⭕ #شهادت_علی_اصغر_علیه_السلام؛ اشکِ آسمان بر گلوی تشنه 🔸 #عاشورا به عصر رسیده بود. #حسین_بن_علی علیه‌السلام تنها در میدانِ #کربلا ایستاده بود. چشمانش بر پیکرهای پاره‌پاره‌ی یارانش می‌لغزید. خاطرات وفاداری‌های یارانش قلبش را می‌فشرد، با صدای بلند فریاد برآورد: « ای #مسلم_بن_عقیل، ای #هانی_بن_عروه، ای #حبیب_بن_مظاهر، ای #زهیر_بن_قین... ای یاران! چرا پاسخم نمی‌دهید؟ آیا خوابِ مرگ، شما را از ناله‌ی امامتان غافل کرده؟! برخیزید! و از #حرم_پیامبر که بی‌پناه مانده! دفاع کنید» از خیمه‌ها، هق‌هقِ زنان و ناله‌ی کودکان برخاست. گویی زمین و آسمان با #امام_حسین علیه السلام می‌گریست. 🔸 نگاه امام به آغوشِ #رباب افتاد. #علی_اصغرِ شش‌ماهه، از تشنگی به جان آمده بود. لب‌های ترک‌خورده‌اش بی‌امید باز و بسته می‌شد. چشمان گودافتاده‌اش رو به آسمان بود و پاهای نحیفش بی‌قرار. ناله‌ای ضعیف از گلویش برآمد؛ گویی پاسخِ «#هل_من_ناصر» پدر را می‌داد. امام با چشمانی اشکبار فرمود: «#رباب! او را به من ده... شاید برای این ذره‌ی وجود، قطره‌ای آب بجویم.» 🔸 امام نوزاد را زیرِ عبای خود پنهان کرد تا آفتاب سوزان، پوست نازک کودک را نسوزاند. وقتی به صفِ #دشمن رسید، لشکر #کوفه پچ‌پچ کردند: «#حسین این بار چه آورده؟ شاید #قرآن به دست گرفته تا ما را قسم دهد؟!» ناگهان دست امام از زیر عبا بیرون آمد و #علی_اصغر را بالا گرفت! کودک از تشنگی پاهای کوچکش را تکان می‌داد. فریاد امام چون رعد بر دل‌ها کوبید: «یا قوم! إن لَم تَرحَمونی فَارحَموا هذا الطِّفل! أما تَرَونَهُ کَیفَ یتلظّی عَطَشاً؟!» (ای مردم! اگر به من رحم نمی‌کنید، به این کودک رحم کنید! آیا نمی‌بینید چگونه از عطش نزدیک است جان دهد؟!) 🔸 سپاه دشمن منقلب شد. اشک بر گونه برخی جاری گشت. #عمر_سعد هراسان از اینکه سپاه در هم بریزد، فریاد زد: «#حرمله! این فتنه را بخوابان!» #شیطان قهقهه زنان به او تبریک گفت. ناگهان خش‌خشِ مرگ‌باری از کمانِ حرمله برخاست؛ تیرِ #سه‌شعبه، چون تیغِ نامرئیِ آذرخش، سکوتِ سنگینِ صحرا را پاره کرد و بر گلوی نازکِ #علی_اصغر نشست! گلوی کودک از #حلقوم تا #مُهره شکافت... شانه مبارک امام نیز زخم برداشت... #سرباز_شش‌ماهه خاموش شد اما صدای رسای مظلومیت حسین علیه‌السلام و رسوایی لشکریان دشمن را بر کرانه تاریخ فریاد کرد. 🔸 در آن لحظه‌ی هولناک، امام به صورت #علی_اصغر خیره شد، او تبسمی کرد و جان داد؛ «ز ضرب تیر چنان دست و پای خود گم کرد که خواست گریه کند، در عوض تبسم کرد» خون فواره‌زنان بر سینه‌ی امام جاری شد. #حسین علیه السلام فوراً دستانش را زیر گلوی پاره‌ی فرزند گرفت. خون گرم، ذره‌ذره در کف‌هایش جمع شد. وقتی لبریز گشت، همه را به سوی #آسمان پاشید و ندا کرد: «خدایا! این مصیبت در محضر تو بر من آسان است!» 🔸 شگفتا! قطره‌های خون در هوا درخشیدند و ناپدید شدند! حتی یک ذره بر زمینِ #کربلا ننشست. گویی فرشتگان خونِ #شهید_شیرخواره را با خود بردند تا خود را متبرک کنند؛ ندایی از #عرش رسید: «ای حسین! او را واگذار! به‌زودی در #بهشت دایه‌ای او را #شیر می‌دهد!» 