💔 بسم الله الرحمن الرحیم 🌹 #فدائی_رهبر 🌹 #قسمت_3 -سـَ ... سَـ... سلام.😰 -علیک سلام! گفتم راه بیفت😒 -چَـ .. چَـ .. چشم.😰😰 نوبتی هم که باشد نوبت غرولند سرهنگ است👮 با پاهایش چنان گارد گرفته که ترمز و کلاچ هم حساب کار دستشان آمده است😥 چه برسد به سعید😪 عینک ذره بینی را روی قوز بینی اش گیر می دهد. با دست راست دکمه خودکار را فشار داده🖊 و با دست دیگر سه تا کاغذ روی پایش را زیر و رو می کند📑 صدای تق تق خودکار و خش خش کاغذ ها ذهن در هم و برهم سعید را بیشتر هم می زند😣😖 انقدر که از نچ گفتنش برای لحظه ای دست های سرهنگ از حرکت می ایستد👮 -ای بابا ، جوون ! مگه قیامت شده می خوای حساب و کتابتو پس بدی که انقدر دستپاچه ای😒 یا قبول میشی یا دوباره امتحان می دی، دنیا که به اخر نمی رسه😕 الحمد لله بیشتر تونم که گواهینامه رو می گیرین که گرفته باشین🙄 والا معطل این یه تیکه کاغذ نموندین😒 ماشین زیر پاتونه و این تهران درندشت و روزی چند بار متر می کنین. عینک را روی بینی اش کمی پایین می اورد و نگاه معنی داری به سعید می کند😏 ادامه دارد...... 📚 #نای_سوخته #کپی ⛔️ #آھ_اے_شھادت... #نسئل_الله_منازل_الشھداء 💞 @aah3noghte💞 نویسنده:هانیه ناصری انتشارات :تهران انتشارات تقدیر ۱۳۹۵

#رمان_فنجانی_چای_با_خدا☕️ #قـسـمـت_3 روزهای هجده سالگیم بود. سال و روزهایی که ققنوس شد و زندگیم را سوزاند. زندگی همه ما را. من... دانیال...مادر و پدرِ سازمان زده ام! آن روزها، دانیال کمی عجیب شده بود. کتاب میخواند. آن هم کتابهایی که حتی عکس و اسم روی جلدش برایم غریب بود!!!😒 به مادر محبت میکرد. کمتر با پدر درگیر میشد. به میهمانی و کلوب نمی آمد و حتی گاهی با همان لحنِ عشق زده اش، مرا هم منصرف میکرد.🧐 رفت و آمدش منظم شده بود. خدای من مهربان بود، مهربانتر شده بود.🤔 اما گاهی حرفهایش، شبیه مادر میشد و این مرا میترساند.😒 من از مذهبی ها متنفر بودم. مادرم ترسو بود وخدایی ترسوتر داشت اما دانیال جسور بود، حرف زور دیوانه اش میکرد. فریاد میکشید. کتک کاری میکرد. اما نمیترسید، هرگز.. خدای من نباید شبیه مادر و خدایش میشد. خدای من، باید دانیال، برادرم می ماند!!!! پس باید حفظش میکردم، هر طور که شده. خودم را مشتاق حرفهایش نشان میدادم و او میگفت. از بایدها و نبایدها. از درست و غلطهای تعریف شده. از هنجارها و ناهنجارها. حالا دیگر مادر کنار گود ایستاده بود و دانیال میجنگید با پدر، با یک شرِ سیاست زده. در زندگی آن روزهایم چقدر تنفر بود و من باید زندگیشان میکردم. من از سیاست، بدم میامد.😒 ثانیه های عمرم میدویدند و من بی خیالشان. دانیال دیگر مثل من فکر نمیکرد. مثل خودش شده بود. یک خدای مهربانتر!!! مدام افسانه هایی شیرین میگفت از خدای مادر که مهربان است که چنین و چنان میکند. که….😔 و من متنفرتر میشدم از خدایی که دانیال را از میهمانی ها و خوش گذرانیهای دوستانه ام، حذف کرده بود. این خدا، کارش را خوب بلد بود. هر چه بیشتر میگذشت، رفتار دانیال بیشتر عوض میشد. گاهی با هیجان از دوست جدیدش که مسلمان بود میگفت، که خوب و مهربان و عاقل است، که درهای جدیدی به رویش باز کرده...که این همه سال مادر میگفت و ما نمیفهمیدیم...که چه گنجی در خانه داشتیمو خواب بودیم...و من فقط نگاهش میکردم بی هیچ حس و حالی. حتی یک روز عکسی از دوست مسلمانش در موبایل، نشانم داد و من چقدر متنفر بودم از دیدن تصویر پسری که خدایم را رامِ خدایش کرده بود.😒 ↩️ #ادامہ_دارد... ✍نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست #کپی_بدون_لینک_ممنوع ⛔️ #آھ_اے_شھادت... #نسئل_الله_منازل_الشھداء 💞 @aah3noghte💞