#بررسی_های_تطبیقی #ادبیات_عربی #نحو #اصول_فقه بررسی تطبیقی آرای #ادباء و #اصولیان در مباحث #مشترک بین #ادبیات و #اصول_فقه https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه استعمال لفظ در بیشتر از یک معنا ( #استعمال_اللفظ_فی_أکثر_من_معنی ) #نقش_الفاظ_اصول در #ترجمه_قرآن آیا یک واژه می تواند به طور همزمان و در یک جمله بر دو معنا دلالت کند؟ برخی اصولیین مثل شهید صدر در حلقات و سایر بزرگان نجف این استعمال را ممتنع می دانند. ولی سید محمد فشارکی (شاگرد میرزای شیرازی) و نیز شاگرد ایشان شیخ محمد رضا اصفهانی در #وقایة_الأذهان و نیز #امام_خمینی (شاگرد اصفهانی) و مشهور متأخرین مدرسه قم و نیز برخی متأخرین مدرسه نجف مثل آیت الله سیستانی،و شهید صدر در تقریرات خاج اصول، این استعمال را ممکن دانسته اند. می توان ترجمه آیت الله مشکینی (رحمة الله علیه) در آیه 1 سوره نجم را یکی از مثال های این بحث، دانست: وَ النَّجْمِ إِذا هَوى‏ یعنی: قسم به ستاره هنگامی که طلوع و غروب می کند (ترجمه مشکینی) ایشان واژۀ #هوی را در این آیه به دو معنای #طلوع و #غروب دانسته است. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#دروس_الشباب کانالی با محوریت علوم اسلامی و دروس حوزوی است. #نکاتی_کاربردی از علوم #صرف #نحو #بلاغت #منطق #اصول_فقه #فقه #تفسیر #ترجمه_قرآن #کلام #حدیث آدرس کانال: https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB ارتباط با ادمین: @Ebn_Ahmad

#فقه #اصول_فقه #آیات_الأحکام #صید در قرآن و فقه2 صید در #اصول_فقه برخی استعمال واژۀ #صید در آیه 96 سورۀ مائده را از باب #استعمال_لفظ_در_دو_معنا دانسته اند: أُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ وَ طَعٰامُهُ مَتٰاعاً لَكُمْ وَ لِلسَّيّٰارَةِ وَ حُرِّمَ عَلَيْكُمْ صَيْدُ الْبَرِّ مٰا دُمْتُمْ حُرُماً (مائدة؛ 96) آیت الله سیفی مازندرانی در دليل تحرير الوسيلة - الصيد و الذباحة؛ ص: 2 می گوید: بدیهی است که منظور از واژۀ #صید اعم معنای مصدری و اسم مفعولی آن است یعنی حلال و حرام بودن هم دربارۀ عمل شکار است و هم دربارۀ خوردن حیوان شکار شده است. @DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه #شهرت فتوایی #تطبیق احتمال قوی می رود که دلیل مسأله ای که ذیلا توضیح می دهم، جز شهرت فتوایی نباشد: (عصیر عنبی إذا غلا و اشتدّ و لم یذهب ثلثاه و لم ینقلب خلّا) هرگاه آب انگور به جوش آید و قوام یابد، و دو سومش تبخیر نگردد و تبدیل به سرکه نشود، نجس است . #دلیل: مرحوم شهید اول و ثانی و نیز علامه حلی تصریح می کنند که هیچ نصی بر نجاست آن نداریم. شهید ثانی در کتاب الحدود الفصل الرابع فی الشرب فی فرماید: نجاست آن یا مستند به حرام بودن آن است همانند سایر مسکرات، و یا چیز دیگری (شهرت فتوایی). https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه #شیعه #عامه مقالۀ یکی از محصلین قم را می خواندم که خود را اهل تحقیق و اکثر علما را مقلد معرفی کرده و #اصول_فقه شیعه را متأثّر از #عامه می داند. ای کاش المعالم الجدیدة اثر شهید صدر (رحمة الله علیه) یا معالم المدرستین که قبل از شهید صدر به قلم علامه سید مرتضی عسکری نوشته شده یا اعیان الشیعة سید محین امین یا الفصول المهمة فی اصول الأئمة اثر شیخ حر عاملی یا اصول آل الرسول الأصلیة به قلم هاشم بن زین العابدن خوانساری و الأصول الأصلیة فیض کاشانی را می خواند. برخی از آقایان فوق االذکر، که اخباری هم هستند چنین ادعایی ندارند که این آقا مطرح کرده است. آه از طلمی که بر عالمان می رود. سید محسن امین در این زمینه تأکید میکند که اکثر مباحث اصولی از زمان امام باقر تا امام حسن عسکری مطرح شده است. وی در پاسخ به سخن سیوطی در کتاب اوائل که گفته است اولین شخصی که در اصول فقه کتاب نوشت امام شافعی بود می نویسد: نخستین کسانی که باب اصول فقه را پیش از شافعی گشوده و اصول و مباحث آن را مطرح نمودند امام باقر و فرزند ایشان امام صادق بودند. آنان مهم ترین مباحث اصول فقه را برای اصحاب خویش بیان نمودند و پس از آنان امام کاظم و فرزندش امام رضا و در نهایت امام هادی و امام حسن عسکری مباحث اصولی را گسترش دادند. آیا روایاتی که در کتاب های اصولی برای اثبات برخی قواعد اصول به کار گرفته می شود برای بطلان ادعاها کافی نیست. