داستان شهید حکایتِ عاشقی است که به عشق معشوق پا به میدان بـَـلا گــذاشـته اسـت؛ همان حکایت عشق!.... #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان🌹 💌| @shahid_dehghanamiri

پیرو داستان پنجاه و هفتم از کتاب ابووصال #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان #شهید‌رسول‌خلیلی 💌| @shahid_dehghanamiri

کرببلاته آخر دنیام....❤️ #کلیپ #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان 💌| @shahid_dehghanamiri

#خاطره🍃 وقتی محمدرضا سوریه بود یک روز خیلی دلم برایش تنگ شده بود. به او گفتم: "پسرم حالا میماندی ،درست را تمام می کردی،بعد از تمام شدن دانشگاه می رفتی؟" محمدرضا جواب داد : "مادر ، صدای هل من ناصر ینصرنی امام حسین ع را من الان دارم می شنوم، شما میگویید دو سال دیگر بروم!! شاید آن موقع دیگر من محمدرضای الان نبودم،و شاید دیگر این صدا را نشنوم...." #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان 💚✍| @shahid_dehghanamiri

🎥✨کلیپ... 🔸شب اول قبر با خانواده و دوستان محمد نیمه شب بر سر مزارش در امامزاده علی اکبر چیذر جمع شده بودیم، هر کدام از ما یا دوستانش که خاطره ای از محمد تعریف می کردیم، به خنده ختم می شد. انگار نه انگار شب اول قبر محمد است. چون تمام خاطراتش در آن شیطنت و بگو و بخند داشت. 🔸میگفت آدم باید شیک و مجلسی حزب الهی باشد. اگر می خواهد حزب الهی باشد، خوشگل حزب الهی باشد که وقتی بقیه می بینند، کیف کنند. هم مرامت را ببینند هم ظاهرت را ببینند. #روایت‌شده_از_خواهرِ_بزرگوارِ_شهید 🌸 #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان 💚✍| @shahid_dehghanamiri

#خاطره ...شب پنج محرم سال 92 رو یادم میاد حاج محمود روضه رو شروع کرد.. لحظه ی آخره... عمو داره میره... عمه یه کاری کن... منو نمیبره... کجا میخوای بری... چرا منو نمیبری... اون لحظه که محمد شال مشکی رو سرش بود و از گریه منفجر شد تو ذهنم ثبت شد... . . . لحظه ای که پیکرش رو گذاشتن پایین... با خودم زمزمه میکردم. کجا میخوای بری... #دوست_شهید #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان 💚✍| @shahid_dehghanamiri

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت من همه، محو تماشای نگاهت.. #شهـید‌محمد‌رضا‌دهقان #یادش_صلوات 💚✍| @shahid_dehghanamiri

صبح یعنے #تو بخندے دل من باز شود پلک بگشایے و از نو غزل آغازشود صبح یعنے کہ #دلم گرم نگاهت باشد آسمان، عشق ،زمین،با تو هم آواز شود #صبحتون_شهدایی 🌷 #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان 💚✍| @shahid_dehghanamiri

شوخی با شهدا😁 #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان🌹 پ.ن : صداتو که میشنوم ، بیشتر دلتنگت میشم داداش.... پ.ن۲ : مجنونِ عشق ، به نشود جز به بوی یار..... 💚✍| @shahid_dehghanamiri

