💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۸) 💠مصطفی غلوش آمده بود مشهد.محسن شش سال بیشتر نداشت،همراه برادرش رفت حرم که غلوش را از نزدیک ببیندو قرائت زنده اش را بشنود.اما چیزی در آن محفل چشم محسن را گرفته بود،قرائت غلوش نبود،قرائت غلوش در حرم امام رضا(ع) بود.حرم آقا آن قدر در چشم محسن بزرگ بود که روی بزرگی غلوش سایه می انداخت. خانه شان خیابان طبرسی بود،کوچه جوادیه،نزدیک حرم.صدای تلاوت قاری های حرم تا خانه آن ها می آمد.پیش خوانی اذان که شروع می شد،گوش های محسن تیز می شد سمت قرائت ها.می دانست بلندگوی حرم مال قاری های اسمی است.آن روز در محفل غلوش،آرزویی که خیلی وقت توی دلش داشت یک دفعه آن قدر بزرگ شد که به زبانش آمد.به مصطفی گفت(داداش من خیلی دوست دارم حرم امام رضا(ع)قرآن بخوانم).مصطفی از بلند پروازی محسن خوشش آمد،گفت(هر چی می خوای از خودش بخواه)محسن خواست و آقا پذیرفت. دوسال بعد صدای نازک هشت ساله اش توی صحن ها و رواق ها پیچید. شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۱۴ و ۱۵ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۹) 💠هفت سالش که بود دبستان جوادالائمه(ع) ثبت نامش کردند؛نزدیک همان کوچه جوادیه.یک ماه که گذشت مامان را برای انجمن اولیا و مربیان خواستند.پدر و مادرها که همگی جمع شدند و روی صندلی ها نشستند.پدر مادر ها که همگی جمع شدند و روی صندلی ها نشستند،معلم محسن بلند شد.دفتری را سردست گرفت و جلوی چشم همه ورق زد.همه نگاه کردند به خط خوش دفتر و دهان معلم که داشت می گفت(محسن حاجی حسنی کارگر با همه دانش آموزام فرق می کنه.نگاه کنید دفتر دیکته اش رو.یه نوزده نمی بینید.)انگار یک دسته کبوتر با هم توی دل مامان شروع کردند به بال زدن.هنوز یک ماه نگذشته محسن این طور گل کرده بود. وقتی فهمیدند محسن قاری قرآن است،بلندگوی روی سکو هر روز انتظارش را می کشید.تلاوت های سر صف فرصت خوبی بود برای پس دادن درس هایی که از مصطفی و بقیه اساتید می گرفت.مسابقات دانش آموزی که راه افتاد محسن بارها برای مدرسه اش افتخار کسب کرد.مامان دلش می سوخت.بهش می گفت(از این ور مدرسه می روی،از اون ور شهرستان می ری برای قرائت،درس قرآنت هم که هست.از پا در میای خوب.)جواب محسن فقط یک چیز بود؛(من مال قرآنم.) شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۱۵ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۱۰) 💠خانواده،مخصوصاً استادش مصطفی تشویقش میکردند. میخواستند درسش را خوب بخواند و قرائت را هم با قوت پی بگیرد. محسن،با همان بچگی شش دانگ حواسش را جمع کرده بود و اوضاع را مدیریت میکرد. ماه رمضان از مدرسه که برمیگشت بدو میرفت سر درس و مشق. همه را زود مینوشت و کاری را باقی نمیگذاشت. عصر که میشد موهایش را آب و شانه میکرد،لباس میپوشید و منتظر مینشست آقای سجادی از طرف اوقاف می آمد دنبالش . میبردش شهرستان برای تلاوت.یک شب از خستگی در راه برگشت خوابش برد . آقای سجادی از توی ماشین برش داشت و آوردش در خانه . مامان دید محسن مثل یک تکه ماه روی دست های آقای سجادی خوابیده . دلش غنج رفت از داشتن پسری که نگفته بود من صبح مدرسه بودم و ظهر مشق نوشته ام و حالا چطور اینهمه راه را بروم شهرستان که قرآن بخوانم؟ ده_یازده سال بیشتر نداشت که یک روز در خانه را زدند . مرد جا فتاده ای آمده بود و با محسن کار داشت . گفته بود جلسه قرآنی دارند و میخواهد محسن آن را اداره کند . همان وقت ها یک روز از مامان اجازه گرفت :(برام کلاس گذاشتند. گفتن برم قرآن درس بدم .) کلاسش چهارراه خواجه ربیع بود جایی دور از کوچه ی جوادیه. مامان گفت (میخوای این مسیر و هی بری و بیای ؟