•🧡🍂• - به دل خسته بگویید -خداوندی هست...! #خداجونم "‍❄️‍‍🌨‍‍|@zhfyni⇢ࢪفیـق چـادرے

سلام صبح قشنگتون بخیر ✨🌿 امروز یکم رمانو زود تر میزارم😊💛

#پارت28 #میم_ر از بس در خانه نشسته بودم کل مغزم پوسیده بود. باید به دنبال کار میگشتم اما اینبار با اگاهی و پرس و جو که بعدا گیر قوم‌ پلیس نیفتم! اما خب خودمانیم، تجربه ی بدی هم نبود! در را باز کردم که از خانه خارج شوم‌ اما با صحنه ای که در روبه رویم دیدم سر جایم ایستادم. امیر حسین برادر کوچک زینب با عصبانیت در را باز کرد و بیرون رفت وقتی چشمم به محمد حسین خورد که بیرون آمد در را کمی بستم و از لای در نگاه کردم. دوست نداشتم مرا ببیند. _کجا میری؟ تا دنگی به دونگی میخوره سر به بیابون میزازی؟ _میرم دیگه میرم یه قبرستونی! _امیر مسخره بازی درنیار بیا تو باهم حرف بزنیم! _داداش عصبانیم تو خونه بمونم هر چی بیاد تو دهنم میگما. چه حرفی تو که همش حرف حرف خودته! _تو بیجا میکنی چیزی بگی... سوییچی را به سمتش پرت گرد امیر حسین گرفتتش. محمد حسین گفت: _بیا با ماشین برو هر قبرستونی که میخوای ولی شب خونه ای امیر حسین! _باشههه داداش! باشهههه. خنده ام گرفت. دعوا کردنش هم جالب بود! همانطور که بحث و قهر میکرد هوای طرفش را داشت. محمد حسین که داخل شد فورا بیرون رفتم! خواستم راه خود را طی کنم اما با خود گفتم شاید بتوانم به امیرحسین کمک کنم! من مثل خواهر بزرگ تر او بودم. بسیار باهم راحت بودیم و گاهی با من درد و دل هم میکرد. به سمتش رفتم و صدایش زدم. با چهره ای کلافه به سمتم برگشت و گفت: _سلام! _سلام. چیشده امیرحسین؟ _چیزی نشده! _اگ نشده بود انقدر داغون نبودی _چی بگم؟ عصابم بدجور خورده! دیگه دارم روانی میشم. _دوست داری برام بگی چیشده؟ _تو خودت قضیرو میدونی. _بحث سر نیلوفره؟ سرش را پایین انداخت. متعجب نگاهش کردمو گفتم: _امیرحسین نگو که با خونوادت درمیون گذاشتیش؟ _نه! فقط مامان و محمد حسین. _من که بهت گفتم هنوز زوده! _بابا من دوسش دارم دیگه نمیتونستم صبر کنم! خواستگاراش دستشونو از رو زنگ خونه برنمیدارن. شما که باباشو نمیشناسین اگ با یکیشون موافقت کنه من چیکار کنم؟ _اقا محمد حسین چی گفت؟ _چی میخواست بگه؟ تازه دانشجویی زوده واس تو! تو برو کار پیدا کن بتونی یه زندگیو بچرخونی بعد بیا از زن حرف بزن! _خب بیراهم‌ نمیگه امیرحسین فقط عشق کافی نیست. _باشه من ک نمیگم کار نمیکنم جونم در بیاد واس خانوادم کار میکنم پول درمیارم ولی اول دلم مطمئن شه که نیلوفر مال خودمه! کمی فکر کردمو گفتم: _امیر حسین من با داداشت حرف میزنم. قول میدم راضی به خواستگاری بشه اما تو باید از همین الان بیفتی دنبال کار و درستم سفت و محکم بچسبی باشه؟ _اون راضی نمیشه من میشناسمش! _من راضیش میکنم. قول؟ کمی مکث کرد و با ناراحتی گفت: _قول! _دیگه غصشو نخور! اگه نیلوفرم دلش با تو باشه به همه ی خواستگاراش نه میگه. نگاهم کرد و گفت: _ممنون. کی باهاش حرف میزنی؟ _هر وقت تو بگی! _همین الان. متعجب نگاهش کردم و گفتم: _خیلی هولی پسر! خیلی خب باشه. تو برو اینجا نباش. ادامه دارد...

