#زندگینامه_شهید_عبدالله_اسکندری #نویسنده_نجمه_طرماح #قسمت_بیست_و_ششم #منبع_کتاب_سرّسر رابطه آقا مسلم و عبدالله صمیمی تر از بقیه دانشجوها به نظر می رسید، از آنجا که هز پنجشنبه به اصرار آقا عبدالله شب را خانه ما می ماند. اولین پنجشنبه ای که آمد، حسابی خجالتی بود و از بدو ورودش تا وقتی جایش را داخل هال نزدیک راهرو و حیاط انداختیم، مدام عذرخواهی می کرد و حلالیت می طلبید. آقا عبدالله می گفت:"ببین، ما همه عضو یه خانواده ایم. این قدر به خودت سخت نگیر. ولله ما و بچه ها که خوشحالیم هر هفته مهمون داشته باشیم. مخصوصا این آقا علیرضا خیلی دوست داره یه هم بازی داشته باشه، یا بشینه شیطنت هاشو ببینه" برای بچه ها آقا مسلم مثل عمویشان بود که عادت کرده بودند آخر هفته ها ببینند. جمعه ها هم تا غروب با هم درس می خواندند و شنبه می رفتند سر کلاس دانشگاه" هرروز عصر یادآوری میکردم ظرف ها را بیاورند تا برای فردا غذا بگذارم. آقا عبدالله یک روز با چهار تکه قابلمه کوچک و بزرگ به خانه آمد. گفت این ها را مسام خریده که غذایش را در ظرف خودش بپزی. پشیمان شدم از پیگیری هایم برای برگرداندن ظرف ها، ولی چاره ای نداشتیم. وسیله های ماهم خیلی مختصر بود اگر ظرفی از خانه بیرون می رفت برای پخت و پز لنگ می ماندم. پنجشنبه همان هفته که آمد، همه را گفتم و فهمیدم بی ریاتر از آن است که از حرف من چیزی به دل گرفته باشد. دیگر به حضور آقا مسلم در خانه مان و رفاقت با علیرضا و هم سفره شدنش با خانواده مان عادت کرده بودیم. پنجشنبه ای را آقا عبدالله تنها به خانه برگشت. پرسیدم:"پس آقا مسلم کو؟" "این چند روز حالش خوب نبود، رفت کازرون. فعلا نمی خواد براش غذا درست کنی تا آن شاالله برگرده" "مگه دکتر نگفته بود رژیم غذایی رو رعایت کنه مشکلی پیش نمیاد" "خوب به هر حال عامل شیمیایی همیشه به یه شکل بروز نمی کنه. آب و هوا هم تاثیر داره. شما زحمتت رو کشیدی، دستت درد نکنه. دعا کن بهتر بشه زود برگرده" ادامه دارد.. در ایتا 👇 🌷 🌷 🌷 🌷 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌷 🌷 🌷 🌷🌷در واتس آپ👇 https://chat.whatsapp.com/LRssfqn30WvDyoDwDQM2zQ *لطفا با لینک کانال برای دیگران ارسال کنید و رونق بخش کانال شهدا باشید* 🌹

