#جیک_و_ماجیک ❤️ ادبیات بدن او شباهت عجیبی به ساعت شنی داشت.کمر باریکش هم نقطه ی عطف این منحنی به حساب می آمد. از پشت پنجره ی اتاق به او زل زده بودم.می خواستم ببینم اگر یک روز من هم مثل خانم همسایه با عمل و تزریق تبدیل به یک ساعت شنی بشوم،چه مزایایی دارد! شیشه پنجره را "ها" کردم تا واضح تر ببینم.نگاهم یک راست به سراغ بقالی هوشنگ آقا رفت. با دست روی پیشانی ام زدم.خنده ام گرفت،پیش خودم گفتم: + لابد اولین چیزی که عایدم می شود چشم های باباغوری هوشنگ بقال هست! صدایی توجهم را به خودش جلب کرد.گوش تیز کردم.روی ساختمان نیمه کاره روبرویی؛ کارگرها به سوت بلبلی و حرفهای نامفهومی که تنها جووون جووون آن به گوش می رسید،مشغول بودند! با خودم گفتم: +بله، این هم از دو..دو..! انعکاس نود درجه نور آفتاب از شیشه ی یک ماشین به سمت چشم هایم،حرفم را نیمه تمام گذاشت.نگاهم به پایین افتاد.ابرو بالا انداختم و گفتم: +اوه! پس باید قبول کرد که بقول گفتنی؛ تا سه نشه بازی نشه! بنز الگانس در کوچه پایین شهر ما حسابی خود نمایی می کرد.مرد بنز سوار برای خانم همسایه کاغذ مچاله ای پرتاب کرد بعد هم پایش را روی پدال گاز فشار داد و رفت.کاغذ مچاله شده قل خورد و به جوب آب افتاد.خانم همسایه که دماغش بدجور سوخته بود،داد زد:خاک بر سرت! حسابی خنده ام گرفت.آرام برایش کف زدم و زمزمه کردم: +این هم از سومیش! آخ .. فنجان چای بر روی حاشیه ی پنجره یخ کرده بود.خنده ام خشک شد.شروع کردم به دو دو تا چهار تا: +خیلی خب!شوخی بسه.. حاصل جمع ما شد چشمهای باباغوری هوشنگ بقال به اضافه ی چند عدد کارگر جون جون گو و البته کاغذ مچاله ی مرد بنز سوار با بوی کثیف جوب! علامت مساوی را که در انتهای مسئله گذاشتم ، بوی تعفن در فضای اتاق پخش شد.پنجره را باز کردم.هوای تازه بهاری به من جرات فلسفه بازی می داد.رو به آسمان خدا گفتم: +آه ه ه..قدیم ترها ساعت شنی آدم را یاد لحظات برباد رفته می انداخت و امروز من را یاداور لباس های اسکارلتی در باد رفته!! #میم_اصانلو 🆔 @Clad_girls 🍃🌸

#جیک_و_ماجیک ❤️ نوع نگاهش حکایت از صمیمت دارد و با اشاره ی دست، من را به صندلی روبرویش هدایت می کند.از دیروز پدرم در آمده بود تا دو دله را یک دله کنم و با دفتر مشاور تماس بگیرم.حالا این جزئیات رفتاری او،به من جرات اظهار وجود می داد.سکوت اتاق را می شکند.. +حالتان چطور هست؟ _تعریفی نیست! عینکش را تنظیم می کند و با لحن زیرکانه ای جمله ام را از سر می گیرد:تعریفی نیست؟ اما من فکر می کنم حرفهای تعریفی زیادی شما را به اینجا کشانده! _همینطور هست! +بسیار خوب..گوش های من برای شنیدن، درد می کند! _یک از خدا بی خبر.. حرفم را قیچی می کنم و او در سکوت به من اجازه ی مکث میدهد. _خیلی تلاش کردم.صبح ها که به اتاق کارم می روم،باورتان نمی شود تا ظهر از اتاق کار خارج نمی شوم،که نکند یک وقت.. از شدت کلافگی دستم را در خرمن موهایم فرو می برم.فرمان را دوباره به دستم می دهد:که یک وقت..؟ _که یک وقت چشم هایم گرفتار نشود.آدم که دم به تله بدهد،سخت بیرون می آید..خدا شاهد هست که از نگاه به او طفره می روم اما شما بگویید زمانی که پوشه ها را درست در مقابل چشمانم قرار می دهد،چطور می شود ده ناخن لاک زده را انکار کرد؟ با اشاره ی سر تصدیق می کند: انکار کردن چیز را که می بینی،یک دروغ بزرگ هست. خوشحالم از اینکه به خودتان دروغ نمی گویید..! منطقش به من می چسبد.از اینکه یک نفر در دنیا می فهمد که نمی شود به در و دیوار نگاه کرد و قدم زد و کار کرد و زندگی کرد،بوجد می آیم. به سراغ اصل مطلب می روم؛ همان دردی که ریشه به جانم زده:هلما..هلما زنی کدبانوست! به سلایق من احترام می گذارد.او خوب می داند که با رنگ آبی از من دل می برد،در حالی که لبهایش را سرخ آرایش کرده! تمام فکر و ذهنم متعلق به اوست؛ یار کاشانه ام.