🍂 🔻  بابا نظر _ ۳۳ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل سوم ◇ بعد از آن دعوا، دوستی ماندگار و محکمی بین ما و نیروهای ارتشی پدید آمد. اسلوبی هر وقت می‌خواست اقدامی بکند، اول نظر من را می خواست. وقتی به سنگرش می‌رفتیم برایمان شیر می آورد. یک روز گفتم خب این سیم خاردارها که دوروبر خودت پهن کرده ای، چیست؟ گفت: ناراحتی؟! گفتم بله، مرد میدان جنگ دور خودش را حصار نمی کشد. گفت: به سربازان می‌گویم آنها را جمع کنند. بیستم بهمن ۱۳۵۹ بود. قرار شد نیروهای گردان ما به مرخصی بروند. نیروهای بسیجی هم برگشتند. مأموریت ما در جبهه، چهار ماهه شده بود. من در همۀ این مدت فقط یک بار به شهر رفته بودم. برای استحمام به حمامی در سه راهی خرمشهر می‌رفتیم. وقتی هم فرصت کم بود، در رودخانه حمام می‌کردیم. ◇ فرماندهی گردانی را که به جای گردان ما آمد جواد مهدیان پور به عهده داشت. ما به اهواز آمدیم. چهار گردان جایگزین مستقر شده بودند. همه آنجا جمع شده بودیم تا به مرخصی برویم. به اتفاق حسن علیمردانی و تعدادی از بچه های گردان بهروز احمیراری که از دب حردان آمده بودند، کنار حوض خالی از آب که در ستاد خراسان بود، نشسته بودیم. حشمتی در حالی که دست جوانی را گرفته بود جلو آمد. مرد جوان، ریش نداشت و سبیل او کمی درآمده بود. پرسیدم: چه شده؟ گفت: رستمی گفته نباید مرخصی برود. پرسیدم: چطور مگر؟ گفت: باروت فشنگ را خالی کرده است. علیمردانی گفت: آقای رستمی نمی‌داند او در میدان جنگ چـه کـار کرده است. پرسیدم: چه کار کرده؟ گفت: ارتشی ها بلدوزر آورده بودند رفت بلدوزر را روشن کرد و تا صبح خاکریز زد صبح که افسر ارتشی آمد، پرسید چه کسی این کار را کرده گفتم: یک بسیجی جوان به اسم باقر قالیباف. ◇ من به نزد رستمی رفتم و گفتم: او کارهای خوب هم زیاد انجام داده، بگذار برود. بعد از دو سه روز به سوی مشهد حرکت کردیم. قطار با چراغ خاموش از اهواز می‌گذشت. وقتی از منطقه جنگی خارج شدیم تازه دیدیم که قطار چقدر کثیف بوده. به تهران که رسیدیم، در پادگان امام حسن مجتبی(ع) ماندیم. صبح روز بعد با قطار دیگری به مشهد آمدیم. وقتی در راه آهن مشهد پیاده شدیم، دیدیم جمعیت، منتظر استقبال از ما ایستاده اند. در طول مسیر تا مطهر حضرت رضا(ع) مردم ایستاده بودند. تجمع به قدری زیاد بود که فقط راهروی کوچکی برای عبور ما ایجاد کرده بودند. پیشانی بندهای کوچکی که نیروها در منطقه درست کرده بودند، بسته بودیم. ◇ رستمی جلوی صف بود. فرمانده گردانها پشت سر او ایستاده بودند. تمام تجهیزات نظامی را در اهواز تحویل داده بودیم اما در مشهد اسلحه آوردند و به دست صف اولی‌ها دادند. از آنجا بود که ما دوباره با اسلحه و تجهیزات حرکت کردیم. در بین راه گریه و خنده با هم بود. عده ای نقــل و شکلات پخش می‌کردند. ذکر صلوات و الله اكبر بلند بود. عده ای بــه خاطر این که فرزندشان همراه ما نبود، گریه می‌کردند. عده ای حلقه های گل به گردن فرزندانشان می انداختند. ذوق و شوق عجیبی بر جمعیت حاکم بود. وقتی به اتفاق حسن علیمردانی و تعداد دیگری مثل نیک عیش از راه آهن به سمت کوی طلاب می‌رفتیم، مردم حدود هشت گوسفند در راه قربانی کردند. ◇ بعد از این استقبال پرشور مردمی وارد منزل شدم. اول از همه‌پدرم پرسید: جنگ تمام شد؟ گفتم نه جنگ تمام نشد. گفت: پس چطور شما آمده اید؟ گفتم: مگر قرار بود، برنگردیم؟ گفت: زمان پهلوانی شما آن زمانی نبود که روی تشک کشتی یک نفر را بر زمین می‌زدی، حالا وقت پهلوانی است. پهلوان واقعی الان در میدان جنگ استقامت می‌کند. کسی برنده و پیروز است که طاقت همه چیز را داشته باشد. ◇ روزی که دنبال کارهای شخصی خودم بودم، به مرکز سپاه رفتم. دیدم همه ناراحت هستند. سؤال کردم چرا ناراحت هستید؟ گفتند: رستمی که به اتفاق سه نفر دیگر از مشهد عازم منطقه بودند در راه تهران تصادف کرده و دو نفرشان به شهادت رسیده و دو نفر دیگر که عقب نشسته بودند مجروح شده اند.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۳۴ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم ◇ نوروز ۱۳۶۰ برای آموزش به پادگان امام رضا(ع) رفتیم. چهارصد نیروی سپاهی برای آموزش انتخاب شدند. قرار بود آموزش انواع سلاحها و خمپاره ها در مدتی کوتاه انجام شود. مدت این دوره دو ماهه بود. اکثر نیروها، فرمانده گروهان، فرمانده دسته و یا فرمانده تــیـم بودند. از جمله آنها باز می‌توانم به حشمتی، صاحب الزمانی، نیک عیش، آهنی، علیمردانی و لوخی اشاره کنم. اکثر این عزیزان در طول جنگ به شهادت رسیدند. فرماندهی گروهان آموزش به عهده اسماعیل قاآنی بود. مربیان از برادران قدیمی سپاه بودند. به طور مثال شاملو خمپاره شصت و بهروز احمیراری تفنگ چهل‌وپنج و پنجاه و هفت میلی متری آموزش می‌دادند. صفاوردی هم مسؤول دوره آموزش بود. پس از یک ماه به من و علیمردانی گفتند که باید به منطقه عملیاتی برگردیم. ◇ نزدیک غروب بود که از پادگان بیرون آمدیم و برای بازگشت به جبهه آماده شدیم. عبدالحسین دهقان و محمود کاوه در مقر عملیات سپاه خراسان بودند و با ما آمدند. قرار شد اول به تهران، سپس عازم منطقه شویم. یک ماه از سال جدید گذشته بود. در تهران ما را به فرماندهی کل سپاه، محسن رضایی معرفی کردند. داخل اتاق رفتیم. چهار نفرمان با هم بودیم. آقای رضایی فکـر کـرد مـن محمـود کاوه هستم. رو به من کرد و گفت کاوه کردستان را می‌خواهم. محمود کاوه گفت من کاوه کردستان هستم. رضایی خنده ای کرد و گفت: کاوه ای که این قدر در کردستان سروصدا به پا کرد تو هستی؟ گفت: بله، من کاوه هستم. آقای رضایی گفت: شما به کردستان بروید. چون در آنجا برای شما گردان تشکیل شده. ◇ بعد رو به ما سه نفر کرد و گفت: شما به خوزستان برگردید. در خوزستان، علیمردانی فرمانده گردان حر شد و عبدالحسین دهقان فرمانده گردان ابوذر. من هم فرمانده گردان مقداد شدم. در آن مرحله، سپاه نظم جدیدی به خودش گرفته بود و به صورت محوری، خط پدافندی داشت. فرمانده محور دزفول، غلامعلی رشید، فرمانده محور شوش مجید بقایی، فرمانده محور الله اکبر سعید ثامنی پور، فرمانده محور سوسنگرد، علی هاشمی و امین شریعتی بودند. محور خرمشهر دست محمد جهان آرا بود. حسین خرازی و احمد کاظمی فرماندهی محور آبادان را عهده دار بودند. ◇ یک ماه قبل از عملیات - ١٣٦٠/٦/١١ - شهريور بود. در گلف، محل قرارگاه جنوب جلسه ای داشتیم. رحیم صفوی، حسن باقری و مسؤولین محورهای عملیاتی سپاه بودند. در پایان بحث، رحیم صفوی اعلام کرد، در حوزه مسؤولیت اینجانب - محور الله اكبر - دشمن فعالیت‌های گشتی و رزمی انجام داده است و قصد دارد عملیات ضربتی را شروع کند. حسن باقری و رحیم صفوی اصرار داشتند ما گشتی های دشمن را شناسایی کنیم و سپس مورد تهاجم قرار دهیم. بعد از جلسه به محور مأموریت خود یعنی سوسنگرد بازگشتیم. به محض بازگشت از قرارگاه، فرمانده گروهان یکم از گردان ابوذر و دو نفر از بچه های اطلاعات عملیات را فرا خواندم. یکی از بچه های ادوات را با یک قبضه خمپاره انداز شصت میلیمتری و یازده نفر دیگر را برای اولین گشت‌، آماده کردیم. فرمانده این تیم یازده نفره رزمی را آقای جفایی به عهده داشت. ◇ به فرمانده گروه ادوات دستور دادم هر هفت خمپاره انداز ـ ســـه قبضه ۸۱ میلی متری و چهار قبضه ۱۲۰ میلیمتری ـ را آماده دفاع بکند تا اگر درگیر شدند و یا این که خدای ناخواسته از طرف دشمن روی سر اینها آتش ریختند، بتوانند آتش خط اول دشمن را خاموش کنند. ســـه قبضه توپ ١٠٦ میلیمتری را چهارصد متر جلوتر از خط اول بردیم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۳۵ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم ◇ فاصله خط ما با نیروهای عراقی نزدیک به دو کیلومتر بود. توپهای ١٠٦ میلی متری را من و ولی الله چراغچی داخل سنگر عراقی ها بردیم. یک طرف سنگر را بستیم و طرف دیگر آن را باز گذاشتیم تا بتوانیم توپهای ١٠٦ میلیمتری را داخل آن بگذاریم. ◇ نیروهای گشتی ما شبانه حرکت کردند اما به علت پیچیده بودن منطقه فقط در رملهای خط چزابه، دور زدند. نمی‌دانستند بـه سـمت نیروهای خودی آمده اند یا به سمت نیروهای دشمن رفته اند. گرگ و ميش هوا متوجه شده بودند در پنجاه متری خاکریز عراقی ها هستند. سریع داخل سنگر خالی تانک رفته بودند. ساعت ده صبح جفایی با من تماس گرفت و وضعیت خودشان را گزارش داد. او چاره ای جز این نداشت که با بیسیم تماس بگیرد و درخواست آب بکند. ◇ هوا گرم بود، آب نداشتند. وضعیت گروه نیز خوب نبود. من گفتم از هر طریق که بشود، ما به شما آب می رسانیم؛ فقط از سنگرتان خارج نشوید. اگر خارج شوید و عراقی ها شما را‌ ببینند زنده نخواهید ماند. از این نیروها که رفته بودند چهار نفرشان پاسدار، یک نفر روحانی، یک نفر معلم و بقیه هم بسیجی بودند. ساعت یازده صبح بـود کـه ولی الله چراغچی گفت: دشمن بچه ها را دیده روی قسمتی که بچه های ما هستند دشمن با خمپاره انداز شصت میلی متری کار می‌کند. من به نیروهای خمپاره انداز روی خط اول عراقی ها دستور آتش سنگین دادم. آتش توپخانه عراق هم پاسخ می داد. ◇ جنگ تمام عیــار شروع شده بود. با فرمانده تیپ توپخانه ای که در آن منطقه بود، تماس گرفتم و گفتم: بچه های ما توی تله افتاده اند. او هم آتش تهیه را شروع کرد. در مدت ٤٥ دقیقه، نزدیک به چهار هزار گلوله توپ زدند. طوری که عراقی‌ها فکر کردند ما به آنها حمله کرده ایم. می دیدیم که مرتب در خط نیرو پیاده می کنند. آنهـا می خواستند خط پدافندی خودشان را محکم تر کنند تا نشکند؛ در حالی که ما تلاش می‌کردیم نیروهای خودمان را عقب بکشیم. عراقیها چند گلوله خمپاره نزدیک خاکریز بچه ها زده بودند. پنج تن از آنها شهید و چهار نفرشان مجروح شدند. ◇ فرمانده این گروه، یک بسیجی اهل افغانستان به نام نظر بود. وقتی جفایی با من تماس گرفت، مانده بودم با چه کد و رمزی با او صحبت کنم. چون مجبور شده بودیم با بیسیم تماس بگیریم. کد و رمز مشخصی نداشتیم. جفایی از فندق بدش می آمد. بلافاصله گفتم: فندق... فندق.... وضعیت چطوری است؟ جفایی گفت من قادر به راه رفتن نیستم. البته ترکش نخورده ام. ◇ دائم زاری می‌کرد و می‌گفت نگذارید ما اسیر شویم. من از اسارت خوشم نمی آید. شما بدانید من اگر بخواهم اسیر بشوم، خودکشی می‌کنم تا این اطلاعات را از من نگیرند. نظر خودش را به ما رساند. گفت که برادران مجروح احتیاج به آب دارند. گفتم: می‌توانی برای آنها آب ببری؟ گفت: بله. قمقمه ها و یک بیست لیتری آب به او دادیم. او با آب بــه سـمت سنگر خودشان برگشت. ساعت یک بعد از ظهر توانسته بود خودش را برساند. جفایی را در سنگر دیگری گذاشته بود. بعد با حاج آقا نظر نژاد من در اینجا هستم. عراقی‌ها تلاش دارند تا به سمت ما بیایند. من در حال تیراندازی هستم. گاهی هم به سنگر بچه ها می روم که عراقی‌ها به سمت آنها نروند. شما اگر می توانید خودتان را به سمت ما برسانید. ◇ به اتفاق چراغچی، پورولی، صادقی، کفاش، عبدالحسین دهقان و آقای وزیری - مسؤول اطلاعات به راه افتادیم. پانصد متری عراقی‌ها در محلی که آب تا جاده شنی می‌رسید ایستاده بودیم. تیربار عراقی‌ها، روی جاده کار گذاشته شده بود و از بغل نیروهای ما را اذیت می‌کرد. تلاش کردیم از آن قسمت جلو برویم اما تیربار دشمن نمی گذاشت. تصمیم گرفتیم با آتش ادوات، خمپاره، توپخانه و تفنگهای ١٠٦ میلی متری نگذاریم دشمن جلو بیاید. تا غروب آفتاب، هزاران گلوله خمپاره شلیک کردیم. زیبایی آن شب در این بود که همه مردم ایران در آن شب برای جشن و سرور یک ماه عبادتشان به استقبال عید فطر می‌رفتند؛ اما عبادتگاه ما آن شب شن‌های گرم و سوزان منطقه الله اکبر بود.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۳۶ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 ساعت هشت یا نه شب بود که من و چراغچی به محل سنگر جفایی رسیدیم. پشت سرمان، آقای پورولی و وزیری رسیدند. به دهقان گفتم که همان جا بماند و آمار نیروهایی را که به عقب می‌روند، بگیرد تا در بازگشت کسی جا نماند. دیدم جفایی از کمر به پایین فلج شده. به پورولی گفتم او را کول کند و عقب ببرد. بعد از انتقال افراد سالم، با کمک نظـر بـه سراغ مجروحین و شهدا رفتیم. دیدیم همه خودشان را از سنگر بیرون کشیده اند. به چند تن از آنها دست زدم چند نفری که مجروح بودند، فکر کردند من عراقی هستم. می‌خواستند سر و صدا کنند که سریع دهانشان را بستم. ممکن بود عراقی‌ها متوجه بشوند. 