سخن از طبیعت و طبیعت گردی در دشت ورامین و رونق گردشگری آن است. طبیعتی که در کنار گونه های ارزشمند جانوری، از یکطرف از گونه های گیاهی و درختان پرثمری در قالب باغات انار، انجیر، انگور، خرمالو، پسته و ... برخوردار می باشد و از طرف دیگر به روستاهای این دشت در چهارفصل سال سرسبزی و طراوت خاصی بخشیده است. این جاذبه امروزه منطقه را به مقصد گردشگری طبیعت گردان تبدیل کرده، تا جائیکه علاقمندان سفر از آن به عنوان #بهشت_گردشگران یاد می کنند. اما فصل پاییز، فصل خودنمایی رنگ ها و یکی از بهترین فصل‌ها برای مسافرت و گردش، مخصوصاً در دشت ورامین است. طبیعت این دشت کهن که مملو از درختان و فضاهای طبیعی بکر است، مکان مناسبی برای نمایش این تنوع رنگ‌ها و حس واقعی پاییز است. با آمدن فصل پاییز، درختان از ترکیب رنگ سبز به رنگ‌های زیبای پاییزی، یعنی همان زرد، نارنجی و قرمز تغییر شکل داده و #جاده_های_درختی این دشت نیز از قافله عقب نمانده و با خوش رقصی و تغییر رنگ و ادغام رنگ‌ها، جلوه خاصی به #ایران_کوچک می‌بخشند. این طبیعت منحصر به‌فرد، هر انسان علاقمند به گردشگری را ترغیب می‌کند برای یک‌بار هم که شده در فصل بهار و پاییز به این منطقه سفر کند. در همین راستا، دشت ورامین را باید #دشت_جاده_های_درختی نامید. جاده های کوتاه و بلندی که درختان به ردیف ایستاده هم قد و گاه قد و نیم قد در کنار جوی های پرآب و روان، هوش و حواست را پرت میکند و رنگ به رنگ شدنش، ورامین گردان را که هیچ، حتی تو را که خود را جزئی از آن میدانی، به سوی خودش می کشاند تا حداقل دمی در آنجا خلوت کنی و عکسی را ثبت کنی تا به یادگار نگه داری. اکثر جاده های درختی این دشت، در حاشیه ورودی روستاها و در شهرها نیز در محلات قدیمی قرار دارد. جاده هایی که حاشیه دو طرفش، درختان سربه فلک کشیده جاذبه دلربایی را به وجود آورده است. از این جاذبه در شهرها با عنوان #خیابون_درختی یاد می کنند و در روستاها نیز به آن #جاده_درختی می گویند. از زیباترین این جاده های درختی که طبیعتی بکر دارد، جاده درختی ورودی روستای خاوه در شرق شهرستان ورامین است که با برخورداری از سه هزار درخت زبان گنجشک، این جاده را به #بهشت_گمشده دشت ورامین تبدیل کرده است. این جاده که به طول دو کیلومتر، طولانی ترین و قدیمی ترین جاده درختی استان تهران در نوع خود می باشد، در نود سال پیش به همت حاج آقا محمد معصومی از بزرگان این روستا و همکاری روستاییان کاشته و تا به امروز با نذر آب توسط کشاورزان به حیات خود ادامه داده است. در این بحث، در حوزه روستایی شهرستان های ورامین، پاکدشت، پیشوا و قرچک، جدای از درخت ۸۰۰ ساله چنار روستای سعیدآباد که سمبل جاذبه های طبیعی دشت ورامین است، می توان به جاده های درختی زیبای دیگری ازجمله جاده درختی کاج روستای شمس آباد، جاده درختی چنار روستاهای چالتاسیون، احمدآباد کوزه گران، فیلستان، حیدرآباد، یوسف رضا، پلنگ دره و سعیدآباد، زبان گنجشک روستای پوئینک و جاده امامزاده سلیم روستای حصار حسن بیک و ... اشاره کرد. اما در حوزه شهری نیز می توان از خیابان های درختی محله کاظم آباد، شهید چمران محله کارخانه قند، شهرک احمدیه، بلوار