دلواپس میشم .)محسن گفت (من دیگه مرد شدم .) شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۱۶ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۱۱) 💠دبستان که تمام شد،همان مدرسه راهنمایی محل شان ثبت نام کرد.یک ماه که گذشت یک نفر زنگ زد.مامان گوشی را برداشت.مرد پشت تلفن خودش را معرفی کرد؛آقای طوسی از ناحیه ۵ مشهد.گفت (حاج خانوم حاجی حسنی چرا محسن رو مدرسه معمولی ثبت نام کردید؟ما پرونده اش رو بررسی کردیم.با این نمرات و استعداد قرآنی اش نباید مدرسه معمولی ثبت نامش می‌کردید. یه مدرسه ای هست به اسم شهید برزگر.شما باید بیاید اونجا ثبت نامش کنید.)مامان مِن منی کرد و گفت:(راستش آقای طوسی یک ماه گذشته از اول مهر.اگه الان اونجا ثبت نامش کنیم شاید جابه جایی سخت باشه برای بچه.)طوسی این حرف ها توی کتش نمیرفت،گفت حالا شما بیاید مدرسه رو از نزدیک ببینید.قول میدم خودتون انتخابش می کنید. بابا همراه محسن رفت برای دیدن مدرسه.مدرسه خوبی بود.آزمون می گرفتند و بچه های تیزهوش را انتخاب می کردند برای درس خواندن در آنجا،وقتی بنا شد محسن برود به مدرسه اندرزگو،مدرسه قبلی پرونده اش را نمی دادند.می گفتند:(محسن بهترین دانش آموز ماست.پرونده اش رو نمی دیم.)دست آخر بابا و آقای طوسی با اصرار پرونده را گرفتند و محسن به مدرسه جدید منتقل شد شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۱۷ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۱۲) 💠دبیرستان رشته ریاضی می خواند و با برنامه های قرآنی سرش از همیشه شلوغ تر بود.وقتی هلاک به خونه برمیگشت مامان دوست داشت کنارش بنشیند تا ببیندش.محسن تا وقتی پیش مامان نشسته بود پایش را دراز نمی کرد.کم کم پلک هایش روی هم می افتاد و سرش کج می شد.مامان می گفت(محسن خب بخواب همین جا ده دقیقه.می خوام صورت ماهت رو ببینم.).محسن دوباره هشیار می شد .می گفت:(نه.بی ادبیه من پام رو اینجا دراز کنم.)بی خود نبود که مامان یوسف داوود صدایش می کرد.اندازه داوود خوش صدا و اندازه یوسف زیبا و با حیا بود. تازه ریش درآورده بود.ریش که نه،از نازکی به کرکی شبیه بودند.گذاشته بود روی صورتش بمانند.بهش می گفتند(تو که سنی نداری.بزن اینارو.)گوش نمی کرد.میگفت(همون که دین گفته)چندین سال بعد که شهید شد،لب تاپ و موبایلش دست به دست می گشت.هیچ نقطه ی سیاهی توی آن ها نبود. قوم و خویش ها می پرسیدند(حاج خانوم این طور که این پسرت را یوسف داوود صدا می زنی،جواد و مصطفی حسودی نمی کنند؟)مامان می خندید به حرفشان.می گفت(نخیر.جواد و مصطفی حرف مامان رو تایید می کنند) شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۱۷ و ۱۸ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۱۳) 💠ته تغاری بود و عجیب وابسته مامان.همین او‌را به آشپزخانه و کنار مامان می کشاند.وقتی مامان مشغول پخت و پز بود محسن با دقت نگاه می کرد.کم کم آشپز خوبی شد.مامان دست پخت محسن را قبول داشت.مثل بعضی پسر ها لمشت نبود.بیشتر از خیلی زن ها به بهداشت اهمیت می داد.آن قدر که گاهی تمیز کاری هایش مامان را هم عاصی می کرد.غذا هایش ازخوبی جلوی مهمان گذاشتنی بود.مامان سرش را بالا می گرفت و به مهمان ها می گفت(غذای امروز را محسنم پخته.)کم کم شد رقیب مامان.بعضی می گفتند دستپخت محسن بهتر از مامان است.فامیل مشتری غذاهایش شده بودند.خانه شان که می رفت آشپزخانه را می سپردند دست محسن. خواهر نداشت.