eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
255 دنبال‌کننده
4.6هزار عکس
1.2هزار ویدیو
5 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (همسر خواهر حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_سوم #قسمت_اول پاکت خریدهایم را از دست #فروشنده گرفتم، با تشکر کوتاهی از
💠 | از روی سری جنباندم و با حالتی افسرده زمزمه کردم: "اگه الان مامان بود، چقدر میخورد!" سپس به چشمانش خیره شدم و پرسیدم: "نمیخوای یه بکنی؟ نکنه همینجوری همه سرمایه اش رو از دست بده!" و او جواب داد: "چی کار کنم؟ دیشب با محمد حرف میزدم، میگفت ! من دارم حقوقم رو از بابا میگیرم و برام نیس چی کار میکنه! میگفت ابراهیم که اینهمه با بابا کَل کَل میکنه، چه داره که من بکنم!" دلشوره ای از جنس همان مادر به افتاد و اصرار کردم: "خُب بلاخره باید یه کاری کرد! به میگفتی اگه بابا کنه و سرمایه اش رو از دست بده، دیگه نمیتونه به تو هم بده!" حرفم را با تکان سر تأیید کرد و گفت: "همین حرفو به زدم، ولی گفت به من نداره! تا هر وقت حقوق گرفتم کار میکنم، هر وقت هم کفگیر بابا خورد به ته دیگ، سراغ یه کار دیگه!" سپس به چشمانم دقیق شد و با منطقی ادامه داد: "الهه! تو خودتم میدونی هیچ کس بابا نمیشه! تازه هر چی بگیم بدتر میکنه!" و این همان بود که همه در مورد پدر میدانستیم و شاید به همین خاطر بود که هیچ کس برای مقابله با خودسری هایش نداشت. از عبدالله خداحافظی کردم و به طبقه بالا رفتم و طی کردن همین چند کافی بود تا سر دردم بیشتر شده و نفسهایم به شماره بیفتد. پاکت را کنار اتاق گذاشتم و خسته روی دراز کشیدم که انگار پیمودنِ همین مسیر کوتاه تا سر ، تمام توانم را ربوده بود. برای دقایقی روی افتاده و نفس نفس میزدم تا قدری سر دردم قرار گرفت و از جا برخیزم. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_سوم #قسمت_بیست_و_چهارم دستهایش را #شست که با مهربانی صدایش کردم: "مجید ج
💠 | بعد از شام در ظرف میشستم و او پای تلویزیون نشسته و صدایش را تا حد کم کرده بود تا به خیال خودش با نوحه های شهادت امام حسین (ع)، مزاحم شب آرام یک نشود و به پای روضه ها و صحنه های کربلا، بیصدا میکرد. کارم که در تمام شد، کنارش نشستم و او بلافاصله تلویزیون را کرد که خوب میدانست این حال و هوای عزاداری، مرا به عالم قدر و خاطرات روزهای بیماری مادرم میبرد. نگاهش کردم و با لحن که صداقتش را از اعماق قلبم به امانت گرفته بودم، پرسیدم: "مجید جان! خُب چرا نمیری ؟ چرا نمیری امامزاده؟" به نشانه از پیشنهادم، لبخندی زد و با کلام شیرینش تشکر کرد: "الهه جان! من که نمیاد این موقع شب تو رو بذارم! صبح تا شب که سرِ کارم، اگه قرار باشه شب هم برم ، همین امام حسین (ع) از دستم شاکی میشه." نگاهم را به عمق با محبتش دوختم و پاسخ مهربانی اش را با دادم: "مجیدجان! من که چیزیم نیس! تازه یه که هزار شب نمیشه!" و او برای اینکه را راحت کرده و وجدانم را از بین ببرد، جواب داد: "الهه جان! من همینجا پای هم که بنشینم، برام مثل اینه که رفتم هیئت!" سپس چشمانش رنگ به خود گرفت و با دلواپسی ادامه داد: "الهه جان! تو غصه منو بخوری! مگه دکتر بهت نگفت نباید هیچ چی رو بخوری؟ پس فقط به و اون فکر کن!" ولی خوب میدانستم اگر من نبودم، شب عاشورا به جای ماندن در ، همچون دیگر جوانان شیعه، پا به پای عزاداری در خیابانها سینه میزد و تنها به هوای همسر اهل سنتش، روی دل عاشقش پا نهاده و به شنیدن از تلویزیون دل خوش کرده است، ولی من هم به قدری بودم که حتی نتوانم حسرت پنهان در را تحمل کنم و صبح عاشورا، به هر زبانی بود راضی اش کردم تا مرا رها کرده و به دنبال هوای دلش به امامزاده برود. با اینکه از صبح و حالت تهوع گرفته بودم، هر چه اصرار کرد کنارم بماند، که دلم میخواست به آنچه دارد برسد. هر چند به نفس عملی که انجام میداد، نبودم و میدانستم که همین روضه ها، راهم را برای هدایتش به اهل تسنن میکند. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