eitaa logo
کتیبه و پرچم باب الحرم
10.2هزار دنبال‌کننده
3.3هزار عکس
39 ویدیو
568 فایل
🔸کانال فروشگاه محصولات فرهنگی↶ @babolharam_shop ثبت سفارش 👇 @babolharam_shop_admin شماره تماس: 📞09052226697 ☎️ 02155970902 ☎️ 02155970903 آدرس: شهرری خیابان آستانه نبش کوچه شهید رجبی پلاک 50 فروشگاه بابُ الحَرَم
مشاهده در ایتا
دانلود
کار تنش زیاد ولی وقت من کم است یک شب برای شست و شوی این بدن کم است بانوی من نحیف نبود، این چنین نبود وقتی نگاه می کنمش ظاهراً کم است در زیر پارچه ورمش گم نمی شود آن قدر واضح است که یک پیرهن کم است باید چگونه جمع کنم این بساط را فرصت کم است و آب کم است و کفن کم است مسمار را خودم زده بودم به تخته ها باید بمیرم آه، پشیمان شدن کم است گیرم حسین دق نکند این چنین ولی گریه بدون داد برای حسن کم است آئینه آمدی و ترک خورده می روی یعنی برای بردن تو چهار زن کم است پیراهن حسین که کارش تمام شد پس جای غُصّه نیست اگر یک کفن کم است بالت، پرت، تنت، هم پیکرت خدا این زخم ها زیاد ولی وقت من کم است اکبر لطیفیان
مدینه در سکوتی مبهم و حُزن‌آور است، امشب گمانم در وصیّت فاطمه با حیدر است، امشب چنین می‌گفت با مولا، به صد اندوه و غم، زهرا که یابن عمّ مرا با تو، وداع آخر است، امشب دل شب شو مهیّا، غسل و کفن و دفن زهرا را که جانم خسته زآن دو کافر بداختر است، امشب الا ای جان و جانانم! تو و جان یتیمانم که بر طفلان بی‌مادر، دلم در آذر است، امشب به یک‌سو مجتبی در اشک و در یک‌سو حسین‌ او نوای زینبینش، بانگ مادر مادر است، امشب ز داغ بانوی محشر، تو ای "خادم"! مگو دیگر که در جنّت پریشان زین عزا، پیغمبر است امشب عرفانی «خادم»
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
امشب تمام خانه را آماده کردی کار علی را در دل شب ساده کردی با اشک هایت باغ را جارو کشیدی سیبی برای کودکان از شاخه چیدی خونابه را از روی درها پاک کردی در سینه ات زخم دلت را خاک کردی خانه به دور چشم کم سوی تو چرخید ماه از غم قد کمانیّ تو بارید دستت به پهلو شانه را آغاز کردی موی حسن، روی حسینت ناز کردی حیدر که دید آهی کشید از جان خسته: زهرا کمی آرام تر، دستت شکسته... رنگ گل یاس علی سرخ است و نیلی پهلو به پهلو می‌شود از ضرب سیلی می سوخت زینب از فراق و داغ مادر از چشم های سرخ و بی روح برادر شب تا سحر زهرا که مشغول نماز است قلب علی و کودکانش در گداز است امشب چرا دستان زینب مثل بید است او از قنوت فاطمه ذکری شنیده است میگفت با چشم ترش《 عجل وفاتی》 میجست زینب با علی راه نجاتی مهتاب امشب ساکت است و سرد وخاموش دنیا کنار فاطمه افتاده بی هوش افتاده عکس فاطمه در صورت ماه دیگر علی سنگ صبورش می‌شود چاه...