#پارت29 #میم_ر تازه در خوابی عمیق درحال خودکشی در خواب بودم و قصد پرت کردن خودم به پایین از بالا پشت بام را داشتم که ناگهان همین که خواستم بپرم موبایلم زنگ خورد و مثل جن دیده ها از جا پریدم! با دیدن اسم امیر حسین از روی کنجکاوی بجای فحش دادن فورا جواب دادم! _الو. سلام. با لحن شادی گفت: _سلام لیلی خانم خوبی؟ _خوبم. تو خوبی؟ چیشده؟ _بهتر از این نمیشم. اخه من چی بگم بهت که همه چیو حل میکنی! شما چه زبون کارسازی داری من نمیدونم! _ای بابا هندونه نزار بگو چیشده؟ _محمدحسین راضی شده! میگه من حرفی ندارم منتها بعد اینکه کار پیدا کردم. مونده بابا که محمد حسین بلده راضیش کنه! _عه جدی! خب خداروشکر. خیلی خوشحال شدم. امیدوارم نیلوفر لیاقت پسر خوبی مثل تورو داشته باشه! _ای بابا تعریف نکن پرو میشم. _پس بیفت دنبال کار!! _چشم. لیلی خانم؟ _بله؟ _دمت گرمممم! خیلی خوبی! خدافظ. قطع کرد. موبایل را کنار گذاشتمو با لبخند خیره به دیوار ماندم. خوشحال بودم که باعث شادی کسی شده بودم. فقط امیدوار بودم انتخاب امیرحسین، انتخاب درستی باشد! از همان اول صبحی که بیدار شدم پشت سر هم اتفاقات خوب خوب میفتاد! خوشحال در حال سالاد درست کردن بودم و پشت سرهم حرف میزدم با مامان. او از خاطراتش میگفت و من از خاطراتم! دردو دل میکردیم و باهم میخندیدیم! مادرم بهترین رفیق من بود! مثل او هیچ جای دنیا پیدا نمیشد. با صدای زنگ در از جا بلند شدم و به سمت ایفون رفتم. با دیدن چهره ی زینب در را باز کردم. هول و با انرژی و لبخندی دراز از پله ها بالا میامد! متعجب نگاهش میکردم. _سلام‌. چطوری ابجی؟ محکم بغلم کرد و گفت: _سلام قربونت برم بیا بریم تو اتاقت که کلی حرف دارم بات! سلام بلندی به مامان داد و گفت: _شرمنده خاله طوبا یه چیز به لیلی بگم میام پیشت! با دو لیوان شربط داخل اتاقم شدم. سینی را روی تخت گذاشتم و گفتم: _شنگولی زینب چیشده؟ همانطور با نیش باز خیره به صورتم مانده بود! _وا زینب چته؟ _لیلی باووورم‌ نمیشه! _چیووو! جون بکن دختر بگووو! _چطوری بگم! ذوق دارم الان نمیتونم حرف بزنم! _زینب اذیتم نکن تو که منو میشناسی! _باشه باشه! میگم. میخوام از اول و با جزئیات کامل برات تعریف کنم. ریز به ریزو مو به مو! همه نشسته بودیم دور هم! من و امیرو خانم جونو بابا و مامان و امیر حسین داداش رضا و مرجان و اصل کاری محمد حسین... _خب بگوووووو! _محمد حسین بحث امیرحسین و نیلوفر و کشید وسط ... ادامه دارد...

