🔘 بخش 2 از 2 🔹 در این وضعیت حامیان جریان اسلامی را دچار بی‌خانمانی نظری و دلسردی روانی می‌داند. او با تشریح این فضا، راه‌حل را اما در «#سنت_انتقادی» می‌داند او می‌نویسد:«مهمترین ابزار شناختی ما برای مبارزه با «سنت ارتجاعی» در جامعه ایران، از قضا به همان سرچشمه ناب سنت باز می‌گردد، که می‌توان از آن با عنوان «سنت انتقادی» یاد کرد. این رویکرد که باید آنرا وجه نقیض ارتجاع مشدد دانست، تنها با ایفای نقش «نخبگان» و فعالیت «شهروندان» در عرصه عمومی تحقق می‌یابد و بیانگر وجه سوژگی زیست جمعی ماست.» 🔹اصولی نیز برای این سنت انتقادی برمی‌شمارد که قابل توجه است. اصل «نفی تقدیس‌سازی»، «طرد تکفیر»، «نقد ناحق»، «فایده عام» و »ملامت‌گری حاکمان» 5 اصل مهمی است که او یاد می‌کند و تأکید دارد که «اگر این روند دگرگون نشود، به‌زودی اثری از جریان روشنفکری اسلامی باقی نخواهد ماند.» بیش از هرچیز اصل سوم او نکات مهمی دربردارد که به نظر خودم به جد امروز بدان نیازمندیم: «رویکرد انتقادی با حق‌پنداری خود و ناحق‌انگاری دیگری ناسازگار است و زمانی قوام می‌گیرد که پیشتر، حق نقد ناحق را به رسمیت شناخته باشیم. معمولا بسیاری از شرط‌گذاری‌های پیشینی برای انتقاد، مانند شرط «نقد سازنده» یا «نقد دلسوزانه»، صرفا بهانه‌تراشی برای بستن راه نقد و خاموشی چراغ آگاهی است. ارتقای سطح بحث‌های عمومی فقط با کنار گذاشتن پیش‌فرض‌ها و پیش‌انگاشت‌های همه ما پیرامون اغراض و امیال منتقدان ممکن است.» 🔹من با صورتبندی فضلی‌نژاد پیرامون فضای فکری جامعه مخالفم. ایده محوری او که بر پایه تمرکز بر مفهوم «ارتجاع» است هرچند طرح زیبایی است اما به نظر ناکارآمد است. نیروهای فعال جامعه بعد از دهه نود دچار تغییرات مهمی در بافتار فرهنگی شده است. صورتبندی فضلی‌نژاد و تلاش او برای توضیح آن در مقوله‌ای با عنوان ارتجاع از آنروست که او همچنان عناصر فعال فکری جامعه را در پیش از دهه 90 میداند و در آن متوقف شده است. 🔹حال آنکه باید ابتدا تغییرات محیطی فضای فکری و فرهنگی را درک کرد. تغییرات سیاسی دهه گذشته نیز بر چیدگی عناصر فعال میدان فکری جامعه افزوده است. فارغ از آنکه باید دید فضلی‌نژاد چه میزان در پیشبرد «سنت انتقادی» موفق خواهد بود، باید گفت اساسا ایده «جمع تضادها» در تضاد با «سنت انتقادی» است که به عنوان سازوکار عبور از ارتجاع معرفی شده است. ⚜️ @Taammolat74

♨️ مدرسه راه برگزار می‌کند: "نشست تخصصی نقد و بررسی برنامه هفتم توسعه" با حضور: 🔹 مجتبی نامخواه (تامین اجتماعی و توزیع عادلانه درآمد) 🔸مسعود براتی (دیپلماسی اقتصادی) 🔹 سید سجاد پادام (اصلاح صندوق بازنشستگی) 🔸 مرتضی فیروز آبادی (ارتقاء نظام اداری اشتغال) 🔹 حسن حسن خانی (سیاست‌های ارزی و پولی) 🔸 علیرضا رضاپور (امنیت غذایی و توسعه کشاورزی) 🕓 زمان: شنبه ۲۶ تیر ماه ساعت ۱۶ الی ۱۹ مکان: حسینیه هنر ⚜️ @Taammolat74

پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی برگزار می‌کند: موضوع | مناسک و خیابان کندوکاو دلالت‌های اجتماعی غدیر ۱۴۰۲ 🎙با حضور: 🔹دکتر جبار رحمانی 🔹دکتر سینا کلهر 🔹دکتر میثم مهدیار 🔸دبیر نشست: دکتر صابر جعفری 🗓 سه‌شنبه ۲۷ تیرماه ۱۴۰۲/ ساعت ۱۶ تا ۱۸ *حضور برای عموم آزاد است 📍پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی، طبقه دوم، سرای شهید آوینی 📲پخش زندۀ نشست از: www.aparat.com/rcica.ir ⚜️ @Taammolat74

📺 ویژه برنامه تلویزیونی کلمه ▫️با موضوع بررسی شخصیت و زندگی مرحوم استاد علی صفایی حائری (عین_صاد) ▫️با حضور حجت الاسلام و المسلمین امیر غنوی (از شاگردان برجسته مرحوم استاد) 🗓 دوشنبه ۲۶ تیر ، حوالی ساعت ۲۳ ، شبکه یک سیما ⚜️ @Taammolat74

➖ در صورتی می‌توانیم از امام حسین(ع) استفاده کنیم که بنایمان #احیای_حق باشد وگرنه #عاشورا یک مراسم دینی می‌شود که ارتباط‌اش را با زندگیِ امروزین ما از دست داده. در این صورت #شور_زندگی را که با احیاء حق ممکن است، از دست می‌دهیم و در عین دینداریِ معمولی از #شور_دینداری بهره‌مند نیستیم. آری! شور زندگی با احیای عشق به انسان‌ها، به زندگی برمی‌گردد... استاد طاهرزاده 🏴فرارسیدن ماه محرم، ایام سوگواری شهادت اباعبدالله الحسین تسلیت باد 🏴 ⚜️ @Taammolat74

🔉 سخنرانی 🔶 موضوع |عاشورا، نهضت مقدس 🎙 سخنرانی حجت‌الاسلام محسن قنبریان جلسه نخست ⏰ دهه اوّل محرّم ۱۳۹۸ ⚜️ @Taammolat74 👇👇👇

🔉 سخنرانی 🔶 موضوع |عاشورا، #نهضت_مقدس 🎙 سخنرانی حجت‌الاسلام #محسن_قنبریان جلسه نخست 🔹 سرمایه شیعه یک “نهضت مقدس”(عاشورا) و یک “دولت مقدس”(حکومت امیرالمومنین) است و لذا به ویژگی‌های نهضت مقدس پرداخته شده است. همه نهضت‌ها و انقلاب‌های اصیل با تأسی از این نهضت مقدس و ارکان آن خواسته شده است و گریزهای اجتماعی-سیاسی‌ای به زمانه معاصر و حرکت اصیل انقلاب اسلامی ایران زده شده است. 🔹دو کارکرد نهضتِ معیار: 1- شاغول وخط کش شدن برای نهضت‌های بعد 2- موجب تجدید پذیری نهضت‌ها شود. 🔹حسین در روش هم بی خطا بود نه سازش کرد ونه تروریست شد که بهانه سرکوبش شود. از جنگ طلبی پرهیز داشت مطلقا هم زیر بار ذلت نرفت و بهترین راه را تصویر کرد. ⚜️ @Taammolat74

📍 یادداشت | نقد مناسک با یک کلیشه مبتذل در نقد دوگانه‌سازی‌های حکومتی/غیر حکومتی در تحلیل حوزه‌های فرهنگی و هنری ✍🏻میثم مهدیار 📂 پرونده : بن‌بست جامعه‌شناسی کلاسیک در فهم آیین دینی 🔹 یکی از پربسامدترین و از این جهت مبتذل‌ترین کلیشه‌هایی که در سال‌های اخیر در میدان جامعه‌شناسی ایرانی ساخته و پرداخته شده دوگانه‌هایی چون «حکومتی- دولتی- رسمی/غیرحکومتی- غیردولتی- غیررسمی» به‌خصوص در تحلیل حوزه‌های فرهنگی و هنری است. از این جهت مبتذل که با گذشت زمان بدون آنکه عمق و بسط نظری خاصی پیدا کند صرفا در قالب‌‌های توییت‌وار تکرار و مناقشه برانگیز شده‌اند. شواهد امر نیز حاکی است به‌دلیل همین عمق نیافتن بحث، مصرف‌کنندگان مدام این کلیشه اغلب به تبعات و تناقضات نظری کاربست آن برای خود بی‌توجهند. ⚜️ @Taammolat74 👇👇👇