اما این روزها دور فکرم را مورچه گرفته! روی برگه اش چیزی می نویسد و متفکرانه می گوید:هلمای نازنین..این زن دوست داشتنی بنظر می رسد! زنی که رگ خواب همسرش را می داند.از آن مورچه ها بیشتر برایم بگو.. _در فکرم رژه می روند.آن از خدا بی خبر،به هر بهانه ای به اتاق کارم می آید.سر صحبت را باز می کند و به محض آن که می خواهم چیزی بگویم،جسارت من را ببخشید..می گوید اردیبهشت چقدر گرم هست و یک دکمه را باز می کند؛ حالا دکمه ی سر آستین یا دکمه اول مانتو برایش توفیری نمی کند!! با دقت و حوصله به حرفهایم گوش می دهد.به دردهایم.به من و هلمای درونم.به آن از خدا بی خبر.حتی به آن مورچه های لعنتی.چیزی می نویسد و می گوید: +در را بر روی بهانه هایش ببند؛ شاید خدا در دیگری به رویش باز کند! مثلا اگر گفت #گرمم شد؛ برو و کولر را روشن کن، لازم باشد لحن کلامت را یخچال کن، ابروهایت را گره بزن، بگذار سوز بیاید..بگذار بقول شما؛ آن از خدا بی خبر ، خبری از خدا بگیرد و به آغوش او پناه ببرد..می دانی می خواهم چه بگویم؟ فرصت بده با خدا #گرم بگیرد! #میم_اصانلو #کپی_تنها_با_نام_نویسنده_جایز 💟 @clad_girls ✔️

#ابراهم ❥ •❥ ❥ •❥ صدایش ، وحی وار به گوش می رسید: اِبراهِم ..؛ نفس های او با این شش حرفیه ساده برکت پیدا می کرد..و ای کاش در آن لحظات جان دادن جایز بود. باید اقرار کنم همین خصوصیت منحصر به فردش، کار دستم داد و من از "فاطمه خانم" ارتقاء پیدا کردم به "فاطمه جان!" انصافا مگر یک دختر از خدا چه میخواست؟جز آن بنده خدایی که تداعی نام ابراهیم را بلد باشد؟ به این ترتیب؛ ما با بــِ بسم ا.. و الف اِبراهیم رفتیم و خانه ی عشقمان را کردیم بنا، این که می گویم خانه ی عشق البته بی حکمت نیست دست برقضا..؛ روز اول زندگی مشترک با نان سنگک خدمتم رسید و من هم به سراغ تخم مرغ و ماهیتابه رفتم که او پیشدستی کرد و گفت:"امروز شما دست به سیاه و سفید نمی زنید فاطمه جان.." یک صندلی آورد و ادامه داد:"شما همین جا بنشینید و خوب تماشا کنید من را..!" چاره ای نبود.نشستم و تماشایش کردم..آخر خدمت کردن به خلق جزو لاینفک مرام اِبراهیم بود و حالا این ویژگی از او به همسرجانمان ارث رسیده بود. روز دوم میخواستم ثابت کنم برای خودم کدبانویی هستم.به سراغ کتاب "آشپز باشی" رفتم و نتیجه اش شد کشک بادمجانی که هرکسی می خورد در دلش می گفت همان بهتر است بروم کشکم را بسابم.هرکسی جز او.حتی خودِ من هم لب به غذا نزدم در عوض او با به به و چه چه آخرین لقمه اش را نوشِ جان کرد و گفت: "به پاس زحماتت فردا شب کباب مهمان ما..!" کمی جا خوردم اما آنقدر هم دور از انتظار نبود؛ آخر اِبراهیم چه بسیار شکم های گرسنه ای را سیراب نکرده بود و حالا این تاج سر من هم برای خودش شده بود یک پارچه اِبراهیم آقا.. روز سوم،چهارم...به همین منوال گذشت بیست و پنج سال زندگی.. چراغ این خانه به لطف ابراهیم همچنان روشن ماند و خانه ی عشق ما حسابی رونق گرفته بود با دو گل پسر به نام های: ابراهیم و هادی..گاهی آنقدر این دو وروجک خانه را می گذاشتند روی سرشان که حواس درست و حسابی برایم نمی ماند.حتی امروز صبح از شدت کلافگی آن ها را متناوب صدا زدم: "ابراهیم هادی آرام تر مامان جان..بیایید اینجا..! " بچه ها خنده کنان گفتند: "ما پشت سرت هستیم مامان" پدرشان اما لبش را گزید و گفت: "ابراهیم هادی گمنام رفتی..شهیدم..رفیقم..آخ گمنام رفتی از دنیا.." پسر ارشدم بشدت بابایی بود.زار زار به لبهای پدرش نگاه کرد و گفت:"بابا به خدا من گم نشدم..نگاه کن..همینجام.یوقت گریه نکنی ها..جان ابراهیم!" ته تغاری هم تقلید کرد:"جان هادی!" صدای بچها در سرسرای خانه پچید: "جان ابراهیم.. جان هادی.. جان ابراهیم.. جان هادی.." پدرشان به هق هق افتاد.. و باز آن صدای آشنا من را از خود بی خود کرد: "اِبراهِم .." #میم_اصانلو #جیک_و_ماجیک 💟 @clad_girls