_حضرت_زهرا_سلام الله علیها این صفای سینه هامان از صفای فاطمه است هر چه داریم و نداریم از عطای فاطمه است چادر خاکی او بر قلب ما هم نور داد باز هم در جان ما حال و هوای فاطمه است باز هم این سفره های هئیتی رونق گرفت رونق این روضه ها از اعتنای فاطمه است باز هم مهدی ما شال عزا انداخته باز دلخون از غم و سوزِ عزای فاطمه است بوی زهرا را گرفته باز شهر مصطفی کوچه های شهر مست ربنای فاطمه است آبرومان رفته اما بازهم ما را خرید آنچه آورده است ما را هم، وفای فاطمه است حاجت یک ساله می خواهیم این شب ها از او دستِ رحمت، بازوی مشکل گشای فاطمه است مریم و آسیه و حوا و آدم جای خود خوب می دانیم ما، عالم گدای فاطمه است من نمی دانم چه سری هست در خلقت ولی خلق مجنون علی، او مبتلای فاطمه است از همان اول خدا در شأن زهرا گفته بود او برای حیدر و حیدر برای فاطمه است کی فروشیم عزتِ خود از برای آب و نان بشنوید، این مملکت تحت لوای فاطمه است مادری کرده برای بی پلاکان شهید قبر این گمنام ها پائین پای فاطمه است گرچه پنهان ماند، قبر مادر آلاله ها سینه ی سینه زنان تا هست، جای فاطمه است علت این گریه های ماست، اشک فاطمه گریه های ما همه از گریه های فاطمه است گوش کن، از کوچه ها دارد صدایی می رسد یا صدای مجتبی، یا نه... صدای فاطمه است علت چشمان تارش بعد ها معلوم شد جای دست گرگ روی پلک های فاطمه است شاعر:
هنر خلق تو را در همه جا حق بستود پرده از راز تو را روز ازل عشق گشود بی تو از خلقت عالم خبری بود ، نبود طرح لبخند تو از باغ جنان دل بربود اسم اعظم به ید شیر خدا فاطمه است گرد تو مست طوافست جهان تا به ابد ذکر تو بر لب من خاص تر از ذکر احد بی نیاز از همه ای جلوه ی شیرین صمد هر که دنبال خدا رفته به کوی تو رسد رازق جن و ملک ، شاه و گدا فاطمه است در مرام دل من خیرکثیر است کمت نفخه ی صور قیامت به یقین است دمت همه دنبال تو و آینه ی جام جمت همه جا جار زدم اصل اصول است غمت مالک مطلقه ی روز جزا فاطمه است شب گیسوی تو نه راز شب قدر بگو رخ نیکوی تو نه ماه شب بدر بگو داغ شیرین تو نه توشه ی هر قبر بگو نور چشمان تو نه روشنی فجر بگو حرم امن همه وقت بلا فاطمه است ذکر تسبیح تو دل میبرد از ذات خدا رونقی نیست بدون تو در این دهر بلا آسمان گرد سر تو بکند سعی و صفا و زمین بوسه زند خاک کف پای تو را چقدر شکر کنم ؟ مادر ما فاطمه است احمدیان
آسیابت یک طرف افتاده بستر یک طرف چادر تو یک طرف افتاده معجر یک طرف هر چه اینجا هست چشمان مرا خون کرده است رنگ این دیوار خانه یک طرف، در یک طرف گاه دلخون توایم و گاه دلخون پدر وای بابا یک طرف، ای وای مادر یک طرف از کنار تو که می آید به خانه ناگهان با سر زانو می افتد مرد خیبر یک طرف من چگونه پیرهن کهنه تن یارم کنم غُصه ی تو یک طرف داغ برادر یک طرف مثل آنروزی که افتادی می افتد بر زمین پیکر من یک طرف او یک طرف سر یک طرف من دو بوسه می زنم جای تو و جای خودم زیر گردن یک طرف رگهای حنجر یک طرف وای از آن لحظه که می ریزند بین خیمه ها گوشواره یک طرف خلخال و معجر یک طرف اکبر لطیفیان