🔘 بخش 1 از 3 🔹اگرچه در واکنش به این دوگانه‌سازی بارها این پرسش را طرح کرده‌ام که بالاخره «منظور از حکومت (‌دولت/state) در این دوگانه چیست؟ آیا این دوگانه را از منظر «جامعه‌شناسی دولت» طرح می‌کنند یا صرفا درقالب یک رتوریک سیاسی روزمره آن را مصرف می‌کنند؟ یا مثلا آیا منظور از دولتی شدن وجه طبقاتی دولت است؟‌ اگر هست آیا دولت در ایران وجهی طبقاتی دارد؟ یا وجه بروکراتیک دولت منظور است؟‌ و اگر هست آیا آن‌گونه که وبر و دیگر جامعه‌شناسان سیاسی مدرن طرح می‌کنند دولت در ایران نیز واجد خصیصه‌های بروکراتیک اروپامدارانه است؟ و...» اما متاسفانه پاسخی دریافت نکرده‌ام تا بتوان بحث را پیش برد. 🔹 با این همه به‌نظر می‌رسد این دوگانه حاکمیتی - غیرحاکمیتی توسط سه رویکرد نظری خاص بازتولید می‌شود: رویکردی که تحت‌تاثیر رویکردهای شرق‌شناسانه به تاریخ ایران، تضادی دائمی میان «#دولت_و_ملت» را در جامعه‌شناسی تاریخی ایران بازشناسی می‌کند. مثال‌واره مشهور آن #همایون_کاتوزیان است که تحت تاثیر ایده «شیوه تولید آسیایی» #مارکس و انگلس و ذیل پارادایم «#استبداد_ایرانی» چنین تضادی را جوهر جامعه‌شناسی سیاسی ایران و به تبع آن جامعه‌شناسی توسعه، فرهنگی، اقتصادی و معرفتی آن معرفی می‌کند. 🔹 براساس این ایده به‌واسطه آنکه ایران اقلیمی «خشک و پراکنده» بوده از این رو برخلاف تاریخ اروپای غربی، شکل‌گیری طبقات اجتماعی میانجی دولت و ملت اساسا ممتنع بوده و به‌جای یک حرکت تکاملی و رو به پیشرفت با یک جامعه کلنگی واجد حرکت‌های دوری تکراری «استبداد- انقلاب- استبداد» مواجه بوده‌ و هستیم که در آن حکومت‌ها «فعال مایشا» و عوام هم منقاد و منفعل و فاقد سوژگی خاصی بوده‌اند. 🔹 این ایده شرق‌شناسانه اگرچه فربه‌ترین چتر گفتمانی جامعه‌شناسی دانشگاهی ایران طی عمر حدود ‌۸۰ساله خود بوده و جریان‌های راست و (با تعجب بسیار)‌ چپ دانشگاهی در ایران خود را ذیل آن تعریف کرده‌اند اما با پژوهش‌های تاریخی که یکی دو دهه اخیر در حوزه تاریخ فرهنگی و اجتماعی ایران صورت گرفته کاربست آن برای تحلیل تاریخ ایران به چالش کشیده شده است. ⚜️ @Taammolat74

