شوک‌درمانی بیشتر و نه کمتر راهکار میلتون فریدمن برای چین 🔸تعریف فریدمن از دموکراسی که در آن آزادی‌های سیاسی در قیاس با آزادی بی‌قید و شرطِ تجاری، امری غیر ضروری ست، به خوبی با دیدگاه حزب کمونیست مطابقت داشت.حزب می‌خواست عرصه اقتصاد را به روی مالکیت خصوصی و مصرف‌گرایی بگشاید و عنان قدرت را در چنگ خود همچنان حفظ کند. با این کار تضمین می‌شد که هنگامی که دارایی‌های دولتی چوب حراج می‌خورد، مسئولان حزبی و بستگانشان بهترین معاملات را به نفع خود به چنگ می‌آورند و در صفِ معاملات سودآور، نفرات اول خواهند بود. 🔸مدلی که دولت چین قصد اجرا داشت، نزدیک به مدل شیلیِ زمان پینوشه بود: بازارهایی آزاد همراه با کنترل سیاسی استبدادی که با سرکوب و مشت آهنین تحمیل می‌شد. در سال ۱۹۸۳ آنگاه که دنگ ژیائوپنگ دروازه‌های کشور را به روی سرمایه‌گذاری خارجی گشود و از حمایت دولت از کارگران کاست، دستور داد یک نیروی ۴۰۰ هزار نفره پلیسِ مسلح یعنی یک جوخه سیار ضد‌شورش تشکیل شود که وظیفه‌اش درهم شکستن همه مظاهر جنایات اقتصادی کذایی (یعنی اعتصابات و اعتراضات) بود. این جوخه مجهز به بالگردهای آمریکایی و داغگر برقی مخصوص احشام بود. 🔸سپس دولت شروع به واگذاری دارایی‌های دولت به افراد حزب کرد. کنترل قیمت‌ها حذف شد و قیمت‌ها صعود کردند. امنیت شغلی حذف شد و امواج بیکاری ایجاد شد. نابرابری‌های عمیقی بین برندگان و بازندگان واگذاری‌ها در چین جدید شکل گرفت. اصلاحات کذایی رمزی برای تبدیلِ مقامات حزبی به غول‌های عرصه تجارت شده بود. 🔸در برابر فساد گستاخانه و پارتی‌بازی‌های درون حزبی خشم عمومی در حال اوجگیری بود. با به خطر افتادن تجربه بازار آزاد میلتون فریدمن یک‌ بار دیگر برای تایید بازار آزاد به چین دعوت شد، درست مثل زمانی که بچه‌های شیکاگو و پینوشه با راه افتادن شورش داخلی علیه برنامه‌شان در شیلی در سال ۱۹۷۵ خواستار حضور و کمک او شده بودند. 🔸فریدمن در حضور رسانه‌های رسمی دولتی دو ساعت تمام با دبیرکل حزب، دبیر کمیته شانگهای در حزب و رئیس‌جمهور آتی چین دیدار کرد و همان توصیه‌ای را به آنها کرد که به پینوشه گفته بود: "در مقابل فشارها تسلیم نشوید. تاکید من بر ضرورت خصوصی‌سازی و بازارهای آزار و اهمیت لیبرالیزه کردنِ یکباره و ضربتی است. شوک‌درمانیِ بیشتر و نه کمتر ضروری است. گام‌های اولیه اصلاحات در چین موفقیت‌آمیز بوده و چین می‌تواند با اعتماد بیشتر به بازارهای آزاد خصوصی به پیشرفت‌های بیشتری برسد." #دکترین_شوک ۷۳ @haad1442

🔻 آیت‌الله میرباقری: ما باید دنبال رسیدن به یک صلح حقیقی و پایدار باشیم، نه یک صلح شکننده و توهّمِ صلح. در جامعۀ انسانی باید صلح حقیقی واقع شود و اگر جنگی یا جهادی وجود دارد، حتماً مقدمۀ رسیدن به صلح پایدار است. جهادها برای رفع موانع صلح هستند. باید موانعی که بر سر یک صلح پایدار و استوار وجود دارد را از بین برد. #تئوری_مقاومت ☑️ @mirbaqeri_ir

