داستان " من میترا نیستم " بر گرفته از کتاب " راز درخت کاج " زندگینامه شهیده " زینب کمایی " @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

قسمت های ۳۱ تا ۴۰ داستان زیبای " من میترا نیستم "

🌲🌺🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺🌲 🌲🌺🌲 🌺🌲 🌲 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۱ روز سوم، من با مهران و بابایش می خواستیم که به آگاهی برویم. آقای روستا قبل از رفتن ما آمد و گفت: " دیشب منافقین یک نامه ی تهدیدآمیز توی خانه ی ما انداختند. " خانه ی ما خیابان سعدی، فرعی ۷ و خانه ی آقای روستا، فرعی ۵ بود. مثل اینکه منافقین خانه ی ما را تحت نظر داشتند و از رفت و آمد افراد و پیگیری های ما خبر داشتند. در نامه ای که در حیاط آقای روستا انداخته بودند. این طور نوشته بودند که «اگر شما بخواهید با خانواده ی کمایی برای پیدا کردن دخترشان همکاری کنید، یک بلایی بر سر شما می آوریم.» خانواده ی آقای روستا نگران شده بودند. سال ۶۱ جو شاهین شهر خیلی ناامین بود. با اینکه شهر کوچک بود، اما احساس امنیت نمی کردیم. صبح روز سوم، خانم کچویی هم به خانه ی ما آمد. او که ترسیده بود و مثل بید می لرزید، گفت: " منافقین به خانه ام تلفن زده اند و گفته اند که ما زینب کمایی را کشتیم. اگر صدایت در بیاید، همین بلا را بر سر تو هم می آوریم. " آنها به خانم کچویی فحاشی کرده بودند و حرفهای زشت و نامربوطی زده بودند. توهین های منافقین، روحیه ی خانم کچویی را خراب کرده بود. وقتی شنیدم که منافقین، تلفنی و به صراحت گفته اند زینب کمایی را کشتیم، ذره ای امید که در دلم مانده بود هم به یأس تبدیل شد. حرفهای خانم کجویی حکم خبر مرگ زینب را داشت. من و شهلا با دل شکسته گریه کردیم. مهران و بابای بچه ها به حیاط رفتند. آنها می خواستند دور از چشم ما گریه کنند. شهرام خانه نبود. نمیدانستم او کجا رفته و در کجا به دنبال زینب میگردد. مادرم و خانم کچویی کنار هم نشسته بودند و اشک می ریختند. ناخودآگاه بلند شدم و رفتم. یک پیراهن دخترانه از کمددرآوردم و آمدم کنار خانم کچویی، لباس را به او نشان دادم و گفتم: " چند روز قبل از عید، از توی خرت و پرت هایی که از آبادان آورده بودیم، این پارچه ی کویتی را پیدا کردم. مادرم قبل از جنگ برایم خریده بود. پارچه را به خیاط دادم و او این پیراهن کلوش را برای زینب دوخت. اما هر کاری کردم که زینب روز اول عید این لباس را بپوشد، قبول نکرد. " به من گفت: " مامان، ما عید نداریم. خدا می داند که الان خانواده ی شهدا چه حالی دارند. تو از من میخواهی در این موقعیت لباس نو بپوشم؟ " مادرم پیراهن از دستم گرفت و به چشمهایش مالید. من ادامه دادم: " دخترم می دانست که امسال ما عید نداریم و دست کمی هم از خانواده های شهدا نداریم. " همان موقع شهرام به خانه آمد. شهرام بچه ی کم سن و سالی بود، اما خیلی خوب می فهمید. انگار چیزی شنیده بود. می خواست با مهران حرف بزند. پرسیدم: " شهرام، کسی آمده یا چیزی شنیده ای؟ " سرش را به علامت «نه» تکان داد. ای کاش می توانستیم به مهرداد هم خبر بدهیم که خودش را به خانه برساند. اما هیچ خبری از مهرداد نداشتیم. ماه ها می گذشت و ما از مهرداد بیخبر بودیم، مهرداد با زینب خیلی صمیمی بود. اگر خبر گم شدن زینب را می شنید، حتماً خودش را می رساند. مینا و مهری هم برای عملیات فتح المبین به یک بیمارستان صحرایی در شوش رفته بودند. از روز گم شدن زینب، دیگر هیچ ترسی برای مهرداد و مینا و مهری نداشتم. انگار ترسم ریخته بود. ترس از دست دادن بچه ها، با گم شدن زینب کم شده بود. ادامه دارد... زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲 🌲🌺🌲 🌺🌲 🌲 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۲ شهرام توی حیاط به مهران و بابایش چیزی گفت که صدای گریه ی آن ها بلندتر شد. خودم را به حیاط رساندم. هر چقدر التماس شهرام کردم که «مامان، چی شنیده ای؟ چی شده؟ به من هم بگو»، شهرام حرفی نزد و مهران و بابایش سکوت کردند. ساعت ها و دقایق، حتی لحظه ها به سختی می گذشت. تازه فهمیدم بلاتکلیفی و توی برزخ بودن چقدر سخت است. دیگر نمی دانستیم کجا برویم، کجا را بگردیم، و از چه کسی سراغ زینب را بگیریم. نه زمین جای ما را داشت، و نه آسمان، نه خواب داشتیم و نه قرار. من با قولی که به خودم و زینب داده بودم، کمتر بی قراری می کردم و حتی بقیه را آرام می کردم. مرتب به خودم می گفتم: " چیزی که زینب انتخاب کرده باشد، انتخاب من هم هست. " ظهر شد و ظاهری مثل ظهر عاشورا، به همان دردناکی و سنگینی. آقای روستا آمد و من و مهران و بابای بچه ها را به مسجد المهدی برد. خیلی گرفته و ساکت بود. آقای حسینی، امام جمعه ی شاهین شهر، به آقای روستا تلفن کرده بود و از او خواسته بود که ما را به مسجد خیابان فردوسی ببرد. من و جعفر و مهران بدون اینکه چیزی بپرسیم، سوار ماشین شدیم و به مسجد رفتیم؛ به مسجدی که محل نماز زینب بود. زینب هر روز ظهر که از مدرسه برمیگشت. اول به مسجد المهدی میرفت، نماز میخواند و بعد به خانه می آمد. به مسجد که رسیدیم، آقای حسینی هنوز نیامده بود. مهران و بابایش ساکت و بی صدا توی ماشین منتظر نشستند. اما من به مسجد رفتم. دوست داشتم حال زینب را در مسجد بفهمم. مسجد بوی زینب را می داد. رو به قبله نشستم و با زینب حرف زدم؛ حرفهایی که به هیج کس نمی توانستم بگویم. یاد حضرت علی (ع) افتادم. حضرت علی هم در مسجد و در حال سجده شهید شد. زینب هم از مسجد به سمت سرنوشتش می رفت. روی زمین مسجد افتادم و آنجا را بوسیدم. محل سجده های دخترم را بوسیدم و بو کردم. آقای حسینی وارد شبستان شد و روبه رویم نشست. آقای حسینی، بدون اینکه زمینه سازی کند وحرفی اضافی بزند، شهادت زینب را تسلیت گفت. از قرار معلوم، بیرون مسجد همه ی حرف ها را به مهران و بابای زینب گفته بود. اول سکوت کردم و بعد با صدای محکمی گفتم: " هرچی میل خداست. " با آقای حسينی از مسجد خارج شدیم. بابای مهران روی زمین نشسته بود و گریه می کرد و مهران توی ماشین با صدای بلند گریه می کرد. مهران که مرا دید با گریه گفت: " مامان، زینب را کشتند... خواهرم شهید شده... جنازه اش را پیدا کرده اند. " من مهران را دلداری دادم و آرام کردم. از چشمم اشکی نمی آمد. بابای مهران به من نگاه نمی کرد، من هم به او چیزی نگفتم. آن روز کارگرهای ساختمان ساز، جنازه ی زینب را در سَبَخی - که بعدها در آنجا مرکز پست شاهین شهر را ساختند - پیدا کرده بودند. مهران گفت : " مامان، شهرام صبح توی تاکسی از دو تا مسافر شنیده بود که امروز جنازه ی یک دختر نوجوان را توی زمین خاکی پیدا کرده اند. وقتی شهرام به خانه آمد و خبر را داد، من مطمئن شدم که آن دختر، زینب است. اما نمیخواستم تا خبر قطعی نشده به تو بگویم." انتظار تمام شد؛ انتظار کشنده ای که سه روز تمام به جانمان افتاده بود. ادامه دارد... زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲 🌲🌺🌲 🌺🌲 🌲 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۳ باید می رفتم و دخترم را میدیدم، جنازه ی زینب را به سردخانه ی پزشکی قانونی برده بودند. ما باید برای شناسایی به آنجا می رفتیم. سوار ماشین شدیم و همه با هم به پزشکی قانونی رفتیم. مهران و بابایش لحظه ای آرام نمی شدند. چشم های مهران کاسه ی خون شده بود. من یخ کرده بودم و هیچ چی نمی گفتم و گریه هم نمی کردم. مهران که نگران من بود، مرا بغل کرد و گفت: " مامان، گریه کن! خودت را رها کن." اما من هیچ نمی گفتم. آنقدر در دنیای خودم با زینب حرف زدم که نفهمیدم کی به سردخانه رسیدیم. دخترم آنجا بود؛ با همان لباس قدیمی اش، با روسری سورمه ای و چادر مشکی اش، منافقین او را با چادرش شهید کرده بودند. با چادر، چهار گره دور گردنش بسته بودند. کنارش نشستم و صورتش را، صورت لاغر و استخوانی اش را، چشمهایش را یکی یکی بوسیدم. لبهایش را بوسیدم. سرم را روی سینه ی زینب گذاشتم. قلبش نمیزد. بدنش سرد سرد بود. دست های زینب را گرفتم و فشار دادم. بدنش سفت شده بود. روسری اش هنوز به سرش بود. چند تار مویی را که از روسری بیرون زده بود، پوشاندم. دخترم راضی نبود نامحرم ها موهایش را ببینند. زینب روی کشوی سردخانه آرام خوابیده بود. سرم را روی سینه اش گذاشتم و بلند گفتم: " بِایِ ذَنبِ قُتلت، " جعفر دست های زینب را گرفت و ناخن های کبودش را بوسید. زیر ناخن هایش همه سیاه شده بود. دو دکتر آنجا ایستاده بودند. از یکی از دکترها که سن و سالش بیشتر بود، پرسیدم: " دخترم خیلی زجر کشیده؟ " او جواب داد: " به خاطر جثه ی ضعیفش، با همان گره اول خفه شده و به شهادت رسیده است. مطمئن باشید که به جز خفگی همان لحظات اول، هیچ بلایی سر دختر شما نیامده است. " دکتر جوان تر ادامه داد: " دختر شما سه شب پیش، یعنی اولین شب مفقود شدنش به شهادت رسیده است. " منافقین، زینب را با چادرش خفه کرده بودند که عملاً نفرت خودشان را از دخترهای باحجاب نشان بدهند. چند نفر از آگاهی و سپاه آنجا بودند. آنها از ما خواستند که به خانه برگردیم و جنازه ی زینب برای انجام تحقیقات و تکمیل پرونده، در پزشکی قانونی بماند. رئیس آگاهی به جعفر گفت: " باید صبور باشید. ممکن است تحقیقات چند روز طول بکشد و تا آن زمان باید منتظر بمانید. " به سختی از زینب جدا شدم. زینب در آن سردخانه ی سرد و بی روح ماند و ما به خانه برگشتیم. وقتی به خانه رسیدیم، در خانه باز بود و دوستان و همسایگان در خانه بودند. صدای قرآن بلند بود. مادرم وسط اتاق نشسته بود و شیون میکرد و زن ها دورش حلقه زده بودند. شهلا و شهرام خودشان را توی بغل من انداختند. آنها را آرام کردم و گفتم: " زینب به آرزویش رسید. زینب دختر این دنیا نبود. دنیا برایش کوچک بود. خودش گفت خانه ام را ساختم، دیگر باید بروم." شهلا و شهرام با ناباوری به من نگاه می کردند. مادرم نگران بود. نگران از اینکه شاید من شوکه یا افسرده ودیوانه شدم. اما من سالم بودم و سعی می کردم به خواست دخترم عمل کنم. خانه را مرتب کردم و وسایل اضافی را از توی دست و پا جمع کردم. میخواستم مراسم سنگینی برای زینب بگیرم، جعفر نمی توانست مرا درک کند، اما چیزی هم نمی گفت. از مهران خواستم هر طور شده خبر شهادت زینب را به مهری و مینا و مهرداد برساند. پیدا کردن مهرداد سخت بود. مهران به بیمارستان شرکت نفت آبادان تلفن کرد و از دوستان مهری و مینا که آبادان بودند خواست که به شوش بروند و بچه ها را پیدا کنند و خبر شهادت زینب را به آنها بدهند. دلم میخواست همه ی بچه هایم در تشییع جنازه و خاکسپاری دخترم باشند. ادامه دارد.... زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌲🌺🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺🌲🌺 🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺 🌲🌺 🌺 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۴ آقای حسینی در نماز جماعت، شهادت زینب کمایی را اعلام کرد و به همه ی مردم گفت: " زینب، دختر چهارده ساله ی دانش آموز، به خاطر عشقش به امام و انقلاب، مظلومانه به دست منافقین به شهادت رسید. " بعد از این سخنرانی، منافقین تلفنی و حتی با نامه، آقای حسینی را تهدید کردند. چندین پلاکارد شهادت از طرف سپاه و بسیج و بنیاد شهید و جامعه ی زنان و آموزش و پرورش آوردند و به دیوارهای خانه نصب کردند. در همان روزها عملیات فتح المبین در منطقه ی شوش انجام شده بود و هر روز تعدادی از شهدای فتح المبین را به اصفهان می فرستادند. آقای حسینی از ما خواست که کمی بیشتر صبر کنیم و زینب را با شهدای فتح المبین تشییع کنیم. من از خدا میخواستم که دخترم بین شهدای جبهه روی دستهای مردم تشییع شود. در آن چند روزی که منتظر آمدن بچه ها و اجازه ی خاکسپاری زینب بودیم، چندین خانواده ی شهید که عزیزانشان به دست منافقین شهید شده بودند، برای دیدن ما آمدند؛ مثل خانواده ی پیرمردی بقال که جرمش حمایت از جبهه بود و عکس امام را در دکانش زده بود.دیدن این خانواده ها موجب تسکین دل جعفر بود. وقتی می دید که تنها ما قربانی جنایت های منافقین نبودیم و کسانی هستند که درد ما را میفهمند، آرام می شد. عکس و وصیت نامه ی زینب را چاپ کردیم و به کسانی که به خانه ی ما می آمدند، می دادیم. شهرام و شهلا از مردم پذیرایی می کردند. همکلاسی های زینب و دوستانش هر روز به خانه ی ما می آمدند. زینب آنقدر بین دوستان و معلم هایش محبوبیت داشت که رفتنش داغ بر دل همه گذاشته بود. بعد از تماس مهران با بیمارستان شرکت نفت آبادان، بین دخترها غوغایی شده بود. خیلی از دوستان مینا و مهری، زینب را می شناختند. آنها به مهران قول دادند که دخترها را پیدا کنند و به اصفهان بفرستند. آنها محل دقیق خدمت مینا و مهری را نمی دانستند، فقط اطلاع داشتند که آنها در یکی از بیمارستانهای شوش مشغول امدادگری هستند. سلیمه مظلومی و معصومه گزنی، اول به اهواز رفتند و از هلال احمر و ستاد اعزام نیروهای امداد اهواز، پرس وجو کردند و بعد به شوش رفتند و مهری و مینا را پیدا کردند و خبر شهادت زینب را به آنها دادند. کار دنیا همیشه برعکس است؛ ما از شاهین شهر اصفهان که کیلومترها از جبهه دور بود، به مهری و مینا که در منطقه ی عملیاتی و مرکز خطر بودند، خبرشهادت خواهرشان را دادیم. مهری و میناهمراه چدتا از دوستانشان به شوش رفته بودند و در عملیات فتح المبین امدادگری می کردند. بچه ها بعدا تعریف کردند که خبر شهادت زینب در شاهین شهر، همه ی کسانی را که در بیمارستان بودند تکان داده بود؛ زینب از همه ی آنها جلوتر افتاده بود.