‌ «‌غزه و ما ادراک غزه» ✍🏻 زهرا کبیری پور چند وقتی می‌شود که کلیپ‌ها و عکس‌های مربوط به غزه را نمی‌بینم. پیگیر اخبار مربوط به غزه هستم اما تحمل دیدن هیچ تصویری را از آنجا ندارم. تمام تصاویر مخابره شده از آنجا روضه‌ی مکشوف است برای من. اما گاهی تصاویری مانند این تصویر بدون اراده‌ی من سر راهم سبز می‌شوند و تمام روضه‌های شنیده‌ام قطار می‌شوند در سرم... چقدر باید دعا کرد؟! چقدر باید خجالت کشید؟! چقدر باید در خواب و بیداری گریه کرد؟! اصلا این جزع و فزع ما به چه کار آن کودک گرسنه‌ی زیر باران مانده‌ای که همه خانواده‌اش شهید شده‌اند می‌آید؟! مُدام با خودم می‌گویم به جهنم که قلب و روحت تحمل این ظلم را ندارد و خودم را به کناری می‌کشم ولی اصلا مگر ما در متن بوده‌ایم که کنار کشیده شده باشیم؟! اما راستش را بخواهید من به نجات مردم غزه امیدوارم و تنها امید من به قدم‌های آقای غریبی است که در انتظار ظهورش هستیم، لااقل فکر می‌کنیم که در انتظار آمدنش هستیم. من مطمئنم آن چند هزار نفری که در اروپا و آمریکا هم که دست از کار نمی‌کشند و در حد یک فریاد هم که باشد، فریاد می‌کشند، با امید آمدن منجی قدرت می‌گیرند. آن‌ها که یا در خیابان فریاد می‌کشند و یا در تشکل‌هایشان کار می‌کنند و یا در دانشگاه‌هایشان چهره‌ی چرکین، متعفن و مشمئز کننده‌ی تمدن‌شان را افشا می‌کنند و نظریه می‌دهند انسان‌های آزاده‌ای هستند که وجدان‌شان بیدار است. من مطمئن هستم مشت‌های گره کرده، چشم‌های خونین، صداهای خشم آگین و قلم‌های پرهیبت آن‌ها به کار خواهد افتاد و شاید روزی به برکت تلاش این انسان‌های آزاده طرح نجاتی برای این تراژدی انسان معاصر، افکنده شود شاید... #او_می‌آید #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان #غزه  #جهاد_روایت #پویش_نوشتن #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI