🍃🌺 #نم‌نم‌عشق قسمت بیست و چهارم #فصل_دوم مهسو توی این مدت عادت کرده بودم که هرلحظه این چادرسرم باشه… وقتی روضه خون روضه میخوند و وقت نوحه یاسر نوحه خون مجلس میشد چادرموروی سرم میکشیدم و برای تمام بدبودنام اشک میریختم…عشق یاسر منوعوض کرده بود…انعکاس رفتارخوب یاسر باعث شد من به آیینش مومن بشم… این حس اینقدرشیرین بود که دیگه هیچ کم و کاستی به چشمم نمیومد…حتی این مسأله که میدونستم آنا و مادر یاسر دست به دست هم دادن تا انتقام پدرم روازمن بگیرن…اینکه میدونستم جونم هرلحظه درخطره…برام مهم نبود… فقط برام خدا مهم بود… هرروز کتاب میخوندم و اگرسوالی داشتم از یاسر میپرسیدم…واون هم با عشق و انررژی عجیبی پاسخگومیشد… یاسر امروز روز دهم محرمه…عاشورا… نذرداشتم سقامیشدم توی روز عاشوراوتاسوعا لباس حضرت عباس به تن داشتم… میون دسته به زنهاومرداوبچه ها آب میدادم…و ازدور گاهی شاهد لبخندهای ازسرعشق مهسو به خودم میشدم… خوشحال بودم که منومقصرنمیدونه… خوشحال بودم که دوستم داره… * واردخونه شدیم…چادرش روازسر درآورد و گفت +چقدخسته شدم…توام خسته شدی… _آره…ولی خب می ارزه +بعله…برای اهل بیته… باعشق نگاهش کردم… _نگاکن پدرصلواتی ازمن بچه مومن ترشده… خنده ی ریزی زد و گفت _تف به ریا حاجی…تف… میخواست ازکنارم ردبشه که گفتم _وایساکارت دارم سوالی نگاهم کرد دستش رو گرفتم و گفتم… _ هجده ساله که میخوام بگم…ولی نشده…امشب نگم خوابم نمیبره… +بگو مکثی کردم و دستام رو دور صورتش قاب کردم… _دوستت دارم… #که‌عشق‌آسان‌نمود‌اول‌ولی‌افتادمشکلها #محیاموسوی 🍃🌺🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

🍃🌺 #نم‌_نم‌_عشق قسمت بیست و پنجم #فصل_دوم مهسو شوکه شده بودم…هیچوقت تصور نمیکردم یاسر بخواد اینجور ابرازعلاقه کنه… این مدت زندگیم روی دورتندافتاده بود… کل اتفاقات خوب و بد باهم رخ میدادن… بغض کرده بودم… +چی؟ _ناراحتت کردم؟ببخشید..مهسو نشنیده بگیر..من فکر کردم…فکرکردم توام … دستمو آروم روی دهنش گذاشتم… _فکرنمیکردم توام دوسم داشته باشی… +یعنی توام؟ سرم رو تکون دادم… +مهسو…دیگه نمیزارم ازم بگیرنت…هرچی کشیدم بسم بوده…دیگه نمیزارم…. یاسر خودم رو توی آینه برانداز کردم… هیچ شباهتی به یاسر یک ماه پیش نداشتم… هیچ شباهتی… یک ماه بدون مهسو گذشت… ولی من پیرشدم… شکستم… خونه نشین شدم… همه ی اینا درعرض یک ماه… اتفاقات آخرین شبی که داشتمش یادم اومد… شبی که بهش ابرازعلاقه کردم ..وبرای اولین بار تا صبح کنارخودم داشتمش… یادم افتاد به فرداش…فرداش که واردخونه شدم و دیدم مهسونیست… شماره اش روگرفتم ولی خاموش بود… چقدر ازدستش عصبانی بودم… ولی وقتی تاشب خبری ازش نشد مطمئن شدم آنا ومادرم کارشونوکردن…چون خبرش رسید که ازکشور خارج شدن.. و ضربه ی بعدی دوروز بعدواردشد…وقتی جسد سوخته ی مهسو روتحویلم دادن… وتنها چیزی که یادگاری موندبرام…حلقه ی توی دستش بود… #پیر_شدم… #پیر_تو_ای‌_جوونی #محیاموسوی 🍃🌺🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