زینب همه ی جبهه را با خودش برده بود. مهری و مینا همراه پروین بهبانی و پروین گنجیان، که خانواه هایشان جنگ زده و در اصفهان بودند از شوش به اهواز رفتند تا بلیط اتوبوس تهیه کنند و خودشان را به اصفهان برسانند. اهواز بلیط گیر نمی آمد. به خاطر عملیات فتح المبین، وضع شوش و اهواز جنگی بود. مینا و مهری از مخابرات به خانه ی دارابی تلفن کردند. من پای تلفن رفتم. آنها پشت خط گریه می کردند. مینا می گفت: " مامان، آخر چطور؟ چرا زینب شهید شد؟ مهری هم که نگران من بود، همه اش از حال من می پرسید. " من فقط گفتم: " زینب باز هم از شما جلو زد. زینب همیشه بین شما اول بود." بچه ها به زحمت بلیط اتوبوس پیدا کردند. مینا مجبور شد توی اتوبوس کنار دست راننده جای شاگرد بنشیند. آنها تمام راه را گریه کردند تا به شاهین شهر رسیدند. مهران نتوانست مهرداد را پیدا کند. روز تشییع زینب، همه بودیم به جز مهرداد؛ مهردادی که بین چهارتا خواهرهایش، به زینب از همه وابسته تر بود.. ادامه دارد... زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌲🌺🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺🌲🌺 🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺 🌲🌺 🌺 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۵ مادرم دو روز قبل از تشییع زینب، سراغ چمدان هایش رفت. از توی یک چمدان قدیمی، کفن کربلایش را درآورد؛ کفنی که 35 سال پیش که من نه ساله بودم از کربلا خریده بود و همه ی دعاها را روی آن نوشته بود. مادرم کفن را از بین الحرمین خریده بود. او کفن را آورد و گفت: " کبری، این کفن قسمت زینب است. زینب که عاشق حضرت زینب (س ) و امام حسین (ع) است، باید توی پارچه ای پیچیده شود که بوی حسین (ع) و عباس (ع) را می دهد. "  صد و شصت شهید از شهدای فتح المبین را به اصفهان آوردند و زینب هم به آنها اضافه شد. تمام مسیر خانه تا قطعه ی شهدای اصفهان را شعار دادم و خواندم. اصلاً گریه نمی کردم. فقط میخواندم «شهیدان زنده اند، الله اکبر... به خون نشسته اند، الله اکبر... نگویید مرده اند، الله اکبر... زینب زنده است، الله اکبر... نگویید مرده است، الله اکبر...  مرگ بر منافق ... خط سرخ شهادت، خط آل مخمد... روح منی خمینی، بت شکنی خمینی...» می خواستم صدایم را همه بشنوند؛ مخصوصا منافقین. باید آنها میشنیدند که زینب تنها نیست؛ مادرش و سه خواهر دیگرش مثل زینب هستند. وقتی در گلزار شهدا شروع به دفن شهدا کردند، با تعجب دیدم قبر زينب زیر یک درخت کاج روبه روی قبر حمید یوسفیان قرار گرفت. تازه فهمیدیم که تعبیرخواب مادر حمید چه بود؛ آشنایی که صندوق صندوق میوہ می آورد... آن آشنا زینب بود. مادرم که درخت کاج را دید، توی سینه اش کوفت و گفت: " کبری، به خدا چند بار خواب دیدم که زینب دستم را می گیرد و زیر درخت کاج می برد. " من یک میوه ی کاج برداشتم. باید این میوه را کنار هفت میوه ای که زینب جمع کرده بود می گذاشتم تا کامل شود. کسانی که برای تشییع آمده بودند، دور قبر زینب می آمدند و سئوال می کردند «این دختر کجا شهید شده؟... در عملیات فتح المبین بوده؟» من هم با سربلندی جواب می دادم که این دختر به دست منافقین شهید شده است. روزی که زینب را در گلزار شهدا به خاک سپردم، انگار یک تکه از جگرم، انگار قلبم، آنجا زیر خاک رفت. آرزویم این بود که همانجا بمانم و به خانه بر نگردم. أما به خودم و زینب قول داده بودم آن طور رفتار کنم که او می خواست. بعد از خاکسپاری زینب، خواب دیدم که زینب آمده و به من میگوید: " مامان، غصه ی مرا نخوری. برای من گریه نکن، من حوزه ی نجف اشرف درس میخوانم." آن شب توی خواب، خیلی قشنگ شده بود. بعد از انقلاب تصمیم گرفته بود حوزهٔ علمیه ی قم برود، حالا به حوزه ی نجف اشرف رفته بود. چندین روز پی درپی در خانه مراسم گرفتم. بعد از تعطیلات، مدارس باز شدند و گروه گروه دانش آموزان دبیرستان با مربی تربیتی و مدیر به خانه ی ما می آمدند و دسته جمعی سرود می خواندند. بعضی ها شعر می خواندند. همه می دانستند که زینب در مدرسه همیشه کارهای تربیتی می کرده است. بچه های سپاه و بسیج هم چندین بار برای