    #جیک_و_ماجیک #تینیجری_ها | #پارت_اول #میم_اصانلو | @biseda313 شاید مضحک بنظر بیاید اما؛ من چند کرم درون دارم. کرم هایی که ساعت پنج صبح دلشان می خواهد در سرم رژه بروند و من هم کت بسته تسلیمشان می شوم. پس کوله و هندزفری را اسباب راه می کنم و سوال مادر: «کله ی صبح کجا؟» را جواب یک کلمه ای می دهم: «ورزش!». همزمان با این که مادر خیالش راحت می شود پسرش سر به راه شده است، من هم به راه می افتم. پایم را از در خانه بیرون می گذارم و کتانیم به سنگ فرش سرد خیابان برخورد می کند؛ یکی از کرم های افکارم که شدیدا افسردگی دارد، از فرصت استفاده می کند: «زمستان نبودش را یادت هست؟» کرم دیگری که در جوارش دستمال یزدی می چرخاند، جواب می دهد: «دختره ی نالوتی می گفت ما هنوز تینیجر (نوجوان) هستیم، ازدواج چه می فهمیم!» کرم افسرده، زانوی غم بغل می گیرد: «پس دوستت دارم تا ابد، اولین دروغ تینیجری هاست؟» هیچ کس جواب نمی دهد. به چهار راه می رسم و کرم ها همه یکصدا می گویند: «بپیچ به چپ!» آدرس مکانی آشنا را می دهند اما دکتر طاهر، این منطقه را ممنوعه اعلام کرده بود. مردد گوشه ی چهار راه می ایستم. نفس هایم به علت دوندگی زیاد به شمارش افتاده بود. چراغ راهنما سبز ، زرد و قرمز می شود، خیل عظیم جمیعت در حال حرکت هستند اما من گرچه گوشه ی چشمم به منتهی الیه سمت چپ منحرف می شد، توان حرکت نداشتم. صدای پیچیده شده در گوشم: «بپیچ به چپ!» حالا دیگر با موزیک راک درون هندزفری ریتمینگ شده بود. کرم عوضی افکارم به این آهنگ علاقه ی مفرط دارد؛ بشکن می اندازد و می آید وسط: «چرا نشستید! برای سپهر دست بزنید... ناسلامتی قهرمان دوی ماراتن ما، یک روز عاشق هست، یک روز فارق!» کرم های دیگر با شنیدن حرفهای او، جان دوباره ای می گیرند و گودبای پارتی راه می اندازند؛ همه بجز کرم افسرده. این اواخر به کلمه های بای دار، آلرژی گرفته بود. با قرمز شدن چراغ راهنما و ورود من به خیابان سمت چپ، کرم ها به یاد پرستار دلم، چند دقیقه سکوت می کنند. حتی کرم عوضی می داند الان وقت مزه پرانی نیست. خفقان محض را در سرم احساس می کنم؛ لب می زنم: «خیابان پرستار!» دوباره باد به جان موهای لخت درخت مجنون در حاشیه ی خیابان پرستار افتاده اما لرزش اندامم ناشی از سرما نبود؛ روز تولد کرم افسرده برایم تداعی می شد. خوب خاطرم هست؛ خانم پرستار که هنوز سال یازدهم تجربی بود و اصرار داشت صدایم بزن:«خانم پرستار!»، به جای بازوی من که روزی بیمارش بود، به برگ های درخت مجنون پیله کرد. درست همانجا؛ کرم افسرده پا به دنیای کله خرابم گذاشت و بیخ گوشم زمزمه کرد: «لطفا یک نخ سیگار!» از من می خواست؛ سپهر! شاگرد اول ریاضیات. همان که آقای گل محمدی، دبیر حسابان با آن همه دم و دستگاه محساباتی، بر سرش قسم می خورد. شبی که خواب حوری مقنعه سفید را دیدم و صبحش حسابان را دوازده شدم فراموش نمی کنم؛ آن روز من از چشم آقای گل محمدی افتادم، به چشم خانم پرستار نیامدم و پایان عصر همان روز، با چند پوک ناشیانه، پاسخ مثبت به کرم افسرده دادم. البته این پایان ماجرا نبود، پوک های اول مصادف شد با هق هق مادر در نیمه های شب به علت بوی مشکوک دهان تک پسرش و بقول او؛ چشم و چراغش. ادامه دارد...🔜 ❣ #دختــران_چــادری ✅ ڪانال برتـــر حجابـــ ✅ برگزیده ی رصدنمای فضای مجازی👇 💟 eitaa.com/joinchat/3093102592Cc9d364a0573093102592Cc9d364a057  