🔸 شیطان که از صبح میانِ لشکرِ #کوفه می‌جنبید و آتشِ کینه می‌افروخت، ناگهان چون #ماری زیرِ پا له‌شده، به خود پیچید! - وقتی دید خونِ کودک به #آسمان پرتاب شد و زمین را لمس نکرد، فریاد کشید: «وَیلٌ لی! وای بر من! این خون، #لعنتِ ابدی را بر پیشانی جبهه‌ی باطل مهر کرد!» - از ترسِ #غضب_الهی، با دمِ آتشینش بر زمین کوبید و در گردابِ #شن‌هایِ سوزانِ کربلا گم شد... 🔸 امام پیکرِ بی‌جان را ــ که تبسمی تلخ بر لب داشت ــ به سینه فشرد. پشت خیمه‌ها، با غلاف شمشیر، گوری کَند. وقتی خواست فرزند را دفن کند، #زینب_کبری سلام‌الله‌علیها خود را رساند: در «#برادر! بگذار برادرزاده‌ام را برای بارِ آخر ببینم...» امام آهی کشید: «خواهرم! او اکنون میهمانِ خداست...» خاک بر پیکرِ کوچک ریخت؛ بوی #خون با خاکِ کربلا آمیخته شد. 🔸 و #رباب... در گوشه‌ی خیمه، دندان بر دستِ خود فشرده بود تا فریادش بیرون نزند! سینه‌اش از دردِ فراق آتش گرفته بود، اما چشمانش خشک. می‌دانست اگر اشک بریزد، #حسین علیه السلام را شرمنده می‌کند. بعدها در #شام_غریبان، وقتی آب آزاد گشت و پیشش نهادند، فقط اسم می‌ریخت و می‌گفت: «چگونه آب گوارا بنوشم، در حالی‌که #حسین! را تشنه شهید کردند و علی اصغرم ذره‌ای از این آب ننوشید...» 🔸 سال‌ها بعد، وقتی #مختار انتقام #شهدا را می‌گرفت، #امام_سجاد علیه‌السلام نخستین پرسشش این بود: «از #حرمله چه خبر؟» و وقتی پرسیدند: «چرا تنها او؟»، فرمود: «آیا نمی‌دانید حرمله با قلب ما چه کرد؟» #MJN کانال #مسجد_جامع_نارمک در پیام‌رسان‌های داخلی: ✅ ایتا | بله @MasjedJameNarmak

⭕ شهادت حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام؛ حماسه آهن و خون 🔸 وقتی آخرین یارانِ امام بر خاکِ کربلا افتادند و تنها #اهل‌بیت مانده بودند، #علی‌_اکبر علیه‌السلام با قدم‌هایی استوار نزد پدر آمد: «یا أبت! اذنِ جهاد می‌خواهم.» #امام_حسین علیه‌السلام بی‌درنگ اجازه داد؛ اما نگاهش به #چهره‌ی_گلگون پسر دوخته شد. اشک‌هایش مانند سیل از دیدگانش جاری شد. سینه‌اش از #حسرت فشرده می‌شد... 🔸 خودِ امام حسین علیه‌السلام زره را بر #قامتِ رعنای پسر پوشاند. کلاهخودِ فولادی را با دستانی لرزان بر سرش نهاد. #کمربندِ_چرمیِ یادگارِ امیرالمؤمنین علیه‌السلام را محکم بر کمرش بست. آن‌گاه اسبِ تیزتک #عقاب را پیش آورد و در حالی که اشک بر ریشِ مبارکش می‌لغزید، دست‌ها به آسمان بلند کرد: «**پروردگارا! گواه باش جوانی به میدان می‌رود که #شبیه‌ترین مردم به پیامبرت در چهره و اخلاق و سخن گفتن است...