عرض تسلیت به خانه ی ما آمدند. بعضی از کسانی که به خانه ی ما آمدند و شناخت زیادی از زینب نداشتند، وقتی وصیت نامه ی او را می خواندند و با فعالیت هایش آشنا می شدند، باور نمی کردند که زینب در زمان شهادت فقط چهارده سال سن داشته است. ادامه دارد... زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌲🌺🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺🌲🌺 🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺 🌲🌺 🌺 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۶ روی پلاکاردها و پوسترها و وصیت نامه، همه جا نامش را زینب نوشتیم. روی قبر هم نوشتیم «زینب کمایی (میترا)». یک روز یکی از دوست های زینب به خانه آمد و با خجالت تقاضایی از من داشت. او گفت: " زینب به من گفته بود اگر شهید شدم، به مادرم بگو آش نذری بدهد. من نذر شهادت کرده ام. " دوست زینب را بغل کردم و بوسیدم و از او تشکر کردم که پیام زینب را رسانده است. روز بعد، آشی نذری شهادت دخترم را درست کردم و به همکلاسی هایش و همسایه ها دادم. سه روزی که دنبال زینب بودیم، پیش خودم نذر سفره ی أبوالفضل (ع) کرده بودم. نذر کرده بودم اگر زینب به سلامتی پیدا شود، سفره ی ابوالفضل (ع) پهن کنم. بعد از شهادتش آن سفره را هم پهن کردم. همه ی افراد خانواده نگران من بودند. مادرم التماس می کرد که «کبری، گریه کن، جیغ بزن، اشک بریز این همه غم ها را توی دلت تلنبار نکن.» مهری و مینا مرتب حالم را می پرسیدند و میگفتند: " مامان، چرا این همه کار می کنی؟ آرام باش، گریه کن. غم ها را توی دلت نریز. " آنها نمی دانستند که من همه ی این کارها را می کردم که دخترم راضی باشد. چندین روز بعد از خاک سپاری زینب، مهرداد بیچاره بی خبر از همه جا بعد از شش ماه برای مرخصی به شاهین شهر آمد. او صبح زود به اصفهان رسید. وقتی به در خانه رسید، هنوز ما خواب بودیم مهرداد با دیدن پلاکاردهای شهادت کنار در خانه شوکه شد. او وقتی کلمه ی «خواهر شهید» را دید، فکر کرد مینا و مهری بلایی سرشان آمده. وقتی در زد و او را داخل خانه بردیم، مینا و مهری را که دید گیج شد که «خواهر شهید» کیست. با شنیدن خبر شهادت زینب، سر به دیوار می کوبید و حال خودش را نداشت. مهرداد با دعوا و کتک، دخترها را از آبادان بیرون کرده بود، حالا باور نمی کرد که کوچک ترین و عزیزترین خواهرش با گره چادرش به شهادت رسیده باشد. مهرداد ضربه ی روحی بدی خورد؛ طوری که تا مدت ها بعد از این جریان، به سختی مریض بود. مهرداد دل شکسته که غیرتش جریحه دار شده بود، در وصف خواهر کوچکش شعری هم گفت. بیت اولش این بود: عزیز و مهربان خواهر تو بودی همیشه جان فشان خواهر تو بودی وقتی مهرداد وصیت نامه ی زینب را خواند، به یاد حرفهای زینب درباره ی شهادت افتاد. مهرداد تعریف کرد که زینب در اولین مرخصی او به اصفهان، درباره ی شهادت سؤالاتی پرسیده بود. مهرداد حرفهای زینب را خیلی جدی نگرفته بود و یک جواب معمولی به او داده بود. اما زینب با تمام احساس، از شهید و شهادت برای برادرش صحبت کرده بود. مهرداد گریه می کرد و می گفت: " ای کاشی زودتر باورش کرده بودم." با اینکه زینب کوچک تر از خواهرها و برادرهایش بود و آنها جبهه بودند و زینب در پشت جبهه، اما زینب بیشتر از خواهر ها و برادرهایش توانست مقام شهید را درک کند. بعد از شهادت زینب، گلزار شهدا خانه ی دوم من شده بود. مرتب سر مزار زینب می رفتم. یک روز سر قبر زینب نشسته بودم که یکی از مأمورهای گلزار شهدا آمد و کنارم نشست و گفت: " من این دختر را خوب می شناسم. مرتب به زیارت قبور شهدا می آمد. خیلی گریه می کرد و با آنها حرف میزد. من همیشه با دیدن او احساس می کردم که او شهید می شود، اما نمی دانستم چطوری و کجا. " بعد از شهادت زینب، کم کم عادت کرده بودم که هر روز یک نفر از راه برسد، جلو بیاید و بگوید که به یک شکلی زینب را می شناسد. از خودم خجالت می کشیدم که من آن طور که باید و شاید دخترم رانشناختم و قدرش را نفهمیدم. ادامه دارد...   زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌲🌺🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺🌲🌺 🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺 🌲🌺 🌺 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۷ فصل نهم پس از شهادت مینا و مهری بعد از برگزاری مراسم چهلم زینب، به آبادان برگشتند. من با برگشت آنها مخالفت نکردم. دلیلی نداشت که آنها به کارشان ادامه ندهند. مهران و مهرداد هم به جبهه برگشتند. البته حال مهرداد خوب نبود، ولی به خاطر اینکه سرباز بود و در ارتش خدمت می کرد، نتوانست بیشتر بماند. جعفر هم همچنان در ماهشهر کار می کرد و هر چند روز یک بار به شاهین شهر می آمد. بعد از شهادت زینب، مرتب خوابش را می دیدم. این خواب ها دلتنگی ام را کمتر می کرد. شب هایی که در عالم خواب او را می دیدم، حالم بهتر می شد. انگار نوعی زندگی جدید را با زینب شروع کرده بودم. یک شب خواب دیدم که وارد یک راهرو شدم؛ راهرویی که اتاق های شیشه ای داشت. آقایی با پیراهن مشکی در آنجا ایستاده بود. وقتی خوب دقت کردم، دیدم شهید اندرزگو است. او به من گفت: " مادر، دنبال دخترت می گردی؟ بیا، دخترت در این اتاق است. " زینب در یکی از اتاق های شیشه ای کنار یک گهواره نشسته بود. در گهواره یک بچه ی سفید و خوشگل خوابیده بود. به زینب نگاه کردم و گفتم: " مامان، در بهشت شوهر کردی و بچه دار شدی؟ " زینب جواب داد: " نه مامان. این بچه، علی اصغرِ امام حسین (ع) است. بچه ی اهل بیت است. آنها به جلسه رفته اند و من از بچه شان پرستاری می کنم. " چقدر خوشحال شدم که زینب در بهشت در خدمت اهل بیت است. بعد از شهادت زینب، مرتب به دادگاه انقلاب و سپاه پاسداران و آگاهی مراجعه می کردم. پرونده ی شهادت زینب در دادگاه انقلاب شاهین شهر بود و من از آنها درخواست کردم که قاتل دختر بی گناهم را دستگیر و قصاص کنند. آیه ی «بای ذنب قتلت» ذکر شب و روز من شده بود. می خواستم از قاتل زینب، همین را بپرسم که زینب به چه گناهی کشته شد؟ هر روز به جاهایی سر میزدم که تا آن زمان ندیده بودم. ساعت ها انتظار می کشیدم که مسئولین را ببینم. یک روز مسئول بنیاد شهید شاهین شهر به خانه ی ما آمد. او بعد از دلجویی و تعارفات معمول به من گفت: " خانم کمایی، شما به چه چیز احتیاج دارید؟ هر درخواستی دارید بفرمایید. " من گفتم: " تنها درخواست من، دستگیری قاتل زینب است. من از شما چیزی نمی خواهم. لطف کنید هر شب جمعه دعای کمیل در خانه ی ما برگزار کنید. مراسم مذهبی تان را در خانه ی من برگزار کنید. " مسئول بنیاد شهید سرش را زیر انداخت و گفت: " شما به جای اینکه از من درخواست کالا و ماشین یا هر نیاز دیگری داشته باشید، می خواهید مراسم در خانه تان برگزار کنیم. " من گفتم: " دختر من چهارده سال بیشتر نداشت. او حقوق بگیر نبود که حالا من به جای او پول بگیرم و ثمره ی او را بخورم، دلم می خواهد برای شادی روحش و زنده نگه داشتن اسمش، مرتب برایش مراسم برگزار کنم. " از دادگاه انقلاب، چند نفر از برادران پاسدار به خانه ی ما آمدند و از من خواستند که وسایل زینب را جست وجو کنم و تمام دست نوشته ها و دفترهای او را جمع کنم و برای بررسی به دفتر آنها ببرم. زینب چندین دفتر داشت که مرتب در آنها مطلب می نوشت. خیلی اهل دل بود و علاقه ی زیادی به نوشتن داشت.  خاطرات و خواب ها و حتی برنامه های خودسازی اش را می نوشت. بعضی وقت ها که کار داشت، از شهلا خواهش می کرد که بعضی مطالب را برایش یادداشت برداری کند. روی بعضی دفترهایش نوشته بود که «هرکس بدون اجازہ در چیزی را باز کند، گویی که در جهنم را باز کرده است.» من هیچ وقت بدون اجازه سراغ کشو و کمدش نمی رفتم. بعضی حرفها را که خودش می خواست به من می گفت، اما رازهایی هم در دلش داشت. با شهلا سراغ کمدش رفتیم تا بلکه سرنخی پیدا کنیم. اولین چیزی که دیدم، تربت شهدا و میوه های درخت کاج گلزار شهدا بود. من که از درخت بالای سر مزار زینب یک میوه آورده بودم، آن را کنار بقیه گذاشتم. تربت شهدا بوی خوشی می داد؛ بویی مثل صحن امام رضا (ع). شهلا گفت: " مامان، نگاه کن، زینب روی بیشتر دفترهایش نوشته: او میبیند. " بعضی جاها هم نوشته بود «خانه ی خودم را ساختم. اینجا جای من نیست. باید بروم. باید بروم.» برادران پاسدار احتمال می دادند که زینب قبل از شهادت، توسط منافقین تهدید شده باشد. آنها از همکلاسی های زینب که تحقیق کرده بودند، بعضی از آنها از درگیری زینب با دانش آموزان ضدانقلاب در مدرسه خبر داده بودند. زینب دو تا وصیت نامه داشت. من سواد کمی داشتم و خواندن و معنی کلمات برایم سخت بود. آرزو داشتم که به راحتی و روان، تمام دست نوشته های زینب، مخصوصا وصیت نامه اش را بخوانم؛ وصیت نامه ای که نوشتنش از یک دختر چهارده ساله باور کردنی نبود. زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌲🌺🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺🌲🌺 🌲🌺🌲🌺 🌺🌲🌺 🌲🌺 🌺 ⭕️ #من_میترا_نیستم⭕️ 💠قسمت ۴۸ یک شب زینب به خوابم آمد و گفت: " مامان، ناراحت نباش. یک روز وصیت نامه ی مرا از اول تا آخر بدون غلط میخوانی، آن روز نزدیک است. " صبح که از خواب بیدار شدم، آماده ی رفتن شدم. مادرم گفت: " کبری، صبح به این زودی میخواهی کجا بروی؟ " خوابم را برای مادرم تعریف کردم و گفتم: " از امروز نهضت سوادآموزی ثبت نام میکنم. خوب درس میخوانم تاخیلی زود وصیت نامه ی دخترم را بدون غلط بخوانم. " سال ها کلاس نهضت رفتم. اکثر نمره هایم ۱۹ بود. الان هم به راحتی وصیت نامه ی زینب را میخوانم و بعضی جملاتش را از حفظ هستم. زینب در وصیت نامه ی اولش از من خواسته بود که در مرگش گریه نکنم حتما در آبادان دفنش کنم. اما از قرار معلوم، بعد از نوشتن وصیت نامه خوابی می بیند که باعث می شود وصیتش را تغییر دهد. زینب در دفترش درباره ی این خواب این طور نوشته است: " دیشب خواب دیدم که با چند نفر از خواهران داریم به جبهه می رویم. آنقدر خوشحالم که نمی دانم چه کار کنم. مشکلات را پشت سر می گذاریم. روزها در ماشین بودیم تا به جبهه رسیدیم. اما آنجا جبهه ی واقعی من نبود. من در خواب درک کردم که جبهه ی من، شهر من و کار من، دشمنی با دشمنان خداست. " بعد از این خواب، زینب وصیت نامه ی جدید را نوشت. دیگر برای او دفن شدن در آبادان مهم نبود. زینب وصیت نامه ی دومش را خیلی عاشقانه نوشته است. او طوری از شهادت حرف زده، مثل اینکه منتظر رفتن است. او این طور گفته که «مادر جان، تو که از بدو تولد همیشه پرستار و غمخوار من بودی، حالا که وصیت مرا می خوانی، خوشحال باش که از امتحان خدا سربلند بیرون آمدی. هرگز در نبود من ناراحت نشو. زیرا که من در پیشگاه خدای خود روزی می خورم و چه چیزی از این بهتر که تشنه ای به آب برسد و عاشقی به معشوق، مادر جان، تو را به رنج های زینب (س) قسم می دهم مرا حلال کن و دعای خیر بفرما. " در وصیت نامه ی دوم، زینب اشاره ای به محل دفنش نکرده. بعد از آن خواب، شاهین شهر حکم جبهه را برایش پیدا کرده بود. در هر وصیت نامه به امام اشاره کرده است: «دعا برای سلامتی امام را فراموش نکنید.» زینب وصیت نامه ی دومش را در تاریخ 13/12/1360 یعنی هجده روز قبل از شهادتش نوشته. بود.                                                        نامه ها و دست نوشته های زینب شبیه به نامه های یک رزمنده در جبهه بود. شعرها و جملات قشنگی در نوشته هایش دیده که شود. در بین نوشته هایش چرک نویس چند نامه که به دوستش زهرا نوشته است، دیده می شود. زهرا، مسجد سلیمانی بود.او بعد از مدتی که شاهین شهر بودند و در مدرسه ی زینب درس می خواند، به مسجد سلیمان برگشته بود.زینب به او احساسی نزدیکی می کرد و نامه هایی برایش نوشته بود. اول نامه هایش این طور نوشته است: " به نام او که از اویم. به نام او که به سوی اویم. به نام او که به خاطر اویم. به نام او که زندگی ام در جهت اوست. رفتنم به اوست، بودنم به اوست، جانم اوست. احساسش می کنم. با ذره ذره ی وجود احساسش می کنم، اما بیانش نتوانم کرد. " چند نفر روحانی که در بنیاد شهید اصفهان بودند، وقتی این نوشته ها را خواندند، برایشان باور کردنی نبود که یک دختر نوجوان دانش آموز به لحاظ روحی تا این حد بالا رفته باشد. دفترهای زینب بوی بهشت و آسمان می داد. خیلی سخت است وقتی جگر گوشه ی آدم کنارش نباشد، مادر داغدارش بفهمد که توی دل و فکر بچه اش چی می گذشته. با خواندن هر کاغذ، معصومیت و بی گناهی زینب روشن تر می شد. زینب خانه اش را ساخته و آماده کرده بود تا به جایی برود که به آنجا تعلق داشت. دخترهای همسن و سال زینب هم دفتر خاطرات دارند اما زینب، که اصلا شبیه دخترهای همسن و سال خودش نبود، یک دفتر به اسم «دفتر پند و نصیحت» داشت. اول دفتر، اسم هجده نفر از دوستانش را نوشته بود و برای هرکدام از آنها یک صفحه گذاشته بود که در آن صفحه هر انتقادی از زینب دارند بنویسند. زینب با این کار می خواست پی به عیب هایش ببرد و خودش را اصلاح کند. من قبل از شهادت زینب، از این دفتر هیچ نمی دانستم. پایان. زندگینامه شهیده زینب کمایی 🌲 🌲🌺 🌺🌲🌲 🌲🌺🌲🌺🌲 🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌺🌲🌲🌲 کپی فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