#پارت30 #میم_ر _محمد حسین بحث امیرحسین و نیلوفرو وسط کشید و به بابا گفت اگه شما راضی باشید بعد از اینکه امیر کار پیدا کرد بریم خواستگاری! بابا اولش سکوت کردو بعد گفت من که بدم نمیاد بچه هام سروسامون بگیرن اما یه شرطی دارم. همه گفتن چه شرطی؟ بابا گفت اول محمد حسین زن بگیره بعد میریم سر وقت امیرحسین! همه متعجب خیره به محمد حسین شدن! اصلا دور از انتظار بود که محمد حسین بخواد زن بگیره. مامانو خانم جونم که از خداشون بود سریع گفتن اره اره مام موافقیم محمدحسین اول باید زن بگیره! محمد حسین از جا بلند شدو کلافه گفت: ای بابا بازم رفتیم سر خونه ی اول من نمیخوام زن بگیرم پدر من! بحث ما سر امیر حسین بود. امیرحسینم با لبو لچه ی اویزونش گفت: نچ ای بابا مگ داداش راضی به زن گرفتن میشه منه بدبخت این وسط چه گناهی دارم. این چه شرطیه بابا جان؟ امیرم با خنده گفت محمدحسین شورشو دراوردی این همه خواستگار داری این همه دختر دورو برت زن بگیر دیگه. بابا با عصبانیت گفت محمد بشین سرجات همین که گفتم همین الان تصمیم میگیری کجا بریم خواستگاری! درارم قفل کردیم که فرار نکنه اخه یه بار فرار کرد‌. واااای لیلی باید داداشمو میدیدی بیچاره تو منگنه گیر کرده بود. داداش رضا هم میگفت مگ اینکه اینجوری بتونیم واس این جون سخت زن بگیریم! مامان و خانم جونو مرجان شروع کردن دونه دونه دختر معرفی کردن: مژگان که میگی نه! دختر منیر خانم چی؟ اگ اونم نه دختر اکبر اقا از توام خوشش میاد مگ نه زینب؟ فلانی چی ؟ فلانیو فلانی؟ یعنی قیافه داداشم که فقط کلافه نگاهشون میکرد دیدنی بود اونم با اون ته ریشو موهای بهم ریختشو چشمای خستش! _خب! بعدش؟ _اها بعدش. یهو خیلی غیره منتظره دوباره از جاش بلند شد و گفت: نه مژگان نه دختر منیر نه هیچکس دیگه ای اگ قرار به خواستگاریه فقط لیلیی خانم! در حال شربط خوردن بودم که با حرفش هر چه در دهانم بود به بیرون پاشیده شد و به سرفه افتادم. از تعجب دلو روده ام در دهانم بود. زینب همانطور که به پشتم میزد میگفت: _وااای عروسمون از دست رفت! لیلی نمیری داداشم دق مرگ شه! همانطور که سرفه میکردم به سختی گفتم: _دهنتو ‌.. ب..ببند زینب چه..چه شوخیه مسخره ای بود؟ _وا شوخیه چیه دختر دل داداش دل سنگ مارو بردی میگی شوخی؟ اصلا برایم قابل باور نبود! چه میگفت زینب؟ مگر میییشد؟ واااای نه غیر قابل باور بود! صدای زینب مرا به خودم اورد: _حالا گوش کن بقیشو بگم. همه از تعجب خیره به محمد حسین مونده بودن! اصلا باورمون نمیشد تو یکی از خانواده ی ما به حساب میومدی اصلا! خانم جون با ذوق فراوون شروع کرد از تو تعریف کردن! امیر حسینم اون وسط قر میداد و میگفت کی بهتر از لیلی! مامانمم که واس خودش خیال میبافت و منو مرجانم کل میکشیدیم... خلاصه همه خوشحال بودن. _وااای زینب چی داری میگی! _اره لیلی همین روزا منتظر زنگ مامانم باش! منم میام خواستگاریاا ادامه دارد...