🍃🌺 #نم‌_نم‌_عشق قسمت بیست و ششم #فصل_دوم یاسر تلفنم زنگ خورد… ازاداره بود _بله +یاسر پاشوبیااداره…راجع به مهسوئه _چیییی؟الان میام. سریعاگوشی رو‌قطع کردم و بی توجه به وضع لباسام ازخونه بیرون زدم…. و باسرعت وحشتناکی به سمت اداره روندم… _مهسو آماده شدی؟ +باشه عزیزم…وایسا چادرموسر کنم…اومدم… بالاخره بعد از نیم ساعت خانم رضایت دادن و ازاتاق خارج شدن… _به به..تشریف آوردن والاحضرت… +بجنب وگرنه سردوشی از دستت میپره سرهنگ بعدازین… لپش رو کشیدم و به سمت ماشین راه افتادیم…توی ماشین نشسته بودیم که گفت +یاسر _جون دلم؟ +قول دادی امروز بگی… _چیو  +عههه اذیت نکن دیگه…بگو _چشم خاتون… اون روز وقتی رسیدم اداره گفتن که چندنفرازاعضای باندآنا رو دستگیرکردن…درحین بازجویی اشاره داشتن که یه دختری با مشخصات تورو ازمرز ردکردن…تاریخی که اونا میگفتن یک هفته بعداز تاریخ روزی بود که جسدقلابی رو به ما دادن…متوجه شدیم که زنده ای… باپیگیری هایی که انجام شد متوجه شدم که آنا به مادرمم رودست زده…وبه اون گفته که توروکشته…وتورودزدیده تا قاچاقت کنه…ظاهرااون به جز قاچاق مواد دستی توی قاچاق انسان هم داشته… +آره،اینووقتی اونجابودم فهمیدم…خیلی آدمای پست و بیشرفی اونجا بود… خب ادامه بده… لبخندی زدم و ادامه دادم… #من‌_جدا_گریه‌_کنان #ابر_جدا #یار_جدا 🍃🌺🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

🍃🌺 #نم‌_نم‌_عشق قسمت بیست و هفتم #فصل_دوم #فسمت_آخر مهسو +خلاصه منم اومدم ترکیه و ازطریق اون خدمتکارخائن مقر اصلی آناروپیداکردم…گفته بودم که آناباهوش نیست…منو دست کم گرفته بود… باکمک پلیس ترکیه واینترپل مادرم وآنا رو دستگیرکردیم و تورو آزاد… بمیرم برات…هنوزم یادم نرفته چقدر ضعیف شده بودی…. _منم یادم نرفته چقد شکسته وداغون بودی… لبخندی زد و گفت +ماتاابد داغونتیم عیااال…😂 _جلوتونگاه کن شهیدمون نکنی… راستی،هنوزم یادم نرفته که طناز جریان شرکت پدرش دروغکی بود… +خب عزیزم برای عادی سازی بود…تازه اون دو نوگل نوشکفته هم سروسامون گرفتن…. _بعله…شما راس میگی… جلوتونگاه کن اینقد به من زل نزن… * پنج سال بعد +مهسوجون بگودیگه…بی سانسورهم بگولطفا… _محیاجان برو ازیاسر بپرس…اون برات همه ارو تعریف میکنه… +نخیرم…اون سانسورمیکنه…هی دروغکی میگه.امیرحسین و طنازم که کلا رو سایلنتن فقط میخندن… ++کی دروغ میگه؟ +شمادروغ میگی…کمک کنیدرمانموتموم کنم دیگه… _خیلی خب بیا بهت بگم…ولی پس فردا بچم به‌دنیا اومد نشونش ندیا….