شهیده زینب کمایی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

❏دست‌نوشته شهیده زینب کمایی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🥀🥀🥀 مرا هم با خودت به دریا ببر... #شهیده_زینب_کمایی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

📎کلام شهید شهادت فقط در جبهه‌های جنگ نیست؛ اگر انسان برای خدا کار کند و به یاد او باشد و بمیرد، شهید است. 🌷شهیده زینب کمائی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

خانواده شهید زینب کمایی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

شهید شاخص دانش آموزی در سال تحصیلی 96-97 @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

📝 ترجمه یادداشت یک شهروند عراقی: او مرتباََ چشم خود را پاک می کرد، چون ما با مواد شیمیایی به آن‌ها آسیب زدیم. اما چشمان او برای هر شهید عراقی اشک می ریخت. دست راست وی به دلیل جنگ ناعادلانه ما علیه ایران معلول بود و او برای گرفتن دست ما و کمک به ما آن‌ را به سوی ما دراز کرد‌... سینه عزیز او نیز تحت تاثیر سوختگی های قدیمی جنگ ما قرار گرفت و او ما را به سینه در آغوش گرفت... @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

یا منتقم بزرگی‌ات همین بس که نمرود هم حسابمان نکردی که قاتلمان پشه‌ای باشد. ویروسی بسمان بود. ما مگر غیر از تسلیم و رضا چاره‌ای هم داریم... این شب ها بوی الکل دست‌هایمان وقت قنوت، فرشته‌هایت را اذیت نمی‌کند؟ کِیف آخر نمازمان همان دستی بود که به صورت می‌کشیدیم و حالا نباید بکشیم... عشق است...، ما را چه به این غلط‌ها که از تو بپرسیم چرا؟ خودمان یک‌جایی یک دسته‌‌گلی آب داده‌ایم چوبش را هم داریم می‌خوریم.... خانه را خلوت کرده‌ای نکند مهمان ویژه ای داری؟ نکند خبری باشد؟ بنده را چه به این پرسش‌ها...؟ رعیت گیوه سوخته را چه به این ‌پرسش‌ها...؟ ما نه نمرودیم که خلیل در آتش انداخته باشیم، نه شریعه بر عزیز کرده‌ات بستیم، خاکمان به سر که گناهمان هم در حد عفو تو نیست، آدم که یک برگ چک حرام نمی‌کند برای بیست هزار تومن... راحتت کنم ما سرمان توی گوشی‌ست و وقت‌هایی هم که نیست غم نان و معاش نمی‌گذارد برویم تو را بخوانیم و بفهمیم... ما کتاب تورا کم خوانده‌ایم... از یک جاهایی امتحان بگیر که قبلا درس داده‌ای... دل ما را هم قرنطینه کن... چهارتا قلچماق بفرست ضدعفونی‌اش کنند...، بعد بنشینیم توی یک حسینیه‌ای معطرش کنیم و دیگر هیچکس را راه ندهیم... اصلا کلیدش دست خودت...، اتفاقا خوب کاری کردی. فقط یک چیزی... لطفا به محرّم آینده برسیم... تنها امید ما همان چند قطره اشک بر حسین توست، آن را از ما دریغ نکن.... #محرم #دلتنگ_حسینم #جامانده سید پیمان موسوی طباطبائی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

امام صادق علیه السلام: نسبت به ناموس دیگران #پاکدامن باشید تا ناموس شما نیز محفوظ بماند. بحار؛جلد۷۱ ص۲۷۰ #پویش_حجاب_فاطمے

⏪اثرات اعتقاد به امام زمان (عجل الله فرجه) 💠استاد عالی #مهدویت

(شاید این جمعه بیاید، شاید... ) بود آیا که خرامان ز درم بازآیی؟ گره از کار فروبستهٔ ما بگشایی؟ نظری کن، که به جان آمدم از دلتنگی گذری کن، که خیالی شُدم از تنهایی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🏴این‌قصه ‌از حوالے دریــا شروع‌ شد با تـاروپود چـادر زهـرا شروع‌شد خورشیــد سرزد و سـفـرما به ‌ڪربــلا با یڪ #سلام صبــح به ‌مـولا شـروع ‌شد #صبـحتون_حسـینـے @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

و چه سخت است سنگینی گناهان دیروز مانع باز شدن پلک هایمان در صبح شود صبحی تازه را آغاز کنیم به امید انکه صبح فردا پلک هایمان سبک تر از پر قو باشد. @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🔸همیشه میگفت از بس امربه معروف ونهی از منکر نکردیم ،اوضاع جامعه این شده .میگفتم یه روزی سر همین مساله جونت روازدست میدی! میگفت : تو اجرای احکام الهی از چیزی نترسید . #شهید_احمداعطایی @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

بنا به تقاضای شما اعضا محترم و سهولت در پیدا کردن تمامی داستانها، همه آنها را با ریپلی مشخص کردیم. #لیست اول

بنا به تقاضای شما اعضا محترم و سهولت در پیدا کردن تمامی داستانها، همه آنها را با ریپلی مشخص کردیم. #لیست دوم