" بسم رب الشهدا " 📖 برشی از کتاب "یک روز بعد از حیرانی " ✏️نویسنده : فاطمه سلیمانی ازندریانی #شهید‌محمد‌رضا‌دهقان🌹 به گمانم بیشترین جسارتت را از همین ورزش گرفتی. نه اینکه پیش از آن ترسو بوده باشی.حتما آن قدر جسور بودی که فقط با این ورزش راضی می شدی. اما هرپه بیش تر پیش می رفتی جسارتت هم بیشتر شد. آن قدر که گویا دیگر چیزی به اسم ترس در وجودت نبود. وگرنه چرا بین این همه آدم توی صف نانوایی فقط تو باید به داد نانوا برسی و مقابل اراذل بایستی؟ آن هم در چهارده سالگی. دخل را خالی کرده بودند و حتی بزرگ ترها همه با دیدن قمه و چاقو ترسیده بودند و قدمی برنداشته بودند. شاید خیلی ها فرار هم کرده بودند. اما اول تو و بعد دوستت، سهیل، به کمک نانوا می روید. فقط توی فیلم ها دیده بودم که یک نفر شیشه نوشابه را می شکند و از آن به جای سلاح استفاده میکند. این سر و گردن یک بار هم آنجا مورد حمله قرار گرفتند. آن قدر زخم عمیق بوده که پرسنل بیمارستان لولاگر دیپورتت کرده بودند و ارجاعت داده بودند به بیمارستان سینا. سیزده تا بخیه هم اضافه شد به آن چهل تا بخيه ی قبل. آنجا هم دست از شیطنت برنمیداشتی و اجازه نمی دادی گردنت را بخیه بزنند. پرستار انگشتش را توی گردنت فروکرده بود و عمق زخم را نشانت داده بود. یاد چهره گریان مهدیه که می افتم دلم میلرزد. وقتی که در غیاب پدر و مامان فاطمه از زخمی شدن تو باخبر می شود و بعد از برگشتنشان با چشم پر از اشک خبر زخمی شدنت را می دهد. نمی دانم چرا مهدیه گریان جلوی چشمم دختربچه شش هفت ساله است. همان مهدیه ای که با پدرت تماس گرفته و گفته بود: «محمدرضا مرد!» زمان این دیگر برای خودش خانمی شده بوده. یک خواهر بزرگ تر توی هفده هجده سالگی که دستش به هیچ کجا بند نبوده. داشتن خواهر بزرگ تر نعمت بزرگی ست. من که محروم بودم از این نعمت. اصلا خودم نعمت بودم. تو قدر این نعمت را می دانستی؟ حتما می دانستی که این همه با مهدیه رفیق بودی. مهدیه ای که هیچ وقت از دست شلوغ بازی های تو آسایش نداشت. دبیرستانی هم که شدی آرام و قرار نداشتی. مثلا هم دبیرستانی که انتخاب کرده بودی دبیرستان آبرومندی بود هم رشته ای که انتخاب کرده بوده ظاهری آرام طلب می کرد. اما نه معلم هایت از دست شیطنت های تو در امان بودند و نه هم شاگردی هایت. آن قدر شیطنت کرده بودی که به حرف نمی شد بیان کرد، باید با چشم می دید. تنها تمهید مشاور مدرسه تماس با مامان فاطمه بود و نشان دادن آتش سوزاندن هایت. مادری را تصور کن که از ساعت هشت صبح توی دفتر مدرسه نشسته و زنگ تفریح یکی یکی بچه ها را می بیند که از تو شکایت می کنند که «محمدرضا رو ببینید.»، «محمدرضا فلان کار رو کرد.»، «آقا، محمدرضا...» بدون اینکه بدانند آن خانمی که ساکت نشسته مادر توست. فقط بچه ها نبودند که از تو شکایت داشتند. معلم ها هم عاصی بودند. زنگ تفریح دوم نوبت دبیر زبان بود. با حالت درماندگی همان طور که گچ روی لباسش را می تکاند سر تکان داده و گفته بود: «آقا خودت بیا ببین . من خسته شدم. دیوونه شدم.» به گمانم بدش نمی آمده از دست تو سرش را به دیوار بکوبد. مشاور هم نامردی نکرده بود و برای اینکه مامان فاطمه مطمئن شود که از تو حرف می زنند چشم و ابرو خم کرده و پرسیده بوده: «کدوم شاگردت اذیتت میکنه؟» قیافه دبیر زبان دیدنی بوده وقتی با تعجب به مشاور نگاه کرده گفته:« و محمدرضا دیگه. مگه نمی دونید؟» بی خبر بوده از نقشه مشاور مدرسه.و گویا آزار و اذیت تو آن قدر بدیهی بوده که تجاهل مشاور، معلم زبان را متعجب کند. سومین ساعت نوبت روبه روشدن توبا مادر بود، بلکه سرزنش های مادر کارساز باش.وارد دفتر شدی اما به مادر نگاه نکردی.حجب و حیا داشتی و به صورت زن نامحرم نگاه نمی کی.خبر نداشتی زنی که تو دفتر نشسته از هر محرمی محرم تر است. می شد اما به مادر نگاه نکردی. با همان قدی همیشگی ات دست روی میز مشاور گذاشتی و گفتی: «بله، بفرمایید؟» مشاور حتما زیر چشمی مادر را نگاه کرده و بعد از تو پرسيده: «چقدر آتیش سوزوندی ؟» - هیچ چی - بچه ها رو چرا اذیت کردی؟ - من کاری نکردم! - چطور کاری نکردی؟ کلاس زبان رو ریختی به هم. آقای فلانی اومده شکایت کرده. بعد از جایش بلند شده و گفته: «بیا این طرف. بیا می خوام یه چیزی نشونت بدم.» و تو همچنان سر به زیر بودی، حتی وقتی مقابل مامان فاطمه استادی . رنگ از رویت پرید وقتی صدایش را شنیدی: «چرا سرت پایینه؟ میخوای بگی من خجالتیم؟ از تو بعیده. سرت رو بلند کن.» ابرو های درهم صورت گرفته ات را تصور میکنم وقتی با دلخوری گفتی: «تو اینجا چه کار میکنی؟» حتی جای شاخ های روی سرت را می بینم وقتی که شنیدی: «من از هشت صبح اینجام.» #ادامه‌دارد.... @shahid_dehghanamiri