#زندگینامه_شهید_عبدالله_اسکندری #نویسنده_نجمه_طرماح #قسمت_بیست_و_هفتم #منبع_کتاب_سرّسر بچه ها دمق شده بودند. عمو مسلم شان نبود که به احترامش برای او و بابا چای و میوه ببرند و ذوق کنند که مهمان برایشان آمده. تا چند هفته سراغ آقا مسلم را می گرفتم، آقا عبدالله می گفت بیمارستان مسلمین بستری شده. چهار هفته گذشت، بچه ها منتظر آمدن بابا بودند. شام کوکوی سبزی گذاشته بودم. آقا عبدالله که آمد علیرضا و دخترها بابایشان را دوره کردند:"عمو مسلم میاد؟ هنوز شیرازه؟" چشم های آقا عبدالله ورم کرده بود. لبخند که هیچ، بغض حالت چهره اش را هم در هم کشیده بود. فقط یک کلام :"آره بابا شیرازه" بچه ها هم بی حوصله برگشتند توی هال و جلوی تلوزیون نشستند. توی آشپزخانه ایستادم تا آقا عبدالله بیاید. لباس‌هایش را درآورد و آمد توی آشپزخانه. صبر نکردم، خودم پرسیدم:"چیزی شده؟ جلوی بچه ها نخواستم به روت بیارم." صورتش را با دست هایش پوشاند. دستش را کنار زدم. در چند ثانیه خیس شده بود از اشک :"مسلم شهید شد" کف آشپزخانه نشستم. "فکر میکردم جنگ تمام شده و خبر شهادت بچه ها را دیگر نمی شنوم. فردا میرم شیراز، از اون طرف هم کازرون. می خوام تشییع جنازه باشم. " بچه ها مدرسه داشتند نمی توانستم بروم اما آقا عبدالله دام را با خودش برد. روزها و شبها از داغ شهادتش غمگین و دل مرده بودم و در حضور بچه ها دم نمی زدم. می گذاشتم شب شود، آقا عبدالله از دانشکده بیاید، بعد برایش می گفتم که چقدر دلم برای این جوان مومن و بی ریا می سوزد. هرچند می دانستم آنها که در جنگ شهید نشدند و خودشان را جامانده می دانند چقدر دوست دارند به رفقای شهیدشان بپیوندند. همین ها را هر روز آقا عبدالله برایم تکرار می کرد که مگر آرزوی ما چیزی جز شهادت است؟ زندگی که نمی دانیم آخرش چطور ختم می شود، پس دعا کن با شهادت ختم شود. نمی دانم این حرفها دلداری بود یا مقدمه چینی، اما هرچه بود، حرفهایی نبود که بشود ساده از کنارشان گذشت. 💕 💕 💕 💕 از پشت بام خانه حیاط مدرسه پسرانه کاملا پیدا بود. علیرضا را صف صبحگاه که تمام می شد می فرستادم مدرسه. قبل از این با مدیرش صحبت کرده بودم و این اجازه را گرفته بودم. زهرا و فاطمه مدرسه شان اگرچه از خانه دور بود اما خیالم راحت بود. زهرا نوجوانی اش را می گذراند و برای خودش خانمی شده بود و علیرضا اولین سال تحصیلش را دیوار به دیوار خانه می رفت و می آمد. شروع مدرسه ها و پیدا کردن دوست های جدید دلتنگی برای خانواده عمو و زن عمو محبوبه از سرشان پریده بود پنج سال کنار مادربزرگ و عمو وابسته شان کرده بود. با کلی چک و چانه راضی شان کردیم که جمع کنیم بیاییم سبزوار. شیراز ماندن بدعادتشان کرده بود. محبوبه که هفته آخر اصلا طبقه بالا نمی آمد. می گفت دلم نمی آید ببینم داری وسایلت را جمع میکنی. نمی دانست خودم دلم لک زده برای مهاجرت و تجربه زندگی در یک شهر دیگر و همراهی عبدالله. " ادامه دارد.. در ایتا 👇 🌷 🌷 🌷 🌷 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌷 🌷 🌷 🌷🌷در واتس آپ👇 https://chat.whatsapp.com/LRssfqn30WvDyoDwDQM2zQ *لطفا با لینک کانال برای دیگران ارسال کنید و رونق بخش کانال شهدا باشید* 🌹

