عیدی هرکس که دلش شوروشعف می گیرد فانوس امید را به کف می گیرد ازیمن ولادت حسین بن علی عیدی زکف میر نجف می گیرد #سیدهاشم_وفایی

#صلی_الله_علیک_یا_اباعبدلله زمزمه یا شور امام حسین علیه السلام چرخ این زندگی رو نگات می چرخونه رو پا مونده اگه دنیا به تو مدیونه همه کارا برا نوکر تو می زونه می دونی چقد می خوامت خدا می دونه بی تو سردر گمم و کلافه ام نکنه یه وقت بگی اضافه ام نمیاد به نوکری ت قیافه ام حسین جان 2 چیزی غیر اسم تو گفتن بلد نیستم من بدی کردم ولی بخّدا بد نیستم می دونم که بین نوکرات عدد نیستم ولی من اونی که از تو دل کَنَد نیستم نگو بار بی خودم رو شونه ات هر چی باشه با منه نشونه ات اینکه مو سفید شدم در خونه ات حسین جان #امام_حسین_علیه_السلام #زمزمه #شور #اثر_جدید #حسن_کردی

شور یا زمزمه #امام_حسین_علیه_السلام #حسن_کردی

#صلی_الله_علیک_یا_اباعبدلله دلم گرفته برای گریه تو صحن آقا دیگه بریدم از هر کی غیر از حسین زهرا دوباره حالم خرابه خیلی خرابم آقا چرا نمی یاد ضریحت حتی توو خوابم آقا چشامو هر شب به عشق خواب ضریح میبندم محاله حتی یه ثانیه دل از تو بکندم ۲ یه عمریه که به عشق تو دل زدم به دریا محل نذاشتم به غمهای ناتموم دنیا هوامو داشتی گذاشتی سنگ تموم برا من گذاشتی اسم منو یه نوکر فدات آقا من گذاشتی گریه کنت باشم تا خوب بشه حالم از اینکه کاری واست نکردم بکن حلالم #امام_حسین_علیه_السلام #زمزمه #اثر_جدید #حسن_کردی