❌ مطالبات شبکه جنگ رسانه ای اصلاحات در شرایط جنگ با اسرائیل ▪️تعیین قیمت ارز به بازار سپرده شود ▪️قیمت انرژی (بنزین، برق و.‌..)آزاد شود ▪️فیلتر سکوهای اطلاعاتی دشمن برداشته شود ▪️جلوی بی‌حجابی و رواج فساد و فحشا را نگیرید ⏪دشمن اتاق جنگ و فتنه انگیزی در داخل کشور را درون اردوگاه اصلاحات بپا کرده است... 🔴 #بیداری_ملت 👇 @bidariymelat

عجله نكنيد،مطالب رسانه‌های عبری منتشر نکنید هوشیار باشید @monem_ps

چند جمله درباره گرانی شیر و برگزاری کنسرت @syjebraily

🔴 جنگ جدید به سبک صهیونیست ها! اول ترور شخصیتی سپس ترور فیزیکی! بی وجدانها! 🔴 #بیداری_ملت 👇 @bidariymelat

اینجا روستای زیبای ما شهیدستان #میقان #امروز همه آماده‌ نبردیم #آموزش_نظامی_همگانی @hzamanim

بازار آزادِ زورکی 🔸چند ماه پس از سفر میلتون فریدمن به چین، اعتراضات سخت‌تر و رادیکال‌تر شد. این اعتراضات تاریخی تقریبا همه جا در رسانه‌های غربی به عنوان برخوردی بین دانشجویان مدرن و آرمانگرا که خواستار آزادی‌های دموکراتیک به شیوه غربی بودند و خودکامگان محافظه‌کارِ خواستار حفظ حکومت کمونیستی تصویر می‌شد. 🔸اما حقیقت را سازمان‌دهندگان اعتراضات در کتب خود بیان کردند. از جمله کتاب نظم نوین چین بیان می‌کند که آنچه اعتراضات را برافروخت نارضایتی عمومی از تغییرات اقتصادی بود یعنی کاهش دستمزها، افزایش قیمت‌ها و ایجاد بحران اخراج کارگران و بیکاری. این تغییرات فی‌نفسه اعتراض علیه اصلاحات اقتصادی نبود، بلکه علیه ماهیت دقیقا فریدمنیِ اصلاحات یعنی سرعت اصلاحات، بی‌رحمی اصلاحات و روند شدیدا ضد‌دموکراتیکِ اصلاحات بود. درخواست برگزاری انتخابات و آزادی بیان از سوی معترضان دقیقا به همین اختلاف نظر اقتصادی مربوط می‌شد. 🔸روز سوم ژوئن ۱۹۸۹ تانک‌های ارتش به سوی معترضان هجوم آوردند و جمعیت را به رگبار بستند. سرکوب‌های مشابهی به طور همزمان در سراسر کشور صورت گرفت. بین دو تا هفت هزار نفر کشته شدند، سی‌هزار نفر مجروح شدند. مثل آمریکای لاتین، شدیدترین سرکوب‌ها متوجه کارگران کارخانه‌ها شد که بیشتر از هر قشر دیگری تهدیدی مستقیم علیه سرمایه‌داری بی‌قیدوشرط بودند. بیشتر بازداشت‌شدگان و اعدامی‌ها از کارگران بودند. پنج روز پس از آن سرکوب خونین، ژیائوپنگ، طی نطقی معترضان را تفاله‌های اجتماع خواند و تعهد حزب به شوک‌درمانی اقتصادی را مورد تاکید مجدد قرار داد و گفت: "هیچ اشکالی به اصول بنیادی سیاست درهای باز وارد نیست و اگر خطایی بوده به این بوده که این اصول به طور کامل اجرا نشده‌اند" در سه سال متعاقب حمام خونِ آن سال، دروازه‌های چین به روی سرمایه‌گذاری خارجی گشوده شد و سراسر کشور منطقه ویژه آزاد شد. این موج اصلاحات بود که برای تقریبا همه شرکت‌های چندملیتیِ روی کره زمین، چین را به بیگارخانه جهان برای کارخانه‌ها تبدیل کرد. هیچ کشوری سودآورتر از شرایط چین پیشنهاد نمی‌کرد: مالیات‌ها و تعرفه‌های سبک وارداتی، مسئولان فاسدِ رشوه‌گیر و نیروی کار ارزان و فراوان که به سبب هراس از سرکوب‌های خشن تا سال‌های سال، ریسک درخواستِ دستمزد مناسب با ایجاد حتی ابتدایی‌ترین ضوابط ایمنی در محل کار را نخواهد کرد. #دکترین_شوک ۷۴ @haad1442

