‹ فَریادِ سكوت ›
تو شبیه هیچکس نیستی، اما من..وقتی نیستی همه را شبیه تو می بینم باید چای بخورم تا سر حال بیایم، باید
کلا از قهوه خوشم نمیومد
ولی امشب جرعه جرعه میخوردم تا تلخیش رو با همه وجودم حس کنم..
میبینی؟! تو حتی کاری کردی من قهوه رو با لذت بخورم..میبینی چیکارم کردی؟!
قهوه میخورم چشمات یادم میاد
قهوه تلخه آره
ولی از اون تلخ تر مزه کوفتیِ دلتنگیه که تو وجودم میپیچه..
کاش بود
کاش بغلش میگرفتم میگفتم ببین منو؟! ببین چیشدم؟! ببین..
ببین من قبلِ تو این نبودم((:
این دختر جرعه جرعه جون میده و بهت فکر میکنه..حتی وقتی نیستی!
از وقتی چش وا میکنه تا وقتی میخواد چشاشو ببنده با کلی چالش رو به رو میشه و آخر شب میاد مثلِ همیشه بگه چیشده تا توهم با لحنِ قشنگت تسکینش بدی یا ذوق کنی پا خنده هاش اما میبینه نیستی همونجا اشکاش چکه میکنه رو صفحه چتتون..(:
میبینی اینارو..یا بازم خوابی؟!
_به وقتِ 15 شهریور،2:10 بامداد.
مخاطب؟! نداره.
#دستنوشتهٔ‌شمارهٔ141.
#نویسنده‌جان