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#نحو #اصول_فقه #فقه #قرآن لفظ « أَوْ » معانی حرفی از مباحث مهم اصولی است و بحث های مفصلی درباره آن صورت گرفته است. یکی از این حروف، حرف «أو» است که اساس #واجب_تخییری است. در روایات نیز به این حرف توجه شده است، چنان که امام صادق (علیه السلام) در روایتی می فرماید: «كل شيء في القرآن «أو» فصاحبه بالخيار يختار ما شاء» یعنی: هرچه در قرآن لفظ «او» دارد، پس صاحب آن مختار است، می تواند هر کدام را که بخواهد انتخاب کند. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه #مشتق #اولین شخصی که بحث #مشتق را در فقه مطرح کرده است، ابن ادریس حلی در کتاب #السرائر ج2 ص126 می باشد. و #اولین کتاب اصولی که به #مشتق پرداخته است، مبادی الوصول ص72 می باشد، علامه حلی در این کتاب، تعریف و شرایط و حکم آن از جهت حقیقت و مجاز را توضیح داده است. علامه معتقد است برای صدق مشتق، بقای تلبّس به مبدأ نیاز نیست و در نتیجه استعمال مشتق در موردی که مبدأ از آن منقضی شده است، حقیقت می باشد. بر پایۀ نظر فوق، اطلاق «ظالم» بر کسی که قبلا کافر بوده و سپس مسلمان شده است، حقیقت است و چنین شخصی نمی تواند مقام خلافت و امامت را به عهده بگیرد. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه #ظهور اصولیان ظهور را از دو جهت بررسی می کنند: 1. از جهت صغروی یعنی: در مباحث الفاظ به دنبال پاسخ این سؤال هستند: فلان ترکیب یا هیئت ظهوری دارد یا خیر؟ اگر دارد، ظهورش در چیست؟ مثلا: ظهور صیغۀ امر یا نهی یا ... چیست؟ یا آیا عامّ بعد از تخصیص، ظهوری دارد یا مجمل است؟ و اگر دارد ظهورش در چیست؟ 2. از جهت کبروی: یعنی: در مباحث أمارات به دنبال پاسخ این سؤالها هستند: آیا ظهور ادلۀ شرعیۀ لفظیه حجت است؟ یا حجیت فقط به نصّ اختصاص دارد؟ آیا قول لغوی حجت است؟ https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه #ظهور مباحث اصولی زیر به بررسی منشأ ظهور می‌پردازد، یعنی اصولی در ابوابی که ذیلا بیان می کنم به دنبال این است که ببیند آیا این مسأله می تواند منشأ ظهور باشد؟ 1. وقوع امر بعد از منع (وقوع الامر عقيب‏ الحظر) 2. استثنا بعد از جملات متعدد 3. ذکر عام و سپس ضمیری که به برخی افراد آن عام بر می گردد. آیا این اسلوب می تواند قرینه بر ظهور عام در خاص باشد؟ 4. مقدمات حکمت؛ شرط یا شروط اثبات ظهور اطلاقی چیست؟ 5. اصول لفظیه 6. علائم حقیقت و مجاز و مباحث مربوط به وضع نکته: بحث #قطع از مباحثی است که می تواند در بحث #اثبات_ظهور یا #منشأ_ظهور نیز مورد بررسی قرار گیرد و فقط به #حجیتش اکتفا نشود. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه فرق #جزء و #شرط دو اصطلاح جزء و شرط، در اصول فقه بسیار به کار می روند، و فرق آنها از این قرار است: شرط خودش از هویت و اجزاء واجب نیست اما تقیّد به شرط جزء واجب و لازم الإتیان است، وضوء و طهارت خارج از ماهیت نماز است اما تقیّد الصلاة بالطهارة، جزء نماز و لازم التحصیل است، انسان باید کاری کند که نمازش با وضوء باشد. اما جز، هم خودش واجب التحصیل است و هم تقیّد العمل بالجزء واجب است. به عبارت دیگر رکوع و تکبیر نسبت به نماز چنین است که هم خود قید (یعنی رکوع و تکبیر) و هم تقیّد الواجب به، هر دو لازم الإتیان و جزء ماهیت واجب است. از این مطلب می توانید منظور « #تقیّدٌ جزءٌ و قیدٌ خارجٌ» را به درستی بفهمید. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه #کنایه کنایه در علم اصول: امر به یک چیز بعد از نهی از آن دالّ بر رفع حکم سابق (نهی) است. و این دلالت، از باب دلالت وضعیه نیست بلکه از باب #کنایه است زیرا امر به یک چیز (جواز فعل) یکی از ملزومات نفی حرمت سابق است. منبع: الأصول في علم الأصول ؛ ج‏1 ؛ ص61 ايروانى، على، الأصول في علم الأصول - قم، چاپ: اول، 1422 ق. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB