چو دَرد در تو نبیند که را دوا بکُند؟ #حافظ

🟣 ● هرچند نام تو را در کلمات پنهان کرده و در درون پاکتی سربسته نهادم؛ اما هیچ کلمه ای سزاوار نام تو نبود و همانند گلی از این پاکت سربسته بیرون آمد. هرچند که در پرده‌ی الفاظ نهفتم از نامه سربسته‌ی من نام تو گُل کرد ● و هرچند هنر شعر را بکار گرفته و زبان سعدی را استخدام کردم؛ ولی هر کلمه و معنایی که در قامت تو ریختم، کوتاه بود. هزار جامه معنی که من براندازم به قامتی که تو داری قصیر می‌آید ● و هرچند سراغ قالب های دیگر رفته و تو را در آنها قرار دادم؛ ولی باز هم هیچ قالبی تحمل سوز درونی تو را ند‌اشت و در نهایت آتش گرفت. جای سوز اندر مکان کی در رود نور نامحدود را حد کی بود ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● دلیل بیشتر اضطراب های آدمی "وجود زمان" است و کسی که می خواهد از این اضطراب رهایی پیدا کند و به سکون برسد، باید فکر او از گذشته و آینده خالی شود. فکرت از ماضی و مستقبل بود چون ازین دو رست مشکل حل شود ● و همینطور دلیل اینکه آدمی لذت نمی برد "وجود زمان" است و او می گوید: سال ها من ماه و آسمان را دیده ام و امروز هیچ لذتی برای من از این دیدن نیست. و از همین رو بهشت به "لذت مدام" توصیف می شود چون در بهشت زمان معنا ندارد و در آن هیچ چیزی تکراری نیست. و یا در جهنم با اینکه یک عذاب بار ها تکرار می شود؛ اما برای او تکراری نخواهد بود و هر بار همان درد را با همان کیفیت تجربه می کند. مقیم کوی تو تشویش صبح و شام ندارد که در بهشت نه سالی معین است و نه ماهی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

●━━━━━━─────── ⇆ㅤ ◁ㅤㅤ❚❚ㅤㅤ▷ㅤㅤ ↻ غزل ۴۷ #سعدی میکس: #شهریار

🟣 ● مولانا بار ها در مثنوی متذکر می شود که عمر آدمی آن نیست که نصفش در جدال با دشمنان و نصف دیگر آن در عشرت با دوستان سپری شود چون دشمن غیرت او را می درند و دوستان نیز وقت و روزگار او را تباه می کنند. دشمنان او را ز غیرت می‌درند دوستان هم روزگارش می‌برند ● کسی که عمر خود را چنین سپری می کند، عمر بسیار کوتاهی خواهد داشت اگرچه صد سال زندگی کند، و در مقابل آن کس که از دقایق زندگی خود بهره گرفته و تعلم می کند و نهایت عمل نیک و ثواب حاصل تعلم او باشد، عمر دراز دارد، اگرچه تنها بیست سال یا سی سال زندگی کند. دو چیز حاصل عمرست نام نیک و ثواب وزین دو درگذری کل من علیها فان ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● از عادت های انسان امروزی این است که وقتی به او گفته می شود چرا اینگونه رفتار می کنید؟ در پاسخ می گوید: اگر می دانستید دیگران چه می کنند، من را بخاطر این کار غلط مواخده نمی کردید! گویا برای او فضیلتی است که مانند دیگران خطا نمی کند. و حافظ به او پاسخ می دهد: هنر نیست که شما مانند دیگران خطا نکنید که حیوان هم با اینکه خطا نکند، تبدیل به انسان نمی شود. رندی آموز و کَرَم کُن که نه چندان هنر است حَیَوانی که ننوشد مِی و انسان نشود ● و وقتی به او گفته می شود صلح کنید، در پاسخ می گوید: صلح من به چه کار آید؛ در حالی که همه ی جهان در جنگ اند؟ و مولانا به او پاسخ می دهد: اگرچه همه ی جهان در جنگ اند، شما یکی صلح کنید و چراغی در این جهان روشن کنید. تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز ● که بسی دیده باشند زنی چراغی روشن می کند و شهری از ظلم و بیداد را می سوزاند. چراغی که بیوه‌زنی برفروخت بسی دیده باشی که شهری بسوخت ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________