آبرومونومیبری +حالا تا شیش ماه دیگه که بچتون به دنیابیادفکرامومیکنم…. #سخن آخر: روزم همه سیاهی، جز این نمانده راهی دیوانه تر تو خواهی، من عاشق جنونم . غم را خودت زدودی، دل را خودت ربودی با من طرف نبودی ، با کودک درونم . بیهوده بر تو پیچم ، من پوچ پوچ پوچم گفتم که بی تو هیچم، نون، قبلِ یرملونم . جنگت که تن به تن شد، چشمت حریف من شد افسانه ای کهن شد ، بر هم زدی قشونم . بر قلب من امیدی، با هر طپش رسیدی خنجر اگر کشیدی… ، من از تبار خونم . صد چله بر کمانت، افتاده ام به جانت با تاب گیسوانت ..، لرزانده ای ستونم . هم بازدم تو هم دم، عشق است #عشق‌_نم‌_نم در هر نفس فقط غم ، جوشیده از درونم #امین_شاهسواری پایان…. #محیاموسوی 🍃🌺🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

🍃🌺 *سلام و ارادت خدمت همه دوستان همراه*😍 *خیلی مخلصیم❤️* *امروز با افتخار آخرین قسمت رمان نم‌_نم‌_عشق رو خدمت شما تقدیم کردیم😊* *ان‌شاء‌الله از روزهای آینده با یک رمان دیگه در خدمت شما هستیم🌹* *امیدواریم رمان بعدی هم مثل رمان نم_نم_عشق پر کشش و جذاب باشه☺️* *و همچنان خیلی مخلصیم ❤️✋* 🍃🌺🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

🚩#مدرسه_دخترونه #قسمت_بیستوچهار در یک نیمروز که به پارک نرفته بودند، سر و کلّه‌ی مادر جاوید پیدا شد. قراردادِ خانه را تمدید کرده بود و برایش وقت پزشک گرفته بود. به جاوید گفته بود: «این شش ماهی که ایران نیستم، گند بالا نیار لطفا. اگر فکر می‌کنی که بودن این دختر واسه روحیه‌ت خوبه بذار باشه. دنبال شر نگرد. شکمش رو بالا نیار که دویست تا وارث پیدا می‌کنه. دیگه حوصله‌ی تو رو هم ندارم. با اون بابای خرفتت… همه‌تون احمقید». از اتاق بیرون آمد و به مریم خیره شد. جواب سلامش را با تکان سر داد. نگاهی عمیق کرد و رفت. حتی کلمه‌ای با او حرف نزد. در نخستین شب با هم بودن‌شان، مریم تا نیمه‌های شب اشک شوق ریخت و جاوید را بوسید. زمانی که وقت خواب‌شان فرا رسید، جنس اشک‌های مریم دگرگون شد. به یاد اتاقک خود افتاد و وضعیت مادرش را در ذهن مجسم کرد. می‌دید که پدرش خاموش و غضبناک به بالش لم داده و منتظر بهانه است تا همه چیز را به سوی در و دیوار پرت کند و بشکند. می‌شنید که ارواح مردگان مادرش را گور به گور می‌کند و هر از گاهی یک سیلی هم می‌زند. جاوید که تغییر حالت او را دید، گفت: «هر جور که راحتی! می‌خوای روی تخت با من بخواب، نمی‌خوای رختخوابت رو روی زمین بنداز. اما مطمئن باش که من نمی‌تونم هر شب خودم رو کنترل کنم. کار اجباری توی معادن کرمان راحت‌تر از اینِ که تو این جا باشی و من بالش رو بغل کنم». مریم اشک‌هایش را پاک کرد. – می‌ترسم. دلم برای مامانم تنگ شده – می‌ترسی یا دلت برای مامانت تنگ شده؟ – هر دو تاش. – بیا کمک کن می‌خوام برم روی تخت. زیر بغلم رو بگیری، خودم بلند می‌شم. – تو تا حالا این کار رو کردی؟ – چه کاری؟ – اِه! لوس نشو دیگه! – اگر منظورت عشقبازی است، آره. تا دلت بخواد. – با کی؟ دوستش داشتی؟ – از ایران رفته. – پرسیدم دوستش داشتی؟ – نه به اندازهٔ تو. – برمی‌گرده؟ کی برمی‌گرده؟ – مگه من نوستراداموسم؟ – جاوید… قسم بخور که همیشه با هم می‌مانیم. قسم بخور بعدش همین امشب هر کاری خواستی می‌کنیم. فقط بگو به خدا با هم می‌مانیم. – بگیر بخواب. فردا شب هم شب خداست. – یعنی نمی‌خوای قسم بخوری؟ – ببین مریم، خیلی خری! تو باید برای من ناز کنی نه من برای تو. تو زیبایی و من اینم! به خدا، به شیطان، به همهٔ امام زادگان شهر تهران قسم اگر نیفتم کنج بیمارستان، با تو می‌مانم. کی از تو بهتر؟ خودت می‌دانی که دوستت دارم. حالا بگیر بخواب. مریم که گویی خیالش راحت شده بود، با شرم گفت – یکی از بچه‌هایی که نامزد کرده بود، می‌گفت خیلی درد داره. می‌گفت آدم می‌ترکه! راست می‌گه؟ – چی درد داره؟ – لوس نشو دیگه! همون کار رو می‌گم! – هان؟ مگه با خدا بیامرز ملک فهد ازدواج کرده بود؟! والله ما که دردی حس نمی‌کنیم. فکر نکنم از جنس شما هم کسی ترکیده باشه! – گناه نداره؟ – جان؟ – چرا دیر می‌گیری امشب؟! می‌گم ما به هم نامحرمیم. گناه می‌کنیم دیگه! – وقتی هم دیگر رو دوست داشته باشیم، یعنی که عقدیم. – مطمئنی؟ – آره. – پس به گردن خودت. روز قیامت خودت جواب بده. وقتی از مو آویزانم کرده‌ن، می‌گم کار این بود! – می‌خندی؟ تو از خانه و کاشانه و به قول خودت، آبروی خانواده‌ت زدهٔ آمدهٔ پیش من و حالا از قیامت حرف می‌زنی؟ – به خاطر اینکه دوستت دارم. – پس دیگه بی‌خیال شو! – معلم پرورشیمان می‌گفت که اگر روزی خواستید کاری بکنید لااقل گناه نکنید. خودش کتاب رو آورد توی کلاس و برامون خوندش. توضیح… توضیح چی بود! – والله یکی دو تا روزنامه و مجلّه توی اتاق بابا هست اما توضیح المسائل…! بعید می‌دونم. – می‌خوام بیام بغلت بخوابم. همین جوری. با لباس. – عزیزم منِ فلج رو تحریک نکن نصفه شبی.‌‌ همان جا بخواب. سه روزه که یه سیم کارت خریده‌م و گوشی ندارم. فردا زو‌تر بیدارم کن. باید بریم یه گوشی بخریم. – آخ جان موبایل. شماره‌ت رو بگو تا همین الان حفظ بشم. رُنده؟ مریم با خوشحالیِ ناگهانی به جاوید کمک کرد تا روی تخت دراز بکشد. روبرویش ایستاد و چند ثانیه به چشمانش زل زد. بعد با عجله لباس‌هایش را درآورد. – مطمئنی؟ ببین عجله نداریم. باشه یه شب دیگه که حالت بهتره… اصلا من این جوری حال نمی‌کنم. ببین! نمی‌خوام… 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

🚩#مدرسه_دخترونه #قسمت_بیستوپنج در اواخر هفتهٔ دوم زندگیشان، جاوید به بیمارستان رفت و برای سومین بار نوانترون تزریق کرد. غروب آن روز به زمین و زمان ناسزا گفت. شاکی بود که چرا بیماریش رو به بهبود نیست. انتظار داشت که این بار پس از تزریق نوانترون، بهتر شود. مریم هر کاری کرد نتوانست آرامَش کند. جاوید پس از چند پیکِ سنگین ودکا، سه نخ سیگاریِ بنگ میرجاوه بار زد و پی در پی کشید. قهقه‌اش تا بیرون از خانه می‌رفت. چِت کرده بود و می‌خندید. مریم را نگاه می‌کرد و هِر هِر می‌خندید. با کمک مریم روی تختش دراز کشید و صندلی چرخ‌دارش را دستمایهٔ خنده قرار داد. با انگشت به صندلی اشاره می‌کرد و می‌خندید. در لابه‌لای خنده‌هایش گاهی نام صندلی را به زبان می‌آورد. شکمش را می‌گرفت و ریسه می‌رفت. «صندل… صندلی… صندلی… هاها‌ها! مریم! صندلی…!