eitaa logo
آبادی شعر 🇵🇸
1.7هزار دنبال‌کننده
8.3هزار عکس
2هزار ویدیو
64 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
. ماییم و غـــزل‌های زیادی به بغل ماییم و ترانه‌هایی از جنس عسل از شــعــر، بـرادرم نـتــرســان مــا را بـگـذار بـمـیـریــم در آغـوش غــزل!
هدایت شده از جزیرهٔ تنهایی
4_5900261178860375758.pdf
19.48M
نزهه المجالس چهارهزار رباعی
شوری که در جهان من افتاد ، این نبود نامی که بر زبان من افتاد ، این نبود آن راز سر به مهر که سی سال پیش ازین چون آتشی به جان من افتاد ، این نبود پیغمبری که با نفحات شبانی اش یک شب از آسمان من افتاد ، این نبود آن شعله های سر کش آتش که با وقار در پای دودمان من افتاد ، این نبود وان کشتی نجات که در باد هولناک از موج بی امان من افتاد ، این نبود دستی که از تلاطم دریا مرا گرفت وقتی که بادبان من افتاد ، این نبود حرفی که بر زبان تو لغزید ، آن نشد شعری که در دهان من افتاد ، این نبود
قسمت این بود که از دفتر پرواز بلند به من خسته به جز چشم پریدن نرسد!!
جنگلی بودیم شاخه در شاخه همه آغوش ریشه در ریشه همه پیوند وینک انبوه درختانی تنهاییم! به کجا آیا خواهیم رسید آخر و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده بنشینیم و بیندیشیم ...  
در جادهٔ چشم من تصادف نکنید مرده است دلم فکر تصرف نکنید قبلاً دو سه پیمانه جفا صرف شده کافی‌است، به من عشق تعارف نکنید
تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت من مست چنانم که شنفتن نتوانم
هرچند که باطل آتش افروخته است بر آب، تمام ثروتش سوخته است دوران شکوه شیعه از راه رسید حق، چشم به خنجر یمن دوخته است میلاد الماسی
کار خودمان است... این گوشه ای از قول و قرارِ خودمان است کارِ خودمان است این صحنه ی اجرایِ شعارِ خودمان است کار خودمان است گفتیم که دوران بزن در رو به سر شد هنگامِ خطر شد هنگامِ تجلایِ وقارِ خودمان است کارِ خودمان است با خاک یکی لانه ی کفتار نمودیم اقرار نمودیم بر گرده ی دژخیم فشارِخودمان است کار خودمان است هر چیز سپاهِ وطنم دوش فرستاد از موشک و پهباد چیزست که تولید دیارِ خودمان است کار خودمان است بسیارضخیم است و درازاست وبزرگ است بسیار سِتُرگ است این موشکِ مانندِ چنارِ خودمان است کار خودمان است نزدیک شده موقع نابودی صهیون از صفحه ی گردون آری سندش روزشمار خودمان است کارخودمان است گفتید چه بسیار که کارِ خودشان است دارند در آن دست این دفعه بگویید: که کار خودمان است کار خودمان است
آمدی شاد کنی زندگی غمگین را به جهانم بدهی مژده ی فروردین را قدر یک پلک زدن از تو نمی گیرم چشم تا که از بر کنم آن چهره‌ی سرسنگین را تشنه ی مستی بنیاد کنم، بسم الله از خرابات چه داری؟ بتکان خورجین را آسمان زیر پر توست، ولی گهگاهی گوشه‌ی چشم بچرخان و ببین پایین را در دلم درد زیاد است زیاد است زیاد کاش نشتر بزنی این دمل چرکین را گردبادم که به دنبال خودم می گردم تو پناهی بده این خسته‌ی سهم‌آگین را
لبخندهای تو بند است برای دوست داشتنت اما لبخندهایت را نه دلت را لازم دارم! از شعبده باز هم کاری ساخته نیست گیرم طناب بکشد از دل من تا دل تو گیرم با دستهایی به پهلو باز که معلوم نیست برای حفظ تعادل است یا برای بغل کردن تو تمام طناب را راه بروم و نیفتم یا گیرم این لبخند لعنتی ات سوژه ی معروف ترین نقاش قرن بعد شود با این ها چیزی از قد تنهایی های من آب نمی رود عزیزم و هنوز شب ها روی شعرها غلت می زنم !
ها در شرشر دلگیر باران می رود بالا  فکر من آرام از طول خیابان می رود بالا  من تماشا می کنم غمگین و با حسرت خیابان را  یک نفر در جان من مست و غزل خوان می رود بالا گشته ام میدان به میدان شهر را هر گوشه دردی هست  ارتفاع دردها از پیچ شمیران می رود بالا  خواجه در رویای خود از پای بست خانه می گوید  ناگهان صدها ترک از نقش ایوان می رود بالا درد من هر چند درد خانه و پوشاک ارزان نیست  با بهای سکه در بازار تهران می رود بالا  گاه شب ها بعد کار سخت و ارزان خواب می بینم  پول خان با چکمه اش از دوش دهقان می رود بالا جوجه های اعتقادم را کجا پنهان کنم ، وقتی  شک شبیه گربه از دیوار ایمان می رود بالا فکر من آرام از طول خیابان می رود پایین یک نفر در جان من اما غزل خوان می رود بالا