آیه بامداد شنبه : #قرآن . سوره غافر : إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ ، إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلَّا كِبْرٌ ما هُمْ بِبالِغِيهِ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ «56» . همانا كسانى كه در آيات خداوند بدون حجّتى كه برايشان آمده باشد به #مجادله برمى‏خيزند، در سينه‏هايشان جز خود بزرگ بينى نيست كه به آن نخواهند رسيد، (و از مجادله خود نتيجه نخواهند گرفت) پس به خداوند #پناه ببر كه بى شك او شنواى بيناست. نكته‏ها: اسلام به نيّت و روحيه و انگيزه و آن چه در دل مى‏گذرد بهاى اصلى را مى‏دهد و به همين دليل بهترين كار اگر همراه با اخلاص نباشد، بى‏ارزش و باطل است. در سوره‏ى عبس با ده آيه‏ى پى در پى از كسى كه براى يك نفر نابينا چهره‏ى خود را عبوس كرد انتقاد مى‏كند. (در حالى كه براى نابينا اخم يا لبخند تفاوتى ندارد چون هيچ يك را نمى‏بيند) ولى قرآن به دليل آن كه ريشه‏ى عبوس كردن #تحقير است، به شدّت از آن انتقاد مى‏كند. آرى، اسلام بيش از توجّه به ظاهر، به باطن و قلب توجّه دارد. در اين آيه نيز سخن از بزرگ‏بينى و تكبّرى است كه در قلب متكبّران است. پيام‏ها: 1- از كوزه همان برون تراود كه در اوست. سرچشمه‏ى جدال‏هاى بى منطق، تكبّر درونى است. يُجادِلُونَ‏ .... فِي صُدُورِهِمْ‏ ... كِبْرٌ 2- انگيزه‏ى مجادله با حقّ، خود بزرگ بينى است نه منطق. «بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلَّا كِبْرٌ» 3- انسان اگر از خود مراقبت نكند، تكبّر تمام وجودش را مى‏گيرد به نحوى كه در دل او جز تكبّر هيچ چيز ديگر نيست. «إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلَّا كِبْرٌ» 4- كسى كه بر اساس تكبّر، لجاجت مى‏كند و منطق ندارد به #هدف خود كه رياست و سرورى است نمى‏رسد. «ما هُمْ بِبالِغِيهِ» 5- معاشرت با متكبّر، دارويى جز پناه بردن به خدا ندارد. «فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ» 6- به كسى پناه ببريم كه مى‏شنود و مى‏بيند (و قهراً توان يارى و خنثى كردن توطئه‏ها را دارد). «إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ»

آیات بامداد دوشنبه : #قرآن . سوره شورى : اللَّهُ لَطِيفٌ بِعِبادِهِ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ «19» . خداوند نسبت به بندگانش با مهر و #لطف رفتار مى‏كند، هر كه را بخواهد (و صلاح بداند) #روزى مى‏دهد و اوست تواناى غالب. سوره شورى : مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَ مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ «20» . آن كه كشت #آخرت بخواهد براى او در كشتش مى‏افزاييم و آن كه كشت دنيا بخواهد از آن به او مى‏دهيم و در آخرت هيچ نصيبى ندارد. نكته ‏ها: در معناى لطف، نرمى و دقّت نهفته است. خداوند لطيف است يعنى به دقايق امور احاطه‏ دارد و هر كارى را، به سهولت و آسانى انجام مى‏دهد. اراده آخرت نشانه‏ى: وسعت ديد، دل كندن از دنيا، ايمان به وعده‏هاى الهى، رنگ بقا دادن به فانى‏ ها و در يك جمله نشانه عقل و انتخاب احسن است. در آيه 20، انسان به كشاورز، #عمل او به كشت، نيّت او به بذر و دنيا و آخرت، به مزرعه و محل برداشت تشبيه شده است. . پيام‏ها: 1- بر خلاف مخلوقات كه لطيف آنها قوى نيست و قوى آنها لطيف نيست، خداوند هم لطيف است و هم قوى. لَطِيفٌ‏ ... الْقَوِيُ‏ 2- قدرت خداوند هرگز شكست نمى‏پذيرد. «الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ» 3- رزق الهى برخاسته از لطف خداست. «لَطِيفٌ بِعِبادِهِ يَرْزُقُ» 4- قدرت و لطف خدا ضامن روزى‏رسانى به مردم است. لَطِيفٌ بِعِبادِهِ يَرْزُقُ‏ ... وَ هُوَ الْقَوِيُ‏ 5- انسان در انتخاب راه #آزاد است. مَنْ كانَ يُرِيدُ ... مَنْ كانَ يُرِيدُ ... 6- ارزش كار انسان وابسته به اهداف دور و نزديك و نيّت اوست. «يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ- يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيا» 7- همه داده ‏ها از خداست. «نَزِدْ لَهُ‏- نُؤْتِهِ مِنْها» و عطاى خدا متناسب با نيّت و انتخاب انسان است. مَنْ كانَ يُرِيدُ .... مَنْ كانَ يُرِيدُ 8- نقش انسان تنها در #انتخاب و تصميم است، مقدار كاميابى مربوط به اراده خداست. «نَزِدْ لَهُ‏- نُؤْتِهِ مِنْها» 9- #هدف قرار دادن دنيا سبب محروميّت كامل از آخرت است. يرث حرث الدنيا ... ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ‏