با این‌که روزی داشتی کاشانه در این شهر اینجا نیا، دیگر نداری خانه در این شهر... یادم می‌آید تا کجاها کیسه‌ای نان را می‌برد آن شب‌ها علی بر شانه در این شهر وقتی تمام مردمانش عاقل‌اند ای عشق! پیدا نخواهی کرد یک دیوانه در این شهر آواره، گشتم کوچه‌ها را یک یک اما نیست جز طوعه هرگز قامتی مردانه در این شهر هرکس که روزی نامهٔ یاری برایت داد شد نیزه‌دار لشکر بیگانه در این شهر دورت بگردم! بادهای شام آوردند انگار با خود قحطی پروانه در این شهر این نامه از مسلم به دستت می‌رسد اما کشتند او را ناجوانمردانه در این شهر #اعظم_سعادتمند

#شب_سوم_محرم هیچ کس در شام با دردانه ات همدم نشد هیچ کس جز عمه زینب همدم دردم نشد حرف های عمه مرهم بود بر زخمم, ولی هیچ کس بر زخم های عمه ام مرهم نشد الأمان از کوفه و از شام, از غربت, پدر! طاقت ما کم شد اما سنگ باران کم نشد قد من کوتاه بود و نیزه ها خیلی بلند خواستم بر زخم هایت بوسه بگذارم, نشد #محمدمیرزایی_بازرگانی

#شب_سوم_محرم از غصه ی این فاصله بگذار نگویم از غربت این قافله بگذار نگویم از شمر نگو تو، به تلافیش پدر جان از چشم بد حرمله بگذار نگویم از قصه ی این صورت زخمی که نگفتی از قصه ی این آبله بگذار نگویم من پیر شدم جان تو آن دم که به پا شد دور سر تو هلهله... بگذار نگویم افتاد به بازارِ غلامان و کنیزان روزی گذر قافله... بگذار نگویم از بابت این درد سرِ معجر پاره دارم ز عمویم گله... بگذار نگویم بابا صدقه هیچ ولی خاری و دشنام دادند به این عائله... بگذار نگویم هر گاه سرت خورد زمین عمه زمین خورد دق کرد از این قائله... بگذار نگویم #وحیدمحمدی

#شب_سوم_محرمچ انتقامش را گرفت این‌گونه با اعجازِ آه آهِ او شد خطبۀ او، روز دشمن شد سیاه قصۀ کرب‌وبلا را دختری تغییر داد کاخ‌ها ویرانه شد، ویرانه‌اش شد بارگاه چادرش دست نوازش بر سر صحرا کشید سبز شد خارِ مغیلان و فدک شد هر گیاه دختر این قوم تکلیف حجابش روشن است چادرِ او تار و پودی دارد از خورشید و ماه دختر اِنّا فَتَحنا اشک می‌ریزد ولی گریه‌های او ندارد رنگ زاری هیچ‌گاه بر سرش می‌ریخت خاک از بام‌ها، می‌سوختند دخترانِ زنده در گور عرب از این گناه بین طوفان، غنچه و گل سر در آغوش هم‌اند او به زینب یا که زینب می‌بَرَد بر او پناه تا شود زهرا، فقط یک کارِ باقی مانده داشت شانه زد بر آن پریشانِ تنور و قتلگاه چون زبانش بند می‌آمد خجالت می‌کشید با سرِ بابا سخن می‌گفت، اما با نگاه آه بابا! پا به پایت سوختم، خوردم زمین رنگ گیسویم دلیل و زخم پهلویم گواه ماند داغِ نالۀ من بر دل دشمن، فقط خیزران وقتی که خوردی زیر لب می‌گفتم آه جنگ پایان یافت بعد از تو چهل منزل ولی عمه می‌جنگید با دستان بسته، بی‌سلاح اربعین من نیستم از او سراغم را نگیر این امانت دار را شرمنده‌تر از این مخواه بعد از این هرجا که رفتی با تو می‌آیم پدر پای من زخمی‌ست اما روبه‌راهم روبه‌راه... #سیدحمیدرضابرقعی

