«بسم الله الرحمن الرحیم» 🗒#یاد_ایّام 🖋فصل دوم، قسمت هفتم (پیاپی بیست و چهارم) از نفْس‌پروری تا نفْس‌کُشی (۵) ۱- زمانی که خدمت حضرت آیت‌الله نجابت رضوان الله تعالی علیه رسیدم، از همان روزهای اول، فرمودند: « اگر می‌خواهی در این حوزه با کسی رفاقت کنی فقط با این سه نفر رفاقت نزدیک داشته باش : آقای حاج محمدتقی نجابت (که حضرت استاد و به تبع ایشان، سایرین، ایشان را آقای حاجی می‌خواندند), آقای حاج علی‌نقی نجابت و آقای حاج سید محی‌الدین عندلیب (داماد حضرت استاد)» بر آقای حاج محمد تقی تاکید خاصی داشتند. البته رفاقت با همهٔ طلاب، مطلوب و برگزیده بود ولی شاید این سه نفر برای نفْس بنده چنان مناسب بودند که می‌توانستم با آن‌ها مصداق «بین الاحباب تسقط الآداب» را پیدا کنم. بنده هم این امر را غنیمت شمردم و این رفاقت را تا آخر ادامه دادم و ان‌شاءالله خدا توفیق دهد تا باز هم تا آخر ادامه دهم‌‌ ۲- در سال ۱۳۶۷، حضرت امام رضوان الله تعالی علیه بیاناتی داشتند که تحولی در حوزه و ساختار تشکیلات روحانیت را ایجاب می‌کرد. از همهٔ حوزه‌های سراسر کشور خواسته شد تا نظرات و دیدگاه‌های خود را در باب این موضوع به مدیریت حوزهٔ علمیه قم ارسال کنند و نمایندگان خود را برای شرکت در همایشی با همین موضوع به قم اعزام نمایند. حضرت استاد با قلم خود جواب سوال‌هایی را که از حوزه شده بود نگاشتند که حاصل آن جزوهٔ «زیّ طلبگی» شد. سپس به مرحوم آیت‌الله حاج محمدتقی نجابت ماموریت دادند تا حامل این پیام به حوزهٔ علمیهٔ قم باشد. سه نفر را هم با ایشان روانه قم کردند: آقای حاج علی‌نقی نجابت، آقای سید محی‌الدین عندلیب و حقیر. این امر از یک سو، لطف و عنایت حضرت استاد بود در حق بنده، و از سوی دیگر، یادآوری آن رفاقتِ لازم و کارسازی بود که بایستی با این سه بزرگوار داشته باشم. هر چهار نفر با یک پیکان، عازم قم شدیم. هرچند که جلسات قم دستاورد چندانی نداشت اما این جزوهٔ «زیّ طلبگی» که چندین بار از جانب حوزهٔ علمیهٔ شهید محمدحسین نجابت تجدید چاپ شده است، دستاورد علمی و راهنمای اخلاقی بزرگی برای همهٔ طلاب و مدیران حوزه بوده است و خواهد بود. ۳- نهم بهمن ۱۳۶۸، روز عروج ملکوتی حضرت استاد بود. وصال آن ولیّ خدا با محبوبش هرچند آرزوی دیرینه حضرت استاد بود، لیکن برای امثال ما، فراق ایشان مصیبت و غمی غیر قابل تحمل بود. داستان آن روزِ غم‌بار را در کتاب حدیث سرو آورده‌ام. احساسی فراتر از یتیمی به ما دست داده بود؛ احساسی که برای حقیر فوق العاده کمرشکن بود. یاد باد آن‌که سر کوی توام منزل بود دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود با تقدیر چه می‌توان کرد. ظاهراً همه گلشنی که زیر سایهٔ آن عزیز، آشیانهٔ ما محسوب می‌شد رو به خشکیدن و پراکندگی می‌گذاشت. اما روح پرفتوح حضرت استاد بنا را چنان گذاشته بود که جمعیت ما پراکنده نشود و آن گلستان، خرّم و سرسبز تداوم یابد. چون که شد خورشید و ما را کرد داغ چاره نبْوَد بر مقامش از چراغ چون که شد از پیشِ دیده وصل یار نایبی باید از اومان یادگار چون که گل بگذشت و گلشن شد خراب بویِ گل را از که یابیم از گلاب و مرحوم آیت‌الله حاج شیخ محمدتقی نجابت رضوان الله