شهید اشرفی اصفهانی و خیابان باجک محله باغ انگوری، خیابان شهید فکوری محله صادقعلی و ... نام برد که چهره محلاتشان را دگرگون کرده اند. تبدیل این خیابان ها و جاده ها به مکان های درختی، نتیجه تلاش ارزشمند پیشینیانی است که بدون هیچ چشمداشتی دل در گرو طبیعت داشتند و با همتشان برای آیندگان جاذبه آفرینی نموده اند. چه خوب است ما نیز با فرهنگ سازی، مراقبت و توسعه این جاذبه ها، قدردان همت پدیدآورندگانشان باشیم. از اینرو مسئولان میتوانند با برنامه ریزی و تهیه بسته های گردشگری، زمینه های بهره مندی بیشتر و ارزان گردشگران محلی و ملی از این جاذبه های شهری و روستایی را فراهم نمایند. 📌تصاویر جاذبه های درختی ورامین؛ 📷 حامد خلیلی 📷 خاتون شیرکوند 📷 نیلوف صادقی 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

سخن از طبیعت و طبیعت گردی در دشت ورامین و رونق گردشگری آن است. طبیعتی که در کنار گونه های ارزشمند جانوری، از یکطرف از گونه های گیاهی و درختان پرثمری در قالب باغات انار، انجیر، انگور، خرمالو، پسته و ... برخوردار می باشد و از طرف دیگر به روستاهای این دشت در چهارفصل سال سرسبزی و طراوت خاصی بخشیده است. این جاذبه امروزه منطقه را به مقصد گردشگری طبیعت گردان تبدیل کرده، تا جائیکه علاقمندان سفر از آن به عنوان #بهشت_گردشگران یاد می کنند. اما فصل پاییز، فصل خودنمایی رنگ ها و یکی از بهترین فصل‌ها برای مسافرت و گردش، مخصوصاً در دشت ورامین است. طبیعت این دشت کهن که مملو از درختان و فضاهای طبیعی بکر است، مکان مناسبی برای نمایش این تنوع رنگ‌ها و حس واقعی پاییز است. با آمدن فصل پاییز، درختان از ترکیب رنگ سبز به رنگ‌های زیبای پاییزی، یعنی همان زرد، نارنجی و قرمز تغییر شکل داده و #جاده_های_درختی این دشت نیز از قافله عقب نمانده و با خوش رقصی و تغییر رنگ و ادغام رنگ‌ها، جلوه خاصی به #ایران_کوچک می‌بخشند. این طبیعت منحصر به‌فرد، هر انسان علاقمند به گردشگری را ترغیب می‌کند برای یک‌بار هم که شده در فصل بهار و پاییز به این منطقه سفر کند. در همین راستا، دشت ورامین را باید #دشت_جاده_های_درختی نامید. جاده های کوتاه و بلندی که درختان به ردیف ایستاده هم قد و گاه قد و نیم قد در کنار جوی های پرآب و روان، هوش و حواست را پرت میکند و رنگ به رنگ شدنش، ورامین گردان را که هیچ، حتی تو را که خود را جزئی از آن میدانی، به سوی خودش می کشاند تا حداقل دمی در آنجا خلوت کنی و عکسی را ثبت کنی تا به یادگار نگه داری. اکثر جاده های درختی این دشت، در حاشیه ورودی روستاها و در شهرها نیز در محلات قدیمی قرار دارد. جاده هایی که حاشیه دو طرفش، درختان سربه فلک کشیده جاذبه دلربایی را به وجود آورده است. از این جاذبه در شهرها با عنوان #خیابون_درختی یاد می کنند و در روستاها نیز به آن #جاده_درختی می گویند. از زیباترین این جاده های درختی که طبیعتی بکر دارد، جاده درختی ورودی روستای خاوه در شرق شهرستان ورامین است که با برخورداری از سه هزار درخت زبان گنجشک، این جاده را به #بهشت_گمشده دشت ورامین تبدیل کرده است. این جاده که به طول دو کیلومتر، طولانی ترین و قدیمی ترین جاده درختی استان تهران