🔘 آقای حیدریه‌ تعدادی برانکارد آورد تا شهدا و مجروحین را به عقب انتقال بدهیم. اگر شهدا را از آنجا نمی‌بردیم بچه های بسیج و سپاه من را نمی پذیرفتند. در آن زمان بچه ها خیلی تعصب داشتند که جنازه همرزمانشان در کنار جنازه عراقی‌ها نماند. زمانی که جنازه ها را به عقب می بردیم تیربار دشمن اجازه حرکت را از ما گرفته بود. سینه خیز و آهسته خودم را زیر سنگر تیربار دشمن رساندم. سر تیربار را با دست بالا گرفتم. مجبور بودم آن را بالا نگه دارم. حدود بیست دقیقه به این کار ادامه دادم. تمام انگشت‌هایم سوختند. به فکرم رسید نارنجکی به داخل سنگر تیربارچی بیندازم اما متوجه تیربار دیگری شدم که آن طرف تر روی سرم کار می کرد. در آن لحظه، به این نتیجه رسیدم زنده ماندن خودم بهتر از کشتن چهار نفر عراقی است. 🔘 حدود دویست متر سینه خیز عقب آمدم ناگهان یک نفر با اسلحه روی سرم ظاهر شد. وقتی گفت تکان نخور فهمیدم خودی است. سرم را بلند کردم دیدم چراغچی است گفتم: آقای چراغچی، عراقی گرفته ای؟ گفت: حاج آقا نظر نژاد شمایید؟! اینجا چه می‌کنید؟ گفتم: دیدی تیربار توی هوا خالی می‌کرد؟ نگاه کرد و دید انگشت‌هایم سیاه شده اند. گفت: تیربار را شما بالا بردی؟ گفتم: بله. دیدم تیربار روی زمین کار می کند، آن را آهسته آهسته بالا بردم که متوجه نشوند. شما توانستید همۀ جنازه ها را منتقل کنید؟ گفت: بله. 🔘 ساعت دو نیمه شب نزد دهقان رفتیم. خسته و کوفته بودیم. گفت: همه نیروها آمده اند، به جز یک نفر. گفتم: احسنت بر آن ذهنت. به بچه ها گفتم: چه کسی دنبال این یک نفر می‌رود؟ از بس خسته بودند، به صورتم نگاه نکردند. گفتم خب برگردید، خودم دنبال او می گردم. تا این را گفتم آقای پورولی گفت: حاج آقا نظر نژاد، مـن هـم بـا شما می آیم. چراغچی را برای انتقال جنازه ها و مجروحین گذاشتم. به دهقان گفتم که همان جا منتظر برگشتن ما باشد. 🔘 در حین جست وجو متوجه شدیم در میدان مین هستیم. آرام برگشتیم و در کنار میدان مین شروع به سوت زدن کردیم. مدتی گذشت ولی خبری نشد. برگشتیم. دهقان گفت: هنوز نیامده است. گفتم: شما بروید من خودم تا صبح منتظرش می‌مانم. دهقان گفت: من هم می‌مانم. سه نفری بهتر است. شما دو نفر خسته هستید بخوابید تا من کشیک بدهم. ما دو نفر خوابیدیم. دهقان که برای نماز صبح بیدارم کرد، دیدم یک نفر از داخل میدان مین می‌آید. خوب که نگاه کردم دیدم علی وزیری مسؤول اطلاعات است. می‌گفت من به حساب خودم داشتم به این طرف می آمدم دیدم بالای خاکریز خمپاره انداز ۸۲ میلی متری کار گذاشته اند. فهمیدم از خاکریز عراقی ها سر درآورده ام. وقتی هم به اینجا می آمدم به میدان مین برخوردم، مجبور شدم بنشینم و با دست سیمهای تله را رد کنم. میدان را که رد کردم دیدم کنار ارتفاع کله قندی و در میان رملها هستم. آنجا فهمیدم قضیه از چه قرار است.‌عاقبت ساعت هشت‌ صبح برگشتیم. 🔘 برای انجام عملیات الله اکبر از دو محور برنامه ریزی شد. یک گروه نیروهای ستاد جنگهای نامنظم به فرماندهی دکتر چمران از داخل رملها حمله کردند. گردانهای ابوذر حر و مقداد از سپاه که در محور دیگر ماموریت داشتند اگر اشتباه نکنم تیپ سه لشکر ۹۲ زرهی اهواز هم بود. فرمانده این تیپ سرهنگ الماسی بودند. یک گردان ارتشی دیگر به فرماندهی سرگرد صفوی شرکت داشت. قرار شد گردان ما احتیاط باشد. در شب اول، حسن باقری فرمانده قرارگاه بـه محـل استقرار گردان ما آمد.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۳۷ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 علیمردانی فرمانده گردان حر نمی توانست خوب حرف بزند. در توجیه کردن کم می‌آورد. آقای اکبرزاده اسلامی هم جانشین فرمانده گردان ابوذر و مربی آموزش بود و خیلی خوب صحبت می کرد. وقتی شروع به صحبت کرد حسن باقری به آقای سعید ثامنی پور گفت شما وقتی چنین افرادی دارید چرا این بنده خدا علیمردانی را به عنوان فرمانده گردان گذاشته اید؟ او که نمی تواند حرف بزند چطوری میخواهد نیروها را به جلو ببرد؟ 🔘 بزم آرا هم که علیمردانی را خوب می شناخت، از این حرف ناراحت شد اما به آقای باقری حرفی نزد. ساعت دوازده شب، عملیات الله اکبر آغاز شد. علیمردانی از سمت راست ارتفاعات الله اكبر وارد عمل شد. نیمی از ارتفاعات دست نیروهای ما و نیم دیگرش که دشت مجاور آنجا بود، دست نیروهای عراقی بود. گردان تانک، سرگرد صفوی، پشت سر علیمردانی حرکت می‌کرد. گردان پشتیبانی او هم که که ارتشی بودند، سکوت را رعایت نمی‌کردند. با بیسیم صحبت می کردند. به طور مثال می‌گفتند یک رگبار بزن تا من بدانم تو کجایی. بعد، او هم از تانک خارج می‌شد و رگبار می‌زد. من از کار این ها تعجب می‌کردم. دشمن هم که احمق نبود و می‌دید. علیمردانی وقتی به پشت میدان مین رسید دیده بود اگر بخواهند مین خنثی کنند، تا صبح طول می‌کشد. خودش رفته جلو و گفته بود: مین ها را خنثی کرده اند. بیایید برویم. بعد از عبور، دو سه نفری روی مین رفته بودند. آن زمان هنوز رمز خاصی را اعلام نمی‌کردند. می گفتند حسن باقری گفته شروع کنید. 🔘 حدود ٤٥ دقيقه بعد علیمردانی اعلام کرد به مقر یکی از تیپ های عراقی رسیده است. تا حسن باقری این خبر را شنید، گفت: واقعاً علیمردانی مردانه عمل کرد من نمی‌دانستم او کیست؟! گفتم: او را با شناخت فرستادند اینجا در نیروهای خراسان، مثل و مانند ندارد. همه او را قبول داشتند و ما در رده های بعد از او قرار می گرفتیم. صبح که به آنها ملحق شدم دیدم با این که زخمی است، به هیچ کس اجازه نمیدهد به دیگران خبر بدهند. یک نکته جالب دیگر این بود که وقتی نیروهای علیمردانی خیلی جلو رفتند ارتشی ها شیر شدند. سرهنگ الماسی وقتی دیده بود نیروها خلاف مقررات ارتشی دارند پشت سر آنها می‌روند به گردان رزمی گفته بود برگردید. سرگردی که فرمانده گردان بوده جواب داده بود بچه ها جلو رفتند من باید از آنها حمایت کنم. نهایت این شد که در عرض سه ساعت هدفها گرفته شد. 