تعالی علیه، همان نایبی بود که سی و دو سال آن جمعیتِ حوزهٔ شهید محمدحسین نجابت را حفظ کرد و روز به روز بر بالندگی آن افزود. ۴- راجع به خصوصیات و سجایای مرحوم آیت‌الله حاج شیخ محمدتقی نجابت در جای دیگری سخن گفته‌‌ام. به مصداق «الولدُ سرّ أبیه»، ایشان مظهر محبت، رفاقت، رحم، دل‌سوزی، توکل و توحیدِ حضرت استاد بود. خداوند فتوحاتی قلبی و معرفت و محبتی تمام عیار، نصیب ایشان کرده بود. تا حدود زیادی همان نفْس‌شناسی و حفاظت و تسلطِ بر نفوس را از پدر خویش، حضرت استاد، به ارث برده بودند. خیال افراد را می‌خواندند. از آینده پیشگویی‌های دقیقی داشتند. بر تعبیر خواب و تأویل رؤیا توانایی بالایی داشتند. یاد دارم که زمانی خوابی دیده بودم. برای ایشان نقل کردم و تعبیر آن را از ایشان خواستم. بی‌درنگ فرمودند مگر فلانی هم در همان صحنهٔ خواب تو حاضر نبود؟ با تعجب عرض کردم که: بله حاضر بود. سپس ایشان تعبیر آن خواب را برایم بیان کردند. کرامات فراوانی از ایشان مشاهده کردم که بیان آن‌ها از حوصلهٔ این وجیزه خارج است. فقط همین‌قدر می‌توانم بگویم که عنایاتِ غیبی و باطنی ایشان در حدی بود که خودم، خانواده‌، فرزندانم و حتی اطرافیانِ دیگر و دورترم را از خیلی از همّ و غم و گرفتاری‌های معنوی و دنیوی رهانیدند و ما را مدیون خودشان کردند. به خانهٔ ما می‌آمدند. ساعت‌ها وقت می‌گذاشتند. حق رفاقت را به کمال و تمام ادا می‌نمودند و گره‌گشایی می‌کردند: به دورِ لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش به بویِ گُل نفسی همدمِ صبا می‌باش

چو غنچه گرچه فروبستگی‌ست کارِ جهان تو همچو بادِ بهاری گره گشا می‌باش مریدِ طاعتِ بیگانگان مشو حافظ ولی معاشرِ رندانِ پارسا می‌باش ۵- عنایات حضرت آیت‌الله حاج محمدتقی نجابت در تداوم عنایات حضرت استاد حاج شیخ حسنعلی نجابت، بنده را وارد عرصه‌های جدیدی کرد. از جمله، ایشان بنده را به منبر رفتن در محرم و بر پا داشتن عزای امام حسین علیه‌السلام، واداشتند؛ چیزی که بنده هیچ‌گاه توانش را در خودم نمی‌دیدم و از مخیله‌ام نیز عبور نمی‌کرد. حکایت این منبری شدن را در کتاب گلبانگ سربلندی آورده‌ام؛ منبرهایی که موجب شرف و مایه سربلندیِ حقیر محسوب می‌شود و تا امروز هم ادامه دارد: بر آستان جانان، گر سر توان نهادن گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد این توفیق، هم ابراز عشقِ دیرینه به آن حضرت است هم آن‌که این عشق را تعمیق می‌بخشد. جناب حجت‌الاسلام حاج شیخ علی محمد نجابت، از قول پدرشان حضرت آیت‌الله حاج شیخ محمدتقی، نقل می‌کردند که حضرت آیت‌الله حاج شیخ حسنعلی نجابت از این عنایت حضرت اباعبدالله علیه‌السلام و عشقی که حقیر به ساحت بلند سیدالشهدا داشتم، خبر داده بودند. خبری که باز هم حالت انشایی داشت. یعنی این عشق را شعله‌ورتر می‌کرد. ظاهرا مرحوم آیت‌الله حاج شیخ محمدتقی بر همین اساس، بنده را بر منبرهای هر ساله در دههٔ محرم ملتزم کرده بودند‌. حاصل آن منبرها هم نیز با عنایت و اصرار مرحوم حاج شیخ محمدتقی، سه کتابِ گلبانگ سربلندی، شفاعت و جایگاه آن در عاشورا و خصایص امام حسین علیه‌السلام از دیدگاه حضرت آیت‌الله نجابت بود. ۶- مرحوم آیت‌الله حاج