  #جیک_و_ماجیک #تینیجری_ها | #پارت_دوم | #پایان #میم_اصانلو | @biseda313 خیابان پرستار مانند دریایی خروشان، من را در سیلاب گذشته غرق می کند. کرم ها به احترام زادگاهشان، روزه ی سکوت گرفته بودند و من را به حال دلم واگذار. صدای شالاپ شلوپ آب، من را به زمان حال پرت می کند. رفتگر مشغول تمیز کردن جوی آب دو نفره مان بود؛ چقدر راه رفتن در موازات این جوی به من و خانم پرستار می چسبید. تا به آن طرف خیابان برسیم، هزار تا لغت عاشقانه پاسکاری کرده بودیم، هزار جمله که تاکید داشت بر "جانم به فدایت"، هزار و یک قول و قسم که یکی هم عملی نشد، هزارش پیشکش. مغزم دیگر جواب نمی داد؛ نمی دانم روزی که رفت، شب قبلش چه چیزی نوش جان کرده بود که دلش دیگر آن دل نشد. دکتر طاهر می گفت: «تینیجری ها به ثبات عاطفی نرسیده اند و برای همین فاصله ی شب تا روزشان به یک مو بند است. تو روی این بند داشتی راه می رفتی پسر!» گوش من در و درواز بود اما حالا با نگاه به این جوی نیمه کثیف، طعم حرف های تلخش را جرعه جرعه می نوشم. نگاهی به پشت سرم می اندازم، از مسیر خانه بسیار دور شده بودم، ناچارا باید تمام راه را برمی گشتم. تا خواستم قدم اول رو به عقب را بردارم، کرم افسرده صدایش درآمد:«برنگرد!» کرم های دیگر هم جیغ بنفش کشیدند:«سپهر، مطمئنی؟!» اما من توجهی به قیل و قالشان نداشتم. هندزفری را در جیب شلوار چپاندم، کوله را روی دوشم محکم تر از قبل بستم و خلاف جهت کرم ها، با تمام قوا دویدم. احساس لذت سرما را زیر پوستم احساس می کردم؛ اینکه خیابان پرستار را وارانه طی کنم، جرات زیادی می خواست. هیجان عجیبی داشتم که حتی جیغ کرم ها هم نمی توانست خدشه ای به احساس مطبوعم وارد کند. به نبش خیابان پرستار رسیدم. نگاهی به موهای رقاص درخت مجنون و قد طویل جوی دروغین انداختم. من چند جمله ی خداحافظی به آنها بدهکار بودم. حسن اختتام دلم را اینگونه شروع کردم: «خیابان پرستار عزیز! تو آینه ی سپهری. آنی که بود و آنی که شد. تو به سپهر آموختی تینیجری ها احساستشان آفتاب و مهتاب است و الان زمان مناسبی نیست برای پرستار و بیمار شدن، چرا که زمستان سر می رسد و سپهرها یخ می زنند. اکنون می خواهم بروم و با آقای گل محمدی شرط ببندم که سپهر دوباره در حسابان گل می کارد. می خواهم به خودم برگردم؛ آنی که بود. اما یک روز به تو سر خواهم زدم؛ آن روز من مردی پخته ام با زنی که فرمانده ی دلم خواهم بود. راستش من دیگر شفا گرفتم و به پرستار نیازی ندارم. خدانگهدار» آخرین لبخند کمرنگ را تحویل بدنه ی سرد خیابان پرستار دادم و در همان لحظه کرم افسرده با درد و فغان، جانش را از دست داد. کرم های دیگر هم که زندگیشان به کرم افسرده بسته بود، جان به جان آفرین تسلیم کردند. تلفیق سکوت و آرامش از مغز استخوانم به سرتاسر بدنم سرایت می کرد. به ساعت مچی نگاه کردم، هنوز فرصت داشتم برای کارهایی که نکرده ام، چقدر کار داشتم. تصمیم گرفتم از خرید نان سنگک برای عشق دیرینه ام شروع کنم؛ برای همانی که نامم را با دلواپس ترین حالت ممکن به زبان می آورد؛ سپهر...مادر!   ❣ #دختــران_چــادری ✅ ڪانال برتـــر حجابـــ ✅ برگزیده ی رصدنمای فضای مجازی👇 💟 eitaa.com/joinchat/3093102592Cc9d364a0573093102592Cc9d364a057

  #جیک_و_ماجیک #سیب_خدا | #پارت_اول #میم_اصانلو | @biseda313 بینی نخودی شکلش به فضای معطر، سریع الاحساس بود. نقطه ی اوجش هم ظهرِ امروز بود که احساس کرد بوی سیب در محیط خانه پیچیده اما در خانه ی آنها دریغ از یک قاچ سیب! ذهن کوچکش آمادگی بیست سوالی داشت، با نوای کودکانه پرسید: «مامان جانم! این بوی چیه؟ انگار بوی سیب می آد!» مادرش اکثر اوقات دوکار را با هم انجام می داد؛ شستن ظرف ها و گوش سپردن به رادیو اما آن روز سه کاره شده بود؛ صوت روضه خوان از بلندگوی رادیو در دلش غوغا بپا کرده بود و او به پهنای صورت اشک می ریخت؛ این شد که جواب عجیبی به دخترکش داد: «قربان حس بویایی ات پری زادم، بوی مُحرم هست...!» پری در آن سن کم، به کلمات غریبه کنجکاوی نشان می داد. خصوصا که این لغت غریبه بسیار قریب به مشامش می رسید؛ غریبه ی آشنای او... مُحرم! آرام به گوشه ای از مطبخ خزید و چشمان عسلی اش به سقف خیره شد. در رویایش از مُحرم یک خوراکی خوشمزه ساخت که مثل سیب است اما کمی خوشمزه تر، کمی خوشبوتر و قدری سیب تر... آنوقت اسمش را گذاشت: «سیب خدا...» در دلش به او گفت: «تو خیلی خوشبویی، با من دوست می شی؟» و احساس کرد بوی سیب خدا شدت گرفت؛ به این ترتیب دل به دل راه دارد، اتفاق افتاد و آن ها باهم دست دوستی را جانانه فشردند. زمان در کنار سیب خدا برای پری مثل فرفره می گذشت. حالا دیگر یک غروب از دلداگی آن ها گذشته بود. هم زمان با پوشیدن رخت عزا بر تن آسمان، پری هم به اتفاق برادر و خواهرش به حسینیه ی محل رفتند. آن شب طولی نکشید که پسرها به ترتیب از بزرگ به کوچک صف بستند و زنجیر زنی به صورت سه ضرب، نظم گرفت؛ البته قائله به اینجا ختم نمی شد و تحت مقنعه ی مادر ها، سینه زنی با جگر سوخته رونقی دیگر داشت. دست های پری هم در دستان خواهرش گره خورده بود اما چشم های عسلی او روی عَلَم بسته شده به کمر برادر، قندک بسته بود. مکث کوتاه او بر روی عَلَم موجب شد تا دوباره بوی سیب خدا، شامه اش را نوازش کند. پری به محض ورود دوست جدیدش، دست خواهرش را به سمت پایین کشید و شتاب زده پرسید: «آبجی! آبجی! مُحرم، عَلَم دوست داره؟» خواهرش آهی کشید و پاسخ داد: «مُحرم، علمداری داشت که از ناحیه ی دست، از دست رفت...داداشی می خواد جاشو پر کنه!» گرد حسرت بر دل پری نشست. نگاهی به کف دست هایش و بعد به هیکل درشت عَلَم انداخت. با لب و لوچه آویزان گفت: «حیف! من نمی تونم علمدار محُرم باشم؛ عَلَم خیلی بزرگه و دستای من هنوز کوچولوئه اما...آخه... محُرم دوست منه!» خواهرش که از شیرین زبانی پری، به وجد آمده بود، فکری در ذهنش جوشید. ادامه دارد... 🍏🍎🍏🍎🍏🍎🍏 ❣ #دختــران_چــادری ✅ ڪانال برتـــر حجابـــ ✅ برگزیده ی رصدنمای فضای مجازی👇 💟 eitaa.com/joinchat/3093102592Cc9d364a057    

  #جیک_و_ماجیک #سیب_خدا | #پارت_دوم | #پایان #میم_اصانلو | @biseda313 لبش را به لاله ی گوش پری نزدیک کرد و مثال یک راز، آرام نجوا کرد: «پریِ آبجی! تو هم می تونی علمدار محرم باشی، کافیه جای رقیه(س) رو خالی کنی...» چشمان عسلی پری لحظه ای روشن تر شد و با لحن خواهش و تمنا پرسید: «تو رو خدا بگو چیجوری؟» صدای خواهرش آرام تر از قبل به گوش می رسید: «کار سختی نیست، فقط کافیه چادر منو سفت بچسبی...!» همان لحظه چادر میان دست و پنجه کوچک پری مچاله شد و رد ناخن های کوچکش بر روی کف دست ها نقش بست. عشق به سیب خدا، در لا به لای انگشتان بامعرفتش حلول کرده بود و نیاز به امان نامه نبود. از خوشحالی در پوستش نمی گنجید، حالا دیگر او یک علمدار شده بود. صدای بلندگو لحظه ای خاموش شد و حواس ها مِن جُمله هوش و حواس پری پِیِ علمدار جلب شد. برادرش با نعره ی یاحسین، صف شکنی کرد و عَلَم را بالای سرش چرخاند. پری هم فالفور کار برادرش را سرمشق قرار داد و گوشه ی چادر خواهر را بلند کرد و میان زمین و آسمان تکان داد. گرد و خاک عَلَم ها در کوچه بلند شده بود و از گوش گوشِ چادرها فرو می ریخت... پری در دنیای خودش غرق شده بود و دیگر به اطراف هیچ توجهی نداشت، زیر لب دوستش را دلداری داد: «سیب خدا؟ من هم جای رقیه! دیگه ناراحت نباشی ها، چادر خواهرمو ول نمی کنم...!» عَلَم برادر بار دیگر روی کمر نشست. بلندگو روشن شد و صدایی آشنا، گوش فلک را کر کرد: «بوی سیبُ حرم حبیبُ..» در آن لحظه و غفلت همگان، چه کسی باورش می شد که سیب خدا به پری لَبَیک گفته است! حال و هوای خواهر پری در آن سوی چادری که در دست داشت، جوری دیگری رقم می خورد. دیدن این سبک عزاداری کودکانه و نجوای عاشقانه ی پری، با روح و روانش بازی می کرد. بغض راه گلویش را بسته بود. لحظه ای دستش را روی دستان کوچک پری گذاشت و انقباض رگ های سلحشور دو خواهر بر بدنه ی چادر، فشار عشق را وارد کرد. با خودش بلند بلند حرف هایی می زد، حرفهایی که برای پریِ کوچک، اندکی قابل لمس بود: «هرکسی باید چادرش دچار فلسفه ای باشد، باید.. باید.. با یک چیزی گره ای ناگشودنی بخورد تا رنگ مشکیِ ابدیّت بگرید. خوشا به بختت پری! که چادرت با بوی سیب خدا آمیخته شده...» 