رفتی ولی نرفته گلم بوی تو هنوز دارد سرم هوای سر کوی تو هنوز بعد از تو سوی چشم مرا اشک میبرد ای سمت چشمهای ترم سوی تو هنوز قلبم، سرم، تمام تنم تیر میکشد از آن لگد که خورد به پهلوی تو، هنوز مسمار اگر نبود تو بودی و دخترت سر میگذاشت بر سر بازوی تو هنوز مانده است روی معجرت از رو گرفتنت آثاری از جراحت ابروی تو هنوز ای کاش مانده بود به شانه یکی دوتا از تارهای سوخته موی تو هنوز از اینکه پیش روی حسن سیلی ات زدند شرمنده ام بجان تو از روی تو هنوز متولی
دیگر امشب به مدینه خبر از فاطمه نیست جز حریق حرمی در نظر از فاطمه نیست شهر در خواب فرو رفته ز خود می پرسد مگر این گریه ی بیدارگر از فاطمه نیست؟ آخر ای مرغ شباهنگ! در این خلوت راز مگر این ناله ی شب تا سحر از فاطمه نیست؟ این همه عطر دل‌انگیز مناجات و دعا از کدامین گل سرخ است؟ اگر از فاطمه نیست به همان سینه که شد دشت شقایق سوگند زیر این چرخ، علی‌دوست‌تر از فاطمه نیست ذرّه ای بهره ز خورشید ولایت نبرد هر که کانون دلش، شعله ور از فاطمه نیست به تسلّای دل زینب او برخیزید مگر این پاره ی جان و جگر از فاطمه نیست نزنید آتش بیداد به گل‌خانه ی وحی مگر این زمزمه ی پشت در از فاطمه نیست؟ غفورزاده «شفق»
در خانه مانده عطر خوش ربنای تو امروز زنده‌ام به هوایِ دعای تو همسایه ها به مجلس ختمت نیامدند من بودم و همین دو سه تا بچه های تو خیلی به مجتبایِ تو برخورد فاطمه! فامیل کم گذاشت برایِ عزای تو جایِ تمام شهر خودم گریه می کنم از بسکه خالی ست در این خانه جای تو زهرا مرا ببخش که نگذاشت غربتم یک ختم باشکوه بگیرم برای تو از دستِ گریه هایِ تو راحت شد این محل شِکوه نمی کنند به من از صدای تو دیگر به تیغ فتنه‌ی کوفه نیاز نیست خونِ مرا نوشته مدینه به پای تو قاسمی
به وقت مرگ پر کردم ز خون چشم تر خود را که تنها می گذارم بین دشمن شوهر خود را فتادم سخت در بستر، الهی برندارم سر که سر بنهاده بر دیوار، بینم همسر خود را خدایا! اولین مظلوم عالم را تو یاری کن که امشب می دهد از دست، تنها یاور خود را دلم خواهد که برخیزم ز جا و بازویش گیرم دل شب چون نهد بر قبر پنهانم، سر خود را اجل ای کاش، در آن ماجرا می بست چشمم را نمی دیدم نگاه دردناک دختر خود را الهی! تا جهان باشد، نبیند دیده ی طفلی کنار خانه زیر تازیانه، مادر خود را شهادت می دهد، فردای محشر عضو عضو من که کشتند این جماعت، دختر پیغمبر خود را علی جان گریه کن تا عقده ای از سینه بگشایی مکن حبس این قدر، آه دل غم پرور خود را براى بار دوّم، زانویت خم مى شود فردا که امشب مى دهى از دست، رکن دیگر خود را حلالم کن حلالم کن حلالم کن حلالم کن خداحافظ، که گفتم با تو حرف آخر خود را اگر شد شاخه های نخل عشقت باربر ای میثم نریزی جز به پای عترت و قرآن بر خود را رضا سازگار