#زمزمه امام حسین علیه السلام حسن کردی

بسم الله الرحمن الرحیم #ولادت_امام_حسین_علیه‌السلام چون ابر به هر باد پریشانم از این عشق چون باد رها‌..‌. بی سر و سامانم از این عشق چون برگ به دستِ تبِ طوفانم از این عشق بی چتر تهِ کوچه‌ی بارانم از این عشق سوگند دمِ حی علی العشق حسین است نقش علمِ حی علی العشق حسین است بُرد آن خمِ اَبرو منِ سجاده نشین را چون ماه که حیران خودش کرد زمین را نه کفر شناسد دلم از عشق نه دین را دیوانه چه داند نه همان را نه همین را ای شُکر که بر خانه‌ی من راه تو اُفتاد من خانه خرابت شدم ای خانه‌ات آباد یک بوسه‌ی آتش پر پروانه‌ی ما بُرد سیل آمد و بر دوش خودش خانه‌ی ما بُرد طوفان شد و برقی زد و کاشانه‌ی ما بُرد این عشق رسید و دل دیوانه‌ی ما بُرد از روز ازل خاک نشینان حسینیم عشق است اگر بی‌سر و سامان حسینیم این کیست که آتش به گریبان من انداخت این کیست که شعله به نیستان من انداخت این کیست که آشوب به بنیان من انداخت این کیست که جان بر رگِ بی‌جان من انداخت بر آنکه دوچاریم حسین است حسین است ما هرچه که داریم حسین است حسین است ماییم و جنون تو که زنجیر نگشتیم دورِ سرِ غیر از تو نفسگیر نگشتیم ما جز به در خانه‌ی تو پیر نگشتیم هِی نام تو گفتیم ولی سیر نگشتیم از هر نفس ما بس ما هست حسین است این عشق تمام کس ما هست حسین است ای هرچی خدا داشته پاشیده به پایت ای هرچه علی داشته بخشیده برایت شش‌گوشه‌ی دل را که تراشیده خدایت یک قبله فقط هست فقط کرب و بلایت رفتیم و نوشتیم که جان در حرم توست آرام‌ترین جای جهان در حرم توست ما را جگری بود دگر نیست دگر نیست تاوان غم عشق به اما و اگر نیست آن را که خبر از حرمت نیست خبر نیست انگشت نما بودن ما جرم مگر نیست با اشک تو آمیخت خدا آب‌و گِل ما ای حضرتِ نزدیکتر از ما به دل ما عیسی چه دمی داشت اگر داشت تو دادیش موسی قدمی داشت اگر داشت تو دادیش سینا حرمی داشت اگر داشت تو دادیش یحیی که غمی داشت اگر داشت تو دادیش یحییِ علی ای لب خشکیده دمت گرم ای جان فقیران دو عالم حرمت گرم بگذار که شب در خم گیسوی تو باشد چشمان خدا رو به فراروی تو باشد هر صبح علی خیره به اَبروی تو باشد هرشب سرِ زهرا روی زانوی تو باشد بگذار که زهرا بکشد شانه به مویت بگذار حسن بوسه زند زیر گلویت پشت درِ شش‌گوشه‌ی تو جمع گدا جمع شد بیت کرم گِرد تو در وقت دعا جمع ای خاطرِ زهرا به نفس‌های شما جمع خوبان دوعالم همه در کرببلا جمع تو که نفَسِ فاطمه‌ای از چه شدی پخش آقا تو حسین همه‌ای از چه شدی پخش از یاد، وهب بُرد کنارت وطنش را حق داشت که عابس بدرد پیرهنش را حُر غرقه‌ی خون است ببینی کفنش را جُون است بغل کرده‌ای آقا بدنش را ای شاه مزن سنگ بر آئینه‌ی زینب آهسته برو ای نفَس سینه‌ی زینب ای وای که زهرا أنا عطشان تو کشتش تو نامده بودی أنا عریان تو کشتش کوچه نه، حدیث لب و دندان تو کشتش پهلو نه، غمِ حنجرِ سوزان تو کشتش دنبال تو زینب چقدر تاب بیارد رفته است برای تو کمی آب بیارد برخیز ببین خواهرت اُفتاده عزیزم بالای سرت مادرت اُفتاده عزیزم از مستیِ نیزه سرت اُفتاده عزیزم از ناقه زمین دخترت اُفتاده عزیزم شب آمده داری خبر از حال رقیه ؟ زجر است که رفته است به دنبال رقیه (حسن لطفی ۴۰۳/۱۱/۱۲)

