#سبک_زندگی #تحلیل_کننده #رسانه #سینما ✅ "مارمولک" و کج‌ فهمی‌ها و کمی تأمل 🔶 فیلم سینمایی "مارمولک" ساخته‌ی کمال تبریزی، صرف‌نظر از همه‌ی حواشی عمومی‌اش، برای من یادآور دو اتفاق است: 1⃣ آن روزها -اوایل دهه‌ی ۸۰- جوانی بودم در آغاز کار نویسندگی برای رسانه؛ دو سه سالی می‌شد برای هفته‌نامه یالثارات الحسین -ارگان رسمی انصار حزب‌الله- گاهی چیزی می‌نوشتم و با پست می‌فرستادم. اختلاف مواضع زیاد بود، اما من با ادبیات خودم از رهبر و انقلاب می‌نوشتم و علیه خاتمی، رییس‌جمهور وقت؛ و طبیعتاً پذیرفته می‌شد، تا رسیدیم به اکران عمومی مارمولک؛ نوشته‌ام تایید نشد. مباحثه‌‌ای طولانی و تلفنی بین من و آقای محتشم -دبیرکل انصار حزب‌الله- انجام گرفت و هیچ یک از موضع خود کوتاه نیامدیم و تمام. البته چه انتظاری داشتم من؛ زمانی که من در مدح "مارمولک" می‌نوشتم و بحث می‌کردم، زیرمجموعه‌ی آقای محتشم با حمله و شلوغ‌کاری مشغول پایین کشیدن فیلم از پرده‌ی سینماها بودند! 2⃣ مارمولک را با دو سه نفر از دوستان طلبه‌ام در سینمایی پر تماشاگر دیدیم. سه نفرمان فیلم را پسندیدیم. من و فاطمه و زینب. در حوزه هم که بحث فیلم داغ بود و همه هم مخالف؛ فیلم را توهین به روحانیت می‌دانستند. فکر کردم حوزه جای مباحثه‌ست و نظرات ما هم شنیده می‌شود، اما علاقه چندانی نبود و حتی برچسب حواله‌مان شد به طعنه که روشنفکر شده‌اید، حرمت روحانیت برای شما مهم نیست و... سر کلاس حرفم قطع شد تا استادمان که معمم هم بود، بتواند همه‌ی توضیحاتش علیه مارمولک را بدهد. کسی نمی‌خواست ما را بشنود؛ همه یک صدا علیه نفوذ عوامل لیبرال و ضد روحانیت در سینما! 🔸 در بخشی از مستند "غیررسمی" که از تلویزیون پخش شد و در خلال دیدار رهبری با اهالی سینما، ایشان پس از اعتراض یکی از حاضرین به عدم سعه‌ صدر مسئولین پیرامون ساخته‌های انتقادی، گفتند که به همه گفته‌ام و می‌گویم که نباید از نقد ناراحت شوند و بعد فرمودند: "در مورد آن فیلمی که تبریزی ساخته بود، فیلم مارمولک، به آقایون علما گفتم بجای اعتراض، استقبال کنید. بگید دستت درد نکنه که نشون دادی افرادی لباس ما را می‌دزدند. این کار خوبی‌ست." 🔸 نه که حالا بگویم کسی حق ندارد مخالف آقا فکر کند؛ نه، کسانی می‌توانند خلاف نظر رهبری، نظری داشته باشند، نقد فیلم که دیگر بماند؛ اما نمی‌شود موافقانِ فیلمی را که ولی‌فقیه خوب می‌داند، آن‌ها با طعنه روشنفکری و بی توجهی به لیبرالیسم برچسب بزنند. نمی‌شود خود را پرچم‌دار دین و انقلاب و ولایت بدانند و بعد کاشف به عمل بیاید که نظرشان مخالف نظر عالی‌ترین مقام دینی و سیاسی کشور بوده است. خصوص که می‌دانیم رهبری به رعایت حرمت حوزه و روحانیت حساس هستند. حال بماند که آیا حقِ مخالف رهبری بودن را، برای دیگران هم قائل هستند یا نه، و باز بماند که حمله به سینماها اصلاً نه وجهی دارد و نه بحثی. 🔸 بعدتر سر اکران عمومی "من مادر هستم" از فریدون جیرانی هم، انصار حزب‌الله با همین کج فهمیِ سینمایی‌اش جنجال راه انداخت؛ در سرمقاله‌ی وطن امروز مطلبی نوشتم با تیتر "دایه‌های نامهربان" در مدح فیلم و تقبیح کار آنان. سر فیلم "آدم برفی" از داود میرباقری هم قبلاً چنین شده بود و نظر آقا چیز دیگری بود. کاش برخی‌ها کمی در فهم سینمایی خود شک کنند. 🔸 کم صبری نسبت به فیلم‌های منتقد مخصوص حوزه نیست. اعتراض قومیت‌های مختلف به ساخت بعضی از فیلم‌ها و یا حتی اعتراض جامعه پزشکان به ساخت سریال در حاشیه، گویای آن است که فرهنگ نقادی در کشور ما باید مورد بازبینی جدی قرار گیرد. 🔸 #به_قلم_اساتید: کبری آسوپار ⚡️ #شتاب بگیرید 🆔 @masale_shetab