✨اندر حکایت کاهش فاصله نیما و آزاد وقتی یک مقام سیاسی در تربیون‌های عمومی سخن می‌گوید، انتظار افکار عمومی این است که مرتبط با مسائل ملی و منافع عمومی، خبر یا تدبیری از او بشنود؛ چشم اندازی برایش ترسیم شود و در دلش امید جوانه بزند... از این زاویه، به این فرمایشات یک مقام اجرایی دقت بفرمائید: «کاهش قیمت‌گذاری‌های دستوری و شکاف نرخ ارز نیما و بازار برای حذف رانت و کاهش سوء تخصیص منابع در دستور کار دولت است». این جملات، آیا اساسا برای افکار عمومی قابل فهم است؟ مردم عادی که صحبت وزیر را از رسانه ها می شنوند، آیا می‌دانند نرخ ارز نیمایی چیست؟ نرخ ارز بازار چیست؟ کاهش شکاف این دو به چه معنی است؟ در نتیجه کاهش شکاف نرخ ارز نیما و نرخ ارز بازار چه اتفاقی قرار است برای زندگی‌شان بیفتد؟ پاسخ این سوالات قطعا خیر است! به همین دلیل است که باید گفت وزیر اقتصاد دولت چهاردهم با مردم سخن نمی گوید. برای مردم چشم انداز ترسیم نمی کند، در دل مردم امید ایجاد نمی کند. اما مخاطب این سخنان اگر مردم نیستند، چه کسانی هستند؟ مردم کجای این سیاست اعلامی هستند؟ مخاطب وزیر اقتصاد دولت چهاردهم، «دلارداران و دلاری‌فروشان» هستند. دلارداران، یعنی کسانی که از طریق صادرات، درآمد ارزی کسب می‌کنند. دلاری‌فروشان نیز یعنی کسانی که محصولات خود را در داخل کشور به قیمت‌های جهانی ضربدر نرخ دلار می فروشند. ترجمه سخنان وزیر اقتصاد این است: 1- دلارداران عزیز در جریان باشند می‌خواهیم شرایطی فراهم کنیم که دلارهای حاصل از صادرات خود را که در حال حاضر به قیمت 47 هزار تومان به واردکنندگان می‌فروشید، بتوانید با قیمتی نزدیک به 63 هزار تومان (نرخ بازار) بفروشید. یعنی اگر 100 میلیون دلار صادرات کرده‌اید، می‌توانید این 100 میلیون دلار را بجای اینکه به قیمت 4700 میلیارد تومان (هر دلار 47 هزار تومان) بفروشید، حدود 6000 میلیارد تومان بفروشید(هر دلار 60 هزار تومان). اینجاست که ناقابل 1300 میلیارد تومان بدون اینکه چک و چانه ای بزنید، کاسب می شوید. 2- دلاری فروشان عزیز در جریان باشند که به زودی می توانند قیمت جهانی محصولات خود را که اینک در دلار 47 هزار تومان ضرب کرده و به ملت می فروشند، به زودی در دلار 60 هزار تومان ضرب کنند. یعنی اگر، برای نمونه، هر تن مس را که قیمت جهانی اش 9600 دلار است و شما در دلار 47 هزار تومان ضرب می کنید و هر تن را حدود 450 میلیون تومان به ملت ایران می فروشید، به زودی می توانید در دلار 60 هزار تومان ضرب کنید و هر تن را 576 میلیون تومان بفروشید و صفا بفرمائید. اگر مدیرعامل یک شرکت فولادی هستید، می توانید بخشی از این سود را خرج کنسرت کنید و هم مشهور شوید و هم محبوب شوید. اما اتفاقی که برای مردم می افتد و وزیر اقتصاد آن را توضیح نمی دهد؛ 1- تمام اقلام وارداتی کشور که با دلار نیما وارد می شوند (همه چیز بجز بخشی از کالاهای اساسی)، با افزایش نرخ دلار از نیما به نزدیکی! آزاد، متناسب با میزان افزایش نرخ دلار گران می‌شود. 2- تمام محصولاتی که از مواد پتروشیمی و فلزات داخلی تولید می شوند، به دلیل اینکه به دلار به داخل فروخته می شوند، برای تولیدکنندگان و نهایتا مصرف کنندگان گران خواهد شد. پیوست رسانه‌ای این پروژه، یک پیوست رسانه‌ای دو ستونی دارد. در یک ستون، فاصله نرخ ارز نیما با بازار آزاد، عامل رانت و فساد و قاچاق معرفی می‌شود. در ستون دوم، علت گرانی‌ها، نقدینگی و جنگ و تحریم معرفی می‌شود. یک پیوست اجتماعی هم هست و آن، دعوت مردم به کنسرت است که سرگرم شوند و شعر «خر برفت» را هم بخوانند (ماجرای خر برفت را از اینجا بخوانید)... @syjebraily

🎥واگذاری معدن بزرگ سنگ آهن سنگان به بخش خصوصی 🔸در سکوت کامل خبری معدن سنگ آهن سنگان که جز بزرگترین معادن سنگ اهن دنیا می باشد در حال واگذاری به بخش خصوصی است 🔹این واگذاری که در گذشته دو بار قرار بود اتفاق بیفتد با مخالفت و پیگیری های نمایندگان وقت و بزرگان منطقه لغو شد. 🔸سنگ معدنی که سالانه میلیاردها تومان به خزانه دولت پرداخت می کند و با نود درصد بهره وری اقتصادی در دوران تحریم یکی از موفق ترین بخش های اقتصادی دولت است و سهم بزرگی در رفاه مردم منطقه دارد نباید به بخش خصوصی واگذار شود و مردم منطقه را از نعمت های عمومی محروم کند و سود را به جیب سودجویان بخش خصوصی بریزد. 🔹 نماینده سابق خواف و رشتخوار در نامه ای به وزیر صمت وقت فاطمی امین به تفصیل به دلایل لزوم دولتی ماندن این بخش اشاره کرده که در اینجا می توانید بخوانید.. 🔸در این روزهای پر حادثه سودجویان بهترین فرصت را برای واگذاری این معدن به بخش خصوصی پیدا کرده اند که امیدواریم با هشیاری نمایندگان مجلس و دولت مانند دو بار قبلی سنگشان به هدف نخورد. 🔴 #بیداری_ملت 👇 @bidariymelat

