#ماه_رمضان دین ما قبل از اینکه یک دین رفتاری باشد ، یک دین اخلاقی است . شما درآغاز بعثت پیامبر می بینید که حضرت می فرماید : بُعِثت لِاُتمِم مکارم الاخلاق اینجا سخن از رفتارهای فیزیکی نیست سخن از مسئله ی طرح قالب های عبادی نیست زاویه ای که پیامبر به دین و رسالت خودش نگاه می کند ، یک کار اخلاقی است و برای این کار اخلاقی ، مسائل عبادی ریز ریز در جای خودش بصورت حساب شده ، تنظیم و تهیه شده و قرارداده شده است . مهم این است که ما نباید بیاییم دین را فقط از زوایای رفتارهای ظاهری نگاه کنیم به این معنا که فقط بگوییم ماحَصَل دین همین عبادات صوری و ظاهری است بلکه هدف این است که این عبادت ها ، فضاهایی را در درون دل برای بالندگی اخلاقی ایجاد کند در فضای نماز، روزه ، حج و تعاملات عبادی، فردی و اجتماعی که دستور داده شده ، باید بگردیم هدف و مقصد را پیدا کنیم و جا را برای بروز و شکوفایی استعدادهای اخلاقی فراهم کنیم اصلا رشد ما در همین است . همه ی کارها برای رشد وجودی و روحی انسان است . در سوره ی بقره در پایان بحث روزه ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ.....) بعد از چند آیه توضیح می‌دهد که اگر می‌گوییم روزه بگیرید، نماز بخوانید و... برای تقرب وجودی شما به خدای متعال و برای رشد شماست (... وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ) همه ی اینها برای رشد وصعود روح است. البته رشد در ذیل همین قالبها، تحت همین دستورها نه اینکه انسان اینها را کنار بگذارد و بگوید که من دارم رشید می شوم این خیال است . در قالب همین نمادهای عبادی رشد باید حاصل بشود . این مهم است که نوع نگاه ما این باشد که در سایه ی نماز ، عفاف ، حجاب و روزه ،.... نفس رشد اخلاقی داشته باشد و آن تربیت لازم را پیدا کند که خود را از تعلقات دنیوی و نیازهای حیوانی خلاص کند اگر نوع نگاه ما به دستورات شریعت این شد برنامه ریزی های ما هم متفاوت می شود . اگر کسی دین را فقط در چارچوب ضوابط ظاهری نگاه کند، یعنی نماز بخواند ولی روی اخلاق درون اثر نگذارد، روزه بگیرد ولی هیچ رشدی نسبت به ساختار اخلاقی پیدا نکند ، این می‌شود یک برداشت خیلی سطحی و قشری از دین. اما اگر حوزه ی نگاهش را متمرکز روی اخلاق کرد ، متوجه می شود که باید در سایه ی عبادات دگرگونی اخلاقی و اندیشه ای پیدا کند . نوع نگاه و جهانبینی نسبت به دین و معرفت حاصله متفاوت بشود. این بسترها برای آن رشدها و تعالی های اخلاقی است ، اگر نگاه این نوع شد ، جامعه و فرد در عین حال که اعمال عبادی را انجام می دهند ، دارای سعه ی صدر ، گذشت ، نشاط های درونی ، فراغت از دنیا، صبر و توکل و رضا و.... می‌شود اصلا این عبادتها انجام می شود که به ما سعه ی صدر بدهد، شرح صدر ایجاد کند، روح را وسیع کند، گسترش دهد سینه و قلب را گشاده کند... بعد می بیند که فضای فردی ، خانوادگی و اجتماعی چقدر متفاوت می شود اگر احکام و عبادات این نتیجه را ندهد انسان درجا زده خلاصه ی بحث ها این است که یک مقدار نگاه مان را از نگاه به قالب های دینی در عین حفظ نگاه ، فراتر هم ببریم و آن نگاه به تحولات ، رشدها و تغییرات مثبت اخلاقی است.... #سیدعربی #در_حرم_یار Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان درباره‌ي ارزش‌هاي اخلاقي یک نكته را تذكّراً عرض مي‌كنم اخلاق به عنوان يك ارزش تلقّي مي‌شود نه به عنوان يك قانون. قانون جنبه‌ی الزامی و حقوقی پیدا می‌کند و در دادگاه‌ها قابل تعقیب است و یا دولت و دادستان به عنوان مدّعی العموم قانون‌شکنی را دنبال می‌کند. ولی در مسئله‌ی ارزش‌های اخلاقی این الزام و این پیگیری نیست. امّا مفهوم آن این نیست که مسائل اخلاقی ضروری نیست یکی از اشتباهاتی