رفتی مرا به وادی غم واگذاشتی تنهای من! مرا ز چه تنها گذاشتی؟ یادش به خیر باد که نه سال پیش بود آن شب که تو به خانه ی من پا گذاشتی حوریه ی بهشت علی! نیمه های شب رفتی سوی بهشت و مرا جا گذاشتی یاسین من! چقدر غریبانه از وطن رفتی و سر به دامن طاها گذاشتی کردی به هر نفس طلب مرگ از خدا تا داغ خویش بر جگر ما گذاشتی گردون به دیده ام چه قدر زشت گشته بود آن شب که سر به سینه ی صحرا گذاشتی تا ننگرم چه با تو شده، دست خویش را هنگام مرگ بر رخ زیبا گذاشتی هرکس نهد ز خویش نشانی، تو بعد خود یک قبر بی‌نشانه به دنیا گذاشتی دار و ندار من همه رفت و برای من تنها چهار کودک خود را گذاشتی گفتی ز داغ فاطمه و سینه ی علی «میثم!» چه داغ‌ها که به دل‌ها گذاشتی سازگار
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
هدایت شده از کانال ‌متن روضه
|⇦•از چه هراس از چه باک... تقدیم به روحِ ملکوتیِ سردارِ رشیدِ اسلام ، کابوسِ جبهۀ استکبار شهید حاج قاسم سلیمانی با نوای سید مجید بنی فاطمه •✾• ●━━━━━━─────── ⇆ㅤ ◁ㅤㅤ❚❚ㅤㅤ▷ㅤㅤ ↻ از چه هراس از چه باک خونِ حسین اعتبارِ ماست ذکرِ هم الغالبون آینۀ روزگارِ ماست شهادت شهادت شهادت ، افتخار ماست پایِ عهدمون سر میدیم ، این جهادِ ایرانی هاست وقتشِ بفهمن ایران ، کشورِ هاست پایِ عشق میمونیم ، پایِ عشق میمیریم ما حسین حسین میگیم ، انتقام میگیریم الموت لاسراییل ، الموت لامریکا لبیک یا زینب ، لبیک یا زهرا از چه هراس از چه باک راهِ علی روبرویِ ماست از دلِ عرش تا به خاک ، نام علی گفتگویِ ماست شهادت شهادت شهادت ، آرزویِ ماست از نفس نخواهیم افتاد ، از علی نفس میگیریم بعد از قدس ان شاالله ما بقیعُ پس میگیریم پایِ عشق میمونیم ، پایِ عشق میمیریم ما حسین حسین میگیم ، انتقام میگیریم الموت لاسراییل ، الموت لامریکا لبیک یا زینب ، لبیک یا زهرا از چه هراس از چه باک عشقِ علی در سرشتِ ماست راهِ علی تا ابد راهِ ورودِ بهشتِ ماست شهادت شهادت شهادت سرنوشتِ ماست بعدِ این همه سال دشمن خوبه که مارو بشناسِ راهِ مادرایِ ما هم ، راهِ مادرِ عباسِ پایِ عشق میمونیم ، پایِ عشق میمیریم ما حسین حسین میگیم ، انتقام میگیریم الموت لاسراییل ، الموت لامریکا لبیک یا زینب ، لبیک یا زهرا ↫『بابُ الْحَرَم پایگاهِ متنِ روضه』 ــــــــــــــــــ ‼️هرگونه کپی برداری از متونِ روضه در سایت و کانال هایِ مرتبط با فضایِ روضه بدونِ ذکر منبع و درج آدرس سایت و کانال نبوده و مصداق بارز می باشد. ┅═┄⊰༻↭༺⊱┄═┅ ↜ وب سایت↶ www.babolharam.net ✓ سروش ↶ http://sapp.ir/babolharam_net ✓ ایتا ↶ https://eitaa.com/babolharam_net ✓ روبیکا ↶ https://rubika.ir/www_babolharam_net ✓ تلگرام ↶ https://t.me/babolharam_net 🛒 فروشگاه فرهنگی↶ https://eitaa.com/babolharam_shop
هدایت شده از کانال ‌متن روضه
banifateme_sardar_soleymani.mp3
7.57M
|⇦•از چه هراس از چه باک... تقدیم به روحِ ملکوتیِ سردارِ رشیدِ اسلام ، کابوسِ جبهۀ استکبار شهید حاج قاسم سلیمانی با نوای سید مجید بنی فاطمه •✾• ●━━━━━━─────── ⇆ㅤ ◁ㅤㅤ❚❚ㅤㅤ▷ㅤㅤ ↻ رهبر انقلاب: شهید سلیمانی، هم در زمان زنده بودنش استکبار را شکست داد، هم با شهادتش شکست داد 🆔 @babolharam_net
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
