بسم الله الرحمن الرحیم ⚫️🔴🔵آنچه گذشت🔵🔴⚫️ هیثم از فرودگاه به خانه امن1 منتقل شد. در آنجا با شیخ قرار و مسعود جلسه داشت و از میزان پیشرفتش در رابطه با سوژه ای که نشان شده بود گفتگو کردند. هیثم با او که نام مجازیش زیتون است قرار گذاشته اما زیتون نمیدانست که هیثم پاریس است. بالاخره با هم دیدار کردند و هیثم در حاشیه آن دیدار متوجه شد که زیتون در حال تحویل دادن مدارک قرارداد مهم و سرّی لابراتوارشان به یک شرکت در لندن است. در آن مراودات، زیتون متوجه پاکی و تعهد هیثم به همسر و خانواده و دین و مسائل شرعی شد. 🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹 ⛔️#شوربه⛔ ✍ محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_سوم 🔺زمان حال-خانه امن1 – شب شیخ: «که اینطور! گفته بودند که این رابطه را خیلی خوب مدیریت کردی و اجازه حاشیه ندادی. احسنت.» هیثم: «تعبیر شما بهتر از سایر تعابیر هست: مدیریت! آره. من مدیریت کردم. وگرنه تقوای خاصی به خرج ندادم. معلوم نیست اگر به طرف رعایت و یا عدم عدم رعایت تقوا رفته بودیم چیکار میکردم؟» مسعود: «امنیتش را حفظ کن تا بهت بیشتر اعتماد کنه. ما سه چیز را باید کشف کنیم: اولا شرکت اونا دیگه به کجاها سرویس میده؟ ثانیا محل تست موادشون کجاست؟ و یا کجا مونتاژ میکنند؟ اگر بتونی محل مونتاژ یکی از محصولاتشون را پیدا کنی، عالی میشه. چون خیلی بسته عمل میکنند و هوشیاری کامل دارند.» شیخ: «من هم موافقم. تمرکزت را بذار روی پیدا کردن محل یا یکی از محل های مونتاژ. شک نمیکنه اگر بازم درباره این چیزا حرف بزنی؟» هیثم: «نمیدونم. باید امتحان کنم.» مسعود: «وقت بذار. مبهمه اما میتونه مهم باشه. اسم واقعیش نپرسیدی؟» هیثم: «برای اینکه احساس امنیت بیشتری کنه، هیچ تجسسی درباره هویتش نکردم.» مسعود: «خوبه.» هیثم: «و سومین چزی که باید بفهمم چیه؟» مسعود: «رابط معاملات اونا با عربستان کیه؟ رابطشون کیه که رد پای مواد کشتار جمعی اینها بر تن و بدن مردم و شهدای یمن، از بقیه موادها و محصولات مرگبار شرکت های دیگه بیشتر پیدا میشه؟ چرا هر وقت مکان خاصی از پادگان ها و مراکز حساس سعودی ها به دست یمنی ها میفته، نصف بیشتر مواد بسیار خطرناکی که کشف و ضبط میکنند مال لابراتوار ایناست؟ اون کیه که این قدر دقیق و حساب شده داره معاملات با این گستردگی را آرام و بدون سر و صدا جفت و جور میکنه و اسم خودش و محصولاتی از این دست، هیچ سند و مدرکی به جا نمیذاره؟» هیثم: «پس دنبال شخص هستین؟» مسعود: «دقیقا. چون متوجه شدیم که معاملات وزارت های دفاع انگلستان و عربستان که رسمی انجام میشه، هیچ کدومش شامل این حجم از مواد ممنوعه جنگی و کشتار جمعی نیست. میخوایم بدونیم چه کسی پشت این معاملات هست که میتونه این قدر زیاد و بی سر و صدا این مواد را از لابراتوار این ها تهیه کنه و بفرسته عربستان؟» شیخ: «چون حالا فقط بحث ارسال آن محمولات به سعودی نیست. بچه های واحد تحقیقات از کشف دو سه نمونه از اون مواد در بندرگاه همین بیروت خودمون خبر دادند که این بیشتر ما را نگران میکنه.» 🔺زمان گذشته-بندرگاه بیروت سه نفر با لباس و تجهیزات میکروبی(تجهیزات مربوط به ش.م.ر) در حالی که کیت و وسایل مربوط به تشخیص مواد منفجره داشتند، به دقت وجب به وجب سیلوی شماره 11 بندر را زیر و رو میکردند. یکی از آنها سر جایش ایستاد. دو قدم به عقب برگشت. خیلی آرام و با احتیاط گفت: «یه چیزی پیدا کردم اما دقیق تشخیص نمیده!» یه نفر دیگشون با تعجب گفت: «مگه چیه که نمیتونه تشخیص بده؟» جواب داد: «نمیدونم. به خاطر همین تردید دارم که رد بشم یا نه؟» نفر سوم گفت: «نمونه گیری کنید. همین حالا. ممکنه دیگه دستمون بهش نرسه.» نفر دوم یک ماژیک بزرگ از جیبش درآورد و یک دایره به شعاع چهار متر اطراف نفر اول کشید. دیدند در اون شعاع، فقط چهار تا جعبه موز هست اما روی آن، یک نفر با دست خط خاصی به زبان انگلیسی نوشته«با احتیاط حمل شود.» در بیسیم هماهنگ کردند که همان جا سرِ جعبه ها را باز کنند. وقتی اجازه اش را گرفتند و با احتیاط و وسواس زیاد بازش کردند، با کمال تعجب دیدند که مملو از مواد مایع رنگی است. نفر اول به نفر دوم گفت: «تشخیص میدی چیه؟» نفر دوم گفت: «تا حالا ندیدم. میشه حدس زد اما نمیدونم.» نفر سوم گفت: «ولی دستگاه ما با حساسیت بالا کشفش کرد. ینی چه کوفتیه؟» نفر دوم گفت: «نمیدونم. با بارِ کجا اومده؟» نفر اول گفت: «نگا. دست خط روش انگلیسی هست.» نفر سوم: «هماهنگ میکنم برای انتقالش. به هر حال خطرناکه اینجا بمونه.» 🔺زمان حال-خانه امن1 مسعود: «گزارشی که ما داریم اینه که همه انواع آن مواد فقط در لابراتوار همین خانم زیتون و دوستاش تولید میشن.» هیثم: «عجب. راستی همه ربط و رابطه ما با اون شرکت، همین خانم زیتون هست؟» مسعود: «متاسفانه آره. اینم خدا رسوند.» شیخ: «بله واقعا! باید به کسانی که این دختر را با چنین موقعیت حساسی به ما معرفی کردند دست مریزاد گفت.»

بسم الله الرحمن الرحیم 🔷داستان «یکی مثل همه-2»🔷 ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_سوم ایام عقد هاجر حدود پنج سال طول کشید. آن زمان، وقتی دختری متاهل می‌شد، دیگر اجازه نداشت در مدرسه عادی و مانند دیگر هم‌کلاس‌هایش درس بخواند. او را در مدرسه شبانه نام‌نویسی می‌کردند. مدرسه ای که از ساعت چهار عصر شروع میشد و تقریبا تا هفت و هشتِ شب ادامه داشت. از نیم ساعت قبل از تعطیل شدن مدرسه، پیاده‎‌روی آنجا پُر میشد از جوانانی مثل منصور که شیک و پیک، منتظرِ زنِ عقدکرده‌شان بودند. خب طبیعتا پس از تعطیلی مدرسه، مستقیم و مثل بچه خوب، نامزدشان را به خانه پدرشان نمی‌رساندند. تا سوار موتور یا ماشینش بکنند و یک دور در شهر بزنند و شام و پالوده و لبویی بزنند و عشق و حالی بکنند و یا حتی رویم به دیوار، احتمالا سری به منزلِ خالیِ اقوام(که به مسافرت رفته بودند و کلیدشان را به دست آنان داده بودند تا به گل‌ها و درختان آنان سری بزنند و آبی بدهند تا پلاسیده و ژولیده نشوند) بزنند، دیگر ساعت از دوازده نصفِ شب گذشته و دل پدر و مادرانِ سنتی و باخدای دختر، هزار راه می‌رفت اما دهانشان بسته بود و نمی‌توانستند حرفی بزنند. سال دوم عقد بودند که یک شب هاجر هر چه منتظر ماند، دید منصور نیامد دنبالش. زمستان بود و هوا سرد. آن موقع ها اخبار هواشناسی، هفته ای دو بار بیشتر پخش نمی‌شد و آن هم محض احتیاط، همه چیز را با هم اعلام می‌کرد. مثلا می‌گفت: «هوای این هفته، ابری و هر از گاهی آفتابی به همراه رعد و برق و گرد و غبار پراکنده است که در ساعاتی از شبانه روزی که دقیق مشخص نیست، احتمال رگبارهای پراکنده و بارش باران وجود دارد!» این جمله را احتیاطا هم تابستان اعلام می‌کردند و هم زمستان! یعنی شما همیشه باید منتظر همه موارد ضد و نقیض بالا با بالاترین هشدار باشید که یک وقت غافل‌گیر نشوید. خلاصه هوای آن شب خیلی سرد بود. شب گذشته‌اش هاجر شام به دعوت طاوس خانم به خانه آنها رفته بود. منصور موفق شده بود با چرب کردن سیبیلِ یکی از دوستانِ دوران سربازی‌اش یک دستگاه ویدئو را پتوپیچ به خانه بیاورد. آن موقع‌ها دیدن و خریدن و فروختن و اجاره دادن و حتی فکر کردن به ویدئو جرم بود و اگر حتی می‌دیدند که کسی یک پتویِ پیچیده شده در دست دارد و با خودش به جایی می‌بَرد، احتمال می‌دادند ویدئو باشد و فی‌الفور او را دستگیر می‌کردند و سر و کارش با کرام‌الکاتبین بود. شب قبلش هاجر در فیلمی که از ویدئوی خانه مادرمنصور دیده بود، دختره‌ی هندی تا صبح در زیر باران، منتظر نامزدش ماند تا همان‌جا خشکش زد و افتاد! هاجر فکر می‌کرد با این که دو سه ساعت گذشته و هنوز منصور نیامده دنبالش، اگر برود خانه و محل قرار را ترک کند، به عشقشان خیانت کرده! اما سرمای آن شب مجبورش کرد که کل مسیر را راه رفت تا با چشم گریه به خانه رسید. @Mohamadrezahadadpour داود که آن زمان حدودا یازده ‌سالش بود و هر از گاهی در خلوتش جلوی آینه می‌ایستاد و برای خودش با خودکار سیاه، خط ریش می‌کشید تا اندکی شبیه چهره محاسن دار آسیدهاشم همسایه‌شان بشود، با شنیدن صدای در، یادش رفت خودکار روی صورتش را پاک کند و همان‌طور به پشت در رفت. هاجر تا چشمش به داود افتاد، یک لحظه جا خورد و گریه‌اش یادش رفت. اما داود که متوجهِ سوتی‌اش نبود، تا چشمان پف کرده و صورت غمبار هاجر را دید، پرسید: «چی شده آبجی؟ منصورت زدتت؟ آره؟ دست روت بلند کرده؟» هاجر که خداییش نمی‌دانست از قیافه خودکاری شده داود بخندد یا دلواپس منصور باشد، همان طور که وارد خانه شد، گفت: «نه! برو کنار ببینم. کو مامان؟ کو بابا؟» داود را پس زد و وارد خانه شد. تا به اتاق رسید، رفت سراغ تلفن. اوس مرتضی که رسم داشت لقمه آخرِ شامش را باچایی می‌خورد و همان طور که روی بالشتش لم می‌داد، با نوار مرحوم آقای کافی خوابش می‌بُرد، آن شب هم خواب بود و متوجه چیزی نبود. اما نیره خانم تا دید هاجر مستقیم سراغ تلفن رفته، نگران شد و گفت: «چی شده دختر؟ کو شوهرت؟» هاجر جواب نیره‌خانم نداد و شماره‌ی خانه طاوس‌خانم را گرفت. طاوس‌خانم با زنگ سوم یا چهارم گوشی را برداشت. -الو. سلام مادر. خوبین؟ -هاجر تویی؟ سلام. نه! چه خوبی؟ -خدا نکنه! چرا؟ چی شده؟ چرا منصور نیومد دنبالم؟ -مگه خبر نداری دختر؟ -نه! تو رو خدا بگین چی شده؟ داود و نیره خانم می‌دیدند که لحظه‌به‌لحظه چشمان هاجر بازتر می‌شود و رنگ از رخسارش می‌پرد. تا این‌که گوشی را زمین گذاشت و نشست و با صدای بلند شروع به گریه کرد. صدای گریه و زاری هاجر از بس بلند بود، اوس‌مرتضی هم از خواب پرید. نیم ساعت بعد، اوس مرتضی و نیره‌خانم و هاجر به کلانتری رفتند. گفته بودند منصور آنجاست. وقتی آنها رسیدند، دیدند عزت‌خان و دو تا برادر کوچکتر منصور هم آنجا هستند. -سلام عزت خان! -سلام اوستا. شما چرا تو زحمت افتادین؟ -این چه حرفیه؟ چی شده؟ چی میگن؟ ادامه 👇

بسم الله الرحمن الرحیم 🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_سوم اگر خانه محمد و اینها را مرکز جهرم بدانیم، جهرم به دو بخش شش محله این طرف(طرف خانه محمد و اینها) و شش محله آن طرف تقسیم می‌شود. منتهی الیه شش محله آن طرف، یک محله قدیمی و بزرگ به نام محله کوشکک است که در یکی از خانه های ساده و قدیمی و باصفایش دختری به نام صفیه خانم بود که در آن روزها از برادرش میلاد پرستاری می‌کرد. در یکی از روزها صفیه خانم روبروی تلوزیون نشسته و در حال خُرد کردن هویج برای میلاد بود که مادرش وارد هال شد و گفت: «حاج عمو گفته پسره خوبیه. میگفت پسر خیلی باهوشیه. میگفت یه روز که پسره داشته از شمال برمیگشته و حاج عمو از قم سوار اتوبوس شده بوده، کنار همین بنده خدا نشسته بوده و از قم تا جهرم با هم حرف میزدند. میگفت خیلی خوش مجلس و مودبه.» صفیه خانم که کم کم خرد کردن هویجش تموم شده بود از سر جایش بلند شد و همین طور که به طرف اتاق میلاد میرفت با شرم و حیای خاصی گفت: «من خیلی تو فکرِ ازدواج با طلبه نبودم.» مادرش که داشت هال را جمع و جور میکرد جواب داد: «عصر مامانش میخواد بیاد. بذار ببینیم چطور مردمونی هستند؟» صفیه هویج های خرد شده را به میلاد میداد که همان لحظه آیفن خانه به صدا درآمد. به مادر صفیه که به واسطه پسر بزرگش مادر میثم میگفتند، پشت آیفن رفت و دکمه بازشدن در را زد. چند لحظه بعد خواهر صفیه به نام مطهره وارد شد. مطهره که حداقل بیست سال از صفیه بزرگتر بود سلام کرد و به اتاقی که میلاد و صفیه بودند رفت. چادرش را درآورد و همان جا آویزان کرد. بالای سر میلاد رفت و دستی به سر میلاد کشید و از صفیه پرسید: «چطوره؟» صفیه گفت: «خدا را شکر دیگه تشنج نکرده. اگه قرصاش بخوره، تشنج نمیکنه.» مطهره گفت: «همه اونایی که ضربه مغزی شدند یک دوره همین طوری دارند. اگه همکاری کنن، رد میکنن و درست میشه.» عصر شد. حوالی ساعت چهار و نیم، مادر محمد و جمیله در خانه مادر میثم نشسته بودند و جمیله اندر کمالات محمد سخن میگفت: «داداشم ماشاءالله درسش خوبه. با اینکه مجبور نبود اما به خاطر علاقه زیادی که به درس حوزه داشت، رفت بابل درس خوند و جهشی