🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۱ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 ورود مقام معظم رهبری به اهواز و آمدن شهید دکتر چمران به این شهر، وضعیت بلاتکلیفی را دگرگون کرد. دکتر چمران به همراه خود رزمندگانی آورده بود و بعضی از این رزمندگان جنگهای زیادی با دشمن صهیونیستی داشتند و از توانایی برخوردار بودند. بعضی از افراد و افسران آماده جنگ از نیروی هوایی به شهید چمران ملحق شده بودند و افراد دیگری به نیروهای جنگهای نامنظم پیوستند و در کل، تمام نیروهایی که دور شهید چمران جمع شده بودند، از توانایی بالایی برخوردار بودند. از طرفی محورهای نفوذی دشمن دب حردان، ملاشیه، جنوب کارخانه نورد، منطقه طراح و حمیدیه بود که دکتر شهید جبهه و جنگ، نیروهایش را در همان مناطق متمرکز کرده بود و من بارها در دانشگاه شهید چمران با او ملاقات هایی داشتم و توصیه های ایشان را در فراخواندن مردم به مقاومت به کار می بردم. به یاد دارم که او سخنان با ارزشی می گفتند. او در این سخنان یاد آور می شد که ما یک خدا داریم، یک قرآن و یک وطن. بایستی از این وطن اسلامی که دشمنان آمده اند تا آن را از ما بگیرند دفاع کنیم... شهید چمران مرد بزرگوار و مخلص انقلاب و اسلام بود و با ابتکاراتش که آب را علیه دشمن به کار گرفته بود بعثی ها را بدجور گرفتار کرده بود. ما در آن روزها که دشمن در حال حمله بود و ما تلاش می‌کردیم فقط دفاع کنیم کشاندن آب به صحنه نبرد، در حقیقت کار چند لشکر کار آزموده را انجام داد و مطمئناً شک نکنیم اگر دشمن با آن مقاومت مردمی و منسجم نیروهای جنگ‌های نامنظم و دیگر نیروها برخورد نمی کرد امکان داشت، بعثی ها به شهر اهواز و مناطق نفتی آن دسترسی پیدا می کردند و بر کشور و انقلاب اسلامی لطمه حیثیتی وارد می شد ولی خوشبختانه این کار برای ارتش بعثی که انگیزه جنگیدن جدی هم نداشتند ممکن نشده بود. باید به چمران و شهدای نامدار جنگهای نامنظم و دیگر شهداء ملت مسلمان درود فرستاد که در اوج بحران و سختی ها توانستند با صبر و شکیبایی، بایستند و با خون خویش عزت انقلاب اسلامی و حفظ سرزمین اسلامی را بنویسند و ملت بزرگ را از خطری که کشور و انقلاب را تهدید می کرد حفظ کنند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۲ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 فداکاری های شهید چمران در آزاد سازی سوسنگرد، جلوگیری از سقوط شهر اهواز، مشارکت رزمندگان جنگهای نامنظم در جلوگیری از سقوط آبادان و تلاش های این رزمندگان همیشه جاوید در کردستان و حوادث آن فراموش شدنی نخواهد بود و تاریخ بایستی بیشتر در این زمینه در دل خود چمرانها را زنده و زنده تر نماید». در رابطه با ستاد جنگهای نامنظم، برادر عبدالکریم جمشیدیان از فرماندهان جنگ می گوید: .... روزهایی که جنگ آغاز شد چیزی به عنوان بسیج نداشتیم. یک سری پاسدار بود و انگشت شمار ارتشی در کنار آنان بودند. نیروهایی بودند مثل فدائیان اسلام. این نیروهای در آبادان و خرمشهر می‌جنگیدند. بچه های شهید چمران بیشتر در دب حردان و تا سوسنگرد و تا کردستان گسترش یافته بودند، یعنی رزمندگان جنگهای نامنظم در محور دب حردان، جلوی نفوذ دشمن را گرفته بودند و همینطور امتداد یافته بودند. در خوزستان و آن محورهایی که اشاره کردم بچه های دکتر چمران از چند صد نفر تجاوز نمی کردند. البته نیروهایی دیگر هم در اختیار داشتند که کارشان جنگ نبود و بیشتر اداری بودند، ولی آنهایی که کارشان جنگ با دشمن بعثی بود خیلی زیاد نبودند. اینها سه تا اردوگاه داشتند، اردوگاه طالقانی، اردوگاه مبارزان و اردوگاه «توحید» بودند. سه تا مدرسه بودند که هر کدام یک اردوگاه می نامیدند هر اردوگاهی هم یک محور جنگی به او داده بودند. یعنی این سه تا اردوگاه به گونه ای اتوماتیک وار نیرو میدادند. خط اصلی مبارزه با دشمن، توسط شهید دکتر چمران به رده بالا داده می‌شد. هر رزمنده ای هم پانزده روز در هر محور سپری می کرد و بعد ما را به اهواز بالأجبار می بردند تا حمام و نظافت کرده و فقط ۲۴ ساعت در اهواز می ماندیم. بعد از آن ما را به محور دیگری می بردند. مرتباً نیروها را جابه جا می کردند. به خاطر این که هر رزمنده ای که در جبهه جنوب می‌جنگید تمام محورها را مثل کف دستش بشناسد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۳ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 یکی از کارهای نیروهای دکتر چمران کارهای شناسایی بود. یعنی اگر من دو ساعت پست می دادم، دو ساعت بعدش استراحت می کردم، بعد شناسایی می رفتم. یعنی کسی بیاید داخل سنگر بنشیند، اینجوری نبود. دائم بایستی فعالیت می‌کردیم و در وقت شناسایی هم تا قلب دشمن می رفتیم. این شیوه رزمیدن دستور شهید چمران بود. یعنی همه نیروهای جنگ های نامنظم، بایستی می رفتند و از پشت سنگر دشمن را می‌دیدند. به این ترتیب و در اثر تردد زیاد به محل استقرار دشمن، ترس از همه فرو می‌ریخت. در این مرحله رزمنده همه شناسائی ها را کرده باشد. با آگاهی و اطلاع از محل دشمن، امکانات او محور عملیات و دیدن دشمن، همه موارد، توسط رزمنده انجام گرفته باشد و او اطلاع کاملی از مأموریت خویش را داشت. دکتر چمران می گفت: مرد آن است که از دشمن بگیرد و به دشمن بزند. این سخن شهید چمران در حقیقت ورد زبان بچه ها بود و آن را تکرار می کردند. ما که وسایل و ابزار لازم نبرد در اختیارمان نبود، شیوۀ جنگمان این بود که از امکانات و ادوات دشمن به غنیمت بگیریم و با آنها به سرش بزنیم. رادیو بغداد گاهی می گفت: ستاد جنگ های نامنظم زیر نظر ماست و حتی اتهام دزدی به ما می‌داد‌. عراقی‌ها می‌گفتند: بچه های چمران دزدند و می آیند و از غذا و لباس و امکانات ارتش ما می‌برند. این دلالت بر قدرت و توانمندی نیروهای ما بود که دشمن را غافلگیر کرده و با شبیخون هایی که می زدند و خیلی سریع بود و امکانات عراقی ها را از قبیل اسلحه که ما در اختیار نداشتیم با زور ازشان می گرفتیم و علیه آنها به کار می بردیم. به این جهت رادیو بغداد بارها می‌گفت که بچه های چمران دزدند. لباس و مهمات ارتش ما را می دزدند و می روند. یکی از شیوه های عملکردمان این بود که شهید دکتر مصطفی چمران دستور آن را داده بود و این بود که ما کمپوت، کنسرو غذا ، لباس، مهمات اسلحه و ابزار جنگی در حین یورش به سنگرهای سربازان دشمن تهیه می‌کردیم. این تز شهید چمران بود که می گفت: «از دشمن بگیرید و توی سر دشمن بزنید». ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۴ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 روش دیگر شهید چمران این بود که می‌گفت، رزمنده مسلمان کسی است که نگذارد، دشمن یک دقیقه در ۲۴ ساعت چشمش را روهم بگذارد. باید در تمام ساعات شبانه روز دشمن احساس امنیت نکند و حس کند در کمین او قرار داریم و ما دور و برشیم. یعنی ما را حس کند دورش! یک لحظه راحت نباشد و نقشه بکشد که چگونه جلوی ما را بگیرد؟ و یا چگونه وقت استراحت داشته باشد و احساس مرگ و دلهره از ما نداشته باشد. یکی از عملکردهایمان در خلال حمله به دشمن و رفتن نزد او و خاکریزش این بود که وقت برگشتن، دست به شلوغ بازی می زدیم که دشمن حس کند که ما آمدیم و داریم برمی گردیم. یک بار هم ما طرفهای جبهه شیخ شجاع بودیم، روستایی طرف های سوسنگرد. ما رفتیم شناسایی کردیم. بعد موقع برگشتن شب بود. داشتیم از خاکریز آخر دشمن می آمدیم و به طرف میدان مین می‌رفتیم تا از معبر رد بشویم و بیاییم به سوی نیروی خودی. کنار یک سنگر اجتماعی دشمن که می‌خواستیم رد بشویم زیرپوش رکابی سوراخ سوراخی را دیدم که شسته بودند و آن را آویزان کرده بودند. درست دم در سنگر. حالا نمی دانم چه چیزی باعث شده که این زیر پوش را برداشتم و زمان بازگشت با خودم آوردم. آن موقع اگر چیز منوری، یا چیز دیگری می دیدیم با خودمان می آوردیم وقتی آن زیر پوش سوراخ سوراخ با من بود، بچه ها خیلی ناراحت شدند و ایراد می‌گرفتند که این چه کاری بود که من انجام دادم؟ این قدر بدبخت نیستیم که من یک زیر پوش کهنه را بیاوریم. من گفتم: من آن را نیاوردم که بپوشم. همینطوری آوردم. بحث سر این زیر پوش بالا گرفت و گسترش یافت. من هم اصلا دلم نمی خواست که آن زیر پوش عراقی را تن کنم و بپوشم تا این که خبر به آقای «وطنی»، فرمانده محور رسید و او نزد من آمد و پرسید تو یک زیر پوش عراقی را آوردی؟ گفتم آری من این زیر پوش را آوردم. او گفت اتفاقاً شما کار خوبی کردی. دستت درد نکند. کار خدا بود که تو این زیر پوش را آوردی. آن شب ما نتوانستیم شلوغ بازی دربیاوریم. نمی خواستیم معبر لو برود، ولی همین زیر پوش دشمن فهمید که ما بودیم و آن دور و برها حضور داشتیم این دو دقیقه یا نیم ساعت که اینها میخوابیدند تو هم ازشان گرفتی. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۵ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 به دستور شهید چمران و با آموزش او و با روند فعالیتها و شناسایی ها که در حین عملیات انجام میدادیم ما تزهای جدیدی برای مقابله با دشمن یاد می گرفتیم. این کار شهید چمران بود! او بر همه حرکات و تحرکاتمان نظاره گر بود و خود او در اغلب شبیخون ها و عملياتها شخصاً شرکت می‌کرد و بسیار فرز و آموزش دیده بود و بچه ها را به نحوی آموزش می داد که در همه محورها حضوری فعال و اثر گذار داشته باشند. و عملیات تقریباً خارق العاده ای را انجام می‌دادند و دشمن را کلافه می کردند. من به خاطر دارم که اول گروه‌های شهید چمران در دسته های یازده نفری بودند. هر دسته یازده نفره برای عملیات و شناسایی می‌رفتیم بعد به محل و سنگر اولیه خودمان برمی گشتیم و ۲۴ ساعت به استراحت و خوردن غذا که اغلب از عراقی‌ها می‌گرفتیم می پرداختیم و بعد از حمام که اجباری بود دوباره به عملیات می‌رفتیم. اولین باری که من به ستاد جنگ های نامنظم پیوستم، آقای وطنی را در دفتر شهید چمران دیده بودم. آنجا دفتر ستاد چمران برای جذب نیرو بود که فتوکپی شناسنامه و یک برگه تأییدیه از سپاه شهر کرد داشتم (یک فرمانده سپاه داشت که ما را کتباً مثل یک نامه رسمی تأیید می‌کرد چون ما را می شناخت چند تا عکس بود و آن موقع من ۱۹ ساله بودم. آمدیم کاخ استانداری که الآن میهمانسرای است. ستاد شهید چمران آنجا بود. برادر شهید چمران مهندس مهدی چمران را پیدا کردم. مدارک و فتوکپی و نامه سپاه شهر کرد و چند قطعه عکس تحویل او دادم و به مدرسه یا اردوگاه مبارزان سعدی رفتم. دو شب آنجا بودم روز سوم با بلند گو مرا صدا زدند. اول به من نمی گفتند:«جمشیدیان» می گفتند: «خرمشهری». گفتند آقای خرمشهری! رفتم دفتر ستاد اردوگاه. گفتند: شما با این برادرها بروید این ا اسلحه و این خشاب. اولین کسی را که دیدم؛ «فرهاد برزگر» بود. با اتوبوس به سوسنگرد رفتیم و از آنجا مقصد «چولانه» رفتیم. با قایق رفتیم و تا آخر غروب به آنجا رسیدیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۶ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 هوا تاریک بود. فرهاد برزگر؛ فرمانده دسته ما بود. فرمانده محور رحیم محمودی و معاون او محمد رضا غلامی بود. غلامی بیشتر با ما بود. آقا محمد رضا که نیروی زبده شهید چمران بود معمولاً رضا غلامی کنارش بود و آن موقع که ما آمدیم مصادف شد با عملیات حضرت عباس(س). قرار بود سه تا خاکریز دشمن را بگیریم و بعد از سه آن، پلی بود در بستان به نام پل علوان. ما باید به سوی پل پیشروی می کردیم. قرار بود از خاکریز خودمان تا خاکریز دشمن از میدان مین جایی که معبر زده شده بود، کانال بزنیم که نیرو توی دشت نروند و از کانال حرکت کنند تا دشمن نیروها را نبیند. حدود یک ماه و نیم در این محور، کارمان کانال کشی بود. هر شب آنجا می‌رفتیم. هم کار می‌کردیم و هم شناسایی. برای کانال کشی تقسیم کار کردیم. بین ۳ تا یازده نفر در این محور بودیم. بعضی از دسته ها ۷ یا ۸ نفر بیشتر نبودند. حدود ۲۵ نفر آنجا بودیم. معمولاً از هر دسته ۵-۴ نفر برای شناسایی می رفتند و بقیه بیل و کلنگ بر می داشتند و به کار کانال کشی می‌پرداختند. ارتفاع این کانال تا سر بود، یعنی رزمنده که وارد آن می شد، دشمن نمی توانست او را ببیند. جالب اینجا بود که این کانال دور تا دورش درخت بید بود و اصلاً دیده نمی شد که آنجا کانال باشد. کانال هم مستقیم به میدان مین دشمن می خورد. وقتی ما از کانال بیرون می آمدیم با اولین مین دشمن برخورد می کردیم. بعد یک مقدار سمت راست سینه خیز می رفتیم تا به معبر می‌رسیدیم. یک ماه و نیم کار سپری شد و کانال به پایان کارش رسید. یک شب که کانال تمام شد ما به میدان مین رسیدیم. فکر می کنم اواخر تیر یا مرداد بود که کانال تمام شد. زمین سفت و سنگی بود. معمولاً قبل از اذان شام را می خوردیم، بعد نماز مغرب و عشا را به جا می آوردیم و فعالیت های کانال کشی شروع می شد. حتی شب هایی که مهتاب بود کار می کردیم؛ چون اصلا دشمن ما را نمی دید. مگر این که نیروهای گشتی دشمن می‌آمدند که کار را تعطیل می کردیم و خودمان پنهان می شدیم تا این پروژه لو نرود. در آن زمان پشه فراوان بود و ما موادی که به آن «ماتیک می‌گفتند به صورت و دور تا دور گوشهایمان می مالیدیم. بعد حسین علیقلی مقنعه هایی درست کرد که فقط چشمهای مان معلوم بود. شبیه مقنعه های خانم ها. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۷ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 شب بچه های تخریب برای ایجاد چند معبر می‌خواستند کار کنند. من و برادری از بندرگز به نام محمد تقی ندافی، نیروهای حفاظتی بودیم. او سمت چپ بچه ها بود و سمت راست آنان من بودم؛ چون کار بچه ها تمام شد گفتند آماده اید که برویم. همینطور سینه خیز آمدیم و با سنگ علامت گذاری می‌کردیم. من به سراغ ندافی آمدم. سمت ندافی به رودخانه می خورد. یعنی ۲ تا ۳ متری رودخانه کرخه بود. رودخانه هم. جای حساسی بود. میدان مین دشمن هم پهنایش ۵۰ متر بود. بعد از میدان مین، جاده ای بود که حدوداً ده متر عرض داشت. بعد از جاده خاکریز دشمن بود. یعنی ۶۰ متر با دشمن فاصله داشتیم؛ لیکن آنجایی که آقای ندافی بود؛ چون رودخانه بود عرض میدان مین دشمن ۳۰ متر فاصله اش بیشتر نبود. اندازه های ما به قدم بود. یعنی هر ۱۰ قدم یک سنگ می‌گذاشتیم که مسیر را از دست ندهیم. اندازه گیری ما با قدم بود و سنگ! مثلاً می گفتیم از محل کانال تا نخستین خاکریز دشمن چند متر بود؟ می‌شود که به این نکته اشاره گفتیم ۶۰ متر، یعنی هر ده مترش با قدم که می شمردیم، یک سنگ می گذاشتیم. بعد از این اندازه گیری و سنگ چینی به پایان رسید. من به سراغ ندافی رفتم. دیدم چهره اش را کامل با مقنعه پوشانده و صدای خر و پف او از مترها آنطرف‌تر شنیده می شد. ما در چند گامی دشمن بودیم و هر آن گشت دشمن می‌رسید و او را در این وضع می دیدند. حالا یا او را می کشتند یا اسیر می کردند و کلیه زحمات یک ماه و پانزده روزۀ ما لو می رفت و نیز زندگی ما و او در خطر جدی قرار می گرفت رفتم نزدیک یواش صدایش زدم اما به خواب بسیار عمیقی رفته بود. به هر جان کندنی او را بیدار کردم اما مثل این که فراموش کرده که ما در یک قدمی دشمن بودیم. چنانچه سر و صدایی به راه می‌انداخت دشمن می‌شنید! او گفت: بابا بزار بخوابم. اما این "بابا و بخوابم" را با صدای بلند گفت. دشمن کالیبر منور زد اما چیزی را ندید. با زحمت او را متوجه کردم و گفتم شما می دانی که ما کجا هستیم؟ باز متوجه نشد و در حالی که به دیوار تکیه کرده بود؛ گفت: خسته ام. بزار بخوابم. خلاصه وقتی که گفتم دشمن متوجه شده تازه فهمید که چه کاری را انجام داده است! بعدها هر وقت او را میدیدم می‌گفتم نزدیک بود خوابت کار دست ما بده . ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۸ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 بعد از پایان عملیات کانال کشی، شبیخون ما به دشمن انجام شد. دشمن در این محور متحمل کشته های زیادی شد و در واقع یک ضربه کاری خورد. ما توانستیم مهمات و اسلحه زیادی را به غنیمت بگیریم و ادوات زیادی را از دشمن به آتش کشیده شد. رعب و ترس دشمن را فرا گرفت و دائم منوّر می انداخت و لحظه ای به خواب نمی رفت و این اثر نیروهای جنگ های نامنظم شهید چمران بود که در جبهه ها و محورهای عملیاتی حضوری فعال داشتند و ضربات سختی را بر دشمن زبون وارد می کردند. یک شب گروهی از بچه های دیگر رفته بودند که حدوداً یازده نفر بودند. کارشان در آن شب شناسایی بود. ما چند نوع کار انجام می‌دادیم. آقای دکتر به ما آموخت که اول خوب شناسایی کنیم. ممکن است برای انجام یک عملیات آفندی و یورش به دشمن و شبیخون، چندین بار کار شناسایی را انجام دهیم. وقتی که شناسایی از هر حیث انجام شود، بعد از آن نوبت خنثی کردن مین ها می رسید. در هر حال آن شب در گروه ما حسین رضایی، محمد تقی فدایی، حسن علی قلی، حسن ضیامنش، کامبیز جماجم و احمد مفرح نژاد که همه این عزیزان رزمنده در جنگ های نامنظم شهید چمران به شهادت رسیدند، جوانانی بودند که نترس و بی باک و رزمنده به مفهوم واقعی بودند! جنگ‌های زیادی با دشمن کرده بودند و خطرات را به جان خریده بودند و سرانجام از گروه ما رفتند. فقط از میان آنان من زنده مانده ام و فرهاد برزگر. همه، هم سن و سال های خودم بودند. یعنی بین ۱۷ تا ۱۸ ساله. بزرگ اینها حسن ضیامنش بود که متولد ۳۷ بود که آن موقع سن او بین ۲۵-۲۴ بود. البته یک فرد دیگری که ترک قزوینی بود، سنش ۴۰ سال بود. اسم او را فراموش کرده ام. فرهاد برزگر، حسین رضایی، حسن علیقلی بچه های تهران بودند و همینطور کامبیز جماجم تهرانی بود که تصادف کرد و دست چپش از کار افتاد و معلول گردید و گفتم، محمد تقی ندافی بچه بندرگز بود. در یکی از شب‌هایی که گروه پنج نفره ای از ما برای شناسایی رفته بودند، زمانی که این گروه می خواستند از میدان مین عبور کنند، یکی‌شان پا روی مین گذاشت و انفجاری به وجود آمد. برای این که عملیات لو نرود و دشمن متوجه نگردد چهار تن دیگر از گروه به سوی کانال بازگشتند. به بچه‌های دیگر داخل کانال پیوستند ولی از نفر پنجمی خبری نبود. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۹ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 به محور، بیسیم زدیم و اطلاع دادیم گفتند: عملیات را متوقف کنند. در هر حال ما این گروه پنج نفره را شمردیم دیدیم یکی‌شان نبود. فهمیدیم که جوانی به نام «مجید» نیست. هرچه گشتیم. اثری از مجید نبود. این چهار تن باز رفتند و آن منطقه را گشتند. حتی آنجایی که مین منفجر شده بود رفتند، اما مجید پیدا نشد. گفتند ممکن است زخمی و یا به اسارت در آمده و یا این که تکه تکه شده و شهید شده است. روز بعد از سوی محور، گروهی آمدند و در روز روشن، دوربین بردیم و تا خاکریز دشمن رفتیم و با دوربین اطراف را نگاه کردیم. باز خبری از مجید نبود. من و حنیف برزگر تا ساعت ۱۱ صبح تلاش کردیم بازهم اثری از برادر همرزممان نیافتیم. آقا رضا، فرمانده‌مان گفت: در روز نروید؛ ممکن است دشمن شما را ببیند و کل عملیات لو برود. شب شد و هوا رو به تاریکی گذاشت. دو گروه پنج نفره از بچه ها رفتند و منهم با آنان منطقه را تقسیم کردیم و گشتیم و چیزی نیافتیم. ناچار به محور اصلی خودمان برگشتیم. ساعت ۲ شب بود که باز این دو گروه آمدند و دقیقاً محل انفجار و اطراف آن را می گشتیم، باز مجید پیدا نشد. شب دوم به تلاشمان افزودیم اما او را نیافتیم. اما رضا گفت دیگر پیگیر نشوید. فایده ندارد و کار را تعطیل کرد، اما من و خلیفه برزگر بدون هماهنگی با آقا رضا رفتیم و فکر کردیم شاید زخمی شده و در یک جایی افتاده است. خلاصه در روز سوم هر چه گشتیم او را پیدا نکردیم. دشمن سخت منوّر می انداخت و با کالیبر تیر اندازی می‌کرد و وضع خطرناکی را به وجود آورده بود. آقا رضا این بار به صورت جدی گفت به صورت کامل جستجوی مجید را متوقف کنید. احمد، دوست صمیمی مجید بود و هر دو با هم به شناسایی می‌رفتند و خیلی با هم جور بودند. او خواب مجید را دیده بود که به او گفته بود شما تا نزدیکی من می‌رسید و بر می گردید. من در چاله ای افتاده ام، بیایید و مرا بردارید. احمد پیش رضا آمد و گفت مجید به خوابم آمده است و آدرس دقیقی داده است. او در ساعت ۲ شب به خوابم آمده و آدرس همانجا که مین منفجر شده زاده. او گفته ۲۰ قدم به سمت راست، بعد ۵ قدم به عقب برگرید. در آنجا گودالی هست که من داخل چاله افتاده ام. آقا رضا گفت: شما و خلیفه برزگر، با احمد بروید و مجید را بیاورید. احمد درست همانجایی که مجید آدرس داده بود ما را برد و جسد مجید را یافتیم. او در وقت انفجار زنده بود و برای این که به دست بعثی ها نیفتد، خودش را به داخل چاله کشاند و بعداً شهید شده بود. وقتی جسد مطهرش را بلند کردیم، دیدیم پایش از ناحیه مچ قطع شده است و همچنین در قلبش و سرش ترکش خورده است. عکس امام را هم بر گردنش آویزان کرده بود به خدا قسم میخورم عکس امام را دیدم که نور داشت، و چیزی که در آن تاریکی نظرمان را جلب کرده بود، نوری بود که از آن عکس تابیده می شد. او را به عقب بردیم و بعد به تهران فرستادیم و در همانجا به خاک سپرده شد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۰ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 ما ۲۲ نفر بودیم و کار شناسایی را کامل انجام داده بودیم. تا این که شب عملیات حضرت عباس (س) در ۶۰/۶/۲۷ فرا رسید. قرار شد ما دو گروه یازده نفری، عملیات را تا خاکریز سوم دشمن ببریم. یعنی ۳ خاکریز بعثی ها را با ۲۲ نفر نیروی جنگ های نامنظم بگیریم. گروه ما یازده نفر بود ولی خلیفه برزگر در سنگر دیدبانی توپخانه به شهادت رسید. لذا ده نفر ماندیم. بعد از شهادت خلیفه برزگر، رحیم محمودی فرمانده دسته ما شد. خود رضا غلامی، فرمانده دسته تعیین می‌کرد، زیرا خود شهید چمران او را انتخاب کرده بود و آقا رضا فرمانده محور بود. ما معبرها را باز کرده بودیم. شناسایی کامل انجام داده بودیم. با همان ۲۲ نفر تا خاکریز سوم بعثی ها رفتیم تا رسیدیم به پل «علوان» که پل کوچک و قدیمی بود. پل را نگرفته بودیم. در شب عملیات شهریور ماه ۶۰ توپخانه ارتش را آوردند. این توپخانه قبل از عملیات به آتش ایذایی علیه دشمن پرداخت. شناسایی شد که توپخانه کجا آتش بریزد؟ اینجور هماهنگی شد که ما در معبر میدان مین مستقر بشویم. یعنی همان ۲۲ نفر! البته تعدادی نیرو را از کرج آورده بودند. قرار شد این نیروهای کرجی پس از تصرف خاکریزهای سه گانه به همراهی ارتشی ها بیایند و در خاکریزها مستقر شوند. ۲ یا ۳ تانک چیفتن هم قرار بود از ما حمایت کنند. هماهنگی شد در میدان مین مستقر شویم و فاصلهٔ ما تا خاکریز اوّل دشمن ۵۰ متر باشد، توپخانه ارتش بر خاکریز دشمن آتش بریزد. قرار شد در ساعت چهار و ده دقیقه بامداد، توپخانه ارتش به مدت ۱۰ دقیقه روی خاکریز اوّل دشمن آتش بریزد. همراه با آخرین گلوله توپ، نیروهای ما برخیزند و به سوی خاکریز دشمن یورش برده، آن را تصرف کنیم و به دشمن مجال و آمادگی برای پناه بردن را ندهیم؛ لیکن حادثة تلخی روی داد و توپخانه خودی، ما را هدف بمباران قرار داد و فاجعه آفرید. همه دراز کش در مین بودیم که ناگهان توپخانه ارتش، درست روی میدان مین آتش ریخت. گلوله ها در جایی که ما بودیم می افتاد. دوماه از آمدن بنی صدر می گذشت و او با جنگ های نامنظم و بچه های چمران خیلی لج بود و حتی به ما مهمات نمی داد و مجبور بودیم از تیپ ۳۷ هوا برد شیراز مهمات ببریم. شبانه می‌رفتیم و از انبارهایشان هزار تا هزار تا تیر ژ-۳ می بردیم. گلوله خمپاره ۶۰ هم همین طور. در این اقدام چند گروهبان به ما کمک می کردند. توپ و خمپاره ازشان می‌گرفتیم اما آن شب آتش توپخانه ما به جای این که روی سردشمن آتش بریزد ، روی ما ریخت. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۱ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 در پشت سرم برادر حسین رضایی بود که در همانجا شهید شد. گلوله توپ در کمرش و سرش خورد که من متوجه نشدم؛ چون دراز کش بودم به حالت چهارزانو مثل سجده، خوابیده بودم، یک مرتبه دیدم حسین سرش را روی پایم انداخت. گفتم: حسین چته؟ گفت: کمرم. دست زدم پشت کمرش، دیدم انگشتهایم رفت توی کمرش. گفتم: حسین یادت نره، قولی که دادیم؛ چون قبل از عملیات قول دادیم به همدیگر هر کی شهید شد، شفاعت کند دیگران را بکند. گفت نه و در همان لحظه تمام کرد و شهید پشت سر حسین، حسن علیقلی در یک جا شهید شد، حتی نتوانست حرفی بزند! آتش توپخانه خودی بدجور بر سر بچه ها که قرار بود بعد از چند دقیقه عملیات را آغاز کنند، می ریخت و آنان را به شهادت میرساند. من در آن لحظات که در نزدیک هم بودیم، نمی دانستم حسن علیقلی شهید شد؛ چون به حالت سجده بود. فکر کردم او به خاطر آتش شدید اینجوری دراز کش شده. چند لحظه بعد فهمیدم در همانجا به شهادت رسیده. حسن بچه میدان شوش تهران بود. هم سن من بود. حتی ما کم و بیش ریش در آورده بودیم، ولی حسن نه! ما به شوخی به او «کوسه» می‌گفتیم. اصلاً ریش نداشت و خیلی دوست داشت ریش داشته باشد و علناً می گفت: من دوست دارم ریش داشته باشم. به قول بچه های خودمان آن موقع او داغ (ریش بود!) او با ریشم بازی میکرد و می‌گفت یعنی از همین ریش بزی تو من نباید داشته باشم؟ این قدر دوست داشت ریش داشته باشد. بعد از شهادتش که من رفتم تا به خانواده اش سربزنم هنوز سالگردش نشده بود. مرحوم پدرش آن موقع زنده بود. پدرش یک چیز عجیبی به من گفت. او گفت: عمو. گفتم بله. گفت: زمانی که حسن توی غسالخانه بود و داشتن او را می شستند گفتند بیا، او را ببین. اولین بار بود که بعد از شهادتش رفتم تا چهره اش را ببینم. او را نشناختم. این قدر دقت کردم و دقیق شدم تا فهمیدم حسنه و گرنه اولش گفتم این حسن نیست. این را اشتباهی آوردید. این مال کس دیگری است که آوردید؛ چون پسرم یک دانه مو توی صورتش نبود. چطور یک مرتبه ریش به این قشنگی و بزی توی صورتش باشد. گفتم: حسن ریش داشت؟ گفت: آری. گفتم: حسن یک دانه ریش در صورتش نداشت! گفت: ریش داشت. آن هم چه ریشی؟ جو، گندمی! گفتم ، عمو، شما اشتباه نمی کنی؟ :گفت نه والله. مگر شما ریشش را ندیده بودی؟ تو این مدتی که چند ماه بود، بر سر ریش با همدیگر شوخی و گفتگویی داشتیم. اینجا فهمیدم که آخرین لحظه خدا مرادش را داد و آن ریشی که دوست داشت خدا به او داد و باریش دفنش کردند. از دیگر برادران و همرزمانم، آقا رضا هم شهید شد. رحیم محمودی، ترکش توی گلویش خورد و همانجا شهید شد. عمده بچه های که آماده برای یورش به دشمن بودند با گلوله توپ خودی یکی یکی به شهادت رسیدند. لحظه های دردناک و غم انگیزی بود. ماهها با سختی فراوان کار کردیم، برنامه ریزی شد، کانال کشی کردیم، ولی سر انجام فرماندهان اصلی و نیروهای زبده شهید چمران که آنان همانند فرزندان خود آموزش داده بود از میان رفتند. از گروهان ما سه نفر زنده ماندیم. من بودم حسن صیامنش، واحد آزادی که بچه قم بود، ما ماندیم و بقیه همه و همه یکجا به شهادت رسیدند. از نیروهای زبده ما هم احمد مفرح نژاد و کامبیز جاجم به شهادت رسیدند. علاوه بر شهید حسین رضایی و شهید علیقلی با این وصف از کل بچه های شهید چمران که قرار بود حمله کنند و خاکریزها را بگیرند، حدود ۲۲ نفر بودند، ما تنها ۸-۷ نفر زنده ماندیم. لذا قرار گذاشتیم که با همین تعداد نیروی هفت یا هشت نفره به دشمن حمله کنیم در حالی که دوستان همرزممان که ماهها با آنان گذارنده بودیم و اینک به شهادت رسیدند آغاز کردیم، دیگر میان ما نبودند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۲ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 با تمام توان حمله را به خاکریزهای اول و دوم انجام دادیم و آنها را تسخیر کردیم. به خاکریز سومی هم رفتیم و آن را گرفتیم. اما در آن وقت توپخانه حمایت نکرد. بعد هم ۸-۷ نفر بیشتر نبودیم و کاری را نمی توانستیم انجام دهیم. این همه تانک و ادوات جنگی در برابرمان بود. هیچکس هم نبود که ما را یاری دهد. آخرین نفرات من و حسن صباح منش و احمد آزادی! احمد هم موج گرفته بود و چرندیاتی می‌گفت. او یک چیزهای عجیب و غریبی می گفت که ما مجبور بودیم او را بگیریم. او از همان لحظه ای که ما به دشمن حمله کردیم و تبادل آتش بود، موج گرفته بود. سه کیلومتر سه کیلومتر عقب نشینی می‌کردیم. ما الله‌اکبر گفتیم و توی خاکریز اوّل دشمن رفتیم. بعد از شهادت بچه ها، ما فرمانده نداشتیم. آقا رضا فرمانده ما به شهادت رسید. حسین رضایی و برو بچه‌های ما همه شهید شده بودند. فرمانده محور من شدم. زیرا با سابقه دار ترین‌شان بودم. هیچکس نمی دانست با این تعداد نیرو ما چه کاری می خواستیم انجام دهیم؟ ما با این تعداد اندك حتى خاكريز سوم را هم گرفتیم اما نه سلاح کافی داشتیم و نه مهمات. یک جیپ عراقی که افرادش در رفته بودند سیم‌هایش را بهم زدیم و روشنش کردیم و رحیم محمودی که در گلویش تیر کلاش خورده بود سوارش کردیم تا به عقب برگردد. دو تا چیفتن که ارتش برای حمایت ما فرستاده بودند با مهمات و افرادشان رفتند روی هوا. دشمن هر دوی آنها را هدف قرار داده و در آتش و دود می سوختند. از نیروی هفت یا هشت نفره، تنها ما سه نفر ماندیم که کاری از ما ساخته نبود. اگر می ماندیم به منزله خودکشی بود. لذا برگشتیم و تیمسار فلاحی را دیدیم که روی سرمان دست زد و خسته نباشید گفت و صورت هر کداممان را بوسید. تیمسار فلاحی که به طرف احمد رفت، احمد خیلی به او فحاشی کرد؛ چون هم همۀ دوستانمان را از دست داده بودیم و هم موج او را گرفته بود. در حالت طبیعی نبود! آقای فلاحی این وضع را به خوبی درک می کرد و در هر حال در جنگ این حوادث وجود داشت بعد از عملیات حضرت عباس(س)، ما به «دهلاویه» رفتیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۳ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 دهلاویه مقتل شهید دکتر چمران است و تقریباً در ۱۵ کیلومتری غرب سوسنگرد قرار دارد. در آنجا برای شهید چمران یادمان درست کرده اند و دشمن قوای زرهی زیادی را در آنجا متمرکز کرده و توپخانه گذاشته و دائم شهر سوسنگرد و مناطق پیرامون آن را بمباران می کرد. هدف ما از رفتن به دهلاویه گرفتن یک خاکریز بود. یک شب قبل آن در «چولانه» عمل کرده بودیم. چولانه روستایی در جنوب سوسنگرد است و با سوسنگرد حدود پنج کیلومتر فاصله دارد. برنامه این بود که عده ای دست به شلوغ کاری کرده و در هر دو محور، عملیاتی را انجام دهیم و خاکریزهایی را از دشمن بگیریم. عملیات ما ایذایی بود. در هر حال ما در محوری که بودیم شکست خوردیم و دوستانمان را از دست دادیم. با این وجود به عملیات خود ادامه داده و سرانجام توانستیم یک خاکریز را بگیریم، سپس به اردوگاه بازگشتیم. از یازده نفر که در عملیات شرکت کرده بودند ما تنها سه نفر ماندیم. من و حسن صباح منش و احمد آزادی مانده بودیم. احمد که موج گرفته بودش رفت. حسن هم به تهران رفت. من و ندافی تنها ماندیم. ندافی در آن شب عملیات با ما نبود. قبلش به مرخصی رفته بود و به عملیات نرسید. وقتی ندافی به اردوگاه پیوست و از مرخصی برگشت؛ سراغ بچه ها را گرفت و پرسید. بچه‌ها کجا هستند؟ گفتم همه شهید شدند. من و دو نفر دیگر زنده ماندیم و دوستانمان رفتند؛ چون گروه ما افرادش به شهادت رسیدند؛ برای ما یک گروه دیگری تشکیل دادند و این دفعه با گروه حسن خستو که برادرش محمد خستو در ستاد کل کار می کند رفتیم. خستو بچه شهرک ولیعصر تهران بود و خیلی شوخ طبع. ممکن نبود از ۲۴ ساعت یک دقیقه‌اش را شوخی نکند. همیشه دوست داشت بچه ها را با خنده و شوخی سرگرم کند. می‌گفت توی خواب که هستید هم بخندید. او فرمانده محور ما شد. چند بار به من پیشنهاد کرد که فرمانده دسته باشم اما نپذیرفتم؛ چون حسن از من سنش بیشتر و ۳۵ سال سن داشت. ما با گروه حسن خستو افتادیم. من بودم، محمد تقی ندافی، عباس قدیری، حمید عزیز نژاد، غلام کیخواه، سید هادی موسوی، محسن پزشک نژاد، وطنی و با خود حسن خستو گروه جدید را تشکیل دادیم. مدتی در منطقه «شیخ شجاع» بودیم و بعداً به دهلاویه رفتیم. یک ماه آنجا بودیم و قرار شد که چند روزی به مرخصی برویم؛ چون می‌دانستیم عملیات به زودی شروع می شود و ما می خواستیم زود برویم و برگردیم که به عملیات برسیم. آمدیم به ستاد شهید چمران در اهواز که برگه مرخصی را بگیریم. آن موقع هزینه سفر دویست تومان می دادند و بلیط هم بود. در کل هیچکدام از بچه ها حتی پنج تومانی هم نداشتند. گفتیم دویست تومانی را بگیریم برویم و بگردیم. آن موقع حقوقی در کار نبود. آمدیم به ستاد شهید چمران و بلیط و پول سفر را بگیریم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۴ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 وطنی گفت بچه ها حالا که شما دارید می‌روید به مرخصی یک روز دیگر اینجا بمانید و به محور عباسیه برویم و فقط ۲۴ ساعت بمانید. عباسیه در جنوب طراح بود. در این محور دشمن یک خط محکمی داشت. وطنی یک جایی آنجا به نام کمین یعنی بین دشمن و نیروهای ما یک کمین درست کردیم. روبه روی کمین کانالی هست که دائم محل تردد دشمن بود. این کانال در کنار رودخانه بود و رو به روی کانال ما یک حوضچه کشاورزی درست کردیم و بر آن سقف گذاشتیم. شما توی همان حوضچه که سنگ محکمی است و سنگر محکمی دارد می روید. هیچ مشکلی برای شما وجود ندارد. ما با قایق به همانجا شما را می‌بریم، همانجا مستقر شوید. دشمن صد در صد سراغتان می آید. شما فقط یک اسیر بگیرید. زیرا ما به اطلاعات نیاز داریم و بایستی اسیری را بگیریم که اطلاعات از او بگیریم. فقط یک اسیر و بعد به جای ۴ روز مرخصی، ده روز بروید. به شما قول می‌دهم که شما در شب عملیات خط شکن باشید. وطنی در عین حال که خیلی رئوف و مهربان بود خیلی عصبی می شد. یادم هست وقتی که ما سوار قایق شدیم تا به سوی محل کمین برویم صدا زد: خرمشهری. گفتم: بلی گفت: این بیسیم را بگیری. بعد با صدای بلندتر گفت: خرمشهری. گفتم: بلی گفت: این بیسیم را بگیر تازمانی که دشمن سرنیزه اش را در گلویت قرار نداد، تو حق استفاده از آن را نداری. وقتی دشمن آمد و سرنیزه اش را روی گلویت قرار داد و داشت آن را می برید، می گویی وطنی، وطنی، خرمشهری داره می‌رودا آن وقت ما می آییم شما را کمک می کنیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۵ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 وطنی رو به‌من کرد و گفت: این بیسیم را بگیر تازمانی که دشمن سرنیزه اش را در گلویت قرار نداد، تو حق استفاده از آن را نداری. وقتی دشمن آمد و سرنیزه اش را روی گلویت قرار داد و داشت آن را می برید، می گویی وطنی، وطنی، خرمشهری داره می‌رودا آن وقت ما می آییم شما را کمک می کنیم، در غیر این صورت شما حق نداری از بیسیم استفاده کنی. مفهوم شد؟ گفتم مفهوم شد، به چشم. من هم که بیسیم را از دستش گرفتم، بعد از چند دقیقه برای این که اذیتش کرده باشم بیسیم را روشن کردم و گفتم: الو الو وطنی، خرمشهری دارد حرف می زند. گفت: زهر مار مگر نگفتم الکی روشنش نکن. گفتم: می خواستم امتحانش کنم کار می کند یا نه؟ قایق تا ۲۰ متری سنگر می رسید و از آنجا هم بایستی پیاده برویم و البته همه اش نهر آب بود. تنه درخت گذاشته بودند که بایستی از روی تنه درختها رد بشویم. روی تنه درخت که رد می شدم پایم لیز خورد و با بیسیم به داخل آب افتادم. من و عزیز حمید نژاد، دو تایمان توی آب افتادیم. از آب که بیرون آمدم میخواستم امتحانش کنم با بیسیم وطنی. به وطنی گفتم. او باز جواب داد زهر مار، مگر نگفتم که این بیسیم را روشن نکن. البته رمز ما وطنى، وطنى، و خرمشهری بود. الآن می‌آیم. یک تیر خلاص به شما می زنم. گفتم ای بابا توی نهر آب افتادیم. می‌خواستم ببینم آیا بیسیم کار می کند یا نه؟ گفت: خاموشش کن کار می‌کند. اما اعصابش را حسابی داغون کردم. خلاصه در این کمین ما نتوانستیم اسیر بگیریم. چندین بار هم با دشمن درگیر شدیم. سنگرمون هم لو رفت و به رگبار و خمپاره ما را بستند. مجبور شدیم سنگر را ترک کنیم. پانزده روز ما آنجا بودیم. بیش از ۳ بار با دشمن درگیری سختی داشتیم هر بار هم که از کانال می آمدند، تلفات و زخمی می دادند فهمیدند که کانالشان لو رفته است. دفعه بعد از جای دیگری آمده بودند. در پی حوادث کمین، وطنی ما را از آن بیرون کرد؛ چون از اوّل گفته بود که حتی تیری شلیک نکنیم. او گفت: با کاری که ما انجام دادیم کمین لو رفت و نتیجه نگرفتیم. برگشتیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۶ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 توپی داشتیم که سکویی برای آن درست کرده بودیم و شلیک می کرد. وطنی گفت: من به شما گفته بودم حتی یک تیر کلاش شلیک نکنید، حالا رفتید و با توپ ۵۷ می زنید؟ من به شما گفته بودم این توپ را برای احتیاط ببرید، نگفتم بروید آنجا توپخانه راه بندازید! وضع غذایی آنجا هم خوب بود زیرا ستاد جنگ های نامنظم آشپزخانه نداشت و از رستوران غذا می آوردند. معمولاً غذایشان جوجه کباب و چلو کباب و نوشابه بود. آن موقع این محور را، "جبهه هتل" می نامیدند مثل هتل عباسیه، هتل دهلاویه و.. نیروهای ما جمعاً ۲۰۰ نفر بودند. تمام غذاهای این نیروها را هتل نادری می داد و یا سازمانهای دیگر. غذای کاملاً گرم می آوردند و صبحانه وقت غروب می‌رسید و تحویل می‌دادند. بعداً آشپزخانه را راه انداختند و غذا بد شد! ما در رابطه به کار مخابراتی و این که از محورها آگاهی داشته باشیم، یک «تلفن هندلی» داشتیم. وقتی گوشی زنگ می زد سه جا آن را بر می‌داشتند یک جا به نام «سد»، که سدی بوده طرف کرخه و گروهی از بچه های ما آنجا مستقر بودند. یک جا فرماندهی بود و یک جا به اسم «کمین» که ما بودیم. به‌این نحو هر بار که این تلفن هندلی زنگ می زد، هر سه جا آن را بر می داشتند. مثلاً طرف که کار داشت؛ می گفت سد سد سد، یا فرماندهی، فرماندهی یا کمین ما گاهی با آقای وطنی که فرمانده بود شوخی می‌کردیم و بعد قطع می کردیم. او می گفت اگر بفهمم که شما کی هستید که اینجوری اذیت می‌کنید گوشتان را می برم. وطنی هم واقعاً در کارش جدی بود و اگر می‌خواست گوش کسی را ببرد، این کار را انجام می داد و تعارف نمی کرد. یک وقت یک اسیر عراقی را گرفته بودند و یک عرب اهوازی که به او «لقوش» می گفتند صحبت های سرباز عراقی را ترجمه می‌کرد. مرحوم وطنی از آن برادر هموطن اهواز میخواست تا از او بپرسد، کارش چیه؟ عراقی با تعجب پاسخ داد من «کالیبر چی یم ». یعنی آن که هر شب قلیون می‌کشد. آن موقع به کالیبر چی می‌گفتند: «قلیون کش». آن را هم به عراقی می گفتند و او می‌خندید. وطنی هم به شوخی با او صحبت می کرد و آن عراقی از آنچه بر سرش می آمد، بی خبر بود و داشت می خندید. وطنی گفت به این برادر عراقی بگو، ما در ایران رسمی داریم. عراقی گفت: چه رسمی دارید؟ وطنی پاسخ داد، ما در ایران رسمی داریم. بچه هایی که فضولی می کنند، گوششان را می بریم. عراقی شروع به خنده کرد و گفت شما بچه فضول را گوشش را می برید؟ وطنی گفت آری ما در ایران بچه ای که فضولی می‌کند پدرش می آید و گوشش را می برد! حالا تو کالیبر چی هستی خیلی بچه فضولی ،هستی هر شب قلیون می کشی و بچه های ما را اذیت می کنی. معلوم هم هست که تو خیلی فضول هستی حالا گوش تو را می برم که دفعه بعد فضولی نکنی! بعد برو به بابات صدام بگو اگر بخواهد بیشتر از اینها فضولی کند، گوش او را هم می برم. بعد از این رویدادها ما به اهواز بازگشتیم تا نیروهای جنگ‌های نامنظم را برای عملیات بستان آماده شوند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۷ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 در مورد تلفن هندلی هم تهدید حسن خستو را جدی گرفتیم و گفتیم مبادا خستو، بفهمد که تلفن زدن کار ما باشد و گوشمان را ببرد. با این وصف ما به کارمان ادامه دادیم و هر شب تلفن می‌زدیم و او را به عصبانیت می رساندیم. شب ها ما توی کیسه خواب‌های آمریکایی می‌خوابیدیم. حسن خستو می آمد و آنجایی زیب کیسه را با نخ و سوزن می دوخت و عملاً ما را محبوس می‌کرد. وقت نماز که می‌شد ما از او خواهش می کردیم که کیسه ها را باز کند اما او نمی پذیرفت. می‌گفتیم نماز ما قضا می شود. خلاصه با هر جان کندنی او را راضی می‌کردیم و کیسه ها را باز می‌کرد و نمازمان را می خواندیم. تصمیم گرفتیم که دیگر داخل کیسه ها نخوابیم. در هر حال ما دنبال هدفمان بودیم و آن راندن دشمن و سرکوبی او بود. بنابر این بعد از شهادت دکتر چمران که خیلی بر ما گران آمده بود، اصلا به هدفمان لطمه وارد نکرد و هدف آسیب ندید، زیرا همه ما رزمنده‌های آموزش دیده و با ابتکار شده بودیم و اگر چه فرمانده اصلی ما شهید شده بود اما آنهایی که ماندند همه فرمانده‌هان مبتکر، تلاشگر و توانمندی بودند که راه دکتر شهید را آن طوری که خودش آموزش داده بود، دنبال کردند. در ساختار جنگهای نامنظم که شهید چمران فرماندهی آن را برعهده داشت، حتی پیرمردها هم رزمنده بودند و در عملیات و شبیخونها مشارکت می‌کردند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۸ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 حادثه پل سابله از رویدادهای مهم جنگ بود. ما بین ۸ تا ۱۰ نفر بیشتر نبودیم. تعدادی آرپی جی داشتیم و اسلحه سبک. اولا توانستیم از میان امواج سربازان دشمن سالم به سوی سنگر که در شرق رودخانه سابله بود خودمان را برسانیم. از طرفی آن قدر از استعداد و توانمندی برخوردار بودیم که فکر نکردیم دشمن با سه تیپ پیاده و زرهی آمده بود. ما چنان به جان سربازان بعثی افتاده بودیم که اجسادشان سرتاسر رودخانه، به ویژه پیرامون پل را پر کرده و روی هم انباشته گردید. در چند ساعت جنگ، به حدی ما مهارت به خرج دادیم که دشمن ناگزیر گردید تانک هایش را جا بگذارد و بگریزد. ما در طول نبردمان در محورهای مختلف به خصوص طرفهای سوسنگرد و مناطق روستایی آن که کانال می‌کندیم همه دستهای بچه ها پینه بسته بود با هر کدام از بچه ها دست می دادند می گفتند شما که جبهه رفته اید، مگز کار بنایی انجام می‌دهید؟ گاهی در زمین‌های سفت و سخت با کلنگ کار می کردیم و در آن روزهای بسیار گرم و طاقت فرسا عرق می ریختیم و کانالهایی را در می آوردیم که از آنجا ما به دشمن که با انواع سلاح مجهز بود رفته، تانک ها و نیروهایش را از میان می بردیم. گاهی وقتها ما برای این که بتوانیم دشمن را دور بزنیم جوری کار می کردیم که کانال را به عقب خط آنها می بردیم. مثلاً حدوداً یک کیلومتر کانال در می‌آوردیم و او را دور می زدیم و بعد حمله را از پشت به نیروهایش می کردیم و طبعاً تلفات فزاینده ای به او وارد می کردیم. اوایل جنگ ما همینطور با دشمن می جنگیدیم؛ چون اسلحه کافی در اختیارمان نبود. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ̣ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۰ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 شهید چمران یاد داده که حد اکثر نیازهای خودمان را از دشمن به غنیمت بگیریم، حتی غذا و لباسمان را از او می گرفتیم. در هر حال محورهای جنگی سوسنگرد، از محورهای اصلی جبهه بود زیرا سوسنگرد به اهواز خیلی نزدیک بود و ۵۵ کیلومتر با اهواز فاصله ندارد و در مسیر عارضه طبیعی وجود ندارد. شهید چمران و نیروهایش تلاش می‌کردند که از نفوذ دشمن به سوی سوسنگرد و حمیدیه و اهواز جلوگیری کنند. گفتم ما در زمین کشاورزی و سفت و سخت آنجا کانال در می آوردیم. ۲۲ نفر بودیم و کار را تقسیم بندی کرده بودیم. مثلاً ۵ متر ما کانال می‌کندیم و آن طرف بچه های دیگری بودند و این پنج مترها را به هم وصل می‌کردیم تا بتوانیم فاصله مورد نظر را کانال کشی کنیم. خلال شناسایی که می‌رفتیم عمده کارمان این بود که ببینیم دشمن چقدر تانک داشت؟ چه تعداد نیرو هستند، جاده شان چیست؟ مقرشان کجاست؟ همۀ جزئیات و موقعیت های نیروها را کاملاً مشخص می کردیم. هر چه مربوط به آنها بود ما آن را شناسایی و اطلاع پیدا می کردیم. شناسایی ما به حدی دقیق انجام می‌گرفت که ما حتی نوع غذای نیروهای دشمن را می دانستیم. از برنامه جنگی آنها و از اهدافشان کاملاً آگاهی داشتیم. تا عملیات فتح المبین ما با بچه های شهید چمران بودیم. در عملیات بستان (طریق القدس) حسن آقا و حمید عزیزنژاد شهید شدند. دوباره من و فدایی ماندیم و تا شب عملیات فتح المبین بودیم. بعد از آن دوباره یک گروه تشکیل دادیم. این گروه در برگیرنده حسن احمدی، رضا رسولی، محمد رضا غریبی، ابو الفضل عمرانی، محمود عمرانی و من و تعداد دیگری بودند و روی هم رفته ۲۲ نفر می رسیدیم و در تیپ کربلا، مرتضی قربانی عمل می کردیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ̣ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۱ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 در عملیات فتح المبین گردان جنگ‌های نامنظم شهید چمران ما را با بچه های سپاه ادغام کردند. سپس به گردان ما «جمال گودرزی و مکی یازه و عزیز «فرخ نیا ملحق گردیدند. به ما "بچه های چمران" می‌گفتند. جمال گودرزی پاسدار بود از آبادان و فرمانده ما شد و همینطور مکی یازع که او هم آبادانی بود، معاونش شد. قبل از عملیات فتح المبین گردان بچه های چمران که ما در آن بودیم، یک شب قبل از آغاز تهاجم به تنگه رقابیه رفتیم. در آن زمان عراقی‌ها دست به عملیات زدند و علیه بخشی از جبهه که در آن تیپ هوا برد شیراز متمرکز بود شوریدند و تعدادی اسیر گرفتند و تعدادی از نیروها را به شهادت رساندند و تا بامداد محور تیپ هوا برد در دست عراقی‌ها بود. ما را هم از داخل چادرها آوردند. ما با یک یورش محور را از دست عراقی ها باز پس گرفتیم، ولی اینها کاملاً عقب نشینی نکردند و در تنگه رقابیه مستقر گردیدند. به گردان گفتند، بدون استفاده از سلاح سبک و فقط با آر پی جی ها حمله کنیم و فقط تانکها را بزنیم تا دشمن مجبور گردد، عقب نشینی کند. اما از همه نیروهای ما فقط من و یک سرهنگ زنده ماندیم و بقیه دوستانمان که بچه های شهید چمران بودند همگی شهید شدند. در میان تپه ها و کوههای رقابیه دشتی بسیار وسیع بود و آن را دشت رقابیه می نامیدند. در این دشت پهناور کلیه تانکها در روی زمین صاف و مسطح صف آرایی کرده بودند؛ چون آنجا سنگر نبود، در خود دشت هم عارضه طبیعی وجود نداشت. خاکریزی هم نبود، اینها در همان شب آمده بودند و در آنجا متوقف شدند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۲ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 زمانی که می‌خواستیم به سوی تجمع تانک‌ها حرکت کنیم مرتضی قربانی، فرمانده ما آمد و گفت: بازگشتی برای ما وجود ندارد. یا دشمن را از سر راهمان برمی‌داریم یا این که همه کشته شویم. فاصله گردان ما تا دشمن ۴ کیلومتر بود و می‌بایستی این فاصله را طی می کردیم تا به دشمن برسیم. یادم هست وقتی که آن شب برای درگیر شدن با دشمن حرکت کردیم، لحظه های تحویل سال بود که ما مسلّح شده بودیم و سال نو را به همدیگر تبریک می گفتیم. بچه‌ها می گفتند: سال نوی شما مبارک است و آن سال ۶۱ بود! مرتضی قربانی در سخنانی که در آن وقت برامان می‌گفت افزود، کسانی که بخواهند عقب برگردند ما روی مسیر حرکت، یک نفربر روشن می‌گذاریم تا افرادی که برمی‌گردند مشخص شوند. در هر حال طبق آموزش‌هایی که ما از شهید دکتر چمران فرا گرفته بودیم ما محل استقرار دشمن را بارها رفتیم و شناسایی کردیم و نقطه ای نبود که ما آن را ندیده باشیم. اطلاعات لازم در مورد جاهای مختلف از این دشت که مسیر ما بود را به دست آورده بودیم. نخستین شبی که حمله انجام گرفت، گفتند: تیپ هوا برد شیراز حمله کرده، بروید و آنجاهایی را که گرفته نگهداری کنید. رفتیم و با سرعت وارد آن منطقه شدیم. البته در همان شب اوّل کارمان این بود که با آر پی جی تانک‌های دشمن که در وقت رقابیه موضع گرفته بودند، هدف قرار دهیم. برای حمله شب دوم نمی دانستیم کجا باید برویم؟ خوشبختانه جمال گودرزی و یازه که یک یا دو بار به آن منطقه رفته و آن را شناسایی کرده بود با منطقه آشنا بودند. البته شب اوّل هجوم‌مان، یازه نبود، شب دوم بود که آمد. وقتی که از خط اوّلمان گذشتیم دشمن مرتب منور می‌انداخت و ما برای این که در تیر مستقیم او قرار نگیریم می‌خوابیدیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۳ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 همه آر پی جی دستمان بود، همراه پنج یا شش گلوله روی کوله مان. علاوه بر آن کلاش و خشاب و نارنجک هم داشتیم. یکی از بچه ها به شوخی می‌گفت: انبار مهمات بودیم. باری که بر دوش داشتیم از گلوله آرپی جی و سلاح و نارنجک، بار نسبتاً سنگینی بود. دشمن هم هی منور می زد و ما مجبور بودیم بخوابیم. سلاح و مهمات سر وصدا می کرد. لذا از این وضع حرکت کردن و خوابیدن جداً خسته شدیم. تصمیم گرفتیم این آیه شریفه را بخوانیم: و جعلنا من بين ايديهم سداً و من خلفهم سداً فاغشيناهم فهم لا يبصرون». همه بچه ها در حالی که به سوی دشمن می تاختند و می‌رفتند این آیه مبارکه را زمزمه می کردند و همه باهم می‌خواندند و انگار که داشتند آذان می‌گفتند. گاهی آن قدر سر وصدا زیاد بود که خودم به رزمنده بغل دستم می‌گفتم یواش تر اما خودم روی خودم کنترلی نداشتم و آن را خیلی بلند می.خواندم. انگار یک چیزی توی گلومان بود که نمی گذاشت آیه را یواش تر بخوانیم. دیگر منوّر و خوابیدن معنی نداشت. به جلو می رفتیم و به تلاوت آیه قرآنی آن هم بلند بلند می پرداختیم، تا لحظه ای که به تانکهای دشمن رسیدیم. فاصله ما تا تانک فقط ۱۷ متر بود، یا ۱۷ قدم. ما در آن وقت منتظر بودیم تا جمال گودرزی، دستور حمله را بدهد. سینه خیز نبودیم، بلکه دولا دولا می رفیم. در فاصله بسیار کمی که به تانک ها رسیدیم می بایستی می‌خوابیدیم. اما این کار را انجام ندادیم. با این وصف دشمن ما را نمی‌دیدا واقعاً من در آنجا به اهمیت این آیه مبارکه اعتقاد بیشتری پیدا کردم. خداوند چشم دشمن را کور کرده بود. بعضی که اعتماد و اعتقاد نداشتند باورشان نمی شد. تا فاصله ۱۷ یا ۱۸ متری تانک ها رفتیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۴ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 خداوند افراد دشمن را کر و کور کرده بود و اصلاً ما را نمی دیدند. منتظر دستور آقا جمال بودیم. جمال از قبل دستور داده بود و با همه هماهنگ شده بود که تا زمانی که دستور شلیک نداده کسی حق شلیک ندارد. ما برای صدور دستور لحظه شماری می کردیم. جمال هم موقعیت را می سنجید اما یکی از بچه‌ها عجله کرد و بدون این که موقعیت را بسنجد و قبل از دستور فرمانده اقدام به شلیک با آرپی جی کرد. با شلیک او کالیبرهای دشمن سیل‌وار سرازیر شدند و همه بچه ها پرپر کردند و به شهادت رساندند. من اول فکر کردم که شلیک از سوی عراقی‌ها بوده. تنها پنج نفر زنده ماندیم و بقیه مثل دسته گل پرپر شدند. با این وصف مأموریت خودمان که راندن دشمن بود به خوبی انجام گرفت. زیرا دشمن که خطر را در چند متری خود دید، دست به عقب نشینی زد و از آن منطقه کلاً بازگشت. در هر حال من و جلال صنعتی و یکی از بچه های آبادان که تیر خورده بودیم همراه دو یا سه نفر دیگر به عقب برگشتیم و زنده ماندیم. با این وجود در آن عملیات من و علی کنار هم بودیم. بعد از این عملیات که به شهادت بچه‌های گردان انجامید من و علی و جلال صنعتی و همان ارتشی آبادانی به عقب برگشتیم که من و علی را به بیمارستان منتقل کردند. من ساعت ۸ صبح به اهواز رسیدم و در بیمارستان آپادانای در منطقه امانیه خیابان عارف بستری کردند. در بیمارستان آپادانا مقدمات درمانم انجام