⭕ #شهادت_علی_اصغر_علیه_السلام؛ اشکِ آسمان بر گلوی تشنه 🔸 #عاشورا به عصر رسیده بود. #حسین_بن_علی علیه‌السلام تنها در میدانِ #کربلا ایستاده بود. چشمانش بر پیکرهای پاره‌پاره‌ی یارانش می‌لغزید. خاطرات وفاداری‌های یارانش قلبش را می‌فشرد، با صدای بلند فریاد برآورد: « ای #مسلم_بن_عقیل، ای #هانی_بن_عروه، ای #حبیب_بن_مظاهر، ای #زهیر_بن_قین... ای یاران! چرا پاسخم نمی‌دهید؟ آیا خوابِ مرگ، شما را از ناله‌ی امامتان غافل کرده؟! برخیزید! و از #حرم_پیامبر که بی‌پناه مانده! دفاع کنید» از خیمه‌ها، هق‌هقِ زنان و ناله‌ی کودکان برخاست. گویی زمین و آسمان با #امام_حسین علیه السلام می‌گریست. 🔸 نگاه امام به آغوشِ #رباب افتاد. #علی_اصغرِ شش‌ماهه، از تشنگی به جان آمده بود. لب‌های ترک‌خورده‌اش بی‌امید باز و بسته می‌شد. چشمان گودافتاده‌اش رو به آسمان بود و پاهای نحیفش بی‌قرار. ناله‌ای ضعیف از گلویش برآمد؛ گویی پاسخِ «#هل_من_ناصر» پدر را می‌داد. امام با چشمانی اشکبار فرمود: «#رباب! او را به من ده... شاید برای این ذره‌ی وجود، قطره‌ای آب بجویم.» 🔸 امام نوزاد را زیرِ عبای خود پنهان کرد تا آفتاب سوزان، پوست نازک کودک را نسوزاند. وقتی به صفِ #دشمن رسید، لشکر #کوفه پچ‌پچ کردند: «#حسین این بار چه آورده؟ شاید #قرآن به دست گرفته تا ما را قسم دهد؟!» ناگهان دست امام از زیر عبا بیرون آمد و #علی_اصغر را بالا گرفت! کودک از تشنگی پاهای کوچکش را تکان می‌داد. فریاد امام چون رعد بر دل‌ها کوبید: «یا قوم! إن لَم تَرحَمونی فَارحَموا هذا الطِّفل! أما تَرَونَهُ کَیفَ یتلظّی عَطَشاً؟!» (ای مردم! اگر به من رحم نمی‌کنید، به این کودک رحم کنید! آیا نمی‌بینید چگونه از عطش نزدیک است جان دهد؟!) 🔸 سپاه دشمن منقلب شد. اشک بر گونه برخی جاری گشت. #عمر_سعد هراسان از اینکه سپاه در هم بریزد، فریاد زد: «#حرمله! این فتنه را بخوابان!» #شیطان قهقهه زنان به او تبریک گفت. ناگهان خش‌خشِ مرگ‌باری از کمانِ حرمله برخاست؛ تیرِ #سه‌شعبه، چون تیغِ نامرئیِ آذرخش، سکوتِ سنگینِ صحرا را پاره کرد و بر گلوی نازکِ #علی_اصغر نشست! گلوی کودک از #حلقوم تا #مُهره شکافت... شانه مبارک امام نیز زخم برداشت... #سرباز_شش‌ماهه خاموش شد اما صدای رسای مظلومیت حسین علیه‌السلام و رسوایی لشکریان دشمن را بر کرانه تاریخ فریاد کرد. 🔸 در آن لحظه‌ی هولناک، امام به صورت #علی_اصغر خیره شد، او تبسمی کرد و جان داد؛ «ز ضرب تیر چنان دست و پای خود گم کرد که خواست گریه کند، در عوض تبسم کرد» خون فواره‌زنان بر سینه‌ی امام جاری شد. #حسین علیه السلام فوراً دستانش را زیر گلوی پاره‌ی فرزند گرفت. خون گرم، ذره‌ذره در کف‌هایش جمع شد. وقتی لبریز گشت، همه را به سوی #آسمان پاشید و ندا کرد: «خدایا! این مصیبت در محضر تو بر من آسان است!» 🔸 شگفتا! قطره‌های خون در هوا درخشیدند و ناپدید شدند! حتی یک ذره بر زمینِ #کربلا ننشست. گویی فرشتگان خونِ #شهید_شیرخواره را با خود بردند تا خود را متبرک کنند؛ ندایی از #عرش رسید: «ای حسین! او را واگذار! به‌زودی در #بهشت دایه‌ای او را #شیر می‌دهد!» 🔸 شیطان که از صبح میانِ لشکرِ #کوفه می‌جنبید و آتشِ کینه می‌افروخت، ناگهان چون #ماری زیرِ پا له‌شده، به خود پیچید! - وقتی دید خونِ کودک به #آسمان پرتاب شد و زمین را لمس نکرد، فریاد کشید: «وَیلٌ لی! وای بر من! این خون، #لعنتِ ابدی را بر پیشانی جبهه‌ی باطل مهر کرد!» - از ترسِ #غضب_الهی، با دمِ آتشینش بر زمین کوبید و در گردابِ #شن‌هایِ سوزانِ کربلا گم شد... 🔸 امام پیکرِ بی‌جان را ــ که تبسمی تلخ بر لب داشت ــ به سینه فشرد. پشت خیمه‌ها، با غلاف شمشیر، گوری کَند. وقتی خواست فرزند را دفن کند، #زینب_کبری سلام‌الله‌علیها خود را رساند: در «#برادر! بگذار برادرزاده‌ام را برای بارِ آخر ببینم...» امام آهی کشید: «خواهرم! او اکنون میهمانِ خداست...» خاک بر پیکرِ کوچک ریخت؛ بوی #خون با خاکِ کربلا آمیخته شد. 🔸 و #رباب... در گوشه‌ی خیمه، دندان بر دستِ خود فشرده بود تا فریادش بیرون نزند! سینه‌اش از دردِ فراق آتش گرفته بود، اما چشمانش خشک. می‌دانست اگر اشک بریزد، #حسین علیه السلام را شرمنده می‌کند. بعدها در #شام_غریبان، وقتی آب آزاد گشت و پیشش نهادند، فقط اسم می‌ریخت و می‌گفت: «چگونه آب گوارا بنوشم، در حالی‌که #حسین! را تشنه شهید کردند و علی اصغرم ذره‌ای از این آب ننوشید...» 🔸 سال‌ها بعد، وقتی #مختار انتقام #شهدا را می‌گرفت، #امام_سجاد علیه‌السلام نخستین پرسشش این بود: «از #حرمله چه خبر؟» و وقتی پرسیدند: «چرا تنها او؟»، فرمود: «آیا نمی‌دانید حرمله با قلب ما چه کرد؟» #MJN کانال #مسجد_جامع_نارمک در پیام‌رسان‌های داخلی: ✅ ایتا | بله @MasjedJameNarmak