که مکرّراً مردم، حتّی بعضی از فضلا و علما هم مرتکب این اشتباه شدند این است که در خصوص بعضی مسائل تعبیر می‌کنند که این یک مسئله‌ اخلاقی است. یعنی با این کلمه‌ اخلاقی که می‌گویند الزام آن را و ضرورت آن را برمی دارند. یعنی می‌خواهند بگویند که کار خوبی است، اخلاقی است، مستحبّی است. یک فضیلتی است، مثلاا نماز نافله که اگر بخوانی خوب است. حالا قرائت قرآن واجب نیست اما اگر بخوانید خوب است. احسان به دیگران اخلاقا خوب است امّا واجب نیست و امثال آن... این یک تعبیر نادرست و اشتباه بزرگی است که درباره‌ مسائل اخلاقی گفته می‌شود ما نباید مسائل اخلاقی را مطلقاً بگوییم یک امر مستحبّی است. اگرچه اخلاقیّات هم مثل تکالیف مراحل و مراتب دارد ولی یکی از مراتب آن مرتبه‌ الزام و ضروریّت است چون زیربنای مسائل حقوقی است. اگر مسائل اخلاقی و ارزش ها را به طور کلّی از زندگی انسان‌ها، از روح و نفوس آنها حذف کنیم و هیچ ارزشی مورد توجّه انسان‌ها نباشد طبیعتا مسائل الزامی و حقوقی هم متزلزل می‌شود. چون همیشه با زور نمی‌شود قانون را عملی و اجرایی کرد... #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان شرط اول عبودیت برای رسیدن به معرفت، خلع مالکیت از خود و دیدن فقر محض بودن است تا وقتی که می گویی دست من و چشم من، گوش من، آبروی من، سواد من، خانه من، همسر من و شغل من... بنده نیستی. یعنی شرط اول بنده بودن این است که از خودش خلع مالکیت کند، چون همه عالم ملک خداست اگر کسی برای خودش ملکی قائل شد یعنی خودش را شریک خدا می داند و او دیگر بنده نیست این دارایی هایی که ما داریم اینها همه امانات خداست و باید در مسیری که خدا گفته خرج کنیم ما که هیچی نداریم، هیچی نداشتیم، الان هم نداریم و بعدا هم نخواهیم داشت. فرمود: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاء إِلَى اللَّهِ»(فاطر/15) یعنی شما فقیر به خدا هستید، فقیر به موجودات و مخلوقات نیستید. و این از الطاف خدا به ماست که خدای متعال ما را فقیر به خودش قرار داده است ما را به خودش واگذار کرده است. من فقیرم ولی او خودش عهده دار امور من است، ما را به کسی واگذار نکرده است. وقتی ما را به خودش واگذار کرده ما را با کرامت اداره می کند با بزرگواری اداره می کند ما را تامین می کند، نیازمان را برطرف می کند ولی با کرامت و بزرگواری. به طوری که وقتی نیاز ما را برطرف می کند اصلا نمی فهمیم که او دارد نیاز ما را برطرف می کند بطوری که همه را می بینیم جز خدا. خدای متعال با ده واسطه هم که می دهد ما فقط واسطه را می بینیم، خورشید را می بینیم ولی خدا را نمی بینیم، زمین را می بینیم، خدا را نمی بینیم، ماه و ابر و باران را می بینیم، خدا را نمی بینیم. این ها که کاره ای نیستند. خدای متعال ما را واگذار به مردم نکرد که ما را تحقیر کنند. اگر ما را واگذار به مردم می کرد مردم چیزی به ما نمی دادند، اگر هم می دادند با تحقیر می دادند و کرامت ما از بین می رفت. پس هیچ چیز مال تو نیست. ما خیال می کنیم ما مالک هستیم. آبروی من، موقعیت اجتماعی من،.. این موقعیت یک موقعی نبود یک موقعی هم از بین می رود پس این وسط هم مال تو نیست. حضرت فرمود شرط اول بندگی این است که این را بفهمی. بفهمی که مالک هیچ چیزی نیستی. اگر خودت را مالک چیزی بدانی حتی یک فرش، حتی یک کفش و بگویی این مال من است، این ادعای خدایی است... #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان نقل شده است و معروف است: «لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ رَبِيعٌ وَ رَبِيعُ الْقُرْآنِ شَهْرُ رَمَضَان» هرچیزی بهاری دارد و بهار قرآن ماه مبارک رمضان است. یا روایتی که از امام صادق(ع)است که «فَاسْتَقْبِلِ الشَّهْرَ بِالْقُرْآنِ» تو در این ماه به قرآن روی بیاور! اثر این در قیامت این است که همنشین با قرآن میشوند تلاوت قرآن، یادآور این معنا است که در این ماه، خدا بندگان را مخاطب قرار داده است «أَیُّهَا النّاس»، «أَیُّهَا المُؤمِنون»، این خطابهای قرآنی یک افتخار برای بندگان است یادآور این نکته است که انسان در این ماه مورد عنایت الهی قرار گرفته است مرا مخاطب قرار داده و من را به حساب آورده و من را از بقیه حیوانات جدا کرده و این معارف را برای من فرستاده است. خودِ این لذت بخش است در یک روایت هست که حضرت زین العابدین(ع) در این ماه سخن که میگفت، سخن او یا آیات الهی بود و یا دعا. اینها همه گویای این معنا است که اگر یک رابطه محبت، بین مُحبّ و محبوب باشد خودِ این تکرار کلام ربّ لذت بخش است. تکرار آن به او جلا می‌بخشد و به روحش صفا می‌بخشد محبوب و مولا، اجازه فرموده است که بنده در این ماه از هر دری با او سخن بگوید ماه گفتگوی «ربّ با عبد» و «عبد با ربّ» است. علی(ع) فرمود: «عَلَيْكُمْ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ بِكَثْرَةِ الِاسْتِغْفَارِ وَ الدُّعَاء» یعنی هیچ کدام از خواسته هایت را کنار نگذار! هر خواسته‌ای داری بگو! معنای «کثرت» این است؛ چه مادی، چه معنوی، این خواسته‌ها را با خدا در میان بگذار و از او تقاضا کن. ما نسبت به ماه مبارک رمضان این را داریم که «إِنَّ أَبْوَابَ السَّمَاءِ تُفَتَّحُ فِي أَوَّلِ لَيْلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ»؛ تمام درب های آسمان، از شب اول ماه رمضان تا آخرین شب باز شده است. میفرماید «دربها» این تعبیر «ابواب» که در اینجا هست، این یعنی چه؟ یعنی تمام حُجُب از ناحیه ربّ، برداشته شده است. در این ماه دیگر هیچ حجابی نیست. یعنی از ناحیه خداوند نسبت به بندگانش هیچ حجابی نیست. هیچ دری بسته نیست؛ اصلاً و ابداً. تمام درب ها باز است. اگر بخواهیم این را تنزّل بدهیم باید بگوییم، هر تقاضایی اگر متناسب با دربی از دربهای رحمت الهی باشد این تقاضا به ربّ میرسد؛ هر تقاضایی! چه مادی و چه معنوی به ربّ میرسد و به هیچ مانعی از آن ناحیه برخورد نمیکند. چون ابواب سماء باز است. نتیجه آن چیست؟ نتیجه آن این است که این تقاضاها در این ماه بی جواب نمی ماند. به تعبیر روز هیچ دعایی به بایگانی نمیرود! بلکه مستقیم به دست خودش میرسد؛ مستقیم خودش میشنود ما در روایت از پیغمبر اکرم(ص) داریم که حضرت فرمود: «وَ دُعائُکُم فیهِ مُستَجاب»؛ بی‌جواب نمیماند. اما جواب چیست ؟ آن‌وقت علی(ع) میفرماید : «أَلَا وَ الدُّعَاءُ فِيهِ مَقْبُولٌ» جوابها همه مثبت است. هیچ جواب منفی در کار نیست. هیچ دعایی جواب منفی ندارد... آیت الله مجتبی آقاتهرانی (ره) #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان بحمدالله در کلاسهای اخلاق بودید و بسیار هم اهل نوشتن و پیاده سازی هستید و بسیار هم شنیدید که بنده خدا بودن یعنی چه، سلوک یعنی چه، به زبان ساده بنده یعنی انسانی که هیچ اختیاری از خود ندارد و تابع امر مولاست حتی در امور دین و سلوک میل خود را دخیل نمیکند تابع صراط قرآنی است عده ای از اهل ایمان از آن سوی بام می افتند قطع به یقین روزه برای سلامتی عده ای مضر است لیکن اصرار بر روزه دارند و بر طبق میل خود و نفسانیت سلوک میکنند در حالیکه امر مولا نسبت به آنها بر خوردن و آشامیدن است نه امساک و روزه را بر آنان حرام کرده خداوند انسان را براي منظور مهمي آفريده و بايد نقش ايفا کند، اين نقش را با اين بدن انجام مي‌دهد. اين بدن بايد سالم باشد «وَ الَّذِينَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ‏ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ» (مؤمنون/8) مؤمنان کساني هستند که به امانت‌ها و عهدها توجه مي‌کنند. اين امانت چيست؟ احاديث مي‌فرمايد: تن شما امانت خداست. حتي اعضاي بدن شما، «العَينُ أمانه» اين چشم امانت است. «السمعُ أمانه» گوش امانت است. «القلبُ أمانه» اين دل امانت است. هم نباید با این اعضاء به دستورات خدا خیانت کرد و هم باید سلامت جسمی و مادی آن را حفظ کرد چيزهايي که به بدن و اعضاي ما ضرر مي‌رساند و سلامت ما را به خطر مي‌اندازد، حرام است. اين حرف اول است. دو تا از واجبات ما که خيلي مهم هستند، امر به معروف و نهي از منکر هستند يکي از معروف‌ ها مسأله سلامت است «لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ» (بقره/195) فرمود با دست خودتان، خودتان را به هلاکت نیاندازید. حتی براي سلامت که موضوع مهمي است پيامبر آمد اين شعار را انتخاب کرد، که سلام بگوييد سلامتي یکدیگر را مرتب مسئلت کنید نماز جماعت چقدر ثواب دارد؟ اگر آسمان‌ها کاغذ شود و جنگل‌ها قلم شوند و درياها مُرکب شوند، جن و انس نويسنده، نمي‌توانند ثواب يک رکعتش را بنويسند اما فقهاي ما مي‌فرمايند: اگر کسي وضو دارد، و مي‌رسد که نماز جماعت بخواند لیکن احتياج به تَخلّی دارد، باید نماز جماعت را ترک کند اگر خود را نگه دارد به سلامتش خدشه وارد مي‌شود. باید از اين ثواب بی نهایت صرف نظر کند و دنبال مهم تر از این برود و نماز را فرادی بخواند یعنی حفظ سلامتي اینجا از نماز جماعت افضل میشود. ببینید سلامتي چقدر اهميت دارد اينها مسائل مهمي است که مي‌گويد در ازاي ثوابي که هيچکس نمي‌تواند توصيف کند سلامتي مقدم است. یا اگر قيام نماز براي نمازگزار ضرر دارد، و منطق درستی پشت آن باشد نشسته نماز بخواند. نشسته نمي‌تواند خوابيده بخواند... «الَّذِينَ يَذْكُرُونَ‏ اللَّهَ‏ قِياماً وَ قُعُوداً وَ عَلى‏ جُنُوبِهِمْ» (آل‌عمران/191) در تفسير آمده اشاره به نماز بیمار است یا رزمنده در جبهه جنگ نبايد جايي نماز بخواند که احتمال ضرر دارد، بايد در سنگر نماز بخواند. ميدان جنگ هم قواعد خودش را دارد یا نذر مي‌کند از فلان جا تا فلان جا پياده بروم، درحالیکه براي سلامتي‌اش ضرر دارد نذرهم احکامي دارد. نذر مشروط است به اينکه براي سلامتي ضرر نداشته باشد سفري که براي سلامتي ضرر دارد حرام است وحتی در آن نماز شکسته نمي‌شود يکي از چيزهايي که ما به شوخي مي‌گيريم حفظ تندرستي است اين بدن نزد ما امانت است حتي مجرم را اگر بناست شلاق بزنند حق ندارند در سرما يا در گرماي شدید که بهبودي‌اش به خطر میفتد یا آسيب بيشتري مي‌رسد، او را شلاق بزنند، حق ندارند اين کار را بکنندحتي نسبت به مجرم! اینهمه احکام داریم نسبت به آداب خوردن و آشامیدن مانند مکروه بودن خوردن طعام داغ یا خوردن در حال راه رفتن یا خوردن آب با غذای چرب یا.... یا حتی در امر معروف و نهی از منکر اگر احتمال ضرر جانی و سلامتی برسد تکلیف ساقط است اینها برای چیست ؟ لهذا هرکاري که به بدن ما ضرر مي‌زند، حرام است. از جمله روزه برای کسانی که ، اهل تشخیص بر عدم روزه صِحّه میگذارند عده ای با روزه به خدا تقرب پیدا می‌کنند و عده ای با خوردن و آشامیدن تقرب و سلوک به بندگی و اطاعت از خداست لذا بنده باشیم و بندگیِ خدا کنیم نه بندگی نفس معنویت را هم بتِ خود نکنیم... #در_حرم_یار #سیدعربی Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان فرازی در دعای ابوحمزه هست که شما هم زیاد شنیدید و به زبان جاری میکنید که « إِلَهِي لَا تُؤَدِّبْنِي بِعُقُوبَتِكَ »، صحبت این است که خدایا ما را تأدیب بکن ولی نه با عقوبت، بلکه تو حائل بشو بین ما و هوس هایمان، بین ما و بت هایمان، بین ما و اهداف شوممان، ولی بگونه ای که مکر به ما نباشد. بلکه ما