خوند و سه پایه را در کمتر از دو سال خوند. بچه مستقلی هم هست. با اینکه شهریه حوزه خیلی کم هست اما اصلا پول از بابام نمیگره و حتی گاهی به کار بنایی هم رفته.» مادر محمد گفت: «با اینکه تک پسر هست، لوس بارش نیاوردم. در شالیزار مرودشت کار کرده. داروخانه کار کرده. مرکز فرهنگی کار کرده. حتی چندین سال کمک کار باباش بوده و جوشکاری رو کامل بلده. علاقه خیلی زیادی به مطالعه داره. حتی یه بار برام از شمال زنگ زد و ازم اجازه گرفت که سه روز روزه استیجاری بگیره و با پولش فرهنگ لغت بخره.» جمیله ادامه داد: «مدیریتش هم خوبه. مامان و آقاجونم که از مکه اومده بودند، جاتون خالی، همه اقوام و همسایه ها دعوت بودند. داداشم خیلی زحمت کشید و خیلی از کارا به دوش داداشم بود و مجلس رو جمع و جور کرد.» مطهره که در جلسه حضور داشت پرسید: «سربازی هم رفته؟» مادر محمد جواب داد: «سال اول حوزه که بود رفت کارت معافیتش گرفت. چون باباش سن و سالش از شصت سال بالاتر بود محمد میتونست کفالت بگیره.» مادر میثم پرسید: «میخوان جهرم زندگی کنن؟» ادامه 👇👇

بسم الله الرحمن الرحیم رمان 🔥🔥#خط_سوم🔥🔥 ✍️ اثر محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_سوم داروین، همان کسی که تراشه پیام را با آن کیفیتی که گفتم از دندانش با یک نخ نامرئی در مسیر معده‌اش مخفی کرده بود و به جس رساند، در سلول جدیدی که برایش تعیین کرده بودند به سر میبُرد. چندان میلی به خوردن همان اندک جیره اش نشان نمیداد و در سلولش یا خوابیده بود و یا در همان فضای کوچک ورزش میکرد. چیزی که از اول باید فکرش را میکرد اما به هر دلیلی حسابش را نکرده بودند، سدّی به نام آدام بود. سدی که اگر پایش میرسید، حتی به خودش هم رحم نمیکرد چه برسد به کسی که باعث شده برای نخستین بار، جس به او بفهماند که برو بیرون تا من با این زندانی راحت صحبت کنم! سدی که در روز عادی حساب پشه های نر و ماده آنجا را داشت و چه برید به الان که فضولی‌اش هم تحریک شده و میداند که خبرهایی هست و جس دارد یواشکی کاری میکند که فعلا قرار نیست او سر در بیاورد. داروین و داروین گَردان‌ها شاید حساب این را نکرده بودند. بخاطر همین... یک شب گذشت و فردای آن شب، نیمه های شب آدام ابتدا دستور داد که صندلی مرگ را آماده کنند. سپس از غیبت جس استفاده کرد و دستور داد که دوربین سلول داروین را روی یک ساعت پیش از ورودش به آنجا متوقف کنند تا از آن ثانیه تا هر وقت که آدام صلاح میداند و کارش با داروین تمام میشود، فقط روی یک صحنه زوم شده باشد. لحظه ورود فرا رسید و آدام با چهار مامور زندان وارد سلول یک وجبیِ داروین شدند. تا وارد شدند، حتی اجازه ندادند که داروین بیدار شود. همان طور که خواب بود، کیسه به سرش کشیدند و با دست و پای بسته او را به طرف اتاق آخر(یا همان اتاق مرگ) بردند. اتاقی در پنجاه متر زیر زمین که فقط با آسانسور، سه چهار دقیقه رفتن به آنجا طول میکشد. داروین را وسط اتاق نگه داشتند. آدام کیسه را از روی سر و صورت