🔴خودآگاهی و استحمار 🔷خودآگاهی ! بالاتر از آگاهی از فلسفه، آگاهی از علم، آگاهی از تکنیک، آگاهی از صنعت; اینها «آگاهی» است نه «خودآگاهی»، یعنی چیزی که مرا به خویش بنمایاند، چیزی که متوجهم کند که من چقدر «ارزش» دارم. هرکس به میزان ایمانی که به خویش دارد، «ارزش» دارد. چقدر ما را تحقیر کرده اند! نظام اجتماعی و تربیتی را نگاه کنید - از خانواده به بعد همینطور است - به قدری ما را تحقیر کرده اند که چیزهایی را به عنوان «امکانات قدرت خودمان»، برای خود،نمی شناسیم که حتی بچه های حیوانات اینقدر خودشان را عاجز نمی بینند ! حتی از اینکه حرفمان را بگوییم، انتقاد کنیم، سوالی بکنیم، عاجزیم! سراپای وجودمان عجز است، در تصورمان نمی گنجد که عرضه ی انجام کار کوچکی را داشته باشیم! اینقدر نسبت به شخصیت خودمان بی ایمانیم و کوچکیم ! و مسلماً نسلی و آدمی که خودش، خودش را کوچک بشمارد، «کوچک» هم هست ! برای اینکه بتوانی دیگری را به صورت برده خودت تسلیم کنی، اول باید «تحقیرش» کنی، به نحوی که خودش باور کند از نژاد و ذات و خاندان پست است ! آن وقت است که پستی برایش نه تنها چندش آور نیست، بد نیست که با تمام التهاب و آرزو و عشق و التماس، می آید به بردگی تو و پناه آوردن به اربابی تو ! . 📚 برگرفته از کتاب #چه_باید_کرد ، بخش #خودآگاهی_و_استحمار ، صص ۲۰۵ - ۲۰۶ . #مجموعه_آثار_20 🌿 #دکتر_علی_شريعتی 🌿 #سخنان_و_جملات_شریعتی 🌿 ▶️ @doctor_alishariati

🔴 این همه خَریت...؟! . 🔶 مگر ما را، ما دنیای سومی ها، ما شرقی ها، ما مسلمان ها را چه کار کردند؟ اول مذهبمان، زبانمان، ادبیاتمان، فکرمان، گذشته مان، تاریخمان و اصلاً نژادمان را و همه چیزمان را تحقیر کردند و ما را به قدری آدم های دست دوم حساب کردند که ما نشستیم خودمان، خودمان را مسخره کردیم! و در عوض، خودشان را آنقدر برتر و بالاتر و عزیزتر نشان دادند، به ما باوراندند، که ما تمام تلاش و دعوت و آرزو و مبارزه مان برای «نوکری فرنگ» شد، تا اینکه ادای آنها را دربیاوریم، شبیه آنها حرکت کنیم، حرف بزنیم، راه برویم! 🔷 حتی تحصیلکرده ی دانشمند ما از اینکه زبان فارسی را از یاد برده، افتخار می کند، این همه خریت ؟! آخر خریت هم نمی شود گفت که به خر توهین می شود! آدم اینقدر در بی شعوری افتخار بکند، در ندانستن، در فراموش کردن؟! خیلی عجیب است! نه اینکه در فراگرفتن زبان فرنگی افتخار بکند; در اینکه زبان خودش یادش رفته و بعضی چیزها را نمی داند، افتخار می کند! تا این حد عاجز و ذلیل! اینکه دیالکتیک «سوردل» است. 🔶 دیالکتیک سوردل، دیالکتیک بچه است. بچه، وقتی که مادرش می راندش، دعوا و تحقیرش می کند، ناراحت است و برای اینکه از حمله های مادر در امان بماند، به خود مادر پناه می برد; این، دیالکتیک سوردل است! . . 📚 برگرفته از کتاب #چه_باید_کرد ، بخش #خودآگاهی_و_استحمار ، ص ۲۰۶ . #مجموعه_آثار_20 🌿 #دکتر_علی_شریعتی 🌿 #سخنان_و_جملات_شریعتی 🌿 ▶️ @doctor_alishariati