#ﻳﺎﺩ_ﺷﻬﺪاﻱﻓﺎﺭﺱ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ #ﻛﺮﺑﻼﻱ 4 🌷🌹🌹🌹 ﻳﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺪا #ﺻﻠﻮاﺕ 👇👇 ﻳﺎﺩﻭاﺭﻩ ﺷﻬﺪاﻱ ﻛﺮﺑﻼﻱ 4 #ﻓﺮﺩا #ﺳﺎﻋﺖ 16 #ﺩاﺭاﻟﺮﺣﻤﻪ ﺷﻴﺮاﺯ, ﻗﻂﻌﻪ ﺷﻬﺪاﻱ ﮔﻤﻨﺎﻡ 🌷🌹🌷🌹 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

❣ماندیم و ٺـــــو بال گشودے از این شهر ... رفٺــــــــــےبه جایےکـه ببینــــــــــی خدا را... #خوابم نمی برد بی‌نگاه به #عکست؛ بازهم با دیدن عکس رخ زیبایت به خواب می روم ... 📎یکی از ۱۷۵ غواص دست‌بسته #شهید_مسلم_رسولی🌷 #ﺭﻭﺯﺗﺎﻥ_ﻣﻨﻮﺭ_بایاد_شھـــــدا🌹 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

لطفا مبلغ مجلس شهدا باشید

#ﻃﺮﺡ_ﺁﻣﺎﺩﮔﻲﺑﺮاﻱ_ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ_ﺷﻬﺪا اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ #ﺫﻛﺮﺷﺮﻳﻒ: *#ﺻﻠﻮاﺕ ﺑﺎ ﻋﺠﻞ ﻓﺮﺟﻬﻢ* *#ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻪ اﻫﻞ ﺑﻴﺖ اﻃﻬﺎﺭ(ع) و اﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ(ﻋﺞ)و اﻣﺎﻡ ﺭاﺣﻞ(ﺭﻩ ) و ﺷﻬﺪاﻱ ﺷﻬﺮﻣﺎﻥ و اﻣﻮاﺕ و...* *ﺑﺨﺼﻮﺹ #ﺷﻬﻴداﻥ اﺳﻼﻣﻲ ﻧﺴﺐ , ﺯاﺭﻉ و ﻣﻠﻚ ﭘﻮﺭ و #ﺷﻬﺪاﻱ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻛﺮﺑﻼﻱ 4 ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻌﺪاﺩ ﺑﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺘﻢ اﻳﻦ ﺫﻛﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ

#شب_جمعه_شب_زیارتی_ارباب إذن از علی(ع) و حضرت زهرا(س) دارد صد گریه کن از عرشِ معلّی دارد هر هفته شبِ جمعه حسین بن علی(ع)؛ در کرب و بلا روضۂ ﮔﻮﺩاﻝ دارد! #أللهم_ارزقنا_کربلا #صلی_الله_علیک_یاأباعبدالله http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

🌷 #السلام_علیک_یا_قائم_آل_محمد بوی‌ نرگس می‌دهد هر صبح انگاری که‌ یار هر سحر از کوچه‌ی دلتنگی‌ام رد می‌شود... هر که می‌خواند فرج را تا سرآید‌ انتظار شامل الطاف بی‌پایان ایزد می‌شود... #اللّهُمّ_عَجّلْ_لِوَلیّکَ_الفَرجْ •┈┈••✾❀🌷❀✾••┈┈• #ﺭﻭﺯﺗﺎﻥ ﻣﻬﺪﻭﻱ 🌹 🌺🌷🌺🌷 #ﻛﺎﻧﺎﻝ_ﺷﻬﺪاﻱ_ﻏﺮﻳﺐ_ﺷﻴﺮاﺯ: ﺩﺭ ﺳﺮﻭﺵ: https://sapp.ir/shohadaye_shiraz ﺩﺭ ﻭاﺗﺴﺎﭖ: https://chat.whatsapp.com/LRssfqn30WvDyoDwDQM2zQ •┈┈••✾❀🌷❀✾••┈┈•