#شب_سوم_محرم کبوتر دل زخمی به آشیانه رسید پدر رسید,دوباره میان خانه رسید میان یک طبق از نور خانه داری تو بپای تشت,دل من به این بهانه رسید زبانحال تمامی کاروان این بود: غلاف رفت ولی آه,تازیانه رسید میان کوفه کسی خواهر تو را نشناخت گمان برم که به آن شهر مخفیانه رسید مرا غمیست که می گویمت پدر با اشک به دست های کریمت اگر که شانه رسید_ _بیا و موی سرم را کمی مرتب کن بیا و رحم به حال نزارِ زینب کن تنت به خاک و سرت را به آسمان دیدم تو را به زیر سم اسب هایشان دیدم نشست شمر روی جایگاه علم خدا نشاند بر تن تو نیزه ای سنان دیدم بهار دخترکت بودی و به گودالی تو را شبیه درختان در خزان دیدم برای تو ز دل خود عقیق آوردم چو خاتم تو به دستان ساربان دیدم میان سلسله از پشت آن ستون بلند لبت به زیر لگد های خیزران دیدم ز بعد این همه جریان که دیدم ای پدرم تو حق بده که نبینند چشم های ترم شاعر:#علی_مشهوری#”مهزیار”

#ورود_کاروان_به_کربلا #شب_دوم_محرم   دشت غم، دشت عطش، دشت بلایی کربلا  سینه سوز و جانگداز و غم فزایی کربلا  جمعی از خوبان عالم را هدایت بر سر است  باز کن در دل برای عشق جایی کربلا  زود باشد کاروان در کوی تو منزل کند  میزبان حضرت خون خدایی کربلا  خیمه های عاشقان بر پا شود در خاک تو  تو به حج عشق تصویر منایی کربلا  تو غریبه نیستی با آستان اهل بیت  آشنای زاده ی خیرالورایی کربلا  طور سینایی، کنی موسای عمرانی طلب  خضر امکانی پی آب بقایی کربلا  کعبه ی آل رسولی، ثانی بیت الحرام  بعثت پاک حسینی را حرایی کربلا  آیه ی عشقی ولی هرگز نمی شد باورت  افکنی بین دو عاشق را جدایی کربلا  آه از آن روزی که زینب غرق خون بیند تو را  که هم آغوش تن اهل ولایی کربلا  روز عاشورا که باغ فاطمه پرپر شود  همنوا با زینبش نغمه سرایی کربلا  آن زمان که دست عباس از بدن گردد جدا  میزبان مقدم خیرالنسایی کربلا  عصر عاشورا که آید قتلگاهت دیدنی است  عشق با خون می کند جلوه نمایی کربلا  کاش می گفتی که گلچین لاله را پرپر مکن  وای زین نامردمی و بی حیایی کربلا  میهمان را با لب عطشان چه قومی می کشند؟  وای از این کوفه و این بی وفایی کربلا  ای زمین، ای ارض اقدس، ای حریم کبریا  تا ابد با آل زهرا همنوایی کربلا  #سیدمحمدمیرهاشمی

شعر وروديه كربلا #كشتي_كرببلا آینه در آینه تابید عالم شد علی نَفسِ خود را دید خود را دید خاتم شد علی اولین صبحِ ظهورِ حَیِ اعظم شد علی حق تماشا کرد خود را تا مجسم شد علی با علی جان میدهیم با علی تب می‌کنیم حرفِ مولا می‌زنیم و مشقِ زینب می‌کنیم آنکه اقیانوسِ آرامِ علی شد زینب است آنکه او آغاز و انجامِ علی شد زینب است آنکه او معنایِ اسلامِ علی شد زینب است آنکه آمد زینتِ نامِ علی شد زینب است ما نمی‌فهمیم از این اوج این اعجاز هیچ شعرها را ساده‌تر می‌گویم اما باز هیچ… او هزاران شیرزن بود او فقط زینب نبود او ظهورِ پنج تَن بود او فقط زینب نبود سوختن در سوختن بود او فقط زینب نبود او حسین و او حسن بود او فقط زینب نبود شد تمام آیه‌ی قالوبلا وقتی رسید با نزولش کربلا شد کربلا وقتی رسید شرحِ لیلی را اگر منزل به منزل گفته‌اند شرحِ این تشریف را جمعِ مقاتل گفته‌اند کعبه را با بودنش در راه ، محمل گفته‌اند گَردِ صحرا نه غبارِ پرده را دل گفته‌اند به حسینش که دل زینب به‌دست اکبراست پرده‌ها‌ی محملِ زینب به‌دست اکبراست کَشتیِ کربُبلا در کربلا پهلو گرفت خواست تا پایین بیاید آسمان زانو گرفت تا بیاید جبرئیل از شهپرش جارو گرفت او نه از عباس ، جان عباس از بانو گرفت پایِ او بر زانویِ مردانه‌ی عباس بود بعدِ بابا دستِ او برشانه‌ی عباس بود دورِ خود تا دید اکبر را خیالش جمع شد عون و عبدلله و جعفر را خیالش جمع شد دید در گهواره اصغر را خیالش جمع شد بِینِ خمیه چند دختر را خیالش جمع شد دید فوجِ دشمنان را گفت عباسم که هست نیزه و تیغ و سنان را گفت عباسم که هست ناگهان بی‌حال شد گودال را وقتی که دید روضه‌اش اطفال شد گودال را وقتی که دید ماتِ استقبال شد گودال را وقتی که دید حرمله خوشحال شد گودال را وقتی که دید آمد و اُفتاد بر پایِ برادر : بازگَرد جانِ خواهر جانِ من نَه جانِ مادر بازگَرد شامِ غم شد وای اکبر را نمی‌بیند چرا عون و عبدالله و جعفر را نمی‌بیند چرا پشتِ خیمه قبرِ اصغر را نمی‌بیند چرا بِینِ حجمِ شعله دختر را نمی‌بیند چرا خیمه از شعله اُفتاد و عزیزی سوخت سوخت زیرِ آن خیمه خداوندا مریضی سوخت سوخت بسکه اُفتاده زمین در پا توانی نیست نیست می‌دَود سمتِ برادر حیف جانی نیست نیست دیر شد تا او بیایَد ساربانی نیست نیست وای از انگشت و انگشتر نشانی نیست نیست زیرِ تیغ و نیزه می‌گردد جوابی حیف نیست ناقه و چشمِ حرامی و…رکابی حیف نیست #حسن_لطفی