🔘 بخش 2 از 3 🔹 در حوزه فلسفه سیاسی کسانی چون #جواد_طباطبایی و #موسی_نجفی و در حوزه علوم اجتماعی پژوهشگرانی چون #مرتضی_فرهادی، #جواد_صفی‌نژاد، #مهدی_طالب در نسل‌های قدیمی‌تر و #جواد_نظری‌مقدم، #علی_جنادله و... در نسل‌های جدیدتر در پژوهش‌های تاریخی و میدانی‌شان تلاش‌های بیش و کمی برای نابسنده نشان‌دادن چنان چهارچوب مفهومی صرف کرده‌ و نشان داده‌اند اگرچه تاریخ ایران به شکل اروپای غربی فاقد یک طبقه اقتصادی میانجی حکومت‌ها و مردم بوده است، اما نهادها و ساخت‌های تاریخی بسیاری در تاریخ ایران قابل شناسایی‌اند که چنان میانجیگری را به طرق مختلف نمایندگی و «تداوم فرهنگی ایران» طی حدود سه‌هزاره اخیر را ممکن کرده‌اند. 🔹از این دیدگاه نهاد دین، خاندان‌های دیوانی و دبیری، بنه‌ها و واره‌ها در کشاورزی و دامداری، اصحاب فتوت، کلان‌تر‌ها، زبان و ادبیات کلاسیک و... در نقش میانجی و تعادل بخش پیوند حکومت‌ها و دولت‌های مختلف با عوام، عمل کرده و همچنین تداوم فرهنگی ایران را تضمین کرده‌اند و از این جهت، تضاد ادعایی وجه صوابی برای تحلیل اجتماعی در ایران ندارد. 🔹دومین رویکردی که احتمالا چنین دوگانه‌سازی کلیشه‌ای را موجه کرده گفتمان «#بازار_آزاد» است که در آن دولت نباید عاملیتی برای صیانت و مراقبت از جامعه به خرج دهد. دولت نه‌تنها باید جامعه را در مقابل هجمه رقابت بازاری بی‌دفاع رها سازد که حتی نسبت به هجمه و تاثیرات و تبعات سیاست‌های توسعه‌ای خودش بر فرهنگ و جامعه هم مسئولیتی ندارد، مثلا اگر دولت در سیاست‌های توسعه‌ای خودش ساخت‌ها، نهادها و فضاهای اجتماعی سنتی و تاریخی که شکل‌دهنده و پیوند‌دهنده جماعت‌های محلی بوده‌اند را تخریب و تضعیف کند حق ندارد با وضع سیاست‌ها و اقداماتی چنان آثار و تبعاتی را جبران کند. در واقع در تناقضی آشکار رویکرد بازاری معتقد است «دولت مدرن» حق تاثیر بر و تخریب بوم و تاریخ و فرهنگ تاریخی و سنت را دارد ولی حق سیاست‌های جبرانی را ندارد. ⚜️ @Taammolat74

🔘 بخش 3 از 3 🔹 در حاشیه بحث بد نیست این ملاحظه را اینجا دوباره تکرار کنم که یکی از گرفتاری‌ها یا بهتر بگوییم طنزهای روزگار ماست که مثلا روزنامه‌نگار، هنرمند، فعال حزبی، جامعه‌شناس یا دیگر اصناف عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی ما که این چند دهه بدون حمایت دولتی داخلی یا بین‌المللی اساسا امکان سرپاماندن نداشته‌اند، طرفدار دوآتشه بازار آزاد هم باشند. همان‌طور که قبلا درباره امثال #محمد_فاضلی گفته‌ام از آن عجیب‌تر اینکه کسی، از وجه هستی‌شناختی معتقد به «هستی جامعه» و از وجه معرفت‌شناختی معتقد به «جامعه‌شناسی» باشد ولی خود را به سمپات بازار آزادی‌هایی تنزل دهد که اساسا برای «جامعه» هستی قائل نیستند! 🔹سومین رویکردی که به نظر می‌رسد علاقه وافری به تکرار این کلیشه دارد کسانی‌اند که خود را در چهارچوب مطالعات پسامدرن یا مطالعات فرهنگی چپ لیبرال تعریف می‌کنند. از این نظر این دوگانه، دولت نباید به نفع یک ایده یا جریان وارد رقابت‌های هویتی شود و در مقابل سیاست‌های هویتی خرده‌فرهنگ‌های متکثر را فارغ از اینکه منشا و منبع‌شان کجاست و چه تاثیراتی برای جامعه و فرهنگ دارند، بدون ارزش‌گذاری تضمین ‌کند. 🔹مهم‌ترین مشکل چنین رویکردی انقطاعش از واقعیت اجتماعی جهانی معاصر است. درواقع مهم‌ترین ضعف این مطالبه‌ آن است که گرفتار یک «ملی‌گرایی روش‌شناختی» مفرط است و ایران را نه در یک نقشه جهانی بلکه صرفا در مرزهای سیاسی‌اش محدود می‌پندارد. این یعنی به شکل عجیبی این همه بردارهای فشار سیاسی، فرهنگی و اقتصادی که در این چند دهه گذشته از سوی نظم و دولت جهانی لیبرال سرمایه‌داری برای تغییر فضای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی ایران بسیج شده‌ را به شکل واضحی نادیده می‌گیرد و درحالی‌که برای خرده‌هویت‌های بی‌تناسب و بی‌ریشه در تاریخ و فرهنگ این بوم امکان مقاومت قائل می‌شود اما برای نظام سیاسی و فرهنگی مستقر هیچ امکانی برای مقاومت و مقابله قائل نیست. در واقع این رویکرد صرفا با تغییر سطح «واحد تحلیل» از ملی به فراملی بحرانی می‌شود و از همین جهت فاقد بسندگی لازم برای کاربست و تکرار چنان دوگانه‌ای است. ⚜️ @Taammolat74