#زندگینامه_شهید_عبدالله_اسکندری #نویسنده_نجمه_طرماح #قسمت_بیست_و_هشتم #منبع_کتاب_سرّسر خدا خیر بدهد مستاجرهای قبلی را، عجب کاری روی دستم گذاشتند. یک ماه است هرچه می شویم و می سابم خانه برق نمی افتد. موکت ها را که دخترها کمک کردند. در و دیوار و کابینت و شیشه ها همه جای خانه سیاهی و خاک گرفته بود. از حق نگذریم این خانه امیدوارکننده تر از خانه های دیگری بود که دیدیم. هرکدام عیبی داشتند و به هیچ وجه نمی شد در آن زندگی کرد. یکی بزرگ و ترسناک بود، یکی دیوارهای کوتاهی داشت با اتاق های زیاد و حیاط بزرگ که باید فکر روزهای نبودن عبدالله و امنیت خانه را می کردیم. این خانه آپارتمانی و امن بود و همه از اجاره اش راضی بودیم. یک هفته اثاث ما داخل کامیون جلوی مسافرخانه بود و دعا می کردم تا قبل از اول مهر تکلیفمان روشن شود. تصمیم گرفته بودم بعد از تمام شدن ریزه کاری های خانه، خودم را سرگرم یک کار هنری کنم. سال ها تمام وقتم را صرف بچه ها کرده بودم و حالا همه شان محصل بودند و خانه سوت و کور شده بود. درست نمی دانستم چه کاری، خیاطی، گل دوزی و... باید ساعت های بیکاری ام را پر می کردم. ناهار را گذاشتم و با آب و وایتکس به جان کابینت ها افتادم و همه جا را برق انداختم. برای خرید به سر خیابان رفتم روی شیشه خرازی نوشته ای دیدم، اما عجله داشتم و بی توجه از آن گذشتم. تبلیغ یک دوره آموزشی بود. ایستادم و قلم و کاغذی از دستم در آوردم و آدرس و شماره تلفن را یادداشت کردم. تا به خانه رسیدم قبل از شستن میوه ها و بسته بندی نان ها با شماره تماس گرفتم و جزئیات را پرسیدم. یک دوره گل سازی با پارچه های مخمل که دو ماهه تمام می شد. لیست بلند بالایی از لوازمی که باید تهیه می کردم از همان خرازی خریدم و بی صبرانه منتظر یاد گرفتن و تنوع دادن به روز و شب هایم بودم. سبد های حصیری بزرگ و کوچک داخل نایلون بزرگی کنار کمدم گذاشته بودم و با پارچه های مخمل و کاغذ کشی و سیم نازک آلومینیومی در کیف دستی پارچه ای منتظر شروع کلاسم بود. ته همان خرازی را پرده ای آویزان کرده بودند و کلاس همان جا برگزار می شد. اولین شاخه گل را در سبد جمع و جوری چیدم و در اسفنج سخت کف سبد فرو کردم. دلم نیامد که روی طاقچه خانه مان گذشتم تا برای عید نوروز به مادرم هدیه کنم. دومین و سومین سبد گل را هم برای خاله جانم و دختر خاله ام. بعدی برای خواهرم سیمین و دست آخر برای اینکه به دل آقا عبدالله هم نماند یک سبد پر از رزهای سفید و سرخ برای خودمان درست کردم و روی تلوزیون گذاشتم. بیست و نهم رمضان بود. بچه ها را فرستادم مدرسه و نشستم پای گلسازی که تلفن زنگ خورد. آقا اسدالله بود. شماره پادگان را می خواست. شماره را دادم و فرصت نشد حتی احوال جاری و بچه ها را بپرسم. با خودم گفتم حتما کار اداری هست که اول صبحی تماس گرفته و وقت احوالپرسی ندارد.. " ادامه دارد.. در ایتا 👇 🌷 🌷 🌷 🌷 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌷 🌷 🌷 🌷🌷در واتس آپ👇 https://chat.whatsapp.com/LRssfqn30WvDyoDwDQM2zQ *لطفا با لینک کانال برای دیگران ارسال کنید و رونق بخش کانال شهدا باشید* 🌹