‌ای خدا صندلی… چرخ داره. انگار از ایران خودرو در رفته! صندلی… هاها‌ها… فاک یو ویلچر. گاییدمت. برو گم شو ویلچر زنازادهٔ تخمی… تو اگر آدم بودی که چرخ نداشتی…»! مریم بغض کرده بود و گوشه‌ای زانوانش را بغل کرده بود. چند ساعت بعد، جاوید پس از خنده‌ها و عربده‌های بسیار، کمی بهتر شد. آروغی زد و مریم را فراخواند. جوابی نشنید. دستش را بلند کرد و کلید برق را زد. اتاق روشن شد. مریم را در گوشهٔ اتاق دید که با صورتی خیس و سرخ شده نشسته بود. جاوید با دیدن مریم در آن حالت، دوباره خندید اما حالش کمی بهتر شده بود و عقلش را تا اندازه‌ای بازیافته بود. خنده‌اش را قطع کرد. چند بار صدایش زد. مریم پاسخ نمی‌داد. – بیا می‌خوام برات خاطره بگم‌. با توام. مریم… – گفته‌ی! قبلا زیاد گفته‌ی. نمی‌خوام چت کنی و خاطره بگی. من بهت گفته که از مواد بدم می‌آد. نگفتم؟ حالا می‌خوای خاطره بگی! – این خاطره فرق می‌کنه دیوانه. می‌خوام یه خاطرهٔ خفن بگم. فرق می‌کنه به جان تو. مریم خیلی زود ناراحتیش را فراموش کرد. گوش‌هایش را با انگشت گرفت و خندید. – بگو. ولی من گوش نمی‌دم. – باشه. دست کم انگشتت رو بذار درِ گوشِت. تابلو! یه پیکان گوجه‌ای می‌تونه از وسط گوش و انگشتت رد بشه. – من همین جوری هم نمی‌شنوم. تو راحت باش و حرفت رو بزن. پر رو! – یادته گفتم توی پارک پردیسان بازداشتم کردن؟ – آره. دیدی تکراری بود! جاوید باز هم خندید. کلید را زد و چراغ خاموش شد. – تاریکی بهتره. شاعرانه است. هاها‌ها! – الان بابات می‌آد. روشنش کن. – همچین بیاد که سگ آمد! گور پدرِ پدرم. می‌ذاری خاطره رو بگم یا نه! گوش می‌دی صندلی جان؟ صندلی! – آره خب! کچلم کردی. – دو- سه هفته بعد از اینکه پلیس توی پارک بازداشتم کرد، مادرم گفت باید بری سر کار. پاهاش رو توی یه کفش کرد که یا دانشگاه یا کار. حالا بماند که من سربازی رو انتخاب کردم. اما قبلش یه مدتی با یکی از بچه‌های پارک رفتیم توی کار برق و سیم کشی ساختمان. مادرم می‌خواست برم پیش داییم توی بازار اما من با بچه‌های پارک راحت‌تر بودم. رفتم توی کار برق. بد نبود. سوراخِ پریز‌ها رو انگشت می‌کردیم! یه روز… مریم به میان حرفش پرید. – تو هنوزم چتی. نمی‌خواد بگی. وقتی چت می‌شی بی‌ادب هم می‌شی. هر وقت خوب شدی خاطره بگو. – خوبم بابا! آب داریم؟ یه لیوان آب بده. نه، دو لیوان بده. خیلی تشنه‌م. عطشان عطشانم جان تو! مریم بطری آب را از یخچال بیرون آورد و روی تخت گذاشت … 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉🏻 @Dastanvpand 👈🏻💓