مامان همیشه می گفت محسن دختر خانه است.از جارو و بشور و بساب چشمش نمی سوخت.خانه را مثل سرو وضع خودش تمیز و مرتب نگه می داشت.دلش می خواست دو روز دنیا به مامان و بابا سخت نگذرد. توی دلش بود آن ها را بفرستد کربلا. شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۱۸ و ۱۹ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۱۴) 💠یک‌شنبه ها مسجد برنامه تلاوت داشت.بعد از برنامه میز پینگ پنگ توی زیر زمین مسجد،محسن را صدا می زد.محسن به بچه ها می گفت(بریم پینگ پنگ.)با شاگرد هایش که هم سن و سال خودش بودند،غرق بازی می شد.علاقه اش به پینگ پنگ از همان زیر زمین شروع شد. کم کم توی مسابقات پینگ پنگ شرکت کرد.چیزی نگذشت که سر از مسابقات استانی درآورد.سال سوم راهنمایی بود که رتبه اول استان را گرفت.دعوت شد قزوین برای مسابقات کشوری پینگ پنگ.همان وقت برای مسابقات کشوری قرآن هم به شیراز دعوت شد.اگر می رفت قزوین حتما رتبه اول پینگ پنگ کشور را می‌گرفت.اما رفت شیراز و رتبه اول کشور در تلاوت را گرفت. یک گوشه دلش دنبال پینگ پنگ بود.دوست داشت ادامه بدهد.اما استادش،مصطفی می گفت(مواظب باش مسیر اصلی را گم نکنی؛قرآن!)همین شد که محسن با پینگ پنگ قهرمانی خداحافظی کرد.همیشه هر جا میز پینگ پنگ می دید به یاد آن روز ها یک دست بازی تمیز انجام می داد.فوتبال و شنا و کوهنوردی را هم دوست داشت. شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۱۹ و ۲۰ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۱۵) 💠دوره دبیرستان وقت آتش سوزاندن پسرهاست.ولی محسن این طور نبود.به هیچ کس بی احترامی نمی کرد.کم ناراحت می شد.عصبانیتش بی هیاهو بود.نهایت چند ساعت یا چند دقیقه ارتباطش را با طرف قطع می کرد.چون دل مهربانی داشت زود برمیگشت و همه چیز را فراموش می کرد. خوش خنده بود چندبار سر کلاس با امیر دوست محمدی ریسه رفته بودند و دبیر بیرونشان کرده بود.آن ها هم بی هیچ بگو مگویی تنبیه شان را قبول کرده بودند.ته خلافش در مدرسه همین ها بود و گرنه احترام معلم ها را زیاد داشت و با آن ها گرم و خوش رو بود. سرش حسابی به قرآن و‌درسش گرم بود.وقت نمی کرد در جمع هم کلاسی هایش حاضر شود. شاید به خاطر همین از خلقیات هم سن و سال هایش تاثیر نمی گرفت.راهش را پیدا کرده بود و داشت مستقیم دنبالش می‌کرد. به راه های دیگر سرک نمی کشید.هیئت برایش استثنا بود.دیده بود قاریانی را که از اهل بیت (ع)غافل اند.از آن طرف هیئتی هایی را می دیدکه به نماز و قرآن بها نمی دهند.محسن هم قاری قرآن بود و هم پای ثابت هیئت. شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۲۰ و ۲۱ 🔻🔻🔻🔻

💠#مهاجران #محسن داستان اول #کوچه_جوادیه (۱۶) 💠اسمش(امیر دوست محمدی)بود؛رفیق فایریک محسن در دوران دبیرستان.بچه ی آرام و محجوبی بود.محسن پای امیر را به محافل قرآنی باز کرده بود.دوست داشت شانه به شانه جلو بروند اما تقدیر امیر چیز دیگری بود.رفته بود اردوی راهیان نور که این طور شد.در راه برگشت اتوبوسشان با تانکر نفت شاخ به شاخ شد و آتش بچه هارا سوزاند.داغ خانواده ها و دوستانشان رافقط پیام آیت الله بهجت می توانست کمی تسلا بدهد که گفته بود(این ها شهید هستند) از همان وقت بود که آرزوی شهادت به دل محسن افتاد و همه این را از زبانش می شنیدند.یک روز که سر از سجده ای طولانی برداشت،مامان ازش پرسید(چی از خدا خواستی محسن؟) گفت(شهادت) مامان یکه خورد فکر کرده بود محسن دارد از خدا ازدواج خوب و شغل خوب و از این دست خوب ها می خواهد.هیچ کس فکر نمی کرد آن دعا بعد از چند سال این طور مستجاب شود.حالا محسن در بهشت ثامن الائمه(ع) با فاصله چند متر از مزار امیر،هم سایه اش شده. شهید #محسن_حاجی‌حسنی‌کارگر منبع:کتاب مهاجران صفحه ی ۲۱ 🔻🔻🔻🔻