در نوع خود می باشد، در نود سال پیش به همت حاج آقا محمد معصومی از بزرگان این روستا و همکاری روستاییان کاشته و تا به امروز با نذر آب توسط کشاورزان به حیات خود ادامه داده است. در این بحث، در حوزه روستایی شهرستان های ورامین، پاکدشت، پیشوا و قرچک، جدای از درخت ۸۰۰ ساله چنار روستای سعیدآباد که سمبل جاذبه های طبیعی دشت ورامین است، می توان به جاده های درختی زیبای دیگری ازجمله جاده درختی کاج روستای شمس آباد، جاده درختی چنار روستاهای چالتاسیون، احمدآباد کوزه گران، فیلستان، حیدرآباد، یوسف رضا، پلنگ دره و سعیدآباد، زبان گنجشک روستای پوئینک و جاده امامزاده سلیم روستای حصار حسن بیک و ... اشاره کرد. اما در حوزه شهری نیز می توان از خیابان های درختی محله کاظم آباد، شهید چمران محله کارخانه قند، شهرک احمدیه، بلوار شهید اشرفی اصفهانی و خیابان باجک محله باغ انگوری، خیابان شهید فکوری محله صادقعلی و ... نام برد که چهره محلاتشان را دگرگون کرده اند. تبدیل این خیابان ها و جاده ها به مکان های درختی، نتیجه تلاش ارزشمند پیشینیانی است که بدون هیچ چشمداشتی دل در گرو طبیعت داشتند و با همتشان برای آیندگان جاذبه آفرینی نموده اند. چه خوب است ما نیز با فرهنگ سازی، مراقبت و توسعه این جاذبه ها، قدردان همت پدیدآورندگانشان باشیم. از اینرو مسئولان میتوانند با برنامه ریزی و تهیه بسته های گردشگری، زمینه های بهره مندی بیشتر و ارزان گردشگران محلی و ملی از این جاذبه های شهری و روستایی را فراهم نمایند. 📌تصاویر جاذبه های درختی ورامین؛ 📷 حامد خلیلی 📷 خاتون شیرکوند 📷 نیلوفر صادقی 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

دشت ورامین علی رغم واقع شدن در حاشیه کویر مرکزی ایران، از اقلیمی گرم و خشک برخوردار است که گرمای طاقت فرسای تابستان های آن که گهگاه به نزدیک ۴۰ تا ۵۰ درجه می رسد، طاقت هر جنبنده ایی را طاق می کند چه برسد به موجود زنده و کم طاقتی همچون درخت. اما در این دشت حاصلخیز که امروزه، دوران سخت بحران هایی همچون گرما و کم آبی را می گذراند، درختان کهنسالش چنان جاذبه ایی را به وجود آورده اند که نه تنها گردشگران ایرانی، بلکه گردشگران خارجی را به سوی خود می کشاند. این نوشتار درباره جاذبه درختان کهنسال و جاده های درختی در روستاهای این دشت است. درختانی که سالها و بلکه قرن ها را به سلامت گذرانده و تا امروز پابرجا مانده و تبدیل به جاذبه های گردشگری طبیعی شده اند. باتوجه به وجود جاده های درختی متعدد در این دشت همچون جاده های درختی کاج روستای شمس آباد و چنار روستای احمدآباد کوزه گران در شهرستان #ورامین، چنار روستاهای یوسف رضا و پلنگ دره در شهرستان #پیشوا، چنار روستای فیلستان در شهرستان #پاکدشت و زبان گنجشک روستای پوئینک در شهرستان #قرچک، آنچه که امروزه در این سرزمین حاشیه کویری تبدیل به نگینی گرانبها و درخشان شده است، #جاده_درختی ورودی روستای هدف گردشگری خاوه در شرق شهرستان ورامین است. خاوه به دلیل برخورداری از جاذبه های متنوع باستانی، تاریخی، معماری، مذهبی، طبیعی، روستایی و ... به عنوان #روستای_هدف_گردشگری شناخته می شود. اما سخن از جاده درختی ورودی