#عزت_ملی #مرزبندی_با_دشمن #تحلیل_کننده #رسانه ✅ سيطره انديشه‌های صهيونيستی، بر رسانه‌های خبری جهان 🔶 امپرياليسم رسانه‌ای را بی‌ترديد بايد شکل مدرنی از امپرياليسم قلمداد کرد که شاکله‌ها و بنيان‌های آن در دهه ۱۹۵۰، به طور مشخص در آلمان غربی و پشت دروازه‌های کمونيسم در خلال جنگ سرد از سوی ايالات متحده بنا شد. 🔹 نگاهي به روند تاريخی نبرد رسانه‌ای نشان می‌دهد که اهميت اين ابزار و سلاح تبليغاتی برای صهيونيسم در کنترل افکار و شستشوی مغزی مردم جهان چنان مهم و حياتی بود که در کنگره صهيونيسم در سال ۱۹۸۷ ميلادی که به رهبری تئودور هرتزل در شهر بال سوئيس برگزار شد، تصميماتی درباره چگونگی سيطره بر رسانه‌های فراگير به ويژه مطبوعات که در آن زمان قوی‌ترين رسانه به حساب می‌آيد گرفته شد، که به پروتکل رهبران صهيونيسم معروف گشت. 🔸 در پروتکل صهيونيسم آمده است: ما هنگامی در تشکيل دولت اسرائيل موفق خواهيم شد که بر ابزارهای تبليغاتی و مطبوعاتی جهان، تسلط داشته باشيم. 🔹 شش غول رسانه آمريکا که غول‌های رسانه‌ای ناميده می‌شوند، همگی زير نفوذ صهيونيسم جهانی فعاليت می‌کنند، که اين غول‌های رسانه‌های عبارتند از: 1️⃣ تايم وارنرAOL 2️⃣ وایاکام 3️⃣ نيوز کورپوريشن 4️⃣ والت ديزنی 5️⃣ برتلزمان 6️⃣ جنرال الکتريک 🔸 يکی از مهم‌ترین ابزارهای تبليغاتی که اين جنبش در خدمت خود درآورد، #سينما بود. نفوذ صهيونيسم در عرصه سينما نيز از طريق #هاليود قابل تأمل است. سينما به عنوان هنر هفتم نقش بسزايی در تبليغ و ترويج افکار و عقايد به طور مستقيم و غيرمستقيم دارد. به همين سبب، صهيونيسم بزرگترین کمپانی فیلم‌سازی جهان يعنی هاليوود را در اختيار دارد. 🔷 از همين رو می‌توان برخی از اهداف نفوذ رژيم صهيونيستی در عرصه رسانه‌ها در موارد ذيل خلاصه کرد: 🔹 بسط ارزش‌های مادی که امروزه در غرب نيز متبلور شده است 🔹 القای ايجاد الگوی جديد برای جهان طبق منش صهيونيسم 🔹 القای بی‌تمدن بودن و تروريست بودن مسلمانان 🔹 جهانی کردن اسطوره‌ها و خرافات دروغ صهيونيسم؛ ازجمله هولوکاست 🔹 نقشه‌های صهيونيسم برای تسلط بر خبرگزاری های جهانی همچنين درباره؛ ➖نفوذ صهيونيسم در صنعت سينماداری نيز همين بس که در انگليس لرد لفونت يهودی به تنهایی ۲۸۰ سالن سينمايی را تحت مالکيت خود دارد. ➖در ايالت متحده آمريکا با وجود شبکه‌های راديويی تلويزيونی متعدد، سه شبکه ABC ، CBS ،NBC ازمشهورترين آن‌ها به حساب می‌آيند. ➖و ديگر شبکه‌ها اخبار، گزارش‌های خبری و اقتصادی خود را از اين سه شبکه می‌گيرند و اين سه شبکه تحت نفوذ صهيونيسم هستند. ➖در آمريکا، شرکت بزرگ انتشاراتی راندوم هاوس که جنت کرف يهودی آن را پایه‌گذاری کرد و مؤسسه انتشاراتی سایمون‌اند شوستر که ريچارد سايمون و ماکس شوستر آن را بنا نهادند، تحت سلطه صهيونيست‌ها فعاليت می‌کنند. ➖دايره‌المعارف‌ها که امروز به عنوان نبض تپنده کتاب‌ها و مطبوعات عمل می‌کنند، نيز نه تنها مصون از تعرض صهيونيست‌ها نبوده‌اند، بلکه مقر مستحکمی برای ترويج ايده‌های آنان شده‌اند. 🔸 بنابراین صهيونيسم از زمان شکل‌گيری به عنوان يک جنبش و پس از آن تأسيس رژيم اسرائيل، با سيطره بر رسانه‌های گروهی و وسايل ارتباط جمعی، تلاش دارد افکار جهانيان را به تسخير خود درآورد. 🆔 @tahlil_shjr

