برای جلوگیری از ایجاد تبعیض جنسیتی بگم که واقعاً برای پسرای ناز هم زندگی سخته و طاقت‌فرسا. چک، قسط عقب افتاده، تورّم، انتظارات بالا و چه و چه و چه. خلاصه که کلاً برای آدمی‌زاد ادامه دادن یک مسیر بعد از سکندری خوردن خسته کننده و پدر درآره. ممنون، اه.

اولین بار هست که عبارت ترکیبی "پسرای ناز" رو به کار گرفتم. پسر با سیبیل دوچرخه‌ای نمی‌تونه ناز باشه ولی خب. بازم ناز

"ما از آن‌ها که تسلی‌یشان می‌دهیم. جرواجرتر، پاره‌پوره‌تر، خسته‌تر و درمانده‌تر هستیم."

هر تخفیفی که خدا برای جریان داشتن و نفس کشیدنِ اردیبهشت قائل شده بود، دقیقاً با یک اُمِ لعنتیِ غیراردیبهشتی پس گرفت؛ انگار منظور خدا از اعطای لطافت‌های یهویی تو اردیبهشت، بدهیِ ماه دیگه‌ای بود. آدمی‌زادهای طفلکی‌ای که فقط و فقط لمس عکس رو سنگ‌شون شده "اردیبعشق" تو.

زمزمه می‌کنم، آخ خدا جون نمی‌خوای بگی که "بس کنید برای این آدمی‌زاد؟" خدای عزیزم. به نظرم بس.

به مرور زمان چیزی که آزارم می‌ده، صحبت کردن‌های زیاد و مکرّر درباره‌ی یک موضوعه! چه‌می‌دونم، مثل صبر، مثل پذیرش، مثل بزرگ‌سالی. دیگه دربارهَ‌شون حرف نمی‌زنم. فقط درباره‌شون زندگیم و می‌برم جلو * به هر حال آیم جاست ا گرل

مجدداً همین مسیج. کلاً زندگیِ حمومی خیلی خوبت می‌کنه زندگی حمومی و تمیزی.

پنجم خرداد، صفر چهار., ‌ من نرگسم، بعد از سنگین‌ترین تراژدی‌ها خودم رو خیلی زود ملحق می‌کنم به جریان زندگی. من پذیرفتم که باید بپذیرم. زندگی منتظر کسی نمی‌مونه، و من خوب این و فهمیدم. *چشمک🩸