🔘 آقای دهقان که یک گروهان از گردان ابوذر را گم کرده بود، می گفت: اصلاً نمیدانم کجا رفته اند. بعد معلوم شد گروهان مورد نظر داخل بچه های ارتش رفته اند و ادوات و وسایلی که از آنها جا مانده به غنیمت گرفته اند! بچه های ارتش می آمدند و آر.پی.جی و دیگر ادوات خود را از ما می‌خواستند. عملیاتی که از زمان طرح تا اجرا دو سه روز زمان برد، در عرض پنج ساعت به نتیجه رسید. تعدادی از نیروهای دشمن کشته و ۱۵۰ نفرشان اسیر شدند. خیلی جالب بود که مقر تیپشان را با کاشی حمام درست کرده بودند. بچه ها به هم نگاه می‌کردند و می‌گفتند: کسی که سنگرش این طور باشد، چطور میخواهد با ما که در باتلاق می‌خوابیم، بجنگد؟! حسن باقری می‌گفت تا وقتی که اینها این وضعیت را دارند مطمئن باشید ما پیروزیم. مگر این که روش‌شان را عوض کنند. از مقرهاشان فیلمبرداری کردند. سنگری به مساحت ده متر در شش متر برای استراحت و تفریح افسران تعبیه شده بود. سکویی هـم بـرای رقص داشتند! آشپزخانه ای داشتند که برایشان کباب می‌پخت. هر چه گشتیم که پیدا کنیم نیروهایشان چطور غذا می‌خورند، چیزی نیافتیم. 🔘 از طرف ستاد جبهه و جنگ استان خراسان برای من به عنوان مسؤول محور حکم زدند در اهواز به ستاد ذی ربط رفتم. چون مسؤول من حاج آقا بزم آرا بودند، تا مدت زیادی حکم را نشان ندادم. فقط به عنوان یکی از نیروهای او کار می‌کردم. از مشهد حدود هشتاد نفر نیرو بردم ولی الله چراغچی به عنوان جانشین همراه من بود. اولین کار، بررسی فاصله خط ما با عراق بود. تفاوت زیاد بود. فاصله ما و عراقی‌ها نزدیک چهار کیلومتر می‌شد. از آنجا بود که دیگر نقش بچه های جهاد در خاکریز زدن شروع شد. جهاد، بلدوزر و ماشین آلات خود را برای احداث خاکریز در اختیار نیروهای عملیاتی گذاشته بود. شب در رملهای شحیطیه موضع گرفتیم. صد قدم عقب تر، سرگرد صفوی با گردان تانک خود می آمد. پانصد قدم عقب تر، دو گردان از نیروهای ما مأمور بودند. این گردان رسماً مأمور حمایت از ما بود. چهار پنج دستگاه از تانکها پشت خاکریز که ما زده بودیم، ایستاده بودند. من گفته بودم یک کیلومتر خاکریز بزنند.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۳۸ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 بچه های جهاد هم یک بلدوزر و یک دستگاه لودر آورده بودند، خیلی هم برایشان عزیز بود. عراقی ها با کاتیوشا یکسره می زدند. شخصی به نام آخوندی کـه مسؤول بچه های جهاد بود گفت: من اگر بیست شهید هم بدهم ناراحت نیستم، ولی اگر بلدوزر مرا بزنند ناراحت می‌شوم. باید بمانند تا برای شما کار کنند. گفتم چه کنیم؟ بلدوزر چیز کوچکی نیست که زیر بغل بگیریم! آنها را می زنند. گفت: پس خاکریز را عقب تر می‌زنیم. گفتم: نمی‌شود. ما باید خودمان را به عراقی‌ها بچسبانیم تا نیروها خسته نشوند و بتوانند به خط آنها برسند. باید آهسته آهسته به عراقی‌ها بقبولانیم که میخواهیم پانصد متری شان موضع بگیریم. حالا اگر مدتی هم برای ما آتش شدید داشته باشند، عیبی ندارد. همین طور هم شد. مرحله به مرحله پیش رفتیم. ده دوازده روز طول کشید که از کنار کرخه تا کنار رملها، سه کیلومتر جلو آمدیم. کسی فکر نمی‌کرد در رمل‌ها بتوان کاری کرد. به رمل‌ها که رسیدیم خاکریزها تمام شدند. منطقه تا ارتفاعات میشداغ آزاد بود. 🔘 ۲۵ روز صبر کردیم تا آتش فروکش کرد. نوریان گفت: جلسه ای تشکیل داده ایم برای کارهای تبلیغاتی، شما هم مسائل عملیاتی را مطرح کنید تا ما بدانیم چه کارهایی می‌توانیم انجام بدهیم‌. جلسه، شب برقرار شد. من پیشنهاد کردم چون به پول احتیاج‌داریم، مبلغی را فراهم کنند. نوریان پرسید: چطوری؟ گفتم این تجار و ثروتمندان را اگر بتوانی تا اینجا بیاوری خیلی خوب می‌شود. گفت: این کار مشکلی نیست خیلی از بازاریها داوطلبانه به جبهه می آیند. نوریان به مشهد برگشت و بعد از یک هفته، با ده یا پانزده نفر از بزرگان بازار به جبهه آمد. در هتل خیام اهواز برای آنهـا اتـاقی گرفتیم. ما به خاطر پذیرایی از آنها هزینه زیادی را متقبل شدیم. 🔘 یک شب که در هتل بودند قرار شد به منطقه الله اکبر بیایند. البته چون صبح ها از تیر و ترقه خبری نبود گفتیم آنها را عصر بیاورند. بعد از ظهر حدود ساعت پنج دیدم نوریان، بزم آرا و حسین آذری نوا با آقایان بازاری آمدند. یادم می‌آید حاج آقا فهیمی هم بود. برای شام چلو مرغ تهیه دیده بودند. غذا هم زیاد بود. یک سینی پر از مرغ کردیم و به آنها دادیم. ما چهار قبضه خمپاره انداز ۱۲۰ میلیمتری، سه قبضه خمپاره انداز ۸۱ میلیمتری، ده قبضه خمپاره انداز شصت میلیمتری و چهارده دستگاه تانک و نفربر داشتیم. به حمید شکریان مسؤول واحد ادوات مان گفتم: آتش را شروع کنید! چند گلوله زدیم عراقیها شروع به ریختن آتش کردند. 🔘 من نشسته بودم و نگاه می‌کردم. این بازاریها با دیدن آتش عراق یک دفعه روی گوشتهای مرغ دراز کشیدند. لباسهایشان چرب و رنگی شد. به آنها گفتم برادران این طوری قبول نیست. شما از تاریکی هوا استفاده کرده اید و همه مرغ ها را خورده اید! حاجی فهیمی گفت: واقعا که در جبهه ها چه می‌گذرد؟ مرغ یا گلوله؟ گفتم: جفتش با هم می آید. خیلی جالب بود، یادم می آید موقعی که روی زمین دراز کشیده بودند به همدیگر سفارش می‌کردند و می‌گفتند که اگر من شهید شدم به فلانی بگویید چک‌هایم کجاست. دیگری می‌گفت اگر من شهید‌شدم، بدهکاری هایم در دفتر فلان و طلبکاریها در دفتر بهمان است. 🔘 بعد از آن صحنه و صرف شام، شروع به صحبت کردیم. من گفتم: در اینجا ما با این مشکلات روبه رو هستیم. بندگان خدا از سرمایه و دارایی و توان خودشان گفتند. مثلاً می گفتند که فلان قدر‌ سرمایه مال خودمان و مابقی مال مردم است. بعد از این که تمام سرمایه و زندگی شان را به یکدیگر گفتند، از ما خواستند که آنها را برگردانیم. روز بعد از خط آمدیم و نزد آنها رفتیم. جلسه ای گذاشتیم. من پیشنهاد کردم آنها را به آبادان ببریم چون دو گردان از نیروهای ما در آبادان تحت نظر بچه های اصفهان بودند. دو گردان نیرو هم در شوش داشتیم گفتند: ما جبهه و سنگر را دیدیم. گفتم به هر حال شما باید اینجا پول خرج کنید. 