#سبک_زندگی #رسانه ✅  چهره های معروف در رسانه ملی 🔶 اگر از اساس مخالف ماهیت پدیده ای به نام حضور چهره های معروف در رسانه هستید یا #صداوسیما را دنبال نمی‌کنید وقت تان را بابت این متن تلف نکنید. 1⃣ چه بخواهیم چه نخواهیم ذات #رسانه و تلویزیون نسبت این همانی کاملی با پدیده چهره سازی یا زاییدن #سلبریتی دارد و اساسا یکی از عوامل جذابیت تلویزیون هم مشخصا #اعتباری است که چهره های سرشناس و شناخته شده برای تلویزیون به ارمغان می آورند. برای اثبات این مدعا کافی است ثانیه ای عصرجدید را که پربیننده ترین برنامه تلویزیون سال گذشته بود را بدون احسان علیخانی تصور کنید. به نظرتان چقدر از آن ٧۶ درصد مخاطب کم می شدند؟! 2⃣ نسبت بین چهره ها و تلویزیون و#سینما نسبتی ٣۶٠ درجه است. به این معنا که هم رسانه به سلبریتی نیاز دارد و هم چهره های محبوب وابستگی تام و تمامی با رسانه دارند. شاهد مثال این مدعا هم بازگشت مکرر بازیگران و مجریان قهر کرده ای همچون تنابنده و رشیدپور و مدیری به ساحت تلویزیون درسال های اخیر است. 3⃣ سلبریتی صرفا یک ابزار است. ابزاری برای رسیدن به هدف محتوایی فرآورده رسانه ای. پس پرداختن یا ضریب دادن یا درقله قرار دادن چهره ها دربرنامه ها یقینا محتوم به شکست است! 4⃣ اساسا درتلویزیون دو رویکرد در مدیریت چهره ها وجود دارد. اول رویکرد سازمانی و رسمی است که نه در گذشته و نه در حال کارایی و اثربخشی داشته و دومی هم رویکرد غیر رسمیِ کدخدا منشی و بزرگی کردن برای دیگران است. کاری که امثال پورمحمدی ها، مهاجرانی ها و حسین پورها در سالیان گذشته برای بخش عظیمی از چهره ها انجام می‌دادند. 5⃣ در نهادی مثل صداوسیما که مجریانش ویترین آن هستند، مطلقا نهاد منسجمی برای حمایت، مدیریت و راهبری برای یک مجری وجود ندارد. ساختارهایی مثل امور مجریان سیما و پرتال مجریان شبکه ها صرفا کارکرد منفعلانه، سلبی و کوتاه مدت دارند دارند. 🔶 از آن طرف دریکسال اخیر با آمدن مدیران جوانی که بعضا تجربه زیست تلویزیونی و تولیدی آنچنانی ندارند و دفعتا گرفتار مشکلاتی از قبیل سیر کردن اژدهای گرسنه ای به نام پخش، خلا سرمایه انسانی در ساحت ستاد و کارآمد کردن نیروهای صف، سیاست های غلط بالادستی مبنی بر حذف چهره های به اصطلاح وسط باز و.... شده اند باعث شده تا افق مشخصی برای برخورد با چهره های شناخته شده وجود نداشته باشد و زمینه دست بکار شدن خناسان و معاندان آنور آبی برای نزدیک شدن به سرمایه هایی که هزینه های مادی و معنوی زیادی برای دیده شدنشان خرج شده فراهم گردد. 🔸 #به_قلم_اساتید:محمدامین حسام 🆔 @tahlil_shjr

