✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️چرا در آغاز «سوره برائت» بسم الله الرحمن الرحیم نیست؟
🔹پاسخ اين سؤال صريحاً در حديثى از اميرالمؤمنين #امام_على (عليه السلام) چنين نقل شده است: «لَمْ تُنْزَلْ «بسم الله الرحمن الرحيم» عَلى رَأسِ سُورَةِ بَراءة لاَِنَّ بِسم الله لِلأَمانِ وَالرَّحْمَةِ، و نُزِلَتْ بَراءةُ لِرَفْعِ اْلاَمانِ، وَالسَّيْف فيه»؛ [۱] ("بسم الله الرحمن الرحيم" در آغاز #سوره_برائت نازل نشده است؛ زيرا #بسم_الله براى #امان و #رحمت است، و سوره برائت براى #رفع_امان [از كفار پيمان شكن] نازل شده و شمشير در آن نهفته است».
🔹جمعى عقيده دارند كه اين سوره دنباله «سوره انفال» است؛ چرا كه در «سوره انفال» سخن از پيمان ها است، و در اين سوره سخن پيرامون الغاى پيمانِ پيمان شكنان است؛ و به همين دليل #بسم_الله در ميان آن دو ذكر نشده است. اين معنا در روايتى از #امام_صادق (عليه السلام) نقل شده كه فرمود: «الانفال و براءة واحدة»؛ [۲] (سوره انفال و برائت يكى است!).
🔹اين احتمال نيز داده شده كه #خداوند مخصوصاً براى تبيين اين حقيقت كه #بسم_الله جزء تمام #سوره‌هاى‌قرآن می‌باشد، آن را در آغاز اين سوره نازل نفرموده است. جمع ميان اين سه فلسفه نيز كاملا ممكن است.
پی نوشت‌ها؛
[۱] مجمع البيان فى تفسير القرآن، طبرسی، انتشارات ناصر خسرو، چ ۳، ج ۵، ص ۴. همين حديث را فخر رازى از ابن عباس از على (ع) با كمى تفاوت نقل كرده، آنجا كه فرمود: «لاَِنَ بسم الله الرحمن الرحيم اَمانٌ و هذِهِ السورَةُ نُزِلَتْ يا لسَيْفِ و نَبْذِ الْعُهُود وَ لَيْسَ فيها اَمان». مفاتيح الغيب، فخرالدين رازى، دار احياء التراث العربى، چ ۳، ج ۱۵، ص ۵۲۲، سورة التوبة.
[۲] مجمع البيان فى تفسير القرآن، همان
📕پیام قرآن، ناصر، مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیه، چ نهم، ج ۱، ص ۴۸
منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)
#قرآن
@tabyinchannel
#انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️اهمیت «بسم الله الرحمن الرحیم» در روایات اسلامی چگونه بیان شده است؟
🔹در روايات اسلامى به قدرى به #بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم اهميّت داده شده است كه آن را چيزى هم رديف #اسم‌اعظم‌الهى معرفى مى كند. چنانكه در حديثى از #امام_صادق(ع) نقل شده است كه فرمود: «#بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم به اسم اعظم خدا نزديكتر است از مردمك چشم به سفيدى آن». [۱] در حديث ديگرى از #امام_رضا(ع) آمده است: «از سياهى چشم به سفيدى آن نزديكتر است». [۲] اهميّت شروع به #بسم_الله تا آن حد است كه از بعضى روايات استفاده مى شود كه در صورت ترك آن ممكن است انسان مشمول مجازات هاى الهى گردد؛
🔹چنانكه در حديثى میخوانيم: عبدالله بن يحيى وارد مجلس #امام_على(ع) شد و در برابر او تختى بود؛ حضرت دستور فرمود: روى آن بنشيند. ناگهان تخت واژگون شد و او به زمين افتاد و سرش شكست و خون جارى شد. حضرت دستور داد آب آوردند و خون را شستند، سپس فرمود: «نزديك بيا»، بعد دست مبارك را بر آن گذاشت نخست احساس درد شديدى كرد، و بعد شفا يافت! سپس فرمود: «شكر خدايى را كه گناهان شيعيان ما را در دنيا با حوادث ناگوارى كه براى آنها پيش مى آيد مى شويد و پاك مى كند!»؛
