#ژاژخوایان خسته‌ام از شعرهای نطفه‌ی افیون و بنگ شعرهایی که نموده عرصه را بر شعر، تنگ خسته‌ام از مدعی‌هایی که بر تن کرده‌اند جامه‌ی رندان ولیکن با هزاران رنگ و ننگ خسته‌ام از ژاژخایانی که در قاموس شعر واژه‌ها را کرده دستاویز خود با ننگ و رنگ خسته‌ام از نوسرایانی که گویی می‌کنند مهملات خویش را تحمیل ، با زور تفنگ خسته‌ام از ناقدان مغرض و پر مدعا که کنند از ابلهی بر کام شاعرها شرنگ طبل‌های خالی اما ، با صداهای فریب در هیاهوی حبابی گوش‌ها را کرده منگ تا به کِی باید سکوت و هی سکوت و هی سکوت تا به کی باید دلنگ و هی دلنگ و هی دلنگ بس کن ای خالی ز فرهنگ ای بدون اعتبار وامداری تا به کِی؟ از یاوه گویان فرنگ تا به کِی؟ خواهی بگویی شعر یعنی حرف مفت تا به کی؟ خواهی ببافی هی جفنگ و هی جفنگ گو چگونه می‌کنی سگ‌ماهی مرداب را در قیاس ماهی دریای هیبت چون نهنگ در کجا دیدی شغالی در مصاف شیر نر کی توان بوزینه‌ای را دید ، همپای پلنگ شاعری کردند فردوسی ، نظامی ، رودکی حافظ و سعدی و صائب با فخامت ، بی‌درنگ نوسرایی بذر ، در خاک کویر افشاندن است بی‌جهت کوشش مکن! سنبل نمی‌روید ز سنگ ابلهی را کن رها و رسم رندان پیشه کن نقش کن با واژه‌های شعر ، یک بوم قشنگ کن بیان اندیشه را با لفظ و مضمون نوین مثل (ساقی) با موازین و مکن هرگز درنگ سید محمدرضا شمس (ساقی) 1384 eitaa.com/shamssaghi