#زندگینامه_شهید_عبدالله_اسکندری #نویسنده_نجمه_طرماح #قسمت_بیست_و_نهم #منبع_کتاب_سرّسر .. برگشتم سر گلسازی،. یک سری گلهای آفتاب گردان و داوودی هم یادگرفته بودم. دستم به کاغذ الگو ها بود و دلم پیش بچه ها و فکرم پیش آقا عبدالله. قید گلسازی را زدم و و قرآن را برداشتم تا جز بیست و نهم را هم بخوانم. معلوم نبود فردا عید فطر باشد یا نه. آخرهای جزء بودم که آقا عبدالله زنگ زد و احوالم را پرسید. گفتم:"آقا اسدالله باهات تماس گرفت؟" "آره یک سوال داشت" "خوب چه خبر" "سلامتی! گفتم کارهات رو بکنی بریم شیراز امروز ظهر." "بریم شیراز؟ همین جوری یهویی؟ خبری شده؟" "نه.. چه خبری؟ شیراز کار دارم گفتم اگر میخوای بیا خانواده رو هم ببین" "بچه ها درس و مدرسه دارن." "بچه نیستن که! ماشالله بزرگ شدم. برای اوناهم یه فکری می کنیم. شما آماده شو. دارم راه می افتم" " خوب تا برسی من از نگرانی می میرم" " خدا نکنه خانومم. نگران چی؟ بذار برسم خونه با هم حرف می زنیم. یه سفر دو روزه برای دیدن اقوام نگرانی داره؟ " گوشی را گذاشتم. هرکاری می کردم نمی توانستم تماس صبح آقا اسدالله را بی ارتباط با سفر امروزمان بدانم. یا تنهایی خیالاتی ام کرده بود و یا واقعا اتفاقی افتاده بود. تا آقا عبدالله آمد بی اراده اشک می ریختم.آقا عبدالله اول سراغ من آمدو قرآنی را که کنارم روی زمین گذاشته بودم برداشت و روی طاقچه گذاشت. آرامش در چهره اش همیشگی بود. آن قدر که نمی شد از حالت چهره و برخوردش پی به چیزی برد. هرچند آن لبخند ماندگار روی لب هایش را نمی دیدم، اما از نگاه و رفتارش چیزی نمی فهمیدم. "فشارت می افته، روزه هم هستی نشستی بیخود گریه می کنی؟" "دلم شور میزنه. شما که حرف نمیزنی" "دلت شور چی میزنه؟ بچه ها؟ خوب میان ناهار میخورن اگر هم فردا عید باشه تعطیل هستند و توی خونه می مانند" "تنهایی بچه ها که یک طرف. چیه که داریم با این عجله میریم شیراز؟ " " من که گفتم کار برام پیش اومده. دلم نیومد تنها برم. یکی از همکارا دم در ایستاده ما رو ببره مشهد، با هواپیما بریم دیر میشه ها؟ " زیرگاز را خاموش کردم و چادر مشکی ام را از جا لباسی برداشتم :"صبر کنیم بچه ها بیان؟ " " کلید دادم به یکی از همکارا تا ظهر خانومش رو میاره اینجا پیش بچه ها. دیر میشه اعظم خانم. بی خود به دلت بد راه نده" کیفم را که به زور رخت و لباس در آن چپانده بودم را برداشت و منتطر ماند تا پشت سرم در را قفل کند. در ماشین را باز نکرده پرسیدم :" نمی خوای به من به من بگی چی شده؟ " " داریم میریم شیراز چی باید بشه! " رو به دوستش گفت:" آقا حلال کنید معطل شدید" " سلام حاج خانوم بفرمایید. نه آقای اسکندری وظیفه است" آقا عبدالله هم جلو نشست و سر صحبت را باز کرد از زمستان و سردی هوا و اینکه خیال ندارد حالا حالاها دست از سر سبزوار بردارد." ادامه دارد.. در ایتا 👇 🌷 🌷 🌷 🌷 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌷 🌷 🌷 🌷🌷در واتس آپ👇 https://chat.whatsapp.com/LRssfqn30WvDyoDwDQM2zQ *لطفا با لینک کانال برای دیگران ارسال کنید و رونق بخش کانال شهدا باشید* 🌹