به نام نامی خدا، خدای عشق آفرین، خدا همان که شد خدای نغمه های دلنشین خدا همانکه وقت خلق آدمی به خویش گفته آفرین خدا همانکه که جلوه‌ای از اوست ختم مرسلین همان خدا که عشق میکند اگر که بنده‌ای زند صداش اینچنین: به نام آن خدا که هست خالق علی امیر مومنین شب علیست امشب و شب سرور فاطمه شبی که بر تمام یأس ها شده‌است خاتمه شب سرود و هلهله شب نزول شاهزاده‌ای که با ولادتش به پا شده‌ست در میان عرش و فرش ولوله یکی یکی فرشتگان جامه دران رقص کنان سوی زمین تگرگ وار میرسند از آسمان برای عرض تهنیت به محضر مالک قلب عاشقان ، علی امیر مومنان ولی به چشم میخورد فرشته‌ای در این میان که دارد از بقیه‌ی فرشتگان تفاوتی! فرشته‌ای که سینه چاک کرده و کشان کشان، ناله کنان، شبیه آب رو به سوی خانه‌ی ابوتراب دارد و چشم پرآب دارد و از وجنات خسته و از پر و بال بسته‌اش مشخص است با خودش خاطره‌های سالها رنج و عذاب دارد و شبیه کل سائلان دو چشم پر امید سوی خانه‌ی ابوتراب دارد او به سوی خانه میرود به درب خانه میرسد چنان پرنده‌ای که بعد سال‌ها به آب و دانه میرسد اذن طلب نموده و وارد خانه میشود که سر نهد به روی خاک پای ختم مرسلین تا که زند بوسه به دستان امیر مومنین باهمه حال خسته و بال و پر شکسته اش آمده تا بهر شفا واسطه دست و پا کند قیامتی به پا کند به عجز خواست فاطمه برای او دعا کند که ناگهان دوچشم اشک بار او به گاهواره ای که بود کنج خانه مات شد حسین بود آنکه بر عذاب او نجات شد همین که چشم این ملک به چشم طفل خیره شد محو شد و مات شد ز سوز سینه داد زد خوشا به حال هر کسی که عاقبت فدات شد... زار زد و لطمه زد و آه کشید و بعد از آن کشید روی گاهواره هر دو بال خویش را خانه به ناگاه پر از نور شد و آن دل خسته مملو از شور شد و دوباره پس گرفت آن ملک جمال خویش را توبه پذیرفته شد باز گرفت آن ملک جاه و جلال خویش را از هیجان به آسمان سر زد و برگشت سپس هزار بار دور گاهواره حسین فاطمه پر زد و فریاد براورد که من عبد در خانه‌ی مولام حسینم تا روز ابد بنده‌ی شاه عالمینم به همین بال و پر سوخته سوگند که تا روز قیامت به همه عالم اگر هر که دهد با دو لب خویش سلامت همه‌ی همت خود جمع کنم تا به حضور تو سلامش برسانم پس از آن بوسه به قنداق زد و پر زد و پر زد... حال من از دل این شعر صدایت زده‌ام با توئم ای فطرس خوشبخت که امشب اگر افتاد مسیرت به حسینم که می‌افتد سلامم به حضورش برسانی و بگویی که غلام تو دگر تاب ندارد بپذیرد زه من این عرض ادب را که زیارات من آداب ندارد به حسینم برسان حد غمم را و بگو هجر تو از پای دراورده غلامان تو را ای صنما کرببلامان بده امشب... که غم هجر تو را طاقت از این بیش نداریم که« اوقات خوش آن بود که با دوست به سرشد» و هر آن لحظه‌ی عمری که بدون تو سپر شد همه یکباره ضرر شد... #شعر_میلاد_امام_حسین #میثم_کاوسی #بحر_طویل

#السلام_علیک_یابن_امیرالمؤمنین به نسیم حرمت دست توسل دارم به غبار علمت دست توسل دارم به کرامت نشود هیچ کسی مانندت رد نخواهد شَود از سمت خدا سوگندت ماه روشن، ز تماشای شب گیسویت حظ یلداست، بلندای شب گیسویت اَبَدیت شده پیوند به نامت عباس دستْ نایافتنی گشته مقامت عباس در نگاهت جَبروتیست شبیه حیدر حرمت را ملکوتیست شبیه حیدر مثل آرامش یک کوه صبور و خاموش پشت دادی به حسین و به حسن، دوشادوش بام کعبه به قدوم تو سرافراز شده به کلام تو دل تنگ حرم باز شده همه جا صحبت از احسان پر آوازه ی توست ذولفقار پدرت خوب در اندازه ی توست ماه رویان به شما ماه ترین می گفتند رحم الله، یلِ امِّ بنین می گفتند هر چه مردانگی از سمت تو اثبات شده است عبد صالح شدنت فوق اشارات شده است کوه ایمان تو هر مرحله صد، رنگ نشد که حریف تو امان نامه ی نیرنگ نشد تیغ در پنجه ی تو رقص کنان می آید جبرئیل از ضرباتت هیجان می آید برق چشمان تو را صاعقه می فهمد چیست ضرب شصت علی و ضرب ابالفضل یکیست چشم صفین در آن معرکه دید اوصافت باید از مالک اشتر شِنَوید اوصافت ضرب شمشیر تو وقتی که چکاچک میکرد شام را مرتبه در مرتبه کوچک میکرد شرح طوفان بدهد چشم سیاهت عباس ردِّ شمس است به یک مدِّ نگاهت عباس با قدمهای تو در دشت تلاطم می شد ماه در روشنی خال لبت گم می شد غزل وصف تو را عصمت معصوم سرود به چه کس غیر تو ارباب "بنفسی" فرمود دل کجا شاعر آن شرح شقایق باشد شاعر فضل شما حضرت صادق باشد در شب کرببلا خال لبت مهتاب است نام تو قند مکرر به لب ارباب است ای که از نام تو امید ظفر می آید " از غلامان تو هم معجزه بر می آید" ارتفاع علمت سایه به عرش اندازد عشق زیبای تو فردای مرا می سازد آنچنان نفس به قربان حسینت کردی که خدا هم به مواسات شما می نازد هر که امروز خریدار نشد عشقت را صبح فردا نشده قافیه را می بازد #حضرت_عباس_علیه_السلام #اللهم_العن_الجبت_والطاغوت #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #حسن_کردی