🔹عبدالله عرض كرد: اى اميرمؤمنان! مرا آگاه كرديد؛ اگر بفرماييد من چه گناهى مرتكب شده ام كه اين حادثه ناگوار برايم پيش آمد تا ديگر تكرار نكنم خوشوقت مى شوم. فرمود: «هنگامى كه نشستى #بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم نگفتى، مگر نمیدانى #رسول_خدا(ص) از ذات پاك پروردگار براى من چنين نقل فرموده: هركار بااهميّتى كه #بسم_الله در آن گفته نشود #نافرجام و بى عاقبت است». عبدالله گفت: «فدايت شوم من بعد از اين هرگز آن را ترك نمیکنم». #امام (ع) فرمود: «در اين صورت بهره مند و #سعادتمند خواهى شد». [۳]
🔹ولى مى دانيم #اسم_اعظم يا «بسم الله» كه فوق العاده به آن نزديك است تنها الفاظى نيست كه بر زبان جارى شود؛ و چنين نيست كه فقط با تلفظ به آنها مشكلات حل گردد، درهاى خيرات و بركات گشوده شود و نابسامانى ها سامان يابد؛ بلكه #تخلّق به آنها شرط است. يعنى بايد #مفهوم_بسم‌الله در #روح و #جان انسان پياده شود، به هنگامى كه اين جمله را بر زبان جارى مى كند تمام وجود خويش را در پناه خدا ببيند و از ذات پاك اش با تمام هستى خويش مدد طلبد. اين نكته نيز قابل توجّه است كه نه تنها در #گفتن، كه در #نوشتن نيز تأكيد شده است با #نام_خدا شروع كنند؛ همانگونه كه در نامه #سليمان_نبی(ع) به بلقيس آمده.
🔹در حديثى از #امام_صادق (ع) میخوانيم كه فرمود: «#بسم_الله را ترك مكن ولو يك شعر بنويسى»؛ [۴] سپس افزود: «قبل از اسلام نامه هاى خود را با جمله «بِسمِكَ اللّهُمَّ» آغاز مى كردند، هنگامى كه آيه «إنَّهُ مِن سُلَيمان و إنَّه بسمِ الله الرّحمنِ الرّحيم» نال شد، نامه هاى خود را با «بسم الله» آغاز كردند». در حديث ديگرى میخوانيم كه #امام_هادى(ع) به يكى از كارگزاران خود مسائل متعدّدى را خاطر نشان ساخت. بعد به او فرمود: «حال بگو ببينم چه میگويى؟» او نتوانست آنچه را شنيده بود تكرار كند،
🔹امام دوات را پيش كشيد و نوشت «بسم الله الرحمن الرحيم ان شاء الله به خاطر داشته باش كه همه كارها به دست خدا است...». او میگوید: من اين ماجرا را كه ديدم تبسّم كردم. حضرت فرمود: «چرا تبسّم كردى؟» عرض كردم: خير است. فرمود: «توضيح بده» گفتم: فدايت شوم اين كار شما مرا به ياد حديثى كه يكى از اصحاب از جدّت #على‌بن‌موسى‌الرضا (ع) نقل كرد، انداخت. او هنگامى كه دستور براى انجام كارى میداد؛ مى نوشت: «بسم الله الرحمن الرحيم به خاطر داشته باش ان شاء الله...» سپس مطالب مورد نياز را مى نوشت، لذا تبسّم كردم. امام (ع) به من فرمود: «اگر بگويم ترك كننده #بسم_الله مانند ترك كننده نماز است راست گفته ام». [۵]
🔹اهميّت #بسم_الله تا آن اندازه است كه در حديثى از #پيغمبر_اكرم(ص) میخوانیم: «هنگامى كه #معلم به كودك بگويد: بسم الله الرحمن الرحيم ـ و او تكرار كند ـ خداوند فرمان آزادى از دوزخ براى كودك و پدر و مادرش و معلّم مى نويسد». [۶] اين سخن را با گفتارى كه در ميان جمعى از مفسّران مشهور است پايان ميدهيم. معانى تمام كتب آسمانى در #قرآن جمع است، و معانى تمام قرآن در #سوره_حمد و معانى تمام سوره حمد در #بسم_الله و معناى بسم الله در همان #باء جمع است! [۷]
🔹تمركز مفاهيم قرآن و كتب آسمانى در «باء» «بسم الله» ممكن است از اين جهت باشد كه #تمام_مخلوقات در عالم آفرينش و #تمام_تعليمات در عالم تشريع، همه با استمداد از ذات پاك خدا تحقّق مى يابد، چرا كه علة العلل در تمام عوالم او است، و مى دانيم «باء» «بسم الله» براى استعانت و يارى جستن از خدا است و اين مطلبى است شايان دقت و تأمل.
• پی نوشت‌ها در منبع موجود است
منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)
@tabyinchannel
#انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد