💔💕💔💕💔💕💔💕 💔💕💔💕💔💕💔 💔💕💔💕💔💕 💔💕💔💕💔 💔💕💔💕 💔💕💔 💔💕 💔 #تو_مجنون_نیستی2💔 #در_دیده_مجنون😍 #صفحه_نودوهشت✨ #سراب_م✍🏻 هر دو همزمان چاقو را توی ظرف انداختند. رباب دست راست آصف را در دست گرفت. دستش بخاطر کار زیاد کلفت شده بود و چاقو فقط کمی از آن را خراش داده بود و خونی در کار نبود. - چرا مواظب نیستی؟ خوبی؟ - طوری نشده، حبیبی! به قول حیدر، من پوستم کلفته! خوبم! رباب با تاسف سرتکان داد و شصت او را نوازش کرد. دست‌هایش درشت و پینه بسته بودند. دست او را رها کرد و چاقو را برداشت و لب زد: - نمی‌خواد کاری کنی! بلند شو برو! آصف خندید؛ موهای رباب را پشت گوشش داد و ایستاد. به طرف خریدها رفت و میان نایلون‌ها گشت. - برات یه چیز خوشمزه خریدم! از توی پلاستیک پاکت پاستیل را بیرون کشید و به سمت رباب برگشت. دستش را تکان داد و گفت: - از همون مدلی که خوشت میاد! رباب ذوق کرد. وقتی خوشحال می‌شد، تمام صورتش می‌خندید. مخصوصا چشمان درشت و مشکی کشیده‌اش، چنان برق می‌زد که آصف فکر می‌کرد نزدیک است چشمش کور شود. - دلم خواسته بود. شکرا! بادمجان ها را کنار گذاشت و پاکت را از دست اصف کشید. به دیوار سرامیکی که تکیه زد؛ شکم برآمده‌اش نمایان شد. آصف کف آشپزخانه دراز کشید و به آرنجش تکیه زد. - حالشون خوبه؟ سرش را تکان داد و پاستیل شکل انگور را توی دهانش چرخاند. صدایی بامزه در اورد که نشان می‌داد حسابی از خوردن پاستیل دارد کیف می‌کند: - اممم عالین... حالا حالشون عالیه! - عباس کجاست؟ رباب چشمش را جمع کرد و گفت: - اممم پیش پای تو رفت نون بگیره! صدای بسته شدن در خانه که امد. اصف صاف نشست و رباب پاستیل‌های محبوبش را مخفی کرد. درست بود بدون بچه‌ها نمی‌توانست چیزی بخورد؛ اما این یکی او را چنان کودک می‌کرد که پسر خودش را نشناسد. مرد ایستاد و همان موقع پسرش وارد اشپزخانه شد و سلام کرد. با دیدن پدر خندید و نان ها را درون سبد نان روی کابینت گذاشت و به سمت او پرید. آصف کمرش را گرفت و چرخید. عباس گفت: - اینبار هم من برنده‌ام! پدر اما نگذاشت جمله او تمام شود. کمرش را نسبتا محکم به زمین زد و خندید: - اون بار غافلگیرم کردی! 🚫کپے مطلقا ممنوع🚫 💔💞💔💞💔💞💔 💞 💞@hayateghalam💔 💔💞💔💞💔💞💔 💞