جز با زلالِ نورِ الهی نسب نداشت … ذکری به غیر نام علی روی لب نداشت دردی به غیرِ غربتِ شاهِ عرب نداشت هرگز کسی شبیه به این زن ، ادب نداشت آماده کرده بود سپر های خویش را تعلیم داده بود پسر های خویش را تا پاسدار خیمه ی آل عبا شوند … با راه و رسم عشق و جنون آشنا شوند هم داستان ماه ترین ماه ها شوند مردان پاکباخته ی کربلا شوند ام البنین که چار یل بی قرینه داشت تنها مدال عشق علی را به سینه داشت بانوی خانه ای است که هم ایلیایی اند هم پای تا به سر همگی مصطفی ایند اهل مدینه اند ولی کربلایی اند از نسل کوثرند سراپا خدایی اند عمری است دل به ساحتِ خورشید داده است سرمایه اش محبتِ این خانواده است تا روز حشر مکتب او مکتب علیست لب وا نکرد و دید که جان بر لب علیست او آشنای تاب و تبِ هر شب علیست با افتخار ، خادمه ی زینب علیست بر سفره ای که داشت فقط آب و نان جو لبریز بود از میِ اِیّاکَ نَعْبُدو … سر مست بود از خمِ اِیّاکَ نَسْتَعین بی شک رسیده بود به سرمنزلِ یقین ام البنین چه کرد زمانی که شاه دین یعنی عزیزِ فاطمه افتاد بر زمین … با اینکه بعدِ روزِ دهم یک پسر نداشت یک لحظه از حسین و حسن دست بر نداشت آغاز روضه بود نظر کردنش به آب شرمنده بود مثل ابالفضل از رباب مثل رباب ماند پس از آن در آفتاب ای کاش رفته بود علی اصغرش به خواب هرچند مثل حضرت زینب صبور شد آنقدر گریه کرد از این غم که کور شد الحق که جایگاهِ علی را شناخته در کوره ی محبتِ مولا گداخته هرگز به زرق و برقِ جهان دل نباخته با نانِ خشک و خالی این خانه ساخته ما تشنه ایم تشنه ی لحنِ حماسی اش صد مرحبا به این همه زهرا شناسی اش از راه دور ، محو تماشای کربلا است دلواپسِ عمیق ترین جای کربلا است آموزگارِ حضرت سقای کربلا است او مادرِ شهید ترین های کربلا است این زن که خاک را به نظر کیمیا کند آیا شود که روزیِ ما کربلا کند @babollharam
تقدیم به روح بلند: ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ ای علمـــــــدار ســــپاه قـدســـــیان قهـــــــرمان لشـــــــکر ایـرانیــــان ای نمـــاد عشــــق و ایثـــار و وفــا ای شـــهید راه قــــدس و کــــربلا ای امیــر ای بهترین سـردار عشـــق فاتـح بغــداد و بیـــروت و دمشـــق تو علمـــــداری .. علمــــــــدار ولــی بهتــــــرین فرمانـــــده ســـید علـی وجــه تشـــــبیه شــــما را با ولـــی نقل کردند همچو مالـــک بـــر علی کس ندیده چـون تو در این روزگار لایــق نـــام و نشــــان ذوالفقــــــار کـرده ای کاری به عـــالم بی نظیــر عــزتی دادی به کشــــور ، ای امیـر تو چـــه کردی که دوبـاره قدســیان ســــجده آوردنـــد بر مـا خاکیــــان هرچه گویـم در مقــام تو کــم است کشـور از داغ تــو غــرق ماتـم است اشــکهای مــــا همــه دلــــداری است اشک رهبـر هـم ز داغت جاری است مرحبــا بر شـــیر پــاک مـــــادری...!! که تــو را پــرورده اینســـان مـادری مــادری بـــودی که دریــایی شــــدی در جــــوار عشـــق زهــــرایی شـدی آنقـــدر در عشــق زهــرا سوختی تا به آتـش همــچو زهــرا سوختـــی جمــله ای گویــــم بیــــابم مشـــتری لااقــل مانـــــده ز تـو انگشـــــــــتری وای مـــن از کـــــربــلا و ســـاربـــان از هجــوم و ظلـم و جـــور بی امان وای