#السلام_علیک_یا_ابالفضل_العباس  آواز عشق بی تو صدایی نداشته ست قبل از تو عشق راه به جایی نداشته ست جان ادب بدون تو نایی نداشته ست دنیای بی تو هیچ صفایی نداشته ست با تو طلوع عشق و ادب را رقم زدند غم را ز قلب های محبان قلم زدند نام تو اولین قسم پاک عالم است ایمان تو شبیه قدم هات محکم است در حسرت لبان تو لبهای زمزم است از تو هرآنچه می شنوم باز هم کم است نامت ز کودکی به لب ما ترانه بود عباس عشق بود علم ها بهانه بود ای سر به زیر پیش تو والا مقام ها ای مقتدای قاطبه ی با مرام ها بالاست پرچم تو کنار امام ها لال اند در مقابل مدحت کلام ها در راه عشق چیره به بی حاصلی شدیم گفتیم یا حسین و ابوفاضلی شدیم در شرق و غرب حضرت مشگل گشا تویی در شهر درد کوچه ی باب الشفا تویی آیینه ی تمام قد مرتضی تویی تفسیر عبد صالح بی ادعا تویی ما شیعه ایم و کار جهان شد به کام ما در هر نماز سمت تو باشد سلام ما در مهد نور شهره به قرص قمر شدی در دلبری ز اهل هنر با هنر شدی هر جا نبرد بود تو مرد خطر شدی ضرب المثل برای دل پر جگر شدی مصداق با شکوه ابالفضل می شود پژواک لفظ کوه ابالفضل می شود جای تو هست در دل تقدیر کربلا با تو حماسی است مزامیر کربلا زیبا تر است با تو تصاویر کربلا کعبه ست زیر سایه ی تأثیر کربلا محشر که دست های تو باب شفاعت است سینه زن تو را چه خیال از قیامت است دست کریم خسته ی بخشش نمیشود وقت عطا معطل خواهش نمی شود عباس جز به نور ستایش نمی شود فضلش به صد کتاب نگارش نمیشود چرخیده کارها ز طفیل کریم ها عباس بوده مرشد خیل کریم ها ای سایه سار عالمیان پرچم شما ای تکیه گاه پیر و جوان پرچم شما بالاست تا ابد به جهان پرچم شما راه بهشت داده نشان پرچم شما زائر رسید صحن تو و رستگار شد شهر بهشت در حرمت آشکار شد این دست ها که رو به ضریحت دراز شد از روزگار سفله ی دون بی نیاز شد نامت کلید بود و در بسته باز شد عباس گفتم و همه جا چاره ساز شد یا کاشف الکروب ببین دل شکسته ایم تنها به آستان شما چشم بسته ایم سوگند بر خروش فرات و خجالتت بر چشم های خون زده ی پر جراحتت بر گریه ی حسین زمان شهادتت مبهوت مانده کرببلا از حمایتت روح القدس به خامه ی خامم نگاه کرد مدحت دوباره حال مرا رو به راه کرد #حضرت_عباس_علیه_السلام #میلاد_حضرت_عباس_علیه_السلام #ابوالفضل_العباس_علیه_السلام #حسن_کردی ایتا