🍃💔🍃💔🍃 #یلدای بی تو من که در سایه ی پاییز چُنین دلگیرم! در زمستانِ پُر از خاطره ات میمیرم! زیرِ پاهای غَمت برگ و زمین می نالند! باد بیتاب شده در عجَب از تقدیرم! شبِ یلداست، زمستان شده مهمانِ زمین من ازاین جشنِ شبِ چلّه ی بی تو سیرم! بدنم یخ زده امّا دلِ من تب دارد! ذوب شد کوهِ یخم، در شُرُفِ تبخیرم! مثلِ مرغی دلِ من خواست که پرواز کنم زندگی، با نَفَسِ یادِ تو شد زنجیرم! به سفارش #مادر بزرگوار #شهید #محسن #حججی #مدافع #حرم

#محسن و مصطفی هر دو در #یک روز متولد شدند و در #یک عملیات و در #یک روز به #شهادت🍃⚘🍃⚘🍃رسیدند.😔 دقیقاً در #سالگرد شهادت برادرمان محمد علی ، محمد علی در ۳۰ دی ماه ۶۵ و دو قلو‌ها در ۳۰ دی ماه ۶۶ به #شهادت رسیدند.😔 بعد از مراسم سوم #شهادت دو قلو‌ها ، #شهید صیاد شیرازی به منزل ما آمدند. بهمن ماه ۶۶ بود. روزی پر خاطره ، این دیدار و خاطره ی حضور ایشان هیچ‌ گاه از یاد و خاطر ما پاک نمی‌ شود.#سپهبدی که بعد‌ها خودشان هم شهید شدند.😔 سرانجام ۳برادر🍃⚘🍃⚘🍃⚘🍃 هم به آرزویشان که همانا #شهادت بود رسیدند. مزار #شهیدان استان البرز است. خوشبحال شهدا نور صفارو دیدند خوشبحال شهدا چشم ز دنیا بستند خوشبحال شهدا بنده ی شیطان نشدند درتجلی گه اخلاص خدا رو دیدند التماس دعای فرج وشهادت🍀✨ #شهید_مصطفی_نصیری #شهید_محسن_نصیری #شهید_محمدعلی_نصیری

#ماجرای_آشنایی_شهیدحججی_باهمسرش😍💝 💢از زبان همسر شهید💢 #قسمت۲ … فردا یا پس فرداش رفتم بابل برای ثبت نام. نمیدانم چرا اما از موقعی که از #نجف_آباد زدم بیرون ، هیچ آرام و قراری نداشتم.😢😨 همه اش تصویر #محسن از جلو چشمانم رد میشد. هر جا میرفتم محسن را میدیدم. 😥 حقیقتش نمیتوانستم خودم را گول بزنم..ته دلم احساس میکردم که بهش علاقه دارم. 😇 احساس میکردم #دوستش_دارم. 😌 . برای همین یکی دو روزی که بابل بودم، توی خلوت خودم #اشک می ریختم. 😭 انگار نمی توانستم دوری محسن را تحمل کنم. بالاخره طاقت نیاوردم. زنگ زدم به #پدرم و گفتم: "بابا انتقالی ام رو بگیر. میخواهم برگردم نجف آباد."😢 . از بابل که برگشتم نمایشگاه تمام شده بود. یک روز #مادرم بهم گفت: "زهرا، من چندتا از عکس های امام خامنه ای رو نیاز دارم. از کجا گیر بیارم؟"🤔 بهش گفتم:" مامان بذار به بچه های موسسه بگم که چه جور میشه تهیه اش کرد. " قبلا توی نمایشگاه ، یک زرنگ بازی کرده بودم و شماره محسن را یک طوری بدست آورده بودم. پیام دادم براش. برای اولین بار. نوشت:"شما؟" جواب دادم: " #خانم_عباسی هستم. "😌 کارم رو بهش گفتم و او هم راهنمایی ام کرد. . از آن موقع به بعد ، هر وقت کار #خیلی_ضروری درباره موسسه داشتم، یک تماس #کوتاه و #رسمی با محسن میگرفتم. تا اینکه یک روز هر چه تماس گرفتم ، گوشی اش خاموش بود. روز بعد تماس گرفتم. باز گوشی اش خاموش بود! #نگران شدم. روز بعد و روز بعد و روزهای بعد هم تماس گرفتم ، اما باز هم خاموش بود. 😔 دیگر از #ترس و #دلهره داشتم میمردم. دل توی دلم نبود. 😣 فکری شده بودم که نکند برای محسن اتفاقی افتاده باشد; با اینکه با او هیچ نسبتی نداشتم. آن چند روز آنقدر حالم خراب بود که مریض شدم و افتادم توی رختخواب! 😪‼️ نمی توانستم به پدر و مادرم هم چیزی بگویم. خیلی شرم و حیا میکردم. 😔 تا اینکه یک روز به سرم زد و… ..😯