#پارت31 #میم_ر پتو را حسابی دور خود پیچیده بودم و در حال کاکائو خوردن بودم! نگاهی به دوروبرم انداختم در اشغال پوست کاکائو ها شناور بودم انگار! دست خودم نبود فکروخیال زیادی که میکردم فقط میخوردم! حرف های زینب مدام در ذهنم تکرار میشد! ای خدا چرا این محمد حسین انقدر عجیب و دور از انتظار است؟ خدا لعنتش نکند که از همان روز اولی که دیدمش یک لحظه آب خوش از گلوی من پایین نرفت! چطور میشد؟ اگر به مرا دوست داشت چرا انقدر سرد رفتار میکرد؟ چرا مدام دوری میکرد؟ چرا بی محلی میکرد و به زور جواب سلامم را میداد؟ چرا حتی یک بار هم به چشم هایم ‌نگاه نکرد؟ چرا انقدر عجیب بود این پسر! شبیه هیچکس نبود! حتی قهرمان داستان ها! حتی فرشته های اسمانی! موجودی بود از جنس خدا! استاد بود در دلبری بی آنکه خودش بخواهد! با صدای مامان کمی از افکار اشفته بازارم بیرون امدم: _لیلییی، خانم جون زنگ زد گفت یه سر بری اونجا کار مهمی باهات داره! با شنیدن حرفش تمام غم های دنیا روی سرم اوار شد. اصلا نمیتوانستم به انجا بروم! به اجبار لباس پوشیدم و چادر سرم کردم. در ایینه به خودم نگاه کردم. شبیه به بغض غناری بودم! زنگ درشان را زدم. در که باز شد با امیر حسین مواجه شدم که با نیش باز نگاهم ‌میکرد. _سلام لیلی خانم. خوش اومدی! _واا! سلام. چرا اونجوری نگاهم میکنی؟ خنده اش را جمع کرد و گفت: _چی من؟ نه هیچی! هیچی در همان حین دستی امیر حسین را کنار زد و من با چهره ی خندان زینب مواجه شدم. دست هایم را در دست گرفت و گفت: _سلام خواهری چطور مطوری؟ این چه قیافه ایه به خودت گرفتی؟ _سلام. قربونت بد نیستم. زینب خانم جون با من چیکار داره؟ _نمیدونم‌ والا! ارام در گوشش گفتم: _محمدحسین خونست؟ _اره خانم جون از کله ی سحر به زور نگهش داشته! چیه دلت تنگ شده؟ _ایییی بی مزه! خندید و گفت: _برو برو تو که خانم جون منتظره. خواستم داخل شوم که ناگهان خاله مریم جلویم ظاهر شد! واااای فقط چهره ی پر ذوق او دیدنی بود! اینها چرا امروز انقدر عجیب رفتار میکردند. _سلام خاله جان! خیلی غیر منتظره مرا به اغوش کشید و به پیشانی ام بوسه زد. بعد هم گفت: _واای سلام به روی ماهت لیلی امروز چه خوشگل شدی بلا! نگاهی به سر تا پای خود انداختم اگه بحث سر قیافه بود امروز زشت ترین موجود روی زمین شده بودم! خلاصه هفت خان رستم را رد کردم و بلاخره به خان اصلی رسیدم. داخل اتاق شدم خانم جون در حال شعر خواندن برای هانیه دختر بامزه ی اقا رضا بود. _سلام خانم جون متوجه من که شد لبخندی به لب نشاند و گفت: _سلام به روی ماهت. بیا بیا بشین کنارم! هانیه جان پاشو برو پیش عمه زینب! کنارش نشستم و سرم را مایین انداختم چون حدس میزدم راجب چه میخواست حرف بزند. نگاهش مهربان تر از همیشه بود. با لحن قشنگی گفت: _حتما زینب همه چیز رو برات تعریف کرده؟ نفسم را با صدا به بیرون فوت کردم و گفتم: _هوووف! بله خانم جون. _حالا چرا سگرمه هات تو همه؟ _اصلا نمیدونم... ادامه دارد...