روستای خاوه، حدیث دیگریست. جاده ایی که عنوان طولانی ترین جاده درختی این دشت و حتی استان تهران را یدک می کشد و با درختان کهنسال زبان گنجشک، تبدیل به #دالانی_بهشتی در ورودی این روستا شده است. این جاده درختی زیبا در ورودی روستا از سمت شمال( شهرستان پیشوا ) قرار گرفته است. تمام درختان باصفای این جاده، یکدست از نوع #زبان_گنجشک (ون) می باشد که به طول ۲ کیلومتر به تعداد حدود ۳ هزار اصله بنا بر نظر ریش سفیدان روستا تقریبا در  سال ۱۳۱۰ هجری شمسی به همت #حاج_آقا_محمد_معصومی از بزرگان روستای خاوه و توسط روستائیان این روستا کاشته شده است. پیران روستا به خاطر دارند که در دوران پهلوی اول به مدد برخورداری از آب قنات و بعدها آب موتور آب، اکثر درختان این جاده توسط دانش آموزان روستا به یادگار کاشته و به نام خودشان نامگذاری شده و هر دانش آموز متعهد شده بود که تا آخر عمر و تا زمانی که زنده است از درخت خود مراقبت نماید و اگر خشک شد و یا شکست، نهال جدیدی جایگزین آن نماید. اکنون که گرد پیری بر چهره ی برخی از تنها بازماندگان همان دانش آموزان نشسته، آن ها همچنان چون دوران دانش آموزی، خود را مکلف به حفاظت از جاده درختی می دانند. در سال های اخیر نیز در کنار این جاده ورودی، جاده دیگری به عنوان خروجی به همت بخشداری، دهیاری و شورای اسلامی روستا احداث و با کاشت نهال و درختانی جدید، انشالله تا چند سال آینده قد برافراشته و زیبایی جاده را دوچندان خواهد کرد. این جاده امروزه یکی از مهمترین جاذبه های تاریخی، طبیعی و روستایی شهرستان ورامین و روستای خاوه محسوب می گردد و قرار داشتن آسیاب آبی بزرگ و سنتی روستا درکنار آن، امروزه تبدیل به لوکیشن ساخت بسیاری از فیلم ها و سریال های سینمایی و تلویزیونی همچون سریال پرمخاطب مرضیه شده و همه ساله میزبان و پذیرای جهانگردان و ایرانگردان بیشماری می باشد. از جمله ویژگی های این جاده درختی که در تاریخ اجتماعی و کشاورزی شهرستان و این روستا در نوع خود بی نظیر است، اجرای سنت پسندیده #نذر_آب_کشاورزی روستائیان برای ماندگاری طبیعت این جاده است. اینگونه است که از همان زمان کاشت، جوی و نهر آبی در دوطرف جاده احداث و کشاورزان سهمیه آب زمین های کشاورزی خود را، خودخواسته از این جوی عبور می‌دهند تا ضمن ثواب اخروی، هم این درختان تشنه نشوند و هم اینکه ایفاگر نقش واقعی خود در احیای این طبیعت باشند. برگزاری آیین مردمی و سنتی #سیزده_بدر در فروردین هر سال، جلوه دیگری از شکوه این جاده است. از صبح روز سیزدهم، شهری ها و اهالی روستاهای اطراف به این جاده می آیند و با اطراق در حاشیه آن و اجرای ساز و دهل سنتی، به پخت غذاهای سنتی از جمله آش و درست نمودن چای آتیشی پرداخته و تا غروب آفتاب با اجرای بازی های بومی و محلی همچون چوب بازی، روز سیزده فروردین خود را با شکوه خاصی به اصطلاح بدر نموده و آنرا گرامی می دارند. امید است با ثبت پرونده این جاذبه طبیعی در فهرست میراث ملی کشور توسط وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، طلایه دار حفظ بخشی از هویت تاریخی و فرهنگی سرزمینمان باشیم. 💠 همراه ما باشید در کانال #ورامین_گردی 💠 @varamingardi