شیخ محمدتقی بر حفظ آثار مرحوم پدرشان همت کامل گذاشته بودند. بسیاری از افاضات و دروس مضبوطِ حضرت استاد را به صورت کتاب درآوردند حقیر را هم مُقرّرْ مناسبی برای این افاضات تشخیص می‌دادند. لذا علاوه بر آن کتابِ خصائص امام حسین(ع)، مرا واداشتند که کتاب حدیث سرو را در باب زندگی و احوالات حضرت استاد به رشتهٔ تحریر در بیاورم. تدریس دو درس گلشن راز شبستری و شرح الاسماء الحسنی از حاجی سبزواری را که با رحلت استاد ناتمام مانده بود، به عهدهٔ حقیر گذاشتند‌. کلمات قصار باباطاهر در زمینهٔ عرفان، علم و معرفت، کتاب بسیار گران‌قدری است‌. حضرت استاد مدتی این کلمات قصار را در حوزهٔ علمیهٔ شهید محمدحسین نجابت شرح می‌کردند. مرحوم آیت‌الله حاج شیخ محمدتقی، حقیر را واداشتند تا در ایام کرونا این شرح حضرت استاد را به طور مجازی، برای طلاب عزیز حوزه شرح کنم. این شرحِ شرح هنوز هم ادامه دارد. ۷- با عنایت مرحوم حاج شیخ محمدتقی نجابت، دورهٔ کارشناسی ارشد الهیات و معارف اسلامی در دانشگاه قم (مرکز تربیت مدرس) و دورهٔ دکتری حکمت و فلسفهٔ اسلامی را در دانشگاه تربیت مدرس تهران گذراندم؛ چرا که ایشان حضور جدی در صحنهٔ دانشگاه را نیز برای حقیر لازم می‌دیدند. برای ورود در دورهٔ کارشناسیِ ارشدِ مرکز تربیت مدرس قم، داشتنِ مدرک اتمام کفایتین لازم بود. اما حوزهٔ مرحوم حضرت استاد هیچ‌گاه زیر پوشش حوزهٔ علمیهٔ قم نبود‌. ناچار برای گرفتن آن مدرک، باید نُه پایه را امتحان کتبی و شفاهی می‌دادم. همهٔ کتبی‌ها را در عرض یک هفته امتحان دادم و همه را با نمرهٔ ۲۰ قبول شدم! شفاهی‌ها را هم در کم‌ترین مدتِ ممکن تمام کردم و قبول شدم و مدرک اتمام کفایتین گرفتم. مسئولان دایرهٔ امتحانات شورای مدیریت باورشان نمی‌شد که در شیراز، حوزه‌ای به این قوت وجود داشته باشد. فکر می‌کردند که شاید از حوزهٔ مشهد و یا حداکثر از حوزهٔ اصفهانم. ممتحنی که امتحان کفایه را به صورت شفاهی می‌گرفت، وقتی که پاسخ‌هایم را شنید، با توجه به محاسن بنده که تقریباً سفید شده بود، گفت: «معلوم است شما چندین دوره کفایه را تدریس کرده‌اید». عرض کردم که خیر! آن را یک دوره، خدمت استادی کامل و فقیهی بی‌مانند درس گرفته‌ام. گذراندن این دورهٔ کارشناسی ارشد و دکتری باعث آشنایی با برخی از مسائل علمیِ شاخه‌هایی شد که در حوزه وجود نداشت. نیز موجب آشنایی نزدیک حقیر با استادان بزرگ حکمت و فلسفهٔ کشور در سطح دانشگاه‌ها شد؛ آشنایی‌ای که به رفاقت و صمیمیت با آن استادان ارجمند انجامید و تا امروز ادامه دارد. ۸- طنز روزگار آن‌که، آن‌چه را از آن فرار می‌کردم دوباره داشت به سرم می‌آمد! به مصداقِ «توبهٔ گرگ مرگ است» و یا حداقل به مصداقِ «ترک عادت موجب مرض است» در هر دو دورهٔ کارشناسی ارشد و دکتری نیز رتبهٔ اول شدم! آن هم در میان فضلای بسیار باسواد و گران‌قدر حوزه و دانشگاه. باز هم نمرهٔ ۲۰! این بار، هم برای پایان نامهٔ کارشناسی ارشد، و هم برای رسالهٔ دکتری! آن هم از جانب هیئت داورانی بسیار سخت‌گیر و نکته‌سنج. البته علت اصلی این توفیق از آن‌جا ناشی می‌شد که هم پایان نامه و هم رساله موضوعشان توحید بود؛ اولی توحید افعالی و دومی توحید ذاتی (وحدت وجود).

