ مِنْ كَرَى الْغَفْلَةِ فِي نَاظِرِكَ بِيَقَظَة؛ چگونه ترس از بلاها و عذابهاى شبانه تو را بيدار نكرده، در حالى كه بر اثر #معاصى_الهى هر روز، خود را به مرحله بالاترى از #خشم_خدا مى افكنى! حال كه چنين است #بيمارى‌سستى‌دل خود را با داروى #تصميم و #عزم_راسخ مداوا كن و اين خواب غفلتى كه چشمت را فرو گرفته با بيدارى برطرف ساز».
🔷میدانيم براى نجات و رهايى از خطر دو چيز لازم است: بيدارى و #هوشيارى از يكسو و #تصميم و #عزم_راسخ از سوى ديگر و #امیرالمؤمنین (ع) در اين عبارت كوتاه به هر دو اشاره فرموده است، و بى خبران را هشدار مى دهد كه از خواب غفلت برخيزند و براى نجات خويش از چنگال معاصى كه آتش خشم و غضب الهى را بر مى افروزد تا وقت نگذشته است تصميم بگيرند. تعبير به «بَيَاتِ نِقْمَة»؛ (عذاب شبانه) براى اين است كه بلاهايى كه در شب نازل مى شود قربانى زيادترى مى گيرد؛ زلزله ها، سيلابها و طوفانهايى كه در شب رخ مى دهد هنگامى كه مردم در خوابند و هيچ گونه دفاعى از خود ندارند.
🔷قرآن مجيد مى فرمايد: «أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَى أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا بَيَاتاً وَ هُمْ نَائِمُونَ * أَوَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرَى أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا ضُحىً وَ هُمْ يَلْعَبُونَ؛ [اعراف، ۹۷ و ۹۸] آيا اهل شهرها و آباديها از اين ايمنند كه عذاب ما شبانه به سراغ آنها بيايد در حالى كه در خواب باشند؟ آيا اهل شهرها و آباديها از اين ايمنند كه عذاب ما هنگامه روز به سراغشان بيايد در حالى كه سرگرم بازى هستند؟». سپس در پايان اين فقره میفرمايد: «وَ كُنْ لِلّهِ مُطِيعاً، وَ بِذِكْرِهِ آنِساً؛ [بنابراين بيدار باش] و #مطيع_خداوند شو و با ياد او انس گير». [۱]
پی نوشت:
[۱] پيام امام اميرالمومنين، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، ج ۸، ص۳۷۳
منبع: وبسایت آیت الله مکارم (بخش آئین رحمت)
#امام_علی
#نهج_البلاغه
#طاعت
#معصیت
#غفلت