در این طرحی که تو داری با آگاهی وارد و بهره مند بشویم. این نکته اول دعا بود در این تأدیب و تربیتی که خدای متعال می کند می خواهد بین ما و تعلقات ما حائل شود و بین ما و بت کده هایی که برای خودمان درست کردیم فاصله بیندازد و آنها را خراب کند تا ما را آباد بکند. اگر منزلی بخواهد آباد شود اول باید ویرانه و خراب شود، فرو بریزد پس خدای متعال اگر بازیچه های ما را می‌شکند، نمی خواهد به ما ضرر بزند چرا که نفعی برای او ندارد. مهم این است که ما باید از حد بازیگری با بازیچه ها نجات پیدا کنیم. ما باید متوجه به او بشویم تا این که او ما را آباد و بزرگ کند. او بین ما و تعلقات مان و بازیچه هایی که برای خودمان درست کردیم، همچنین بین ما و خدایانی که برای خودمان گرفتیم، حائل می شود؛ منتها گاهی در این حائل شدن مکر و پنهان کاری می کند. یعنی طوری نقشه را جلو می برد که ما متوجه تدبیر او و نقش او و هدف او نمی شویم و برای همین هم رنج می بریم... انسان وقتی این دنیا را می بیند و لمس می کند کم کم به نظرش می آید که خب اینها که هستند، وقتی وسعت اینها را هم دید کم کم تحت تأثیر قرار می گیرد و به اینها هم تکیه می کند. بالاخره انسان تکیه گاه می خواهد موجود فقیر که بی تکیه گاه نمی شود. اما اینها اگر تکیه گاه انسان شدند یک تکیه گاه کر و کور هستند نه حرف ما را می شنوند، نه خیر خواهی برای ما می کنند و نه تدبیری برای ما دارند، نه محبتی به ما دارند... حال اگر بنا شد تکیه گاه ما خود این نظام کور و کر باشد، یعنی نظامی که نه می شنود، نه اجابت می کند، نه سمیع است، نه بصیر است، نه مجیب است، نه رحیم و نه رئوف است، ببینید آدم در چه حیرت و اضطرابی قرار می گیرد، تمام اضطراب‌ها و استرس‌ها و افسردگی ها از اینجا و انتخاب تکیه گاه آفِل نشأت می‌گیرد این پناهگاه ها خودشان خطرخیز و جهنم ما هستند و باید فرو بریزند. این منظومه کیهانی نه سمعی، نه رحمتی و نه حکمتی... هیچ ندارد اما خدای متعال سمیع و مجیب و رحیم است. آله و خدای حقیقی باید اینها را داشته باشد. این که ما می گوییم لا اله الا الله چون مابقی اینها را ندارند و الله یعنی آن که همه این اسماء حسنی را دارد. این که قرآن می فرماید بقیه نام گذاری ها چیزی پشت سرش نیست « ما أَنْزَلَ اللَّهُ بِها مِنْ سُلْطان »(نجم/۲۳) یعنی همین، یعنی در غیر خدا هیچ خبری نیست و فقط لفظ است. پس اله حقیقی آنی است که همه اسماء حسنا را دارد و اسماء حسنایش هم در عالم کار می کند. یک بیان لطیفی در مناجات مسجد کوفه حضرت امیر(ع) است « مَوْلَايَ يَا مَوْلَايَ أَنْتَ الْقَوِيُّ وَ أَنَا الضَّعِيف »، یعنی شروع از خود من نیست که انا الضعیف و انت القوی بلکه اول مشاهده قدرت اوست، او قوّت دارد و من ضعیفم. « أَنْتَ الْبَاقِي وَ أَنَا الْفَانِي »، « أَنْتَ الْحَيُّ وَ أَنَا الْمَيِّت «أَنْتَ الْبَاقِي وَ أَنَا الْفَانِي »،... فطرت یعنی همین، خب حالا تو باقی هستی و من فانی، نتیجه اش چیست؟! « وَ هَلْ يَرْحَمُ الْفَانِيَ إِلَّا الْبَاقِي »، نتیجه اینکه خدایا من محتاج به رحمت تو هستم و کسی غیر از تو نیست که با رحمت خودش به من بقاء بدهد. من این بقاء را می خواهم و این معنی فقر ما به سوی خدای متعال است.... #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان #شهادت_امام_علی_ع #آیت_الله_محمدشجاعی(ره) محبت به حضرت امیر سلام الله علیه چیزی نیست که انسان در آن کوتاهی کند اگر عقل داشته باشد اگر از محبتش در تمام قلوب جمع میشد و به تمام دلها راه میافت آتشی در خلقت نبود این هم رمز بالایی است و این به حقیقت حضرت امیر س می‌رسد اگر هر کسی با آن رشته محبت که رشته ارتباط تکوینی است و ارتباط درونی است مرتبط میشد