ای دل صبور باش که غم‌های ما از اوست گر دوست اوست هرچه به ما می‌رسد نکوست #فاضل_نظری @sooyesama

سلام ای ساقی لب‌های تشنه دلم بیمار و عطشان است، عباس نجاتم ده از این بحر هیاهو که جانم غرق طوفان است، عباس #ر_س @sooyesama

یادم ز وفای اشجع الناس آید وز چشم ترم سوده الماس آید آید به جهان اگر حسین دگری هیهات برادری چو عباس آید #شیخ_جعفر_مجتهدی @sooyesama

از امام جعفر صادق (ع) مروی است؛ در هر کربی (گرفتاری) توسل به صاحب لوای سیدالشهدا (ع) (حضرت عباس) به عدد شریف آن جناب (۱۳۳ بار): یا کاشف الکرب عن وجه الحسین إکشف کربی بحق اخیک الحسین #علامه_حسن‌زاده_آملی (هزار و یک کلمه، کلمه ۸۷۳) @sooyesama

امام سجّاد (ع): اَلْعَجَبُ كُلُّ اَلْعَجَبِ لِمَنْ عَمِلَ لِدَارِ اَلْفَنَاءِ وَ تَرَكَ دَارَ اَلْبَقَاء شگفتی بسیار از کسی که برای دنیای فانی می‌کوشد و سرای ابدی را رها کرده است. (أمالى، ج۱، ص۶۶۳) @sooyesama

امام سجاد (ع): اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي التَّجَافِيَ عَنْ دَارِ الْغُرُورِ وَ الْإِنَابَةَ إِلَى دَارِ الْخُلُودِ وَ الِاسْتِعْدَادَ لِلْمَوْتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْت (الإقبال بالأعمال الحسنة، ج۱، ص۴۰۲) انما الإستعدادُ للموتِ تجنبُ الحرامِ و بذلُ النَّدی فی الخَیر (بحارالانوار، ج۴۶، ص۶۶) ترجمه حدیث دوم: پذیرش مرگ، تنها به [واسطه] پرهیز از حرام و نثار دارایی در راه خیر، می‌باشد @sooyesama

برخی این‌گونه نقل می‌کنند که یزید پس از خطبه امام سجاد (ع)، اظهار پشمیانی نمود و ابن‌زیاد را مقصر معرفی کرد. سپس از امام (ع) راه‌کار توبه خواست. حضرت سجاد (ع) نماز غفیله را آموزش فرمود. حضرت زینب (س)، که تعجب اطرافیان را از این عمل امام دید، پیش‌قدم شد و از سبب این کار پرسید.امام فرمود: او توفیق توبه نخواهد یافت. ظاهرا سببش این است که در نماز غفیله داریم: «لا اله الا انت، سبحانک انی کنت من الظالمین». و کسی‌که مملو از «من» است، هیچ‌گاه نمی‌تواند بگوید: «کنت من الظالمین». بشر وقتی‌که پر از «من» شد، اشتباهاتش را توجیه می‌کند. و هرگز نمی‌تواند نقص و زشتی «من» را بپذیرد. حضرت یونس (ع)، در ظلمات ثلاث، ندا داد: «لا اله الا انت، سبحانک انی کنت من الظالمین»، و از غم نجات یافت. آدمی اگر نقص و فقر خود را پذیرفت، راحت می‌شود. وگرنه مدام باخودش درگیر و مغموم است. #استاد_محمود_امامی #ذکر_یونسی @sooyesama

@sooyesama

امام صادق (ع): مَنْ كَثُرَ اِشْتِبَاكُهُ بِالدُّنْيَا كَانَ أَشَدَّ لِحَسْرَتِهِ عِنْدَ فِرَاقِهَا هركه تنیدگی‌اش با دنيا بیش‌تر باشد، هنگام جدا شدن از آن، افسوسش بيش‌تر است. (الکافی، ج۲، ص۳۲۰) @sooyesama