#السلام_علیک_یا_ابالفضل_العباس تقدیم به حضرت قمر منیر بنی هاشم خدا بخشیده بر رویت جهانی از لطافت را هنرمندانه طرحی نو زده، این قد و قامت را الا بالا بلندِ سر به زیرِ محضر خورشید که کامل کرده چشمانت، نشانی نجابت را تو آن ماهی، که یک ایل عاشقانه خیره ات می شد به رخسارت خدا گویا، تراشیده ملاحت را کدامین واژه ات را شرح باید داد ای ساقی ولایت یا اصالت یا شجاعت یا شرافت را؟ دعای خسته گان قوم را، آمین بگو ای مرد که با نامت عجین کردند نام استجابت را به قلب تشنه ام ساقی، به غیر از تو که می بخشد چنان باران، به جای جرعه، دریای کرامت را؟ کنار نام تو آیینه بگذارند شاعر ها به جای آنکه بنویسند اوصاف شهامت را قیامت محشری خواهد شد از حظِ حضورت، پس به عشق دیدنت من عاشقم، صبح قیامت را چنان شد پیشکش پای برادر دستهای تو که اخلاصش عوض کرده ست تعریف سخاوت را کنار علقمه، سقا ترین تشنه، حسینت خواند از آن خون گریه های زخم چشمانت، خجالت را علم افتاد و دست خیمه از دستت جدا افتاد و زینب دید از آن لحظه به چشمانش اسارت را #حضرت_عباس_علیه_السلام #میلاد_ابالفضل_علیه_السلام #حسن_کردی

#السلام_علیک_یا_ابالفضل_العباس غیرت شیعه هنوز از جنم عباس است تکیه گاه دل دنیا علم عباس است در جهانی که سیاهی شده رنگِ هر روز روشنیِ دل ما، اشک غم عباس است در شب فتنه و نیرنگ و تباهی تا صبح روی پاییم اگر از کرم عباس است دیده ام در قسم مردم پُر رنگ و ریا قسم خالص شان یک قسم عباس است ما مسلمان خداوند ِ حسینیم اگر همه اش از کرم دم به دم عباس است هر که از اهل حقیقت به حقیقت دیدیم اولین اوج دلش در حرم عباس است بنویسید که نوکر به شب اول قبر آرزومند غبار قدم عباس است #حضرت_عباس_علیه_السلام #اللهم_العن_الجبت_والطاغوت #اثر_جدید #حسن_کردی