گرفت و عکسی را از سرم گرفتند و بعد به فرودگاه اهواز منتقلم کردند. در آپادانا سر من و دست علی را پانسمان کردند و همراه علی سوار هواپیمای 130-C شدیم و مستقیماً ما را به مشهد بردند. ما در بیمارستان شریعتی مشهد بستری شدیم. پس از بهبودی و بازگشت مجدد به منطقه، متوجه شدیم همه بچه های ما شهید شده‌اند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۵ عبدالکریم جمشیدیان ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 ماجرای جلال صنعتی و مرد آمریکایی و فریاد درود بر خمینی(ره) در محور دشت رقابیه که بودیم بچه‌های تحصیلکرده و علاقمند به نظام اسلامی فراوانی بودند و آنان آمریکا و کشورهای غربی را ترک و برای پیوستن به رزمندگان اسلام و دفاع از خوزستان آمده بودند، از جمله "جلال صنعتی"، جوان تحصیلکرده ای بود که در آمریکا لیسانس مدیریت گرفته بود. وقتی خبردار شد که عراق وارد جنگ با ایران شده، به ایران بازگشت و در جبهه در کنار ما قرار گرفت. او در دانشگاه میامی آمریکا تحصیل کرده بود و برای تأمین زندگی خود بعضی روزها در پمپ بنزینی کار می کرد و درس می خواند. وقتی وارد ایران شد به خوزستان آمد و با بچه های چمران آموزش نظامی دید و وارد جبهه شد. ایشان فوق العاده مخلص و با اعتقاد و با ایمان بود و با هم دوستی نزدیکی داشتیم. خاطره ای برایم تعریف می‌کرد که بعد ایمان و علاقمندان را به امام و انقلاب نشان می‌داد. او می‌گفت: در یک پمپ بنزین در میامی کار می‌کردم و درس هم می‌خواندم. موقعی که در پمپ بنزین کار می کردم یک آمریکایی آمد که بنزین بزند. او بعد آمد حسابش را پرداخت کند. وقتی که پولش را پرداخت کرد، کیف پولش را روی پمپ جا گذاشت و رفت. پول داخل کیف هزار دلار و دیگر مدارک او بود. در آن وقت که من به شدت مشغول کار بودم هر چه نگاه کردم که شماره تلفنی پیدا کنم، نیافتم، تا به او تلفن بزنم. تا شب کار می کردم و وقت نبود به او زنگ بزنم. تا شب هم برای بردن کیف مراجعه نکرد. شب برگشتم و با دقت گشتم و شماره تلفنی از او در کیف دیدم. زنگ زدم مستر! گفت: بلی.: گفتم کیف شما جا مانده، بیایی آن را ببرید. خیلی سخت تعجب کرد و برای او باور نکردنی بود که یک ایرانی با آن وضعیت مالی یک کیف با هزار دلار پیدا کند، بعد به صاحب كيف تلفن بزند، کیف و پول و محتویات آن را پس دهد! اصلا جا خورده بود. نمی پذیرفت. او می‌گفت، در آن موقع انقلاب به پیروزی رسیده بود که من در آنجا اواخر ترم های درسی خودم را می‌گذراندم. فرد آمریکایی روز بعد آمد و گفت من در کار شما مانده‌ام. شما یک ایرانی هستی و مجبوری در پمپ بنزین سخت کار کنی که زندگی روزانه ات را تأمین کنی، بعد یک کیف با هزار دلار پیدا می‌کنی، به آن دست نمی‌زنی و به صاحبش زنگ می زنی که بیاید آن را از شما تحویل بگیرد! این باور کردنی نیست. گفتم، دین و فرهنگمان به ما حکم می کند که دست به مال حرام نزنیم. امانتدار باشیم. ما انقلابمان با خون همراه بود. این نمایانگر روح فرهنگ ایرانی - اسلامی ماست که این امانت را به صاحبش پس بدهیم. گفت: حتی اگر شما فقیر باشی؟ گفتم حتی اگر بدتر از این باشم، این کار را انجام می دهم. دست زدن به اموال دیگران بدترین خیانت در فرهنگ ماست. اسلام و فرهنگ ملی ما به ما آموخته که ما قناعت کنیم و با آنچه در می آوریم زندگی کنیم. کار نزد ما هر چه باشد، مقدس است. اما دزدی در فرهنگ ما مذموم است. فرد آمریکایی این سخنان را نمی فهمید و مثل این که من برای او داستان می‌گفتم و باز تکرار می‌کرد که تو کارگر می‌کنی، اما حاضر نیستی هزار دلار را برداری. نگاه‌هایش به من همراه با احترام و تعجیب بود! و می گفت: این پول چشمت را نگرفته است؟ به او گفتم من گدا نیستم، فقیر هم نیستم. کار کردن در شرایطی که دارم نوعی افتخار است... می‌گفت پول مال خودت هست و فقط کیف و مدارک را می برم. هر چه اصرار کردم که او پول را بگیرد نپذیرفت. گفتم به خدایی که ما به آن معتقد هستیم حتی یک دلار از این پول ها را نمی گیرم. حالا مردم هم جمع شده بودند و گفتگوی ما را می شنیدند و همه هم تعجب می کردند. بالاخره او اصرار داشت و می‌گفت این کیف و پول را نمی توانم بردارم، بایستی برای شما یک کاری انجام دهم. گفتم حالا که اصرار می کنی دستت را مشت کن و با صدای بلند بگو: درود برخمینی. او قد بلندی داشت و تنومند بود. در آن لحظه چنان دستش را مشت کرد و بلند کرد و با صدای بلند گفت: درود برخمینی، درود بر خمینی درود برخمینی. مثل اینکه تمام دنیا را به من دادند. احساس رضایت و لذت کردم که این شعار توسط یک آمریکایی و در وسط شهر میامی بلند می‌شود و توانستم صدای انقلاب را به گوش آنها برسانم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۶ عبدالکریم جمشیدیان ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 جلال صنعتی این گونه بود و همه بچه هایی که در محور رقابیه با من بودند همین دید را داشتند. آنها در میان مرگ بودند و احساس لذت و شوق و ذوق برای آن می کردند. من از آن دوره یک عکس دسته جمعه از بچه ها دارم. آن عکس را در روزنامه پاسدار اسلام چاپ کرده اند و تحت عنوان قافله نور یا کاروان نور به چاپ رسانده بودند. چند شبی در بیمارستان شریعتی مشهد برای درمان مانده بودم و بعد مرا مرخصی کردند. بعد مستقیماً برای دیدار خانواده ام که به بندر عباس رفته بودند، رفتم به بندر عباس. برای در آوردن ترکش تحت عمل جراحی قرار گرفتم. لذا از بندر عباس، بعد از بهبودی به خرمشهر رفته بودم؛ چون از گروه جنگ های نامنظم شهید چمران کسی زنده نمانده بود همه به شهادت رسیده بودند. از گروه ما فقط من و محمد خلیلی و احمدی و محمود عمران مانده بودیم. حسن صباح منش هم در همان عملیات شب اوّل به شهادت رسیده بود. محمد تقی ندافی تنها بازمانده ای بود که از روز اول که وارد ستاد چمران شدم او هم آنجا بود و در آن شب به شهادت رسید. او در همه محورها و شبیخونها با من بود و ما در کنار هم زندگی می کردیم و می جنگیدیم. خاطره های زیادی از او داردم. او دوست و برادر خوبی بود که رفت و پرپر شد. ابوالفضل عمرانی بچه بندر عباس بود که همان شب شهید شد. ابوالفضل رمضانی بچه کاشان بود که شهید شد. موقع رفتن صدایش زدم و گفتم: ابوالفضل بیا عقب برگردیم؛ چون در کنار تانک دشمن ماندن فوق العاده خطرناک بود. وقتی که او برخاست تا به عقب برگردد یک عراقی با آر پی جی به او شلیک کرد و سرش را از تنش جدا کرد. من خودم دیدم که دو یا ۳ قدم بدون سر دوید و بعد افتاد زمین! تقی نیا همان شب شهید شد. رسول احمدی هم در همان عملیات به شهادت رسید. تمام بچه ها همان شب شهید شدند. فقط من ماندم وحسن احمدی و محمود عمرانی و محمد خلیلی. محمد خلیلی بچه حزب جمهوری اسلامی بود و در بنیاد شهید تهران کار می کرد. از آن پس دیگر گروه ما به بچه های شهید چمران تغییر یافت و ما وارد سپاه شدیم و در عملیات بیت المقدس شرکت کردیم. فداکاری های بچه‌های شهید چمران زیاد بود و هر کدامشان یک کتاب باید در موردشان نوشت. آن همه فداکاری کردیم که فقط و فقط برای دفاع از کشور و نظام اسلامی بود. نه حقوقی بود و نه مزایایی. بعد هم رفتیم حراست گمرک را در دست گرفتیم. اما گمرک با روحیات ما سازگار نبود. تا این که حاج محمد نورانی ما را به بنیاد جانبازان برد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