آفریقای جنوبی پیش از نئولیبرالیسم 🔸مردم آفریقای جنوبی به مدت ۳۵ سال تلاش کرده بودند و علیه آپارتاید مبارزه کرده بودند. کنگره ملی آفریقا را شکل داده بودند و اصول اعتقادات مورد قبول خود را در "منشور آزادی" بیان کرده بودند. نلسون ماندلا حالا در ۱۹۹۰ هفتاد و یک ساله بود و همچنان در زندان بود و رژیم آپارتاید در بیرون در حال فروپاشی بود. 🔸منشور آزادی چه می‌گفت؟ منشور آزادی از حق همه آحاد ملت برای داشتن کار، مسکن مناسب، آزادی اندیشه و رادیکال‌تر از همه حق سهیم بودن در ثروت‌های این غنی‌ترین کشور آفریقا _که علاوه بر سایر ثروت‌ها دارای بزرگترین معادن طلای جهان است_ صیانت می‌کرد. منشور می‌گفت ثروت ملی کشور، میراث ملت آفریقای جنوبی، باید به مردم بازگردانده شود، مالکیتِ منابع معدنیِ زیرزمینی، بانک‌ها و صنایع و واحدهای تجاری نیز باید تماما تحت کنترل بخش دولتی قرار گیرد. در یک کلام منشور می‌گفت: "حکومت از آن مردم است" 🔸به مدت سه دهه دولت آفریقای جنوبی که تحت سلطه سفیدپوستان بریتانیایی‌الاصل و آفریکانرهای هلندی‌الاصل بود، فعالیت کنگره ملی آفریقا را ممنوع کرد. 🔸آپارتاید صرفا یک نظام سیاسی نبود که به سیاهان حق رای نمی‌داد و حق رفت و آمد آزادانه را از آنها می‌گرفت، بلکه یک نظام اقتصادی بود که نژادپرستی را به عنوان وسیله‌ای برای اجرای تمهیداتی بسیار سودآور به کار می‌گرفت: یک گروه نخبه کوچک سفیدپوست قادر به انباشتن سودهایی هنگفت از معادن، مزارع و کارخانه‌های آفریقای جنوبی بود زیرا که از مالکیت اکثریتِ بزرگِ جلوگیری می‌شد. اکثریتی که مجبور بود نیروی کارش را به بهایی بسیار نازل‌تر از ارزش واقعی در اختیار گذارد و اگر جرئت سرپیچی می‌یافت، مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت و به زندان انداخته می‌شد و حتی کشته می‌شد. 🔸 در دهه ۱۹۸۰ نسل جدیدی از جوانان مبارز ظهور کردند و منشور آزادی را در دستور کار قرار دادند. در ۱۹۹۰ نلسون ماندلا بالاخره از زندان آزاد شد و کنگره ملی آفریقا حاکمیت آفریقای جنوبی را بدست گرفت. #دکترین_شوک ۷۵ @haad1442

بی‌توجهی به اقتصاد در هیاهوی سیاست. 🔸 ماندلا بلافاصله پس از آزادی باید هدایت ملتش برای کسب آزادی را در دست می‌گرفت، ضمن آنکه باید از وقوع یک جنگ داخلی و فروپاشی اقتصادی پیشگیری می‌کرد که احتمال موفقیت در آنها ضعیف به نظر می‌رسید. آفریقای جنوبی تجربه کشور همسایه یعنی موزامبیک را در سال ۱۹۷۵ دیده بودند. 🔸در موزامبیک هنگامی که جنبش استقلال‌طلب به حاکمیت استعماری پرتغالی‌ها بر آن کشور خاتمه داد، کابوسی را از سر گذراند. پرتغالی‌ها هنگام ترک موزامبیک، با غیظ و کینه‌توزی، در مسیر حرکت پله برقی‌ها سیمان ریختند، تراکتورها را خرد کردند و هر چیز را که می‌توانستند حمل کنند همراهشان بردند. 🔸 کنگره ملی آفریقا برای اجتناب از تکرار چنین کابوسی، مذاکراتی را با حزب ملیِ حاکم بر آفریقای جنوبی آغاز کرد. این مذاکرات برای انتقال نسبتا صلح‌آمیز قدرت بود ولی موفق نشد حاکمان دوره آپارتاید را هنگام خروج از قدرت از کینه‌جویی و ایجاد دردسر باز دارد. 🔸حاکمان سفیدپوست آفریقای جنوبی بر خلاف هم‌قطارانشان در موزامبیک، اینجا و آنجا سیمان نریختند. خرابکاری آنها هر چند که همان‌قدر فلج کننده بود اما جزء به جزء منطبق بر مذاکرات تاریخی آنها و کنگره ملی آفریقا بود. مذاکراتی که در دو سطح انجام می‌گرفت. یکی سیاسی و دیگری اقتصادی. بالطبع بیشتر توجهات بر جلسات سیاسیِ پرسروصدا بین ماندلا و رهبر حزب ملی معطوف بود و مذاکرات اقتصادی کمتر جلب توجه می‌کرد. حزب نخبگان سفیدپوست تمام توان و ابتکارش را صرف مذاکرات اقتصادی کرد. #دکترین_شوک ۷۶ @haad1442