من از کــربلا و شــــور و شـــین از هجـــوم صــد هـزار و یک حسین! یک حسـین و یک هــزار و چنـد زخم که نکـرده شـــکوه ای حتـــی به اخم از غـــریبـــــی که کنــــــار پیکــــرش طعـــنه ها میــزد عــدو برخواهـرش حال مــــولا را که میــــداند جـــز او آن دمــی کــه زینبـش را زد عــــــدو زینـب تو بعد تو چــون جـان ماست یادگـــار بهتــــرین ســـــردار ماســت ما که کـــوفـــی بد آییــن نیســــتیم پـای نــامـــوس شــما می ایســــتیم **ـ گرچه دشـــمن قاســـم ی از مـا گرفت صــد هـــزاران همچو قاسـم پا گرفت یک سلیـــــمانی اگـــر افتـــــاده است صد سلیــــمانی بپـــا اســـــتاده است منتـــظر مانیـــم کـه بـا امـــــر امـــام خــــون پاکــت را بگیــــریم انتــــقام التماس دعا ـــــــــــــــــــــ حشمت اله افشاری(ذاکر) @babollharam
تا صدا میرسد از ساحتِ خونبارِ بقیع مرد و زن اشک بریزند ، به دیوارِ بقیع یک زن و صورتِ قبری ، به دلِ زارِ بقیع دلِ ما هم ، بخدا گشته گرفتارِ بقیع   مادرِ حضرتِ عبّاس ، پریشانِ توأیم سال ها در به درِ سفره ی احسانِ توأیم   تو که بودی که خدا همسرِ مولایت کرد تو چه کردی که چنین غرقِ تَوَلّایت کرد مادرِ چهار گلِ حضرتِ زهرایت کرد صدفِ گوهرِ نایاب... چو سقّایت کرد   با تواضع ، به درِ خانه ی مولا رفتی این چنین بود ، که تا عرش تو بالا رفتی   سائل آمد به درِ خانه ، تفضّل کردی تو به اولادِ نَبی ، خوب توسّل کردی زحمتِ حاجتِ دنیا ، که تقبّل کردی  لطف کردی و مرا نیز تحمّل کردی   بابِ حاجاتِ همه ، نامِ شما باشد و بس چشمِ ما نیز به اکرامِ شما باشد و بس   پسرانت همه رفتند ، تو تنها ماندی سال ها گریه کنِ بچّه ی زهرا ماندی مرحمِ زخمِ دلِ زینبِ کبریٰ ماندی همه رفتند به یاریِ حسین... جا ماندی   پسرت نقشِ زمین شد ، به غمش خندیدند همه بر مشک و دو دستِ قلمش خندیدند   زینبت گفت «حسین» و... جگرت تیر کشید تا شنیدی که سرش رفت... سرت تیر کشید وسطِ کوچه نشستی... کمرت تیر کشید گفت «انگشتر» و... هی بال و پرت تیر کشید   بخدا سوزِ دلت ، کرده دلم را بی تاب قدری آرام بخوان روضه برای ارباب   روضه ای از سَرِ احساس... دلت ریخت بهم رنجِ پرپر شدنِ یاس... دلت ریخت بهم خنده ی دشمنِ خنّاس... دلت ریخت بهم روضه ی حضرتِ عبّاس... دلت ریخت بهم   رفتنی گشته ای از بس که بزرگ است غمت کاش میشد که بسازیم به زودی حَرَمت   بعدِ زهرا تو شدی مادرِ ما نوکرها سایه ات کم نشود از سَرِ ما نوکرها تو نظر کن به دلِ مضطرِ ما نوکرها وقفِ عباسِ تو ، چشمِ تَرِ ما نوکرها   ما همه نوکر و درمانده ی فردای توأیم تو هنوز امِّ بَنینی و پسر های توأیم   باقری  