درسگفتار شرح گلشن راز، جلسهٔ ۱۰۸: از او هر لحظه دام و دانه‌ای شد وز او هر گوشه‌ای میخانه‌ای شد ز غمزه می‌دهد هستی به غارت به بوسه می‌کند بازش عمارت ز چشمش خون ما در جوش دائم ز لعلش جان ما مدهوش دائم به غمزه چشم او دل می‌رباید به عشوه لعل او جان می‌فزاید چو از چشم و لبش جویی کناری مر این گوید که نه آن گوید آری ز غمزه عالمی را کار سازد به بوسه هر زمان جان می‌نوازد از او یک غمزه و جان دادن از ما وز او یک بوسه و استادن از ما ز «لمح بالبصر» شد حشر عالم ز نفخ روح پیدا گشت آدم چو از چشم و لبش اندیشه کردند جهانی می‌پرستی پیشه کردند نیاید در دو چشمش جمله هستی در او چون آید آخر خواب و مستی وجود ما همه مستی است یا خواب چه نسبت خاک را با رب ارباب خرد دارد از این صد گونه اشگفت که «ولتصنع علی عینی» چرا گفت ✅ @ghkakaie

«بسم الله الرحمن الرحیم» 📖 #معرفی_کتاب «گلبانگ سربلندی» کتاب پیش رو، حاصل منبرها و روضه‌های حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر قاسم کاکایی است که به مدت ۸ سال از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۷ در حسینیه مهد شهیدان شیراز در طول دهه‌ی محرم ایراد فرمودند. ادامه پیدا نکردن این مراسم و منبر و استقبال و درخواست دوستان باعث شد تمامی این سخنان ارزشمند با همت استاد به صورت نوشتار مدون و بازنویسی و تصحیح شوند. نهایتا در سال ۱۳۹۰ برای اولین بار این کتاب توسط انتشارات هرمس به چاپ رسید و به خاطر استقبال مخاطبین در سال ۱۳۹۵ توسط انتشارات حکمت سینا تجدید چاپ شد. نام زیبای این کتاب برگرفته از این بیت زیبای حافظ است: بر آستان جانان گر سر توان نهادن گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد ✅ @ghkakaie

«بسم الله الرحمن الرحیم» 🗒#یاد_ایّام 🖋فصل دوم، قسمت هشتم (پیاپی بیست و پنجم) الفوتبال و ما ادریک ما الفوتبال!؟ ۱- گفتم که این خاطرات بر اساس روند تاریخی تنظیم نشده است و اصلاً جنبه تاریخ نگاری ندارد. در موارد متعدد، یک موضوع را مطرح و در مقاطع مختلف از آن یاد کرده‌ایم. ۲- تاکنون از شعر، سینما و حتی تئاتر یاد کردم‌. همهٔ این‌ها در مقولهٔ هنر جا می‌گیرند و همه به نحوی، با خیال و عالم خیال سر و کار دارند. اما اکنون از پدیده‌ای می‌خواهم یاد کنم که نمی‌دانم آن را در کدام مقوله جای دهم: ورزش، خیال، هنر، عامل اعتیاد و یا جادو. بله از فوتبال می‌خواهم سخن بگویم با همهٔ خوب و بدش؛ با همهٔ هیجانات کاذبش و با همهٔ زیبایی‌هایش. ۳- گفتم که تا کلاس چهارم، که در خانهٔ پدربزرگ و کوچهٔ گلشن سکنی داشتیم، بازی‌های جمعی‌مان به چَلَک مُسّه، اَلَک دولَک و هفت سنگ خلاصه می‌شد؛ اصلاً نمی‌دانستم فوتبال چیست. از کلاس پنجم ابتدایی که به محلهٔ جدید اصلاح نژاد آمدیم با فوتبال آشنا