🚩#مدرسه_دخترونه #قسمت_بیستوشش در پایان دومین هفته‌ی فرار مریم از خانه، اتفاقی افتاد که کسی انتظارش را نداشت. اصولا آدم‌ها برای درد و اندوه دیگران با افسوس و دلسوزی سر تکان می‌دهند اما کسی به عمق فاجعه پی نمی‌برد. درد با مغزِ استخوان دریافتنی است که جدای از حواس پنجگانه است. پچ‌پچ‌ها شروع شده بود و قدیمی‌های حیاط، درگوشیِ حرف می‌زدند. گویی که دیوارهای حیاط بزرگ چشم به راه یک رویداد بکر بودند تا گَرد روزمرّگی را از چهره‌ی خود بزدایند. مردان حیاط بزرگ دورِ چند نفری که گوشیِ تلفن همراه داشتند، حلقه می‌زدند و فیلمی را نگاه می‌کردند. سرشان را تکان می‌داننند و چشمان‌شان گِرد می‌شد. دو هفته بیشتر از غیبت مریم نگذشته بود که مردی از ساکنین حیاط بزرگ، در گوشیِ تلفنِِ همراه دوستش، يك فيلم لو رفته‌ی ايرانی می‌بيند. همراه با ناله‌ی دستگاه تراشکاری و سه نظامِ بُلغاری، جيغی می‌كشد. «خودشه»! به تمام ساكنان حياط بزرگ گفته بود: «از زن‌های خارجی هم بهتر كار كرده بی شرف»! فیلم در گوشیِ همراهِ اندکْ موبایل‌دارانِ حیاط می‌چرخید. ابرام به پچ پچ‌های دیگران شک کرده بود. فکر می‌کرد که همه به فرار دخترش از خانه پی برده‌اند و می‌دانند که بیماری اش دروغی بیش نیست. وقتی که او می‌رسید، دیگران حرف‌های‌شان را قطع می‌کردند. ابرام از قدیمی‌های حیاط بزرگ و بود و مهمتر آن که زمانی با حسین قوزی، لات معروف حومه‌ی بازار، چهار راه سیروس تا محله‌ی دروازه غار را قرق می‌کردند. اگر چه مافنگی شده بود اما هنوز نان گذشته‌اش را می‌خورد. یک روز که به کنار حوض آمد تا آفتابه‌اش را پر کند، داوود خانم به دو نفری که سر در نمایشگر گوشی همراه برده بودند و شگفتی‌شان را با واژگان مبهم و گاهی هم جنسی ابراز می‌کردند، آمدن ابرام را با اشاره و سوت، گوشزد کرد. آن دو جوان گوشی را غلاف کردند. ابرام تحمل نکرد. از این رفتارهای عجیب عاصی شده بود. این که با آمدن او، مردم حرف‌شان را عوض می‌کردند و آن‌هایی که گوشی داشتند، در جیب می‌گذاشتندش. آفتابه را به گوشه‌ای پرت کرد. یقه‌ی داود خانم را گرفت. – چی گفتی مردکِ جنده؟ چرا تا من آمدم به این‌ها اشاره کردی؟ حرامزاده چه مرگته؟ داوود التماس کرد و گفت که بی گناه است. – می‌گم چرا اشاره کردی؟ چی هست که من نباید بدونم؟ چرا با من این کار رو می‌کنید؟ می‌گی یا نه؟ ابرام سینه‌های بر آمده‌ی داوود را به چنگ گرفت و فشرد. داوود آهی کشید و نالید. – می‌خوای ممه‌های خوشگلت رو ببُرم؟ هان؟ – ابرام خان! واااای! من بی گناهم. همه چیز توی گوشی این‌هاست. من که گوشی ندارم. داوود رو کرد به دو جوان چرخی و گفت: «چرا نشونش نمی‌دید؟ بگید از کی گرفتید. فیلم رو از کی گرفته‌ید»؟ ابرام گوشی را از جیب جوان چرخی بیرون کشید. با آن ور رفت. – بگیر بازش کن. بگو چی رو می‌دیدی. این چی می‌گه؟ جوان فیلم را آورد و به ابرام نشان داد. ابرام با حیرت به نمایشگر گوشی خیره شد. یک دقیقه‌ای خیره شد و حرفی نزد. – داوود می‌گه. من که دختر شما رو ندیده‌م! راست و دروغش به من ربطی نداره. داوود می‌گه مال دختر شماست. 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662