خونه‌ی من که خونه‌ی مُراده خدا بهم اینجا علی رو داده چار تا غلام آوردم اینجا واسه دو تا خانوم و دو تا آقا زاده   برا دو خورشیدش یه ماه آوردم برای خیمه  تکیه‌گاه آوردم روزی که عباسم و دید علی گفت... برای دختراش سپاه آوردم   اما زدند آینه رو شکستند دلای سنگی سرش و شکستند دلیل داره اگه زمین می‌خورم آخه عصای پیریم و شکستند   میگن که خیمه‌ها کفن ها شدند با سیلی غرقِ خون دهن‌ها شدند یه چند تا دخترام رسیدن ولی دیدم شبیهِ پیر زن‌ها شدند   اَمون از این موهای خاکستری از این همه گُلای نیلوفری عباسم و حسینم و گرفتند نه مادرم نه حتی نامادری   دست رو دلم نذار دلم کبابه شبیه روی سوخته ی ربابه تا وقت مردنش همش می‌پرسید... چرا نذاشتن پسرم بخوابه   ربابه و روضه‌ی ما سه شعبه میگه زدید ولی چرا سه شعبه؟ فرقی داره شیر خواره با علمدار فرقی نداره نیزه با سه شعبه؟   دست رو دلم نذار دلم شکسته رو مشکِ پاره لَخته‌خون نشسته خونَش خراب شه خونم و خراب کرد هرکی به نیزه‌ها سرت رو بسته   غلام آقات شدی ابالفضل سایه سادات شدی ابالفضل هرکسی سهمی از تو رو کَند و برد بد جوری خیرات شدی ابالفضل   تیر و چطور با زانوهات کشیدی فاطمه رو به قتلگات کشیدی چطور با دستی که نداشتی مادر چادرشو و روی چشات کشیدی   عاقبت انتظار تو سر اومد سرت زمین نخورده مادر اومد نذاشت که روی نیلی رو ببینی تیری که از پشت سر تو اومد   لطفی  
مثل شمعى كنارِ خانه‌ى خود همه دَم او خدا خدا مى‌كرد گريه هايش چه گريه آور بود تا كه عباس را صدا مى كرد   روضه خوانىِ او كنار بقيع مى‌زد آتش همه جگرها را روضه وقتى از علقمه مى‌خواند چون شرر بود رهگذرها را   روضه‌هاى خرابه را مى‌خواند تا غمِ شام روضه را مى‌بُرد بِينِ بازار خويش را مى‌ديد سنگ جاى رباب هم مى‌خورد   آه از لحظه‌اى كه زينب گفت قصه‌ى آب و آب آور را قصه.ى تير و حنجر اصغر اضطرار حسينِ مضطر را   از خدا خواست تا زِ داغ حسين قامتش بيشتر هلال كند ملتمس با سكينه او مى‌گفت تا اباالفضل را حلال كند...   من بميرم براى اين خانم سرِ پيرى چه بى عصا مانده پسرانش همه شهيد شدند به دلش داغِ كربلا مانده   كاش همراه با اباالفضلش راهىِ دشت كربلا مى‌شد مثلِ عباسِ خود براىِ حسين پاسبان بهر خيمه‌ها مى‌شد   صائمی  
کریمان همه مات ام البنین اند فقیر کرامات ام البنین اند   نه تنها دل ما که داوود و موسیٰ اسیر مناجات ام البنین اند   همه ساقیانی که صاحب سبویند دخیل خرابات ام البنین اند   مریدان عباسِ او در دو عالم به دنبال خیرات ام البنین اند   پسرهای او یار خون خدایند دلیل مباهات ام البنین اند   پسرهای نور و تجلی نورند تجلی آیات ام البنین اند   به خورشید تابان قمرها می آید به ام البنین این پسرها می آید   گرفتند ماهش... همه تکیه گاهش گرفتند ابالفضل... پشت و پناهش   عصایی ندارد دم پیری حالا نشانده زمانه به خاک سیاهش   امان از صبوری... کشیده قبوری روی خاک و غم مانده در بین آهش   خدای ادب شد، بصیر عرب شد ولی بوده هر جا به زینب نگاهش   ندیده دو عالم، کسی جز یل او که دامان زهرا شود قتلگاهش   بشیر از پسرهای او دم نزن تو بگو از حسینش... چه شد قبله گاهش؟!   پسرهای او نذر راه حسین اند قمرهای او نذر راه حسین اند   غرورش شکسته ولی بازویش نه دلش گرچه خون شد ولی پهلویش‌ نه   کسی دیده در بین خانه بیافتد شراره به جان سر گیسویش... نه   کسی دیده در بین کوچه بیافتد رد پنجه ی لاله چین بر رویش... نه   شده شوهرش را ببیند که از غم گذارد سرش بر روی زانویش.‌‌.. نه   شنیده کسی که زن پا به ماهی در سوخته بیاید سویش... نه   شده زیر در مادری باشد و بعد کسی با لگد رد شود از رویش... نه   بهار دل آل حیدر خزان شد قد فاطمه در جوانی کمان شد   جواد شیرازی