شدم. چندین ماه طول کشید تا بفهمم در این بازی، چی به چی و کی به کیه! حتی دو سنگی را که بچه‌ها به عنوان دروازه، به فاصلهٔ یک متر از هم قرار می‌دادند، نمی‌دانستم که نماد چیست. فقط می‌دیدم که وقتی توپ از بین آن دو سنگ عبور می‌کند بچه‌ها شادی می‌کنند و داد می‌زنند: گل! تعجب می‌کردم. چون فکر می‌کردم که مثل بازی هفت سنگ توپ باید به آن سنگ بخورد تا امتیازی محسوب شود و گل به حساب آید! به هر حال، یواش یواش یاد گرفتم. همسایهٔ دیوار به دیوارمان محمد کارپرور بود. دقیقاً هم‌سن بودیم‌. فوتبالش خیلی خوب بود‌. به علت رفاقتی که داشتیم، در بازی‌های گل کوچک، همیشه ما دو نفر یک تیم را تشکیل می‌دادیم. او در نقش فوروارد و من در نقش دفاع. بعداً یواش یواش از صِرف بازی کردن به علاقه‌مندی و طرفداری از تیم‌های بزرگ هم گرایش پیدا کردیم. نمی‌دانم که چه شد که محمد طرفدار تیم تاج (استقلال فعلی) شد و من طرفدار پرسپولیس! اما این امر مانع رفاقت‌مان نبود. هم‌واره کنار هم در یک تیم بازی می‌کردیم. با پیدا شدن سر و کلهٔ تلویزیون، تب فوتبال هم ما بچه‌ها را بیش‌تر فرا گرفت. بعد از مدتی، تیم گل کوچک محلهٔ ما جنسش جور شد: محمد کارپرور، سید محمد موسوی، منصور(؟)، علی زمانی و حقیر. برای آن که این دو تا محمد با هم اشتباه نشوند آنها را از روی مدل موهایشان نام‌گذاری می‌کردیم! کارپرور موهایش را بلند و شلال، مثل هیپی‌ها روی شانه‌اش می‌ریخت ولی موسوی وسط موهایش را پُرپُشت می‌گذاشت و اطراف آن را اصلاح و ماشین می‌کرد‌ به همین علت، به اولی محمد آمریکایی و به دومی محمد آلمانی می‌گفتیم! خدا رحمت کند محمد آلمانی (موسوی) را؛ در همان ایام نوجوانی از دنیا رفت ولی خاطرهٔ خوشش و خنده‌های شیرینش را هنوز در ذهن دارم‌. از آن طرف پسر عمویم، اصغر، که دو سال از من بزرگتر بود، به دبیرستان رفته و او هم با فوتبال آشنا شده بود. در محلهٔ قدیم خانهٔ پدر بزرگ، تیم گل کوچکی تشکیل داده بودند‌‌. یک بار ما از تیم آن‌ها دعوت کردیم تا در آخرِ محلهٔ اصلاح نژاد با تیم محلهٔ ما مسابقه دهند. آمدند. شکست سنگینی بود؛ لیکن یادم نیست که ما آن را خوردیم یا آن‌ها! روزهای جمعه در منزل پدربزرگ مهمان می‌شدیم. حیاط خانه بالنسبه آن‌قدر بزرگ بود که امکان یک بازی گل کوچکِ چهار نفره را بدهد. اصغر و پسر عمه‌ام حسین، همواره یک تیم می‌شدند و من و پسر عموی دیگرم، اکبر، نیز یک تیم. گاهی هم بعد از ظهر جمعه که همهٔ خانواده منزل پدربزرگ جمع بودند، ما پسرها، به محلهٔ پسر عمه‌ام، حسین، می‌رفتیم؛ در خیابان بیست متری سینما سعدی در یکی از کوچه‌های نزدیک چهارراه سینما سعدی. در آن‌جا با بچه‌های محلهٔ آن‌ها فوتبال بازی می‌کردیم و مسابقه می‌دادیم. البته دردسر اتومبیل‌هایی که رد می‌شدند و باعث توقف پی در پیِ بازی‌مان می‌گشتند، بماند. ۴- در همین زمان بود که با مجلات ورزشی آشنا شدم. بین کیهان ورزشی و دنیای ورزش (مربوط به موسسهٔ اطلاعات)، دومی را برگزیدم. دنیای ورزش مرا با دنیای وسیع‌تری از فوتبال مواجه ساخت. تیم‌های باشگاهی پرسپولیس، تاج، پاس و عقاب چهار تیم مطرح کشور در تهران بودند. جالب است بدانید که دکتر حسین راغفر، اقتصاددان برجستهٔ کشورمان، دروازه‌بان برجستهٔ آن زمان تیم راه‌آهن بود! بعدها تیم‌های شهرستانی مثل صنعت نفت آبادان و برق شیراز نیز مطرح شدند‌. تیم ملی نیز جای خود را برایمان باز کرده بود. یواش یواش با فوتبالِ خارجی هم آشنا شدیم. در سطح تیم‌های ملی، برزیل در صدر تیم‌های محبوب ما قرار داشت‌‌. بازی‌های خیره کنندهٔ تیم ملی برزیل و قهرمانی‌اش با پله را اول بار در سال ۱۹۷۰(۱۳۴۹) از تلویزیون دنبال کردم. در سطح باشگاه‌های بزرگ اروپا نیز، منچستر یونایتد انگلیس و رئال مادرید اسپانیا تیم‌های محبوب من بودند.

البته بعدها هم بایرن مونیخ آلمان با بکن بوئر و آژاکس آمستردام با یوهان کرایُف به تیم‌های محبوب من پیوستند! جعبهٔ جادو (تلویزیون) نیز به این آتش فوتبال دامن می‌زد‌. محبوب‌ترین بازیکن دنیا پله بود. داستان زندگی‌اش را از پاورقی‌های مجلهٔ دنیای ورزش پی می‌گرفتم. این پاورقی‌ها بعداً به صورت کتابی تحت عنوان اشک‌های دونا سلست منتشر شد. دونا سلست مادر پله بود. این کتاب از فقر، نداری، سختی‌ها و چگونگی رشد پله در برزیل سخن می‌گفت. روزهای جمعه بعد از ظهر، تلویزیون خلاصه‌ای از بازی‌های هفتگی جام باشگاه‌های انگلستان را پخش می‌کرد با گزارش بی‌نظیر مرحوم عطاءالله به‌منش. واقعاً معرکه بود. ۵- قبلاً گفتم که با ارشادِ معلم کلاس چهارم ابتدایی‌ام آقای نیک‌فرجام، سینما و هنرپیشه‌هایش را رها کرده بودم. اما فوتبال و قهرمان‌هایش آن خلأ را پر می‌کردند. در فوتبال و در ورزش، نوعی پاکی و صفا را می‌دیدم. وقتی که به کلاس دهم رسیده بودم، خانه‌مان کمی بزرگ‌تر شده بود‌. یک اتاق به من اختصاص پیدا کرد که مطالعه، کار و زندگیم در آن‌جا شکل می‌گرفت. دیوارهای اتاق را با عکس‌های قهرمانان فوتبالِ داخلی و بعضاً خارجی پر کرده بودم. مجلهٔ دنیای ورزش عکس‌های رنگیِ دو صفحه‌ای بزرگی از فوتبالیست‌های بزرگ در وسط مجله می‌گذاشت. من هم -لابد مثل خیلی از نوجوانان دیگر- آن‌هایی را که محبوبم بودند جدا می‌کردم و به دیوار می‌چسباندم. البته سهم اصلی را پرسپولیسی‌ها داشتند: همایون بهزادی, حسین کلانی، مهراب شاهرخی، ابراهیم آشتیانی، صَفَر ایران‌پاک و...! اما پرویز قلیچ‌خانی جایگاهی بس متفاوت داشت. سیاسی بودنش هم او را خیلی برایم محبوب‌تر کرده بود. یاد دارم روزی که صَفَر ایران‌پاک با مهناز، آن خوانندهٔ تبلیغات‌چی عکس جلف تبلیغاتی انداخته بود، در پاکی او شک