✍️ما چون جاى دیگرى را نمى‌بینیم و از #عالم_آخرت بى‌خبریم، خیال مى‌کنیم دنیا وسعت دارد، گرچه این دنیا در مقایسه با عظمت خداوند در حکم صفر است، ولى آنگاه که چشم دل انسان به عظمت الهى باز شد، به خُردى و کوچکى دنیا پى مى‌برد و از #درک عالم آخرت و #عظمت_خداوند چنان غرق در سرور و لذت و بهجت مى‌شود، که دنیا براى او تنگ مى‌گردد، بلکه آنرا فراموش مى‌کند.
✍️اگر چشم انسان به عالم دیگرى گشوده شود ـ که این #عالم با همه عظمتش در برابر آن نا چیز است ـ دیگر نه تنها پرداختن به امور دنیا براى او لذت‌بخش نیست، بلکه آنرا مانع از پرداختن به آخرت و توجه به عالم برین مى‌داند.
✍️در امور دنیا نیز اگر لذتى براى انسان حاصل گشت، تا مدتى بدان سرگرم مى‌گردد و بعد از دست یافتن به #لذت بهتر، دیگر نه تنها از لذت اولى خوشش نمى‌آید، بلکه از آن کراهت دارد و آنرا مانع رسیدن به لذت عالیتر و بزرگتر مى‌داند.
✍️هم‌چنین آنان که #چشم دلشان به عالم آخرت باز شده، چنان لذتى را درک مى‌کنند که دیگر پرداختن به لذایذ دنیایى برایشان لذت‌آور نیست، بلکه بدان بدبین مى‌گردند و چون آنرا مانع از رسیدن به #لذتهاى_حقیقى و واقعى مى‌دانند، از آن فرار مى‌کنند.
✍️بزرگان و اولیاى خدا، از آنچه براى ما لذت‌بخش است و براى رسیدن به آن مقدماتى را فراهم مى‌سازیم و با روى گشاده از آن استقبال مى‌کنیم، لذتى نمى‌برند، چون کسى که #محبت_خدا در دلش جاى گرفت، لذتهاى مادى براى او جاذبه ندارد، بلکه آنها را مانع از ترقى و #کمال خود مى‌شناسد و تنها در حد ضرورت و به عنوان وظیفه شرعى از آنها بهره مى‌برد.
📚آیت الله مصباح یزدی، راهیان کوی دوست، ص234