** هرگاه دلمان برای رسولت تنگ می‌شد، نگاهمان به این #فرزند روشن می‌شد!» سپس آتشی در نگاهش شعله کشید و فریاد زد: «ای #پسر_سعد! خدا نسلت را ریشه کن کند، چنان‌که رحم مرا قطع کردی!» آنگاه به پسر فرمود پیش از میدان رفته مادر و خواهرانت وداع کن. وداعی که دلِ سنگ را می‌سوزاند 🔸 چون علی‌اکبر علیه‌السلام به سوی خیمه‌ها رفت، #پرده‌نشینانِ حرم همچون # نگین_انگشتر گردش حلقه زدند: مادرش #رباب، #سکینه، #فاطمه_صغری و دیگران #حضرت‌زینب سلام‌الله‌علیها پیش‌دست شد و او را چون #گوهری گران‌بها در آغوش فشرد: «إرحَم غُربَتَنَا! به این #غربتِ بی‌پایان رحم کن!» دخترانِ کوچک، دامنش را چسبیده بودند: «لاتَستَعجِل إلی القِتال! به سوی مرگ شتاب مکن! فَإنَّهُ لَیسَ لَنَا طَاقَةٌ فِی فِرَاقِک! #طاقت_فراقت را نداریم...» اشک‌هایشان زره‌ی او را خیس کرده بود. 🔸 علی‌اکبر علیه‌السلام با #دلی_آتشین خود را از آغوششان رهانید. سوار #اسب_عقاب شد و نهیب زد، امام ندا زد: «زنان! رهایش کنید... او #ممسوس‌ فی‌ ذات الله است! (در تماس با ذات خدای متعال است) #در_راه_خدا شهید خواهد شد!» حماسه‌ای که عرش را لرزاند 🔸 علی‌اکبر علیه‌السلام بر اسب هی زد و روی به میدان نمود. امام حسین علیه‌السلام با #چشمانی_بی‌قرار او را نگاه می‌کرد؛ گاه از #غم بر زمین می‌نشست، گاه برمی‌خاست و سر به آسمان می‌افراشت: «خدایا! #شاهد باش که علی را #فدای_امتِ جدم کردم!» 🔸چون #توفانِ خشم بر سپاهِ #کوفه تاخت. هربار که #حمله می‌کرد و تکبیر میگفت گروهی به خاک می‌افتادند. امام هم با تکبیر یاریش می‌داد. زینب سلام الله علیهم دلخوش به این صداهای #تکبیر بود. #شمشیرش چون برق می‌درخشید و دشمنان پیاپی می‌گریختند. با آن #تشنگیِ سوزان، صدوبیست جنگجو را به خاک‌ انداخت. سپاهِ ابن‌سعد از هیبتش لرزید و صف‌هایشان #پریشان شد. 🔸 در میانِ نبرد، #رجزِ آتشینش آسمان را می‌درید: > «أَنَا عَلِی بنُ الحُسَینِ بنِ عَلِی! ... *(من علی پسر حسین پسر علی‌ام! به خانه‌ی خدا سوگند، ما به پیامبر سزاوارتریم تا شَبث و شمرِ پست! آن‌قدر با شمشیر می‌زنم تا تیغم خم شود! ضرباتِ جوانِ هاشمیِ علوی! به خدا! #فرزند_ناحق‌زاده [ابن‌زیاد] بر ما حکومت نخواهد کرد!)* تشنه شهادت در میدان جنگ 🔸 با آن‌که #زخم‌هایِ فراوان بر پیکر داشت، #تشنگیِ آتشین بیش از همه آزارش می‌داد. شاید هم تشنه شهادت بود و در عجب که چطور به آن نائل نمی‌شود نزد پدر بازگشت و با #صدایی شکسته گفت: > «یا أبت! #عطش و سنگینی سلاح طاقتم را برید... > آیا جرعه‌ای آب هست تا باز به میدان بازگردم؟» 🔸 امام حسین علیه‌السلام او را به #سینه فشرد. اشک‌هایش با خونِ پسر #آمیخته شد. آن‌گاه با #دردی جانکاه فرمود: > «پسرم! #زبانت را در دهانم بگذار...» علی‌اکبر علیه‌السلام که از #تشنگیِ وحشتناک پدر آگاه بود، با اطاعتی #ملکوتی زبانش را بر کام امام نهاد. گویی این کار، مرهمی بر دلِ سوخته‌ پدر شد. امام #انگشترِ مبارکش را از دست بیرون آورد و در دهانِ پسر نهاد. 🔸 آن‌گاه امام، چهره‌ی #خونین پسر را بوسید و فرمورد: > «واغَوثَاه! پسرجان... > #اندکی دیگر پیکار کن! > به زودی #جدم رسول‌خدا را دیدار می‌کنی... > از #جامِ لبریزِ او می‌نوشی و هرگز تشنه نمی‌شوی!» ... ادامه دارد #کربلا #علی_اکبر #شهدای_کربلا #اخلاق_حسینی #اسوه_وفاداری #امام_حسین علیه‌السلام #MJN کانال #مسجد_جامع_نارمک در ایتا و بله: @MasjedJameNarmak