#مسئله_محوری #اقتصاد #سینما ✅ سینمای یک درصدی ها! 🔶 با تصویب سازمان سینمایی، قیمت بلیت سینما در سال 1402 شناور شد. «روح‌الله سهرابی» مدیرکل دفتر نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی اعلام کرده است، قیمت بلیت سینما در سال جدید بر اساس درجه کیفی، موقعیت جغرافیایی قرارگیری سالن سینما و سانس‌های گوناگون تعیین می‌شود و در اختیار متقاضی قرار خواهد گرفت. 🔶 به گفته وی، در این مصوبه، سقف مبلغ بلیت ۶۰ هزار تومان برای سینماهای مدرن در نظر گرفته شده که البته درصد بسیار بیشتری از سالن‌ها و سانس‌ها با ارقام پایین‌تر، یعنی تا ۲۰ هزار تومان به فروش می‌رسد. تجربه نشان داده است، هرچقدر هزینه سینما رفتن برای مردم و دهک‌های پایین بیشتر شود، گیشه خلوت و متعاقب آن، محتوای آثار رخوت‌ناک‌تر می‌شوند. 🔶 تجربه همه سال‌های اخیر و از جمله سال 1401 این را ثابت می‌کند. مطابق آمار، در سالی که پشت سر گذاشتیم، سینمای ایران یکی از ادوار ضعیف خود هم از نظر کیفیت آثار، هم محتوا و هم فروش را تجربه کرد. البته به گفته «هاشم میرزاخانی»، مدیرعامل مؤسسه سینما شهر، فروش سینمای ایران در مقایسه با سال 1400 که آخرین سال سیطره کرونا و فعالیت دولت قبل بود، دو و نیم درصد افزایش یافته است که این نشان می‌دهد اوضاع اندکی بهتر شده است؛ اما امسال تعداد افرادی که برای تماشای فیلم‌ها به سالن‌های سینما مراجعه کرده‌اند، کمتر از یک درصد مردم را شامل می‌شود. 🔶 سینمای یک درصدی، نتیجه محتوا، کیفیت و البته قیمت بلیت فیلم‌هاست؛ چون به اعتقاد خیلی از مردمی که سینما نمی‌روند، قیمت بلیت، خیلی بیشتر از ارزش فیلم‌هاست و آنها می توانند با هزینه کمتر، به سرگرمی و محصول فرهنگی و هنری باکیفیت‌تری دسترسی پیدا کنند! اتفاقا ابتدای سال جاری نیز، با وجود هشدار کارشناسان، قیمت بلیت سینما افزایش یافت. 🔶 یکی از عواقب کاهش ارتباط عامه مردم و طبقات کم‌برخوردار با سینما این است که آثار بی‌مایه که به ذائقه قشر مایه‌دار نزدیک‌تر است، بیشتر رو می‌آیند. به همین دلیل هم در صدر جدول فروش، نام سه فیلم «انفرادی»، «سگ‌بند» و «بخارست» دیده می‌شود که در رده کمدی‌های سطح پایین تقسیم‌بندی می‌شوند. نکته جالب این است که فیلم‌های انفرادی و بخارست، هر دو متعلق به یک کارگردان، یعنی «مسعود اطیابی» هستند! افزون بر این، در فهرست فیلم‌هایی که سال 1401 روی پرده رفتند، به جز چند فیلم مانند «موقعیت مهدی»، «بدون قرار قبلی»، «هناس»، «روز صفر» و...، فیلم جدی که به مسائل تاریخی، سیاسی و انقلابی و دفاع مقدسی اختصاص داشته باشد، نمی‌بینیم. 🔶 این یعنی در سبد عرضه شده به مردم، همچنان فیلم‌های خنثی و باری به هر جهت و البته کمدی‌های دون‌پایه غالب بود؛ فیلم‌هایی مانند «خط استوا»، «چپ راست»، «پالتو شتری» و... . هر چند باید به این نکته هم اشاره کرد که بیشتر فیلم‌های سال 1401 تولیدات باقی مانده از دولت قبل به شمار می‌آیند. یک اتفاق امیدوارکننده امسال، اکران دو پویانمایی باکیفیت «پسر دلفینی» و «لوپتو» و استقبال خوب مخاطب از آن دو بود. امید است که با تجربه گذشته و واقعیت‌های اقتصادی، سازمان سینمایی تدابیری را برای دسترسی بهتر و بیشتر عموم مردم به سینما فراهم کند؛ در این صورت هم شاهد رونق گیشه خواهیم بود و هم شکوفایی و پویایی بیشتری در سینما رخ خواهد داد. سینما با مردم زنده است. 🔸 #به_قلم_اساتید: آرش فهیم 🆔 @tahlil_shjr