#كارواني_پرازنور #شب_دوم_محرم میرسد ناله و آه از طرف عرش خدا شد حسینیه گریه همه ارض و سما همه ی عالمیان غرق غم وشور و عزا روضه خوان فاطمه وگریه کنش عالم ها که رسید است حسین بن علی کرببلا کاروانی که پر از نور خداوند جلی است کاروانی که پر از جلوه عشق ازلی است پیش درگاه خدا قافله بی مثلی است کاروانی که پر از فاطمه چند علی است چشم بد دور که این قافله باشد بر پا لحظه ای گشت که افتاد زمان از حرکت قبل هر کار همه هاشمیان با سرعت می چکید از عرق روی جبین ها غیرت جمع گشتند همه دور خدای عصمت که نبیند نظری سایه ای از زینب را روضه خوان ونگران است و پریشان زینب از غم کرببلا بی سر و سامان زینب پای ارباب شده دست به دامان زینب ترس دارد که به لبهاش رسد جان زینب از برادر بشود آه در این دشت جدا یک به یک خیمه به خیمه همگی گشت بنا چادر فاطمیون مرکز این چادر ها جراتی نیست به چشمی که بچر خد اینجا تا نگهبان همه اهل حرم شد سقا وای از روز دهم غارت و بی رحمی ها خیمه اکبر لیلا چه تماشا دارد این پسر ارثیه از کوثر و طاها دارد مثل عباس علی قامت طوبا دارد لافتی گر که به شانش برسد جا دارد کاش جسمش نشود پخش میان صحرا فرق دارد حرمی با همه چادر ها خیمه نجمه پر از نقل نبات است و قبا رخت اورده که داماد کند قاسم را شب عقدش به سرش نقل بپاشد اما سنگ شد نقل سرش سرخی خون گشت حنا مادری بین حرم نغمه لالایی خواند آب اندازه کافی به عزیزش نو شاند بین اغوش خودش گل پسرش را خواباند تا دم صبح علی در بغل مادر ماند نخورد غصه که این قافله دارد سقا تخت شاهی رقیه است سر دوش عمو مثل زهراست همه هیبت او موی به مو شکرچون فاطمه او نیست شکسته پهلو یا ندارد ردی از سیلی و از هاله به رو کاش از ناقه نیفتد شب تاریک خدا #موسی_علیمرادی

. #امام_زمان #شب_عاشورا #شب_دهم_محرم شب عاشورا شده  آجرک الله آقا داغ تو عظمی' شده آجرک الله آقا گوئیا امشب کنار خیمه گاه کربلا خیمه ات برپا شده آجرک الله آقا شاهد اشک غریبی حسین و زینبی دیده ات دریا شده آجرک الله آقا آخرین شب از حیات نور عین حیدر و حضرت زهرا شده آجرک الله آقا لحظه های آخر عمر علی ِ اصغر و اکبر لیلا شده آجرک الله آقا ذکر جانسوز لب اهل حرم از این به بعد آه و واویلا شده آجرک الله آقا در حرم ،دلواپس و لبریز اشک وناله ها زینب کبری' شده آجرک الله آقا وای! از فردا که بیند عمّه ،دلدارش حسین بی کس و تنها شده آجرک الله آقا از غم اکبر شده پیر و کنار علقمه قامت او تا شده آجرک الله آقا عصر فردا روی تل بیند که او با قتل صبر کشته ی اعدا شده آجرک الله آقا (وا علیّا) از روی تل تا کنار قتلگاه بر لبش نجوا شده آجرک الله آقا منزل و مأوای جسم ارباً اربای حسین گوشه ی صحرا شده آجرک الله آقا کربلا تا شام ، مأنوس دل اهل حرم روی نی، سرها شده آجرک الله آقا علی مهدوی نسب(عبدالمحسن) ..