🔘 یکی از بازاریها که آدم درشت هیکل و شوخی بود، گفت: تمام این گلوله ها برای این بود که ما پول بدهیم؟! با همدیگر مشورت کردند و گفتند به نام دوازده امام دوازده میلیون تومان می پردازیم. نوریان به آنها گفت حالا اگر مسأله ای نیست، شما چهارده میلیون به نام چهارده معصوم بدهید. گفتم: راست می‌گوید شما حضرت رسول (ص) و حضرت فاطمه (س) را فراموش کرده اید. گفتند که اشکالی ندارد و چک آن را به نوریان دادند. نوریان پول را به ستاد خراسان آورد و ما برای اولین بار از راه آهن اهواز ده کامیون چوب و الوار کهنه خریدیم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۳۹ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 بعد از خرید الوارها، مخالفت آقای شمخانی که در آن زمان فرمانده سپاه اهواز بود شروع شد. ایشان می‌گفت شما نباید زیر نامه هایتان مهر بزنید.‌ باید نامه را به سپاه اهواز‌ بدهید تا ما درخواست کنیم. بعد شما پیگیری کنید. 🔘 اما حسن باقری به شدت از ما حمایت می کرد. الوارها را از راه آهن بار زدیم و به جبهه بردیم. در آنجا سنگر ساختیم. برای اولین بار بلدوزر آمد و زمین را کند. دو طرف را کیسه چیدیم و روی آنها الوار ریختیم. هواکش هم مثل کولرگازی کار می کرد و با ریختن آب سنگر را خنک میکرد. سنگرها محل امنی شد. طوری که دیگر گلوله خمپاره ۱۲۰ میلیمتری هم قادر به خراب کردن آنها نبود. خاک زیادی روی سنگرها ریختیم و بچه ها با خیال راحت داخل سنگرها استراحت می‌کردند. بعد از اجرای برنامه سنگرسازی، انس نیروهای بسیجی با ما بیشتر شد. یکی از جلسه های روز چهارشنبه که در محل قرارگاه جنوب - گلف ـ داشتیم، رحیم صفوی رو به من کرد و گفت: شما بایستید، من با شما کار دارم. می خواستم زود خداحافظی کنم که با مـن کـاری نداشته باشند. ایشان گفت: شما زاغه مهمات دارید، تانک و خودرو و ادوات هــم دارید. بچه های اصفهان در آبادان وقتی مجروح می شوند، امکاناتی ندارند؛ در حالی که شما آمبولانس اضافه دارید. 🔘 گفتم: این همه پولدار و ثروتمند در اصفهان است. اگر بروند به آنها بگویند کمک می‌کنند. حسن باقری باز هم از ما حمایت کرد و گفت: اینها روی پای خودشان ایستاده اند چرا شما روی شانه اینها سوار می‌شوید؟ در محور عملیاتی الله اکبر و در داخل تشکیلات خودمان هشت نفر از بچه های شلوغ و جسور مشهد بودند که خیلی اذیت می‌کردند. رهبر این گروه حاج مهدی میرزایی بود. از دیگر اعضای این گروه می توان به حاج ماشاء الله آخوندی، مقدادیان، ملـکـ‌نـژاد، رفتگر و پورولی اشاره کرد. خدا رحمتشان کند. تنها فردی که در بین این هشت نفر زنده ماند حاج ماشاء الله آخوندی است. این گروه در مقابل سنگری که داشتند نوشته بودند سنگر پلنگها! 🔘 یک روز که همراه نعمانی در طول خط پیاده می آمدیم، دیدم یک نفر با تفنگ توپ ١٠٦ تیراندازی می‌کند. پرسیدم چرا این کار را می‌کنی؟ گفت: مال خودم است گفتم: مال خودت است؟ چرا تیراندازی می‌کنی؟ گفت به شما چه ربطی دارد؟ من می‌خواهم امتحان کنم و ببینم اسلحه ام چطوری است. دیدم فایده ای ندارد. به سنگر که رسیدم از چراغچی خواستم تـا خدمه تفنگ ١٠٦ را جمع بکند. چراغچی آنها را می‌شناخت. پرسیده بود شما چکار کرده اید که مسؤول محور شما را خواسته است؟ تیرانداز قلدر سؤال کرده بود مسؤول محور چه کسی هست؟ همین یارو هیکلیه؟ من نمی آیم! چراغچی پرسیده بود: چرا؟ گفته بود: من را می‌زند چون به او گفتم به تو چه ربطی دارد. چراغچی به او گفته بود بیا با هم برویم. او آدم بدی نیست. من با او صحبت می‌کنم. جلوی سنگر رسیدند. او داخل سنگر نمی آمد. با آقای بزم آرا چای می خوردیم. گفتم: آقاجان، بیا تو چای بخور. 🔘 گفت: نمی آیم. می‌خواهی من را بگیری. گفتم: مگر من شوخی دارم. اگر می‌خواستم تو را بگیرم همان جا می گرفتم زور من به تو می‌رسد. بالاخره داخل سنگر آمد و گفت حاج آقا ببخشید. من اشتباه کردم شما را نشناختم. فکر کردم یک نفر مثل خودم هستید که به من دستور می‌دهید. گفتم: تو گلوله هایت را به دشمن بزنی بهتر است یا به آسمان؟ میدانی این گلوله ها با چه بدبختی به دست ما می رسد؟ بعد از رفتن او چراغچی به من گفت: اینها سنگری دارند که روی آن نوشته اند سنگر پلنگها، چون آنها را می شناسم، نمــی تــوانـم کاری بکنم. شما کاری بکن که اذیت نکنند. به اهواز آمدم. یکی دو روز کارها را مرتب کردم و برگشتم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۴۰ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 یک بسیجی به نام متقیان که کارهای تبلیغاتی می‌کرد، گفت: من از آقای میرزایی خیلی ناراحتم. اسب و قاطرها را ورچپه سوار می شود و دم‌آنها را بالا می‌گیرد و می‌گوید این ترمز شه. پرسیدم مدرک دارید؟ گفت: از او عکس گرفته ام گفتم: بگویید بیاید. وقتی آمد گفتم: آقای مهدی میرزایی، این عکس مال کیست؟ گفت: قول می‌دهم که دیگر از این کارها نکنم. گفتم: می‌خواهم شما را از اینجا اخراج کنم.‌ آنها ده یا پانزده نفر بودند. گفتم: بیایید اهواز تا شما را اخراج کنم. 🔘 چراغچی آنها را به اهواز فرستاد. شب به مسجد رفتم. به شدت ناراحت بودند و گریه می‌کردند. گریه ها که آرام شد، گفتم: آماده شوید، فردا صبح بروید. گفتند: حاج آقا نظر نژاد هر بلایی که می‌خواهی به سرمان بیاور ولی از جبهه اخراج مان نکن. توی شهر و محله مان چه بگوییم؟ گفتم: یک نامه هم به بسیج مشهد می‌دهم تا شما را به جبهه اعزام نکنند. آقای خزاعی آمد و گفت من روی رفتن به خانه ام را ندارم. گفتم: قول بدهید دیگر از این کارها نکنید. 🔘 چهار پنج روز بعد از پشت سنگر آنها که رد می شدم، صدای تیراندازی شنیدم. از پشت هواکش به سنگرشان نگاه کردم دیدم مقدادیان به حاج ماشاء الله آخوندی می گوید: تیراندازی نکن. الان سروکله این مردک بربری پیدا می‌شود! شنیدم که یکی دیگر از آنها گفت: معلوم نیست این مردک کپـه مرگش را کجا گذاشته و خوابیده. بعد از صحبت های آنها وارد سنگر شدم. صدای آنها در نمی آمد. رفتم جلو و پرسیدم که چکار می‌کنید؟ گفتند: هیچی حاج آقا، نشسته ایم. چای درست کرده ایم. تعریف می‌کنیم. 🔘 گفتم از دور که می آمدم سر و صدای شما را شنیدم. آمدم سری به‌شما بزنم. گفتند: خوب کاری کردید هوای سنگر ما خنک و خوب است. یک نفرشان گفت: حاج آقا اگر پنکه بدهید، خیلی خوب می شود.‌ گفتم: به تدارکات گفته ام که بخرند. ان شاء الله می آوریم. عاقبت، حاج ماشاء الله آخوندی گفت: حاج آقا نظر نژاد، شما از کی اینجا هستید؟ ما شما را ندیدیم. گفتم: نیم ساعتی می‌شود که اینجا هستم.‌ پرسید: نیم ساعت؟! گفتم: وقتی شما تکتیر می‌زدید و بچه ها می‌گفتند نزن، من در اینجا شنیدم که آقای مقدادیان گفت تیراندازی نکن، این مردک بربری می آید. مقدادیان تا این حرف را شنید گفت: حاج آقا نظر نژاد، از ایــن حرف ها بگذریم! 🔘 آن شب، آقای آذری نوا یک پیرمرد روحانی و طراز اول را به خط آورده بود تا نماز جماعت همانجا اقامه شود. بچه ها کنار خاکریز را با چادر و زیلو فرش کرده بودند. روحانی پیر جلو ایستاد. دیدم این گروه پلنگها صف اول پشت سر امام جماعت ایستاده اند. من رفتم و صف دوم ایستادم تا مواظب آنها باشم. وقتی امام جماعت نشست، این ها سه تا هزارپا ول کرده بودند ناگهان این پیرمرد از جا پرید و نماز را شکست. دیدم یک مرتبه عبای خود را انداخت. پس از این که فهمیدم قضیه چیست از میرزایی پرسیدم چه کسی این کار را کرده؟ گفت: من از کجا بدانم. گفتم: من پشت سرتان بودم. گفت: من آنها را به آقای مقدادیان دادم و او هم رهاشان کرد. پرسیدم: چرا؟ 🔘 گفت: حاج آقا نظر نژاد نماز جماعت در اینجا درست نیست. فاصله به قدری کم است که اگر یک گلوله به اینجا بخورد، همه با هم کشته می‌شویم. او درست می گفت اما کار ناپسندی انجام داده بود. شـب کـه بـه عقب آمدیم، در مقر گردان مقداد نماز مغرب و عشا را برگزار کردیم. بعد از آن قضیه گروه پلنگها را تفکیک کردیم. پورولی را در واحد اطلاعات و سید علی حسینی را به عنوان جانشین آقای وزیری گذاشتیم. علی میرزایی هم مسؤول یکی از گشتی‌ها شد.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۴۱ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 شهریور سال ١٣٦٠ پورولی را با اکیپی از نیروها به گشت زنی فرستادم. قرار بود بروند در رمل‌های منطقه و ببینند وضعیت به چه صورت است. او رفت و شب نیامد. اکیپ دیگری دنبال آنها فرستادم، ولی او را پیدا نکردند. خودم با چهار نفر دیگر رفتم ولی آنها را نیافتم. صبح که آمدند دیدم چهره پورولی برافروخته است. گفت: حاج آقــا نظر نژاد، یک چیزی پیدا کرده ام که با آن همه مشکلات حل می شود. آنجا آب شیرین و گوارا و سرد پیدا کردم. پرسیدم: چطور؟ گفت: وقتی برگشتیم از بی آبی طاقت نیاوردیم. به دنبال آب گشتیم. به بوته های سبز که برخوردیم فهمیدیم که آب در نزدیکی است. رملها را بیش از یک متر کندیم و به آب سرد و گوارایی رسیدیم. می توانیم در آنجا چاه بزنیم. 🔘 فردای آن روز همراه سیدعلی حسینی و پورولی رفتیم دیدم چشمه آب سرد و گوارایی آنجا هست. حسن باقری در آن زمان جانشین آقای رحیم صفوی و مسؤول اطلاعات قرارگاه جنوب بود. موضوع را با او در میان گذاشتم. باقری می‌گفت من باورم نمی‌شود، مگر بروم و ببینم! غروب همان روز رفتیم چشمه آب را دید گفت: نیروهای شناسایی این منطقه را خوب بگردند اگر بتوانیم از اینجا تا چزابه جاده ای احداث کنیم آن وقت است که با عراقی ها سینه به سینه و قدم به قدم درگیر می‌شویم. جاده از پشت آنها تا تنگه چزابه می رود. یعنی می‌توانیم از روبه رو آنها را دور بزنیم و پدرشان را در آوریم! اگر چزابه را بگیریم نیروهای عراقی دو قسمت می‌شوند. 🔘 یعنی ارتباط شمال به جنوب نیروهای عراقی در این منطقه قطع می‌شود. حسن باقری با دیدن آن چشمۀ آب طرح و نقشه خود را همانجا بیان کرد. همراه دو نفر از مسؤولین جهاد رفتیم. آنها گفتند: به شرط آوردن خاک از جای دیگر، می‌شود جاده زد. برای حفظ حرکت شن به مقداری لیف خرمای لخت کرده نیاز داریم. مقداری خاک رس از جبهه الله اکبر آوردیم تا مسیر جاده را مشخص کنیم. بچه های اطلاعات از جمله پورولی رفتند شب نماها را از تنگه چزابه تا شحیطیه به زمین کوبیدند. 🔘 جاده سازی شروع شد. فاصله ما در آن محل با عراقی ها، پانصدمتر بود. آنها گمان نمی کردند که ماشین بتواند در رمل حرکت کند. خط پدافندی ما از روستای دهلاویه به سمت ارتفاع کله قندی بود. بلندترین ارتفاع الله اکبر روبه روی رملها بود. وقتی ما خودمان را وصل کردیم، عراقی‌ها به اجبار ما را در این حالت پذیرفتند. حوالی شهریور ماه برای یک عملیات آماده می شدیم. نیروهای ما در اهواز، عملیات مشابه انجام می‌دادند. حسن باقری با ما همکاری خیلی خوبی داشت. یک قسمت از قرارگاه جنوب را برای آموزش نیروها در اختیار ما قرار داده بودند. از میدان تیر آنجا هم استفاده می‌کردیم. 🔘 شب یازدهم شهریور همگام با نیروهای ارتش عملیات را آغاز کردیم. دو گردان از ارتش و سه گردان نیرو از سپاه شرکت داشتند. هنوز جاده درست نشده بود. می‌خواستیم از جادۀ پل بستان به سمت چزابه حرکت کنیم تا هم جاده سازی آسان تر شود و هم خودمان نزدیک جاده باشیم. ساعت ده شب به سمت خط دشمن حرکت کردیم. قرار شد پشت میدان مین دشمن توقف کوتاهی برای اعلام رمز داشته باشیم. گردانی را که من هدایت می‌کردم یک گروهان آن ارتشی بودند. فرماندهی دو گردان دیگر به عهده ستوان یار فریدون خدابخش و ولی الله چراغچی بود. 🔘 فرمانده گروهانهای من به عهده نعمانی، جفایی و ابوالقاسم اکرمی بود. به آنها گفتم: نیروهایتان را جلو بکشید. در این بین یک سرباز قدبلند پایم را گرفت و گفت برادر پاسدار! می‌گویند شما در شب عملیات معجزه می‌کنید. ناراحت شدم و پایم را کشیدم. گفتم: معجزه کجاست؟ متوجه شدم کل نیروهای گردان حرکت کرده اند و خاکریز را شکسته اند. در همین حال گلوله تانکی به زمین خورد. آن سرباز در اثر اصابت ترکش شکمش پاره شده بود. جنازه او را جمع کردم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۴۲ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 به خاکریز دوم که رسیدم دیدم نیروها پشت خاکریز آرایش نظامی گرفته اند. فکر کردم نمی‌خواهند رد شوند. رفتم بالای خاکریز آستین‌ها را بالا زدم و بچه ها را یکی یکی رد کردم. یک دفعه دیدم یکی از تانک‌های عراقی از آن طرف بالا آمد و شلیک کرد. گلوله اش بـه زیــر پایم خورد. دو سه متری روی هوا چرخیدم و به زمین خوردم. سرم سنگین شد. اول حس کردم سرم از بدنم جدا شده است، منتهی چــون گرم هستم متوجه نیستم. غبار عجیبی هم پیچیده بود. بیسیم چی من که اسمش جاجرم بود، صدایش بلند شد و گفت: حاجی شهید نشده بچه ها بروید جلو. حاجی یک مقداری خراش برداشته. الان بلند می شود و می آید. یک وقت دیدم آقای صادقی و مسؤول تخریب گردان کنارم ایستاده اند. من تکان خوردم و و بلند شدم. آقای کفاش به شدت می خندید گریه هم می‌کرد پرسیدم: چرا این جوری هستی؟ گفت: حاج آقا نظر نژاد، شما لختی! نگاه کردم و دیدم موج انفجار همۀ لباسهایم را کنده است، فقط یک تکه از پارچه شلوار و مقداری از پارچه شورتم باقی مانده بود. چشم و گوش چپم آسیب دیده بودند. ماهیچه دستم را ترکش برده بود. قسمتهای زیادی از بدنم ضربه کاری خورده بود، ولی چون قوی و تنومند بودم متوجه نبودم. خودم را تکان دادم تا بتوانم بهتر روی زمین بایستم. آقای کفاش پیژامه سفید و گشادی را که داشت، به من داد تا بپوشم. پاچه های آن را بالای پوتین‌هایم محکم بستم. کلتم را به کمر بستم و اسلحه ام را خواستم. فشنگ‌های اسلحه من، همه اش رسام بود. برای اعلام به فرمانده گروهانها یک رگبار هوایی شلیک کردم. صدای تکبیر بچه ها بلند شد. همه متوجه شدند که من زنده ام. بچه ها تکبیر گفتند و می‌رفتند. تانکهای ارتش از همان خاکریز اول، یک قدم جلوتر نیامدند. بالاجبار ما به خط اول عراقی‌ها برگشتیم. تا ساعت نه صبح درگیری را ادامه دادیم. رجبعلی آهنی که فرمانده یکی از گردانهای احتیاط بود، نزد من آمد. آنها به عقب خبر داده بودند که بابانظر مجروح شده و نمی تواند گردان را هدایت کند. او به بیسیم‌چی من گفت: آقای نظر نژاد را عقب ببرید. علی آهنی، فرد قاطعی بود. گفتم نمی خواهم بروم. آهنی گفت: حاج آقا، خون زیادی از شما رفته اگر مانع بشوی، از بین میروی. ساعت نه شب بود که علی آهنی به جانشینی من برای فرماندهی گردان آمد. به علی آهنی گفتم من خودم به تنهایی می‌توانم عقب بروم. راه افتادم. حدود یک کیلومتر از برادران فاصله نگرفته بودم که حالم به هم خورد و جلوی چشمانم تیره و تار شد. سرم گیج می رفت. در کنار جاده که جنازه دو شهید افتاده بود دراز کشیدم. یکی از ترکش ها به قفسه سینه ام خورده بود. مقداری از آن بیرون مانده بود. درد زیاد باعث شد که با دست آن را بیرون بکشم. خون از محل ترکش فواره زد. روی زخم را باند گذاشتم احساس کردم. قلبم طور دیگری شده است. ناخودآگاه آماده شهادت شدم. بین این دو شهید دراز کشیدم. اعتقاد داشتم آماده دیدن امام زمان (عج) هستم. وقتی چشمانم تار شدند یک دفعه متوجه شدم دختر بچه ام آنجا بالای سرم ایستاده. حس کردم روی خاکریز افتاده ام و میدیدم که او با چادر سفید و گلدار از سمت میدان مین به طرفم می آید. چادر را زیر بغل گرفت و فریاد می‌کشید: آقا جان. متوجه مادرم که پشت سر او حرکت می‌کرد، شدم. حالت عجیبی داشتم. تمام بدنم می لرزید. اشک از چشمانم جاری شده بود. اشک ریزان می گفتم دخترم صبر کن اینجا خمپاره است. جلو نیا... در همین اثنا، کسی نزدیک شد و دستم را گرفت. چشمانم را باز کردم و آقای اخوان را بالای سرم دیدم. احوالم را پرسید و زیر بغلم را گرفت در راه آمبولانس که برای انتقال من به عقب می آمد، رسید. راننده گفت: برای بردن نظرنژاد آمده ام. اخوان گفت: به شما در خط نیاز بیشتری دارند. آتش دشمن سنگین است. من حاجی را می‌برم. باقی راه را به کمک او تا پشت خاکریز خودمان آمدم. حسن باقری، حسین آذری نوا و حاج آقا بزم آرا آنجا بودند. سرگرد ارتشی با عده زیادی از نیروهای خود آنجا بود تعداد زیادی تانک، نفربر و سایر‌ ماشین آلات و ادوات ارتش پشت خاکریز خودمان مستقر بودند! پرسیدم چرا اینها اینجا ایستاده اند؟ اگر خط دشمن را می خواهید نگه دارید، چرا جلو نمی روید؟ حسن باقری گفت: هرچه ما گفتیم، آنها نپذیرفتند.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۴۳ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 تمام بدنم غرق خون بود چشم چپم کور شده بود. گوش چپم دیگر نمی شنید. پهلو و قفسه سینه ام شکافته بود ماهیچه های دستم آش و لاش بودند. پاهایم وضع بهتری نداشتند اما به نظر خودم خوب و سالم بودم. حسین آذری نوا با دیدن من شوکه شد مرتب دور می‌چرخید و می گفت نظر نژاد چشمت چه شده؟ آقای بزم آرا دوید و برای من آبمیوه آورد. پزشکیاری که آنجا بود، گفت: ایشان باید تحت درمان قرار بگیرند. به او نباید آب بدهید. به آذری نوا گفتم شما به چشم من چکار داری؟ نیروها دارند تلف می شوند. جلو بروید. اگر این آقا زخمهای من را پانسمان کند، با شما می آیم. پزشکیار گفت: شما باید به عقب منتقل شوید. وضع تان خوب نیست. 🔘 بعد از پانسمان با یک آمبولانس من را به اورژانس محور اللہ اکبر بردند. در آنجا دیدم بیش از صد نفر مجروح بستری هستند. همه منتظر آمبولانس و هلی کوپتر بودند از آمبولانس پیاده ام کردند. دکتر که در آنجا بود گفت شما خونریزی مغزی دارید. تکان نخورید. من هم با بدن لخت و یک پای در جامه دراز کشیدم. یک بنده خدایی آمد و روی شکم من شماره سیزده نوشت! می‌دانستم که شماره ها برای جنازه است. پرسیدم چکار می‌کنی؟‌آن بنده خدا ترسیده بود و فریاد زد آقای دکتر، آقای دکتر، این هنوز زنده است. دکتر گفت مگر قرار است مرده باشد؟ این شماره را پاک کن این که قرار نیست بمیرد. اول ضربان قلب را کنترل کن، همین طور تندتند شماره نگذار. 