💔


🔰 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 🔰
📕رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️

✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا
#قسمت73



دکمه احضار آسانسور را فشار داد:
- خب، قرار بر این بود که بعد از تجهیز ششم همه‌شون برن زیر ضربه. هماهنگ می‌کنم برای عملیات. برنامه‌ت برای سمیر و ناعمه چیه؟

سوالش مثل پتک خورد توی سرم. باید چکار می‌کردم؟ 

گیج و منگِ حادثه بودم و این بدترین حالت برای یک مامور امنیتی ست.

لبم را بردم زیر فشار دندانم تا فکرم جمع شود. گفتم:
- خودم دنبالشون می‌رم.

راستش آن لحظه نمی‌دانستم دقیقاً قرار است تا کجا همراهشان بروم.

حاج رسول فهمیده بود الان کمی در هم ریخته‌ام که سعی کرد کمکم کند:
- دستگیرشون می‌کنی؟

موتور مغزم داشت گرم می‌شد:
- آره، چون اگر دستگیری رو شروع کنیم و اونام متوجهش بشن، دیگه خارج از ایران دستمون بهشون نمی‌رسه.
حاج رسول سرش را تکان داد. آسانسور رسید. 

همراهش سوار آسانسور شدم.

سوالی نگاهم کرد:
- کجا میای؟

- خونه.

- اینطوری نرو خونه. یکم استراحت کن، اگه خواستی فردا صبح برو. خونواده‌ت زابه‌راه می‌شن.

راست می‌گفت. بیچاره مادر چه گناهی کرده بود؟

کلا حالم خوش نبود. پیشانی‌ام را ماساژ دادم:
- چشم حاجی.

باز هم با همان نگاه سنگینش سر تا پایم را آنالیز کرد: 
- حتماً یکی دو ساعت بخواب، یکم ریکاوری بشی. حالت خوش نیست، اینطوری نمی‌تونی ادامه بدی.

در آسانسور باز شد. حاج رسول جلوتر رفت:
- منم برم یه خاکی به سرم بریزم...

و برگشت سمت من:
- مغازه‌ای نمی‌شناسی الان باز باشه؟

به ساعت راهرو نگاه کردم. یک و نیم شب بود.

سر تکان دادم:
- نه چطور؟


- هیچی...بدبخت شدم. خانمم گفته بود خرید کنم برای فردا، مهمون داریم. یادم رفت. الان برم خونه معلوم نیست زنده برگردم اداره.

دوست داشتم کمی سربه‌سرش بگذارم و بگویم:
- حاجی شما هم بعله؟

اما نگفتم. نه من حوصله شوخی داشتم نه او.

حاج رسول رفت به سمت در خروجی و من با امید ارتباط گرفتم:
- پروازشون چه ساعتیه؟

- فردا ساعت نُه شب، فرودگاه شهید بهشتی.

- ت.م‌شون کیه؟

- مرصاد.

قدم تند کردم به سمت نمازخانه. نیاز داشتم به خواب. 

به امید گفتم:
- حتماً برای نماز بیدارم کن.

وارد نمازخانه شدم. یکی دو نفر از بچه‌ها کنار نمازخانه خوابیده بودند.

یک نفر هم یک گوشه نشسته بود و نماز می‌خواند و چیزی زمزمه می‌کرد.

در فضای نیمه‌تاریک نمازخانه نشناختمش؛ عمداً در سایه نشسته بود. گریه می‌کرد و توی حال خودش بود. 

به حالش غبطه خوردم؛ اما این غبطه زیاد طول نکشید. 

یک گوشه برای خودم پیدا کردم و آرنجم را به حالت تا شده گذاشتم زیر سرم و دیگر نفهمیدم چه شد.
***

صدای اذان می‌آید. صدای حامد را می‌شنوم:
- عباس! عباس جان! نمازه ها!

سریع می‌نشینم سر جایم. حامد چراغ اتاق را روشن می‌کند و نور چشمانم را می‌زند.

چشمانم را ماساژ می‌دهم و خمیازه می‌کشم. بدنم از خوابیدن روی تخت فنری درد گرفته است.

به حامد نگاه می‌کنم؛ قیافه‌اش شبیه آدم‌هایی که تازه موقع اذان بیدار شده‌اند نیست. معلوم است که از قبلش بیدار بوده.


از اتاق بیرون می‌زنم تا وضو بگیرم و بروم نمازخانه.

در راهرو، سیاوش و پوریا را می‌بینم که خواب‌آلود راه می‌روند.

پوریا سعی دارد موهایش را با کشیدن دست مرتب کند. 

چشمان سیاوش هنوز درست باز نشده و نزدیک است که زمین بخورد.


#ادامه_دارد...
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞

کپی فقط با ذکر نام نویسنده و آیدی #کانال_آه...