‏زیرساخت‌های مالی حزب الله را می‌زنند و جریان مالی ما را مسدود می‌کنند تا دست برتر را در جنگ نظامی داشته باشند. یعنی اگر نگوییم جنگ، جنگ اقتصادی است، دست کم اقتصاد از مهمترین ابعاد جنگ است. ما در عرصه اقتصاد چه می‌کنیم؟ با اعتقاد به مکانیزم بازار، فشار را به مردم منتقل می‌کنیم. @DrRezaGholami

مگر وعده نمی‌دادید که اگر ارز ۴۲۰۰ حذف شود، ارز تک نرخی می‌شود و تمام مشکلات عالم حل می‌شود؟ چرا پس از حذف ارز ۴۲۰۰ ارز به ۵۰ هزار تومان جهش یافت و اینک می‌گویید ارز ۲۸۵۰۰ حذف شود؟ چه تضمینی وجود دارد که پس از حذف ۲۸۵۰۰ ارز در بازار ۱۰۰ هزار تومان نشود؟ چرا دست از سر مردم برنمی‌دارید؟ @syjebraily

اگر تو بخوابی، لزوما دشمنت در خواب نیست 🔸 حزب سفیدپوستان آفریقای جنوبی تمام توان و ابتکارش را صرف مذاکرات اقتصادی کرد. آنها اگرچه نتوانستند مانع از تصرف دولت به دست سیاهان شوند اما وقتی کار به حفظ ثروتی رسید که تحت رژیم آپارتاید انباشته بودند، دیگر به آسانی حاضر به تسلیم نبودند. 🔸آنها دو راهبرد را اتخاذ کردند. ابتدا با توسل به "اجماع واشنگتن" که تقریبا در همه جا نقش مسلط داشت و مدعی بود که فقط یک راه برای اداره اقتصاد وجود دارد، عرصه‌های اصلی تصمیم‌گیری‌های اقتصادی، از قبیل سیاست‌های تجاری و بانک مرکزی را دارای ماهیتِ "فنی" یا "اداری" تصویر کردند. 🔸سپس طیف وسیعی از ابزارهای جدیدِ سیاست‌های اقتصادی را بکار گرفتند. یعنی ابزارهایی مثل توافق‌نامه‌های بین‌المللی تجاری، نوآوری‌هایی در قانون اساسی و برنامه‌های اصلاحات ساختاری تا کنترل این مراکز قدرت را به خبرگانِ ظاهرا بی‌طرف، اقتصاددانانِ علی‌الظاهر بی‌طرف و مقامات "صندوق بین‌المللی پول"، "بانک جهانی" و "حزب ملی" واگذارد. 🔸این طرح با موفقیت جلوی چشمان رهبران کنگره ملی آفریقا انجام شد که بالطبع دلمشغول بردن مبارزه برای کنترل پارلمان بودند. #دکترین_شوک ۷۷ @haad1442

استقلال بانک مرکزی اولین ضربه به اقتصاد آفریقای جنوبی پس از رهایی از آپارتاید 🔸در مذاکراتی بین مقامات بلند پایه دولت آپارتاید و کنگره ملی آفریقا، طرحی اقتصادی تهیه شد که عملا تمام آرمان‌های سیاهان را که در منشور آزادی بود، ناممکن می‌کرد. منشوری که رهبران و مردم آن را جلو چشم‌شان می‌چسباندند. 🔸از پادایاچی که یکی از مشاوران جنبش اتحادیه کارگری آفریقای جنوبی بود، پرسیدم چه زمانی متوجه شدید که وعده‌های اقتصادی منشور آزادی تحقق نخواهد یافت و او پاسخ داد که برای نخستین بار وقتی بود که در اواخر سال ۱۹۹۳ زمانی که مراحل پایانی مذاکرات کنگره ملی آفریقا و دولت آپارتاید بود، تیم مذاکره کننده با او تماس گرفتند و از او خواستند دیدگاهش درباره نقاط مثبت و منفیِ استقلال بانک مرکزی آفریقای جنوبی از دولت منتخب ارائه کند. 🔸پادایاچی به یاد آورد که شدیدا غافلگیر شد. او می‌دانست که در آن برهه حتی در میان اقتصاددانانِ هوادارِ بازار آزاد در ایالات متحده، استقلال بانک مرکزی ایده‌ای غریب و حاشیه‌ای محسوب می‌شد و منحصرا سیاست دست‌پرورده‌ی معدودی از نظریه پردازانِ "مکتب اقتصادی شیکاگو" بود که معتقد بودند بانک مرکزی هر کشور، به سان یک جمهوری مستقل و مقتدرِ واقع در آن کشور، باید ورای دخالت قانون‌گذارانِ منتخب مردم اداره شود. 🔸این در حالی بود که پادایاچی و همکارانش عمیقا معتقد بودند که سیاست‌های پولی باید در خدمت "اهداف بزرگ دولت جدید، یعنی رشد اقتصادی، ایجاد اشتغال و بازتوزیع ثروت" باشد. نظر آنها بی‌هیچ تردیدی این بود که قرار نیست بانک مرکزی مستقلی در آفریقای جنوبی داشته باشیم. #دکترین_شوک ۷۸ @haad1442