#پارت32 #میم_ر _اصلا نمیدونم چمه خانم جون! شبیه روانیا شدم میشینم یه جا همش فکر و خیال میکنم. راستشو بخواید من خیلی از ازدواج میترسم! از اینکه میتونم اون کسی که طرف مقابلم میخواد باشم؟ یا طرف مقابلم هیچوقت تغییر نمیکنه؟ نمیدونم چمه... _لیلی؟ _جانم _تو محمد حسین رو دوست داری؟ سرم را پایین انداختم. چه میگفتم؟ نگاه من دل من همه چیز را فاش میکردند. _خانم جون کی اقا محمد حسین و دوست نداره؟ همیشه برام سوال بوده چیکار کرده که همه دوستش دارن؟ _همه نه من الان فقط جواب دل خودت رو میخوام! دوباره سرم را پایین انداختم و سکوت کردم. _خجالت نکش لیلی جان جواب بده! _بله! من دوستش دارم. _هوووف! خیالم راحت شد. لیلی محمد خیلییی تورو دوست داره! این واس الان و دو روز قبل نیست. خیلی وقته که منو محمد حسین راجب تو باهم حرف میزنیم. پسر ما یکم زیادی باحیاست و یکمم زیادی به فکر توعه! اگ تا الان چیزی نگفته واس این بوده فکر میکرده اینجوری تو اذیت میشی! متعجب از حرف هایش به گل های فرش خیره شده بودم. راستش را بگویم در دلم قند آب میکردند! حس خوبی داشتم از اینکه من اولین انتخاب او بوده ام! صدای خانم جون را به خودم اورد: _زینب؟؟؟ زینب جاااان؟ صدای زینب از حیاط به گوش میرسید: _جونم؟ _به محمدم بگو بیاد پیش من. _واااای نهههه! خانم جون نگید بیاد! _اههه شما دوتا چرا انقدر خجالتین عصاب منو بهم میریزینا اون از محمد حسین که با هزار جور بدبختی نگهش داشتم تازه بهش نگفتم تو میای اینجا وگرنه در میرفت اینم از تو! صدای محمدحسین میامد اما خودش نبود! _خانم جون اجازه میدی برم تا حالا ۲۰ بار بهم زنگ زدن! وقتی وارد اتاق شد و با هم چشم‌ در چشم شدیم هنگ و متعجب خیره به من ماند. کلافه دستی به صورتش کشید و ارام‌ گفت: _خانم جون بلاخره کار خودتو کردی! سلام. سلامی دادم و سرم را پایین انداختم. خانم جون گفت: _بیا بشین محمد! _چشم. کنار خانم جون نشست. گهگداری سرم‌ را بالا میاوردمو نگاهش میکردم او هم سرش پایین بود و چیزی نمیگفت. این وسط فقط خانم جون بود که حرف میزد. _لیلی جان محمد حسین ما چیزی که همه جوره از اول تا اخرشو حفظه مردونگی و غیرته! تو عمرش طرف دختر نرفته ولی تا دلت بخواد دختر طرفش اومده! نمیدونم چی داره این پسر! نه سرشو بالا میاره نه بلده چشمک بزنه نه بلده .... محمد حسین سریع گفت: _عه خانم جون! خانم جون خندید و گفت: _میخوام بدونه دل چه ادم دل سنگیو برده! _ای بابا شما که منو تخریب کردی کلا! _وایسا واس لیلی هم دارم. ببین محمد حسین این لیلی خانم ما بسی فضول است! ماشالا نترسه و شجاع! از وقتی یادمه تو کوچه با پسرا دعوا میکرده! در عین اینچیزا از کوچیکترین بی احترامی ناراحت میشه و خیلیم احساساتیه! هر جاعم که باشه طرف حقو میگیره! محمد حسین بدون اینکه سرش را بالا بیاورد گفت: _اینارو فهمیدم که انتخابشون کردم! با لحن و حرفش خدا میدانست در دلم چه عروسی و پایکوپی بود! خنده ام گرفته بود. اولین باری بود ک از من حرف میزد. خانم جون خندید و گفت: _خب اینجا که خواستگاری نیست! بقیه حرفای بین خودتون بمونه برای خواستگاری! محمدحسین با لحنی ناراحت گفت: _من نمیدونم اقا رسول یا اصلا خود لیلی خانم اجازه میدن ما بریم خواستگاری یا نه ولی من نمیتونم از این جلوتر بیام! بحث من نیست! من مشکلم نویده! اون رفیقمه مثل داداشم میمونه. این کار من عند نامردیه! اصلا نمیخواستم بحث شمارو دیشب بکشم وسط لیلی خانم ولی مجبور شدم! یعنی یه جوری منو تو منگنه گذاشتن که اسم شما از دهنم پرید. شاید خوب نباشه این حرفو جلو خانم جون بزنم ولی اگه قرار باشه یه روز کسیو با تمام وجودم دوست داشته باشم و باهاش زندگی کنم میخوام اون شخص شما باشی! اما این وسط نوید با خودش چه فکری میکنه؟ چقدر از دستم ناراحت میشه؟ نمیشه انگار! نمیدونم باید چیکار کنم! ببخشید من از بیشتر بمونم پوستمو میکنن! یاعلی از جا بلند شد و رفت! هوووف هر چه بیشتر میگذشت بیشتر به دلم میشست! چرا انقدر خاص بود این پسر؟ صدای خانم جون مرا به خودم اورد: _من با نوید حرف میزنم. حلش میکنم! ادامه دارد..