بسم‌الله الرحمن الرحیم #ولادت_حضرت_ابالفضل_العباس_علیه_السلام ازل نوشت خدا تا ابد علی باشد و در تلاطمِ دل ، جذر و مد علی باشد میان هولِ قیامت قیامتی باشی اگر به روی لبانت مدد علی باشد به ذوالفقار تراشیده‌اند با زرِ سرخ خداست یا صمد و  یا اسد علی باشد همه فرار که کردند در اُحد ، دیدند که گِرد حضرت احمد  اَحد علی باشد هزار شُکر که آمد علیِ اُم‌بنیین که تا نشان بدهد مستند علی باشد نوشت بعد علی  دستِ کبریا عباس که السلام علیک الامیر  یاعباس دویده است زمین  از چه از مدار خودش زمان چه دیده که جا مانده از قطار خودش زمان مگر به عقب رفته است ، گویا که دوباره کعبه ترک خورده در حصار خودش به پشت حجره‌ی اُم‌البنین به شوق و شکوه نشسته حضرت مولا در انتظار خودش قدم گذاشته ماهی به دامن خورشید قدم گذاشته ماهی به جلوه‌زار خودش شده‌است چشم علی مست جلوه‌های علی شده‌است چشم خدا محوِ شاهکار خودش رسیده است علَم را بگیرد از حیدر که ذوالفقار شود گرمِ کارزار خودش جمال جمع بنی‌هاشم و جلال حسین سلام حضرت دارالشفای آل حسین به بام کعبه برو ای خطیب سرورها که بعد از آن به تو در سجده‌اند منبرها منافق این طرف است و یهود آن طرفت بگو علی علی و از حُنین و خیبرها نفس بلند نمی‌گردد از کسی به دور حرم که بشنوند صدای تو را مگر کرها برآر بیرق خود را رشیدِ آل الله درار با نفَس خود دمارِ کافرها کفیل بیت حسین این چه خادمیست تو را که خدمت تو کمر بسته‌اند قنبرها زمان رزم و رجزها  حسین مست تو است چه کیف می‌کند آن تیغ که به دست تو است سپاه از علمت بی‌اراده می‌پاشید چه سخت آمده بود و چه ساده می‌باشید مقابل تو سپاهی از آهن و پولاد چنان زدی دلِ لشکر بُراده می‌پاشید همین که تیغ تو چرخی به دور سر می‌زد سواره سرزده می‌شد پیاده می‌پاشید نگاه نافذ مولا تویی و می‌دیدند که کوه پیش علی ایستاده می‌پاشید چه مست میسره خود را به میمنه می‌زد مگر که ساقی میخانه باده می‌پاشید دو دَم زدی چقدر مست، یک دم اُفتاند تِلوتِلو همه خوردند و  با هم اُفتادند دو چشم مست تو، خوش می‌کشند ناز از هم نمی‌کنند دو بد مست، احتراز از هم شدی به خواب و به هم ریخت خیل مژگانت گشای چشم و جدا کن سپاه ناز از هم میان اَبرو و چشم تو، فرق نتوان داد بلا و فتنه ندارند امتیاز از هم کس از زبان تو با ما سخن نمی‌گوید چه نکته‌ایست که پوشند اهل راز از هم تو در نماز جماعت مرو که می‌ترسم کُشی امام و بپاشی صف نماز از هم* قسم به پینه‌ی پیشانی‌ات عزیز خدا نشسته‌ایم به مهمانی‌ات عزیز خدا خَمی که اَبروی شوخ تو در کمان انداخت به قصد جان من زار ناتوان انداخت * منی که خم نشدم پیش کس چو نام تو رفت دلم ربود و سرم را به آستان انداخت مقرب تو که شد جبرئیل بالش سوخت حرم فرشته‌ی ما را از آسمان انداخت دعا نکره کنارت حوائجم دادند حرم دعای مرا اوج آسمان انداخت دعای مادرم و سفره‌ی ابالفضلش گرفت روی لب من حسین‌جان انداخت حدیث غیرتِ باب الحوائجیِ شما طمع به جان کریمان این جهان انداخت دلت هلاک حسین و دلت مریض حسن جواب‌کرده زیاد است، ای عزیز حسن کشید نقش تو نقاش و اشتباه کشید* به جای آنکه کشد آفتاب  ماه کشید تو را کریم و بزرگ و تو را امید همه مرا گدای شما و مرا نگاه کشید به روی سینه دو دستت کشید، مردِ ادب برای خاطر زینب دو تکیه‌گاه کشید تو را عموی رشید و تو را خیال جمع برای دختر معصوم بی پناه کشید تو را کشید که بر مَشک خم شدی تشنه برای گریه‌ی نوزاد خیمه‌گاه کشید قلم شکست همینکه  قلم شدی عباس رشید رفتی و حالا چه کم شدی  عباس بدون تو حرمم محترم نمی‌ماند نه، جان فاطمه اصلاً حرم نمی‌ماند فقط نه اینکه سرت روی شانه می‌اُفتد چنان شکسته که بر  نیزه هم نمی‌ماند کمر شکسته منم تا به خیمه با که روم ببین برادر تو یک قدم نمی‌ماند به خیمه‌گاه برو پیش چشم نامحرم حرم بدون عمو دست کم نمی‌ماند چه خوب شد به کنارت نبود اُم‌بنین که پیش مشک و دو دست و علم نمی‌نماند غیورِ ما  تن درهَم  به تو نمی‌آید مزارِ کوچک عزیزم به تو نمی‌آید غزلی از زنده یاد شاطر عباس صبوحی* *حضرت حافظ *همان (حسن لطفی ۴۰۳/۱۱/۱۴)