‍ ‍ 😳 #داستانی_عجیب_حتما_بخوانید😳 زن و شوهر جوانی که بچه دار نمی شدند به یکی از بهترین پزشکان متخصص مراجعه کردند. پس از معاینات پزشک نظر داد که متاسفانه مشکل از مرد میباشد و تنها راه حل ممکن، بهره برداری از خدمات «#پدر_جایگزین» است. زن: منظورتان از پدر جایگزین چیست؟ پزشک: مردی با دقت انتخاب می شود تا نقش شوهر را اجرا و به بارداری خانم کمک کند.. زن تردید نشان داد اما چون شوهرش بچه می خواست او را راضی کرد تا راه حل را بعنوان تجویز پزشک بپذیرد. چند روز بعد جوانی را یافتند تا زمانیکه شوهر در خانه نباشد برای انجام وظیفه مراجعه کند. بالاخره روز موعود فرا رسید. اما وقتی جوان وارد منزل شد...... 😳😱😱 ادامه داستان را باز کنید تا ببینید چی شده حیرت زده خواهید شد😳😳ادامه داستان 👇👇 http://eitaa.com/joinchat/82116626Cf1a72e8bf6

فقط يک بار فرصت‌ زندگی كردن هست حواست باشد به اين روزهايی كه ديگر بر نميگردند! حواست باشد به کوتاهيِ زندگی شب زیباتون بخير❤️ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

خـدایـا ... در این صبح زیبا از تو میخواهم دلهایمان را چون آب روشن ... زندگیمـان را چـون بهـار خـوش عطـر ... وجـودمان را چـون گل باطراوت ... و روزگارمان را چون نگاهت زیبا کنی ... 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

رمان #جوانه_ی_امید قسمت بیستوهشتم لینک قسمت بیست هفتم https://eitaa.com/Dastanvpand/13506 -بعد چی شد که راضی شدی ازدواج کنی باهام ؟ هان ؟؟ چی شد ؟؟ چرا یهو عذاب وجدانت رفت .. خیلی نامردی هیراد خیلی -هیراد : هسلا من نکشتم همش تقصیر باراده خودت میدونی چقدر با باراد بد بودم میدونستی -به درک که بد بودی .. بد بودن تو مگه پدر و مادر منو زنده میکنه هیراد: هسلا تو قبل اینکه وارد زندگیه من بشی من با باراد بد شده بودم .. فکر نکن به خاطر تو بود به خاطر کاری که کرده بود من باهاش بد شدم اون ادم کشته بود .. من فقط چون خیلی بچه بود جرمشو قبول کردم همین .. هسلا به خدا من بی تقصیرم دیگه برام هیچی مهم نبود .. لباس پوشیدم و به سمت خونه هستی اینا حرکت کردم وقتی رسیدم انقدر زنگ رو فشار دادم که هستی و باربد داشتن سکته میکردن هستی : عه هسلا کی مرخص شدی ؟ امروز میخواستیم بیایم دیدنت -هستی .. دیگه بدتر از این نمیشه سرم بیاد .. من نمیتونم با هیراد زندگی کنم . هستی کمکم کن باربد: هسلا چی شده ؟ زنگ خونشون به صدا در اومد .. هیراد بود تا اینجا دنبالم بود وقتی دیدمش با چشمای اشکی دلم اتیش گرفت ولی کی به من اهمیت میده کی به حسی که من دارم اهمیت میده .. حسی که دارم و نمیتونم از خودم دور کنم انگار که به پدر و مادرم خیانت کردم .. من قاتلشون رو دیدم .. حتی باهاشون فامیل شدم همیشه میدیدمش .. هیراد حق داشته با باراد بد باشه .. درسته بهم نگفته که میدونسته همه چیو ولی همیشه با باراد بد بوده .. چقدر هیرادو دوست دارم پس چرا حتی با این قضیه هم عشقم بهش کم نشده ؟ هیراد: هسلا توروخدا بیا برگرد باربد: چی شده هیراد ؟ قضیه چیه ؟ هیراد رو نگاه کردم دلم میسوخت دوست نداشتم آبروش پیش خواهرم و شوهرش بره قشنگ از نگاهش فهمیدم که تو دلش چی میگذره .. نمیتونستم اجازه بدم آبروش بره اون هنوز شوهر من بود .. خدایا من الان باید چیکار کنم کاش همینجا بودی ازت میپرسیدم اخه واسه چی من باید زندگیم اینجوری باشه همه ازدواج میکنن منم ازدواج کردم والا هیچکس واسش اینجوری مشکل پیش نمیاد .. هیچ کس بعد ازدواجش و بعد از کلی سختی کشیدن و رسیدن به عشقش بعدا نمیفهمه برادر شوهرش قاتل پدر و مادرشه پس واسه من چرا اینجوری پیش اومده نگاهی به هیراد کردم همین طوری با شرمندگی سرش رو پایین انداخته بود و با گوشه دستش بازی میکرد هستی نگاهی به من و هیراد انداخت و گفت : معلومه چتونه ؟ اقا هیراد شما یه چیزی بگین .. هسلا که همینطوری فقط داره شمارو آنالیز میکنه انگار تاحالا ندیده شمارو تا گوشام قرمز شدم نمیخواستم اینطوری بگه هیراد تا خواست حرفی بزنه پریدم وسط حرفش و گفتم : هستی من و هیراد اب دهنمو قورت دادم و نگاهی به هیراد انداختم از خجالت کم مونده بود بره تو زمین دلم براش سوخت نمیخواستم آبروشو ببرم .. از اینکه آبروی کسی رو ببرم اصلا خوشم نمیومد . هیچ وقت تحت هیچ شرایطی دلم راضی به این کار نمیشد حتی تو این شرایط سخت ادامه دادم : من و هیراد میخواستیم بچه دار شیم میدونی که ... اما بچه سقط شد ... من وقتی به هوش اومدم خیلی عصبانی شدم واسه همین اومدم اینجا و گفتم میخوام جدا شم ازش هستی نگاهی به من کرد و اومد نزدیکم دستشو گذاشت رو پیشونیم و ادامه داد : حالت خوبه هسلا ؟ کی برات اون بچه رو به وجود اورده ؟ سرمو انداختم پایین و هستی بلند تر گفت : هسلا با توام نگاهی بهش انداختم و گفتم : هیراد هستی : خب .. حالا به خاطر بچه ای که از دست دادین میخواین از هم جدا شین ؟ -خب اعصابم به هم ریخته هستی: ریخته که ریخته .. اعصاب اقا هیرادم بهم ریخته مگه فقط تو مادرشی ؟ اونم پدرشه .. حقی نداری اینجوری کنی با اون بنده خدا ببین چطوری داره اشک میریزه .. هسلا زشته این کارا .. تب داری ؟ مریضی ؟ حالت بده ؟ ادم باش دختر این چه کاریه نگاهی به هیراد انداختم اصلا انگار من و هیراد داشتیم از راه چشم با هم حرف میزدیم تشکر و شرمساری از چشماش میبارید .. رو کردم به هستی و گفتم : حق با توئه ببخشید .. خیلی اعصابم خورد شده بود یه لحظه نفهمیدم چیکار دارم میکنم با هیراد از در خونه اومدیم بیرون -با چی اومدی ؟ هیراد نگاهی بهم انداخت و گفت : چرا همه چیو نگفتی ؟ ادامه دارد... @Dastanvpand •••✾~🍃🌸🍃~✾•••