شب چنان گريه كنم بى‌تو كه همسايه به‌زور، دست من گيرد و بيرون كشد از آب مرا ..

تو رفته‌ای و همه چیز در من مرده‌است، خنده‌هایم، برق چشم‌هایم، امیدم. می‌ترسم زمان هم تو را در من بمیراند.

گمان می‌کردم آن‌که دوستم دارد ،حتی اگر غرق در تاریکی‌ام باشم دوستم خواهد داشت، حتی اگر پر از زخم‌های روانی باشم، حتی اگر قادر به دوست داشتن خودم نباشم، او با وجود همه‌ ی این‌ها دوستم خواهد داشت و مرا درک خواهد کرد، اما نه ، هیچکس خود را به مخاطره نمی‌اندازد و دستش را داخل چاه نمی‌برد. تاریکی تنها برای ماست

من غمگین و نااُمید نیستم، فقط اگه از فردا دیگه بیدار نشم، خیلی خوشحال میشم.

[ ]

حس میکنم پروفایلِ اینجا یه‌حسِ گرفتگی میده.

امیدوارم این بهتر باشه و حسِ بهتری‌رو منتقل کنه.

‌

از همان روز که او رفت، زمستان آمد .. بعد از او بهمن و اسفند چه فرقی دارد؟ [1402/12/1]

‏می‌دانم چرا هیچ‌گاه یاد من نیستی. من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشتم که با هر تلنگری یادم بیفتی، انسان به زخم‌ها بیشتر می‌اندیشد تا مرهم‌ها.

- تو چی میپرستی ؟ توخودت دینی .