#رمان #عـشـق_واحـد #پارت33 تصمیم خود را گرفته بودم! من باید با نوید حرف میزدم و تکلیفم را با او روشن میکردم. دلم ‌نمیخواست خیالی چیزی در سر داشته باشد. او پسر بدی نبود اما مشکل دل من بود که اصلا او را نمیدید! مشکل محمد حسین بود که کاری کرده بود تا کسی را غیر از او نبینم! حتی فکر کردن به او انرژی دوباره به من میداد! فکر کردن به اینکه دوستم دارد... فکر کردن به حرف هایش... یا مثلا چشمهای طوسیش که عجیب زیبا بودند مخصوصا وقتی جذبه ای به چهره میداد! از افکارم خنده ام‌گرفت. دستم را گاز گرفتم و گفتم: _دختر حیات کجاست؟ نشستی به چشمای پسر مردم فکر میکنی؟ خواستم ازدر خارج شوم که بوی قیمه مانع شد! به به چه عطری داشت! یاد روزی افتادم که محمدحسین با بشقابی از قیمه در را برایم باز کرد. نمیدانم چرا دلم خواست برایش غذا ببرم! دلم میخواست ببینم اگر غذای مورد علاقه اش را در حین کار ببیند چه میکند؟ در اتاق کارش روبه روی میزش نشستم! نگاهی به محمد حسین که پشت میزی که کمی انطرف از میز نوید بود نشسته بود انداختم. سخت در حال کار کردن با کامپیوتر بود! همانطور نگاهش میکردم که گفت: _میخواین با نوید حرف بزنید؟ _بله... نوید که داخل اتاق شد. محمد حسین از جا بلند شد و بیرون رفت. متوجه شدم که از قصد اینکار را کرد. نوید همانطور که به سمت صندلیش میرفت گفت: _خوش اومدید. وقتی نشست گفتم: _ممنون. من اومدم باهاتون حرف بزنم. _بله. راجب خودمون دیگه درسته؟ _راجب چیز دیگ ایم مگ میتونیم حرف بزنیم؟ _نه گفتم شاید شما هم بخواید مثل خانم جون راجب محمدحسی حرف بزنید. از تیکه ای ک انداخت هیچ خوشم‌نیامد. معلوم بود دلش حسابی پر است. _اقا نوید اومدم یه چیزی بگم و تموم. شما خیلی اقایی! خیلی مردی. خوش قیافه و خوش اخلاقم هستید. شاید ارزوی هر دختری باشه که با شما ازدواج کنه. ولی من نه! من ملاکام‌چیزای دیگست! ملاک من دلمه. متوجهین چی میگم؟ شما دست رو هر دختری بزارید اون دختر خوشبخت میشه. دنبال کسی باشید که بتونید باهاش زندگی کنید. یک بار بهم گفتید یه زندگی با ارامش میخواید. این چیزی نیست که من بتونم بهتون بدم. من لحظه به لحظه ی زندگیم خطر بوده و جنجال! اصلا با ارامش قهرم. متوجهین چی میگم؟ من اونی نیستم که شما فکر میکنید. خیره به چشم هایم مانده بود. خیلی عجیب نگاهم میکرد. در چشم هایش هم تنفر دیده میشد هم عشق! کم کم داشتم میترسیدم. با لحن ارامی گفت: _مشکل شما دلتونه ک با من نیست! چیزای دیگرو بهونه نکن لیلی خانم. ناگهان خیلی غیره منتظره از کوره در رفتو از جا بلند شد. نگاهش عصبانی شد و با صدای بلندی گفت: _جالب اینه ک دقیقا بعد خواستگاری محمد حسین این حرفارو به من میزنید! متعجب گفتم: _محمدحسین از من خواستگاری نکرده اقای کاشف! _خانم تمومش کنید دیگه. بگید از من خوشتون نمیاد این مسخره بازیا چیه؟ میشینید جلوم ازم تعریف میکنید بعد میگید زکی؟ اینه رسمش؟ این کار محمدحسین ته نامردیه ته نامردی اصلا من اشتباه شمارو شناختم... اشتباه.. متعجب فقط نگاهش میکردم. هر چه میگذشت صدایش بلند تر میشد. چرا ناگهانی انقدر عصبانی شد؟ چه میگفت پشت سر هم؟؟؟ ادامه دارد...