🔘 بالاخره هلی کوپتر آمد و ما را از اورژانس محور به اهواز بردند. آنجا، در محل هتل قیام، بیمارستان درست کرده بودند. دو نفر از خانمهای امدادگر برای بردن برانکارد من آمدند. هر کاری کردند، نتوانستند آن را بلند کنند. عاقبت خودم بلند شدم، راه افتادم و آنها با برانکارد خالی پشت سر من می‌دویدند و می‌گفتند برادر شما نباید تکان بخوری. گفتم شما که نمی‌توانید من را ببرید کس دیگری هم نیست که به شما کمک کند. این جا هم شلوغ است. شما فقط بگویید من باید کجا بروم؟ گفتند از پله ها پایین بروید! برای عکس برداری پایین رفتم. دکتری که عکس می گرفت، گفت: شما دیگر حق تکان خوردن ندارید. پرسیدم: چرا؟ گفت: اگر تکان بخوری می‌میری. ما خودمان شما را می‌بریم. :گفتم اینها که نمی‌توانند من را ببرند. دکتر گفت: می گویم کسی بیاید. 🔘 دو نفر آمدند و گفتند آقای دکتر مشکل است که بتوانیم ایشان را‌بالا ببریم. خیلی سنگین است. عاقبت من را چهار نفری به طبقه دوم‌کشاندند. روی تخت دراز کشیدم. یکی از آنها گفت تکان نخور تا هواپیما آماده رفتن بشود. شما را به شهر دیگری می‌فرستیم. آقای گرجی مسؤول دفتر ستاد خراسان و سه نفر از برادران پشتیبانی ستاد به عیادت من آمدند. وقتی عباس نعلبندان را با لباس پزشکی دیدم تعجب کردم. پرسیدم تو که دکتر نیستی. چرا اینجا می گردی؟ گفت: خودم را به عنوان دکتر جا زده ام تا بتوانم کار بچه های ستاد را راه بیندازم. بعد هم گفت: حاجی طوری ردیف کرده ام که شما را به فرودگاه ببرند. ساعت شش عصر با یک هواپیمای شرکت نفت ما را به شیراز بردند. در بیمارستان شماره سه ارتش برانکارد را روی نیمکتی گذاشته بودند. کسی به من توجه ای نداشت. 🔘 خانم جوانی با پوشش و مقنعه سفید بالای سرم آمد. وقتی به من نگاه کرد، سریع دوید و رفت و با یک پزشک برگشت. به محض این که دکتر وضعیتم را دید، گفت: ببریدش به اتاق عمل. زمانی که به هوش آمدم صبح شده بود. هر دو چشمم و هر دو دستم را بسته بودند. فریاد زدم پرستاری آمد و گفت: سروصدا نکن. شما حق حرف زدن ندارید. پرسیدم چرا چشمانم را بسته اید؟ گفت: به خاطر این که چشم شما را عمل کرده اند. اگر دستهای شما را نمی بستیم خودت را از تخت می انداختی، آرام بگیر و حرف نزن.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻  بابا نظر _ ۴۴ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 ساعت ده صبح بود که دکتر بالای سرم آمد. آدم سالخورده ای بود. کمی هم ته ریش داشت. گفت: خدا را شکر که خطر رفع شد. خونریزی مغزی خود به خود رفع شده است. چشمتان را عمل کردیم تا بعد ببینیم چه میشود. در صورتی که من فکر می‌کردم، چون چشم چپم بیرون آمده بود، محتویات آن را تخلیه کرده باشند. فردا بعد از ظهر دوباره چشمانم را عمل کردند. خیلی تلاش کردند تا بتوانند چشم ها را ترمیم بکنند. روز بعد به هوش آمدم. همان خانم که اول آمده بود، بالای سرم ایستاده بود. او برای من از منزل خودش سوپ آورده بود! پرسیدم: خانم، شما چکاره هستید؟ گفت شوهرم ستوان یکم ارتش و خلبان هلی کوپتر است. او هـم در این جاست. 🔘 دیدم آقایی با لباس نظامی و درجه ستوان یکمی در کنارم ایستاده. گفت آقای نظر نژاد! حالتان خوب است؟ تعجب کردم و پرسیدم شما مرا از کجا می‌شناسید؟ گفت: زمانی که در جبهه با فرمانده لشکر ۹۲ زرهی خوزستان بحث می کردید، به عنوان نماینده هوانیروز آنجا بودم. در آن جلسه، اسم شما را یاد گرفتم. اینجا هم که شما را دیدم به همسرم گفتم شما یکی از مسؤولین رده بالای سپاه هستید. شما در بیهوشی بوده اید. مقداری از این سوپ بخورید. دکترها گفته اند معده شما به هم چسبیده است. به سختی مقداری از آن سوپ به من خوراندند. بعد از صحبت های او، به همسرش گفتم شوهرتان امروز من را دیده است. 🔘 شما دیشب بالای سر من آمدید، چطور مرا شناختید؟ گفت: دیشب که شما را آوردند مرتب یک آیه از سوره ناس را تکرار که می کردید من تعجب کردم. شب هم ماندم صبح به منزل رفتم، سوپ را درست کردم و به شوهرم گفتم که چنین شخصی در بیمارستان است. از مشخصات شما، حدس زد که خودتان باشید. مشتاقانه به اینجا آمد و حدس او درست بود. از آنها خواستم تا به منزل ما خبر بدهند. رفتند و با پیرمردی شصت ساله آمدند. پیرمرد کنارم نشست و صحبت هایم را یادداشت کرد. پرسید: تلفن دارید؟ گفتم خودمان نداریم. نجاری نزدیک منزل ما تلفن دارد. بعد هم شماره را به او دادم. ایشان تماس گرفته بود. آقای رضا نصیری - صاحب نجاری - به منزلمان رفته بود. او به همسر و برادرم خبر داده بود. در آن زمان پدرم هنوز زنده بود. 🔘 برادر بزرگم که کامیون داشت. با مادرم راه افتاده بودند. پسر عمه ام که روحانی است، همراه آنها آمده بود. در بین راه کامیون خراب می‌شود. به قم میروند و آن را برای تعمیر می‌گذراند، از آنجا با اتوبوس راهی شیراز شده بودند. اول صبح روز چهارم بود که سومین عمل را روی چشمم انجام دادند. روی قسمت پارگی قفسه سینه و ماهیچه پا عملهایی انجام داده بودند. آنها میخواستند از عضلات باسن به قسمتهای ضایع شده، پیوند بزنند. عاقبت به این نتیجه رسیدند که من آدم خوش گوشتی هستم. در واقع بدنم می‌توانست برای ترمیم وارد عمل شود. 🔘 زخم را بخیه زدند و بسته بودند. صبح روز چهارم بود که صدای نوحه خوانی مادرم به گوشم رسید. میخواند و میگفت جان مادر کجایی؟ به پرستار گفتم این صدای مادر من است که می آید. صدایش را شناختم. بگذارید داخل بیاید. مادر ، همسر ، پدر ، برادر، عمو پسرعمه و مادر همسرم، همه با هم بودند ! مادرم آمد و من به خاطر این که خودم را شاداب و سالم نشان بدهم، از تخت پایین آمدم و سرپا ایستادم. پدرم به مادرم گفت شما چرا این قدر زاری کردی؟ بیا ببین فرزندت از من هم سالم تر است. مریض که نمی‌تواند بایستد و راه برود. مادرم گفت: من پسرم را می‌شناسم به خاطر این که من ناراحت نشوم از تخت پایین آمده و الا قادر به ایستادن نیست. آمد و دوری در اطراف من زد تا مطمئن شود روی پاهای خودم ایستاده ام یا نه. گفتم پاهایم سالم است و فقط مقداری زخمی شده و باندپیچی کرده اند. یک مقداری هم چشمم آسیب دیده است. برادرم گفت که شما را باید به مشهد منتقل کنیم تا در آنجا درمان شوید.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