آقای مهربانم سلام...! مدتی می‌شود که بهانه‌های مختلف، پنجره ی #روشنی را بر من بسته است... مثل همه ی اهل زمانه‌ام! آخر مردمان زمانه ی ما، به بهانه ی زندگی پر ز نور، در #تاریکی سر می‌کنند... به بهانه ی چیدن گلی، به بوستان نقاشی شده ی تابلوی $کاغذی چشم می‌دوزند... به بهانه ی سیرابی، سراب‌ها از پس هم می‌گذرانند... و به بهانه ی #انتظارت، بر پشت دیوار غیبت تکیه می‌زنند... و... بهانه پشت بهانه... گویی کسی نیست تا برخیزد و بی‌بهانه، سنگی از این دیوار #غیبت برچیند...! آری... حالا من هم از همان اهالی‌ام... از اهالی کوی غافلان... از اهالی #سطرهای نقطه ‌نقطه...! اما با همه ی نداشته‌هایم، با همه ی نقطه ‌چین ‌هایم...! هر از گاهی، گرمی آفتاب #مهربانی را، از پشت پنجره ی نیمه بسته ی دلم، احساس می‌کنم. خورشیدی که به آهستگی، با قدومی آرام و بی‌صدا... بر داخل $کلبه ی سرما زده‌ام، گرمی می‌چکاند... باز هم مثل مردم زمانه‌ام...! اما نمی‌دانم چه می‌شود که در جستجوی تابش بیشتر، و آن‌همه $حرص و ولع بیش از پیش، داشته‌هایمان را هم پشت گوش می‌اندازیم... بیش خواستن کجا و اندک را هم ز کف دادن کجا؟ آقاجان... چه می‌کنی با ما نامردمان؟ چه می‌کنی با این‌همه پنجره ی بسته و مهر و موم شده؟ چگونه از روزنه ی پنجره‌های #سنگی، بر ما نااهلان می‌تابی و گرمیت را دریغ نمی‌کنی؟ مولاجان دلم برایت تنگ است... تنگ‌تر از پیش... بر من بتاب ای #خورشید... بر کلبه ی محقّر دلم باز هم بتاب... باز هم بر همه ی مردمان زمانه‌ام بتاب...! تا شاید گرمی نگاهت، #خواب زمستانی را از چشمهای خواب‌زده ی مان بزداید... بر ما بتاب •••