#پارت34 زبانم بهم قفل شده بود. لحظه ای از او بدم آمد! گناه من چه بود؟ صدای عصبانی تره محمد حسین مرا به سمتش برگرداند. _بسه نوید! صداااتو بیار پایین. ناراحتی؟ عصبانی؟ باشه به جاش بیا بزن تو گوش من. حق نداری دادو بیداد کنی و هرچی دلت میخواد بگی! اونم به کسی که این وسط هیچ تقصیری نداره. صدات! صداتووو بالا نبر! نوید به سمتش رفت! روبه رویش ایستاد. در چشم هایش خیره شد و گفت: _دوستش داری؟ چرا اینو به خودم‌نگفتی! _نوید تو همچین ادمی نبودی! معلومه چته؟ _نه تغییر کردم! عوض شدم! _نه! تو همون نویدی. فقط عصبانی. _محمدحسین! داداش! گفتی بزنم تو گوشت نه؟ _اره داداش بزن تو گوشم. ناگهان، خیلی غیره منتظره نوید سیلی محکمی به محمد حسین زد. از شدت تعجب دهنم باز مانده بود! چه کرده بودم من؟ حالم از خودم بهم خورد! لعنت به من. محمد حسین لبخند دلنشینی به لب نشاند و گفت: _اروم شدی؟ اگه نشدی بازم بزن. نوید دستش را روی شانه ی محمد حسین گذاشت و با صدایی که بغض در آن نشسته بود گفت: _ببخش محمد. دست خودم نیست داداش. دیوونه میشم وقتی میبینم نمیتونم چیزیو بدست بیارم. این را گفت و از در بیرون رفت. متعجب به محمد حسین خیره مانده بودم. میدانستم چه آشوبی در دل دارد! دلم میخواست به سمتش بروم و به او دلگرمی دهم اما، اما حیف که زبانم جان حرف زدن با او را نداشتند. به سمتم برگشت. با چهره ای پریشان و خسته! لبخند زد! آخ لبخندش باز کار را خراب کرد. باز... باز هم نگاهم نکرد و گفت: _شرمنده! _شما چرا شرمنده ای؟ _هم بخاطر حرفای نوید! هم بخاطر اینکه انقدر اذیت میشید. هووووف! این چه موجودی بود که در هر شرایطی به فکر دیگران بود؟ _نه من اذیت نمیشم. این وسط شمایی که اذیت میشی. همانطور که به سمت صندلی میرفت گفت: _نه خانم. اینا که چیزی نیست ما واس رسیدن به شما مثل اینکه باید از هفت خان رستم بگزریم! انگار حالا حالا ها باید بکشیم. همانطور با لبخند خیره به او مانده بودم که یاد قیمه افتادم. به سمتش رفتم. ظرف غذا را روی میزش گذاشتم و گفتم: _یادمه عاشق قیمه بودید! نگاهش را از ظرف غذا گرفت و خیلی سنگین خندید. _زحمت کشیدین! هیچی بهتر از این الان نمیتونه خوشحالم کنه! خندیدم و گفتم: _فکر کنم دلم پیشبینی کرده بود اینجوری بهم میریزید واس همین خواست یجوری از این حالو هوا دراین! _حالا دستپخت خودتونه؟ با حرفش سطل اب یخی را بر سرم خالی کردند. جواب این سوال چه بود. اخمی به پیشانی نشاندم و خیلی جدی گفتم: _خب.. چیزه... یعنی اینکه خب... دنبال جواب میگشتم که انگار خودش فهمید و با خنده گفت: _اها پس دستپخت شماست! سرم را پایین انداختمو گفتم: _من دیگه باید برم. خدافظ ادامه دارد...

#پارت35 نوید اسلحه را به سمتم گرفته بود! متعجب خیره به چشم هایش که تنفر در آن ها موج میزد مانده بودم. خواستم لب بازم کنم حرفی بزنم فریادی چیزی اما نه! نمیشد... انگار لب هایم بهم چسبیده بود. مدام جمله ای را تکرار میکرد: _نمیزارم زنده بمونی! صدای قدم های کسی در آن اتاق تاریک و خالی پیچید! به سمتش برگشتم. انگار یک زن بود. کم کم چهره اش در نور نمایان شد. چیییی؟ مژگان؟ او اینجا چه میکرد؟ نگاه خشمگینش تبدیل به خنده شد و با صدای بلندی قهقهه زد. شبیه این فیلم سینمایی ها شده بود. وقتی دستش بالا امد و من با اصلحه ای ک درست به سمت من بود مواجه شدم چشم هایم متعجب تر شد. خندید و گفت: _تو نباید زنده بمونی! باز همان جمله ی تکراری! به سمت نوید برگشتم. دستش به روی ماشه رفت و ماشه را فشار داد... در همین حین با اب یخی که بر صورتم پاشیده شد انگار به دنیای دیگری رفتم. متعجب چشم هایم را باز کردم و با چهره ی متعجب تره مامان بالای سرم مواجه شدم. همه اینها خواب بود؟؟؟؟ صدای مامان در گوشم پیچید: _صبح بخیر! زنده ای؟ _مامان چیکار میکنی؟ چرا اب ریختی روم؟ _خب ترسیدم دختر! هرچقدرم زدمت و صدا کردمت انگار نه انگار! کجا ها بودی؟ پتو را روی سرم کشیدم و گفتم: _نمیدونم... همانطور که از اتاق بیرون میرفت گفت: _پاشو یکم به خودت برس! _چیشده مگه! _خاله مریم بهم زنگ زد گفت امشب میان خواستگاری! منو بابات موافقت کردیم. با حرفش سریعا پتو را از سرم کنار کشیدم و روی تخت نشستم. از ایینه روبه رو با چشمانی گرد به خود خیره شدم! _چی گفتییی ماماااااان؟؟؟ صدایش از اشپزخانه میامد: _خواستگااااار! _خواستگار؟ برا من؟ _نه پس! برا علی! حالا بگووو کی هست! _کی؟ _وا سواله میپرسی؟ مریم بچه ی دیگ ای داره ک دم بخت باشه؟ محمد حسین دیگه! فورا از جا بلند شدم و به سمت اشپزخانه دویدم. _لیلی جارو زدن با تو! گردگیریم با من! زود باش وقت نداریمااا! _مامان من، اخه شما نباید با من مشورت کنید؟؟؟ _حالا قرار نیست بیان ببرنت که . میان صحبتامونو میکنیم یا میشه یا نمیشه دیگه. بعدشم کی بهتر از محمد حسین؟ اقاااا! قد بلند! خوش قیافه! خوش اخلاق! ارزوم بود دامادم پلیس باشه! مامان بیشتر از من ذوق داشت و خیال بافی میکرد. صدای بابا که از دستشویی بیرون میامد مرا به سمتش برگرداند: _من به پلیییس جماعت دختر نمیدم خانم! _سلام بابا. _سلام بابایی. محمد حسین همه چیش خوبه اما شغلش نه! حالا بیان ببینیم چی میشه! صدای مامان مرا به سمتش برگرداند: _وااا رسول پلیسا چشونه مگ؟ _چشون نیست؟ یه لحظه تو خونه پیداشون نمیشه. دخترم باید تو سختی زندگی کنه! این دو برای خود دوخته و ساخته بودند! مامان و بابا را با بحث هایشان تنها گذاشتم و به اتاقم رفتم. وااای چه سریع همه چیز اتفاق افتاد! حالا من باید چه میکردم؟ اصلا چه میپوووشیدم؟ هوووف چرا تمام کار های محمدحسین دور از انتظار بود. نمیشد اول با خودم صحبت کند و مرا اینجوری در شوک نگذارد؟ ادامه دارد...