بانک مرکزی مستقل به چه کسی پاسخگوست؟ 🔸اگر بانک مرکزی به دولت کنگره ملی آفریقا پاسخگو نمی‌بود، قرار بود دقیقا به چه کسی پاسخگو باشد؟ به صندوق بین‌المللی پول؟ به بورس سهام ژوهانسبورگ؟ روشن است که حزب ملی سعی داشت، حتی پس از شکست انتخاباتی، راهی غیر‌مستقیم برای حفظ قدرت پیدا کند. استقلال بانک مرکزی بخشی از دستور کارشان بود. 🔸چند هفته بعد معلوم شد که مذاکره کنندگان دولت جدید از این مورد کوتاه آمده اند. نه فقط قرار بود بانک مرکزی به عنوان نهادی خودمختار درون دولت آفریقای جنوبی اداره و استقلالش توسط قانون اساسی تضمین شود، بلکه اداره‌اش نیز بر عهده همان فردی گذاشته شد که آن را تحت حاکمیتِ آپارتاید اداره می‌کرد. 🔸کنگره ملی آفریقا فقط از بابت موضوع استقلالِ بانک مرکزی تسلیم نشد. در یک سازش عمده‌ی دیگر، وزیر دارایی سفیدپوست حکومت آپارتاید، نیز در مقام خود تثبیت شد. کسی که همان موقع به عنوان فردی معتقد به لزوم هزینه‌های حداقلی دولت و حامی تجارت مورد تحسین نیویورک تایمز قرار گرفت. 🔸 وقتی معلوم شد که بانک مرکزی و خزانه‌داری را قرار است روسای سابقِ آن دو نهاد در حکومت آپارتاید اداره کنند، فقط افراد معدودی از سیاهان فهمیدند که از نظر تحول اقتصادی همه چیز از دست خواهد رفت و رفت #دکترین_شوک ۷۹ @haad1442

✨آیا راه مقابله با تورم، استقلال بانک مرکزی از دولت است؟| استقلال بانک مرکزی در نسخه «ایران ۲۰۴۰» استنفورد شهریورماه ۱۴۰۰ طی مقاله‌ای با عنوان «چرا نسخه وارداتی برای مهار تورم جواب نمی‌دهد؟» به نقد طرح مجلس برای استقلال بانک مرکزی از دولت پرداختم. آقای حجت الاسلام حسین‌زاده بحرینی طراح این طرح، جوابیه‌ای برای این مقاله ارسال کرد. در یادداشتی دیگر با عنوان نگرانی‌هایی که صدچندان شدجوابیه آقای بحرینی را نقد کردم. متاسفانه این طرح در نهایت تبدیل به قانون شد و وزیران تولیدی کشور از شورای پول و اعتبار بانک مرکزی حذف شدند. این ایام که بحث اجرایی شدن این قانون مطرح است، بازخوانی مناظره مکتوب حقیر با آقای بحرینی خالی از لطف نیست. @syjebraily

🎞صوت| ریشه گرانی‌ها در اقتصاد ایران و راهکار خروج از بحران @syjebraily