🍏🍎🍏🍎🍏🍎🍏🍎🍏🍎 ❣ #دختــران_چــادری ✅ ڪانال برتـــر حجابـــ ✅ برگزیده ی رصدنمای فضای مجازی👇 💟 eitaa.com/joinchat/3093102592Cc9d364a057    

#ابراهم ❥ •❥ ❥ •❥ صدایش ، وحی وار به گوش می رسید: اِبراهِم ..؛ نفس های او با این شش حرفیه ساده برکت پیدا می کرد..و ای کاش در آن لحظات جان دادن جایز بود. باید اقرار کنم همین خصوصیت منحصر به فردش، کار دستم داد و من از "فاطمه خانم" ارتقاء پیدا کردم به "فاطمه جان!" انصافا مگر یک دختر از خدا چه میخواست؟جز آن بنده خدایی که تداعی نام ابراهیم را بلد باشد؟ به این ترتیب؛ ما با بــِ بسم ا.. و الف اِبراهیم رفتیم و خانه ی عشقمان را کردیم بنا، این که می گویم خانه ی عشق البته بی حکمت نیست دست برقضا..؛ روز اول زندگی مشترک با نان سنگک خدمتم رسید و من هم به سراغ تخم مرغ و ماهیتابه رفتم که او پیشدستی کرد و گفت:"امروز شما دست به سیاه و سفید نمی زنید فاطمه جان.." یک صندلی آورد و ادامه داد:"شما همین جا بنشینید و خوب تماشا کنید من را..!" چاره ای نبود.نشستم و تماشایش کردم..آخر خدمت کردن به خلق جزو لاینفک مرام اِبراهیم بود و حالا این ویژگی از او به همسرجانمان ارث رسیده بود. روز دوم میخواستم ثابت کنم برای خودم کدبانویی هستم.به سراغ کتاب "آشپز باشی" رفتم و نتیجه اش شد کشک بادمجانی که هرکسی می خورد در دلش می گفت همان بهتر است بروم کشکم را بسابم.هرکسی جز او.حتی خودِ من هم لب به غذا نزدم در عوض او با به به و چه چه آخرین لقمه اش را نوشِ جان کرد و گفت: "به پاس زحماتت فردا شب کباب مهمان ما..!" کمی جا خوردم اما آنقدر هم دور از انتظار نبود؛ آخر اِبراهیم چه بسیار شکم های گرسنه ای را سیراب نکرده بود و حالا این تاج سر من هم برای خودش شده بود یک پارچه اِبراهیم آقا.. روز سوم،چهارم...به همین منوال گذشت بیست و پنج سال زندگی.. چراغ این خانه به لطف ابراهیم همچنان روشن ماند و خانه ی عشق ما حسابی رونق گرفته بود با دو گل پسر به نام های: ابراهیم و هادی..گاهی آنقدر این دو وروجک خانه را می گذاشتند روی سرشان که حواس درست و حسابی برایم نمی ماند.حتی امروز صبح از شدت کلافگی آن ها را متناوب صدا زدم: "ابراهیم هادی آرام تر مامان جان..بیایید اینجا..! " بچه ها خنده کنان گفتند: "ما پشت سرت هستیم مامان" پدرشان اما لبش را گزید و گفت: "ابراهیم هادی گمنام رفتی..شهیدم..رفیقم..آخ گمنام رفتی از دنیا.." پسر ارشدم بشدت بابایی بود.زار زار به لبهای پدرش نگاه کرد و گفت:"بابا به خدا من گم نشدم..نگاه کن..همینجام.یوقت گریه نکنی ها..جان ابراهیم!" ته تغاری هم تقلید کرد:"جان هادی!" صدای بچها در سرسرای خانه پچید: "جان ابراهیم.. جان هادی.. جان ابراهیم.. جان هادی.." پدرشان به هق هق افتاد.. و باز آن صدای آشنا من را از خود بی خود کرد: "اِبراهِم .." #میم_اصانلو #جیک_و_ماجیک @clad_girls 🌱