آتشی نمی ماند برای انسان‌ها یعنی حقیقتی است که آتش به آن راه ندارد سعی کنید نوری از آن حقیقت داشته باشید بدست آورید و حفظ کنید اگر ما این را نداشته باشیم هیچ نداریم قبلاً گفته‌ام اگر عبادات ما را خوب حساب کنید (جرائم که هیچ) اما نسبت به همان عباداتِ خود اگر صدها سال هم عمر داشته باشیم باید نسبت به آنها استغفار کنیم این عبادات ما را به جایی نمی‌رساند از این نمازها باید استغفار کنیم اگر صدها سال هم عمر داشته باشیم باز برای استغفار نسبت به این نمازها کافی نیست خدا شاهد است کافی نیست نسبت به آن سوء ادب که در محضر کبریایی می‌کنیم کافی نیست مگر خدا با فضلش پیش بیاید سعی کنید چیزی به دست آورید بلکه موجب نجات شما باشد و آن اینکه حقیقتی از محبت حضرت علی ع را در دل خود ولو جزئی به دست آورید البته حرف‌های عامیانه را کنار بگذارید کسانی که مدعی محبت حضرت علی ع هستند را نمی‌گوییم آنکه پایبند به چیزی نیست و پایبند نبودن خود را هم توجیه می‌کند و می‌گوید محبت کافیست او را نمی‌گوییم محبت علی ع چیز ساده‌ای نیست که در هر قلبی باشد ولو ذره‌ای حبّی که حقیقت داشته باشد در هر قلبی هم جای نمی‌گیرد حبّی که موهومی و خیال آن صاحب خیال باشد را نمی‌گوییم..... برای اینکه محبت حضرت به دل انسان راه پیدا کند باید این دل حسابی پیدا کند و درون این دل آنقدر مسائلی نباشد که محبت حضرت را رد کند نظری به دل و باطن خود داشته باشید گناه نکنید واجب را تضییع نکنید تطهیر را شروع کنید جبرئیل نازل شد و خطاب به رسول اکرم ص فرمود خدا دستور می‌دهد که باید علی را دوست بداری و هر که را هم که علی را دوست دارد باید دوست بداری چرا ؟.... دقت میکنید؟ حقیقت محبت حضرت امیر اگر ذره‌ای به وجود شما راه یابد این کسالت که در عبودیت داریم و درد اساسی ماست از میان می‌رود... #در_حرم_یار Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان عوامل مختلف طبيعي، اجتماعي و به خصوص عوامل شيطاني، دائماً به بشر القاء مي‌کنند که مطلوب‌هاي حقيقي انسان لذايذ مادي است و او را به سوي مسائلی که منشأ لذت‌هاي مادي مي‌شود سوق مي‌دهند؛ چيزهايي از قبيل خوراک، پوشاک، مسکن، اتومبيل، همسر، و غیره تا برسد به پست، مقام، عنوان و حتي اوصاف و القابي مثل آيت الله و دکتر و پروفسور؛ ... گاهي آدميزاد به جايي مي‌رسد که باورش نمي‌شود چيز ديگري ارزشمندتر از اين‌ها وجود دارد؛ و اگر از او بپرسند چه چيزي ارزش دارد، خيلي هنر کند، مي‌گويد سلامتي؛ اما در عمق دلش ارزش را براي پول و امثال آن مي‌داند، چون زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ و اگر با دليل عقلي يا به واسطه شنيدن آيه و روايتي متوجه ‌شود که نوري مثل هدايت الهي، ايمان و محبت و معرفت اهل بيت(ع) از نعمت‌هاي بزرگ خداست، خيلي اين مسأله را جدي نمي‌گيرد. چون به نظر ما اينها حاشيه است و نعمت‌هاي اصلي نعمت‌هاي مادي است. حتي گاهي کار انسان به جايي مي‌رسد که مصداق اين آيه مي‌شود که: فَأَمَّا الإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلاَهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ اگر خدا به او نعمت‌هاي مادي عطا کند مي گويد خدا به من اکرام کرد؛ اما اگر خدا روزي اش را تنگ کند، یا مشکلاتي، مصيبتي، گرفتاري برايش پيش بيايد فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ خيال مي‌کند وقتي خدا به او نعمت مادي نداد، چيز ديگري نعمت نيست؛ با اين که نعمت ايمان، ولايت، معرفت، و نعمت محبت خدا و اهل بيت(ع)، نعمت‌هايي نيست که با همه نعمت‌هاي دنيا قابل مقايسه باشد. در روايت معروفي نقل شده است که يکي از اصحاب خدمت امام(ع) رسيد و از فقر و تنگدستی خود نزد امام شکايت کرد. حضرت در جواب به او فرمودند: تو خيلي ثروت داري. او تعجب کرد و قسم خورد که من چيزي ندارم و چقدر مقروضم. باز حضرت فرمايش خود را تکرار فرمودند؛ او تعجب کرد امام به او فرمودند: آيا حاضري ثروت فراواني در اختيار تو قرار بگيرد و محبت اهل بيت(ع) را با آن ثروت معاوضه کني؟ گفت: خدا نکند. حضرت فرمودند: پس تو ثروت زيادي داري؛ تو ثروتي داري که بر همه نعمت‌ها مي‌ازرد؛ پس چطور مي‌گويي چيزي ندارم؛ امام خواستند به او توجه بدهند که ارزش نعمت‌هاي معنوي از نعمت‌هاي مادي بيشتر است. اگر کسي بداند ايماني كه خدا به او داده يعني چه و چه گوهري است، آن‌ وقت اگر همه نعمت‌هاي دنيا هم از دستش برود اهميت نمي‌دهد. البته باور کردن اين مسأله مشکل است، و عمل کردن و التزام به آن مشکل‌تر به همين دليل بايد گاهي به روايات و آيات توجه بيشتري داشته باشيم تا ارزش ايمان و فروع آن، از تقوي و محبت اهل بيت(ع) و ولايت و تشيع را درک کنيم و ببينيم ما چه داريم.... #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان حضرت امام صادق علیه السلام: «أَعُوذُ بِجَلالِ وَجْهِکَ الْکَرِیمِ أَنْ یَنْقَضِیَ عَنِّی شَهْرُ رَمَضَانَ أَوْ یَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَیْلَتِی هَذِهِ وَ لَکَ قِبَلِی ذَنْبٌ أَوْ تَبِعَةٌ تُعَذِّبُنِی عَلَیْه» (الکافی، ج 4، ص 160) - پناه می‌آورم به عظمت ذات بزرگ‌منش مهمان‌نوازت از اینکه ماه رمضان از من سپری شود یا سپیده این شب طلوع کند و از سوی من نزد تو گناهی یا پی‌آمد منفی ِکاری مانده باشد که مرا بر آن عذاب نمایی. #در_حرم_یار Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان امام سجاد (ع) در دعای چهل و پنجم با ماه رمضان وداع می کنند. حضرت دراین دعا درسی به ما می دهند؛ عده ای ماه رمضان را پشت سر گذاشته اند وبهره های این ماه را برده اند خوشا به حالشان، اما در مورد باقی افراد حضرت می فرمایند خدایا ما در مقابل این ماه که از دست دادیم، در مقابل تفریط و کوتاهی خودمان و درحق این ماه، مصیبت زده هستیم. منکسر هستیم، که چرا ماه خدا آمد و ما نه از شب هایش بهره بردیم و نه از روزهایش واین ماه از ما جدا می شود و دیگر بر نمی گردد. البته این برای روز آخر ماه است روزی که می آید به انسان می گوید من دیگر تکرار نمی شوم، خیال نکنی فردا من هستم! فردا یک روز دیگری است، من می روم و دیگرهم به دنیا بر نمی گردم، مواظب باش بهره ات را از من ببری. ماه رمضان هم اینگونه است؛ بر فرض انسان زنده باشد تا ماه رمضان بعد اما آن که این ماه رمضان نیست. اکنون حضرت یک راهی به ما یاد داده اند که اگر توانستیم جبران کنیم؛ آخر ماه باید اینگونه از خدا عذرخواهی کند و به فضل خدا امیدوار باشد. خدایا ما تو را حمد می کنیم و در کار تو نقصی نیست، تو را فقط باید ستود، تو این ماه طهور را قراردادی، ملائکه ات را آماده کرده بودی، شیاطین را در غل و زنجیر کرده بودی، بنابراین باید تو را ستود، اما من بودم که کوتاهی کردم و از این ماه بهره مند نشدم. حالا نیز هم به بدی های خود اقرار دارم و هم اعتراف به تضییع حق تو. حالا در مقابل این اسائه و اضائه ها چه داریم؟ آنچه که ما داریم برای تو این است: «ولک من قلوبنا عقد الندم». قلب ما با ندامت گره خورده است، پشیمان هستیم، بی تفاوت نیستیم که شهر الطهور تمام شد. روز آخر ماه است و عده ای پاک شدند و موحد شدند، (برای روز آخر) خداشناس شدند، امام شناس شدند و مقام ولایت الهیه را یافتند و ما دست خالی هستیم. کار از طرف تو تمام بود، ما نخواستیم، ما تضییع کردیم. اگر انسان اینگونه به اخبات و انکسار برسد از این انکسار بهره می برد اما عبادتی که سرت را بالا بگیری و بگویی من روزه را که