“فاطمه گفت بیا…” دمِ دروازه‌ی آن شهر! گرفتار شدم #یوسفِ_فاطمه اینجاست! خریدار شدم اذنِ وارد شدنم بخششِ این جانم بود پس گذشتم ز خود آماده‌ی #پیکار شدم چون نفهمید کسی ارزشِ این یوسف را رفتم و #آتشِ ویرانگرِ بازار شدم نار، از نورِ تو روشن شده در #وادیِ_طور روزگاری است منم واردِ آن #نار! شدم #شیعیان پرتویی از نورِ #امامِ خویش‌اند من هم از #چشمه‌ی نورِ تو پدیدار شدم نورِ چشمانِ تو بر قلبِ سیاهم تابید ظلماتش همه #روشن شد و بیدار شدم یک نفر آمد و از #نورِ تو با من می‌گفت تا اثر کرد در این قلبم و هُشیار شدم زآن زمانی که به #سربازی‌ات إنذارم داد #جریان یافتم و جلوه‌ی إنذار شدم در دفاع از تو چنین آمده‌ام در #میدان یک تَنِه #حمله‌ورِ خصمِ ستمکار شدم #حاج_قاسم به من آموخت که سربازی چیست پس در این #جنگ شبیهِ خودِ #سردار شدم #زره‌ام پشت ندارد ز همین رو رفتم در دفاع از #حرمِ یار، چو دیوار شدم تا بگیرم ضرباتِ همه را با بدنم نفرِ اولِ #گردان و جلودار شدم تیرها پشتِ سرِ هم به تنم وارد گشت تیرباران شده مانندِ #علمدار شدم نه سری ماند و نه از پیکرِ بی‌جان چیزی وین چنین بی سر و تن لایقِ #دیدار شدم بچّه بودم که به #مولام_حسین دلدام بعدِ یک عمر در این صحنه چو دلدار شدم من به سر منزلِ #مهدی نه به خود بردم راه #فاطمه گفت: بیا…! راهیِ آن یار شدم او به سوی تو مرا #قافله‌سالاری کرد شیعه‌ای تابعِ این قافله‌سالار شدم #یابنَ_زهرا! تو بیا و نظری کن بر ما کاین چنین در طلبِ وصلِ تو بیمار شدم تو فقط امر بفرما که چه میلی داری چون #غلامت همه دم وقفِ بر این کار شدم ✍🏻 شاعر: سید محسن مسعودی ‏https://eitaa.com/bineshaneha