البنین_سلام الله_علیها روزگارم در غمِ آن قد و بالا سوخته باغِ من گُل داشت روزی  حیف حالا سوخته   وایِ من از پنج فرزندم یکی باقی نماند وای بر دل زندگی‌ام جمله یکجا سوخته   کاروانی که دلم را بُرد روزی با خودش آمده از گرد و خاکِ راه اما سوخته   هرچه گشتم بِینِ‌شان شاید که بشناسم کسی هرکه دیدم پیر بود و شمع آسا سوخته   بال و پرهاشان شکسته یا کبود و بی رمق شانه‌ها از تازیانه خُرد حتی سوخته   چشم‌ها از فرطِ سیلی سرخ و نابینا شده چهره‌ها لبریزِ تاول زیرِ گرما سوخته   گیسوان زردند ، گویا بین آتش مانده‌‌اند تارِ موهاشان گره خورده است گویا سوخته   تا که پرسیدم امیرِ کاروان حالا که هست بِین‌ِشان دیدم زنی اما سرا پا سوخته   گفتمش کو گیسوانِ زینبی‌ات گفت : آه شعله‌ای بر معجرم اُفتاد آنجا سوخته   گفتمش سالارِ زینب را نمی بینم چرا؟ گفت دیدم چهره‌اش بر ریگِ صحرا سوخته   شعله بود کرببلا و دود بود و خیمه‌ها بِینِ آتش دختری دیدم که تنها سوخته   لطفی
البنین_سلام الله_علیها بعد زهرا برای اولادش همدم روزهای تنهایی تو برای غریبی مولا بهترین حس و حال "زهرایی"   حس ناب تو حس مادر بود تکیه گاه علی شدی بانو مثل خورشید پشت ابری تو آمدی ، منجلی شدی بانو   پر جبریل فرش پاهایت چقدر با وقار هستی تو روز محشر مقابل زهرا مایه ی افتخار هستی تو   مادری کرده ای برای همه ولی اصلا به جای زهرا ، نه سال ها خانه ی علی بودی فکر "همتا" شدن به مولا ، نه   اسوه ی کاملی پس از زهرا با وفا و سراسر از احساس ادب از ذات تو سرازیر است مثلا : یک نمونه اش "عباس"   مدح تو کار هر زبانی نیست مگر اینکه چهارده معصوم گریه های همیشه جانسوزت منحصر شد به کشته ای "مظلوم"   آه ... بر سینه میزدی هرشب از غم کشته های عاشورا روضه می خواندی و دلت پر بود گریه کردی برای عاشورا   چشم ماها که جای خود دارد چشم هر دشمنی به آب افتاد هر زمان گریه کردی و هروقت چشم های تو بر رباب افتاد   دائما سر به زیر و شرمنده فکر آن شاه سر جدا بودی روی لب های تو فقط این بود آه ، عباس ! پس کجا بودی   با رباعی عشق و ایثارت کربلا را به نام خود کردی چهار مصرع سرودی و حالا "شعرا" را غلام خود کردی   باقری
البنین_سلام الله_علیها به تیغی حیف گیسویت گُسستند دو بازویت دو بازویت گسستند   از آنجایی که من بوسیده بودم بمیرم هر دو اَبرویت گسستند   انیس گریه‌هایم را گرفتند توانِ دست و پایم را گرفتند   کمانی تر شدم از زینب افسوس سرِ پیری عصایم را گرفتند   بهارم را چِسان پاییز و کردند دلم را از غمت لبریز و کردند   سرت ای کاش رویِ نیزه می‌ماند تو را از مرکبی آویز و کردند   غمت راهِ نفس بر سینه بسته تَرَک بر چهره‌ی آئینه بسته   زِ بسکه خاک و بر سر ریختم من ببین عباس دستم پینه بسته   از آن سرو علی بنیاد و صد حیف از آن قامت از آن شمشاد و صد حیف   دو دستی که عصای پیریم بود خداوندا زِ تَن اُفتاد و صد حیف   لطفی