#ﺷﻬﻴﺪﻋﻴنﺎﻟﻠﻪاﻛﺒﺮﻱ_ﺑﺎﺻﺮﻱ #ﺷﻬﺪاﻱ ﻓﺎﺭﺱ🌹 #ﺷﻬﺪاﻱ_ﻛﺮﺑﻼﻱ_4 #اﻳﺎﻡ_ﺷﻬﺎﺩﺕ 🌷

🌷سه برادر عین الله شهید شده بودند و همین شده بود بهانه ای برای ممانعت مسئولین از رفتن عین الله به میدان نبرد. همین که زمان اعزام می رسید گوشه سالن ساختمان سپاه می ایستاد، سر به دیوار تکیه می داد و شروع می کرد به اشک ریختن، آنقدر اشک می ریخت که دیوار با اشک هایش شسته می شد و کف سالن از اشک های او نم می شد. اشک می ریخت و التماس می کرد که او را هم اعزام کنند اما میسر نمی شد. نامه ای به آیت الله خامنه ای نوشت، ایشان هم ارجاع دادند به تصمیم مسئولین سپاه، نامه ای نوشت به شهید آیت الله محلاتی، نماینده امام در سپاه و از ایشان خاص تا سفارش ایشان را بکنند اما ایشان هم رضا نداد و تأکید کردند که مانع اعزام ایشان شوند. تا اینکه از طرف بنیاد شهید به من و مادر ایشان پیشنهاد حج داده شد. چون پیش از این مشرف شده بودم، سهمیه ام را به عین الله دادم، اما مخالف می کرد. تا اینکه شرطی جلوی پایم گذاشت. در حضور فرمانده سپاه شهرستان از من تعهد گرفت که وقتی از مکه برگشتم باید اجازه حضور مرا به جبهه بدهید. وقتی شرطش را قبول کردم مشتاقانه برای زیارت معبود خود رفت و جواز حضورش در صف شهدا را در همان سفر گرفت. وقتی از حج برگشت بیش از چند روز، آن هم به اصرار خانواده برای بازدید اقوام نماند، گویی برای پرواز ثانیه شماری می کرد. وقتی می خواست برود گفتم، به رسول، دامادمان، بگو حالا که من می روم تو در خانه بمان. اما برعکس به او گفته بود: «من اگر به جبهه می روم برای خودم می روم، تو هم باید برای خودت بروی، نکند گول اینها را بخوری و جبهه را ترک کنی!» طاقت نداشتم عین الله هم مثل نورالدین، محمد شفیع و هدایت الله برود و بر نگردد، همراهش به جبهه رفتم، به خانه برگشتم این بار بدون او. شنیدم وقتی در کربلای 4 دستور عقب نشینی داده بودند روی خاکریزی ایستاده بود و نیروها را عقب می فرستاد، همه را که عقب فرستاد خودش، با فراغ بال به آسمان پرکشید و چهل روز بعد جنازه اش به عقب برگشت. 🌷🌸🌷 #شهیدعین_الله_اکبری_باصری #شهدای_فارس #اﻳﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ 👇 ﺑﺎ ﻧﺸﺮ ﻣﻂﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺷﻬﺪا ﺳﻬﻴﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ ..,........... #ﻛﺎﻧﺎﻝ_ﺷﻬﺪاﻱ_ﻏﺮﻳﺐ_ﺷﻴﺮاﺯ: ﺩﺭ اﻳﺘﺎ : http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 ﺩﺭ ﺳﺮﻭﺵ: https://sapp.ir/shohadaye_shiraz