جبین پُر ترَک، دل جوان ، دست پیر
عصایت نشان از دل دستگیر
و روزی فلک قامتت خم نمود
ولی هیچ وقت خنده ات نیست دیر
پدر، روزگاری جهانم بُدی
به رویت نگردیده ام از تو سیر
و مادر تو را یاد دارم زعهد صغر
ز تو نوش جان کرده ام سیر شیر
کلامت مرا مصلحت بوده است
مرا افتخارم بُود کرده ای همچو شیر
تو طومار عشقی، به تقویم جان
و قاموس تکرار کرده مرداد و تیر
به تحصیل و ترفیع من سوختی
که از هرکس و ناکسی نی شوم زیر زیر
و مادر تویی آیه در هر قسم
تو گویی بمان مانم و ورنه میر
به طاق ترک های خشکیده ات
فشانم به پایت جواهر نه لیر
تو را سالمندی ننامم که چون گوهری
از ابریشم و قیمتی تر ز جیر
و معصوم تو تجربت یافته
که بوم زمانش شده رنگ قیر
و لالایی اش گردهی با غزل
به خوابش دهی لای دل در حریر
#معصومه_حیدرپور