داروین کشید. داروین چشمش به آن همه نور عادت نداشت. وقتی کمی چشمش بهتر شد، آدام را روبرویش دید. یکی از سربازها محکم به پشت زانوی داروین کوبید و او با زانو و درد به زمین نشست. آدام بالای سرش آمد و دست راستش را روی سر داروین گذاشت و دست چپش را به حالت دعا گرفت و شروع به خواندن دعا کرد. [ای روح‌القدس، ممنونم که در من به‌سر می‌‌بری و مرا پيوسته هدايت می‌‌نمايی. ممنونم که مرا کمک و پشتيبانی می‌کنی تا در ایمان و اعتماد به عیسی مسیحِ خداوند و واقعيت گام بردارم. اکنون وقت آن رسیده که یکی از گمراهان که نور تو را نپذیرفت و برای شناختت تلاش نکرد و همه عمرش را صَرفِ آلودگی ها کرد، از این دنیا کم شود و جهان را از وجود ناپاکش تمیز کنیم. به نام پدر و پسر و روح القدس این عمل مومنانه را از ما بپذیر که تو بر احوال ما دانایی!] داروین دقیق تر به همه اطرافش نگاه کرد. دید یک صندلی مرگ و دو سطل بزرگ کثیف و آهنین کنارش گذاشته شده و سه چهار عدد سیم از اطرافش با صندلی آویزان است. سرش را به سمت چپ چرخاند و دید یک میز بزرگ که روی آن انواع آمپولهای زهرآگین و رنگارنگ هست، در آن نزدیکی وجود دارد. فضا اینقدر مخوف و جدی بود که داروین برای یک لحظه احساس کرد که کار تمام است و تا لحظاتی دیگر به درناکترین روش، دنیا را ترک میکند. [خداوندا، از تو می‌خواهم که در این لحظه مرا از روح القدس خود پُر نموده و مرا به تمام حقیقت رهبری کنی. دعا می‌کنم که مرا محافظت کامل نمایی و می‌خواهم که مرا از کافران و ملحدان دور و از گزند آنان محافظتم کنی. اکنون وقت آن رسیده که...] داروین که داشت عصبی میشد با صدای بلند و عصبانیت گفت: «چته روانی؟ چیکار دارین میکنین؟ جزای من مرگ نیست. هنوز دادگاه من برقرار نشده. اووووی ... با تو ام ... چرا داری دعای اعدام میخونی؟ با تو ام ...] [اکنون وقت آن رسیده که مرا بیشتر از قبل نیرو و بزرگی عطا کنی تا بر همه دشمنانت پیروز شوم و بتوانم سخن تو را به بالاترین قله ها و پست ترین دره ها و دورترین خانه ها و ناشناخته ترین انسان ها برسانم...] ادامه ... 👇 @Mohamadrezahadadpour

بسم الله الرحمن الرحیم مستند داستانی؛ 🔥«امضا؛ محسن»🔥 ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_سوم 〽️ 20 دی ماه 1388 دو نفر از اساتید با هم به اتاق مسعود در دانشگاه رفتند. وقتی وارد شدند، چشمشان به منشی خورد و با او گفتگو کردند. منشی: سلام. سلام. بفرمایید! نفر اول: سلام. روز شما بخیر. با دکتر کار داشتیم. منشی: سالن آمفی تئاتر هستند. نفر دوم: مگه امروز ارائه داشته؟! منشی: نه ... امسال به خاطر مسائلی که پیش اومد، دکتر تصمیم گرفتند که هفتگی با دانشجوها گفتگو کنن و بیشتر با بچه ها باشن. نفر دوم با تعجب از منشی پرسید: «ینی چی؟ چه مسائلی؟» نفر اول در حالی که با یک دستش دست نفر دوم را گرفت، رو به منشی گفت: «خیلی خب ... گرفتم ... بریم دکتر ... فعلا ...» خدافظی کردند و از اتاق مسعود خارج شدند. در راه با هم حرف میزدند. -قضیه گفتگو و این چیزا چیه؟ کدوم مسائل؟ -تو مثل این که تو این خراب شده زندگی نمیکنی. از بعد از انتخابات که اوضاع شلوغ شد و همه به هم ریختن، بهش میگن فتنه. اسمشو گذاشتن فتنه 88 . نشنیدی تا حالا؟ -آره جون خودشون. به خاطر این که سر بچه های مردمو زیر آب کنن، اسمشو گذاشتن فتنه. خب؟ حالا مسعود این وسط چه کاره است؟ -چه میدونم والا. شنیده بودم که از وقتی تو کشور سر و صدا شده، یه سری جلسات میذاره و اسمشو گذاشته کرسی آزاداندیشی! مثلا میخواد بچه های مردمو روشن کنه. -یکی نیست بهش بگه آخه تو بیکاری؟! حیف نیست که شخصیت تو وارد این بحثای چیپ بشه؟! تو ناسلامتی سال 86 نفر اول خوارزمی شدی. تو ناسلامتی اولین کسی بودی که دکترای فیزیک تو ایران گرفت. الان دو سه تا پژوهشگاه اداره میکنی. تو رو چه به سیاست و فتنه و کرسی آزاداندیشی؟! -به خدا منم بهش گفتم. میگه نه! قبول نمیکنه که این کارا رو بذاره کنار. میگه اوضاع خوبی نیست و اگه کسی با دانشجوها حرف نزنه، میریزن تو خیابون و حق و ناحق میشه و یکی اینا میگن و دو تا اونا جوابشون میدن و خون و خونریزی میشه. -به قرآن اگه کسی دیگه جای مسعود بود، الان یا داشت اون ور آب عشق و حال میکرد یا همین جا یه گوشه نشسته بود و ... -اینو میگی؟ اصلا بگو ناسلامتی کشور شورای عالی امنیت ملی داره ... همین پارسال یه عضو جدید هم بهشون اصافه شد. الان اگه قرار باشه کسی بیاد وسط و این چیزا رو جمع کنه، اون باید باشه. نه تو که دنیا دنبالتن و میخوانِت. همین حرفها رو میزدند که به در سالن آمفی تئاتر رسیدند. وارد سالن شدند. دیدند سالن پر نیست اما کم‌جمعیت هم نیست. دانشجوها تقریبا نیمه و نصفه نشسته بودند. مسعود روی سن نشسته بود و دو تا دانشجو با صدای بلند و دو آتیشه، درباره فتنه با هم حرف میزدند. دانشجویی که لباس سبز پوشیده بود با فریاد میگفت: «یکی نیست به اینا بگه که اگه نمیتونین انتخابات بی طرف برگزار کنین، غلط میکنین که مردمو سر کار میذارین.» دانشجوی حزب الهی که طرفدار انقلاب بود جوابش داد: «غلط رو تو و امثال تو میکنین که گوشِتونو سپردین به بیگانه. انتخابات برگزار کردیم و بازم میکنیم و هیچ مشکلی هم نداریم.» -الان از چی ناراحتی؟ خب اگه خیلی کارِت درسته، چرا نتیجه انتخابات رو باطل اعلام نمیکنین و نمیذارین مردم دوباره بیان پای صندوق؟ از چی میترسین؟ -اتفاقی نیفتاده که انتخابات رو ابطال کنیم. احمدی نژاد 60 درصد رای آورده. موسوی 20 درصد! خب اگه تغلب شده، حداکثر سه چهار درصد میتونه باشه. نه چهل درصد! الان به خاطر همون احتمال کمی که شما میدی، بزنیم زیر کل میز؟! ببخشیدا ... ببخشید که اینو میگم ... اما شما چند درصد ممکنه که بچه بابات نباشی؟ اگه یه دیوونه پیدا شد و یه حرف بد زد، شما به خاطر همون احتمال ضعیفِ سه چهار درصد، میری آزمایش ژنتیک میدی؟! تا این حرف را زد، همه هو کشیدند و سالن شلوغ شد. پس از جلسه، دو نفر همکار مسعود رفتند نزدیکتر تا حرفهای مسعود را با دانشجوها بشنوند. ادامه👇