  #جیک_و_ماجیک #سیب_خدا | #پارت_اول #میم_اصانلو | @biseda313 بینی نخودی شکلش به فضای معطر، سریع الاحساس بود. نقطه ی اوجش هم ظهرِ امروز بود که احساس کرد بوی سیب در محیط خانه پیچیده اما در خانه ی آنها دریغ از یک قاچ سیب! ذهن کوچکش آمادگی بیست سوالی داشت، با نوای کودکانه پرسید: «مامان جانم! این بوی چیه؟ انگار بوی سیب می آد!» مادرش اکثر اوقات دوکار را با هم انجام می داد؛ شستن ظرف ها و گوش سپردن به رادیو اما آن روز سه کاره شده بود؛ صوت روضه خوان از بلندگوی رادیو در دلش غوغا بپا کرده بود و او به پهنای صورت اشک می ریخت؛ این شد که جواب عجیبی به دخترکش داد: «قربان حس بویایی ات پری زادم، بوی مُحرم هست...!» پری در آن سن کم، به کلمات غریبه کنجکاوی نشان می داد. خصوصا که این لغت غریبه بسیار قریب به مشامش می رسید؛ غریبه ی آشنای او... مُحرم! آرام به گوشه ای از مطبخ خزید و چشمان عسلی اش به سقف خیره شد. در رویایش از مُحرم یک خوراکی خوشمزه ساخت که مثل سیب است اما کمی خوشمزه تر، کمی خوشبوتر و قدری سیب تر... آنوقت اسمش را گذاشت: «سیب خدا...» در دلش به او گفت: «تو خیلی خوشبویی، با من دوست می شی؟» و احساس کرد بوی سیب خدا شدت گرفت؛ به این ترتیب دل به دل راه دارد، اتفاق افتاد و آن ها باهم دست دوستی را جانانه فشردند. زمان در کنار سیب خدا برای پری مثل فرفره می گذشت. حالا دیگر یک غروب از دلداگی آن ها گذشته بود. هم زمان با پوشیدن رخت عزا بر تن آسمان، پری هم به اتفاق برادر و خواهرش به حسینیه ی محل رفتند. آن شب طولی نکشید که پسرها به ترتیب از بزرگ به کوچک صف بستند و زنجیر زنی به صورت سه ضرب، نظم گرفت؛ البته قائله به اینجا ختم نمی شد و تحت مقنعه ی مادر ها، سینه زنی با جگر سوخته رونقی دیگر داشت. دست های پری هم در دستان خواهرش گره خورده بود اما چشم های عسلی او روی عَلَم بسته شده به کمر برادر، قندک بسته بود. مکث کوتاه او بر روی عَلَم موجب شد تا دوباره بوی سیب خدا، شامه اش را نوازش کند. پری به محض ورود دوست جدیدش، دست خواهرش را به سمت پایین کشید و شتاب زده پرسید: «آبجی! آبجی! مُحرم، عَلَم دوست داره؟» خواهرش آهی کشید و پاسخ داد: «مُحرم، علمداری داشت که از ناحیه ی دست، از دست رفت...داداشی می خواد جاشو پر کنه!» گرد حسرت بر دل پری نشست. نگاهی به کف دست هایش و بعد به هیکل درشت عَلَم انداخت. با لب و لوچه آویزان گفت: «حیف! من نمی تونم علمدار محُرم باشم؛ عَلَم خیلی بزرگه و دستای من هنوز کوچولوئه اما...آخه... محُرم دوست منه!» خواهرش که از شیرین زبانی پری، به وجد آمده بود، فکری در ذهنش جوشید. ادامه دارد... 🍏🍎🍏🍎🍏🍎🍏 ❣ #دختــران_چــادری ✅ ڪانال برتـــر حجابـــ ✅ برگزیده ی رصدنمای فضای مجازی👇 💟 eitaa.com/joinchat/3093102592Cc9d364a057    

  #جیک_و_ماجیک #سیب_خدا | #پارت_دوم | #پایان #میم_اصانلو | @biseda313 لبش را به لاله ی گوش پری نزدیک کرد و مثال یک راز، آرام نجوا کرد: «پریِ آبجی! تو هم می تونی علمدار محرم باشی، کافیه جای رقیه(س) رو خالی کنی...» چشمان عسلی پری لحظه ای روشن تر شد و با لحن خواهش و تمنا پرسید: «تو رو خدا بگو چیجوری؟» صدای خواهرش آرام تر از قبل به گوش می رسید: «کار سختی نیست، فقط کافیه چادر منو سفت بچسبی...!» همان لحظه چادر میان دست و پنجه کوچک پری مچاله شد و رد ناخن های کوچکش بر روی کف دست ها نقش بست. عشق به سیب خدا، در لا به لای انگشتان بامعرفتش حلول کرده بود و نیاز به امان نامه نبود. از خوشحالی در پوستش نمی گنجید، حالا دیگر او یک علمدار شده بود. صدای بلندگو لحظه ای خاموش شد و حواس ها مِن جُمله هوش و حواس پری پِیِ علمدار جلب شد. برادرش با نعره ی یاحسین، صف شکنی کرد و عَلَم را بالای سرش چرخاند. پری هم فالفور کار برادرش را سرمشق قرار داد و گوشه ی چادر خواهر را بلند کرد و میان زمین و آسمان تکان داد. گرد و خاک عَلَم ها در کوچه بلند شده بود و از گوش گوشِ چادرها فرو می ریخت... پری در دنیای خودش غرق شده بود و دیگر به اطراف هیچ توجهی نداشت، زیر لب دوستش را دلداری داد: «سیب خدا؟ من هم جای رقیه! دیگه ناراحت نباشی ها، چادر خواهرمو ول نمی کنم...!» عَلَم برادر بار دیگر روی کمر نشست. بلندگو روشن شد و صدایی آشنا، گوش فلک را کر کرد: «بوی سیبُ حرم حبیبُ..» در آن لحظه و غفلت همگان، چه کسی باورش می شد که سیب خدا به پری لَبَیک گفته است! حال و هوای خواهر پری در آن سوی چادری که در دست داشت، جوری دیگری رقم می خورد. دیدن این سبک عزاداری کودکانه و نجوای عاشقانه ی پری، با روح و روانش بازی می کرد. بغض راه گلویش را بسته بود. لحظه ای دستش را روی دستان کوچک پری گذاشت و انقباض رگ های سلحشور دو خواهر بر بدنه ی چادر، فشار عشق را وارد کرد. با خودش بلند بلند حرف هایی می زد، حرفهایی که برای پریِ کوچک، اندکی قابل لمس بود: «هرکسی باید چادرش دچار فلسفه ای باشد، باید.. باید.. با یک چیزی گره ای ناگشودنی بخورد تا رنگ مشکیِ ابدیّت بگرید. خوشا به بختت پری! که چادرت با بوی سیب خدا آمیخته شده...» 🍏🍎🍏🍎🍏🍎🍏🍎🍏🍎 ❣ #دختــران_چــادری ✅ ڪانال برتـــر حجابـــ ✅ برگزیده ی رصدنمای فضای مجازی👇 💟 eitaa.com/joinchat/3093102592Cc9d364a057    

#جیک_و_ماجیک 🖤 عطر دیسکوارد را اسپری کردم به اطرف یقه دیپلمات پیرهنم..با عجله دو رج از موهایم را تاب دادم بر روی پیشانی، آخرین نگاه دخترکشم را نثار آینه کردم و رفتم به استقبالش در ولنتاین..! رسیدم به بالینش،هنوز گیج خواب بود..! یکی از چشمهایش را داشت بزور باز میکرد..صدایش بریده برید بگوش میرسید.. +محمد..؟! چشمش که باز شد،بجای تصویر من با یک خرس پشمالو روبرو شد..! انگار برق سه فاز او را گرفته بود،دو تا چشمش از حدقه بیرون آمده بود که در گوشش فریاد زدم.. -هپی #ولنتاین..! چیزی نگفت..گوشه لبش،خنده ی فرمالیته ای را تحویلم داد و گفت: +ممنون..اما.. به مکث کوتاهش امان ندادم،یک شکلات برداشتم و چپاندم در دهانش..نگاهش گیج تر از همیشه بود..شکلات را که خورد بوسه ام را،مزدم را بلاخره داد! +محمد؟ -جانم..جان دلم..جانم..جانم.. +محبتت،عشقت روی سرم،روی جفت چشمم..اما تو که میدانی ولنتاین فرهنگ مسیحی ها هست نه ما..! -حالا چه عیبی دارد آدم به هربهانه ای به سرکار علیه اظهار ارادت کند؟ +بهانه هایمان رنگ و بوی دین حضرت محمد (ص) را بدهد،آنوقت نور علی نور نیست محمد..؟! -نقطه ضعفم را میدانی ها..! +اختیار داری..خب چکار کنم! بجان عزیزت نمیتوانم ببینم این ولنتاین با ظاهر خوشگل و موشگلش چهار نفر را میکشاند به سمت یک دین تحریف شده،آن وقت من بشینم و در گوشه ی اتاقم خرسم را بکشم در آغوش.. نمیتوانم ببینم این ولنتاین شیک و پیک شده چهار نفر دیگر را میکشاند به کوچه و خیابان تا روابط رل آلودشان را تازه کنند و من شکلات هایم را دانه دانه مزه مزه..! رگ غیرتم داشت میزد از کنارهای یقه دیپلمات بیرون..خونم به جوش آمده بود..چطور منافع خود را به منافع دینم ترجیح دادم..نگاهش کردم.. -بیشتر بگو..بیشتر بگو..میخواهم دردم بگیرد..درد دین بگیرم..بیشتر بگو! +آخ محمد..گفتی درد! ولنتاین بطرز نا آشکاری در بردارنده‏ ی رابطه دوستی آزاد یا پیوندهای دوستی بیرون از خانواده هست.در واقع کنایه ای به رابطه آزاد میان دوجنس است و آن را به #رسمیت میپذیرد..درد ندارد..؟! -پس بگو چرا بازارش بین گیرل فرند،بوی فرندها داغ تر هست..پس بگو! +خداروشکر که تو آنچه را میبینی،انکار نمیکنی اما بعضی ها با اینکه دو جفت چشم دارند و میبینند ، باز پیغام فرهنگی،سیاسی،اجتماعی ولنتاین را نادیده میگیرند..کسی نمیخواهد #بصیرت را جدی بگیرد! سکوت معناداری کرد و ادامه داد.. +حتی..حتی آن ها که تاچند وقت پیش درد پهلوی فاطمه را داشتند،امروز #درد_دین ندارند..! با جمله ی آخرش تا مغز سرم تیر کشید،بیچاره ام کرد..فلفور آن خرس گنده بک را به گوشه ای از اتاق پرتاب کردم بعد تمام وجود فرشته اش را در آغوش کشیدم و اعتراف کردم: -از خدا خواسته بودم یکی را به من ارزانی کند که بوی دختر پیغمبر بدهد..راستی امروز صبح تو چقدر خوشبو شدی بانو! #میم_اصانلو #کپی_تنها_با_نام_نویسنده_جایز_است 💟 @clad_girls