گرفتم، نماز را هم که خواندم، چه کم گذاشته بودم؟! مستحق چوب خوردن است. انسان در درگاه خدای متعال باید هر کاری هم که کرده باشد، از حد تقصیر بیرون نرود، خیال نکند که بندگی انجام داده است! انسان وقتی می بیند یک عده ای شب تا صبح در سجده و رکوع بوده اند، تازه می فهمد که کاری نکرده است. این صداقت در اعتذار و پشیمانیها تدارک نقص هاست... #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان اگر کسی به ماه ضیافت خدا ورود کرد چون مهمانی خاص خدا است حتما او هم متنعم به نعمت می شود، فقط یک چیزی را باید مراقبه کند و آن این است که ماه رمضان که تمام می شود شیطان بیرون بهشت ایستاده تا ثمرات را بگیرد، فرمود: «شیاطین در ماه رمضان در غل و زنجیر هستن، دعا کنید درهای بهشت به روی شما بسته نشود، دعا کنید درهای جهنم که بسته شده باز نشود و شیاطینی که در غل و زنجیر شدند دوباره باز نشوند تا اینکه بتوانند به جان انسان بیافتند و چشم و گوش و زبانش را بگیرند و او را وسوسه کنند». پس ببینید همه انشالله در ماه رمضان به یک جایی رسیده اند و چیزی گیرشان آمده است، نمی شود ماه رمضان بگذرد و مومنی دست خالی باشد مگر اینکه مومن نباشد فقط باید مراقبه کنیم که وقتی بیرون می رویم ما را از حقیقت این ماه بیرون نکنند، پس مواظب باشیم که انشالله وقتی ماه رمضان تمام شد ما را از این ماه بیرون نکنند بلکه ماه که تمام شد دلمان در این ماه بماند، این گونه نشود که به ما بگویند بروید بیرون! شما مهمان خوبی نبودید بلکه بگونه ای باشد که ماه رمضان هم که تمام شد در این ماه بمانیم؛ مانند کسی که از مسجد بیرون می رود ولی دلش در مسجد است، #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar

#ماه_رمضان راه نگه داشتن این نعمت ها چند چیز است؛ اول اینکه در سرمایه ای که بدست آوردیم دقت کنیم، آدمی که از بانک پول می گیرد ولی نمی داند این چیست، کاغذ است یا پول خب راحت هم از دستش می دهد، اول باید دید این چیست و چقدر می ارزد و بعد به اندازه قیمتش برایش محافظ گذاشت، انسان یک موقع سرمایه اش را می گذارد در جیب بغلش، یک موقع می گذارد در کیفش، یک موقع می گذارد در گنجه، یک موقع می گذارد در صندوق نسوز و یک موقع هم می گذارد در بانک چون می بینید نمی تواند نگهش دارد، پس سعی کنید سرمایه را اول بشناسید و دوم اینکه محافظ برایش بگذارید بهترین محافظ هم این است که سرمایه را به خدا و امام بسپارید، اگر به آن ها سپردید از شما نمی گیرند و پیش خودتان است شما باید این ایمان و این توکل، این رزق ماه رمضان و این بهشتی که بهتان دادند و هر کس متناسب با درجاتش آن را احساس می کند را به امام معصوم بسپارید. نکته سوم این است که مراقب باشید شیطان نزدیک آنچه به دست آورده اید نیاید، او می برد اما خبرتان نمی کند و شما یک دفعه می بینید که آن حال خوش می رود. نکته دیگر اینکه خیلی مواظب باشید که گناه نکنید، این که ما در ایمانمان رشد نداریم یک علتش گناه است؛ مثل اینکه نماز می خوانیم ولی وقتی از نماز بیرون می آییم دوباره یک حرف بی حساب می زنیم و همه خاصیت های نماز را می پرانیم. انشالله خدای متعال به همه ما کمک کند که سرمایه ماه رمضانمان را برای ماه رمضان های دیگر و برای بعد از ماه رمضانمان حفظ کنیم این درست نیست که هنگامی که ماه رمضان تمام شد انسان دیگر یک دعای ابوحمزه هم نمی خواند، یک کمیل هم نمی خواند، یک ختم قرآن هم ندارد؛ اگر در ماه رمضان سه ختم قرآن کردید ماه های دیگر یک ختم قرآن داشته باشید قرآن را نبندید. در این وادی، استقامت، ایستادگی و پای مردی شرط است، فرمود: « اگر عمل خیر را یکسال ادامه دهید اثرش را می بینید»... #در_حرم_یار #مناسبتها Eitaa.com/darharameyar