کردم و هرچه عکس از او بود از در و دیوار اتاقم برداشتم! ۶- در دبیرستان صالح، هم‌چنان فوتبال را دنبال می‌کردم‌. با بچه‌های مدرسه که اهل فوتبال بودند در زمین‌های خاکی هم بازی می‌کردیم. جواد مرادی، حسین مزدوری، باقر برائی و مهدی ظل‌انوار، برخی از آن بچه‌های فوتبالی بودند. البته سردار شهید مهدی ظل‌انوار هرچند فوتبال را دوست داشت ولی عاشق بوکس و به خصوص، محمدعلی کِلِی بود. خداوند او را با حضرت اباعبدالله علیه‌السلام محشور بفرماید. کلاس نهم بودیم که روزی خبر رسید که قرار است تیم فوتبال ارتش ایران با تیم فوتبال ارتش شوروی یک بازی دوستانه برگزار کند؛ آن هم کجا؟ در استادیوم تاج‌گذاری (ارتش سوم) در شیراز. در تیم ارتش ایران چندین ملی‌پوش مثل مصطفی عرب، حسن حبیبی و برخی دیگر عضو بودند؛ در عضویت پرویز قلیچ‌خانی در تیم ارتش شک دارم. تا آن زمان، بازی در این سطح در شیراز برگزار نشده بود. بچه‌ها علاقه‌مند به رفتن به استادیوم و دیدن این بازی بودند. اما بازی در یکی از روزهای وسط هفته، بعد از ظهر برگزار می‌شد؛ ما درست در آن روز و آن ساعت کلاس داشتیم‌. برخی بچه‌ها از من سؤال کردند که: تو برای دیدن این بازی به استادیوم می‌روی؟ جوابم مثبت بود. وقتی که رفتم، پشت در استادیوم ایستاده بودم تا در را باز کنند و داخل برویم. دیدم که اوه! تقریباً همهٔ کلاسِ نهم دبیرستان صالح آن‌جا ایستاده‌اند! فهمیدم که حکایتِ عزم بنده به رفتن به استادیوم، گوش به گوش رسیده است. بچه‌ها هم شیر شده و گفته‌اند وقتی که عزیز دُردانهٔ کلاس، کاکایی، برای دیدن بازی می‌رود چرا ما نرویم! از شما چه پنهان که کمی هم احساس اسپارتاکوس بودن به من دست داده بود! توانسته بودم برده‌های مدرسه را فراری دهم! تیم ارتش ایران در آن روز، پیروز شد و ما خیلی کیف کردیم. آن ساعت با آقای کازرونی درس داشتیم. ایشان به کلاس رفته و غیر از دو سه نفر هیچ‌کس را در کلاس نیافته بود. جریان را سوال کرده بود. جواسیس خبر را رسانده بودند! فردای آن روز که سر کلاس آقای کازرونی رفتیم، آقای کازرونی با حالت بسیار عصبانی و چوب به دست داخل کلاس شد. به همهٔ ما که شاید نزدیک چهل نفر بودیم، با شدت تمام، هر کدام چهار کف دستی زد! نمی‌دانم این همه انرژی را از کجا آورده بود! بعد هم، در کمال ناباوری، مدیرمان، آقای لیاقت، سه نفر را به عنوان رهبر این نافرمانیِ مدنی به دفتر احضار کرد. در راس آنان، حقیرِ سراپا تقصیر قرار داشتم! ما سه نفر را از مدرسه اخراج کرد و گفت: بروید و پدرهایتان را بیاورید تا پرونده‌تان را زیر بغلتان بگذارم و سپس به هر گوری که می‌خواهید بروید؛ هرچه خواهش و التماس کردیم فایده‌ای نداشت. نمی‌دانم بالاخره با چه بدبختی پدرِ بی‌سوادِ من آمد و چگونه توانست آقای لیاقت را راضی کند تا اخراج نشوم!