. #امام_زمان #شب_نهم_محرم #شب_تاسوعا در کجایی ای تمام هست ما یابن الحسن ای امید شیعیان ،ذُخر ِخدا یابن الحسن ای که عمری بی کس و تنها درون خیمه ات می کنی خون گریه هر صبح و مسا یابن الحسن دیده ی آلوده ام،یک لحظه رویت را ندید لایق دیدار خود کن دیده را یابن الحسن من گنه کردم ولی توبه نمودی جای من چشم پوشیدی همیشه از خطا یابن الحسن با نگاه تو رود بالا دعای نوکرت بر ظهور خود تو هم بنما دعا یابن الحسن گفته ای هر جا شود حرف از عمویت حاضری پس به بزم روضه ی سقّا بیا یابن الحسن بر زمین خورده به صورت در کنار علقمه چون که دست او شده ازتن جدا یابن الحسن تیرباران شد عمویت در میان علقمه در یم خون زد ز کینه دست و پا یابن الحسن تیر از چشمش کشیده،جدّ تنهایت حسین شد قدش در علقمه از غُصه تا، یابن الحسن رأس او از تن جدا و بر روی سرنیزه رفت پیکرش در بین صحرا شد رها یابن الحسن علی مهدوی نسب(عبدالمحسن) .

. #امام_زمان #شب_اول_محرم #ورودیه #حضرت_مسلم علیه_السلام ای آشناترین که غریب زمانه ای هستی  ِشیعیان تو چرا بی نشانه ای جای تو نیست کوه و بیابان بیا به شهر طاووس جنّت از چه تو بی آشیانه ای هر روزه با گناه، دلت را شکسته ام دارم همیشه وقت شکستن بهانه ای حاجات من شنیده ای اما تمام عمر نشنیده ای ز من سخن عاشقانه ای گفتم بیا همیشه ولیکن نساختم در سینه ام برای حضور تو خانه ای صاحب عزا، دوباره محرّم رسیده است سمت کدام مجلس روضه روانه ای شاه غریب، فکر غریبی  ِمسلمی یاد جفای کوفه و اشک شبانه ای بالای بام،ناله زده ای حسین نیا تا که رقیّه ات نخورَد تازیانه ای با خون حنجرم بنویسم میا حسین ای آشناترین که غریب زمانه ای علی مهدوی نسب(عبدالمحسن) .

. #امام_زمان #مناجات_مهدوی #حضرت_عبدالله #شب_پنجم_محرم ای منتقم‌ که جان تو بر لب رسیده است در روضه ها ز دیده ی تو خون چکیده است یک دم خودت برای ظهورت دعا نما بنگر ستم به حدّ نهایت رسیده است بنگر که شیعه منتظرت مانده روز وشب در زیر بار هجر تو قامت خمیده است از بس که غیبتت شده طولانی ای دریغ شیعه ز منکران تو طعنه شنیده است در پشت پرده های گناهان، نگاه من شرمنده شد که ماه رخت را ندیده است آقا بیا به بزم عزای مه حسن ماهی که روح بر تن هیئت دمیده است دستان عمّه زینب خود را رها نمود تا قتلگاه نزد عمویش دویده است او دیده داغ قاسم و صدپاره پیکرش حق می دهم دگر ز جهان، دل بریده است عشق حسین را وسط بغض خارها یاس حسن،به قیمت جانش خریده است دستش سپر شده جلوی تیغ دشمنان با تیر حرمله ،به مرادش رسیده است شد آخرین فدایی راه عموی خود حالا به روی سینه ی او آرمیده است او هم شبیه قاسم ِ گلگون بدن ز بغض در زیر نعل اسب عدو قد کشیده است هر نعل تازه ای که رسیده، به همرهش او را به نقطه نقطه ی میدان کشیده است علی مهدوی نسب(عبدالمحسن) .